Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 926/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 12 września 2019 roku w sprawie II K 41/18

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wynikający z naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, a polegający na uprzednio błędnym przyjęciu niewiarygodności wyjaśnień oskarżonego (obraza art. 7 k.p.k.), a następnie ustaleniu, że oskarżony D. C. dopuścił się popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę Ł. S.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy zważył, iż skarżący ponosząc zarzut nieprawidłowej oceny jego własnych wyjaśnień i dowodów potwierdzających pobyt za granicą, zmierza do uzyskania zmiany wyroku poprzez ustalenie, że nie dopuścił się przestępstwa oszustwa. Tymczasem, choć jego apelacja jest częściowo zasadna tj. istotnie brak jest podstaw do przypisania mu sprawstwa bądź współsprawstwa tego czynu (współsprawstwo przyjął sąd I instancji), to zgromadzone w sprawie dowody, ocenione przez pryzmat zasad wymienionych w art. 7 k.p.k. uzasadniały przyjęcie, iż swoim zachowaniem (objętym aktem oskarżenia i przypisanym czynem) D. C. dopuścił się przestępczego pomocnictwa do popełnienia oszustwa na szkodę Ł. S..

Na wstępie sąd II instancji zauważa, że konstytutywnym elementem współsprawstwa są, poza znamionami wyrażonymi w przepisie części szczególnej lub przepisie pozakodeksowym, od strony przedmiotowej - wspólne wykonanie czynu zabronionego, zaś od strony podmiotowej - porozumienie sprawców. Najkrócej rzecz ujmując współsprawstwo można określić jako oparte na porozumieniu wspólne wykonanie przestępstwa, które charakteryzuje się po stronie każdego ze wspólników odgrywaniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych jego znamion. Współsprawcą przestępstwa jest nie tylko osoba, która w porozumieniu z inną osobiście realizuje całość lub część jego ustawowych znamion, lecz także osoba, która co prawda osobiście nie wykonuje czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu, ale której zachowanie się uzgodnione ze wspólnikiem (wspólnikami) stanowi istotny (konieczny) wkład w realizację wspólnego przestępnego zamachu. Tak więc cechą współsprawstwa jest to, że umożliwia ono przypisanie jednemu ze współsprawcy tego, co uczynił jego wspólnik w wykonaniu łączącego ich porozumienia. Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować, ani się znać, natomiast muszą mieć świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowane przez każdego z nich czynności charakteryzujące „warstwę techniczno-wykonawczą” składają się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia (zob. A. Wąsek, op. cit., str. 52 i nast., wyrok SN z dnia 12 grudnia 2002 roku, sygn. akt III KKN 371/00, Prok. i Pr.-wkł. rok 2003, nr 7-8, str. 2; wyrok SA w Krakowie z dnia 15 stycznia 2003 roku, sygn. akt II AKA 353/02, KZS rok 2003, nr 03, poz. 36).

W przedmiotowej sprawie sąd rejonowy stanął na stanowisku, że oskarżony D. C. współuczestniczył w popełnieniu czynu oszustwa z inną nieustalona osobą (taki czyn przypisał D. C.) w tym poprzez założenie konta bankowego na prośbę owej nieustalonej osoby, celem bezprawnego wyłudzenia pieniędzy od pokrzywdzonego. Ustalił także, że jako, iż jest osobą dorosłą oraz z bagażem doświadczeń, tak więc zdawał sobie sprawę, że konto może być wykorzystane do działalności przestępczej, przy czym nawet będąc w chwili zarzuconego czynu poza granicami kraju, dysponował elektronicznym dostępem do konta i mógł na bieżąco śledzić transakcje. Potwierdzeniem roli oskarżonego w przestępczym procederze miał być także fakt, że w okresie po dokonaniu inkryminowanego czynu większość wypłat z bankomatów następowała w miejscowościach, w których oskarżony posiadał stały domicyl, lub z którymi związany był zawodowo.

