Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Katarzyna Balcerczyk

Protokolant: Marta Florczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2017 roku w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa J. D.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. D. kwotę 7.000 zł (siedem tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda J. D. kwotę 2029 zł (dwa tysiące dwadzieścia dziewięć złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 maja 2015 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania;

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4.  nie obciąża powoda kosztami procesu i nieuiszczonymi kosztami sądowymi;

5.  ustala, że pozwany ponosi koszty procesu na zasadzie stosunkowego rozdzielenia kosztów, pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 1472/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 czerwca 2015 r. J. D. wystąpił o zasądzenie
od (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 15.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2015 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, kwoty 2.319 zł odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2015 roku do dnia zapłaty, renty na zwiększone potrzeby w kwocie po 165 złotych miesięcznie począwszy do dnia 1 marca 2015 roku i na przyszłość, płatnej do 10 dnia każdego miesiąca, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 maja 2015 roku w zakresie kwot wymagalnych oraz w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat w przyszłości, oraz ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej za wszelkie szkody doznane przez powoda w związku z wypadkiem z dnia 9 stycznia 2015 r. oraz obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania według norm przepisanych. Na kwotę odszkodowania składają się koszty opieki osób trzecich w wysokości 1969 złotych, zakupu leków przeciwbólowych i przeciwzakrzepowych w kwocie 100 złotych oraz wartość zniszczonych butów w kwocie 250 złotych. Stawkę za godzinę opieki powód określił na 11 zł. [pozew – k. 2-8]

W odpowiedzi na pozew (...) S.A z siedzibą w S. wniosło o oddalenie powództwa. Podniosło zarzut przyczynienia się powoda do powstania szkody w 99 %. Podniósł, iż żądana kwota odszkodowania i zadośćuczynienia jest wygórowana. Podniósł, iż powód nie wykazał, iż rzeczywiście poniósł koszty pomocy osób trzecich. Nie wykazał także żadnych kosztów leczenia, ani istnienia przesłanek do zasądzenia renty. Zakwestionował zasadność żądania odsetek od żądanych kwot od daty wcześniejszej niż data wyrokowania. [odpowiedź na pozew – k. 29-30]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 stycznia 2015 r. ok. godz. 16-17 kierujący pojazdem marki O. (...) nr rej. (...) D. S., w A. jadąc ul. (...) na wysokości posesji nr (...) uderzył w powoda, który wszedł na oznakowane przejście dla pieszych, z prawej strony w stosunku do jadącego pojazdu. Było ciemno, padała mżawka. Miejsce zdarzenia jest oświetlone latarniami. Przed wejściem na przejście powód rozejrzał się w prawo i w lewo. Z jego prawej strony nadjeżdżał pojazd, który się zatrzymał. Kiedy patrzył w lewo, nie widział nadjeżdżającego pojazdu. Powód został uderzony przez pojazd D. S. w lewą część ciała, przed osią jezdni. Powód trzymał w rękach parasolkę. Przed przejściem dla pieszych z prawej strony stał pojazd marki J.. Przed pojazdem D. S. nie jechał żaden pojazd, miał on włączone światła. Droga w tym miejscu jest prosta. Za przejściem dla pieszych na chodniku posadzone jest drzewo. Powód w momencie zdarzenia miał 0.91 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. [kopia notatki urzędowej – k. 1 akt 2 Ds. 389/15, przesłuchanie powoda k. 108 v w zw. z informacyjnym wysłuchanie, powoda k. 62 v, zeznania świadka D. S. k. 63]

W momencie wejścia powoda na pasy pojazd D. S. znajdował się w odległości nie mniejszej niż 27 metrów od tego przejścia. Przy prawidłowej obserwacji przejścia dla pieszych miał on techniczne możliwości podjęcia manewrów obronnych i zatrzymania pojazdu. Czas przebywania powoda na przejściu dla pieszych- 1,89 sekundy wskazuje na to, iż wchodził na przejście spokojnie. (pisemna opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków k. 68-86, opinia uzupełniająca k. 105-106)

Powód został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala (...)-Curie w Z., gdzie rozpoznano pękniecie podstawy prawej V-tej kości śródstopia prawego. Założono powodowi szynę gipsową. Następnie po 3 dniach uznano, iż stopa jest złamana i założono gips do kolana na okres 4 tygodni. [kopia karty informacyjnej leczenia szpitalnego – k. 56-57, kopia skierowania do Poradni (...) Urazowo-Ortopedycznej – k. 58, kopia historii choroby (...) – k. 58-60]

W czasie gdy powód miał założony gips, nie był samodzielny. Wymagał pomocy przy zakupach, paleniu w piecu, sprzątaniu. Było to około 2-3 godzin dziennie. Posiłki przyrządzał sobie sam Bral leki przeciwbólowe, ale w ograniczonym zakresie, gdyż choruje na refluks i jest po operacji żołądka. [ przesłuchanie powoda – k. 108 v w zw. z wyjaśnieniami informacyjnymi k. 62 v]

Od 1 września 2013 r. do chwili obecnej koszt usług opiekuńczych świadczonych osobom niepełnosprawnym przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Ł. wynosi
w dni powszednie 11 zł, zaś w dni wolne od pracy i świąteczne – 22 zł. [pismo z MOPS
– k. 16]

Po wypadku powód odczuwał ból, który w skali od 1 do 10 ocenia na 7 lub 8. Nie mógł spać. Ma obawy przed jazdą rowerem, więc przestał na nim jeździć. Obecnie stopa nadal go boli przy zmianie pogody, musi w związku z tym zażywać leki przeciwbólowe- Doretę. [, przesłuchanie powoda – k. 108 v]

Powód jest praworęczny. [przesłuchanie powoda – k. 90]

Powód w dniu 10 kwietnia 2015 r. zgłosił szkodę i wezwał do wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia pozwanego, który w dacie zdarzenia świadczył sprawcy zdarzenia ochronę ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej. [bezsporne, nadto kopia zgłoszenia szkody k. 17-19 i zwrotnego potwierdzenia odbioru – k. 21]

Decyzją z dnia 8 maja 2015 roku r. pozwany odmówił przyznania powodowi zadośćuczynienia i odszkodowania powołując się na to, iż oczekuje na potwierdzenie odpowiedzialności sprawcy. . [bezsporne, nadto kopia decyzji – k. 21]

Obecnie występuje u powoda wygojone złamanie podstawy V-tej kości śródstopia prawego, bez upośledzenia funkcji stopy oraz stan po stłuczeniu biodra lewego bez następstw. Wypadek z dnia 9 stycznia 2015 r. nie spowodował u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu. Cierpienia fizyczne w początkowym okresie były stopnia średniego, a następnie się zmniejszały. Skutki wypadku mogły powodować u powoda utrudnienia w życiu codziennym powoda konieczność pomocy osób trzecich w wymiarze 3 godzin dziennie do końca lutego 2015 r. Obecnie powód nie wymaga pomocy osób trzecich. Skutki wypadku mogły powodować konieczność zażywania leków przeciwbólowych przez okres około 2 miesięcy, a ich koszt kształtuje się na poziomie 20-30 złotych miesięcznie. Powód nie wymaga żadnych konsultacji lekarskich i badan specjalistycznych, ani nie musi korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. [pisemna opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – k. 94-97]

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów, które uznał
za wiarygodne. Zeznania powoda były spójne i logiczne, zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Opinia biegłego z zakresu ortopedii była spójna, przekonywująca i logiczna, nie była także kwestionowana przez strony.

Przebieg zdarzenia Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków. Opinia ta była rzetelna, logiczna i konsekwentna. Nie było podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego. Symulacje dokonane przez biegłego ani przyjęte w nich wartości nie były kwestionowane przez strony postępowania. Biegły- w przeciwieństwie do biegłego wydającego opinię w sprawie karnej- uwzględnił fakt, iż powód poruszał się z parasolką w dłoni, a także znajdował się w stanie nietrzeźwości, co stosownie zmniejszało jego prędkość. Porównanie prędkości pieszego oraz pojazdu, daje podstawę do konkluzji biegłego, iż sprawca zdarzenia przy należytej obserwacji drogi, miał możliwość uniknięcia zderzenia z pieszym. W takiej sytuacji kwestia tego czy pieszy widział nadjeżdżający pojazd jest drugorzędna, albowiem nawet gdyby przyjąć, że go widział, lub też widzieć powinien, to miał uzasadnione podstawy aby przyjąć, iż pojazd ten zatrzyma się przed przejściem dla pieszych. Biegły wyjaśnił także przekonująco, dlaczego wejścia powoda na przejście nie można uznać za wtargnięcie pod bezpośrednio nadjeżdżający pojazd. Nie pozwala na to bowiem odległość dzieląca pojazd od powoda w momencie wejścia przez niego na przejście dla pieszych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Warunki odpowiedzialności pozwanego określają w przedmiotowej sprawie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy ubezpieczenia – art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c., art. 821 k.c. i art. 822 k.c. oraz regulujące odpowiedzialność cywilną posiadacza i kierowcy z tytułu czynów niedozwolonych – art. 436 § 1 k.c., a nadto ustawa z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2003/124/1152 z zm.) – art. 19 ust. 1,
art. 34 ust. 1.

W przedmiotowej sprawie pozwany kwestionował zasadę swej odpowiedzialności za sprawcę zdarzenia. Podnosił także zarzut przyczynienia się powoda do powstania szkody.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na to, iż D. S. jest sprawcą zdarzenia z dnia 9 stycznia 2015 roku. W niniejszej sprawie nie wykazano przesłanki egzoneracyjnej w postaci wyłącznej winy powoda w spowodowaniu zdarzenia. Przeciwnie, materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie na to, iż to D. S., nienależycie uważnie obserwując drogę, doprowadził do zderzenia z pieszym. Potwierdza to pośrednio sam D. S., mówiąc, iż nie widział pieszego do momentu, gdy na masce zobaczył jego parasolkę. Zbliżając się zaś do przejścia dla pieszych miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności wynikający z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku- prawo o ruchu drogowym. Konkretyzował się on tym bardziej, iż było ciemno, padał deszcz, zaś przed przejściem dla pieszych stał zaparkowany samochód. Podniósł, że wypłacone powodowi kwoty w toku postępowania likwidacyjnego w pełni rekompensują roszczenie powoda.

W ocenie sądu nie ma także żadnych podstaw aby przyjąć, iż powód przyczynił się w jakimkolwiek stopniu do powstania szkody. Nie można upatrywać tego przyczynienia się w fakcie, iż w momencie zdarzenia był pod wpływem alkoholu. Przechodził bowiem w miejscu dozwolonym, na którym miał pierwszeństwo. Nie wtargnął nagle pod nadjeżdżający pojazd, nie zatoczył się nagle na przejściu. Sam zatem powyższy fakt nie miał wpływu na powstanie szkody.

Pozwany kwestionował także wysokość żądanego zadośćuczynienia, odszkodowania, oraz istnienie przesłanek do zasądzenia renty. Zarzuty te są częściowo zasadne.

Stosownie do art. 444 § 1 k. c. zd. pierwsze, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.
W myśl art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego
za doznaną krzywdę.

Zarówno w orzecznictwie, jak i w nauce prawa przyjmuje się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek doznanego uszczerbku. W orzecznictwie ukształtował się przy tym pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r., I PR 203/65, OSPiKA 1966, nr 4, poz. 92, LEX nr 13394, wyrok z 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, LEX
nr 8087, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2013 r., I ACa 26/13, LEX nr 1293609, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 marca 2013 r., I ACa 969/12, LEX nr 1293618). Powoływanie się przez sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może jednakże prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, LEX nr 141820, zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia
31 grudnia 2010 r., III APa 21/10, POSAG 2011/1/51-78, LEX nr 784244).

W aktualnej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego zwraca się uwagę na konieczność rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury, które to okoliczności muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osoba pokrzywdzonego i sytuacją życiową, w jakiej się znalazł (zob. wyrok SN z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95, Biul. SN 2008/4/11, LEX nr 369691; wyrok
SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, LEX nr 738354, wyrok SN z 13 grudnia 2007 r., I CSK 384/07, LEX nr 351187).

Jak wynika z powyższego, zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne,
aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana
na skutek doznanego uszczerbku. Jego wysokość winna być zatem ustalona w odniesieniu
do osoby pokrzywdzonego i całokształtu okoliczności konkretnej sprawy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać,
że wskutek zdarzenia z dnia 9 stycznia 2015 r. powód nie doznał trwałego uszczerbku
na zdrowiu. Proces jego leczenia jest zakończony, nie wymaga badań, rehabilitacji ani pomocy osób trzecich.

Nie można jednak tracić z pola widzenia, iż zmuszony był korzystać przez 4 tygodnie z opatrunku gipsowego. Był wówczas częściowo niesamodzielny. co w znacznym stopniu utrudniało powodowi codzienne funkcjonowanie. Zmuszony był korzystać z pomocy osób trzecich. Brak samodzielności z całą pewnością powodował u powoda dyskomfort psychiczny.

Do dnia dzisiejszego odczuwa ból ręki na zmianę pogody. Możliwość przyjmowania zaś przez niego leków przeciwbólowych jest ograniczona z uwagi na problemy z żołądkiem.

Powód odczuwa również lęk przed jazdą rowerem, co zmusiło go do zaprzestania jazdy na jednośladzie.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadne przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie 7.000 zł. Łączna kwota z tego tytułu rekompensuje doznaną przez powoda krzywdę, nie będąc przy tym kwotą wygórowaną.

Sąd zasądził również na rzecz powoda koszt opieki osób trzecich. Należy przy tym wskazać, że- wbrew twierdzeniom pozwanego- podobnie jak w przypadku roszczenia o rentę, poszkodowany może domagać się zasądzenia kosztów opieki osób trzecich nawet gdy pomoc ta była świadczona przez najbliższych członków rodziny. Odszkodowanie to nie jest również uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydatkował odpowiednie kwoty na koszty opieki. (tak w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 lutego 2013 r. I ACa 1092/13, Lex nr 1280446, zob. też wyrok Sądu Najwyższego z 26 lipca 1977 r., I CR 143/77, Lex
nr 7971) Zasadnym było przy tym odniesienie kosztów pomocy osób trzecich do stawek obowiązujących w Polskim Komitecie Pomocy Społecznej, jako obiektywizujących wysokość kosztów opieki. Zgodnie z opinią biegłego ortopedy (korelującą z zeznaniami powoda), powód wymagał pomocy osób trzecich przez okres 50 dni w wymiarze 3 godzin dziennie. Łącznie wymagał zatem pomocy w wymiarze 150 godzin, co przy przyjęciu stawki 11 zł za godzinę, oraz ilości dni roboczych i świątecznych, daje 2046 zł. (36 dni roboczych x 3 godz. x 11 + 13 dni świątecznych x 3 x 22) Wobec jednak faktu, iż powód domagał się z tego tytułu jedynie 1969 złotych, taka kwotę sąd zasądził na jego rzecz. Nadto sąd zasądził kwotę 60 złotych tytułem leków przeciwbólowych. Zgodnie z opinią biegłego ortopedy, powód musiał przyjmować je przez dwa miesiące, i średni ich koszt to 30 złotych miesięcznie.

W pozostałym zakresie sąd oddalił powództwo o odszkodowanie. W szczególności powód nie wykazał aby na skutek zdarzenia zniszczył buty, ani jaka była ich wartość.

Powód nie wykazał także przesłanek zasądzenia renty. Zgodnie z opinia biegłego ortopedy nie wymaga on żadnego dalszego leczenia ani rehabilitacji.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c.
w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. nr 124, poz. 1152 ze zm.). Sąd stoi na stanowisku,
że zadośćuczynienie za krzywdę zobowiązany ma zapłacić, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisie art. 817 § 2 kc oraz art. art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392, z późn. zm.), niezwłocznie po wezwaniu przez uprawnionego (art. 455 in fine k.c.), nie zaś od dnia wyrokowania. Odsetki należą się, zgodnie z art. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie.
W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Należy przy tym wskazać, iż możliwość przyznania przez Sąd zadośćuczynienia nie zakłada dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Pomimo pewnej swobody ocen sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny. (zob. wyroki SN: z dnia 17 listopada 2006 roku, V CSK 266/06, LEX nr 276339, z dnia 18 lutego 2010 roku, II CSK 434/09, LEX nr 602683, z dnia 16 grudnia 2011 r. V CSK 38/11, LEX nr 1129170).

W niniejszej sprawie powód zawiadomił pozwanego o szkodzie i wezwał do wypłaty odszkodowania i zadośćuczynienia w dniu 10 kwietnia 2015 roku r., wobec czego odsetki
za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należało zasądzić od 11 maja 2015 r.

Sąd oddalił także powództwo w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Zgodnie z aktualnie obowiązującym § 3 art. 442 ¹ k.c. w razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Tym samym powód będzie mógł dochodzić kolejnych roszczeń, o ile powstaną w przyszłości, w ciągu trzech lat od chwili, gdy dowie się o nowej szkodzie. Czas na dochodzenie tych roszczeń nie jest ograniczony żadnym innym terminem, który wiązałby swój początek z datą powstania zdarzenia szkodzącego, tak jak miało to miejsce w poprzedniej regulacji, gdy w każdym wypadku roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym przedawniało się z upływem lat dziesięciu od dnia,
w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Ponadto z opinii biegłego ortopedy wynika, że leczenie powoda zostało zakończone a rokowania odnośnie stanu zdrowia
na przyszłość są dobre.

O kosztach procesu oraz nieuiszczonych kosztach sądowych obciążających powoda Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., uznając, iż obciążenie powoda kosztami od nieuwzględnionej części powództwa podważałoby kompensacyjny charakter zadośćuczynienia. Nadto, powód mógł być subiektywne przekonany o swych racjach, które nie zostały jednak zweryfikowane pozytywnie przez biegłego ortopedę.

O kosztach obciążających pozwanego orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., pozostawiając ich szczegółowe wyliczenie w myśl art. 108 § 1 k.p.c. referendarzowi sądowemu.