Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Apelacje są bezzasadne, a wobec ich tożsamości zostaną omówione łącznie.

Zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych oraz zarzuty błędnej oceny dowodów, nie zasługują na uwzględnienie. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 8 kpw w zw. z art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne.

W szczególności Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zeznania funkcjonariuszy policji w osobach W. K. i M. W.. Nie ma między nimi istotnych rozbieżności, w szczególności co do okoliczności bezpośrednio związanych z popełnionym przez obwinionego wykroczeniem są one spójne. Apelanci eksponują nieliczne drobne różnice między zeznaniami świadków z rozprawy nie związane bezpośrednio z przedmiotem rozpoznania w tej sprawie ( jak to, czy policjanci zwracali w jakiejś bramie, czy zawracali w tym samym miejscu co obwiniony). Te nie mające żadnego znaczenia rozbieżności wynikają z upływu czasu (świadkowie na rozprawie zeznawali 7 miesięcy po dacie czynu) oraz z tego, że jeden ze świadków ( W. K.) był kierowcą bardziej skupionym na prowadzeniu pojazdu i to on mógł lepiej zapamiętać ten manewr niż jego pasażer ( M. W.). Nie ma żadnych powodów ( motywów ani pobudek), dla których świadkowie ci mieliby narażać się na odpowiedzialność karną za poważne przestępstwo oraz na utratę pracy i składać fałszywe zeznania w tej sprawie.

Słusznie więc odmówiono wiary wyjaśnieniom obwinionego, tym bardziej, że są one nielogiczne. Analiza zdjęć miejsca zdarzenia ( zwłaszcza satelitarnego zdjęcia skrzyżowania z k. 27) w powiazaniu z zeznaniami świadków czyni nieprawdopodobną wersję obwinionego o zajechaniu mu drogi przez jakiś tajemniczy samochód – nie mógłby on się znaleźć w miejscu podawanym przez obwinionego w sposób niezauważony przez policjantów.

Dlatego słusznie Sąd dał wiarę tym świadkom, zasadnie odmówił jej obwinionemu i prawidłowo ustalił stan faktyczny.

Chybione są zarzuty związane z oddaleniem wniosku dowodowego o ponowne przesłuchanie świadków, albowiem ich zeznania nie zawierają sprzeczności lub niewyjaśnionych kwestii, które wymagałyby ponawiania tego dowodu. Ponadto analiza wniosku dowodowego wskazuje, że nie został on podyktowany jakimiś sprzecznościami w zeznaniach, a tylko faktem, że obwiniony, który na własne żądanie opuścił salę rozpraw przed przesłuchaniem tych świadków, nagle zapragnął, aby przesłuchiwać ich ponownie w jego obecności - i to jest jedyne uzasadnienie wniosku dowodowego z dnia 21 marca 2023 r ( data wpływu -vide k. 44). W tej sytuacji taki wniosek zmierzał do przedłużenia postępowania, bo obwiniony na rozprawie w dniu 12 stycznia 2023 roku sam zrezygnował z uczestniczenia w przesłuchiwaniu świadków, na sali pozostał jego obrońca ( k. 33 v), więc nie doszło do żadnego uchybienia nakazującego powtórzenie tej czynności dowodowej, a jeżeli obwiniony żałuje teraz, że nie był obecny przy przesłuchaniach, to pretensje może mieć tylko do siebie ( volenti non fit iniuria, czyli chcącemu nie dzieje się krzywda).

Chybione są zarzuty związane z odmową sprostowania protokołu pisemnego rozprawy z dnia 12 stycznia 2023 roku. Zamienne jest to, że apelanci nie wskazują nawet, jakie to niby rozbieżności wymagające sprostowania istnieją między tym protokołem, a nagraniem z rozprawy, podobnie jak nie wskazywał ich pisemny wniosek o sprostowanie ( k. 44). Sąd Okręgowy odsłuchał nagranie z tej rozprawy przygotowując się do rozpoznania sprawy ( płyta z nagraniem znajduje się na k. 55 akt) i takowych nie znalazł. Apelanci mylą protokół pisemny, powstający w tej sprawie wobec nagrywania rozprawy na podstawie art. 37 § 2 pkt 2 kpw, który powinien zawierać elementy wymienione w art. 37 § 5 kpw, od transkrypcji nagrania ( mówiąc językiem ustawy przekładu protokołu utrwalającego przebieg rozprawy za pomocą urządzenia rejestrującego – art. 37 § 6 kpw). W sprawie takiego przekładu nie sporządzono. Natomiast protokół pisemny zawarty na k. 32 – 36 jest co do merytorycznej warstwy zgodny z protokołem utrwalonym za pomocą urządzenia rejestrującego ( płyta k. 55), co Sąd Okręgowy stwierdził odsłuchując to nagranie i porównując je z protokołem pisemnym.

W sprawie nie zachodzą żadne nieusunięte wątpliwości, albowiem zostały one rozwiane w drodze logicznej oceny dowodów, więc zarzuty obrazy art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw są chybione.

Co do używania sygnałów dźwiękowych przez policjantów, to po pierwsze, wynika to z zeznań policjantów, którym zasadnie dano wiarę ( było to omówione powyżej), a po drugie, nie ma to bezpośredniego związku z przypisanym obwinionemu wykroczeniem.

Chybiony jest podniesiony w apelacji obrońcy zarzut rażącej niewspółmierności kary, orzeczona grzywna nie jest nadmiernie surowa w świetle dochodów uzyskiwanych przez obwinionego.

Dlatego ustalenia faktyczne Sądu meriti są prawidłowe, zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ocena dowodów pełna, logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym, a rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonym wyroku jest sprawiedliwe, nie uchybiające prawu materialnemu, orzeczona kara nie nosi cech rażącej niewspółmierności, zaś sam wyrok zapadł bez obrazy prawa procesowego.

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożyły się zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 50 zł ( art. 118 § 2 kpw w zw. z § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467).

O kosztach sądowych za drugą instancję orzeczono na podstawie art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami). Obwiniony osiąga dochody pozwalające mu na uiszczenie tych kosztów bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania swojej osoby.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd drugiej instancji orzekł jak w sentencji wyroku.