Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2015 roku do Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim wpłynął pozew K. P., w którym powódka żądała zasądzenia solidarnie od pozwanych J. H. i M. H. kwoty 1.140 zł oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż zawarła z pozwanymi umowę najmu lokalu mieszalnego, zgodnie którą pozwani zobowiązali się do płacenia do 20-go dnia każdego miesiąca czynszu w kwocie 150 zł. Od miesiąca września 2014 roku pozwani nie uiszczają należnego czynszu. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się czynsz za okres od września do listopada 2014 roku w wysokości łącznej 450 zł, skapitalizowane odsetki umowne od tej kwoty w wysokości 90 zł oraz czynsz najmu za okres od grudnia 2014 do końca stycznia 2015 roku w łącznej wysokości 600 zł (k. 2 – 6).

Na rozprawie w dniu 17 marca 2015 roku pełnomocnik powódki cofnął powództwo w części dotyczącej zasądzenia odsetek od należności głównej, na co zgodę wyrazili pozwani (k. 34 – 34v.).

W odpowiedzi na pozew pozwani nie uznali żądania pozwu i wnosili o jego oddalenie. Wskazali oni, iż pozwany J. H. wraz z teściem A. C. szereg prac budowlano – remontowych, zaś wynagrodzenie za nie miało być zaliczone na poczet czynszu najmu (k. 37 – 39).

Postanowieniem z dnia 23 czerwca 2015 roku Sąd R. w R. umorzył postępowanie o zapłatę kwoty 90 zł tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 1.050 zł (k. 72).

W toku procesu strona powodowa popierała powództwo, zaś strona pozwana nie uznawała żądania pozwu i wnosiła o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani J. H. i M. H. w dniu 1 września 2012 roku zawarli z powódką K. P. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w budynku przy ul. (...) w R. na okres trzech lat. W umowie tej pozwani zobowiązali się do zapłaty tytułem czynszu najmu kwoty 150 zł miesięcznie, płatnej do 20-go dnia każdego miesiąca. W przypadku powstania zaległości w zapłacie przekraczającej wartość trzymiesięcznego czynszu i dalszego korzystania z lokalu mieszkalnego pozwani zobowiązali się do zapłaty podwójnej wartości czynszu w wysokości 300 zł miesięcznie (bezsporne).

Zarządem nieruchomością, na której znajdował się wynajęty przez pozwanych lokal mieszkalny, zajmował się ojciec powódki – W. P..

Do końca miesiąca lutego 2014 roku pozwani płacili kwotę czynszu najmu, zaś później nie płacili należnego czynszu (bezsporne).

Pozwany J. H. samodzielnie oraz wspólnie ze swoim teściem A. C. wykonywał w wakacje 2014 roku na rzecz W. P. szereg prac remontowo – budowlanych takich jak: rozbiórka obory na posesji przy ul. (...) w R., murowania przy ul. (...) w R. dwóch przybudówek z cegły uzyskanej z wcześniejszej rozbiórki obory, zalanie pod nimi fundamentów, ocieplenie styropianem i zaciągnięcie klejem. Wynagrodzenie za część tych prac była zaliczona na poczet czynszu najmu pozwanych za okres od końca sierpnia 2014 roku, a częściowo pozwany J. H. otrzymywał wynagrodzenie w gotówce.

Pismem z dnia 23 listopada 2014 roku, odebranym przez pozwaną M. H. w dniu 24 listopada 2014 roku, pozwani zostali wezwani do zapłaty zaległego czynszu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów w postaci kserokopii umowy najmu z dnia 1 września 2012 roku (k. 7), kserokopii wezwania do zapłaty z dnia 23 listopada 2014 roku (k. 9), zeznań powódki K. P. (k. 67v.), częściowo zeznań świadka A. C. (k. 66v. – 67) oraz zeznań pozwanej M. H. (k. 34v. – 35, 68).

Sąd obdarzył wiarą kserokopie wyżej wymienionych dokumentów, albowiem okoliczności na które dowody te zostały przedstawione nie były sporne między stronami.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo powódki K. P. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym jest, iż strony umowy łączy umowa najmu lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z przepisem art. 659§1 kc „przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz”.

Powódka K. P. udostępniała i udostępnia pozwanym J. H. i M. H. lokal mieszkalny położony w budynku przy ul. (...) w R..

Jak wynika z zeznań pozwanej M. H. pozwani nie płacili gotówką czynszu najmu od lutego 2014 roku (k. 68).

Twierdzenia pozwanych, iż wartość wykonywanych przez nich prac na rzecz W. P. stanowi ekwiwalent wartości należnego za okres wrzesień 2014 roku – styczeń 2015 roku czynszu są całkowicie gołosłowne. Pozwani nie udowodnili, że wykonali wskazane w odpowiedzi na pozew prace oraz, że praca ich miała wskazaną przez nich wartość. Nawet wskazany przez nich świadek, ojciec pozwanej, A. C. nie mógł w miarę precyzyjnie wskazać czasu poświęconego na wykonywane przez siebie i pozwanego J. H. prace remontowo – budowlane. Nie mógł także podać, od jakiego okresu pozwani zalegali z płatnościami czynszu najmu lokalu mieszkalnego. Ponadto, z zeznań świadka wynika jasno, że pozwany J. H. otrzymał za wykonaną pracę częściowo gotówkę, co następnie przyznała pozwana M. H. wskazując wysokość otrzymanej kwoty na 2.000 zł. Pozwani nie wskazali, dlaczego zgłosili do rozliczeń z powódką prace remontowe (nieudowodnione przez nich) poczynione w 2012 roku, które rzekomo też nie zostały rozliczone, a mimo wszystko płacili czynsz do lutego 2014 roku. Mając na uwadze powyższe Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka A. C. k. 66v. – 67) oraz zeznań pozwanej M. H. (k. 34v. – 35, 68) jako nieprawdziwe i nielogiczne. Zeznania świadka i pozwanej M. H. w ocenie Sądu stanowią próbę ucieczki od spełnienia przyjętych na siebie zobowiązań i nie zasługują na wiarę jako całkowicie gołosłowne.

Ponieważ pozwani J. H. i M. H. zobowiązali się do płacenia czynszu najmu w wysokości 150 zł miesięcznie, a następnie po powstaniu trzymiesięcznej zaległości w opłatach czynszowych zobowiązali się do ponoszenia czynszu w wysokości 300 zł miesięcznie i nie opłacali czynszu w okresie od września 2014 roku do stycznia 2015 roku, Sąd zasądził solidarnie od nich na rzecz powódki K. P. kwotę 1.050 zł. Kwota ta obejmuje czynsz najmu w łącznej wysokości 450 zł za okres od września 2014 roku do listopada 2015 roku oraz czynsz najmu w łącznej wysokości 600 zł za okres od grudnia 2014 roku od stycznia 2015 roku.

Powódka K. P. wygrała proces w przeważającej części, wobec czego Sąd na podstawie art. 98§1 i 2 kpc w zw. z art. 100 kpc zasadził solidarnie od pozwanych J. H. i M. H. na rzecz powódki kwotę 30 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Kwota ta obejmuje opłatę od pozwu poniesioną przez powódkę przy wniesieniu pozwu.

Z uwagi na to, że powódka uiściła opłatę od pozwu w wysokości 57 zł, Sąd na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić jej ze Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim) kwotę 27 zł tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu.

Z przytoczonych wyżej względów Sąd orzekł jak w wyroku.