Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Piotr Mogielnicki

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Donata Gołaś - Gwarda

w obecności oskarżyciela publicznego: K. M. z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w P.

po rozpoznaniu dnia 22 stycznia 2018 roku

na rozprawie

sprawy A. S. (1) z d. B. c. H. i A. z d. S. ur. (...) w K. D.

oskarżonej o to, że:

będąc osoba odpowiedzialną za prowadzenie spraw płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych: (...) Sp. z o.o.(NIP: (...)), jako osoba odpowiedzialna w trybie art. 31 ustawy Ordynacja podatkowa, za obliczenie, pobranie i terminowe wpłacenie na rzecz organu podatkowego podatku dochodowego od wypłaconych wynagrodzeń, działając z wykorzystaniem takiej samej sposobności, nie wpłacała w terminie do dnia 20 następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rzecz Urzędu Skarbowego w P., w okresie od 20 lutego 2011 r. do 20 kwietnia 2013 r. podatku pobranego od wynagrodzeń wypłaconych pracownikom za:

1)  styczeń 2011 r. w kwocie 944,00 zł,

2)  luty 2011 r. w kwocie 976,00 zł,

3)  marzec 2011 r. w kwocie 748,00 zł,

4)  kwiecień 2011r. w kwocie 741,00,

5)  maj 2011 r. w kwocie 741,00 zł,

6)  czerwiec 2011 r. w kwocie 743,00 zł,

7)  lipiec 2011 r. w kwocie 966,00 zł,

8)  sierpień 2011 r. w kwocie 719,00 zł,

9)  wrzesień 2011 r. w kwocie 868,00 zł,

10)  październik 2011 r. w kwocie 1.027,00 zł,

11)  listopad 2011 r. w kwocie 963,00 zł,

12)  grudzień 2011 r. w kwocie 1.088,00 zł,

13)  luty 2012 r. w kwocie 2.616,00 zł,

14)  marzec 2012 r. w kwocie 1.231,00 zł,

15)  kwiecień 2012 r. w kwocie 1.250,00 zł,

16)  maj 2012 r. w kwocie 1.387,00 zł,

17)  czerwiec 2012 r. w kwocie 1.368,00 zł,

18)  lipiec 2012 r. w kwocie 1.040,00 zł,

19)  sierpień 2012 r. w kwocie 5.272,00 zł,

20)  wrzesień 2012 r. w kwocie 179,00 zł,

21)  październik 2012 r. w kwocie 179,00 zł,

22)  listopad 2012 r. w kwocie 403,00 zł,

23)  grudzień 2012 r. w kwocie 179,00 zł,

24)  styczeń 2013 r. w kwocie 206,00 zł,

25)  luty 2013 r. w kwocie 206,00 zł,

26)  marzec 2013 r. w kwocie 206,00 zł,

narażając na uszczuplenie podatek dochodowy od osób fizycznych w łącznej kwocie 26.147,00 zł

tj. o popełnienie przestępstwa skarbowego określonego w art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

A. S. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. i za to na podstawie art.77§2 k.k.s. w zw. z art. 9§3 k.k.s. skazuje ją na 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 55 (pięćdziesiąt pięć) złotych - na podstawie art.24§1 k.k.s. czyniąc odpowiedzialną posiłkowo w całości za orzeczoną karę grzywny Spółkę P. P.H.U. (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w P.;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych, 60/100 groszy) złotych tytułem obrony z urzędu;

na podstawie art.624§1k.p.k. zwalnia oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

IIK 690/17

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo Produkcyjno - Handlowo Usługowe (...) Sp z o.o. z siedzibą w P., w okresie od 20 lutego 2011 roku do 20 kwietnia 2013 roku prowadząc działalność i zatrudniając pracowników dokonywało naliczenia zaliczek na podatek dochodowy od dochodów zatrudnianych pracowników jednakże zaliczki te nie były wpłacane w terminie do 20 – tego następnego miesiąca po miesiącu w którym należało pobrać należny podatek. We wskazanym okresie nie wpłacono w terminie zaliczek na rzecz Urzędu Skarbowego w P. pobranych od wynagrodzeń wypłaconych pracownikom za kolejne miesiące w kwotach:

27)  styczeń 2011 r. w kwocie 944,00 zł,

28)  luty 2011 r. w kwocie 976,00 zł,

29)  marzec 2011 r. w kwocie 748,00 zł,

30)  kwiecień 2011r. w kwocie 741,00,

31)  maj 2011 r. w kwocie 741,00 zł,

32)  czerwiec 2011 r. w kwocie 743,00 zł,

33)  lipiec 2011 r. w kwocie 966,00 zł,

34)  sierpień 2011 r. w kwocie 719,00 zł,

35)  wrzesień 2011 r. w kwocie 868,00 zł,

36)  październik 2011 r. w kwocie 1.027,00 zł,

37)  listopad 2011 r. w kwocie 963,00 zł,

38)  grudzień 2011 r. w kwocie 1.088,00 zł,

39)  luty 2012 r. w kwocie 2.616,00 zł,

40)  marzec 2012 r. w kwocie 1.231,00 zł,

41)  kwiecień 2012 r. w kwocie 1.250,00 zł,

42)  maj 2012 r. w kwocie 1.387,00 zł,

43)  czerwiec 2012 r. w kwocie 1.368,00 zł,

44)  lipiec 2012 r. w kwocie 1.040,00 zł,

45)  sierpień 2012 r. w kwocie 5.272,00 zł,

46)  wrzesień 2012 r. w kwocie 179,00 zł,

47)  październik 2012 r. w kwocie 179,00 zł,

48)  listopad 2012 r. w kwocie 403,00 zł,

49)  grudzień 2012 r. w kwocie 179,00 zł,

50)  styczeń 2013 r. w kwocie 206,00 zł,

51)  luty 2013 r. w kwocie 206,00 zł,

52)  marzec 2013 r. w kwocie 206,00 zł

Pobrane zaliczki były płacone z opóźnieniem. Łącznie doszło do narażenia na uszczuplenie podatku dochodowego kwocie 26147zł. Ostatecznie zaległość wobec Urzędu Skarbowego z tytułu pobranych zaliczek została opłacona 6 marca 2014 roku. Wcześniej dokonywane były z opóźnieniem wpłaty za poszczególne miesiące.

Spółka w kolejnych latach ponosiła stratę. W 2011 roku w wysokości 194 497, 65zł, w 2012 roku w wysokości 13010,36zł w 2013 roku w wysokości 4507,59z. Strata była generowana w kolejnych latach- do 2016 roku. W latach 2011 – 2013 spółka prowadziła sprzedaż wystawiając faktury VAT, co dotyczyły czynszu za dzierżawę nieruchomości posiadanych przez spółkę. Spółka zatrudniała pracowników, jednakże nie prowadziła faktycznie innej działalności gospodarczej. Obciążenia spółki były refakturowane na spółkę (...) sp z o.o. w P.. Również na rzecz tej spółki świadczyli pracę pracownicy pozostając zatrudnionymi w spółce (...) sp. z o.o..

Osobą odpowiedzialną w spółce za obliczenie i pobranie oraz terminowe wpłacenie podatku do urzędu skarbowego była A. S. (2), pełniąca obowiązki głównego księgowego.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o: wyjaśnienia oskarżonej A. S. (2) k.97v-98, wyjaśnienia E. W. (1) (k.98v) oraz protokół kontroli podatkowej k.2,5, informację spółki k.6, 23, kartę weryfikacji deklaracji podatkowej k.8, 11, 14, listę zaległości k.9, 12, kartę kontową k.15-16, informację z KRS k.17-19, 57-60, zestawienie dochodów płatnika k.38, dane z deklaracji PIT 4R. 39-44.

A. S. (2) (k.97v-98) przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i na rozprawie złożyła wyjaśnienia, gdzie wskazała, że nie było środków pieniężnych na regulowanie podatków, a sama też nie decydowała o przelaniu środków pieniężnych, Wybrali mniejsze zło by zapłacić w pierwszej kolejności wynagrodzenia pracowników. Opłacała to spółka (...) spółka (...) nie prowadziła żadnej działalności a jej konta były zajęte przez komornika. Składki za pracowników nigdy nie były opłacane w terminie, ale zostały uregulowane zaległości wobec US. Niekorzystna sytuacja wynikała z niekorzystnych umów zawartych w 2010 roku. Były zaległości w płatnościach dla pracowników. Wszystkie zaległości były uregulowane w 2013 roku, a spółka (...) zatrudniała pracowników do 2012 roku. Spółka (...) dzierżawiła nieruchomości i ta spółka spłacała zaległości. Środki były przekazywane ze spółki (...) do PPHU (...). Robiła przelewy ale było to uzgadniane z Prezesem. Trudno było wybrać co płacić w pierwszej kolejności. Prowadzili skład paliwowy i firma, która sprowadzała paliwo ze wschodu nie opłaciła im opłaty paliwowej i spreparowała czek na 500 tys. zł, łącznie był to koszt 900 tys. złotych. W latach 2011-2013 spółka nie prowadziła, żadnej działalności, ponosiła koszty pracownicze i koszty utrzymania obiektów, które refakturowali na (...). Wystawiali faktury sprzedaży z tytułu dzierżawy nieruchomości. Wszystkie faktury były na G. a były refakturowane na (...).

Wyjaśnienia oskarżonej należało uznać za wiarygodne. Nie kwestionuje ona faktu nie płacenia pobranych zaliczek na podatek, wskazując, że wszystkie one były płacone z opóźnieniem. Wskazuje także na własną odpowiedzialność za naliczenie, pobranie i odprowadzenie składek na konto Urzędu Skarbowego. Fakt nieopłacania zaliczek na podatek dochodowy w terminie jest zatem niesporny, w szczególności znajduje potwierdzenie w dokumentach urzędu skarbowego – liście zaległości i karcie kontowej (k.9, 12, 15-16). Jedynie wskazać należy, że wbrew twierdzeniom oskarżonej z zestawień tych wynika, że zaległość została uregulowana dopiero w 2014 roku a nie jak wskazywała oskarżona w 2013 roku. Oskarżona wskazuje również, że przyczyną nie odprowadzania zaliczek była zła kondycja finansowa spółki, która faktycznie zaprzestała prowadzenia działalności, choć zatrudniała pracowników, którzy w istocie wykonywali pracę na rzecz spółki pokrewnej (...). Nie ulega wątpliwości, że sytuacja spółki nie była dobra, a w latach objętych zarzutem przynosiła stratę. Odnieść się również należy do kwestii decydowania o zapłaceniu podatku. Otóż oskarżona stwierdza, że w zasadzie nie podejmowała tego rodzaju decyzji, a wszystkie przelewy były uzgadniane z prezesem. E. W. (1) wskazał natomiast, że decyzja o tym żeby nie płacić podatku powstała sama. Oczywiście odnajduje to odniesienie do złej kondycji finansowej spółki, gdzie jak się wydaje zaniechanie płacenia podatku było w pewien sposób oczywiste bo realizowano inne należności bezpośrednio związane z działalnością spółki. Nie zmienia to jednak podstaw odpowiedzialności. Oskarżona w dalszym ciągu pozostawała odpowiedzialna za naliczenie i odprowadzenie pobranych zaliczek na podatek dochodowy. Wreszcie zwrócić trzeba uwagę na niejako podwójną działalność. Spółka (...) zatrudniała pracowników, którzy faktycznie świadczyli pracę na rzecz Spółki (...), gdzie władze spółki i wspólnicy byli tożsami, a w obu spółkach oskarżona pełniła tą samą funkcję. Spółka (...) jak wskazywała oskarżona i E. W. miała zajęte konta i choć nie prowadziła działalności, to koszty jej funkcjonowania, w tym wynagrodzenia pracowników, na zasadzie refakturowania ponosiła spółka (...). Spółka (...) w zasadzie prowadziła jedynie sprzedaż usług- dzierżawę nieruchomości na rzecz Spółki (...). Wszystko to wskazuje, że spółka (...) została utworzona w celu generowania przychodu bez obciążeń, albo przy ich dowolnym kształtowaniu w zakresie kosztów obciążających spółkę (...). Oskarżona jako księgowa w obu spółkach pełniąc te same obowiązki brała więc udział w wymienionej fikcji i choćby w bierny sposób akceptując wymieniony sposób generowania dochodów w innym podmiocie w związku z trudną sytuacją podmiotu pierwotnego, który właśnie w celu prowadzenia działalności przez spółkę (...) zatrudniał pracowników, pozostawała odpowiedzialna za należyte odprowadzenie pobranych zaliczek na podatek dochodowy. Nie można podważać okoliczności podnoszonych przez oskarżoną co do przyczyn złej kondycji, w zasadzie obu spółek, co pozostaje zgodne z wyjaśnieniami E. W. (1).

Nie było również powodów by kwestionować wyjaśnienia E. W. (1) (k.98v), który starał się wykazać złą kondycję finansową spółki, zwłaszcza spółki (...), zaprzeczając jednocześnie utracie płynności finansowej,. Okoliczności te nie były kwestionowane w sprawie, jednakże zwrócić trzeba uwagę, że w kontekście podstaw odpowiedzialności karno skarbowej w pierwszej kolejności chodziło o spółkę (...), od dochodów których pracowników nie odprowadzono należnych zaliczek na podatek dochodowy. Tymczasem E. W. w imieniu podmiotu odpowiedzialnego posiłkowego przede wszystkim, tłumaczył sytuację spółki (...), co znajduje jedynie wytłumaczenie w przyjętym sposobie rozliczania kosztów między spółkami i separowania zobowiązań. Stwierdzenie, że decyzja o tym żeby nie płacić podatku powstała sama, bez wątpienia świadczy o tym, że był to przyjęty sposób działania, a nie sposób odbierać tego dosłownie w kontekście osób odpowiedzialnych za prowadzenie spraw spółki i dokonywanie rozliczeń podatku. Nie sposób akceptować sytuacji wyznaczenia oskarżonej jako osoby odpowiedzialnej w tej mierze i dopuszczania do braku decyzyjności kogokolwiek, sytuacji, że decyzje podejmują się same.

Nie było powodów by poddawać w wątpliwość dowody nieosobowe w sprawie i sąd wobec nie kwestionowania ich przez strony uczynił podstawą ustaleń w sprawie, dowody jak: zawiadomienie o przestępstwie k. 1, 7, 10, 13, protokół kontroli podatkowej k.2,5, informacja k.6, 23, karta weryfikacji deklaracji podatkowej k.8, 11, 14, lista zaległości k.9, 12m karta kontowa k.15-16, informacja KRS k.17-19, 57-60, dane o karalności k.38, 41, zestawienie dochodów płatnika k.38, dane z deklaracji PIT 4R. 39-44, opinia sądowo psychiatryczna k.64-65, dokumentacja medyczna k.70.

Sąd zważył, co następuje:

Stwierdzić trzeba, że odpowiedzialność z art. 77 kks zachodzi w sytuacji nie wpłacenia pobranego podatki w terminie. W tym wypadku do 20 dnia kolejnego miesiąca. Chodzi zatem o samą nieterminowość w płaceniu podatku, co odnosić się może zarówno do zalegania z płatnością przez dłuższy okres czasu bądź nieterminowe płacenie kolejnych należności okresowych.

Wyjaśnić trzeba kwestię pobrania podatku.

Jak wskazuje się w uwadze 3 do art. 77 kks [w:] Kodeks karny skarbowy. Komentarz, prof. dr hab. L. W., dr hab. J. Z., C.H.Beck 2016): „Płatnik (np. pracodawca zatrudniający podatnika – osobę fizyczną) dokonując wypłaty opodatkowanej należności na rzecz podatnika (np. wynagrodzenia za pracę), wypłaca mu kwotę netto, tj. kwotę po potrąceniu podatku. Fizycznie kwota potrąconego podatku powinna mieć pokrycie w kasie płatnika lub na jego rachunku bankowym, aby mogła zostać odprowadzona na rachunek właściwego organu podatkowego. Nie zawsze jednak tak jest. W praktyce bowiem częsta jest sytuacja, że płatnik będący pracodawcą jest w stanie zgromadzić na wypłaty wynagrodzeń tylko kwoty netto, poza którymi nie posiada żadnych środków pieniężnych i wówczas o pobranym podatku świadczy jedynie lista wypłat oraz odnotowane w księgach płatnika i zadeklarowane w deklaracji podatkowej (PIT-4) zobowiązanie płatnika w stosunku do Skarbu Państwa. W tej sytuacji nie występuje więc fizyczne przejęcie przez płatnika określonej kwoty podatku, a tylko obliczenie zobowiązania podatnika. Cała operacja ma charakter wyłącznie "papierkowy". Nic zatem dziwnego, że wywołuje to wątpliwości, czy w takich sytuacjach można mówić o "pobraniu", skoro faktycznego poboru podatku nie było. Wątpliwości tych jednak nie podziela orzecznictwo sądowe. Stoi ono na stanowisku, że "pobranie" przez płatnika kwot zobowiązania podatkowego nie musi polegać na fizycznym przejęciu od podatnika określonej kwoty. Przez "pobranie", bowiem należy zdaniem Sądu Najwyższego rozumieć czynność techniczną polegającą na potrąceniu, czyli np. wypłaceniu pracownikowi wynagrodzenia po odliczeniu uprzednio obliczonej zaliczki (czyli tzw. wynagrodzenia netto).”

Jak dalej wskazuje komentator odwołując się do orzecznictwa Sądu Najwyższego „bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej płatnika jest natomiast, czy posiada on środki finansowe na odprowadzenie pobranego (czyli de facto "papierkowo" potrąconego) podatku dochodowego, na bieżącą produkcję, wypłatę wynagrodzenia dla pracowników czy też spłatę zobowiązań wobec kontrahentów (zob. wyr. SN z 16.5.2002 r., IV KKN 427/98, Prok. i Pr. 2003, Nr 2, dodatek – Orzecznictwo, s. 11). Racją takiego stanowiska jest przede wszystkim to, że płatnik nie jest uprawniony do dysponowania "cudzym" podatkiem ani tym bardziej do decydowania, czy w ogóle należy go zapłacić (zob. M. Michna, Odpowiedzialność, s. 267).

W niniejszej sprawie sytuacja taka właśnie ma miejsce.

Niezależnie od kondycji (...) spółki (...) dokonując obliczenia należnego podatku winna ona pobrane zaliczki odprowadzić. Ponadto podjęcie decyzji, że choćby ze względów ekonomicznych podatek nie będzie odprowadzany prowadzi do odpowiedzialności osoby odpowiedzialnej w spółce na zasadzie art. 9§3 kks. Tu to oskarżona była odpowiedzialna za prowadzenie spraw finansowych, obliczenie i pobranie oraz odprowadzenie na konto właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników (k.23). Ten obowiązek podatkowy jest gwarantowany między innymi sankcją określoną w art. 77 kks, gdzie w przypadku osób prawnych, spółek prawa handlowego odnosi się to do osób, które przyjmują na siebie taką odpowiedzialność, bądź w przypadku braku takich osób członków zarządu prowadzących sprawy spółki.

Oskarżona przyjęła taką odpowiedzialność, a w okresie objętym zarzutem zaliczki na podatek nie były odprowadzane w terminie, co oskarżona sama przyznała, dodając, że dotyczyło to wszystkich zaliczek za przedmiotowy okres. Biorąc pod uwagę działanie cykliczne – co miesiąc, konieczne było również ustalenie, że chodziło o zachowanie przy wykorzystaniu tej samej sposobności (art. 6§2 kks).

Zachowanie oskarżonej odpowiedzialnej za odprowadzenie zaliczek na podatek przyjęło wobec tego znamiona przestępstwa z art. 77 § 2 k.k.s. w zw. z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s..

Wskazać trzeba, że łączna kwota narażonego na uszczuplenie podatku wyniosła 26147zł, co oznacza, że była małej wartości w rozumieniu art. 53§14 kks (poniżej 200 krotności minimalnego wynagrodzenia za pracę w dacie czynu).

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przyjąć należało, że był on duży, nie był wysoki. Uwzględnić tu należało, że chodziło o naruszenie obowiązku podatkowego płatnika, doszło do narażenia na uszczuplenie podatku w kwocie ponad 26 tys. zł, a nieterminowane odprowadzanie pobranego podatki miało miejsce przez blisko 3 lata. Jednocześnie chodziło o podatek stanowiący część wynagrodzeń zatrudnionych pracowników. Należ przyjmować zamiar bezpośredni ale jednocześnie wskazać trzeba na okoliczności, gdzie oskarżona istotnie nie prowadziła spraw spółki jako takich ( nie była we władzach) a jedynie sprawy finansowe a zatem nie miała bezpośrednio wpływu na sprawy finansowe spółki. Istotne pozostaje również, że spółka faktycznie borykała się w wymienionym czasie z brakiem środków finansowych, choć nie można pomijać, że faktycznie działalność była kreatywnie prowadzona przez powiązane dwie spółki, co pozwalało dowolnie kształtować jej zobowiązania.

