Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Marta Legeny-Błaszczyk

Sędziowie SO Ireneusz Grodek

SO Tomasz Ignaczak (spr.)

Protokolant sekr. sądowy Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Roberta Wiznera

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2014 roku

sprawy W. Ś. (1)

oskarżonego z art. 284§1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 21 maja 2014 roku sygn. akt II K 790/13

na podstawie art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk, art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata W. P. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zwalnia oskarżonego od opłaty za drugą instancję i zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: IV Ka 464/14

UZASADNIENIE

W. Ś. (1) został oskarżony o to, że:

w dniu 02.05.2013 roku pobrał od listonosza a następnie przywłaszczył w całości emeryturę należącą do W. Ś. (2) za miesiąc kwiecień 2013 roku w wysokości 1761,58 zł., tj. o czyn z art. 284 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim wyrokiem z dnia 21 maja 2014 roku w sprawie II K 790/13:

1.  oskarżonego uznał za winnego dokonania zarzuconego mu czynu i na podstawie art. 284§ 1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lat;

3.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1761,58 zł.;

4.  zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 60 zł. tytułem opłaty i 375 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez oskarżonego.

Oskarżony zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść, zarzucając w apelacji wyrokowi:

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez ustalenie, że oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenie pieniędzy ojca i bez porozumienia z nim;

-

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez naruszenie zasady obiektywizmu, dowolną a nie swobodną ocenę dowodów i niedopuszczenie z urzędu opinii psychiatrycznej dotyczącej stanu zdrowia pokrzywdzonego.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Na rozprawie apelacyjnej oskarżony podtrzymał swoją apelację.

Ustanowiony na etapie postępowania odwoławczego obrońca z urzędu na rozprawie apelacyjnej przyłączył się do apelacji oskarżonego, z ostrożności procesowej wniósł o wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary, a nawet o rozważenie warunkowego umorzenia postępowania. Wnosił również o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu.

Prokurator na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie apelacji i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonego jest bezzasadna.

Argumenty zawarte w apelacji okazały się bezzasadne. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych oraz naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie zasługuje na uwzględnienie, podobnie jak gołosłowny zarzut naruszenia zasady obiektywizmu. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o rzetelnie i wszechstronnie oceniony materiał dowodowy. Każdy istotny dowód został poddany analizie i oceniony w kontekście innych, powiązanych z nim dowodów. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Rejonowy jest obiektywna, prawidłowa, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oparta o całokształt ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego i jako taka korzysta z ochrony jaką daje art. 7 kpk. Sąd Okręgowy nie będzie w tym miejscu tej oceny i tych ustaleń powielał, albowiem wobec doręczenia stronom odpisu uzasadnienia zaskarżonego wyroku analiza ta powinna być im znana - dość powiedzieć, że Sąd odwoławczy aprobuje dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów oraz oparte na niej ustalenia faktyczne. Ponadto w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które pozwalałyby na stwierdzenie naruszenia zasady obiektywizmu. To, że skarżący nie zgadza się z oceną dowodów zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie jest równoznaczne z tym, że Sąd był nieobiektywny.

W szczególności nie jest prawdą stawiana w apelacji teza, jakoby Sąd Rejonowy błędnie ustalił, iż oskarżony działał z zamiarem przywłaszczenia emerytury ojca. Oskarżony sam przyznał, że wydał pieniądze z emerytury ojca na własne potrzeby – bez wcześniejszego uzgodnienia tego z pokrzywdzonym. Zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie, oskarżony wyjaśniał, że nie informował ojca, iż tak postąpi z jego emeryturą za miesiąc kwiecień 2013 roku, że ojciec o tym nie wiedział ( vide wyjaśnienia oskarżonego k. 34 i k. 74). Ponadto w postępowaniu przygotowawczym kategorycznie oświadczył, że nie ma zamiaru tej emerytury zwracać ( k. 34). Wynika stąd jednoznacznie bezpośredni zamiar oskarżonego, aby postąpić z odebranymi od listonosza pieniędzmi jak ze swoimi, a zatem zamiar ich przywłaszczenia. W świetle tych wyjaśnień oczywiste jest również, że zawarty w apelacji zarzut, jakoby oskarżony wziął pieniądze z kwietniowej emerytury ojca za jego wiedzą i wolą jest wręcz kłamliwy – przez cały proces oskarżony konsekwentnie przyznawał, że zrobił to bez uprzedniego porozumienia z ojcem, że ojciec o tym fakcie nie wiedział. Wycofywanie się z tych wyjaśnień dopiero w apelacji jest niewiarygodne i nieprzekonywujące.

Całkowicie chybiony jest w związku z tym zarzut związany z niedopuszczeniem z urzędu opinii z badań psychiatrycznych pokrzywdzonego. Wiek pokrzywdzonego nie może być i nie jest samoistną przesłanką do poddawania w wątpliwość jego poczytalności, również to, że pokrzywdzony w przeszłości był stroną postępowań sądowych nie daje podstaw do formułowania takich wątpliwości. Pokrzywdzony był bezpośrednio przesłuchiwany przez Sąd Rejonowy, nic nie wskazywało na to, że kontakt z nim jest nadmiernie utrudniony. Przede wszystkim zaś okoliczności faktyczne inkryminowanego czynu nie były sporne ( wszak oskarżony aż do etapu odwoławczego nie kwestionował, że zabrał emeryturę bez wiedzy i zgody ojca), zatem nie zachodziły żadne wątpliwości co do możliwości postrzegania, zapamiętywania i relacjonowania spostrzeżeń przez pokrzywdzonego.

Oskarżony nie miał żadnego upoważnienia do samodzielnego dysponowania emeryturą pokrzywdzonego za kwiecień 2013 roku i doskonale o tym wiedział, sam bowiem brał udział w umieszczeniu ojca w Domu Pomocy Społecznej w kwietniu 2013 roku, wiedział, że emerytura penitencjariusza tej placówki przekazywana jest jej administracji, a ta po potrąceniu 80 % resztę przekazuje penitencjariuszowi. Ewentualne rozliczenia z ojcem, związane z tym, że do połowy kwietnia 2013 roku przebywał jeszcze u niego w mieszkaniu, oraz roszczenia związane z chęcią odmalowania pokoju, w którym ojciec mieszkał, powinny być uzgodnione i dokonane wcześniej. Tymczasem oskarżony zadziałał samowolnie i co za tym idzie bezprawnie, zadysponował pieniędzmi, do których nie miał żadnego formalnego tytułu ( mógł je tylko pobrać od listonosza, ale nie miał prawa nimi samodzielnie dysponować). Oskarżony samowolnie przywłaszczając sobie emeryturę ojca za kwiecień 2013 roku pozostawił do bez grosza przy duszy – pokrzywdzony nie miał ani pieniędzy na opłacenie swojego pobytu w (...), ani pieniędzy na własne potrzeby związane z zakupem leków, jedzenia, itp. W dodatku został tą sytuacją całkowicie zaskoczony, dlatego spowodowała ona dla niego nie tylko kłopoty materialne, ale i wstrząs psychiczny.

Dlatego zaskarżony wyrok jest sprawiedliwy, nie narusza prawa karnego materialnego i został wydany bez obrazy prawa karnego procesowego, a wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta nie jest nadmiernie surowa i Sąd Okręgowy nie odnajduje podstaw, aby ją łagodzić. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego oraz jego postawa względem 90 – letniego ojca wyklucza zastosowanie w tej sprawie warunkowego umorzenia postępowania.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oskarżonemu na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 618§ 1 pkt 11 kpk oraz § 19 w zw z § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku. Nr 163 poz. 1348).

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych oraz koszty obrony z urzędu w kwocie 516,60 zł.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami) zwolnił oskarżonego od opłaty za drugą instancję i od zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym. Oskarżony wykazał, że nie stać go na pokrycie kosztów procesu bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i członków swojej rodziny.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.