Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 719/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 2 sierpnia 2021roku sygn. II K 123/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez obrońcę zarzut rażącej niewspółmierności kary jednostkowej orzeczonej za czyn z pkt. I w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności bez rozważenia w ramach ogólnych dyrektyw wymiaru kary takich okoliczności jak zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, przyznanie się do popełnienia czynu, wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego, które winny wpłynąć na wymiar kary poprzez orzeczenie jej w niższym wymiarze,

podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy art. 46 & 2 k.k. poprzez orzeczenie na rzecz pokrzywdzonego nawiązki w kwocie trzykrotnie wyższej niż nawiązka żądana przez pokrzywdzonego w toku postępowania, w sytuacji gdy nie zachodzą w sprawie żadne okoliczności uzasadniające zasądzenie tak wysokiej nawiązki albowiem pokrzywdzony oświadczył wyraźnie, że oczekuje wyłącznie przeprosin dla siebie, żąda tylko zwrotu za zniszczoną kurtkę i buty, nie dla siebie lecz na cel społeczny,

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zasadny jest zarzut rażącej niewspółmierności kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za spowodowanie wypadku komunikacyjnego i zbiegnięcie z miejsca jego zaistnienia, nawet przy uwzględnieniu okoliczności obciążających oskarżonego w postaci umyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, oddalenia się z miejsca zdarzenia, znajdowania się pod wpływem alkoholu ( a nie w stanie nietrzeźwości, jak błędnie wywodzi apelant przypisując sądowi orzekającemu ustalenie w sposób domniemany takiego stanu ) czy też jego uprzedniej wielokrotnej karalności. W ocenie sądu odwoławczego cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa w wystarczającym stopniu spełni kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Stosownie do treści art. 53 &1 kk sąd, wymierzając karę, powinien brać pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, bacząc, aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy. Zakaz przekraczania przez karę stopnia winy powinien zabezpieczyć przed orzekaniem kar nie zasłużonych, w konsekwencji niesprawiedliwych według społecznego odczucia. Nie wprowadza się katalogu okoliczności obciążających i łagodzących, niemniej wymienia najważniejsze okoliczności o ambiwalentnym charakterze, które sąd powinien uwzględnić (art. 53 § 2 k.k.).

Kodeks karny wskazuje, że dolegliwość kary ma być limitowana stopniem winy, a o ostatecznym wymiarze kary mają decydować także cele indywidualne i ogólnoprewencyjne. Nie wskazuje dyrektywy wiodącej przy wymiarze kary, która w największym stopniu powinna wpływać na ostateczny kształt orzeczonej sankcji karnej.

Oczywistym jest, że powinien zachodzić ścisły związek pomiędzy rodzajem i intensywnością kary, a wagą przestępstwa wyznaczoną przez przedmiotową i podmiotową stronę czynu. Podstawę do orzeczenia kary stanowi przestępstwo, a miarę kary jego społeczna szkodliwość. To właśnie stopień społecznej szkodliwości czynu powinien kształtować orzeczenie o karze. Stosownie zaś do art. 115 & 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, a także postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Analizując okoliczności czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. I aktu oskarżenia należy przyznać rację skarżącemu, że orzeczona kara jest nadmiernie surowa, gdyż nie uwzględnia w odpowiednim stopniu przyznania się oskarżonego do jego popełnienia, przeproszenia za swoje zachowanie i wyrażenia skruchy. Zważyć także trzeba, że pokrzywdzony J. G. nie doznał ciężkich obrażeń ciała lecz średnich, naruszających prawidłowe czynności jego organizmu na czas powyżej siedmiu dni.

Te właśnie okoliczności w sposób istotny umniejszają, i tak wysoki, stopień szkodliwości społecznej czynu, a tym samym przemawiają za zmniejszeniem wymiaru kary pozbawienia wolności za rozważany czyn o 1 rok - w stosunku do kary orzeczonej przez sad merytoryczny.

W konsekwencji powyższego sąd odwoławczy uchylił zawarte w pkt. 2 zaskarżonego wyroku rozstrzygnięcie o karze łącznej 3 lat pozbawienia wolności i wymierzył nową karę łączną w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności. Ukształtował ją na zasadzie częściowego pochłaniania, uznając, że jej wymiar spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze względem oskarżonego, a także przyczyni się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak wymaga tego art. 85 a k.k.

Wymierzona przez sąd odwoławczy kara powinna uzmysłowić oskarżonemu naganność jego postępowania ( uświadomić mu wagę naruszonych norm prawnych oraz godny potępienia sposób działania ) i wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości, a jednocześnie oddziaływać na społeczeństwo, do którego informacja o niej dotrze, a jej wysokość i rodzaj mają kształtować w świadomości społecznej przekonanie, że popełnienie przestępstwa skutkuje odpowiedzialnością karną. Ukaranie ma być dla społeczeństwa konkretnym dowodem praworządności państwa i stać się czynnikiem powstrzymującym od popełnienia przestępstwa, co się wiąże z oceną, że sprawność państwa w ściganiu i osądzeniu sprawców przestępstw jest tak wysoka, że nie opłaca się ich popełniać.

Nie jest zasadny zarzut obrony rażącej surowości orzeczonej nawiązki. Jej podstawę prawną stanowi przepis art. 47 & 3 k.k., który nadaje jej charakter obligatoryjny i określa jej minimalną wysokość na kwotę 10 000 złotych. Kwota 15 000 złotych orzeczona przez sąd rejonowy w należyty sposób uwzględnia ból i cierpienie pokrzywdzonego J. G., przebyty przezeń proces leczenia obejmujący zabieg operacyjny złamanej kości łódeczkowatej lewej ręki. Stanowi więc rekompensatę proporcjonalną do doznanej krzywdy i nie może być uznana za wygórowaną.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności za czyn z pkt. I i nawiązki a w konsekwencji o obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o obniżenie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności za czyn z pkt. I, a w konsekwencji o obniżenie kary łącznej pozbawienia wolności okazał się zasadny z przyczyn wskazanych powyżej. nie podlega natomiast uwzględnieniu wniosek o obniżenie nawiązki z powodów podanych powyżej.

3.2.

podniesiony przez obrońcę zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez uznanie oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu wypełniającego dyspozycję art. 160 & 1 k.k., poprzez przyjęcie że oskarżony A. J. popełnił wskazany czyn oraz popełnił go umyślnie, w sytuacji gdy nie miał on żadnej świadomości, że za jego pojazdem stał Ł. P., który wszedł tam z nienacka, a nadto jak wynika z okoliczności sprawy nie stworzył on cofając samochodem marki S. (...) bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu Ł. P., którego wystąpienie jest konieczne dla przypisania odpowiedzialności za czyn z art. 160 & 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sformułowany przez obrońcę oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych potraktować należy wyłącznie jako polemiczny, oparty na gołosłownych i zdezawuowanych przez sąd pierwszej instancji wyjaśnieniach oskarżonego A. J. utrzymującego, że nie widział stojącego za jego pojazdem, w czasie wykonywanego przez siebie manewru cofania, Ł. P.. Nieprzekonujące jest stanowisko apelanta jakoby oskarżony nawet nie przewidywał, że ostatnio wymieniony może się w tym miejscu pojawić. Zupełnie odmiennie zaistniałą na stacji paliw M. w D. sekwencję wydarzeń z udziałem oskarżonego przedstawili J. G., Ł. P. i M. C.. Pierwszy z wymienionych przybył na miejsce zdarzenia wezwany przez swojego pracownika Ł. P., z którego winy spowodowana została samochodem służbowym kolizja przy jednym z dystrybutorów paliwa, powodująca szkodę w pojeździe A. J.. To właśnie J. G. dostrzegając w zachowaniu oskarżonego oznaki pozostawania pod działaniem alkoholu wezwał telefoniczne policję, postępując wbrew jego naleganiom zaniechania tego. Wizja nieuchronnie zbliżającej się interwencji stróżów prawa skłoniła oskarżonego do opuszczenia budynku stacji i oddalenia się do swojego pojazdu. Ponieważ nie została zakończona kwestia związana z ustalaniem sprawcy wcześniej zaistniałej kolizji, w pogoń za oskarżonym udali się obaj wymienieni mężczyźni, a przebieg wydarzeń zaobserwowała pracownica stacji paliw M. C.. Wszyscy wskazani świadkowie opisali zachowanie oskarżonego jako noszące cechy ucieczki z terenu obiektu stacji paliw, wykonywane w pośpiechu, z pełnym rozeznaniem podjętego za nim pościgu, w przebiegu którego w pierwszym etapie ruszył on gwałtownie z miejsca parkowania uruchamiając pojazd w czasie przeciwdziałania tym czynnościom przez J. G., powodując zaczepienie tego ostatniego o drzwi auta i przemieszczenie go w kierunku ruchu pojazdu. W trakcie jazdy do tyłu podjętej z impetem przy otwartych drzwiach, z zawieszonym nań J. G. omal nie staranował Ł. P., który w celu spowodowania zatrzymania ruchu pojazdu stanął za nim w przeświadczeniu, że w reakcji na jego osobę zakończy jazdę. Nie został przejechany tylko dlatego, że odskoczył w bok, widząc kontynuację ruchu auta. Ł. P. wyraził swoje przekonanie co do faktu dostrzeżenia jego osoby przez oskarżonego w czasie manewru cofania, w lusterku wstecznym pojazdu. Takowe przeświadczenie było także udziałem obserwującej zdarzenie M. C.. Znamienne w tej kwestii okazały się zeznania J. G. złożone w dochodzeniu, w dniu 7 stycznia 2020 roku , w których na karcie 21 odwrót - 22 podał ,, .. .Kiedy mężczyzna cofał to ja krzyczałem też do Ł. P., który znajdował się za pojazdem S., aby uciekał bo go przejedzie. Pomimo, że Ł. stał za samochodem, to kierujący S. nadal cofał. Kiedy mężczyzna dynamicznie wykonał skręt samochodem, wtedy ja puściłem się drzwi i upadłem na ziemię - wyrzuciło mnie... " Skoro J. G. przy otwartych drzwiach pojazdu obwieszczał krzykiem obecność Ł. P. za pojazdem, to nie sposób uwierzyć w zapewnienia będącego kierowcą A. J., że okoliczność ta nie była objęta jego świadomością w czasie ruchu pojazdu wykonywanego w kierunku miejsca znajdowania się tego pieszego.

Równie bezpodstawne jest stanowisko obrony jakoby cofanie z impetem pojazdem mechanicznym w kierunku stojącego Ł. P. nie narażało go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 & 1 k.k.. Nie ulega przecież wątpliwości, że gdyby ten nie obserwował należycie rozwoju sytuacji i nie ustąpił z toru ruchu pojazdu, doszłoby do najechania jego osoby, a to byłoby wysoce niebezpieczne dla jego życia bądź zdrowia. Nie wymaga dalszego wykazywania, że w tym konkretnym przypadku niebezpieczeństwo było natychmiastowe i realne.

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 160 k.k. opisane jednak zostało za pomocą znamienia czasownikowego "naraża" (bez bliższej charakterystyki). Chodzi tutaj zatem o wszelkie zachowania, które można by określić jako powodowanie narażenia. Określenie to nie wskazuje żadnego skonkretyzowanego sposobu zachowania ani jakiejkolwiek czynności, która wywoływałaby stan narażenia człowieka na niebezpieczeństwo, lecz stanowi zbiorcze określenie dla wszystkich zachowań, które skutek taki mogą wywołać. W istocie zatem ustawodawca zwraca w pierwszej kolejności uwagę na konieczność występowania kauzalnego powiązania między podejmowanym przez podmiot zachowaniem a skutkiem w postaci wywołania stanu narażenia. Aby jednak podmiot mógł zostać uznany za sprawcę narażenia, jego zachowanie musi naruszać wynikające z wiedzy i doświadczenia reguły postępowania z takimi dobrami jak życie i zdrowie, stwarzając niedające się zaakceptować prawdopodobieństwo ich naruszenia. Zachowanie podmiotu odpowiadać musi również normatywnym kryteriom prawnokarnego przypisania, których spełnienie otwiera dopiero możliwość nadania mu statusu sprawcy. Sprawcą nie jest bowiem każdy, kto obiektywnie przyczynia się do narażenia, lecz jedynie ten, kto naraża na niebezpieczeństwo swoim nieodpowiednim (nieostrożnym) zachowaniem.

Przestępstwa stypizowane w art. 160 § 1-3 k.k. mają charakter skutkowy (materialny) i należą do kategorii przestępstw z konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo. Skutkiem jest w ich przypadku sprowadzenie przez sprawcę określonego stanu rzeczy, który charakteryzuje się tym, że towarzyszy mu pewien obiektywnie istniejący potencjał niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Tak ujęty skutek, oznaczający narażenie dobra prawnego na niebezpieczeństwo, może (choć oczywiście nie musi) przerodzić się w jego naruszenie. Stan narażenia jest bowiem chronologicznie wcześniejszy i - jako taki - występuje na przedpolu naruszenia dobra prawnego. Przypisanie tak ujętego skutku wymaga dwukrotnego odniesienia się do zagadnień probabilistycznych, tzn. do ustalenia, że - po pierwsze - swoim nieodpowiednim zachowaniem sprawca zwiększył ponad społecznie dopuszczalną miarę prawdopodobieństwo wystąpienia negatywnego skutku oraz że - po drugie - skutek ów przybrał postać realnego, znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa (tzn. prawdopodobieństwa) utraty życia przez inną osobę albo wystąpienia ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Mówiąc jeszcze inaczej - negatywnie oceniane zachowanie sprawcy realizuje znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 160 k.k., gdy istotnie zwiększa ono prawdopodobieństwo znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa dla zdrowia i życia człowieka.

W tej sprawie taki stan uprawdopodobniono i przyjęto w opisie czynu. Odniesiono się zatem do zagadnienia probabilistycznego, a mianowicie ustalenia nieodpowiedniego zachowania sprawcy i wskazano w jaki sposób oskarżony zwiększył ponad społecznie dopuszczalną miarę prawdopodobieństwo wystąpienia negatywnego skutku oraz wykazano, że ów skutek przybrał postać realnego, znaczącego wzrostu niebezpieczeństwa (tzn. prawdopodobieństwa) utraty życia przez Ł. P. lub ciężkiego uszczerbku na jego zdrowiu w rozumieniu art. 156 & 1 k.k..

Prawidłowa jest reakcja karna na zarzucany czyn. Kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopienia jego społecznej szkodliwości i stopnia winy sprawcy. Uwzględnia w należyty sposób okoliczności podmiotowe i przedmiotowe, szczegółowo rozważone w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku odnośnie czynu II poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego czynu, a w konsekwencji o obniżenie wymierzonej oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem kary łącznej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny z przyczyn podanych powyżej.

3.3.

podniesiony przez prokuratora zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 47 & 3 k.k. polegającej na błędnym zastosowaniu art. 46 & 2 k.k. zamiast art. 47 & 3 k.k. jako podstawy orzeczenia środka kompensacyjnego w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego J. G., w związku ze skazaniem oskarżonego za czyn określony w pkt. I aktu oskarżenia

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ma rację prokurator podnosząc, iż sąd pierwszej instancji orzekł środek kompensacyjny w postaci nawiązki w związku ze skazaniem oskarżonego za czyn zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia w oparciu o błędną podstawę prawną tj. art. 46 & 2 k.k. zamiast art. 47 & 3 k.k. Ten ostatni przepis przewidujący obligatoryjny charakter orzekania nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w przypadku skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 177 k.k., gdy zbiegł on z miejsca zdarzenia ( oraz w przypadku skazania za wymienione tam przestępstwa ) jest przepisem szczególnym w stosunku do art. 46 & 2 k.k. przewidującego fakultatywną możliwość orzekania nawiązki w razie skazania sprawcy za przestępstwo wyrządzające szkodę lub krzywdę pokrzywdzonemu, gdy orzeczenie obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest znacznie utrudnione. Dlatego sąd odwoławczy dokonał w rozważnym zakresie korekty zaskarżonego wyroku przyjmując za podstawę prawną orzeczonej nawiązki art. 47 & 3 k.k.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie za podstawę prawną orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego J. G. nawiązki art. 47 & 3 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd odwoławczy złagodził wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej oskarżonemu za czyn zarzucany w pkt. I aktu oskarżenia do 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, uchylił rozstrzygnięcie o karze łącznej 3 lat pozbawienia wolności i wymierzył nową karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz dokonał korekty podstawy prawnej orzeczonej nawiązki przyjmując, iż stanowi ją przepis art. 47 & 3 k.k. w miejsce art. 46 & 2 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zaskarżonego wyroku zostały wskazane w pkt. 3.1 i pkt. 3.3 niniejszego opracowania.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Podstawą prawną rozstrzygnięcia o kosztach były przepisy art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) oraz & 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 18 czerwca 2003 roku ( Dz. U. Nr 108 poz. 1026 z późniejszymi zmianami ).

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie czynu I orzeczenie o karze i środku kompensacyjnym;

w zakresie czynu II ustalenie sprawstwa i winy

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie o środku kompensacyjnym

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana