Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 105/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 07 listopada 2019 roku w sprawie sygn. akt II K 417/18.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżeni A. B. (1) i T. E. wspólnie i w porozumieniu dokonali pobicia D. K. (1), w sytuacji gdy z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszym postępowaniu wynika, że D. K. (1) najpierw pobił A. B. (1), A. B. (1) nie uderzył w ogóle D. K. (1), a następnie T. E. podjął czynności zmierzające do uchylenia niebezpieczeństwa ze strony D. K. (1) w kierunku A. B. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonych niezasadnie wywiódł, że sąd orzekający poczynił błędne ustalenia faktyczne, a w konsekwencji niesłusznie uznał A. B. (1) i T. E. za winnych popełnienia zarzucanego im czynu.

Sąd Rejonowy przypisując oskarżonym popełnienie zarzuconego im czynu oparł się na wyjaśnieniach A. B. (1) i T. E. złożonych w postępowaniu przygotowawczym w dniu 02.04.2018 roku, relacjach pokrzywdzonego D. K. (1), świadków A. B. (2), A. G. i M. N. oraz wnioskach opinii.

Oskarżony A. B. (1) składając pierwsze wyjaśnienia w sprawie konsekwentnie przyznał się do zarzuconego mu czynu, wskazując, iż uderzył pokrzywdzonego (nie precyzując jak to uczynił), po tym jak uprzednio został uderzony przez niego głową w twarz. A zatem, nie jest prawdą jakoby A. B. (1) nie uderzył D. K. (1), gdyż sam oskarżony to potwierdził i widziała to również dziewczyna pokrzywdzonego (powiedziała o tym zaraz po zdarzeniu, zeznając niejako "na gorąco" po zajściu). Oskarżony T. E. na widok zaistniałego zajścia przyłączył się do zdarzenia stając w obronie kolegi. Tym samym oskarżony A. B. (1) zaakcentował, że T. E. nie przystąpił do likwidacji bójki i nie próbował wezwać jej uczestników do zachowania spokoju, tylko podjął napastliwą postawę wobec D. K. (1). Jakkolwiek wyjaśnienia T. E. – przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu czynu – z dnia 02.04.2018 roku nie wskazują jednoznacznie na to, że bił pokrzywdzonego, to z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego, uzasadnione jest przyjęcie, że skoro zainterweniował na widok szarpiącego się kolegi z D. K. (1), to tym bardziej podjął działania go wspierające i przystąpił do bicia pokrzywdzonego.

Słusznie wskazał Sąd I instancji, iż późniejsze wyjaśnienia oskarżonych - negujące ich sprawstwo - uznać należało wyłącznie za skonstruowaną linię obrony i próbę umniejszenia swojej odpowiedzialności, a w związku z tym, argumentacja oskarżonych w zakresie przyczyn zmiany wyjaśnień nie zasługiwała na uwzględnienie i w reasumpcji relacje oskarżonych (w zakresie, w którym pozostawały w sprzeczności z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym) nie mogły stanowić podstawy wiarygodnych ustaleń faktycznych. Wprawdzie świadek A. B. (2) wskazywała tylko na udział oskarżonego T. E. w zadawaniu kopnięć leżącemu pokrzywdzonemu, tym niemniej treść jej zeznań nie pozostawia wątpliwości odnośnie tego, że w początkowej fazie zajścia uderzenie zadał pokrzywdzonemu oskarżony A. B. (1). Przede wszystkim, analiza jej depozycji prowadzi do konkluzji, że nie jest prawdą, jakoby zeznania A. B. (2) były całkowicie sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków.

Wersja inkryminowanego zdarzenia znajduje również oparcie w zeznaniach świadka A. G.. Relacje świadka potwierdzają agresywne zamiary oskarżonego T. E. względem D. K. (2), po uderzeniu przez pokrzywdzonego A. B. (1). Potwierdził to świadek M. N.. Z relacji jego wynika, iż po tym jak D. K. (2) uderzył A. B. (1), T. E. natychmiast podjął atak wobec pokrzywdzonego w obronie współoskarżonego kolegi. Relacje świadka co prawda ograniczały się jedynie do wskazania na wzajemne zadawanie sobie ciosów przez wymienionych, tym niemniej gwałtowna reakcja T. E. na zachowanie pokrzywdzonego względem A. B. (1) także obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego bezpośrednio po zajściu przekonują o tym, że wymieniony został pobity.

Również ze sporządzonej w toku postępowania opinii biegłego z zakresu chirurgii ogólnej - uznanej za pełną, jasną - wynika, że do urazów stwierdzonych u pokrzywdzonego bezpośrednio po inkryminowanym zajściu, mogło dojść w okolicznościach podawanych przez pokrzywdzonego. Co prawda opinia biegłego nie przesądza czy obustronne złamanie żuchwy przez pokrzywdzonego nastąpiło na skutek ciosów zadawanych przez oskarżonych, niemniej jednak biegły stwierdził - co istotne w kontekście zarzutów zawartych w skardze apelacyjnej obrońcy - że trudno jest uderzyć o płaskie podłoże samym narożnikiem żuchwy, a nie uderzyć i nie uszkodzić żadnych innych okolic delikatnej skóry twarzy. Przy takich uwarunkowaniach - celowe kopnięcie czubkiem prawego buta w żuchwę osoby podnoszącej się z podłoża jest łatwe i w tym konkretnym przypadku - prawdopodobne.

Biorąc pod uwagę powyższe, sąd I instancji słusznie uznał, że nie było żadnych wątpliwości co do tego, że obrażenia pokrzywdzonego opisane w zarzucie, powstały w wyniku pobicia go przez oskarżonych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie A. B. (1) i T. E., ewentualnie uniewinnienie A. B. (1) i odstąpienie od wymierzenia kary T. E. albo zastosowanie wobec niego warunkowego umorzenia postępowania karnego bez obowiązku wypłaty nawiązki na rzecz D. K. (1) .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazane wyżej i prawidłowo ocenione przez Sąd I instancji dowody jednoznacznie stwierdzały winę A. B. (1) i T. E. w zakresie występku popełnionego na szkodę D. K. (1).

3.2.

Naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności poprzez niezastosowanie wobec oskarżonego T. E. art. 25 § 1 k.k. albo art. 26 § 1 k.k. w sytuacji, gdy oskarżony w dniu 1 kwietnia 2018 r. w miejscowości C., gmina C., mógł spowodować obrażenia ciała D. K. (1) w czasie dokonywania obrony koniecznej albo działania w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego A. B. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, a oparte o niewadliwie ocenione dowody wykluczają, by oskarżony T. E. uderzył D. K. (1) w ramach odpierania bezpośredniego bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie A. B. (1) w warunkach obrony koniecznej. Niezbędnym elementem podmiotowym obrony koniecznej jest, aby reakcja broniącego się wynikała ze świadomości, że odpiera on zamach i podyktowana była wolą obrony. Istota obrony koniecznej sprowadza się do odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na jakiekolwiek dobro chronione prawem (art. 25 § 1 k.k.). Zarówno Sąd Najwyższy, jak i Sądy Apelacyjne wielokrotnie wskazywały, że ten element działania w obronie koniecznej ułatwia rozgraniczenie rzeczywistych działań obronnych od społecznie negatywnych aktów zemsty, samosądu lub chuligaństwa" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1997 r., IV KKN 292/96, LEX nr 29547; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 marca 2004 r., II AKa 531/03, LEX nr 142829;) Nie można przyjąć przekroczenia granic obrony koniecznej w przypadku niewystąpienia znamienia podmiotowego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 stycznia 2002 r.,LEX nr 52282). W ramach obrony koniecznej mogą odpierać atak osoby zaatakowane przez sprawcę pobicia ale prawo do obrony przysługuje tak długo jak długo trwa atak i jest dostrzegalny podział ról na napastników i zaatakowanych, ale gdy następuje zmiana układu sił, a napastnicy słabną (napadnięci uzyskują przewagę) działając przy tym już nie w celu obrony a wyrządzenia krzywdy i w tym momencie przekształca się to w pobicie pokrzywdzonego. Wszelkie działania przedsięwzięte w celu odwzajemnienia krzywd nie mają charakteru obronnego.

W aspekcie powyższego, stwierdzić należy, iż działania oskarżonego T. E. wobec D. K. (1) nie wynikały ze świadomości i chęci odparcia takiego zamachu, podyktowanego wolą obrony. Oskarżonym kierowała wyłącznie chęć odwetu za uderzenie przez pokrzywdzonego jego kolegi A. B. (1). Pokrzywdzony był pijany i nawet jeśli to on zaczął to w celu uchylenia niebezpieczeństwa dla zdrowia A. B. (1) nie było konieczne napadanie na niego, bicie go i kopanie, a wystarczyło odejść, odbiec, skryć się w pojeździe, wezwać odpowiednie służby, czego niestety oskarżeni nie uczynili). Poza tym, zachowanie oskarżonego T. E. podjęte względem pokrzywdzonego w obronie kolegi, sprowadzało się do przepychania i szarpania pokrzywdzonego, a następnie bicia po twarzy i kopania po całym ciele (wspólnie z A. B. (1)), a zatem, nie sposób wyprowadzić wniosku by podsądny działał wówczas w obronie koniecznej. Warto też zaznaczyć, iż sam oskarżony T. E. przyznał się podczas składania wyjaśnień dzień po zaistnieniu inkryminowanego zdarzenia, do popełnienia zarzucanego mu czynu, a zatem, że pobił pokrzywdzonego.

Tym samym, zachowanie T. E. nie stanowiło ani obrony koniecznej, ani stanu wyższej konieczności (wszyscy się szarpali i choć to pokrzywdzony zaczął, sprowokował zdarzenie, to ich zachowanie było nieadekwatne do sytuacji). Reasumując, wskazane wyżej okoliczności związane z przebiegiem zdarzenia, w tym głównie zachowaniem samego T. E., wykluczało możliwość przyjęcia, że w którymkolwiek momencie działał on w warunkach obrony koniecznej.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie T. E., ewentualnie odstąpienie od wymierzenia kary T. E. albo zastosowanie wobec niego warunkowego umorzenia postępowania karnego bez obowiązku wypłaty nawiązki na rzecz D. K. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wskazane wyżej i prawidłowo ocenione przez Sąd I instancji dowody jednoznacznie stwierdzały winę A. B. (1) i T. E. w zakresie występku popełnionego na szkodę D. K. (1).

3.3.

Rażąca niewspółmierność kary wobec oskarżonego T. E. w postaci 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 2 lat próby oraz w postaci nawiązki w kwocie 5.000 zł na rzecz D. K. (1), w sytuacji gdy zachowanie T. E. polegało wyłącznie na ochronie stanu zdrowia A. B. (1) z uwagi na agresywne zachowanie D. K. (1) .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Brak jest podstaw do uznania, by rozstrzygnięcie dotyczące wymierzenia oskarżonemu T. E. kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat, stanowiło konsekwencję karną rażąco niewspółmiernie surową w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. Zważyć należy, iż popełniony przez oskarżonego czyn na szkodę D. K. (1) charakteryzował znaczny stopień społecznej szkodliwości. Godził w istotne dobro chronione prawem jakim jest zdrowie i życie drugiego człowieka. Zachowanie oskarżonego polegające na kopaniu pokrzywdzonego cechowała agresja i przemoc. Skutek działania sprowadzał się do spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń dotkliwych, podlegających długotrwałemu leczeniu oraz uniemożliwiających pokrzywdzonemu zarobkowanie przez kilka miesięcy. Poza tym wymieniony działał w sposób zuchwały, skoro pobicia pokrzywdzonego dokonywał w miejscu ogólnie dostępnym i w czasie, w którym jego działanie mogło być zauważalne przez osoby postronne. Na jego niekorzyść przemawiało ponadto stosowanie przemocy w stopniu niewspółmiernym do osiągnięcia założonego celu, tj. odegrania się za uderzenie przez pokrzywdzonego głową w twarz jego kolegi. W tych okolicznościach nie sposób zatem przyjąć, aby wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności wykraczała poza stopień zawinienia. W tym stanie rzeczy, kuriozalne jest twierdzenie jakoby działanie T. E. powodowane było troską o zdrowie zaatakowanego kolegi. Gdyby tak rzeczywiście było wystarczyłoby odciągnięcie napastnika, bądź oddalenie się z miejsca, w którym doszło do ataku i wezwanie pomocy. Tymczasem oskarżeni postanowili samodzielnie wymierzyć sprawiedliwość i w tym momencie nie działali już w ochronie swego życia i zdrowia lecz ewidentnie z zamiarem rewanżu z powodu urażonej męskiej dumy spowodowania (chociażby z zamiarem ewentualnym) u pokrzywdzonego obrażeń ciała.

Wniosek

Wniosek o odstąpienie wymierzenia T. E. kary albo o zastosowanie wobec niego warunkowego umorzenia postępowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Analiza wskazanych powyżej okoliczności nie uzasadnia wydania postulowanego przez skarżącego rozstrzygnięcia o uniewinnieniu T. E. z powodów wskazanych powyżej. Jednocześnie nie ma podstaw do zastosowania instytucji warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do wymienionego oskarżonego.

