Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Apelacja jest bezzasadna.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

Nie są wiec trafne podnoszone na rozprawie apelacyjnej w mowie końcowej obrońcy oskarżonego argumenty co do wzajemności zachowania pokrzywdzonej. Oskarżony miał nad pokrzywdzoną wyraźną przewagę, dokuczał jej często w drastyczny sposób ( np. oblał ją wrzątkiem), wymachiwał w jej kierunku miotaczem gazu przypominającym pistolet, groził zabiciem, pokrzywdzona bała się oskarżonego.

Zarzuty apelacji oskarżonego nie są zasadne. Zaskarżył on wyrok co do zawartego w punkcie 6 zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną, przy czym z kontekstu apelacji wynika, że przede wszystkim skarży ona rozstrzygniecie z punktu 5 o zobowiązaniu do opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzoną.

W/w rozstrzygnięcia nie są nadmiernie surowe w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Oskarżony podnosi lament, że nie będzie się miał gdzie podziać i że takie orzeczenie jest dla niego bardzo uciążliwe zwłaszcza w jego wieku ( ma 67 lat) – ale zapomina, że zapracował na to przez ponad dwa lata drastycznie znęcając się nad pokrzywdzoną. Pokrzywdzona też jest w zaawansowanym wieku i też ma prawo do spokoju i poczucia bezpieczeństwa, na które zamieszkując i kontaktując się z oskarżonym nie może liczyć.

Nie bez znaczenia jest tu opinia psychiatryczna o skazanym ( k. 74 – 78), z której wynika, że jest on uzależniony od alkoholu, pod którego wpływem może w przyszłości ponownie dokonywać przestępstw na szkodę pokrzywdzonej. Co więcej, nie ma on właściwego stosunku do swojej choroby ( neguje ciągi opilcze, mimo dwukrotnych prób terapii nie zachowywał abstynencji). Dlatego pozwolenie na to, żeby oskarżony dalej zamieszkiwał i kontaktował się z pokrzywdzoną byłoby niczym proszenie się o nieszczęście, bo nie potrafi on skutecznie wyleczyć się z nałogu, a pod wpływem alkoholu staje się agresywny i niebezpieczny.

Oskarżony uzyskuje rentę w kwocie 986 zł miesięcznie ( k. 118 v), nie jest więc zupełnie pozbawiony środków i może znaleźć dach nad głową, np. w ośrodku pomocy społecznej, o ile swoje dochody przeznaczy na cele mieszkaniowe, a nie na alkohol.

Dlatego ustalenia faktyczne Sądu meriti są prawidłowe, zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena dowodów pełna, logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym, a rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku jest sprawiedliwe, nie uchybiające prawu materialnemu, zaś sam wyrok zapadł bez obrazy prawa procesowego.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu przez adwokata oskarżonemu na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 618§ 1 pkt 11 kpk oraz § 2 pkt 1 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2016 r. poz. 1714.).

Na wydatki Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych oraz 516,60 zł. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami) zwolnił oskarżonego tych wydatków i od opłaty za drugą instancję. Oskarżony nie wykazuje istotnych dochodów poza rentą i nie ma majątku, poniesienie przez niego tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na konieczność znalezienia innego mieszkania.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.