Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Lidia Grzelak

Protokolant st. sekr. sąd. Edyta Wojciechowska

po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 2016 r. w Ciechanowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w G.

przeciwko T. M.

o zapłatę 2684,66 zł

I zasądza od pozwanej T. M. na rzecz powoda (...) w G. kwotę 2684,66 zł ( dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt cztery złote sześćdziesiąt sześć groszy ) z ustawowymi odsetkami od dnia 7 maja 2015 r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanej T. M. na rzecz powoda (...) w G. kwotę 717,00 zł ( siedemset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 617,00 zł ( sześćset siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

Sygn. akt I C 623/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 maja 2015 r., wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) w G. wniósł o zasądzenie od pozwanej T. M. na swoją rzecz kwoty 2684,66 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 7 maja 2015 r. do dnia zapłaty, a także zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w sprawie VI Nc–e 817225/15 stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie.

Pozwana T. M. nie kwestionowała roszczenia powoda (...) w G., wnosząc jedynie o rozłożenie należności na raty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. M. zawarła w dniu 3 marca 2014 r. umowę pożyczki nr (...) z (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.K.A. we W. na kwotę 1500,00 zł na okres od dnia 3 marca 2014 r. do dnia 3 stycznia 2016 r. z oprocentowaniem umownym, które nie może w stosunku rocznym przekraczać stopy odsetek maksymalnych, wynoszących 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP. Takie oprocentowanie przewidziano również za opóźnienie w spłacie pożyczki, spłacie raty lub spłacie części raty. T. M. zobowiązała się do spłaty pożyczki w 22 ratach miesięcznych w wysokości po 180,00 zł płatnych do 3. każdego kolejnego miesiąca począwszy od 3 kwietnia 2014 r. Na dzień postawienia do dyspozycji pożyczkobiorcy całkowitej kwoty pożyczki całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę wynosiła 3960,61 zł. W razie opóźnienia pożyczkobiorcy w zapłacie dwóch pełnych rat lub powstania zaległości przekraczających sumę dwóch pełnych rat, pożyczkodawca ma prawo wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy może nastąpić po uprzednim pisemnym wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie nie krótszym niż 14 dni, licząc od dnia otrzymania wezwania przez pożyczkobiorcę, pod rygorem wypowiedzenia umowy ( umowa pożyczki k. 15 – 19 ).

W dniu 20 marca 2014 r. wierzytelność (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.K.A. we W. ( obecnie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka jawna we W. ) wynikająca z przedmiotowej umowy pożyczki została zbyta na rzecz (...) w G., który to poinformował o tym fakcie T. M. pismem z dnia 27 marca 2014 r. ( bezsporne ).

T. M. zaprzestała spłaty pożyczki w określonych w umowie terminach, w związku z czym umowa pożyczki została wypowiedziana ( bezsporne ).

Na dzień wytoczenia powództwa ( 6 maja 2015 r. ) zadłużenie T. M. wynosiło 2684,66 zł z tytułu kapitału ( bezsporne ).

T. M. jest zatrudniona jako kadrowa z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości około 2200 – 2300 zł miesięcznie. Jej mąż jest emerytem. Nie mają nikogo na utrzymaniu. Spłacają kredyt konsumencki zaciągnięty w (...) Bank S.A. w wysokości 95000 złotych, przeznaczony na spłatę wcześniejszego zadłużenia. Rata kredytu wynosi 1700 złotych miesięcznie. Kredyt spłacany jest systematycznie ( zeznanie pozwanej T. M. czas nagrania 5.25 – 7.40 ).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych w sprawie dokumentów oraz zeznań pozwanego T. M., których prawdziwość nie budzi wątpliwości Sądu. Okoliczności faktyczne sprawy nie były kwestionowane przez pozwaną T. M.. Nie budzą również wątpliwości Sądu, zeznania pozwanej T. M. w zakresie jej obecnej sytuacji rodzinnej i majątkowej.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Powód (...) w G. domagał się zasądzenia od pozwanej T. M. kwoty 2684,66 zł stanowiącej niespłaconą przez nią kwoty pożyczki. Źródłem roszczenia powoda jest umowa pożyczki zawarta w dniu 3 marca 2014 r. przez pozwaną T. M. z pierwotnym wierzycielem (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) S.K.A. we W. ( obecnie (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka jawna we W. ).

Wobec nie wywiązywania się przez pozwaną T. M. z warunków zawartej umowy pożyczki umowa została wypowiedziana przez nabywcę wierzytelności tj. powoda (...) w G.. Umowa przelewu wierztelnosci jest dopuszczalna w świetle art. 509 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią ( przelew ), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Pozwana T. M. nie kwestionowała istnienia zobowiązania oraz jego wysokości.

Zgodnie zaś z art. 481 § 1 i 2 kc, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Treść cyt. artykułu uległa z dniem 1 stycznia 2016 r. zmianie wskutek wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z art. 56 cyt. ustawy, do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Obecne brzmienie art. 481 § 1 i 2 kc jest następujące: Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Uznać zatem należy, że powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia wytoczenia powództwa do dnia 31 grudnia 2015 r. w wysokości wynikającej z art. 481 kc w brzmieniu obowiązującym przez 1 stycznia 2016 r., zaś za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty w wysokości wynikającej w art. 481 kc w brzemieniu określonym przepisem art. art. 2 pkt 2 lit. a i b ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 stycznia 2016 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, poczynając od dnia 1 stycznia 2016 r. wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie wynosi 7% w stosunku rocznym.

Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanej T. M. o rozłożenie świadczenia na raty. Stosownie do art. 320 kpc. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. W niniejszej sprawie pozwana T. M. złożyła wniosek o rozłożenie świadczenia na raty podczas rozprawy w dniu 12 stycznia 2016 r., nie określając wysokości ewentualnych rat. W uzasadnieniu wniosku powoływała się na bardzo trudną sytuację związaną z problemami osobistymi ( śmierć matki, choroba męża ), nie wskazując jednak konkretnych okoliczności, w tym czasu ich powstania. Dochody rodziny są przeciętnej wysokości, jednakże małż. M. spłacają kredyt konsumpcyjny zaciągnięty na spłatę wcześniej powstałego zadłużenia.

Pozwana wniosła o rozłożenie zadłużenia na raty, ale biorąc pod uwagę jej sytuację materialną oraz fakt, iż od czasu wytoczenia powództwa nie podjęła żadnych rokowań z powodem oraz nie uiściła choćby symbolicznej części należności to wątpliwe jest, iż uczyni to po rozłożeniu na raty. Stanowisko pozwanej przemawia za tym, iż ma ona wolę uiszczenia zobowiązania, lecz jej warunki materialne nie pozwalają uwierzyć w realną możliwość uiszczenia całego zobowiązania w realnie określonym terminie. Wobec powyższego takie problemy materialne jakie posiada pozwana nie dają pozytywnej prognozy co do realnej możliwości spłat jakichkolwiek rat.

Ponadto wskazać należy, że według stanowiska doktryny odmowa rozłożenia świadczenia na raty albo wyznaczenia terminu do spełnienia świadczenia nie wymaga odrębnego orzeczenia w sentencji wyroku, lecz powinna być umotywowana w uzasadnieniu ( K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 1, red. K. Piasecki, s. 1504 ).

O kosztach niniejszego procesu Sąd orzekł na podstawie o art. 98 kpc, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda w całości W związku z tym, że pozwana przegrała proces zobowiązana jest zwrócić powodowi niezbędne koszty obrony przed sądem na które to złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 100,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 600,00 zł, których wysokość została ustalona stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.