Społeczna szkodliwość (art. 115 § 2 k.k.) jest to cecha czynu, wyrażająca się w tym, że jest on „szkodzący komuś”, konkretnej osobie lub szerszej społeczności. Społeczna szkodliwość może występować w różnym stopniu, może być ona wysoka, znaczna, nieznaczna, niekiedy znikoma. Warunkiem odpowiedzialności karnej jest, aby czyn charakteryzował się szkodliwością społeczną więcej niż znikomą. Czyn, którego społeczna szkodliwość jest znikoma nie stanowi przestępstwa.

Przy ocenie zaś stopnia społecznej szkodliwości Sąd bierze pod uwagę zarówno okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe. Do okoliczności przedmiotowych, mających wpływ na ocenę społecznej szkodliwości, należy zaliczyć rodzaj i charakter naruszonego dobra (im cenniejsze dobro tym wyższa szkodliwość), rozmiaru wyrządzonej lub grożącej szkody (im większa szkoda tym wyższa szkodliwość), wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, czy rodzaj naruszonych reguł ostrożności (im ważniejsze społecznie są te reguły, tym wyższa szkodliwość). Do okoliczności podmiotowych również ważnych dla oceny społecznej szkodliwości czynu, zaliczyć należy w szczególności zamiar (zamiar bezpośredni, a zwłaszcza przemyślany, znamionuje wyższą szkodliwość, zaś zamiar ewentualny, niekiedy powstały przypadkowo pod wpływem emocji czy impulsu, wskazuje na szkodliwość niższą - nadto motywację, a więc im motywy czynu są bardziej naganne, niskie, godne potępienia, tym wyższa szkodliwość. I przeciwnie – czyn wypływający z motywacji zasługującej na uwzględnienie, z jakichś szlachetnych pobudek wskazuje na mniejszą społeczną szkodliwość).

Na stopień społecznej szkodliwości przestępstwa nie mają wpływu właściwości i warunki osobiste sprawcy, środowiskowa opinia o nim, jego wiek, dotychczasowy i obecny tryb jego życia (w tym uprzednia niekaralność sprawcy), a także okoliczności, które pojawiły się po popełnieniu czynu, a mianowicie takie jak przyznanie się sprawcy do winy, a nawet dobrowolne naprawienie przez sprawcę szkody wyrządzonej przestępstwem (rekompensata), wyrażona przez niego skrucha, czy też ewentualne pogodzenie się z pokrzywdzonym. Są to bowiem okoliczności mające pierwszoplanowe znaczenie przy ustaleniu ewentualnego wymiaru kary oraz przy badaniu podstaw pozytywnej prognozy kryminologicznej ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, V KK 1/08, Legalis 107488).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że oskarżony T. E. swoim zachowaniem naruszył podstawowe dobra chronione przez przepisy prawa, a mianowicie życie i zdrowie innej osoby. Decyzję o popełnieniu przestępstwa podjął świadomie, zdając sobie sprawę z możliwych konsekwencji swojego czynu. Mając na uwadze rodzaj przemocy zastosowanej wobec pokrzywdzonego D. K. (1) – uderzenie go ręką w głowę przez A. B. (1) oraz kopanie obutymi stopami po całym ciele - należy w sposób jednoznaczny przyjąć, iż oskarżony działał ze świadomością możliwości spowodowania istotnych skutków w zakresie stanu zdrowia pokrzywdzonego. Niewątpliwie był również świadomy bezprawności swojego czynu, albowiem wiedza o penalizacji przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu jest powszechna. Tym niemniej po jego stronie nie było żadnych oporów, żadnej refleksji przed podjęciem tego typu zachowania.

Tym samym, po stronie oskarżonego brak jest elementów, które w jakimkolwiek stopniu usprawiedliwiałyby jego postępowanie w dniu 31 marca 2018 roku. W konsekwencji powyższego, Sąd Odwoławczy nie zgodził się z argumentami przytoczonymi przez obrońcę oskarżonego dla poparcia stanowiska, że przypisany oskarżonemu czyn cechuje nieznaczny stopień społecznej szkodliwości i w związku z tym, należy zastosować wobec oskarżonego dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Zdaniem sądu odwoławczego, wszystkie wymienione powyżej argumenty prowadzą do konkluzji, że oskarżony nie zasługuje na warunkowe umorzenie postępowania karnego.

3.4.

