Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 644/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 czerwca 2021 roku sygn. akt II K 155/21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

co do czynu z pkt. 1 wyroku zarzut naruszenia art. 278 & 3 k.k. poprzez jego niezastosowanie, podczas gdy ze względu na wysokość szkody opiewającą na kwotę 3 155, 30 złotych zarzucany czyn należało zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi, co miało wpływ na wymiar kary, która jawi się jako niewspółmiernie surowa,

co do czynu z pkt. 1 wyroku zarzut naruszenia art.295 & 1 k.k. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy oskarżony w toku postępowania przygotowawczego naprawił szkodę w całości, co winno skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem kary a nawet dawało możliwość odstąpienia od jej wymierzenia,

co do czynu z pkt. 1 wyroku zarzut obrazy przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 & 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 & 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez dokonanie oceny dowodów w sposób przekraczający zasadę swobodnej oceny, opartej na zasadach prawidłowego rozumowania , wskazaniach wiedzy i doświadczenia życiowego, a przejawiającej się w przyjęciu, że oskarżony działał z premedytacją i pełną świadomością, podczas gdy czekał on na demontaż licznika energii ze strony (...), zaś z uwagi na wykonywanie obowiązków służbowych nikt z (...) nie mógł go zastać w domu, a szkoda została naprawiona w całości,

co do czynu z pkt. 1 wyroku zarzut rażącej niewspółmierności kary polegający na wymierzeniu oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności, mimo postawy oskarżonego w toku postępowania, w którym przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, złożył obszerne wyjaśnienia, nie utrudniał prowadzonych czynności, niezwłocznie naprawił wyrządzoną szkodę poprzez jednorazową zapłatę na rzecz pokrzywdzonego, zachodzą przesłanki do uznania, że przypisany czyn stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 278 & 3 k.k. o przypadkowym charakterze, co winno skutkować orzeczeniem kary o charakterze nie izolacyjnym w postaci grzywny lub ograniczenia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji skarżący, że czyn przypisany oskarżonemu w pkt 1 wyroku, stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 k.k.. Prawidłowo takich ustaleń nie poczynił sąd merytoryczny, albowiem przeciwko nim przemawiały zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe czynu.

W tym miejscu należy wskazać skarżącemu, iż w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego podkreśla się, że o przyjęciu wypadku mniejszej wagi decydują przedmiotowe i podmiotowe znamiona czynu. Wśród znamion strony przedmiotowej istotne znaczenie mają w szczególności: rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, zachowanie się i sposób działania sprawcy, użyte środki, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu prawem, czas, miejsce i inne okoliczności popełnienia czynu oraz odczucie szkody przez pokrzywdzonego. Dla elementów strony podmiotowej istotne są: stopień zawinienia oraz motywy i cel działania sprawcy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1997 r., sygn. akt V KKN 6/97; wyrok Sądu Apel. w L. z dnia 8 sierpnia 1996 r., sygn. akt II AKa 91/96). A zatem o tym, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi decyduje ostateczny bilans, wynikający z oceny wszystkich znamion przedmiotowych i podmiotowych danego czynu, pozwalający ocenić, iż konkretny czyn cechuje się niewysoką społeczną szkodliwością.

Podobnie w literaturze wskazuje się, że wypadek mniejszej wagi zachodzi wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu zabronionego wskazują, że czyn charakteryzuje się niewielkim stopniem społecznej szkodliwości. To stopień społecznej szkodliwości czynu jest podstawowym kryterium oceny czy dany czyn można zakwalifikować jako wypadek mniejszej wagi (por. Małgorzata Dąbrowska - Kardas, Piotr Kardas, Kodeks Karny z Komentarzem, Zakamycze, Kraków 1999 r. tom III s.116 - 118 oraz przytoczoną tam literaturę).

A zatem o wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 278 § 3 k.k., nie świadczy tylko eksponowana przez skarżących wartość przedmiotu czynu, lecz trzeba mieć na uwadze szczegółową analizę wszystkich okoliczności towarzyszących zachowaniu się sprawcy. W realiach tejże sprawy, sąd merytoryczny słusznie wskazał na długotrwały, bo ponad dwuletni okres nielegalnego poboru przez oskarżonego energii elektrycznej, liczony od dnia rozwiązania umowy o dostawę tejże energii - wcale o niemałej wartości wynoszącej 3 155,30 złotych oraz działanie oskarżonego z pełną premedytacją, a w konsekwencji trafnie ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu, jako znaczny. Negowanie przez apelanta ustalenia o popełnieniu przez oskarżonego rozważanego czynu z pełną świadomością i premedytacją, poprzez wskazanie na wyczekiwanie przez niego na demontaż licznika poboru energii ze strony (...) i jednocześnie usprawiedliwianie jego nieobecności w domu wykonywaniem obowiązków służbowych, będącej powodem niemożności zastania go w miejscu zamieszkania przez pracowników pokrzywdzonej firmy, nie może być skuteczne. Oskarżony wiedział, że z dniem 31 lipca 2018 roku przestała obowiązywać łącząca go z (...) dotychczasowa umowa o dostawę energii elektrycznej, a jej wypowiedzenie przez drugą stronę było wynikiem jego zaległości w opłatach. Osobiście powinien dopilnować uzgodnienia terminu demontażu licznika poboru energii, zwłaszcza w sytuacji swojej częstej absencji w domu, a nie w sposób bezprawny korzystać z posiadanego dostępu do źródła energii. Taka postawa nie pozwala na przypisanie jego działaniu polegającemu na kradzieży energii elektrycznej przypadkowego charakteru, do czego usilnie dąży skarżący. Należy wskazać, że jeśli chodzi o argument bazujący na tezie, że decydujące znaczenie, dla uznania zarzuconego oskarżonemu czynu za wypadek mniejszej wagi ma jego „przypadkowość”, to punktem wyjścia dla dalszych rozważań musi być podkreślenie, że wyrażenie „przypadkowy” nie konweniuje w pełni z treścią wywodów zawartych w apelacji.

Przymiotnik „przypadkowy” definiuje się bowiem jako „niezdeterminowany przyczynowo, przygodny, okolicznościowy, nieumyślny, niezamierzony” (Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego ).

Mając na uwadze treść wskazanej definicji trudno jest mówić o przypadkowości działania sprawcy, gdy zrealizował swój plan działania. W zakresie znaczeniowym zwrotu „przypadkowy” nie mieści się bowiem zasadniczo zachowanie umyślne i zdeterminowane, choćby błahą przyczyną.

Zachowanie umyślne mogłoby być uznane za działanie przypadkowe, tylko wtedy, gdyby określenie „przypadkowy” traktować jako synonim wyrażeń „okazjonalny”, czy „wyjątkowy”. W takim znaczeniu jednak, pojęcie to nie mogłoby być używane w rozważaniach dotyczących wypadku mniejszej wagi, o którego bycie decyduje wszak stopień społecznej szkodliwości czynu. Okoliczność, czy czyn zabroniony był incydentem, czy też tylko jednym z wielu tego rodzaju zdarzeń w życiu sprawcy, nie mogłaby mieć bowiem - mając na uwadze zamknięty katalog kwantyfikatorów społecznej szkodliwości z art. 115 § 2 k.k. - wpływu na ocenę stopnia społecznej szkodliwości tego czynu. Z podobnych względów za okoliczność wpływającą na stopień społecznej szkodliwości czynu nie może być również uznany, tak silnie eksponowany przez obrońców, fakt naprawienia przez sprawcę wyrządzonej przestępstwem szkody.

Wykluczyć również należało sugerowaną w apelacjach obrazę prawa materialnego tj. art. 295 & 1 k.k. Podjęte przez skarżących próby wykazywania zasadności tego zarzutu, poprzez odwoływanie się do treści tego przepisu, który przyznaje sądowi jedynie kompetencję, niepołączoną z nakazem uczynienia z niej użytku, do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, należało ocenić jako oczywiście nieudane. Nie stanowi wszak obrazy prawa materialnego niezastosowanie określonej instytucji, jeżeli ma ona charakter fakultatywny (zob. też postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2007 r., III KK 245/07).

Sąd rejonowy zastosował zatem trafną reakcję karną za przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 278 & 1 i 5 k.k.

Wbrew stanowisku skarżących nie było podstaw do stosowania przewidzianego art. 295 & 1 k.k. nadzwyczajnego złagodzenia kary lub odstąpienia od jej wymierzenia, skoro instytucje te mają charakter fakultatywny. Dlatego sąd mógł z nich nie skorzystać, zwłaszcza że inne okoliczności przemawiały za wymierzeniem kary w granicach jej ustawowego zagrożenia.

Sąd merytoryczny miał na uwadze naprawienie przez oskarżonego szkody jeszcze przed rozpoczęciem przewodu sądowego, które nastąpiło na etapie postępowania przygotowawczego. Jak wskazują pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia, wyrównanie przez oskarżonego w całości pokrzywdzonemu uszczerbku ekonomicznego, potraktowane zostało jako ważna okoliczność łagodząca, istotnie wpływająca na wymiar kary i doprowadziło do ukształtowania tejże za rozważany czyn na minimalnym ustawowym poziomie - 3 miesięcy pozbawienia wolności. W pełni przekonuje stanowisko tego sadu o braku argumentów za stosowaniem instrumentów prawnych umożliwiających wymierzenie ww. kary wolnościowej, gdyż dotychczas orzekane wobec niego za poprzednio popełniane przestępstwa kary grzywny, czy też kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie wzbudziły w nim żadnej refleksji, a wręcz przeciwnie doprowadziły do rozzuchwalenia i postępującej demoralizacji.

Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności za czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k. w wymiarze 3 miesięcy, nie może uchodzić za rażąco surową, skoro wymierzono ją w wysokości najniższej kary ustawowo za ten czyn przewidzianej.

Wniosek

wniosek o zmianę wyroku w zakresie czynu z pkt.1 poprzez odstąpienie od wymierzenia kary, ewentualnie wymierzenie kary 100 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda lub kary ograniczenia wolności, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zarzuty apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie. Brak było podstaw do zmiany wyroku w kierunku postulowanym przez skarżących. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 & 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

3.2.

co do czynu z pkt. 2 wyroku zarzut obrazy przepisów postępowania mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 & 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 & 1 pkt. 1 k.p.k. poprzez przyjęcie, że społeczna szkodliwość czynu była znaczna, podczas gdy swoim zachowaniem oskarżony nie spowodował istotnego zagrożenia dla dobra chronionego tj. bezpieczeństwa w ruchu

co do czynu z pkt. 2 wyroku zarzut rażącej niewspółmierności kary i środka karnego polegający na wymierzeniu oskarżonemu kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 4 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, mimo jego postawy w toku postępowania, w którym przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, złożył obszerne wyjaśnienia, nie utrudniał prowadzonych czynności, podczas gdy wystarczająca dla osiągnięcia celów kary byłaby kara 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, ewentualnie kara pozbawienia wolności w wymiarze maksymalnie 6 miesięcy oraz środek karny 2 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew wywodom apelacji sąd pierwszej instancji prawidłowo ocenił stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego w pkt. 2 zaskarżonego wyroku, jako wysoki. Zasadnie wskazał na kolejny już przypadek godzenia przez oskarżonego w dobro prawnie chronione - bezpieczeństwo w komunikacji, poprzez uczestniczenie w ruchu drogowym zarówno wbrew obowiązującemu go sądowemu zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, jak i mimo braku potwierdzenia posiadania ku temu odpowiednich kwalifikacji. Zaniechanie poddania się kontrolnemu sprawdzeniu kwalifikacji po przekroczeniu 24 punktów karnych za naruszane permanentnie przepisy ruchu drogowego, doprowadziło do cofnięcia w odległej przeszłości ( 4 kwietnia 2017 roku ), przez organ administracyjny posiadanych przez niego uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi . Stwarzał on zatem, wbrew stanowisku obrony, zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, bo nie posiadał odpowiednich predyspozycji do uczestnictwa w tymże ruchu, czego wyrazem były orzeczone uprzednio przez sądy karne czterokrotnie zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Sąd odwoławczy w pełni podziela wywody sądu pierwszej instancji co do zasadności wymierzenia za rozważany czyn kary jednostkowej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Należy bowiem mieć na uwadze to, że wysokość kary pozbawienia wolności przewidzianej przez ustawodawcę za czyn z art. 244 k.k., a który to przepis (w zw. z treścią art. 11 § 3 k.k.) stał się podstawą wymiaru kary - wynosi od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Tak więc, jak słusznie wskazał sąd pierwszej instancji, wymierzonej karze jakkolwiek znacznie odbiegającej od ustawowego minimum, i tak daleko do górnego progu ustawowego zagrożenia. Jakkolwiek przyznać trzeba, że jest ona surowa z uwagi na mnogość występujących po stronie oskarżonego okoliczności obciążających, to nie może ona uchodzić za rażąco surową.

A. T. był już bowiem zgodnie z informacją zawartą w karcie karnej (abstrahując od danych zawartych w protokole rozprawy apelacyjnej, dotyczących przyczyn odbywania kary pozbawienia wolności na etapie postępowania odwoławczego w przedmiotowej sprawie) był już czterokrotnie uprzednio karany - trzykrotnie za czyny kwalifikowane art. 180 a k.k. - za każdym razem na kary zasadnicze grzywny i jeden raz za czyn kwalifikowany art. 244 k.k na karę pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 1 roku. Inkryminowane w przedmiotowym postępowaniu czyny popełnił będąc we wspomnianym okresie próby ustalonym wyrokiem Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 17 lipca 2020 roku sygn. akt VII K 185/20. Dlatego sąd rejonowy orzekając powyższą karę pozbawienia wolności, biorąc pod uwagę uprzednią karalność ww. wskazał na występującą po jego stronie wyjątkową uporczywość i arogancję w permanentnym ignorowaniu orzeczeń władzy publicznej i przyznanie sobie uprawnień do ich kontestowania, zauważył brak pozytywnych efektów resocjalizacyjnych poprzednio orzekanych kar, które nie były na tyle dolegliwe aby wymusić na nim respekt dla prawa i wydawanych na jego podstawie orzeczeń, a nadto wyprowadził słuszny wniosek o utrwalonym u oskarżonego poczuciu bezkarności i tendencji do ostentacyjnego niepodporządkowywania się regułom życia w społeczeństwie. Zgodzić należy się z tymże sądem, że swoboda i częstotliwość, z jaką oskarżony łamie te same normy prawne, nie pozwalają żywić nadziei, że jakakolwiek kara wolnościowa skłoniłaby go do refleksji nad dotychczasową postawą i zmotywowała go do poszanowania porządku prawnego. Słuszna jest zatem ocena sądu pierwszej instancji, że wymierzona odpowiednio surowa kara i jej dolegliwość odpowiada stopniowi winy, uwzględnia należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze (zapobiegnie powrotowi do przestępstwa, będzie skłaniać oskarżonego do przestrzegania społecznie akceptowanych norm zachowania), jak również, co także istotne, uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie popłaca.

Należy też wskazać, że sąd rejonowy, kierując się dyspozycją art. 86 & 1 k.k. oraz zasadami wynikającymi z art. 85 & 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności z zastosowaniem dyrektywy częściowego pochłaniania ( najkorzystniejszego dla oskarżonego - tj. karę łączną pozbawienia wolności minimalnie, bo o 1 miesiąc wyższą od najwyższej z kar wymierzonych ). Słusznie przy tym uwzględnił, że pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami - za które wymierzono oskarżonemu jednostkowe kary pozbawienia wolności - zachodził bliski związek czasowy, a równocześnie przesłankę prognostyczną, pozwalającą na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności jest wystarczającą oceną zachowania się sprawcy, spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze względem niego oraz przyczyni się do kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak tego wymaga art. 85 a k.k. Zgodnie z ogólnymi dyrektywami wymiaru kary, o których stanowi art. 53 § 1 k.k. w razie uznania winy oskarżonego, konieczne jest orzeczenie kary sprawiedliwej, adekwatnej do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynu, względów prewencji indywidualnej i generalnej.

Wobec powyższego proponowany przez skarżących rodzaj i wymiar kar jednostkowych oraz kary łącznej należy uznać za niepozwalający na realizację wskazanych powyżej celów kary.

Chybiony jest też zarzut rażącej surowości orzeczonego w wysokości 4 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, zwłaszcza gdy się zważy na nieskuteczność czterokrotnie już wcześniej orzekanego tożsamego środka karnego.

Określony na 4 lata zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, spełni w należyty sposób funkcję indywidualnoprewencyjną - utrudni oskarżonemu ponowne popełnienie przestępstwa tego samego rodzaju, a jednocześnie wyeliminuje go na pewien czas z ruchu. Ponadto w pewnym zakresie zrealizuje funkcję wychowawczą, uświadamiając oskarżonemu konieczność przestrzegania przepisów prawa ruchu drogowego.

G. mechanizm oddziaływania tego zakazu prowadzenia pojazdów wzbudzi obawy u potencjalnych sprawców. Spowoduje także ukształtowanie przekonania o nieopłacalności przestępstw skutkujących orzeczeniem zakazu i potrzebie przestrzegania przepisów ruchu drogowego. Orzeczony zakaz spełni także funkcję retrybutywną, wyrażającą się w wyrządzeniu oskarżonemu zasłużonej dolegliwości.

Proponowany przez skarżącego dwuletni okres zakazu byłby mało dolegliwy, zwłaszcza z uwagi na dotychczasową bezrefleksyjność działania oskarżonego - kierowania pojazdem mechanicznym wbrew orzeczonemu sądownie zakazowi.

Wniosek

wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z pkt. 2 wyroku poprzez wymierzenie kary 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, ewentualnie kary pozbawienia wolności w wymiarze maksymalnie 6 miesięcy oraz środka karnego 2 lat zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyrok jest słuszny, zarzuty apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie. Brak było podstaw do zmiany wyroku w kierunku postulowanym przez skarżących. Nie zostały także spełnione warunki wskazane w art. 437 & 2 k.p.k. zezwalające na uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wszystkie rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok jest słuszny, apelacje nie zasługiwały na uwzględnienie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego stanowiły przepisy art. 636 & 1 k.p.k. i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity : Dz. U. z 1983 roku, Nr 49 poz. 223 z późniejszymi zmianami ) oraz rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym ( Dz. U. 108, poz. 1026 z późniejszymi zmianami ). Wniosek o zwolnienie oskarżonego od wydatków postępowania odwoławczego i opłaty za drugą instancję, nie podlegał uwzględnieniu. Koszty sądowe w łącznej kwocie 320 złotych z uwagi na ich niewielką wysokość, nie stanowią dla oskarżonego nadmiernej uciążliwości. Jest on osobą zdolną do zarobkowania. Podejmował w niedalekiej przeszłości stałe zatrudnienie i osiągał z tego tytułu wynagrodzenie.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. P. B.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

co do czynu z pkt. 1 wyroku - niezastosowanie wypadku mniejszej wagi z art. 278 & 3 k.k.w podstawie prawnej skazania, niezastosowanie art. 295 & 1 k.k. i nie wymierzenie kary wolnościowej w postaci grzywny lub ograniczenia wolności;

co do czynu z pkt. 2 wyroku - wymierzenie rażąco surowej kary pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. P. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

co do czynu z pkt. 1 wyroku niezastosowanie art. 295 & 1 k.k. pozwalającego na odstąpienie od wymierzenia kary lub wymierzenie kary wolnościowej w postaci 100 stawek dziennych grzywny po 30 złotych każda;

co do czynu z pkt. 2 wyroku - wymierzenie kary pozbawienia wolności rażąco surowej ze względu na jej wysokość, a nawet niezastosowanie zamiast tejże kary 100 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda, wymierzenie rażąco surowego środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana