Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2015 roku

Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Joanna Bis-Banach

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Przedmojska, apl. apl. sądowej M. P.

przy udziale oskarżyciela publicznego K. L. – P. R., W. K.

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia, 20 kwietnia, 22 lipca, 30 września, 20 października, 17 listopada 2015 roku w L.

sprawy G. O. (1) , s. H. i W. z d. J., ur. (...) w L.

obwinionego o to, że: w dniu 04.10.2014 r. około godz. 12.46 w m. L. na ul. (...) będąc w stanie po użycie alkoholu (0,10 i 0, 14 mg/l) kierował pojazdem marki T. o nr rej. (...) na drodze, tj. o wykroczenie z art. 87 § 1 kw

I.  G. O. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 04 października 2014 roku w L. znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (I. badanie 0,14 mg/l, II. badanie 0, 10 mg/l) prowadził pojazd mechaniczny marki T. nr rej. (...) w ruchu lądowym, tj. czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 87 § 1 kw i za to na podstawie art. 87 § 1 kw skazuje go na karę grzywny wysokości 700 (siedemset) zł;

II.  Na podstawie art. 87 § 3 kw orzeka wobec G. O. (1) zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku;

III.  Na podstawie art. 29 § 4 kw na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 04 października 2014 roku do dnia 04 października 2015 roku;

IV.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) zł tytułem opłaty, kwotę 100 (sto) zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 609 (sześćset dziewięć) zł 15 (piętnaście) gr tytułem wydatków postępowania.

Sygn. akt III W 1773/14

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 3 października 2014 r., w godzinach wieczornych, G. O. (1) spożywał alkohol, w postaci piwa (wyjaśnienia G. O. k. 42).

Następnego dnia około godz. 12.20 G. O. przyjechał pojazdem marki T. na ul. (...) w L. odebrać swojego 6 letniego syna J. O.. Na miejscu pomiędzy G. O. i babką dziecka M. N. (1) wywiązała się kłótnia, podczas której kobieta wyczuła w wydychanym przez niego powietrzu woń alkoholu. Po tym jak odmówiła wydania dziecka, G. O. zaproponował, że udadzą się na pobliski komisariat, gdzie podda się badaniu stanu trzeźwości (zeznania M. N. k. 5v, 41v-42).

M. N. poszła z dzieckiem na ul. (...), gdzie mieści się Komisariat Policji I w L.. Gdy dotarła na miejsce (po około 20 minutach od wyjścia z domu) zobaczyła jak pod budynek komisariatu podjeżdża samochodem G. O.. Zaparkował auto po drugiej stronie ulicy i wszedł do komisariatu. Na poczekalni podszedł do stacjonarnego analizatora stanu trzeźwości i poddał się badaniu. Obserwowali to M. N. oraz dyżurny M. M. (1). Po badaniu na wyświetlaczu urządzenia pojawił się pomarańczowy symbol graficzny, który oznaczał, że zawartość alkoholu u osoby badanej wynosi pomiędzy 0,2 a 0,5 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. M. N. powiedziała M. M., że G. O. przyjechał samochodem, wobec czego wezwał on patrol z Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w L. (zeznania M. N. k. 5v, 41v-42, M. M. k. 55v-56).

Gdy G. O. opuścił teren komisariatu i palił papierosa przed budynkiem podszedł do niego M. G. (1), konkubent M. N.. Podczas rozmowy wyczuł z jego ust woń alkoholu (zeznania M. G. k. 6v, 43).

Po kilku minutach na miejsce przybyli funkcjonariusze (...) K. w L. M. B. (1) i J. K. (1). G. O. (1) poddał się wtedy dobrowolnie o godz. 13.03 i 13.27 badaniom stanu trzeźwości przy użyciu urządzenia kontrolno-pomiarowego A. I. i w jego wydychanym powietrzu stwierdzono odpowiednio 0,14 i 0,10 mg/l elkoholu. O godz. 14.07 pobrano od niego próbkę krwi nr (...)- (...), w której metodą chromatografii gazowej stwierdzono 0,10 ‰ alkoholu (częściowo wyjaśnienia G. O. k. 41; zeznania M. G. k. 6v, 43, M. B. k. 55-55v, J. K. k. 55v; opinia ustna A. C. k. 79-79v; protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym wraz ze świadectwem wzorcowania k. 2-3, 88-88v; protokół pobierania krwi k. 11-11v; opinia z zakresu badań krwi na zawartość alkoholu etylowego k. 12-12v; opinia retrospektywna na temat stanu trzeźwości k. 69-71).

G. O. (1) urodził się (...) w L.. Jest żonaty, ma 3 małoletnich dzieci. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej osiąga dochód w wysokości 3000 zł miesięcznie. Jest właścicielem działek o pow. 500 m ² i 2500 m ². Nie był leczony psychiatrycznie. Był natomiast karany sądownie, figuruje także w ewidencji wykroczeń drogowych (wyjaśniania G. O. k. 42; dane osobopoznawcze k. 15-15v, 41; zapytanie o wykroczenia w ruchu drogowym k. 16-17v; dane o karalności k. 69-71).

G. O. (1) podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 15v).

Bezpośrednio przed Sądem, na rozprawie w dniu 19 stycznia 2015 r., G. O. konsekwentnie nie przyznał się do popełniania zarzuconego mu czynu, a następnie wyjaśnił, że tego dnia nie prowadził samochodu. Samochód zostawił dzień wcześniej na ul. (...). Uzgodnił ze znajomym, że tego dnia będą jeździć razem. Miał zadzwonić do kilku osób, nie określał z kim będzie jeździć. Dodał, że był badany urządzeniem alkosensor. Następnie odmówił udzielania odpowiedzi na pytania Sądu. W dalszej części rozprawy wskazał jednak, że ma 3 dzieci. Zrozumiał, że Sąd pytał o osoby na utrzymaniu w gospodarstwie domowym. Płaci alimenty na dwoje dzieci, na jedno ma zasądzone 800 zł, na drugie płaci dobrowolnie 1200 zł, czyli K. O.. Był karany mandatami dwa razy, z tego co pamięta. W piątek wieczorem jadł mięso z grilla i jakiś surówki. P. alkohol. Prawdopodobnie były to cztery piwa, nie numeruje butelek. Odmówił odpowiedzi na pytanie, do której godziny pił alkohol. Dodał, że rano zazwyczaj spożywa jogurty i owoce, ponieważ się odchudza (k. 41, 42).

Podczas kolejnego terminu rozprawy G. O. dodatkowo wyjaśnił, że rok temu nie wiedział ile waży. Podał do protokołu tyle ile podał. Nie ważył się wtedy, podał to z głowy. Po jakimś czasie się zważył i ważył 104 kg. Próbował się odchudzać. Myśli, że waży 102 kg. Ma koleżankę diabetyka i przy rozmowie sugerowała, żeby się zbadał w kierunku cukrzycy. Badał się w tym roku i wyniki wyszły na granicy, tzn. poziom cukru miał lekko przekroczony. Rozmiaru ubrań od zdarzenia nie zmieniał, nosi XL. Ale te ubrania są takie, że jest pewna tolerancja (k. 86).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Jedynie w niewielkim zakresie, także z uwagi na ich wybiórczy charakter ze względu na odmowę składania wyjaśnień, za podstawę do ustalenia okoliczności faktycznych posłużyły depozycje G. O. (1) (k. 15v, 41, 42, 86). Obwiniony koncentruje się w nich bowiem na kwestiach nie związanych bezpośrednio ze zdarzeniem z dnia 4 października 2014 r. (a np. nie podał o której godzinie zakończył konsumpcję alkoholu). Poza tym okoliczności takie jak to, że dzień wcześniej spożywał alkohol, był badany urządzeniem typu A., ma 3 dzieci, na które ma zasądzone alimenty, był karany mandatami za wykroczenia drogowe, czy jaka była jego waga w dacie czynu są bezsporne i znajdują potwierdzenie w innych dowodach.

W pozostałym zakresie treść wyjaśnień oskarżonego nie wytrzymuje konfrontacji ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Wobec tego nieprzyznanie się obwinionego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz jego twierdzenia sprzeczne z ustalonym w sprawie stanem faktycznym należy uznać za nielogiczne. O tym, że w tym zakresie w swoich wyjaśnieniach zasadniczo mija się z prawdą świadczą przede wszystkim następujące okoliczności:

- są one niezgodne w zasadzie ze wszystkimi pozostałymi dowodami, a w szczególności opiniami biegłej oraz protokołem z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym A.. Wymaga również zaznaczenia, że świadkowie M. N., M. G. i M. B. (czyli wszyscy, poza J. K., którzy mieli w czasookresie wskazanym w zarzucie oraz bezpośrednio po nim kontakt z obwinionym) wyraźnie zeznali, iż wyczuli od obwinionego alkohol, a nadto M. N. i M. M. widzieli również wynik badania na urządzeniu stacjonarnym znajdującym się na terenie Komisariatu Policji I w L.. Wiarygodność tych dowodów, także z uwagi na ich spójność, nie budzi wątpliwości Sądu, nie ma więc podstaw aby je kwestionować;

- nie umknął uwadze Sądu pewien drobny, choć w okolicznościach sprawy niewątpliwie istotny, fragment wyjaśnień obwinionego złożonych na rozprawie w dniu 19 stycznia 2015 r. Otóż wskazał on, że samochód dzień wcześniej zostawił na ul. (...) i uzgodnił ze znajomym, że tego dnia będą jeździć razem (k. 41), co z kolei wyraźnie sugeruje, że była to konkretna, ustalona osoba (którą możnaby przesłuchać w toku postępowania w celu weryfikacji tej informacji). Depozycje te są całkowicie sprzeczne z zeznaniami M. N., która widziała obwinionego podjeżdżającego samochodem pod komisariat (k. 41v). Obwiniony częściowo się z nich wycofał podając, że nie było określonej osoby, z którą miał jeździć. Te twierdzenia są sprzeczne i wobec tego nielogiczne. W aktach sprawy brak jest także jakiegokolwiek przekonującego dowodu mogącego choćby je uprawdopodobnić, należało je więc odrzucić, jako niewiarygodne.

Oczywiście obwiniony ma prawo bronić się w sposób jaki sam uzna za celowy, jednak rolą Sądu jest ocenienie jej twierdzeń, jak i pozostałych dowodów i ustalenie, w oparciu o nie wszystkie, prawdy materialnej. Zdaniem Sądu wyjaśnienia we wskazanej wyżej części są przejawem obranej przez niego linii obrony, mającej doprowadzić do uniknięcia odpowiedzialności i utrudnienie postępowania. Stąd też w tym zakresie Sąd nie dał im wiary.

Podstawą ustalonego stanu faktycznego w znacznej części stały się zeznania M. N. (1) (k. 5v, 41v-42). Świadek szczegółowo, rzeczowo i spójnie opisuje okoliczności zdarzenia objętego wnioskiem o ukaranie, jej relacja nie budzi wątpliwości, co do prawdziwości podawanych faktów (potwierdzają ją także wynik badań stanu trzeźwości obwinionego i wnioski opinii biegłej, a częściowo również relacja M. G. oraz funkcjonariuszy Policji). Jej zeznania są przy tym konsekwentne, pozbawione błędów logicznych i sprzeczności. Oczywiście Sąd przy ocenie tego dowodu miał na uwadze, iż pomiędzy świadkiem a obwinionym istnieje spór (dot. relacji G. O. z córką świadka i ich dziecka), to jednak brak jest powodów, aby sądzić, że kwestie te mają znaczenie dla merytorycznego rozpoznania niniejszej sprawy. Podkreślenia jednak wymaga, iż w aktach sprawy nie ma żadnych przekonujących dowodów uzasadniających możliwość zakwestionowania prawdziwości zeznań M. N.. Przy ich ocenie Sąd kierował się wskazaniami logiki i doświadczenia życiowego, mając jednocześnie na uwadze, że nie sposób uznać je za tendencyjne. Warto także zaznaczyć, że świadek relacjonowała przedmiotowe zdarzenie w sposób spokojny i pozbawiony negatywnych emocji, nie starając się jednocześnie wyolbrzymiać winy obwinionego. Dlatego też Sąd doszedł do przekonania, iż to jej depozycje odzwierciedlają rzeczywisty przebieg zdarzenia.

Mając na względzie zasób informacji jakimi dysponował świadek zeznania M. G. (1) (k. 6v-43) jedynie w niewielkiej części posłużyły do ustalenia okoliczności faktycznych w sprawie. Choć zeznania są zasadniczo spójne i logiczne, to z ich treści wynika, że nie był świadkiem naocznymi zachowania G. O. opisanego w treści zarzutu - wymaga jednak zaznaczenia, że świadek wyczuł od niego zapach alkoholu z ust (k. 6v, 43), w pełni potwierdził także informacje przedstawione przez M. N. (co nie pozostaje bez znaczenia dla oceny wiarygodności jej zeznań). Stwierdzić przy tym należy, iż świadek wystarczająco wyraźnie oddziela fakty, które są mu znane bezpośrednio od informacji o okolicznościach niniejszej sprawy uzyskanych od innych osób, a zatem brak podstaw aby kwestionować prawdziwość jego zeznań.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania funkcjonariuszy Policji M. B. (1) (k. 55-55v), J. K. (1) (k. 55v) i M. M. (3) (k. 55v-56), znajdują bowiem potwierdzenie w pozostałym obdarzonym wiarą materiale dowodowym. Ich depozycje są rzeczowe i dość precyzyjne - oczywiście z uwzględnieniem ilości podobnych spraw z jakimi mają na co dzień do czynienia oraz tworzą z pozostałymi dowodami logiczną całość. Podkreślenia wymaga, iż z zeznań w/w funkcjonariuszy Policji wyraźnie wynika, że osobiście zaobserwowali (poza J. K.) u obwinionego i w jego zachowaniu objawy mogące świadczyć o tym, że znajduje się pod wpływem alkoholu (M. B. wyczuł od niego alkohol - k. 55; M. M. widział, że po użyciu przez G. O. analizatora znajdującego się w komisariacie zaświeciła się "pomarańczowa buźka", co odpowiada zawartości alkoholu w granicach 0,2-0,5 mg - k. 55v). Przy ocenie tych dowodów Sąd miał również na uwadze, że w/w świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego i nie są zainteresowani rozstrzygnięciem w sprawie, zaś jako funkcjonariusze Policji wykonujący swe obowiązki służbowe nie mają także powodów do celowego obciążania go nieprawdziwymi zeznaniami.

W tym miejscu odrębnego omówienia wymagają przeprowadzone w sprawie opinia biegłej A. C. (2) zarówno pisemna (k. 69-71), jak i uzupełniająca ustna (k. 79-79v) złożona na rozprawie. Biegła na podstawie przeprowadzonej analizy akt sprawy wypowiedziała się jednoznacznie i rzeczowo argumentując, że w rozpoznawanej sprawie nie jest możliwe obliczenie, na podstawie wyników badania wydychanego powietrza urządzeniem A. I. oraz badania próbki krwi, za pomocą rachunku retrospektywnego prawdopodobnego stężenia alkoholu o godz. 12.46, gdyż w organizmie obwinionego stwierdzono bardzo niskie stężenie etanolu (poniżej minimalnej granicznej wartości stężenia dopuszczalnej w tych obliczeniach), a nadto rezultaty badań uzyskane za pomocą urządzeń stacjonarnych nie mogą stanowić podstawy do badań retrospektywnych (pkt 2 opinii k. 70-71, opinia ustna A. C. k. 79-79v). Biegła zwróciła jednak uwagę, iż mimo, że nie jest możliwe obliczenie konkretnego stężenia alkoholu we krwi obwinionego za pomocą rachunku retrospektywnego, to biorąc pod uwagę, że od chwili zdarzenia o godz. 12.20 do przebadania przy użyciu A. I. o godz. 13.03-13.27 upłynęła ok 1 godzina, to należałoby przyjąć, że w dniu 4 października 2014 r. o godz. 12.20 w wydychanym powietrzu obwinionego znajdowałby się alkohol w stężeniu większym od 0,10-0,14 mg/l, czyli w tym czasie znajdowałby się w stanie po użyciu alkoholu (pkt 3 opinii k. 71, opinia ustna A. C. k. 79-79v).

Sąd uznał w/w opinię w pełni za wiarygodną, została bowiem sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę, jest rzetelna, jasna i w sposób wyczerpujący odpowiada na postawione pytania. Z tego względu przedstawione w niej argumenty, znalazły uznanie Sądu jako logicznie poprawne i zasadne z punktu widzenia wskazań wiedzy oraz zasad prawidłowego rozumowania. Dlatego też zawarte w niej wnioski są miarodajne dla rozstrzygnięcia.

Za wiarygodne należało uznać pozostałe zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby zgodnie z obowiązującymi przepisami i celem danej czynności. Dokumenty te nie budzą zastrzeżeń, co do swojej prawdziwości i rzetelności. Autentyczność zebranych w sprawie dowodów nieosobowych nie była także podważana przez żadną ze stron. Uzyskały uznanie Sądu, dlatego oparł się on na nich w swoich ustaleniach, nie znalazł bowiem przesłanek, aby zakwestionować którykolwiek z wymienionych dokumentów.

Przystępując do wyjaśnienia kwalifikacji prawnej czynów, Sąd zważył, co następuje:

Wykroczenia z art. 87 § 1 k.w. dopuszcza się każdy kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym.

Definicję pojazdu formułuje art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 1997 Nr 98 poz. 602z późn. zm. – dalej p.r.d.) Jest to „środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane”. Przez pojazdy mechaniczne rozumie się pojazdy zaopatrzone w poruszający je silnik (pojazdy samochodowe, maszyny rolnicze, motocykle, lokomotywy kolejowe, samoloty, helikoptery, statki wodne i inne), jak również pojazdy szynowe zasilane z trakcji elektrycznej (pojazdy kolei elektrycznej, tramwaje, trolejbusy) (por: A. Marek Komentarz Kodeks Karny LEX 2010). Natomiast „pojęcie ‘ruchu lądowego’ obejmuje swoim zakresem nie tylko drogi publiczne i strefy zamieszkania, ale wszelkie miejsca ogólnie dostępne, na których odbywa się rzeczywisty ruch pojazdów, a więc również drogi wewnętrzne” (tak: postanowienie SN z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie sygn. akt IV KK 29/08). Pod tym pojęciem należy rozumieć nie zmianę położenia jakiegoś przedmiotu względem innych przedmiotów lub punktów, lecz o ruch, który odbywa się w oparciu i zgodnie z obowiązującymi w nim określonymi zasadami poruszania się (czyli ruch w znaczeniu prawnym). O ile oczywistym jest, że reguły takie obowiązują na drogach publicznych (zgodnie z art. 1 ust. 1 p.r.d.), zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą przyjmuje się także, że przestępstwa drogowe mogą być popełnione nie tylko na drogach publicznych, ale również wszędzie tam, gdzie odbywa się ruch ogólny czy lokalny (por.: uchwała SN z dnia 14 września 1972 r. w sprawie sygn. akt VI KZP 33/72, uchwała pełnego składu Izby Karnej SN z dnia 28 lutego 1975 r. w sprawie sygn. akt: V KZP 2/74).

Z kolei określenie stanu po użyciu alkoholu zawiera art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. 1982 Nr 35 poz. 230 z poźn. zm.). Zachodzi on wtedy, gdy zawartość alkoholu w organizmie wynosi lub prowadzi do:

1) stężenia we krwi od 0,2‰ do 0,5‰ alkoholu albo

2) obecności w wydychanym powietrzu od 0,1 mg do 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³.

Biorąc więc pod uwagę poczynione ustalenia faktyczne oraz przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że wina obwinionego G. O. nie budzi wątpliwości i została mu w pełni udowodniona, zaś swoim zachowaniem, polegającym na tym, że: w dniu 04 października 2014 roku w L. znajdując się w stanie po użyciu alkoholu (I. badanie 0,14 mg/l, II. badanie 0,10 mg/l) prowadził pojazd mechaniczny marki T. nr rej. (...) w ruchu lądowym, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 87 § 1 k.w.

W przedmiotowej sprawie zwrócić uwagę należy na kilka okoliczności. Skoro G. O., jak sam przyznał, alkohol spożywał dzień przed zdarzeniem w godzinach wieczornych (k. 42), zaś podczas badania o godz. 13.03 stwierdzono u niego 0,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, a o godz. 13.26 0,10 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu to oznacza to, że w dniu 4 października 2014 r., czyli też w momencie kierowania pojazdem, znajdował się w fazie wydalania alkoholu z organizmu (nie mógł go też spożyć np. pomiędzy przejazdem z ul. (...) na Okopową albo później, bo stężenie byłoby rosnące, co wyklucza wynik badania krwi). Wobec tego nie może również budzić wątpliwości, że ok. godz. 12.20, kiedy przyjechał odebrać syna (tu warto zauważyć, że brak dowodów, aby sądzić, iż to nie on przyjechał na ul. (...) swoim pojazdem), czyli ponad pół godziny przed pierwszym badaniem urządzeniem A., a następnie podczas drogi na ul. (...) (tu już moment jazdy i parkowania zaobserwowała M. N.) stężenie alkoholu w jego organizmie musiało być równe lub wyższe niż 0,14 mg/l (co zresztą potwierdzają zeznania M. N. i M. M., którzy zaobserwowali pomarańczową "buźkę" na analizatorze w komisariacie).

Sąd oczywiście miał na uwadze, że wyniki badania przeprowadzonego za pomocą urządzenia typu A. wykazały niewielkie stężenie alkoholu (przy uwzględnieniu marginesu błędu drugi wręcz nie kwalifikuje sprawy jako wykroczenie) to jednocześnie nie sposób je kwestionować. Pomijając nawet to, że z akt sprawy wynika, iż urządzenie to było sprawne i miało aktualne świadectwo wzorcowania to należy zauważyć, iż - co szczególnie istotne w okolicznościach rozpoznawanej sprawy - obowiązujące przepisy nie wykluczają możliwości ustalenia stanu po użyciu alkoholu na podstawie innych dowodów niż analiza krwi lub wydychanego powietrza. "Stan nietrzeźwości alkoholowej jest już dostatecznie naukowo zbadany i poznany. Można zatem przy jego ustalaniu uwzględniać wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz określać, jakiemu stopniowi nietrzeźwości odpowiadają określone objawy. Stosowane w tej materii dane można znaleźć w ogólnie dostępnych opracowaniach naukowych, w szczególności medyczno-sądowych. Stąd też w orzecznictwie SN wielokrotnie już wskazano, że poza wynikami chemicznego badania krwi na zawartość alkoholu, ustaleniu stanu nietrzeźwości mogą służyć także inne środki dowodowe, m.in. zeznania świadków" (por. wyrok SN z 28.7.1995 r. w sprawie II KRN 55/95, Prok. i Pr. 1996, Nr 2-3, poz. 14).

Sytuacja taka miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Zarówno M. N. (już ok. godz. 12.20), jak już nieco później M. G. i M. B. wyczuli z ust obwinionego woń alkoholu. M. N. i M. M. widzieli także symbol na analizatorze, z którego wynikało, że G. O. w momencie poddawania się badaniu ma pomiędzy 0,2 a 0,5 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Także z wniosków retrospektywnej opinii biegłej wynika wprost, że obwiniony ok godz. 12.20 znajdował się w stanie po użyciu alkoholu (k. 71). A zatem, przy ustaleniu, że stwierdzone u oskarżonego poziom alkoholu w wydychanym powietrzu w chwili badania wynosił ok. 0,14 mg/l (i z uwagi na tendencję spadkową oraz przytoczone wyżej okoliczności w chwili zdarzenia mógł być tylko równy lub wyższy) - brak jest wątpliwości co do tego, że znajdował się on w stanie po użyciu alkoholu, w czasie gdy prowadził pojazd. Drogi, którymi się poruszał oskarżony (ul. (...) i ul. (...)) są położone w granicach administracyjnych miasta L. i niewątpliwie zaliczają się do kategorii dróg publicznych, do których, zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 21 marca 1984 r. o drogach publicznych (Dz.U.2013.260 z późn. zm.) należą drogi, z których korzystać może każdy, zgodnie z ich przeznaczeniem.

Wobec powyższego okoliczności popełnienia przez G. O. zarzuconego mu czynu oraz jego wina nie budzą wątpliwości. Swoim zachowaniem wyczerpał przedmioto i podmiotowe znamiona występku z art. 87 § 1 k.k.. Jako osoba dorosła, posiadająca odpowiedni zasób wiedzy i doświadczenia życiowego musiał spodziewać się i przewidywać, iż w jego organizmie znajdują się pozostałości alkoholu spożytego dnia poprzedniego. Należy uznać wobec tego, iż decydując się na jazdę w dniu 4 października 2014 r. musiał co najmniej przewidywać, że będzie prowadzić pojazd w stanie po użyciu alkoholu, a zatem zasadne jest przypisanie mu popełnienia wykroczenia umyślnie, z zamiarem ewentualnym. Wniosek ten jest o tyle bardziej uzasadniony, że obwiniony badaniom poddał się dobrowolnie, co potwierdza, że sądził, iż w jego organizmie nie znajduje się alkohol. Jakkolwiek przekonanie to było błędne, okoliczność ta miała znaczenie dla wymiaru kary.

Obwiniony popełnił swój czyn umyślnie w zamiarze ewentualnym (art. 6 § 1 kw), tzn. przewidując możliwość popełnienia, godził się na to. art. 87 § 1 kw penalizuje zachowanie polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym przez osobę znajdującą się w stanie po spożyciu alkoholu lub podobnie działającego środka.

Przedmiotem ochrony art. 87 kw jest bezpieczeństwo ruchu lądowego, wodnego i powietrznego, które może być zagrożone przez osobę prowadzącą pojazd w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka. Nie jest wymagane spowodowanie tego zagrożenia, lecz chodzi o zagrożenie abstrakcyjne. W pełni uzasadnione jest założenie, że prowadzenie pojazdu w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka zawsze jest niebezpieczne (nie mamy potrzeby udowadniania tego niebezpieczeństwa), a wykazanie, że w konkretnej sytuacji nie było żadnego niebezpieczeństwa, nie ma znaczenia dla odpowiedzialności za to wykroczenie. Trafnie wskazuje się w doktrynie, że dla bezpieczeństwa ruchu ważna jest kondycja prowadzącego pojazd.

Reasumując Sąd uznał, że stopień winy obwinionego jest znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze wskazania zawarte w art. 47 § 6 kw. Zachowanie obwinionego wywołało potencjalnie stan zagrożenia w ruchu drogowym, miało to miejsce w porze dziennej, kiedy ruch uliczny jest duży, w centrum miasta, gdzie ruch ten praktycznie nie zamiera. Reasumując, stopień społecznej szkodliwości czynu jest znaczny.

Przechodząc do wymiaru kary Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Wykroczenie z art. 87 § 1 k.w. jest zagrożone alternatywnie karami aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych (do jej ustawowej górnej granicy czyli kwoty 5000 złotych).

Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe. Sąd nie znalazł szczególnych okoliczności łagodzących poza tą, że obwiniony prowadzi ustabilizowany tryb życia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że zasadne będzie wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 700 zł. Tak orzeczona kara winna zadośćuczynić wszystkim dyrektywom, o jakich stanowi przepis art. 33 § 1 k.w. Z całą pewnością odpowiednio odzwierciedli stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu, który godził w dobro w postaci szeroko rozumianego porządku i bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jak również należycie spełni swe cele zarówno w zakresie oddziaływania społecznego i cel wychowawczy w stosunku do obwinionego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że zasadne będzie wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 700 zł. Przy wymierzeniu kary grzywny Sąd kierował się wskazaniami określonymi w art. 24 § 3 kw, a mianowicie wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. W ocenie Sądu kara grzywny we wskazanej wysokości spełni swoje cele zarówno w zakresie oddziaływania społecznego, jak i cel wychowawczy wobec obwinionego. Zdaniem Sądu kara ta spełni cele w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Przestrzeże obwinionego i innych kierowców przed pochopną decyzja prowadzenia pojazdu w stanie po użyciu alkoholu i skutkach takiej decyzji. Jednocześnie wysokość kary osiągnie pożądany cel w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, zwracając uwagę na konieczność zachowania reguł ostrożności w ruchu drogowym i stosowania przepisów ruchu drogowego. Tak wymierzona kara ma na celu ostrzeżenie obwinionego przed popełnieniem podobnego wykroczenia, wdrożenie go do przestrzegania zasad ruchu drogowego. Odpowiada ona również sytuacji materialnej obwinionego, który podał, że uzyskuje stały miesięczny dochód w wysokości ok 3000 zł brutto oraz posiada na własność nieruchomości gruntowe, ma na utrzymaniu 3 małoletnich dzieci

Sąd baczył przy tym, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu oraz spełniała cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec sprawcy. Stąd, w ocenie Sądu, wystarczającym jest wymierzenie obwinionemu kary grzywny we wskazanej wysokości.

Zobligowany treścią art. 87 § 3 k.w. Sąd orzekł wobec obwinionego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Przy ustalaniu okresu trwania tego zakazu na rok Sąd uwzględnił stopień naruszenia przepisów o ruchu drogowym (przejechanie dość nieznacznej odległości) oraz niewielkie stężenie alkoholu w organizmie obwinionego w czasie jazdy (co z całą pewnością miało wpływ na stopień upośledzenia jego zdolności psychomotorycznych) uznając, że zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na w/w okres będzie stanowił dla niego dostateczną dolegliwość. Niezależnie od okoliczności faktycznych (prowadzenie pojazdu w godzinach i miejscu znacznego natężenia ruchu) nie może budzić żadnych wątpliwości, że stanowił on potencjalne zagrożenie dla siebie, jak również dla innych użytkowników drogi. Powyższe wskazuje na bardzo wysoką ignorancję przepisów prawa ruchu drogowego i utwierdza Sąd w przekonaniu o konieczności orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na wskazany okres. Tak orzeczony środek karny będzie adekwatny do stopnia winy sprawcy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a przy tym uświadomi obwinionemu nieopłacalność podobnych tego typu zachowań w przyszłości.

W oparciu o normę art. 29 § 4 k.w. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów Sąd zaliczył obwinionemu okres zatrzymania prawa jazdy w sprawie od dnia 4 października 2014 r. (data zatrzymana dokumentu) do dnia 4 października 2015 r. (data upływu biegu rocznego terminu zakazu).

Zgodnie z treścią art. 118 § 1 i 3 k.p.w. w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.2017 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U.1983.49.223 ze zm.) i § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.01.118.1269) Sąd zasądził od obwinionego kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków, kwotę 70 zł tytułem opłaty oraz kwotę 609,15 zł tytułem wydatków postępowania (na którą składają się koszty związane z dopuszczeniem i przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego, tj. kwoty 441,15 - k. 72 i 168 zł – k. 80).

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.