Obraza przepisów prawa materialnego tj. art. 46 § 2 kk poprzez wymierzenie nawiązki rażąco niewspółmiernej wysokości wobec obrażeń ciała wywołanych u pokrzywdzonego na skutek jego pobicia przez oskarżonych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zastrzeżenia apelującego co do wysokości nawiązki orzeczonej na rzecz D. K. (1) w kwocie 5.000 zł od każdego z oskarżonych okazały się częściowo zasadne. W pierwszej kolejności konieczne jest podkreślenie, że przy ustalaniu wysokości nawiązki należy uwzględniać winę sprawcy, charakter i rozmiar krzywd, czas trwania cierpień oraz sytuację pokrzywdzonego, zwłaszcza gdy uległa ona pogorszeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 418/98, Lex nr 1215980). Uwzględniając powyższe Sąd odwoławczy uznał za słuszne i przekonujące twierdzenia apelującego, który wykazywał, że Sąd pierwszej instancji określając wysokość nawiązki w niedostatecznym stopniu uwzględnił okoliczności powstania krzywdy u pokrzywdzonego D. K. (1) i negatywne następstwa czynu oskarżonego nie tylko w sferze jego cierpień fizycznych i psychicznych, ale też konieczność długotrwałej hospitalizacji i rekonwalescencji (4 miesięczny pobyt na zwolnieniu lekarskim i konieczność usunięcia dwóch zębów i wstawienia płytek powodujących dolegliwości bólowe związane z przeżuwaniem pokarmów i wypowiadaniem się), co miałaby rekompensować kwota rzędu 5000 złotych od każdego ze współsprawców. Podkreślić należy, iż kopanie pokrzywdzonego po twarzy nastąpiło w wyniku podjęcia niewspółmiernych działań rzekomo obronnych przez oskarżonych na skutek uderzenia przez D. K. (1) głową w głowę A. B. (1). Przy czym, uderzenia były na tyle silne, że spowodowały dotkliwe i bolesne obrażenia ciała w postaci obustronnego złamania żuchwy. Wymienione obrażenie bez wątpienia wiązało się dla oskarżyciela posiłkowego ze sporą dawką bólu oraz dyskomfortem zarówno fizycznym jak i psychicznym. Reasumując powyższe, wszystkie okoliczności przedmiotowego czynu i jego następstwa dla pokrzywdzonego mające wpływ na wysokość orzeczonej nawiązki skłoniły Sąd Okręgowy do uznania, że kwota po 10 000 złotych od każdego z oskarżonych (łącznie kwota 20.000 złotych) będzie adekwatna by zadośćuczynić pokrzywdzonemu za doznane przez niego krzywdy oraz zrekompensować mu utracone przez niego w okresie przebywania na zwolnieniu lekarskim korzyści finansowe. Jednocześnie Sąd II instancji stwierdził, że orzeczenie nawiązki we wnioskowanej przez apelującego kwocie 15 000 zł byłoby zbyt wygórowane i nieadekwatne do okoliczności sprawy (wysokość nawiązki należało miarkować uwzględniając również naganne zachowanie samego pokrzywdzonego). Pamiętać bowiem należy, że orzekanie środków kompensacyjnych nie może zmierzać do przysporzeń w majątku pokrzywdzonego, a ma jedynie zrekompensować szkody i krzywdy wynikłe z popełnionego przestępstwa.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w punktach 4 i 8 poprzez orzeczenie od A. B. (1) i T. E. na rzecz pokrzywdzonego nawiązek po 10.000 złotych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek częściowo zasadny z przyczyn podanych w powyższej części rozważań.

3.5.

Obraza przepisów postępowania tj. art. 627 k.p.k. poprzez błędne wyliczenie a następnie zasądzenie solidarnie od oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty 1230 zł tytułem zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru w sprawie w sytuacji gdy koszty te prawidłowo wyliczone w oparciu o § 11 ust. 1 pkt. 1 i ust. 2 pkt 3 oraz ust. 7, § 17 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie wynosić powinny 1704 złote na rzecz oskarżyciela posiłkowego,

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując oceny wysokości kosztów zasądzonych solidarnie od oskarżonych A. B. (1) i T. E. na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. K. (1) z tytułu zwrotu wydatków poniesionych w związku z ustanowieniem pełnomocnika w sprawie, zauważyć należy, iż Sąd Rejonowy winien orzec je – jak słusznie podnosi skarżący - w kwocie 1704 złotych, uwzględniającej udział pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego w dochodzeniu (stosownie do § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie stawka minimalna opłaty za czynności w sprawie objętej dochodzeniem wynosi 360 złotych) oraz w postępowaniu przed Sądem Rejonowym na czterech terminach rozpraw (stosownie do § 11 ust 2 pkt 3 powołanego rozporządzenia stawka minimalna wynosi 840 złotych, która z uwagi na 4 terminy rozpraw ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%).

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie 9 poprzez zasądzenie solidarnie od oskarżonych A. B. (1) i T. E. na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. K. (1) kwoty 1704 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych z tytułu ustanowienia pełnomocnika w sprawie przed Sądem I instancji oraz w postępowaniu przygotowawczym.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny z przyczyn wskazanych powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy rozstrzygnięć zawartych w punktach od 1 do 3, od 5 do 7 oraz od 10 do 11 wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie w zakresie czynu przypisanego oskarżonym A. B. (1) i T. E. w punktach 1 i 5 wyroku, a także rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie przy wydaniu wyroku w tym zakresie i wydał na tej podstawie słuszne rozstrzygnięcia (utrzymaniu w mocy podlegają również rozstrzygnięcia zawarte w punktach 2, 3, 6, 7, 10 i 11).

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższenie nawiązek na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. K. (1) orzeczonych w punktach 4 i 8 wyroku do kwoty po 10.000 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powód zmiany wskazany w rozważaniach ujętych w rubryce 3.4.

0.0.15.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższenie kwoty zasądzonej w punkcie 9 wyroku na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. K. (1) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego do kwoty 1.704 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Powód zmiany wskazany w rozważaniach ujętych w rubryce 3.5.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3,4,5,6

Wysokość kosztów zasądzonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego z tytuły zastępstwa procesowego przed sądem odwoławczym ustalono w oparciu o treść § 11 ust 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie na kwotę 840,00 złotych. Przy czym kwotę tę podzielono pomiędzy dwoje oskarżonych w częściach równych, stosując zasadę słuszności.

O kosztach sądowych Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art 634 k.p.k. zw. z art 636 § 1 k.p.k., art 2 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) i zasądzając od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 120 zł tytułem opłaty za drugą instancje i kwoty po 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3, 5

Sąd Okręgowy o kosztach orzekł na podstawie art. 635 k.p.k. zw. z art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i zasądził od oskarżonego A. B. (1) kwotę 120 zł tytułem opłaty za drugą instancję kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków w wysokości w kwocie 10 złotych oraz od opłaty w kwocie po 120 złotych. Oskarżony jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje zarobkowo i osiąga dochód w kwocie około 1800 złotych miesięcznie, a zatem winien i ma ku temu możliwość, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym. Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego (przy uwzględnieniu konieczności uiszczenia kosztów sądowych za pierwszą instancję oraz obowiązku nawiązki w wysokości 10.000 złotych) będą współmierne do wagi czynu przypisanego oskarżonemu i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

4, 6

Sąd Okręgowy o kosztach orzekł na podstawie art. 635 k.p.k. zw. z art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2013r. poz. 1247), § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz.U. 2013.663 j.t.) kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z postępowaniem odwoławczym i zasądził od oskarżonego T. E. kwotę 120 zł tytułem opłaty za drugą instancję kwotę 10 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym. Zdaniem sądu odwoławczego nie ma żadnych argumentów przemawiających za zwolnieniem oskarżonego od konieczności uiszczenia poniesionych w sprawie wydatków w wysokości w kwocie 10 złotych oraz od opłaty w kwocie po 120 złotych. Oskarżony jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje zarobkowo i osiąga dochód w kwocie około 1800 złotych miesięcznie, a zatem winien i ma ku temu możliwość, ponieść w całości należności fiskalne związane z przedmiotowym postępowaniem karnym. Obciążenia na poziomie ukształtowanym orzeczeniem sądu odwoławczego (przy uwzględnieniu konieczności uiszczenia kosztów sądowych za pierwszą instancję oraz obowiązku nawiązki w wysokości 10.000 złotych) będą współmierne do wagi czynu przypisanego oskarżonemu i będą stanowiły dla niego dolegliwość, lecz nie przekraczającą stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości jego czynu, jak i jego możliwości majątkowych i zarobkowych.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych A. B. (1) i T. E..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 07 listopada 2019 roku w sprawie sygn. akt II K 417/18.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego D. K. (1).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 07 listopada 2019 roku w sprawie sygn. akt II K 417/18.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana