Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący	SSO Paweł Hochman
Sędziowie	SSA w SO Stanisław Łęgosz (spr.) SSA w SO Grzegorz Ślęzak
Protokolant	Katarzyna Pielużek

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2019 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie z dnia 13 maja 2019 r.

sygn. akt I C 417/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 450,00 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Stanisław Łęgosz Paweł Hochman Grzegorz Ślęzak

Sygn. akt II Ca 694/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 maja 2019 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. S. kwotę 7.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 lutego 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 545 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. W pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Podstawą powyższego wyroku stanowiły przytoczone niżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Dnia 2 września 2015 r. w miejscowości B. doszło do kolizji drogowej, którego sprawcą był T. W. - kierowca samochodu osobowego marki H. o nr rej. (...), który nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie ustępując pierwszeństwa przejazdu doprowadził do zderzenia z prawidłowo poruszającym się rowerzystą, którym był powód J. S., wskutek czego powód doznał obrażeń ciała. Pojazd sprawcy kolizji był objęty ubezpieczeniem OC u strony pozwanej.

Powód pismem z dnia 22 stycznia 2016 r. zgłosił stronie pozwanej szkodę; pozwany ubezpieczyciel pismem z dnia 26 stycznia 2016 r. przyznał powodowi kwotę 800,00 zł tytułem zadośćuczynienia, następnie decyzją z dnia 22 sierpnia 2016 r. po ponownym rozpatrzeniu zgłoszonych przez powoda roszczeń pozwany wypłacił dodatkowo kwotę 600,00 zł.

W wyniku przedmiotowego zdarzenia powód doznał skręcenia kolana lewego z uszkodzeniem łąkotki przyśrodkowej oraz stłuczenia stopy lewej. Uraz skrętny kolana skutkował uszkodzeniem rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej, co powoduje obecnie dolegliwości bólowe i ograniczenia w funkcji kolana lewego (ruchy skrętne, chodzenie po nierównościach, bieganie). Kwalifikuje to do orzeczenia trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 %. Stłuczenie stopy lewej z otarciami naskórka wygojone bez ograniczeń statyczno-dynamicznych stawu skokowego i stopy lewej. Zgłaszane w trakcie leczenia dolegliwości wynikały z przebytego urazu, jak również ze zmian zwyrodnieniowych istniejących wcześniej. Brak wskazań do orzeczenia uszczerbku z tego powodu.

Okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego, a także zeznań powoda oraz notatki Policji i dokumentów dotyczących przebiegu postępowania likwidacyjnego. Fakt wypadku, w którym ucierpiał powód, sprawstwo i wina osoby kierującej pojazdem ubezpieczonym w zakresie OC u pozwanego były niesporne. Niesporna była także odpowiedzialność pozwanego co do zasady oraz wysokość wypłaconego już świadczenia.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

Zadośćuczynienie określone w art. 445 § 1 kc ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc winna być utrzymana w rozsądnych granicach. Winna to być zatem kwota „odpowiednia”. Dla oceny, czy określona suma jest „odpowiednim” w rozumieniu art. 445 § 1 kc zadośćuczynieniem za doznaną krzywdę, decydujące znaczenie ma charakter i rozmiar krzywdy doznanej przez poszkodowanego. Nie bez znaczenia jest tak ze szeroko rozumiana sytuacja życiowa, w jakiej znajduje się poszkodowany. Na ocenę tę nie ma natomiast wpływu sytuacja - w szczególności majątkowa - sprawcy szkody .

Powstały u powoda trwały uszczerbek zdrowia biegły lekarz ocenił na 2 % korzystając z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania i ocena taka powinna być punktem odniesienia dla Sądu przy ustalaniu rozmiaru doznanej krzywdy. Nie należy jednak zapominać, iż procentowy rozmiar uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia jest tylko jednym (posiłkowym) z kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia i nie determinuje tej kwot bez uwzględnienia wszystkich innych okoliczności sprawy.

Powód w wyniku wypadku doznał urazów fizycznych oraz stresu spowodowanego samym wypadkiem i koniecznością poddania się leczeniu, a także obawami o powodzenie leczenia, odczuwał dolegliwości bólowe oraz z powodu doznanych urazów i przebiegu leczenia doznawał ograniczeń w wykonywaniu dotychczasowych aktywności, co powodowało dodatkowy dyskomfort. Powód w dalszym ciągu odczuwa następstwa wypadku. Uraz kolana powoduje obecnie dolegliwości bólowe i ograniczenia w funkcji kolana lewego (ruchy skrętne, chodzenie po nierównościach, bieganie). Stłuczenie stopy lewej z otarciami naskórka wygojone bez ograniczeń statyczno-dynamicznych stawu skokowego i stopy lewej.

Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone okoliczności oraz aktualne stosunki majątkowe społeczeństwa Sąd uznał, iż odpowiednie pieniężne zadośćuczynienie powód uzyska poprzez zasądzenie ponad już otrzymane świadczenie kwoty 7 000 zł. W pozostałym zakresie powództwo o zadośćuczynienie zostało oddalone jako zbyt wygórowane.

Od powyższego wyroku w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 3.600 złotych oraz co do początkowej daty odsetek, a także w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu apelację złożyła strona pozwana zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 233 § 1 k.p.c. w wyniku dowolnej, a nie wszechstronnej oceny dowodów, art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną i wybiórczą ocenę dowodu z opinii biegłego, poprzez nieuwzględnienie stanowiska biegłego, że zgłaszane w trakcie leczenia dolegliwości wynikały z przebytego urazu, jak i ze zmian zwyrodnieniowych istniejących wcześniej,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

- art. 444 § 1 k.c. i 445 § 1 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące przyznaniem zadośćuczynienia w wysokości rażąco zawyżonej względem rzeczywistego i aktualnego na chwilę zamknięcia rozprawy stanu zdrowia powoda,

- pozycji 156 załącznika do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie zasad szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania poprzez niewłaściwe zastosowanie w przedmiotowej sprawie ww. rozporządzenia, podczas gdy podstawą tego rozporządzenia jest ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych nie mająca zastosowania w niniejszym postępowaniu,

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 481 k c. w zw. z 817 § 1 k.c. poprzez zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 26 lutego 2016 r. zamiast dopiero od chwili wyrokowania.

Występując z tymi zarzutami pozwany wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, a także poprzez rozliczenie kosztów procesu stosownie do wyniku sprawy zweryfikowanego w toku instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona, a podniesione w niej zarzuty są chybione.

Wbrew zarzutom apelacji sąd pierwszej instancji nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego art. 233 § 1 kpc i art. 278 § 1 kpc. Sąd ten dokonał prawidłowej oceny opinii biegłego i innych dowodów zgromadzonych w sprawie. Dostrzegł zawarte w opinii stwierdzenie biegłego, że zgłaszane w toku leczenie dolegliwości wynikały z przebytego urazu jak i ze zmian zwyrodnieniowych, istniejących już wcześniej. Zostało ono przez sąd nawet przeniesione od ustaleń faktycznych w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Jednakże z opinii biegłego wynika również, że biegły ustalając 2 % trwały uszczerbek ma zdrowiu powoda kierował się wyłącznie następstwami wypadku, nie zaś następstwami wypadku i samoistnych zmian zwyrodnieniowych. Sąd Okręgowy zatem w pełni podziela ustalenia sądu pierwszej instancji i przyjmuje je za własne.

Sąd pierwszej instancji nie naruszył również przepisów prawa materialnego, w szczególności przepisu art. 445 § 1 kc. Orzekanie o wysokości zadośćuczynienia należy do swobodnego uznania sądu. Tej dyskrecjonalnej władzy sędziego sąd odwoławczy zmienić nie może, o ile sąd pierwszej instancji prawidłowo zbadał i ocenił wszystkie okoliczności sprawy. Atrybut swobody orzekania o wysokości zadośćuczynienia wynika z faktu, że nie istnieją żadne zobiektywizowane, ustawowo określone kryteria pozwalające sądowi na rozstrzygnięcie o zadośćuczynieniu. Sąd odwoławczy może dokonać korekty wysokości zasądzonego zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę tylko wtedy, gdyby okazało się , przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, że jest ono rażąco wygórowane albo rażąco za niskie. Wnikliwa analiza akt sprawy wskazuje, że wysokość zasądzonego zadośćuczynienia jest prawidłowa i w żaden sposób nie może być uznana za rażąco zawyżoną. Z kolei ustalony przez sąd pierwszej instancji procent trwałego uszczerbku na zdrowiu, jak podkreślił sąd pierwszej instancji, miał jedynie charakter pomocniczy, a nie decydujący o rozmiarze przyznanego zadośćuczynienia. Natomiast istnienie samoistnych zmian zwyrodnieniowych - akcentowanych w apelacji- nie spowodowało uszkodzenia łąkotki powoda. Jak wynika z opinii biegłego ortopedy traumatologa J. B., to skręcenie kolana podczas wypadku komunikacyjnego doprowadziło do uszkodzenia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej, co obecnie powoduje dolegliwości bólowe i ograniczenia w funkcji kolana lewego. To wypadek był przyczyną sprawczą dolegliwości powoda, związanych z uszkodzeniem łąkotki.

Prawidłowe jest także rozstrzygnięcie o odsetkach od zasądzonego zadośćuczynienia. Decyduje tu bowiem data wezwania pozwanego do spełnienia świadczenia (art. 455 kc). Powód wezwał pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia już w styczniu 2016 roku , a reakcją na to było pismo strony pozwanej z dnia 26 stycznia 2016 roku. Uwzględniając zatem okres 1 miesiąca przewidziany w przepisie art. 817§1kc, strona powodowa w postępowaniu sądowym mogła domagać się odsetek od 26 lutego 2016 roku.

Z tych względów apelacja, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlega oddaleniu - art. 385 kpc. O kosztach procesu za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o przepis art. 98 kpc.

Stanisław Łęgosz Paweł Hochman Grzegorz Ślęzak