Sąd wymierzył oskarżonej karę 60 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 55 złotych - na podstawie art.24§1 k.k.s. czyniąc odpowiedzialną posiłkowo w całości za orzeczoną karę grzywny Spółkę P. P.H.U. (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w P.;

Wymierzając karę sąd wziął w szczególności pod uwagę, że chodziło o uchybienie podstawowemu obowiązkowi podatkowemu, spółka w imieniu której oskarżona była zobowiązana do odprowadzenia zaliczek na podatek nie czyniła tego terminowo przez okres blisko trzech lat mimo, że w tym czasie zatrudniała pracowników, którzy faktycznie wykonywali pracę na rzecz innego podmiotu. Łączna wartość zaległości nieopłaconych w terminie zaliczek na podatek przekroczyła 26 tys. złotych. Jako okoliczności łagodzące potraktować należało fakt, że oskarżona nie pozostawała we władzach spółki, nie podejmowała decyzji właścicielskich, w tym także jako pracodawca, choć z drugiej strony będąc zatrudniona w obu spółkach miała świadomość, że jaka jest rzeczywista sytuacja finansowa obu spółek w tym spółki (...), która uzyskiwała przychody z dzierżawy nieruchomości i a tak przynosiła stratę. Wszystko to w sytuacji, gdy spółka nie prowadziła faktycznie działalności operacyjnej, a zatem oskarżona motywowana chęcią źle pojętej pomocy pracodawcy i akceptując sposób działania, gdzie zatrudnianie pracowników przez spółkę (...) miało w zasadzie na celu poprawę sytuacji spółki (...) i gdzie zadłużenia tej spółki utrudniałyby chociażby uzyskanie niezbędnych koncesji, godziła się na przerzucanie kosztów pracy na spółkę bez płynności finansowej przy towarzyszących zajęciach komorniczych, a tylko wedle uznania ponoszącą te koszty związane z wynagrodzeniem pracowników. Jako okoliczności łagodzące uwzględnić należało, że oskarżona nie była dotychczas karana sądownie, prowadzi nienaganny tryb życia, a w związku z sytuacją przeciążeniową związaną z sytuacją pracodawcy (k.64) przebywa na zwolnieniu lekarskim, zasiłku chorobowym cierpiąc na zaburzenia nerwicowe. Wreszcie należało uwzględnić, że oskarżona odpowiada na zasadzie art. 9§3 kks zajmując się sprawami finansowymi spółki, a zatem chodzi o odpowiedzialność osoby fizycznej za działania osoby prawnej.

Zgodnie z art. 24§1kks w przypadku wydana wyroku skazującego i orzeczenia kary grzywny sąd „czyni”, co wobec tego ma charakter obligatoryjny odpowiedzialnym w całości za grzywnę podmiot odpowiedzialny posiłkowo, a więc podmiot który osiągnął korzyść z zachowania oskarżonej. Konsekwencją tego jego również to, że kondycja finansowa tego podmiotu musi być brana pod uwagę przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej grzywny. Tu spółka (...) zarówno obecnie jak i w dacie czynu nie przynosi zysku, do 2016 roku generowała stratę i w zasadzie nie zatrudnia już pracowników i nie prowadzi działalności.

Oskarżona osiąga dochód z tytułu zasiłku chorobowego w wysokość 2300zł, posiada samochód osobowy i dom w K. D., jest mężatką i nie posiada na utrzymaniu innych osób.

Sąd wobec tego ustalił wysokość jednej stawki dziennej na poziomie 55 zł co zbliżone jest do dolnego ustawowego progu (1/30 minimalnego wynagrodzenia za pracę w dacie czynu – 1600zł w 2013 roku) wynoszącego 53,33zł.

Wobec wyznaczenia obrońcy w sprawie i na skutek złożonego wniosku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych, 60/100 groszy) złotych tytułem obrony z urzędu.

Na podstawie art.624§1k.p.k. Sąd zwolnił oskarżoną od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych co podyktowane było obecnie osiąganymi dochodami, jedynie z zasiłku chorobowego oraz względami słuszności, gdzie oskarżona w zakresie własnego działania to jednak ponosiła odpowiedzialność za spółkę.