Sąd odwoławczy zauważa, że do przyjęcia współsprawstwa oczywiście nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego, lecz wystarcza, że osoba taka – dążąc do realizacji zaplanowanego wspólnie celu – działa w ramach uzgodnionego podziału ról, co najmniej ułatwiając bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu. Współsprawcą jest zatem ten, którego zachowanie dopełniło zachowanie innych uczestników postępowania w stopniu, który zgodnie z porozumieniem i podziałem ról współdecydował o popełnieniu przestępstwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 czerwca 1978 r., OSNKW 1978, nr 10, poz. 110). Do przyjęcia współsprawstwa konieczne jest więc ustalenie istnienia owego porozumienia osób współdziałających ze sobą w realizacji ustawowych znamion określonego przestępstwa. Istota współsprawstwa wymaga bowiem współdziałania co najmniej dwóch osób, nie tylko w sensie obiektywnym, co oznacza że każda z nich musi obejmować swoim zamiarem realizacji całość znamion określonego czynu przestępnego, do czego niezbędne jest porozumienie co najmniej w postaci świadomego współdziałania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r. II KR 60/85-OSNKW 1985/11-12/91, z dnia 17 sierpnia 1984r. -III KR 205/84-niepublikowany, z dnia 19 czerwca 1978 r. -I KR 120/78-OSNKW 1978/10/110, Komentarz do Kodeksu Karnego, pod red. K.Buchały i A.Zolla – część ogólna - tom I , str. 172-175 – KW Zakamycze 1998).

Realia natomiast przedmiotowej sprawy, w ocenie sądu odwoławczego, nie pozwalają na przyjęcie, że pomiędzy oskarżonym, a nieznaną osobą nastąpiło owo w/w porozumienie celem realizacji przestępstwa oszustwa, nawet w konkludentny (dorozumiany) sposób. Nie wynika z niej bowiem, by pomiędzy tymi osobami istniał uzgodniony podział ról w ściśle określonym celu tj. w celu oszukania pokrzywdzonego Ł. S. oraz by oskarżony działał - jak tego wymaga przepis art. 286 § 1 k.k. - z zamiarem bezpośrednim i kierunkowym jego popełnienia, a tylko taki zamiar może towarzyszyć sprawcy, czy współsprawcy przestępstwa oszustwa. Nie wskazuje na to ani oceniana przez pryzmat zasad logicznego rozumowania, wiedzy, doświadczenia życiowego i zawodowego wymowa depozycji oskarżonego, ani nieosobowy materiał dowodowy, w szczególności w postaci historii operacji na koncie oskarżonego, informacji od Straży Granicznej w Ł. oraz historii płac od zagranicznego pracodawcy.

O szczególnej postaci zamiaru, jaki musi towarzyszyć sprawcy przestępstwa oszustwa wielokrotnie wypowiadała się judykatura. Zachowanie sprawcy/sprawców musi być ukierunkowane na konkretny sposób działania wobec pokrzywdzonego tj. jego pokrzywdzenie poprzez wprowadzenie pokrzywdzonego w błąd, czy wykorzystanie juz istniejącego takiego błędu dla osiągnięcia przysporzenia. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 KK jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Jego znamiona podmiotowe znacznie wybiegają poza samo zachowanie się zewnętrzne sprawcy, nadając mu sens szczególny, bez którego zachowanie sprawcy jest z punktu widzenia prawa karnego irrelewantne. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym. Elementy przedmiotowe oszustwa muszą także mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania. Nie można uznać za wypełnienie znamion strony podmiotowej oszustwa sytuacji, w której chociażby jeden z wymienionych wyżej elementów nie jest objęty świadomością sprawcy. Brak jest również realizacji znamion strony podmiotowej w przypadku, gdy sprawca chociażby jednego z wymienionych elementów nie obejmuje chęcią, lecz tylko nań się godzi - tak przykładowo wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 11.6.2014 r., sygn. II AKa 142/14.

Sąd odwoławczy zważył, iż przekonują wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w której podniósł, że sam znalazł ogłoszenie innej osoby na portalu internetowym oraz nawiązał z nią łączność, by zarobić pieniądze na założeniu konta bankowego dla tej osoby na nazwisko oskarżonego. Przekonują wyjaśnienia oskarżonego, że czynił powyższe, bo potrzebna mu była pozostała kwota pieniędzy na wyjazd poza granice kraju w celach zarobkowych. Spotkanie z nieustaloną osobą poprzedziły kontakty e- mailowe i rozmowy, a odbyło się ono styczniu 2015r. w okolicach banku w W.. Żaden dowód nie przeczy takiej dacie i miejscu spotkania (potwierdzają to dokumenty bankowe) oraz temu, iż oskarżony uczynił powyższe dla zarobku. Podobnie żaden dowód nie przeczy temu, że oskarżony dążył do sprawdzenia swego kontrahenta, spotkał się z nim osobiście, a nawet że mógł widzieć jego dokument tożsamości.

Wiedza i doświadczenie życiowe pozwala na uznanie, że oskarżonemu istotnie przyświecał cel zdobycia określonych środków finansowych, czego sam nie neguje, jednakże nie sposób powiązać tej chęci z realizacją całości znamion czynu oszustwa (do czego dodatkowo niezbędne było porozumienie), tj. z chęcią wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego w celu niekorzystnego rozporządzenia przez niego mieniem i uzyskania przez niepożądaną osobę wymiernych korzyści. Na płaszczyźnie woluntatywnej po stronie oskarżonego nie sposób wykazać takiego związku.

Wersję prezentowaną przez oskarżonego w dostatecznym stopniu uwiarygadnia m.inn. przedłożona dokumentacja zawierająca cotygodniowy rejestr godzin pracy pochodząca od zagranicznego pracodawcy oraz informacja pochodząca od Straży Granicznej. Nie ma racji sąd meriti podnosząc, że dokumenty przedstawione na poparcie wersji oskarżonego ( tj że w okresie w którym dochodziło do oferowania produktów na portalach handlowych i wypłaty środków z konta, pozostawał on poza granicami kraju i nie interesował się losami założonego konta bankowego) mogły zostać sfabrykowane na potrzeby obrony w toczącym się postępowaniu. Wobec braku dowodu przeciwnego i niepotwierdzenia ich fałszerstwa, nie sposób obalić twierdzeń o faktycznym pobycie D. C. za granicą.

Zważyć także należy, że gdyby oskarżony istotnie obejmował swym zamiarem całość znamion oszustwa, działając wspólnie i w porozumieniu w celu oszukania pokrzywdzonego, logicznym byłoby odmienne jego zachowanie po powrocie do kraju. Ewentualne śledzenie operacji na koncie bankowym przy użyciu internetu, a przede wszystkim analiza w październiku 2017 roku wydruków z konta bankowego - do otrzymania których przyznał się oskarżony (wówczas musiał zaobserwować, jak często, od ilu osób i z jakich tytułów wpływają pieniądze oraz kto i ile razy je wypłaca), potwierdzały liczne wpłaty z tytułu sprzedaży tożsamych przedmiotów. Takie także wpłaty świadczyły niezbicie o tym, iż założonego konta z pewnością nie wykorzystano tylko do tego, by jakiś zarobek ukryć przed komornikiem. W takiej natomiast sytuacji oskarżony, jako współsprawca oszustwa, zapewne nie udałby się do placówki banku i nie narażał tym samym na zatrzymanie. Taki sposób działania przeczyłby jakiemukolwiek racjonalnemu zachowaniu osoby, która miałaby popełnić oszustwo wspólnie i w porozumieniu z inną osobą.

Zbyt daleko idące wnioski wysnuł sąd meriti z faktu, że w okresie po dokonaniu inkryminowanego czynu większość wypłat z bankomatów następowała w miejscowościach, w których oskarżony posiadał stały domicyl lub z którymi związany był zawodowo. Równie prawdopodobnym jest w niniejszej sprawie, że takich operacji mogła dokonać także wspomniana inna osoba, która dysponowała nieskrepowanym dostępem do rachunku bankowego, jednakże zgromadzony materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie pozwala na jednoznaczne ustalenie porozumienia w celu oszustwa.

Apelant (oskarżony) próbuje natomiast forsować stanowisko, że zakładając odpłatnie konto bankowe i udostępniając bliżej nieokreślonej osobie dokumenty do niego, nie miał świadomości, iż posłuży ono do przestępczych celów i nie miał zamiaru nikogo oszukać. Z takim stanowiskiem nie sposób się już zgodzić.

Oskarżony bowiem, jako linię obrony prezentuje wersję, że osoba dla której założył konto bankowe chciała ukryć fakt posiadania pieniędzy ( otrzymania przelewu gotówkowego ) w obawie przed prowadzoną egzekucją komorniczą. Z wyjaśnień jego wynika jednak wprost, iż czynność założenia konta (przedmiotowego - wskazanego w opisie zarzucanego czynu) dla potrzeb jednej i tej samej osoby w styczniu 2015r. powtórzył. Tak więc, o ile można byłoby próbować jeszcze bronić tezy o chęci niesienia pomocy innej osobie przy pierwszym zakładanym dla niej koncie bankowym, to już z pewnością takie uzasadnienie nie wchodziło w grę, dla kolejnego konta założonego dla tej samej , a nieustalonej osoby, a pod przykrywką danych oskarżonego. Tymczasem D. C. wykorzystał ten sam mechanizm i sposób działania. Była to czynność odpłatna i kolejna. W/w spotkał się osobiście z nieustaloną osobą, która już czekała, aż udostępniony jej zostanie osobiście przez oskarżonego komplet dokumentów umożliwiających korzystanie z konta, po czym nastąpiła zapłata kwoty do rąk oskarżonego za dokonaną przez oskarżonego czynność. Oskarżony przy tym w dość naiwny sposób stara się zakamuflować pełne personalia tej osoby, wskazując, że na prezentowany mu dowód osobisty jedynie "zerknął". Gdyby oskarżony rzeczywiście, jak twierdzi, nie miał świadomości przestępczego wykorzystania konta/kont do nielegalnych celów, to nic nie stałoby na przeszkodzie wskazaniu osoby, na rzecz której ustanowił rachunek bankowy. Chęć niesienia pomocy osobie całkowicie nieznanej, bo akurat grozi jej egzekucja, brzmi nazbyt naiwnie. Depozycje oskarżonego należy również oceniać przez pryzmat życiowego doświadczenia oraz powszechnej, z racji szerokiego nagłośnienia w środkach masowego przekazu, wiedzy o częstym procederze oszustw internetowych, gdzie potencjalny sprzedawca oferuje do sprzedaży nieistniejący przedmiot (czy usługę, która wykonana być nie może), a gdzie zaplata przez kupującego następuje na konto nieistniejącej osoby, bądź podstawionej osoby. Logicznie w powyższe wpisuje się niezwłoczny wyjazd oskarżonego za granicę. Znane z życiowego i zawodowego doświadczenia są przypadki osób, które wyjeżdżając za granicę, z tego właśnie powodu są przekonane o braku możliwości ponoszenia ewentualnych konsekwencji sprzedania komuś swoich danych, czy dostępu do założonego konta.

Nie sposób jest obronić stanowiska, że oskarżony nie powziął wątpliwości, co przestępczych celów w/w zabiegów w banku. Skoro osoba, dla której założył to konto, miała mieć w/w rodzaju określone problemy finansowe, to w jakim celu było zakładane dla jej potrzeb kolejnego konto ergo w jaki sposób, w takiej sytuacji miałoby ewentualnie pomóc takiej osobie posiadanie kolejnego konta? W żaden logiczny sposób oskarżony nie był w stanie wyjaśnić powyższego i żaden inny logiczny wniosek, w ocenie sądu odwoławczego, z takiego działania oskarżonego się nie nasuwa, jak tylko taki, że oskarżony pomógł tej innej osobie w popełnieniu przestępstwa oszustwa oferując jako instrument, narzędzie tej pomocy tj. owe konto bankowe wraz z kompletem dokumentów do swobodnego korzystania z niego. Oskarżony przy tym godził się na to, że tak założone przez siebie konto, z utajnieniem faktycznej osoby korzystającej z rachunku, może posłużyć do popełnienia przestępstwa z jego wykorzystaniem, czego świadomość, jako osoba dorosła, rozumna, a korzystająca z dobrodziejstwa internetu, musiał mieć. Dla pomocnictwa w popełnieniu przestępstwa oszustwa wystarcza natomiast jedynie zamiar ewentualny pomocnika. Potwierdzeniem powyższego jest przykładowo wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2019r. wydany w sprawie II KK 406/18, gdzie czytamy: Nie ulega wątpliwości że pomocnictwo do oszustwa z art. 286 § 1 KK, może być dokonane także w zamiarze ewentualnym. O ile więc postać sprawcza tego przestępstwa wymaga nastawienia kierunkowego, to pomocnik może jedynie godzić się na to, że ułatwia sprawcy popełnienie oszustwa (opubl. Legalis Numer 2264791).

Wniosek

o zmianę wyroku - powyższe należy wnosić z treści apelacji - poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu lub o uchylenie rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był kompletny w stopniu, który umożliwił sądowi odwoławczemu podjęcie decyzji o zmianie zaskarżonego wyroku, jednakże nie w tak szerokim zakresie, jakiego domagał się skarżący tj. nie poprzez uniewinnienie, a poprzez przyjęcie pomocnictwa do przestępstwa oszustwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

pkt 2 wyroku Sądu Rejonowego tj. rozstrzygnięcie w zakresie wydatków za postępowanie I-szo instancyjne

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 (opis czynu i jego kwalifikacja prawno-karna) oraz wymiaru kary

Zwięźle o powodach zmiany

W zakresie uznania oskarżonego za winnego czynu wypełniającego znamiona przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, powody zmiany rozstrzygnięcia wskazano w rubryce 3 -stanowisko sądu odwoławczego wobec zgłoszonych zarzutów i wniosków.

Z uwagi na dokonaną zmianę wyroku, sąd okręgowy zmodyfikował także wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonego, obniżając orzeczoną karę pozbawienia wolności do wysokości 5 miesięcy. W sprawie istnieją bowiem okoliczności, które stawiają oskarżonego w pozytywnym świetle - szkoda w istocie nie była znaczna, a popełnienie przestępstwa polegało na pomocnictwie, jednakże nadal przeważają te, które stanowią dowód nagannej postawy, jaką w/w prezentował – mimo młodego wieku wielokrotna karalność za czyny przeciwko mieniu. Powyższe uzasadniały sięgnięcie po najsurowszy rodzaj kary. W przekonaniu sądu okręgowego – biorąc pod uwagę wszystkie ustalone okoliczności – wymierzenie oskarżonemu kary 5 miesięcy pozbawienia wolności będzie współmierną reakcją karną do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego czynu. Tak określona kara w sposób wystarczający spełni cel wychowawczy, represyjny i zapobiegawczy wobec sprawcy, a także cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 3 sentencji

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zwolnił oskarżonego od opłaty za obie instancje i wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym na podstawie art. 624 § 1 kpk, kierując się jego trudną sytuacją finansową i bytową wyrażającą się aktualnym pobytem w warunkach izolacji penitencjarnej, co istotnie ogranicza możliwości zarobkowe D. C. (uwzględniając rzeczywistą możliwość i dostępność posiadania odpłatnego zatrudnienia w tych warunkach).

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 12 września 2019 roku w sprawie II K 41/18

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana