Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Katarzyna Balcerczyk

Protokolant: Marta Florczyk

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2018 roku w Zgierzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko K. Z.

o zapłatę 1116,81 złotych

oddala powództwo.

Sygnatura akt I C 3054/17

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2017 roku powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zapłatę od pozwanej K. Z. kwoty 1116,81zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 4 września 2017 roku do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, iż na dochodzoną kwotę składa się opłata wyrównawcza w wysokości przyznanie ulgi w kwocie 466,81 złotych oraz odszkodowanie za niedokonanie zwrotu powierzonego sprzętu wynikające z umowy o świadczenie usług o numerze (...) zawartą z (...) Spółką Akcyjną, którą to wierzytelność powód nabył w drodze umowy o przelew wierzytelności z dnia 24 maja 2017 roku.

(pozew – k. 2 – k. 9)

W dniu 19 października 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym postanowił przekazać sprawę do Sądu Rejonowego w Zgierzu.

(postanowienie – k. 10)

Na dalszym etapie postępowania powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Pozwana pomimo zawiadomienia o terminie rozprawy nie złożyła żadnych wyjaśnień i nie ustosunkowała się do wniesionego przez powoda pozwu. Na terminie rozprawy w dniu
20 lutego 2018 roku nie stawił się także pełnomocnik powoda.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. Z. zawarła z (...) Spółką Akcyjną umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

(kserokopia umowy – k. 34 – k. 39)

(...) Spółka Akcyjna w dniu 24 marca 2016 roku wystawiła na rzecz K. Z. notę obciążeniową nr (...) na łączną kwotę 616,00zł. Natomiast w dniu 13 kwietnia 2016 roku została wystawiona kolejna nota obciążeniowa nr (...) na kwotę 650,00zł.

(wydruk noty obciążeniowej (...) – k. 40, wydruk noty obciążeniowej (...) – k. 41)

W dniu 24 maja 2017 roku P. Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. zawarł z (...) Spółką Akcyjną umowę przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji.

(kserokopia umowy o przelew wierzytelności – k. 22)

Pismem datowanym na dzień 16 czerwca 2017 roku (...) Spółka Akcyjna skierowała do pozwanej informację o przelewie wierzytelności na rzecz Prokura Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego, prosząc jednocześnie o spłatę zaległości w wymiarze 1116,81zł.

(wydruk zawiadomienia o przelewie wierzytelności – k. 42)

Jednocześnie pismem datowanym również na dzień 16 czerwca 2017 roku pozwana miała zostać poinformowana o okoliczności zadłużenia wynikającej z umowy o świadczenie usług zawartej z (...) Spółką Akcyjną, która to wierzytelność miała został skierowana do obsługi (...) Spółki Akcyjnej.

(wydruk pisma – k. 25)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny na podstawie dowodów, które uznał w niniejszej sprawie za wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

W niniejszej sprawie zachodziły przesłanki do wydania wyroku zaocznego stosownie do art. 339 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny i przyjmuje wówczas za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Oznacza to, że sąd – o ile tylko nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (zatem twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez potrzeby przeprowadzania postępowania dowodowego.

Stosownie do przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. Art. 232 k.p.c. dotyczy ciężaru dowodu w znaczeniu formalnym tj. kto powinien przedstawiać dowody, a art. 6 k.c. - ciężaru dowodzenia w znaczeniu materialnym tj. kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, LEX nr 200947).

W tym miejscu należy wskazać, iż powód jako nabywca wierzytelności, a jednocześnie profesjonalista w zakresie działalności windykacyjnej, winien dysponować całością dokumentacji związanej z dochodzonym roszczeniem. Cesjonariusz nabywa bowiem wierzytelność w wysokości, jaka przysługiwała cedentowi. W toku postępowania powód winien wykazać, iż zbywcy wierzytelności przysługiwała ściśle określona wierzytelność i z jakiego wynikała tytułu. Po zbyciu wierzytelności pozwany może bowiem nadal podnosić zarzuty przysługujące mu w stosunku do pierwotnego wierzyciela (art. 513 § 1 k.c.). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uniemożliwia weryfikację dochodzonego przez powoda roszczenia, zarówno jego wysokości jak i samego skutecznego nabycia przez powoda, w drodze umowy cesji, przedmiotowej wierzytelności.

Należy w pierwszej kolejności wskazać, iż powód nie udowodnił, że na podstawie umowy o przelew wierzytelności zawartej z (...) Spółką Akcyjną w dniu 24 maja 2017 roku nabył także wierzytelność związaną z umową zawartą między pozwaną, a poprzednikiem prawnym powoda. Załączony przez powoda wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji stanowi tylko i wyłącznie dokument wewnętrzny powoda. Nie stanowi on części zawartej z (...) Spółką Akcyjną umowy o przelew wierzytelności. Należy nadto wskazać, iż we wskazanym powyżej wyciągu brak jest informacji wskazującej na źródło zobowiązania, z którą to wierzytelność miałaby być związana.

Co więcej, sama umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych ma znikomy walor dowodowy z uwagi, iż jest niczym innym jak jedynie kserokopią innego dokumentu. Kserokopia ta nie została poświadczona za zgodność z oryginałem. Co istotne, na załączonej kserokopii brak jest wskazanej daty, kiedy to pierwotna umowa miała być zawarta. Ponadto powód załączył do akt niniejszej sprawy dwie noty obciążeniowe, które to zostały wystawione przez (...) Spółkę Akcyjną w związku z opłatą wyrównawczą od przyznanej Ulgi oraz w związku z odszkodowaniem za niedokonanie zwrotu powierzonego sprzętu. Powód nie przedstawił jednak dokumentu, z którego wynikałaby wysokość przyznanej ulgi, jak również obowiązek zapłaty odszkodowania za niezwrócenie sprzętu, jego wysokość oraz termin dokonania zwrotu. Uniemożliwia to jakąkolwiek kontrolę prawidłowości obliczenia dochodzonych pozwem kwot.

W ocenie Sądu przedstawiony przez powoda materiał dowodowy jest tym samym niewystarczający. Powód nie przedstawił, żadnego wiarygodnego dowodu na okoliczności przytoczone w pozwie. Rzeczą sądu nie jest natomiast zarządzenie dochodzenia w celu uzupełniania lub wyjaśniania twierdzeń stronie wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ta kwestia była przedmiotem wielu orzeczeń – jak choćby wyroku z dnia 12 grudnia 2000 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt V CKN 175/00, opublikowanego w OSP 2001/7-8/116, uchwały składu siedmiu sędziów z 19 maja 2000 roku w sprawie o sygnaturze akt III CZP 4/00, opublikowanej w OSNC 2000/11/195, wyroku z dnia 24 czerwca 1998 roku w sprawie o sygnaturze akt I PKN 194/98, opublikowanego w OSNAP 1999/13/425 oraz wyroku z dnia 25 września 1997 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II UKN 271/97, a opublikowanego w OSNAP 1998/14/430. Główna idea, którą Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, jest następująca: sąd podejmuje z urzędu inicjatywę dowodową jedynie w sytuacjach szczególnych. Obecnie obowiązek dowodzenia obciąża same strony. Możliwość przewidziana w zdaniu drugim powołanego wyżej art. 232 k.p.c. stanowi jedynie wspierające uprawnienie sądu. W żadnym razie nie może prowadzić do zastępowania stron w spełnianiu ich obowiązków. Już na marginesie warto zaznaczyć, że działanie sądu z urzędu w sytuacji nieuzasadnionej może prowadzić do naruszenia jednej z naczelnych zasad (wywiedzionej z treści art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), a mianowicie prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron.

Nadto należy również zauważyć, iż strona powodowa nie stawiła się na terminie rozprawy w dniu 20 lutego 2018 roku. Powód nie dochował tym samym należytej staranności w przedmiocie wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości wynikających z niezłożenia dokumentacji dotyczącej wierzytelności przysługującej względem pozwanej.

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.