Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 530/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 26 maja 2023 r. sygn. akt II K 587/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

oskarżyciel posiłkowy

oskarżyciel prywatny

obrońca

oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego

zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana

2. USTALENIE FAKTÓW W ZWIĄZKU Z DOWODAMI
PRZEPROWADZONYMI PRZEZ SĄD ODWOŁAWCZY

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów (dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające

znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu

z pkt 2.1.1

albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH

ZARZUTÓW I WNIOSKÓW

Lp.

Zarzuty

1. obrazy przepisów prawa procesowego: art. 410 kpk, art. 7 kpk, art. 4 kpk i art. 167 kpk.

2. rażącej niewspółmierności kary i środków karnych.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadne

zasadny

częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia może wynikać bądź z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd „braku”), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. W orzecznictwie podnosi się jednak, że zarzut ten jest słuszny tylko wówczas: „gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania”, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu (w. SN z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), przy czym jest to aktualne jedynie przy zarzucie błędu o charakterze „dowolności”. Tego typu zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych to bowiem, nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (w. SN z 22 stycznia 1975 r., I KR 197/74, OSNKW 5/1975, poz. 58).

W związku z tym, stwierdzić należy, iż nietrafne są zarzuty zmierzające do wykazania, iż w sposób nieuprawniony przyjęto, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w konsekwencji niekorzystnej dla niego oceny dowodów zgromadzonych w sprawie - oceny, która zdaniem skarżącego miała nastąpić w wyniku obrazy przepisów postępowania tj. art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 167 kpk i art. 410 kpk.

Sąd Rejonowy w Radomsku zasadnie przypisał L. (...) sprawstwo zarzucanych mu czynów, gdyż w sposób uprawniony oparł się na dowodach obciążających oskarżonego odmawiając jednocześnie wiary jego wyjaśnieniom oraz zeznaniom E. (...). W tym zakresie podzielić należy przede wszystkim wniosek Sądu I instancji dotyczący tego, że wyjaśnienia L. (...) oraz zeznania jego żony nie polegały na prawdzie, gdyż były jednostronne i odosobnione względem pozostałego zebranego w sprawie materiału dowodowego o obiektywnym charakterze. Walorem wiarygodności natomiast słusznie obdarzono zeznania B. (...), która w bardzo spójny i logiczny oraz zgodny z doświadczeniem życiowym sposób opisała w jaki sposób oskarżony zachowywał się wobec niej oraz jej męża. Relacja matki zaś oskarżonego została wsparta zeznaniami pozostałych przesłuchanych w sprawie osób, a w szczególności R. R., S. K., D. K., M. S., K. S., A. R. oraz funkcjonariuszy Policji. Wymieni świadkowie nie byli powiązani z żadną ze stron konfliktu i tym samym nie mieli interesu w tym, aby przedstawiać w sposób stronniczy swoje spostrzeżenia. Poza tym, B. (...) w okresie czynu w związku z awanturami ze strony oskarżonego wzywała Policję (por. wykaz interwencji k. 8-9), a także szukała pomocy w organizacji pomocowej ( (...) Stowarzyszeniu (...) – k. 297 - 305). Wszystko to tworzyło spójną całość i poczynienie ustaleń w oparciu o wymienione dowody było jak najbardziej uprawnione oraz zgodne z dyrektywami oceny dowodów przewidzianymi w art. 7 kpk.

Wbrew temu co zarzucił obrońca w apelacji Sąd Rejonowy konstruując podstawę faktyczną rozstrzygnięcia nie pominął zeznań E. (...), a jedynie odmówił wiarygodności jej relacji. Uczynił to jednak w sposób uprawniony, gdyż żona oskarżonego jako osoba najbliższa ewidentnie sprzyjała mu swoich wypowiedziach ukazując L. (...) jako opiekuńczego syna oraz negując jakiekolwiek jego negatywne zachowania względem rodziców. Tymczasem w wyniku sprawdzenia sytuacji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych z udziałem R. R., S. K. i D. K. potwierdzono zastrzeżenia dotyczące nie utrzymywania odpowiedniej temperatury w pomieszczeniach zajmowanych przez pokrzywdzonych oraz ograniczania poboru ciepłej wody przez nich.

A. i B. (...) jako rodzice oskarżonego byli dla niego osobami najbliższymi i tym samym dla przyjęcia odpowiedzialności za przestępstwo znęcania nie było trzeba dodatkowo wykazywać pozostawania przez pokrzywdzonych w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy. Stosownie bowiem do treści art. 207 kk wymóg ten dotyczy innych osób niż osoby najbliższe.

W świetle treści opinii psychologicznej biegłej z zakresu psychologii poziom rozwoju umysłowego i przebieg procesów poznawczych u B. (...) nie wykazuje deficytów, a aparat poznawczy umożliwia pokrzywdzonej prawidłowe zapamiętywanie i odtworzenie po czasie głównych i pobocznych elementów przeżytych zdarzeń i sytuacji. Ponadto, nie stwierdzono u wymienionej skłonności do konfabulacji ani objawów psychotycznych (urojeń). Jedynie w osobowościowym funkcjonowaniu widoczny jest rys paranoiczny i narcystyczny, ale w ocenie biegłej nie wydaje się, aby miało to znaczący wpływ na zdolność świadka do zeznawania w niniejszej sprawie (por. k. 294 – 295).

W żadnym miejscu powyższej opinii biegła nie stwierdziła u B. (...) zaburzeń osobowości, a jedynie wskazała na widoczny w osobowościowym funkcjonowaniu rys paranoiczny. Przypisywanie zatem na tej podstawie pokrzywdzonej konglomeratu cech charakteryzujących osobowość paranoiczną i wyprowadzanie z tego przez obrońcę wniosku, iż świadkowie padli ofiarą manipulacji ze strony B. (...) jest zbyt daleko idące. Dzielnicowy oraz panie z opieki społecznej, a także przedstawiciele stowarzyszenia (...) poza relacjami pokrzywdzonej dokonywali sami własnych spostrzeżeń. Ponad wszelką zaś wątpliwość zaobserwowali, że jeśli coś nie szło po myśli oskarżonego to stawał się on agresywny względem osób, które chciały pomóc jego matce. Świadczy to natomiast ewidentnie o tym, że L. (...) miał coś do ukrycia i w obawie przez wyjawieniem rzeczywistego obrazu sytuacji nie chciał, aby B. (...) opowiadała o tym innym osobom. Ponadto, nie sposób także nie zauważyć tego, że oskarżony wystąpił (nieskutecznie) do sądu rodzinnego o umieszczenie swoich rodziców w szpitalu psychiatrycznym bez ich zgody oraz mijał się z prawdą informując na posiedzeniu Gminnego Zespołu (...) w K. do spraw Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie o tym, że to B. (...) miała się znęcać się nad swoim schorowanym mężem. Zdaniem Sądu Okręgowego opisane powyżej okoliczności oraz doświadczenie życiowe wskazują jasno na to, że L. (...) istotnie mógł zachowywać się wobec matki i ojca w sposób opisywany przez pokrzywdzoną z racji tego, że B. (...) odmawiała darowizny domu rzecz swojego syna.

W przeciwieństwie do tego co podnosi obrońca w apelacji z zeznań R. R. oraz S. K. i D. K. wynika w sposób niezbity, że w trakcie zdarzenia z 17 marca 2022 roku przemoc oskarżonego wobec dzielnicowego polegająca na naruszeniu jego nietykalności cielesnej nakierowana było na zmuszenie funkcjonariusza Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej. L. (...) przecież szarpał R. R. specjalnie dlatego, żeby ten nie wykazał mu przy innych osobach, że mówi nieprawdę odnośnie ograniczania dostępu rodzicom do ciepłej wody. Z pewnością zatem nie było to żadne instynktowne zachowanie, a świadoma reakcja na niepomyślny dla oskarżonego przebieg czynności służbowych wymienionego funkcjonariusza Policji.

Reasumując powyższe, zdaniem sądu odwoławczego nie ma podstaw do tego, aby podzielić tezę obrony, że: „żaden dowód nie wskazał na sprawstwo oskarżonego”, gdyż przemawiają za tym przede wszystkim zeznania pokrzywdzonych, które wsparte zostały relacjami pozostałych świadków przesłuchanych w sprawie. Odosobniona natomiast i stronnicza relacja E. (...), która ewidentnie starała się sprzyjać mężowi oraz zdeprecjonować pokrzywdzoną słusznie została odrzucona przez sąd jako niewiarygodna i nakierowana jedynie na „obronę” oskarżonego.

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ocenie przeprowadzonych dowodów i ocena ta podlega ochronie przewidzianej w art. 7 kpk dopóty, dopóki nie zostanie wykazana jej błędność. Jak słusznie przyjmuje się w orzecznictwie, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk); stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk); jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk); (por.m.in. postanowienia Sądu Najwyższego z: 24 lutego 2011 r. w sprawie III KK 382/2010 r., z 7 lipca 2010 r. w sprawie II KK 147/2010, z 13 czerwca 2007 r. w sprawie V KK 5/2007, z 25 września 2002 r. w sprawie II KKN 79/2000 oraz wyroki Sądu Najwyższego z: 22 lutego 1996 r. w sprawie II KRN 199/95, 9 listopada 1990 r. w sprawie WRN 149/90). Sąd odwoławczy rozpoznający apelację dokonuje natomiast kontroli swobodnej oceny dowodów dokonanej przez Sąd pierwszej instancji (porównaj: T. Grzegorczyk, J. Tylman, Polskie postępowanie karne, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003 r., s. 90 - 94; S. Waltoś, Proces karny - zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2003 r., s. 255 - 259). Może przy tym poprzestać na odwołaniu się do rozważań Sądu I instancji, gdy zarzuty apelacji ograniczają się do gołosłownej polemiki z oceną Sądu (tak: wyrok Sądu Najwyższego z 9 grudnia 2021 r. w sprawie II KK 170/21).

W przeciwieństwie do tego, co zostało zarzucone w apelacji Sąd a quo należycie zweryfikował wyjaśnienia oskarżonego oraz zeznania jego żony. W sposób uprawniony obalona została teza, jakoby B. (...) zmanipulowała wszystkich innych świadków poza swoją synową.

Sąd I instancji dokonując oceny dowodów nie naruszył art. 4 kpk, art. 7 kpk, art. 167 kpk ani art. 410 kpk. Wbrew bowiem nieuprawnionym twierdzeniom apelacji z treści całokształtu pisemnych motywów wyroku wynika, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona zaś ocena materiału dowodowego mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów, gdyż pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Apelacja obrońcy natomiast stanowi w istocie rzeczy jedynie wybiórczą polemikę z ustaleniami sądu rejonowego, która pomija wymowę zeznań osób pokrzywdzonych oraz obiektywnych świadków.

Ad. 2

Sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowaniu wymiaru kary. Rolą zaś Sądu odwoławczego w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się zaakceptować. Ustawa traktuje jako podstawę odwoławczą tylko taką niewspółmierność kary, która ma charakter rażący (art. 438 pkt 4 kpk), a która zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary.

Biorąc pod uwagę zaistniałe w sprawie okoliczności łagodzące i obciążające orzeczonej oskarżonemu kary za znęcanie się nie sposób uznać jako rażąco surowej. W przypadku natomiast kary za naruszenie nietykalności cielesnej funkcjonariusza publicznego w celu zmuszenia go do zaniechania prawnej czynności służbowej istotnie przyjąć należało, że jest ona rażąco surowa.

W przedmiotowej sprawie stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynów były wyraźne. L. (...) istotnie przecież naruszył prawidłowe funkcjonowanie rodziny i ochronę osoby nieporadnej, gdyż pomimo podeszłego już wieku swoich rodziców oraz stanu swojego ojca niepokoił pokrzywdzonych, urządzał im awantury podczas których naruszał ich cześć, a także utrudniał korzystanie z domu i podwórka, ograniczał pobór ciepłej wody oraz nie utrzymywał odpowiedniej temperatury w pomieszczeniach zajmowanych przez pokrzywdzonych. Ponadto zaś, podczas czynności służbowych dzielnicowego naruszając jego nietykalność przemocą próbował zmusić go do zaniechania prawnej czynności służbowej.

W ocenie instancji odwoławczej wymierzona za znęcanie kara 8 miesięcy pozbawienia wolności nie przekracza stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, który popełnił. Spełni ona należycie cele zapobiegawcze i wychowawcze, przede wszystkim, w stosunku do samego oskarżonego, jak i ogółu społeczeństwa. Orzeczona kara pozostaje w zgodzie z zasadami wymiaru kary w zakresie oddziaływania prewencyjnego. Rozmiar kary czyni, w ocenie Sądu odwoławczego, zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości i osiągnie ona swoje cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta nie będzie zarazem postrzegana jako wyraz pobłażliwości wobec oskarżonego, który dopuścił się przestępstwa o wyraźnym stopniu społecznej szkodliwości. Kara wymierzona oskarżonemu jest zasłużona i sprawiedliwa. Nie sposób też uznać, by była ona nadmiernie surowa. Miarą bowiem surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa, która odzwierciedla abstrakcyjną społeczną szkodliwość tego typu przestępstw założoną przez ustawodawcę. Z tego względu kary pozbawienia wolności, jaką wymierzono oskarżonemu w przedmiotowej sprawie, nie sposób uznać za nadmiernie surową, zważywszy na ustawowe granice kary, w jakich Sąd mógł ją wymierzyć. Ustawowe zagrożenia za czyn z art. 207 1a kk wynosi od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Orzeczona kara przekracza zatem jedynie o 2 miesiące dolną granica ustawowego zagrożenia. Tym samym nie sposób uznać, aby nie odpowiadała ona dyrektywom sądowego wymiaru kary, biorąc w tym pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które osiągnąć mają w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Czyn z kolei z art. 224 § 2 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności od jednego miesiąca do lat trzech. Wymierzenie zatem za niego oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności było nieuzasadnione, gdyż za bardzo przekraczała ona dolną granicę ustawowego zagrożenia. Skoro bowiem Sąd I instancji za znęcanie, a więc czyn o zdecydowanie większym stopniu winy i społecznej szkodliwości wymierzył karę jedynie o 2 miesiące wyższą od dolnej granicy zagrożenia, to w tak wyraźny sposób nie powinien przekraczać dolnego progu w przypadku przestępstwa na szkodę funkcjonariusza publicznego. Mając zatem na uwadze zachowanie tzw. wewnętrznej sprawiedliwości wyroku, karę za czyn z punktu II aktu oskarżenia należało obniżyć do 2 miesięcy pozbawienia wolności, uzupełniając przy tym jednocześnie jej podstawę o art. 11 § 3 kk. Ponadto, za zbyt wygórowaną należało uznać wysokość orzeczonej na rzecz pokrzywdzonego funkcjonariusza nawiązki w związku z powyższym czynem. W ocenie sądu odwoławczego, kwota 500 zł bardziej odpowiada rozmiarom naruszonego dobra osobistego R. R., który został jedynie złapany i szarpany za rękę. Dlatego też, zaskarżony wyrok wymagał korekty także w tym zakresie.

Instytucja przewidziana w art. 37a kk ma charakter wyjątkowy, a jej istotę stanowi pozbawione wątpliwości uznanie, że w danej sprawie kary o charakterze nieizolacyjnym stanowią wystarczającą dolegliwość dla sprawcy, którego nie trzeba - choćby warunkowo - izolować od społeczeństwa. A contrario, przez powyższe rozumieć należy, iż w sytuacji, gdy kara grzywny lub kara ograniczenia wolności z jakichś względów nie spełniłaby zapobiegawczych i wychowawczych celów kary, sąd winien wymierzyć sprawcy karę pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu Okręgowego w okolicznościach niniejszej sprawy nie było podstaw do zastosowania art. 37a kk. Mając bowiem na uwadze sposób postępowania L. (...), który bezpodstawnie próbował skierować rodziców na leczenie psychiatryczne bez ich zgody, a przed Gminnego Zespołu (...) w K. do spraw Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie w sposób kompletnie odbiegający od prawdy oznajmił, że B. (...) ma się znęcać się nad swoim schorowanym mężem, swoje cele wobec oskarżonego może osiągnąć jedynie kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, gdyż w tylko w ten sposób można zapobiec popełnieniu w przyszłości kolejnych przestępstw przez oskarżonego.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów albo złagodzenie kary i wymierzenie za czyn I kary 6 miesięcy ograniczenia wolności, a za czyn z punktu II grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 10 zł.

zasadny

częściowo zasadny

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że zarzuty okazały się niezasadne, to wnioski również nie zasługiwały na uwzględnienie.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd z urzędu poprawił błędną kwalifikację prawną czynu z punktu I aktu oskarżenia przyjmując, iż wypełnił on znamiona art. 207 § 1 i 1a kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Z ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie oraz opisu czynu przypisanego oskarżonemu wynikało, że osobą nieporadną (ze względu na stan fizyczny) był jedynie A. (...) (art. 207 § 1a kk). Stan natomiast B. (...), która na co dzień należycie opiekowała się i dbała o męża był na tyle dobry, że nie uprawniał do tego, aby uznawać ją za osobę nieporadną. Dlatego też, uznać należało, iż czyn popełniony na jej szkodę stanowił występek z art. 207 § 1 kk, a nie z art. 207 § 1a kk.

W związku z powyższym całość zachowania przypisanego oskarżonemu ostatecznie wyczerpywała znamiona czynu z art. 207 § 1 i 1a kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Mając bowiem na uwadze kształt dobra chronionego, jakim jest prawidłowość funkcjonowania, a zatem i dobro rodziny, należy przyjąć, iż zachowania oskarżonego naruszające dobra prawne więcej niż jednego członka rodziny, stanowią jedno przestępstwo znęcania się (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 2015 r. I KZP 1/15 OSNKW 2015/5/41, LEX nr 1660659, OSP 2016/7/70).

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

2.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w części, która nie została zmieniona.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty apelacji okazały się niezasadne, a brak było podstaw do orzekania w tym zakresie poza ich granicami.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

uchylenie rozstrzygnięcia z punktu 2;

uznanie w miejsce przypisanego w punkcie 1a czynu L. (...) za winnego tego, że w okresie od 1 października 2019 roku do 10 lutego 2022 roku, w miejscu wspólnego zamieszkania w K. (woj. (...)), znęcał się psychicznie nad swoimi rodzicami A. i B. małżonkami (...), w ten sposób, że nachodził ich w mieszkaniu, wielokrotnie wszczynał awantury domowe w trakcie których ubliżał pokrzywdzonym słowami wulgarnymi i uznanymi powszechnie za obelżywe, nieustannie niepokoił rodziców, utrudniał korzystanie z domu i podwórka, ograniczał pobór ciepłej wody oraz nie utrzymywał odpowiedniej temperatury w pomieszczeniach zajmowanych przez pokrzywdzonych, przy czym A. (...) był osobą nieporadną ze względu na stan fizyczny (chorą i leżącą niezdolną do samodzielnej egzystencji), tj. czynu wyczerpującego znamiona art. 207 § 1 i 1a kk w zw. z art. 11 § 2 kk i wymierzenie za to oskarżonemu na podstawie art. art. 207 § 1a kk w zw. z art. 11 § 3 kk kary 8 miesięcy pozbawienia wolności;

przyjęcie za podstawę prawną wymiaru kary za czyn przypisany w punkcie 1 b art. 224 § 2 kk w zw. z art. 224 § 1 kk i art. 11 § 3 kk oraz obniżenie jej do 2 miesięcy pozbawienia wolności;

połączenie na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk jednostkowych kar pozbawienia wolności opisanych powyżej i wymierzeni oskarżonemu L. (...) kary łącznej 9 miesięcy pozbawienia wolności;

przyjęcie, że rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3, 4 i 5 zaskarżonego wyroku dotyczą kary łącznej orzeczonej wyrokiem sądu odwoławczego;

obniżenie nawiązki orzeczonej w punkcie 6 do kwoty 500 (pięciuset) złotych;

Zwięźle o powodach zmiany

Ad. b)

Z uwagi na to, że w opisie czynu z punktu I aktu oskarżenia, który został przypisany oskarżonemu znalazły się sformułowania, które nie przystawały do znamion przestępstwa znęcania się lub były zbyt ogólnikowe Sąd Okręgowy od nowa opisał przypisany L. (...) czyn, a z przyczyn opisanych w punkcie 4 poprawił jego kwalifikację.

Ad. c) i f)

Omówiono w pkt 3 Ad. 2.

Ad. a) d) i e)

Z uwagi na obniżenie kary za czyn z punktu II aktu oskarżenia oraz wymierzenie od nowa kary jednostkowej za czyn z punktu I aktu oskarżenia uchyleniu podlegała kara łączna orzeczona przez Sąd I instancji. W jej miejsce Sąd odwoławczy orzekł nową karę łączną stosując taką samą zasadę jak Sąd Rejonowy (asperacji zbliżoną silnie do absorbcji) i wymierzył oskarżonemu karę łączną w takiej samej wysokości tzn. 9 miesięcy pozbawienia wolności. Ponadto zaś przyjąć należało, iż rozstrzygnięcia zawarte w punktach 3, 4 i 5 zaskarżonego wyroku dotyczą kary łącznej orzeczonej wyrokiem sądu odwoławczego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji wniesionej na korzyść oskarżonego przeciwko rozstrzygnięciu o winie, sąd na podstawie o art. 8 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżonemu opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości należnej za pierwszą instancję (art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 2 ww. ustawy) – [180 zł + 150 zł = 330 zł].

W oparciu natomiast o art. 627 kpk w zw. z art. 634 kpk, sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20 zł tytułem zwrotu wydatków w postępowaniu odwoławczym, na którą to sumę złożył się ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism w II instancji postępowania sądowego.

7. PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

     1

Podmiot wnoszący apelację

     obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

     całość zaskarżonego wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

na niekorzyść

w całości

w części

^{co do winy}

^{co do kary}

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

^uchylenie

^zmiana