Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SO Arkadiusz Śmiech – spr.

Sędziowie: SO Elżbieta Kowalska

SO Katarzyna Żmigrodzka

Protokolant: st. prot. Małgorzata Polaczek

przy udziale Prokuratora Urszuli Komor

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2014r.

sprawy K. Ś.

oskarżonej z art. 65 § 1 i 3 kks i inne

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Puławach

z dnia 23 czerwca 2014r. sygn. akt IIK 108/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżoną od kosztów sądowych za drugą instancję, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

XI Ka 1081/14

UZASADNIENIE

K. Ś. została oskarżona o to, że w dniu 14.01.2014 r. w pomieszczeniach mieszkalnych i garażu usytuowanych na terenie posesji zlokalizowanej w miejscowości M. przy ul. (...), powiat P. przechowywała towar w postaci 1442 paczek papierosów różnych marek, bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego z art. 63 § 2 i 6 k.k.s. w zb. z art. 86 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. wprowadzony pierwotnie na obszar celny Unii Europejskiej bez zgłoszenia do kontroli celnej i wbrew obowiązującym ograniczeniom przewozowym, importowany bez uprzedniego oznaczenia polskimi znakami akcyzy oraz bez ujawnienia organowi celnemu przedmiotu opodatkowania co doprowadziło do narażenia budżetu Unii Europejskiej na uszczuplenie należności celnej w wysokości 937,00 zł oraz narażenia Skarbu Państwa na uszczuplenie podatku akcyzowego w kwocie 22 064,00 zł.

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 65 § 1 i 3 k.k.s w zb. z art. 91 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 23 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy w Puławach K. Ś. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu wyczerpującego dyspozycję art. 65 § 1 i 3 k.k.s w zb. z art. 91 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z art. 7 § 2 k.k.s. skazał ją na 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na 70 (siedemdziesiąt) złotych; na podstawie art. 29 pkt 4 k.k.s., art. 30 § 1, 2 i 6 k.k.s. , art. 31 § 1 i 6 k.k.s. orzekł przepadek i zarządził zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci 1442 paczek papierosów różnych marek bez znaków skarbowych akcyzy szczegółowo opisanych w protokole zdawczo-odbiorczym Izby Celnej w B. nr (...)w poz.1-14 i przechowywanych w magazynie Urzędu Celnego w L.; na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa 830 złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła oskarżona. We wniesionym środku odwoławczym podniosła, iż nałożona względem niej kara grzywny jest za wysoka, a zatem krzywdząca.

Podnosząc powyższe domagała się zmniejszenia nałożonej kary grzywny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w toku instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego wyroku uznana została za niezasadną w stopniu oczywistym. Za taką oceną środka odwoławczego przemawiało to, że stanowiący jego podstawę zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary orzeczonej wobec oskarżonej, jak też przytoczona na jego poparcie argumentacja, okazały się być całkowicie chybione.

Na wstępie należy podkreślić, choć orzeczenie w tym zakresie nie było kwestionowane, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego. Zebrany w sprawie materiał dowodowy ocenił zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. i zasadnie uznał, że oskarżona dopuściła się zarzuconego jej czynu. Swemu rozstrzygnięciu Sąd Rejonowy dał wyraz w uzasadnieniu wyroku spełniającym wymogi art. 424 k.p.k.

Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, które określają kierunek apelacji, postawione w niej zarzuty i sformułowane wnioski. Co się więc tyczy argumentacji podniesionej we wniesionym środku odwoławczym wskazać należy, iż z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia tylko wówczas, gdy kara orzeczona w zaskarżonym wyroku, z uwagi na rodzaj, bądź wymiar, rażąco odbiega od tej, jaką należałoby wymierzyć w drugiej instancji na skutek prawidłowego zastosowania dyrektyw sędziowskiego wymiaru kary. Rażąco niewspółmierna kara to taka, która w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą.

Sytuacja taka nie występuje w omawianym przypadku. Nie sposób bowiem przyjąć, że kara wobec określonego sprawcy jest karą niewspółmiernie surową w sytuacji, gdy sąd określając będącą konsekwencją skazania dolegliwość uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami wymiaru kary, czyli wówczas, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego nie zostały przekroczone.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt sprawy niniejszej stwierdzić należy, iż Sąd I instancji określając wymiar kary – w sposób wolny od błędu ocenił wszelkie okoliczności posiadające wpływ na jej wysokość. Autorka apelacji rażącej surowości kary orzeczonej wobec niej upatruje w tym, jakoby Sąd Rejonowy nie uwzględnił okoliczności wiążących się z jej sytuacją rodzinną i możliwościami zarobkowymi.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że decydując o wymiarze kary grzywny, Sąd Rejonowy miał w polu widzenia te wszystkie okoliczności, które posiadają wpływ na wymiar kary i w prawidłowy sposób je uwzględnił.

Godzi się w tym miejscu wskazać, iż inne kryteria decydują o liczbie stawek dziennych, a inne o wysokości danej stawki. Na wysokość kary grzywny wzgląd ma przede wszystkim stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oraz względy prewencyjne. Natomiast przy ustalaniu wysokości stawki dziennej, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Orzeczona wobec K. Ś. za popełniony czyn kara grzywny nie jest rażąco niewspółmierna (surowa) w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Kara ta jest dostosowana do stopnia społecznej szkodliwości czynu, stopnia winy oskarżonej, jej właściwości i warunków osobistych oraz sytuacji materialnej. Sąd Rejonowy wymierzając karę, jak i jej wysokość, o czym przekonuje zarówno treść uzasadnienia wyroku, w pełni uwzględnił okoliczności korzystne dla oskarżonej jak i te dla niej obciążające, a przy tym nadał im właściwą rangę i znaczenie, zaś całość orzeczenia w tym zakresie należycie uwzględnia dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 13 k.k.s. Wymierzona kara, choć bez wątpienia dolegliwa, w żadnej mierze nie razi swoją surowością, zwłaszcza gdy się zważy na stopień społecznej szkodliwości czynu. Należy bowiem wskazać na to, że oskarżona przechowywała towar w postaci papierosów różnych marek w łącznej ilości 1442 paczek bez polskich znaków akcyzy. Mając to na uwadze wymierzona wobec niej kara grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych jest współmierna do stopnia szkodliwości społecznej przypisanego czynu, a nadto uwzględnia cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także zapobiegawcze i wychowawcze.

Stosownie do uregulowania art. 23 § 3 k.k.s. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił również wysokość stawki dziennej grzywny biorąc pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Podnieść należy w tym miejscu, iż przy określaniu wysokości jednej stawki dziennej Sąd pierwszej instancji związany jest treścią wskazanego powyżej przepisu, zgodnie z którym stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności. Punktem wyjścia dla określenia stawki dziennej grzywny orzeczonej za przypisane oskarżonej przestępstwo skarbowe była więc wysokość minimalnego wynagrodzenia, która w czasie popełnienia czynu, będącego przedmiotem niniejszego postępowania wynosiła 1680 złotych. Skoro zaś Sąd Rejonowy wysokość jednej stawki dziennej określił na kwotę 70 złotych, a jest to kwota zbliżona do ustawowego minimum (jedna trzydziesta minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia czynu zarzucanego oskarżonej daje kwotę 56 złotych), to nie sposób podzielić słuszności argumentacji wniesionego środka odwoławczego i zmniejszyć wymiar orzeczonej kary grzywny poprzez obniżenie wysokości stawki dziennej. Niczego w tej kwestii nie zmienia treść uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego. Podnoszone bowiem w nim okoliczności, dotyczące sytuacji rodzinnej oskarżonej, były znane Sądowi Rejonowemu w czasie orzekania i zostały uwzględnione przy wymiarze kary, o czym świadczy treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 80).

Mając powyższe na uwadze uznać należało, iż wymierzona kara finansowa jest adekwatna tak wobec stopnia zawinienia, jak i realnych możliwości płatniczych oskarżonej. Tak ukształtowana kara, postrzegana przez pryzmat całokształtu dolegliwości wynikających z treści wyroku, spełnia wszystkie dyrektywy jej wymiaru i jest pozbawiona cech rażącej surowości. Oskarżona posiada stałe źródło dochodu, które stanowi świadczenie emerytalne. Posiada więc realne możliwości płatnicze, które umożliwią jej poniesienie finansowych konsekwencji czynu, którego sprawstwo zostało przypisane.

W tych okolicznościach brak było podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku zgodnie z wnioskiem skarżącej. Podnoszone w apelacji argumenty nie mogą warunkować żądanej zmiany.

Mając na uwadze zaprezentowaną motywację, nie dostrzegając uchybień z art. art. 439 i 440 kpk, które należałoby uwzględnić z urzędu, Sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze nastąpiło na mocy art. 624 § 1 kpk.