Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk

Sędziowie SO Sławomir Gosławski (spr.)

del. SR Anna Hanus-Klara

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Janusza Omyły oraz przedstawiciela oskarżyciela publicznego- Urzędu Celnego w Piotrkowie Trybunalskim Beaty Gniewaszewskiej

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2015 roku

sprawy S. L.

oskarżonego z art. 107§1 kks

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego- Urząd Celny w Piotrkowie Trybunalskim

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 12 września 2014 roku sygn. akt II K 538/12

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk, art. 113 § 1 kks utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację oskarżyciela publicznego za oczywiście bezzasadną;

kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt 645/14

UZASADNIENIE

S. L. został oskarżony o to, że:

w okresie od 04. 11. 2010 roku do 06. 12. 2010 roku prowadził gry na automatach (...) nr (...)oraz (...) Bank (...)na Stacji Paliw W., (...)-(...) R., wbrew art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19. 11. 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540), tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 12 września 2014 roku w sprawie II K 538/12:

1.  oskarżonego S. L. uniewinnił od popełnienia
zarzucanego mu czynu;

2.  zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, które przejął na rachunek Skarbu Państwa

Powyższego wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego zaskarżył oskarżyciel publiczny Urząd Celny w Piotrkowie Tryb.

Wyrokowi zarzucił:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, skutkujący uniewinnieniem oskarżonego, a polegający na uznaniu, że nie można przypisać mu winy w którejkolwiek z form umyślności i w konsekwencji przypisać odpowiedzialności za czyn określony w art. 107 § 1 kks,

-

obrazę przepisów postępowania, a to art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez dokonanie przez Sąd I instancji dowolnej oraz jednostronnej analizy zgromadzonych w sprawie dowodów.

W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

apelacja nie jest zasadna.

Sąd I instancji przyjął, iż S. L.na zlecenie (...) Sp. z o.o.był tylko serwisantem automatów do gier ( (...)oraz (...) ); w ramach tej działalności zapoznał się z ocenami technicznymi tych urządzeń, zainstalował je w sklepie na terenie stacji paliw we W.i do momentu zabezpieczenia przez urząd celny automatów we W.był tam raz w dniu 30 listopada 2010 roku. Ustalenia te nie były przez skarżącego kwestionowane.

Uniewinniając oskarżonego sąd ten uznał, iż w świetle zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, niż przyjęta w akcie oskarżenia; nie udowodniono bowiem oskarżonemu, ażeby miał zamiar popełnienia przedmiotowego czynu w zamiarze bezpośrednim, lub nawet ewentualnym. Nie zostały bowiem podważone twierdzenia oskarżonego, iż nie miał świadomości, że uczestniczył w prowadzeniu gier na automatach reglamentowanych przez obowiązującą ustawę z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych. Rozstrzygając tę sprawę od strony podmiotowej, sąd ten pominął analizę innych kwestii, w tym przedmiotowych, słusznie uznając, iż brak zawinienia wyłącza możliwość przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu; uwzględnienie tego stanowiska w drugiej instancji zwalnia również sąd odwoławczy od ustosunkowywania się do pozostałej problematyki zasygnalizowanej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych. Dlatego też podzielając w całości ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi zasadniczych powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku, co wiązałoby się z cytowaniem ich obszernych fragmentów. Poczynione przez sąd ustalenia faktyczne znajdują bowiem odpowiednie oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, który został poddany wnikliwej i wszechstronnej analizie oraz ocenie, respektującej wymogi art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 410 kpk. Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego obwinionemu wykroczenia nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Trzeba zauważyć, czego skarżący nie kwestionował, iż oskarżony pełnił na zlecenie (...) Sp. z o.o. funkcje serwisowe. Zapoznał się z ocenami technicznymi sporządzonymi dla każdego z automatów, z których wynikało, że są to urządzenia elektroniczne, w których zainstalowano programy gry komputerowej rozrywkowej o charakterze zręcznościowym. Opiniodawcami byli biegli rzeczoznawcy i S. L. wykonując zadania o charakterze usługowym, mógł przypuszczać, iż są to specjaliści sprawdzeni, legitymujący się odpowiednią wiedzą, do których opinii organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości nie będą zgłaszały zastrzeżeń.

Nie organizował on bowiem gry w sensie wyboru automatów, układania ich systemów, analizowania ich funkcjonowania pod kątem obowiązujących przepisów. Był osobą wynajętą przez spółkę ze ściśle określonym zakresem obowiązków i nie miał wpływu na dobór i charakterystykę serwisowanych urządzeń. Wykazał jednak staranność zapoznając się z ocenami technicznymi automatów do gier i w ten sposób ze strony organizatorów tego przedsięwzięcia uzyskał zapewnienie, iż uczestniczy w legalnym procederze. Przeciwstawienie przez skarżącego opinii prywatnej, opinii procesowej sporządzonej dla potrzeb niniejszego postępowania, z której wynikają przeciwstawne wnioski odnośnie zainstalowanych na automatach grach, nie może prowadzić do osiągnięcia przez odwołującego się zamierzonych skutków w zakresie ustaleń co do świadomości oskarżonego, zważywszy na to, iż opinia procesowa ma charakter następczy, a brak jest dowodów, wskazujących na to, aby oskarżony miał wiedzę już w 2010 roku odnośnie sporów interpretacyjnych dotyczących automatów do gier, na gruncie uchwalonej niecały rok wcześniej ustawy. Uzupełnione postępowanie dowodowe w instancji odwoławczej wskazuje, iż S. L. nie był nigdy uprzednio karany z art. 107 § 1 kks, oraz nie był właścicielem, prowadzącym lub organizatorem gier na automatach zatrzymywanych na podstawie ustawy o grach hazardowych przez urzędy celne przed datą inkryminowanego mu czynu. Jeżeli uwzględni się dodatkowo podniesiony przez sąd merytoryczny argument, iż ustawa o grach hazardowych była w początkowej fazie obowiązywania, jej zapisy wywołują do tej pory problemy interpretacyjne, to oskarżony pełniąc funkcje usługowe nie miał wiedzy, warunków, potencjału oraz potrzeby, aby samodzielnie analizować sytuację prawną serwisowanych automatów i dokonywać ich kwalifikacji w świetle ustawy o grach hazardowych. Nie on organizował gry, a w ich prowadzeniu pełnił jedynie wybiórczą i podrzędną rolę.

Apelacja kwestionuje stanowisko sądu z pozycji własnych subiektywnych ocen wymowy przeprowadzonych na rozprawie dowodów, przy wybiórczym i subiektywnym ujęciu ich zakresu, charakteru i treści.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu. Przy czym jest to aktualne przy zarzucie błędu o charakterze ”dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, jak zasadnie się wskazuje, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego, a takich przekonujących zarzutów odnośnie strony podmiotowej skarżący nie wywiódł.

Odnosząc się do dalszych zarzutów apelacji należy stwierdzić, że:

- sąd I instancji uwzględnił opinię prywatną tylko w kontekście badania zamiaru oskarżonego i jaką wiedzą na temat legalności prowadzenia gier mógł dysponować w zarzucanym mu czasookresie. Fakt, iż data opinii o kilka miesięcy poprzedzała podjęcie się przez oskarżonego zadań względem Ptak Sp z o.o., nie podważa wersji oskarżonego; skarżący żąda od niego staranności, która mogłaby charakteryzować organizatorów tego przedsięwzięcia i to w dodatku w warunkach stabilnego i ugruntowanego pojęciowo prawa. Oczywiście opinią prywatną nie można rozstrzygać czy automaty do gier są objęte przepisami ustawy o grach hazardowych, czego sąd merytoryczny nie zresztą nie zrobił; w tym celu w postępowaniu była dopuszczona opinia procesowa, jednakże ona nie może - w danych realiach sprawy – zweryfikować ustaleń odnośnie strony podmiotowej inkryminowanego oskarżonemu czynu;

- świadek S. B., w którego lokalu zostały zainstalowane automaty nie ma wiedzy odnośnie relacji pomiędzy oskarżonym a (...) Sp. z o.o., nie znał wcześniej oskarżonego ( właścicieli spółki ) i tylko zeznawał na temat okazjonalnej bytności i aktywności S. L. we W.. Z informacji przedstawionych przez urząd celny wynikało, iż świadek ten przebywał zagranicą ( k 196 ), co dawało sądowi rejonowemu podstawę do ujawnienia jego zeznań nawet bez zgody stron na podstawie art. 391 § 1 kpk.

Podniesione wyżej okoliczności, a także inne wskazane w motywach zaskarżonego wyroku dały jednak sądowi merytorycznemu podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych odnośnie braku winy oskarżonego. Uznając zatem, iż apelacja nie dostarczyła argumentów, które mogłyby podważyć ustalenia sądu I instancji – brak było podstaw do jej uwzględnienia.

Ponieważ sąd I instancji nie przypisał oskarżonemu winy umyślnej, tak w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym, zbędnym stało się prowadzenie dalszych rozważań na temat obowiązywania przepisów ustawy o grach hazardowych, tym bardziej, iż apelacja tej problematyki nie podnosiła.

Z tych wszystkich względów sąd okręgowy orzekł, jak w sentencji; na podstawie przepisów powołanych w wyroku wydatkami za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.