Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 sierpnia 2017 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz (spr.)

Sędziowie: SSO Urszula Sipińska-Sęk

SSO Magdalena Marczyńska

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2017 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa A. R. (1)

przeciwko H. W. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T.

o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę

na skutek apelacji powoda A. R. (1) od wyroku Sądu Rejonowego

w Tomaszowie Maz. IV Wydziału Pracy z dnia 31 października 2016r.

sygn. IV P 167/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda A. R. (1) na rzecz pozwanego H. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T. kwotę 120,00 ( sto dwadzieścia ) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 14/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 31 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. w sprawie o sygn. IV P 167/14 z powództwa A. R. (1) przeciwko H. W. prowadzącemu działalność gospodarcza pod nazwą (...) z siedzibą w T. o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę oddalił powództwo (w punkcie I), zasądził od powoda A. R. (1) na rzecz pozwanego H. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T. kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (w punkcie II), nie obciążył powoda A. R. (1) kosztami wydatków poniesionych w sprawie (w punkcie III).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

W dniu 17 maja 2011 roku, pomiędzy stronami została zawarta umową o pracę na okres próbny, na czas od 17 maja 2011 roku do dnia 16 czerwca 2011roku, a następnie w dniu 17 czerwca 2011 roku strony podpisały umowę o pracę na czas nieokreślony.

Na mocy zawartej umowy, powód A. R. (1) został zatrudniony na stanowisku kierowcy ciągnika siodłowego, w równoważnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem 1.500,00 zł brutto + należności z tytułu wyjazdów służbowych (1.400,00 zł brutto - wynagrodzenie + 100,00 zł brutto - ryczałt za pracę w nocy), a miejsce wykonywania pracy strony określiły jako „T. (...), (...)-(...) S.".

Powód A. R. (1) na polecenie pracodawcy wykonywał zadania służbowe na terytorium Niemiec, głównie w miejscowości S..

Strony okres pobytu powoda A. R. (1) za granicą traktowały zgodnie jako podróż służbową w rozumieniu art. 21 a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o czasie pracy kierowców w zw. z art. 775 k.p.

W lipcu 2014 roku, podczas postoju noclegowego, doszło do rozszczepienia chłodni, zamontowanej na naczepie pojazdu prowadzonego przez powoda, na skutek czego doszło do rozmrożenia przewożonego towaru.

W dniu 14 lipca 2014 roku H. S. - pracownik pozwanego J. W. oznajmił powodowi A. R. (1), iż nie chce aby nadal wykonywał on usługi transportowe na rzecz firmy spedycyjnej należącej do pozwanego.

Po tym zdarzeniu, powód A. R. (1) od razu udał się do biura spedycji w celu wyjaśnienia sprawy. Tam główny księgowy kazał mu natychmiast się pakować, zabierając powodowi kartę magnetyczną tzw. klucz do bramy.

Jeszcze tego samego dnia, w godzinach popołudniowych, gdzieś po upływie 4-5 godzin od powyższego zdarzenia, S. Ś. jako pełnomocnik pozwanego skontaktował się telefonicznie z powodem, który już wracał do Polski i oznajmił mu, iż na razie nie będzie wykonywał on transportu, a pracę zgodnie z zawartą umową będzie wykonywał w Polsce.

Powód A. R. (1) odpowiedział wówczas, iż nie chce mieć więcej do czynienia ani z firmą (...), ani z właścicielem firmy (...) ani też z jej pełnomocnikiem S. Ś..

W trakcie tej rozmowy pełnomocnik pozwanego S. Ś. zaproponował również powodowi inną pracę w firmie (...) sp. z o.o. z siedzibą w T., której także jest pełnomocnikiem.

Po tej rozmowie, powód A. R. (1) więcej się już nie skontaktował ani z pozwanym pracodawcą ani też z jego pełnomocnikiem w osobie S. Ś..

Po powrocie do kraju, powód A. R. (1) zgłosił się do pełnomocnika, który w jego imieniu skierował pismo do pozwanego pracodawcy o przywrócenie powoda do pracy, a następnie w dniu 21 lipca 2014 roku skierował do Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. pozew z pierwotnym żądaniem przywrócenia powoda do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy, następnie zmienionym na żądanie zasądzenia odszkodowania w wysokości 5.340,00 zł oraz wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, ekwiwalentu za urlop i wynagrodzenia za pracę w niedzielę i święta.

Sprawa ta ostatecznie została przekazana do rozpoznania przez tut. Sąd Wydział IV Pracy i zarejestrowana w Rep. P za numerem sygn. akt IV P 182/14.

Po 14 lipca 2014 roku, ani pozwany pracodawca, ani jego pełnomocnik nie wzywali powoda A. R. (1) do świadczenia pracy.

W dniu 21 lipca 2014 roku, powód otrzymał od pozwanego trzy pisma, opatrzone datą 14 lipca 2014 roku, każde w dwóch egzemplarzach tj. druk: „Oferta pracownika o rozwiązanie umowy o pracę za wzajemnym porozumieniem”, druk: „Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron” oraz druk; „Świadectwo pracy”.

Dokumentów tych powód A. R. (1) jednak nie podpisał uznając, iż umowa o pracę uległa już rozwiązaniu bez wypowiedzenia w wyniku ustnego oświadczenia z dnia 14 lipca 2014 roku.

W dniu 5 września 2014 roku, powód A. R. (1) otrzymał od pozwanego kolejną przesyłkę listową zawierającą tym razem oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z dniem 31 sierpnia 2014 roku w trybie art. 52 § 1 pkt 2 k.p., z powodu wielokrotnej kradzieży paliwa z ciągnika siodłowego.

Na rozprawie w dniu 18 czerwca 2015 roku, w sprawie sygn. akt IV P 182/14 strony zawarły ugodę, na mocy której pozwany H. W. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w T. zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda A. R. (1) kwoty 9.000,00 zł netto tytułem roszczeń dochodzonych w sprawie sygn. akt IV P 182/14, płatnej w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności. Nadto, strony oświadczyły, iż niniejsza ugoda wyczerpuje całość roszczeń dochodzonych w sprawie sygn. akt IV P 182/14.

Wysokość hipotetycznego odszkodowania, przysługującego powodowi A. R. (1), na wypadek uznania zasadności jego roszczenia, wynosi kwotę 5.040,00 zł brutto.

Powyższy stan faktyczny, Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dowodów z powołanych dokumentów znajdujących się w aktach osobowych powoda, zeznań powoda oraz świadka S. Ś. w zakresie okoliczności i warunków zawartej umowy o pracę, prowadzonych rozmów odnoście zdarzenia z dnia 14 lipca 2014 roku, które to zeznania w zakresie dotyczącym odsunięcia w dniu 14 lipca 2014 roku powoda A. R. (1) od świadczenia pracy na rzecz pozwanego w charakterze kierowcy, Sąd uznał za wiarygodne.

Po tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd I instancji wskazał, że podstawę prawną roszczeń powoda, co do wypłaty odszkodowania stanowi przepis art. 56 5 1 k.p. Zgodnie z treścią powołanego przepisu pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

Ponadto Sąd Rejonowy powołał się na art. 58 k.p, według którego, odszkodowanie, o którym mowa w w/w przepisie, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Jeżeli natomiast rozwiązano umowę o pracę, zawartą na czas określony albo na czas wykonania określonej pracy, odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznał, że istota sporu dotyczy ustalenia, czy z powodem A. R. (1) doszło do rozwiązania umowy o pracę już w dniu 14 lipca 2014 roku na skutek oświadczenia H. S. - pracownika pozwanego J. W. czy jedynie do odsunięcia go od pracy na rzecz pozwanego oraz czy do rozwiązania umowy o pracę doszło dopiero na skutek pisma pozwanego pracodawcy, opatrzonego datą 29 sierpnia 2014 roku, ą doręczonego powodowi w dniu 5 września 2014 roku o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, w trybie art. 52 § 1 pkt 2 k.p. (z powodu wielokrotnej kradzieży paliwa z ciągnika siodłowego) oraz czy tak dokonane przez pozwanego rozwiązanie umowy o pracę nie naruszało przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie.

Dokonując analizy i chronologii zdarzeń Sąd I instancji stwierdził, że przyczyną zdarzeń z dnia 14 lipca 2014 roku miała być ściśle wskazana sytuacja tj. rozmrożenie przewożonego towaru łatwo psującego się w naczepie chłodni, którą powód A. R. (1) odczepił na parkingu od ciągnika siodłowego, pozostawiając naczepę na wiele godzin bez nadzoru z włączonym agregatem chłodniczym, na skutek czego doszło do poważnych strat.

Sąd Rejonowy ustalił, że po zaistniałym zdarzeniu, co wynika z zeznań powoda A. R. (1), w dniu 14 lipca 2014 roku na bazie w Niemczech H. S. jako pracownik pozwanego J. W., będąc mocno wzburzonym i zdenerwowanym oznajmił mu w jęz. niemieckim, iż nie chce aby nadal wykonywał on usługi transportowe na rzecz firmy spedycyjnej należącej do pozwanego. Oświadczenie to dla powoda było zrozumiałe, gdyż zna on język niemiecki.

W dalszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że po tym zdarzeniu, powód A. R. (1) od razu udał się do biura spedycji w celu wyjaśnienia zaistniałej sprawy i tam główny księgowy kazał mu natychmiast się pakować, zabierając zarazem powodowi kartę magnetyczną tzw. klucz do bramy.

Konsekwencją tej decyzji, o braku możliwości dalszego wykonywania pracy w charakterze kierowcy na rzecz pozwanego J. W. prowadzącego firmę spedycyjną, było odsunięcie powoda od wykonywania dalszej pracy.

Sąd Rejonowy podkreślił, iż samo odsunięcie od wykonywania pracy nie jest oczywiście rozwiązaniem stosunku pracy, ale w sprawie tej nie zachodziła żadna nagła sytuacja (zagrożenie, choroba), która uzasadniałaby tak radykalne przerwania wykonywanie pracy przez powoda danego dnia, gdyby powód nadal miał pracować i być zatrudnionym przez pozwanego.

Co istotne, zdaniem Sądu Rejonowego, potwierdzeniem tego, iż w dniu 14 lipca 2014 roku doszło do rozwiązania stosunku pracy z powodem świadczy fakt, że pełnomocnik pozwanego S. Ś. jako osoba upoważniona do zawierania jak i rozwiązywania umów o pracę pozostawał w tym zakresie w stałym kontakcie z H. S., będącym pracownikiem pozwanego pracodawcy na terenie Niemiec.

Dalszy bieg zdarzeń według Sądu I instancji również wskazuje na to, iż w dniu 14 lipca 2014 roku na bazie w Niemczech doszło jednak do rozwiązania z powodem umowy o pracę.

Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że jeszcze tego samego dnia tj. 14 lipca 2014 roku, w godzinach popołudniowych, gdzieś po upływie 4-5 godzin od powyższego zdarzenia, S. Ś. jako pełnomocnik pozwanego pracodawcy skontaktował się telefonicznie z powodem, który już wówczas wracał do Polski i oznajmił mu, iż na razie nie będzie wykonywał on transportu na rzecz firmy spedycyjnej (...), a pracę zgodnie z zawartą umową będzie wykonywał w Polsce. Wówczas, powód A. R. (1) odpowiedział, iż nie chce mieć już więcej do czynienia ani z firmą (...), ani z właścicielem firmy (...) ani też z jej pełnomocnikiem w osobie S. Ś.. W trakcie tej rozmowy pełnomocnik pozwanego S. Ś. zaproponował również powodowi inną pracę w firmie (...) sp. z o.o. z siedzibą w T., której także jest pełnomocnikiem.

Po tej rozmowie, powód A. R. (1) powrócił do kraju i już więcej nie kontaktował się ani z pracodawcą ani też z jego pełnomocnikiem w osobie S. Ś.. Zgłosił się natomiast do profesjonalnego pełnomocnika, który w jego imieniu skierował pismo do pozwanego pracodawcy o przywrócenie powoda do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy.

W ocenie Sądu I instancji w szczególności o tym, iż doszło do rozwiązania umowy o pracę w dniu 14 lipca 2014 roku na skutek ustnego oświadczenia świadczy fakt, iż po tej dacie powód nie świadczył już na rzecz pozwanego żadnej pracy. Sąd Rejonowy podniósł, że skoro zatem - tak jak to twierdzi strona pozwana- powód po 14 lipca 2014 roku- nadal miał pozostawać w zatrudnieniu, całkowicie nielogicznym jest to, że nie tylko powód nie stawił się do pracy w siedzibie pozwanego tj. w miejscowości T. (...), ale i to, że pozwany, pracodawca nie wzywał go do stawienia się do pracy lecz w dniu 21 lipca 2014 roku przesłał powodowi do podpisania świadectwo pracy wraz z pismem o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron z dniem 14 lipca 2014 roku, a zatem z datą ustnego oświadczenia złożonego na bazie w Niemczech przez H. S..

Sąd Rejonowy podniósł także, że pracodawca też nie postawił powodowi żadnego zarzutu ani po dniu 14 lipca 2014 roku, ani też w toku całego postępowania, ani też w trakcie, gdy w dniu 29 sierpnia 2014 roku rozwiązywał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 § 1 pkt 2 k.p., że powód A. R. (1) np. porzucił pracę czy też samowolnie nie stawił się do pracy.

Zdaniem Sądu I instancji, przesłanie powodowi w dniu 21 lipca 2014 roku pisma o rozwiązaniu umowy o pracę na mocy porozumienia stron z dniem 14 lipca 2014 roku, należy potraktować jako próbę anulowania dokonanego w dniu 14 lipca 2014 roku rozwiązania stosunku pracy, na co powód się nie zgodził, czego wyrazem jest brak jego podpisu na przesłanym oświadczeniu o rozwiązaniu umowy na mocy porozumienia stron. Tym samym, nie doszło do anulowania rozwiązania stosunku pracy na co powód się nie zgodził, czego wyrazem jest brak jego podpisu na przesłanym oświadczeniu o rozwiązaniu umowy na mocy porozumienia stron. Tym samym, nie doszło do anulowania rozwiązania stosunku pracy z dnia 14 lipca 2014 roku.

W ocenie Sądu Rejonowego nie budziło wątpliwości, iż w dniu 14 lipca 2014 roku na bazie w Niemczech doszło do rozwiązania z powodem A. R. (1) umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W dalszej kolejności Sąd I instancji wskazał, że spór dotyczył także tego, czy doszło do skutecznego rozwiązania umowy o pracę, w kontekście zarzutów podnoszonych przez pozwanego, iż H. S. nie był osobą uprawnioną do rozwiązywania z pracownikami umów o pracę.

W tym miejscu Sąd podniósł, iż skuteczne rozwiązanie umowy o pracę (prowadzące do jej rozwiązania) może nastąpić w dowolnej formie, także ustnie, przez fakty dokonane jak i przez każde zachowanie pracodawcy (np. odsunięcie od stanowiska pracy), które w sposób dostateczny ujawniają wolę pracodawcy (art. 60 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

Sąd Rejonowy powołał się na art. 61 k.c., mającym zastosowanie w tej sprawie, zgodnie z którym, oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej.

Zgodnie z art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej, ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

Kontynuując swój wywód Sąd I instancji zadał pytanie, jaki skutek wywołuje niezachowanie formy pisemnej.

Zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego brak formy pisemnej oznacza nieważność czynności prawnej (oświadczenia woli) tylko wtedy, gdy forma ta jest zastrzeżona pod rygorem nieważności. Nie ulega kwestii, iż w prawie pracy nie zastrzeżono rygoru nieważności dla formy pisemnej oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy.

Sąd Rejonowy powołał się także na orzecznictwo sądowe, które jego zdaniem jednolicie i całkowicie słusznie stoi na stanowisku, iż doręczenie oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy w formie innej niż pisemna jest skuteczne, choć wadliwe w aspekcie art. 30 § 3 k.p.

Wadliwość ta jedynie oznacza niespełnienie wymogów formalnych stanowiące przesłankę żądania odpowiednich roszczeń ze stosunku pracy (art. 45 k.p. lub 56-58 k.p.). Kodeks pracy natomiast nie przewiduje żadnych roszczeń w zakresie naruszenia formy wypowiedzenia umowy przez pracownika.

W świetle powyższego, Sąd I instancji podzielił stanowisko strony powodowej, zaprezentowane w uzasadnieniu złożonego pozwu, iż w dniu 14 lipca 2014 roku doszło do skutecznego rozwiązania z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia i że późniejsze pisemne oświadczenie pozwanego pracodawcy z dnia 29 sierpnia 2014 roku o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 §1 pkt 2k.p. nie może być uznane za skuteczne, ponieważ łącząca strony umowa o pracę uległa rozwiązaniu już wcześniej tj. w wyniku ustnego oświadczenia z dnia 14 lipca 2014 roku.

Z tych też względów Sąd Rejonowy uznał, iż nie zachodzi potrzebą badania zasadności ani też zgodności z przepisami późniejszego oświadczenia pracodawcy z dnia 29 sierpnia 2014 roku o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 52 §1 pkt 2 k.p., a wniesione powództwo podlega oddaleniu, gdyż do skutecznego rozwiązania umowy o pracę doszło już w dniu 14 lipca 2014 roku.

Sąd I instancji wskazał, że żądanie odszkodowania w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę w dniu 14 lipca 2014 roku było przedmiotem toczącego się w tut. Sądzie postępowania w sprawie sygn. akt IV P 182/14, w którym powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika początkowo wnosił o przywrócenie go do pracy u pozwanego, ostatecznie zaś sprecyzował powództwo wnosząc obok roszczeń finansowych tj. wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, za pracę w niedzielę i w święta oraz ekwiwalentu za urlop również o zasądzenie odszkodowania w kwocie 5.340,00 zł z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, i

Sąd Rejonowy wskazał także, że postępowanie to, co wynika z akt sprawy IV P 182/14 zostało prawomocnie zakończone umorzeniem postępowania, wobec zawarcia przez strony ugody w sprawie, na mocy której pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda kwoty 9.000, 00 zł netto tytułem dochodzących roszczeń finansowych, a strony dodatkowo oświadczyły również, iż „niniejsza ugoda wyczerpuje całość roszczeń dochodzonych w sprawie o sygn. akt IV P 182/14”, a zatem zawarta ugoda dotyczyła również kwestii odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, co oznacza, iż mamy do czynienia z tzw. „powagą rzeczy ugodzonej”.

Z tych wszystkich względów, Sąd I instancji orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach zastępstwa prawnego, o których mowa, w punkcie II wyroku, Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu uregulowaną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c, art. 109 k.p.c. oraz treścią § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), zasadzając od powoda A. R. (1) na rzecz pozwanego kwotę 60,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia pkt 3 wyroku stanowił przepis art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz.U. 2016 poz. 623).

Z tych wszystkich względów, Sąd I instancji orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy a mianowicie naruszenie:

a)  art. 232 k.p.c. poprzez dopuszczenie przez Sąd z urzędu dowodu z akt sprawy o sygn. akt IV P 182/14, w sytuacji gdy w niniejszej sprawie nie istniały przesłanki do dopuszczenia przez Sąd Rejonowy dowodu z urzędu;

b)  art. 235§1 w zw. z art. 244 §1 w zw. z art. 210 §3 w zw. z art. 236 k.p.c. poprzez zaliczenie w poczet materiału dowodowego akt sprawy o sygn.. IV P 182/14, gdy zasada bezpośredniości postępowania przewidziana w art. 235§1 k.p.c. umożliwia jedynie dopuszczenie dowodu z poszczególnych ściśle określonych dokumentów w aktach innej sprawy, bowiem art. 244 i następne k.p.c. przewidują tylko dowody z dokumentów, a nie dowód z akt innej sprawy; co w konsekwencji oznaczało, że w odniesieniu do dokumentów zawartych w aktach sprawy IV P 182/14 (z wyłączeniem dokumentów wskazanych we wnioskach dowodowych stron) na rozprawie nie przeprowadzono postępowania dowodowego i roztrząsania jego wyników przez obie strony;

c)  art. 233§ 1 k.p.c. poprzez ustalenie hipotetycznej wysokości odszkodowania należnego powodowi jedynie na podstawie zaświadczenia z dnia 19 października 2016 roku wystawionego przez pozwanego pracodawcę i z pominięciem umowy o pracę, w której ustalono, że oprócz zasadniczej stawki wynagrodzenia za pracę powód będzie otrzymywał także stały ryczałt za pracę w porze nocnej w wysokości 100,00 zł brutto; co w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnego ustalenia, że hipotetyczna wysokość odszkodowania należnego powodowi wynosi 5.040,00 zł brutto, gdy w rzeczywistości powinna wynosić 5.340,00 zł brutto;

2)  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie:

art. 65§ 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nie zbadanie zgodnego zamiaru stron towarzyszącego zawarciu ugody w sprawie IV P 182/14, a przez to niewłaściwe ustalenie, że ugoda obejmowała roszczenie powoda o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, co ostatecznie skłoniło Sąd do przyjęcia, że w niniejszej sprawie zachodzi stan powagi rzeczy ugodzonej; gdy prawidłowe zastosowanie tego p0rzepisu pozwoliłoby na właściwe ustalenie, że zamiarem stron zawierających ugodę było, aby nie obejmowała ona skutków rozwiązania umowy o pracę, bowiem kwestię tę strony zgodnie postanowiły pozostawić Sądowi do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Wobec powyższych zarzutów pełnomocnik powoda wnosił zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu za pierwszą instancję według złożonego spisu kosztów tj. w kwocie 1.020,00 zł oraz za drugą instancje według norm przepisanych. Z ostrożności procesowej na podstawie art. 241 w zw. z art. 382 k.p.c. wniósł o uzupełnienie postepowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność ustalenia jaki był cel ugody zawartej w sprawie IV P 182/14, jaki zgodny zamiar stron towarzyszył zawarciu tej ugody, a zwłaszcza w celu ustalenia czy ugoda ta obejmuje kwestię odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji, obciążenie powoda kosztami postępowania przed Sądem II instancji według norm prawem przepisanych oraz o oddalenie wniosku powoda o uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron. Apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu.

Zaskarżony wyrok jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym materiale dowodowym jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ustalenia faktyczne Sądu I instancji i przyjmuje za własne. Podziela również wywody prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany bądź uchylenia.

Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania , na wstępie podnieść należy, iż twierdzenie pełnomocnika strony powodowej co do dopuszczenia przez Sąd I instancji z urzędu dowodu z akt sprawy IVP 182/14 wbrew przepisowi art. 232 k.p.c. okazało się nieprawdziwe.

Z analizy akt niniejszej sprawy wynika bowiem, iż wniosek o dopuszczenie dowodu z akt w/w sprawy został zgłoszony ustnie na rozprawie przez pełnomocnika pozwanego w dniu 2 grudnia 2015 r. ( nagranie z rozprawy – k.50).

W kwestii pozostałych zarzutów procesowych, Sąd Okręgowy podziela co do zasady stanowisko strony apelującej w zakresie dotyczącym możliwości dopuszczenia, z uwagi na jednoznaczną treść art. 244 k.p.c. , dowodu z poszczególnych, ściśle określonych dokumentów zawartych w aktach innej sprawy nie zaś z samych akt sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego stwierdzone w powyższym zakresie uchybienie w postępowaniu pierwszoinstancyjnym , pozostaje jednak bez wpływu na zasadność wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia.

Podkreślenia wymaga , iż pełnomocnik powoda w uzasadnieniu pozwu szeroko nawiązał do złożonego przez powoda w dniu 21.07.2014 r. pozwu obejmującego odwołanie od ustnego rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę w dniu 14 lipca 2014 roku. Następnie w toku postępowania, pismem z dnia 15.10.2014 r. (k 24-25) wniósł o zawieszenia postępowania na podstawie art. 171 § 1 pkt 1 k.p.c. do czasu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o sygn. akt IVP 182/14 prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Tryb. W uzasadnieniu wniosku wskazał, iż powód A. R. wniósł do sądu dwa odwołania od dwóch różnych decyzji pracodawcy o rozwiązaniu tej samej umowy o pracę. Pierwsze z tych odwołań dotyczy ustnego oświadczenia pozwanego o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 14 lipca 2014 r. i objęte jest postępowaniem w sprawie IVP 182/14. Drugie odwołanie - złożone w niniejszej sprawie - dotyczy pisemnego oświadczenia pracodawcy z dnia 29 sierpnia 2014 roku. Powód twierdził, iż w jego ocenie drugie oświadczenie pracodawcy nie może być uznane za skuteczne ponieważ łącząca strony umowa uległa rozwiązaniu w wyniku ustnego oświadczenia pracodawcy z dnia 14.07. 2017 r., jedynie z ostrożności procesowej wniósł odwołanie od oświadczenia z dnia 29.08.2014 roku. Uwzględniając wniosek Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 7 stycznia 2015 r. zawiesił postepowanie w sprawie do czasu rozstrzygnięcia sprawy IVP 182/14.

Podjęcie zawieszonego postępowania nastąpiło w dniu 15.09.2015 r. tj. po zakończeniu postępowania w sprawie IVP 182/14 ( w dniu 18.06.2015 r. ).

Niezależnie zatem od argumentacji przytoczonej w apelacji na uzasadnienie zgłoszonych zarzutów, nie ulega wątpliwości, iż w konsekwencji podjętych decyzji Sąd Rejonowy zobowiązany był do ustalenia sposobu zakończenia postępowania w sprawie IVP 182/14 oraz oceny wpływu wydanego w niej orzeczenia na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Wobec oddalenia przez Sąd I instancji powództwa, bezprzedmiotowym w ocenie Sądu Okręgowego jest odnoszenie się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. sprowadzającego się do niewłaściwego ustalenia przez sąd hipotetycznej wysokości odszkodowania należnego powodowi.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p. poprzez niewłaściwe ustalenie przez Sąd I instancji, że ugoda zawarta w sprawie IVP 182/14 obejmowała roszczenie powoda o odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, co zdaniem apelującego skłoniło Sąd do przyjęcia , że w niniejszej sprawie zachodzi powaga rzeczy osadzonej.

Ocenę tak sformułowanego zarzutu należy poprzedzić stwierdzeniem, iż podstawą oddalenia powództwa zaskarżonym wyrokiem , jak wynika z jego uzasadnienia, nie było przyjęcie „ powagi rzeczy osądzonej” , w tej bowiem sytuacji Sąd musiałby stosownie do art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. pozew odrzucić.

Przepis ten stanowi, iż sąd odrzuci pozew jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

Nie ulega wątpliwości , iż przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie nie jest odwołanie od ustnej decyzji pracodawcy z dnia 14 lipca 2014 r., na co jak wyżej wskazano kilkakrotnie zwarł uwagę sam pełnomocnik powoda. Pozew w tym zakresie z żądaniem przywrócenia do pracy , następnie zmienionym na odszkodowanie został złożony w sprawie IVP 182/14. Przedmiotem niniejszego postępowania jest żądanie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę dokonane w piśmie pracodawcy z dnia 29.08.2014 roku. Na powyższe zwrócił także uwagę w uzasadnieniu apelacji pełnomocnik powoda, stwierdzając słusznie, iż postępowanie w omawianej sprawie oparte jest na innym oświadczeniu pracodawcy o rozwiązaniu umowy o prace aniżeli to które stało się podstawą wytoczenia powództwa w sprawie IVP 182/14.

Sąd Rejonowy oddalił powództwo z tego względu, iż przyjął, że łącząca strony umowa o pracę uległa rozwiązaniu już w dniu 17 lipca 2014 roku , co czyniło bezprzedmiotowym badanie zasadności jak też zgodności z prawem późniejszego oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę.

W świetle powyższych okoliczności , całkowicie błędnym wydaje się przeprowadzony w apelacji wywód zmierzający do wykazania, iż to w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy winien ocenić zasadność żądania powoda w zakresie odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawm rozwiązania umowy o pracę dokonanego w dniu 14 lipca 2017 r. Gdyby nawet przyjąć jak chce autor apelacji , iż ugoda zawarta w sprawie IVP 182/14 nie obejmowała swoim zakresem roszczenia o odszkodowanie z tego tytułu , to brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania aby roszczenie to było „wyłączone ” z ugody i przekazane zgodnie z „wolą stron” do niniejszego postępowania. Zaprezentowana koncepcja jest nie do przyjęcie przede wszystkim z uwago na obowiązującą zasadę co do niemożności orzekania przez sąd w danej sprawie co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem ani zasadzać ponad żądanie ( art. 231§ 1 k.p.c) a ponadto nie dałoby się jej pogodzić się z treścią art. 264 § 2 k.p., który w sposób jednoznaczny wskazuje termin w jakim pracownik może wnieść skutecznie odwołanie od rozwiązania umowy w trybie bez wypowiedzenia.

Sąd Rejonowy orzekając w niniejszej sprawie ustalił w oparciu o przeprowadzone dowody i ich analizę, iż do skutecznego rozwiania łączącej strony umowy o pracę w trybie bez wypowiedzenia, doszło w dniu 14 lipca 2014 roku, podzielając tym samym twierdzenie strony powodowej zaprezentowane już w uzasadnieniu złożonego pozwu.

Strona powodowa w apelacji nie kwestionuje dokonanych w tym zakresie ustaleń sądu , jak też dowodów, które legły u podstaw tych ustaleń.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy powołał się na fakt zawarcia przez strony w sprawie IVP 182/14 ugody, w której pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda kwoty 9000,00 tytułem dochodzonych roszeń finansowych, uznając przy tym , iż ugoda dotyczyła również kwestii odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę.

Apelujący, właśnie na ostatnio wymienionym stwierdzeniu Sądu I instancji, oparł w istocie zarzut naruszenia prawa materialnego. Tymczasem w świetle przedstawionych wyżej rozważań, kwestia rzeczywistego zamiaru stron zwierających ugodę w powołanej wyżej sprawie, jej zakresu i ewentualnego uchylenia się od jej skutków prawnych, nie była istotna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy i Sąd Rejonowy nie był zobowiązany do przeprowadzania postępowania dowodowego ani też ustaleń faktycznych w tym zakresie.

Z przyczyn wyżej wskazanych apelacja powoda , jako nieuzasadniona podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 9 pkt 1, § 10 pkt 1 ppkt 1 Rozporządzeni Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U.poz.1800 ze zm. ).