Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Gulska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Wioletta Wójtowicz

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2017 roku w Lublinie

sprawy A. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do renty z tytułu wypadku przy pracy na dalszy okres

na skutek odwołania A. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 14 grudnia 2016 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala A. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 1 grudnia 2016 roku do dnia 30 listopada 2018 roku;

II.  ustala, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie prawa do renty A. S. w przepisanym terminie.

Sygn. akt VIII U 308/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 14 grudnia 2016 roku odmówił A. S. prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 6 grudnia 2016 roku nie stwierdziła niezdolności do pracy (decyzja – k. 222 a.r.).

A. S. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Wskazał, że orzeczenie komisji lekarskiej jest nieprawidłowe i nie odzwierciedla w pełni stanu jego zdrowia, który stale się pogarsza. Podniósł także, że lekarz orzecznik uznał go za częściowo niezdolnego do pracy (odwołanie – k. 2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej, zgodnie z którym wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (odpowiedź na odwołanie – k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił, co następuje:

A. S. urodził się w dniu (...).

W dniu (...) roku, podczas wykonywania obowiązków pracowniczych, w celu ratowania się przed upadkiem skoczył z wysokości 3,90 metra na ziemię, doznając(...). Zdarzenie to zostało zakwalifikowane jako wypadek przy pracy (protokół – k. 2-3 akt powypadkowych).

Rozpatrując wniosek o wypłatę jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy organ rentowy decyzją z dnia 10 stycznia 2007 roku przyznał jednorazowe odszkodowanie z tytułu stałego uszczerbku na zdrowiu, będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia (...)roku. Uszczerbek został ustalony na podstawie orzeczenia lekarza na 35 % (orzeczenie, decyzja – k. 31, 32 akt powypadkowych).

Decyzją z dnia 20 lutego 2006 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał A. S. świadczenie rehabilitacyjne na okres 4 miesięcy od dnia 24 listopada 2005 roku do dnia 23 marca 2006 roku w związku z wypadkiem przy pracy. Kolejną decyzją z dnia 13 kwietnia 2006 roku świadczenie rehabilitacyjne zostało przyznane na dalszych 5 miesięcy od dnia 24 marca 2006 roku do dnia 20 sierpnia 2006 roku w związku z wypadkiem przy pracy. Kolejną decyzją z dnia (decyzje – k. nienumerowana, k. 38 akt 03/75331).

W dniu 26 października 2006 roku wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o rentę z tytułu wypadku przy pracy (wniosek – k. 1-3 a.r.).

Decyzją z dnia 12 grudnia 2006 roku organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 19 listopada 2006 roku. Kolejnymi decyzjami prawo do świadczenia było przedłużane na dalszy okres do dnia 30 listopada 2016 roku (decyzje – k. 62-63, 91-92, 117, 144, 168, 186 a.r.).

Wnioskiem z dnia 25 października 2016 roku A. S. wystąpił o ponowne ustalenie prawa do renty na dalszy okres (wniosek – k. 215-216 a.r.).

Lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 17 listopada 2016 roku uznał, że jest on nadal częściowo niezdolny do pracy do dnia 30 listopada 2018 roku, a niezdolność pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy (orzeczenie – k. 218 a.r.).

W związku ze zgłoszonym zarzutem wadliwości sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez komisję lekarską, która orzeczeniem z dnia 6 listopada 2016 roku stwierdziła brak niezdolności do pracy wnioskodawcy, w tym brak niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (zarzut, orzeczenie – k. 219, 221 a.r.).

W oparciu o orzeczenie komisji Zakład wydał zaskarżoną decyzję, odmawiającą prawa do renty (decyzja – k. 222 a.r.).

Wskutek wypadku przy pracy z dnia(...) roku wnioskodawca doznał (...) Był z tego powodu leczony operacyjnie podczas pobytu w Oddziale (...) Urazowej i Ortopedii w Z. w okresie od dnia 26 maja 2005 roku do dnia 7 czerwca 2005 roku. Rozpoznano wówczas (...) Podczas kolejnego pobytu od dnia 30 sierpnia do dnia 2 września 2009 roku usunięto materiał zespalający. Ponownie przebywał w Oddziale od dnia 24 do dnia 28 października 2015 roku celem klinicznej i radiologicznej oceny(...) (...) Doszło do(...) B. i tym (...)Z badania z dnia 31 października 2012 roku wynika (...) B.,(...) została również potwierdzona w badaniu z dnia 20 stycznia 2017 roku. Wnioskodawca korzysta okresowo z zabiegów fizykalnych w Ośrodku (...) w S.. Podczas ostatniego pobytu od dnia 5 września do dnia 23 września 2016 roku rozpoznano przebyte (...)Był leczony w ramach prewencji ZUS, a następnie w Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej w C.. W zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 25 października 2016 roku rozpoznano(...)

A. S. jest pod kontrolą ortopedy, nie stosuje żadnego zaopatrzenia ortopedycznego. (...) wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy do dnia 30 listopada 2018 roku (opinia – k. 15 a.s.).

Stan faktyczny został oparty na wyżej wskazanych dowodach z dokumentów, które Sąd rozpoznający sprawę uznał za przekonujące i wiarygodne.

Sąd w całości podzielił opinię biegłego sądowego lekarza ortopedy Z. T. (k. 15 a.s.). Opinia jest w pełni logiczna i przekonująco uzasadniona z powołaniem argumentacji medycznej. Została sporządzona przez lekarza specjalistę z zakresu schorzeń występujących u wnioskodawcy. Opinia została wydana w oparciu o szczegółową analizę dokumentacji medycznej zawartą w aktach rentowych i dołączoną w toku procesu. Jednocześnie Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego, zgłoszony w zastrzeżeniach do opinii pierwotnej (k. 27-28, 32v a.s.). W ocenie Sądu nie zachodzi potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego w niniejszej sprawie. Opinia, na której oparte zostały ustalenia została sporządzona w sposób rzetelny, a wnioski w nich zawarte nie budzą wątpliwości. W zastrzeżeniach organ rentowy wskazuje jedynie, że wynik badania ortopedycznego biegłego oraz ortopedy w komisji lekarskiej jest zbliżony, jednak Zakład uwzględnia również sytuację socjo-medyczną, a więc bierze pod uwagę przystosowanie zawodowe i aktywność zawodową. Sąd wskazuje, że biegły w opinii zauważył, że wnioskodawca nigdy nie pracował na stanowisku zgodnym z wykształceniem, tj. ślusarz-spawacz. Biegły wziął również pod uwagę, że ostatnia praca ubezpieczonego na stanowisku magazyniera odbywała się w większości w pozycji siedzącej. Należy zatem przyjąć, że biegły podczas sporządzania opinii wziął pod uwagę również czynniki pozamedyczne. Wskazał także, że proponowane leczenie operacyjne przyniesie(...) Na chwilę obecną wnioskodawca jest jednak nadal niezdolny do pracy.

Należy wskazać, że Sąd ma obowiązek zasięgnięcia kolejnej opinii biegłych w sytuacji, gdy dotychczasowa opinia budzi istotne i niedające się usunąć wątpliwości. Nie można więc przyjmować, że sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest dla strony niekorzystna. Potrzeba powołania innego biegłego powinna bowiem wynikać z okoliczności sprawy jeśli opinie wydane dotychczas do sprawy zawierają istotne braki, względnie też nie wyjaśniają istotnych okoliczności (zob. wyrok SA w Gdańsku z dnia 10 lutego 2016 roku, III AUa 1635/15, LEGALIS numer 1435429 wraz z powołanym tam orzecznictwem, w tym wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000, nr 22, poz. 807). W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się konieczności dopuszczania dowodu z opinii uzupełniającej.

Dokumentacja medyczna także zasługuje na obdarzenie w pełni wiarą, bowiem są to dokumenty sporządzone przez poszczególne placówki medyczne odzwierciedlające przebieg procesu leczenia i wyniki badań specjalistycznych. Dokumentacja nie była także kwestionowana przez strony.

Sąd Okręgowy w Lublinie rozważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242, tekst jedn. ze zm.) dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy. W świetle art. 17 ust. 1 cytowanej ustawy przy ustalaniu m.in. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do ustalania wysokości tego świadczenia oraz wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej. W świetle ustępu 4 prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Ponadto zgodnie z art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887, tekst jedn. ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 i 7 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W niniejszej sprawie kwestią sporną była ocena, czy wnioskodawca jest niezdolny do pracy. W rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym – częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W celu ustalenia powyższej okoliczności Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy, która została uznana za w pełni wiarygodną. Wynika z niej, że stan zdrowia wnioskodawcy sprowadza na niego nadal częściową niezdolność do pracy w związku z wypadkiem przy pracy do dnia 30 listopada 2018 roku. W związku z tym w punkcie I wyroku Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił A. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od dnia 1 grudnia 2016 roku do dnia 30 listopada 2018 roku.

W punkcie II wyroku Sąd ustalił, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. ponosi odpowiedzialność za nie ustalenie prawa do renty A. S. w przepisanym terminie. Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Natomiast w świetle ustępu 1a w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W ocenie Sądu organ rentowy w dniu wydania zaskarżonej decyzji mógł ustalić niezdolność do pracy wnioskodawcy. Był w posiadaniu niezbędnej dokumentacji lekarskiej. Ponadto już lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 17 listopada 2016 roku stwierdził częściową niezdolność do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, a taka okoliczność została następnie potwierdzona w toku postępowania sądowego.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Lublinie, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.