Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. Waszczyk

Protokolant: staż. M. Suplewska

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 roku w Łodzi

sprawy z powództwa Ł. S.

przeciwko Miejskiemu Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł. ( dawna nazwa Miejskie Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł. )

z udziałem interwenienta ubocznego Gminy M. Ł.

o naruszenie posiadania

I. oddala powództwo w zakresie zakazania na przyszłość pozwanemu oraz osobom działającym w jego imieniu naruszania posiadania części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) ( działka (...)) będącej w posiadaniu powoda obejmującej ogród rozpoczynający się od zabudowań gospodarczych i ogrodzony od strony zachodniej, południowej i wschodniej

II. umarza postępowanie w zakresie nakazania pozwanemu przywrócenia stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej

III. znosi wzajemnie między stronami koszty procesu

Sygn. akt I C 719/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 września 2013 r. powód Ł. S., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zakazanie pozwanemu Miejskiemu Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł. oraz osobom działającym w jego imieniu naruszania posiadania części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) (działka (...)) będącej w posiadaniu powoda, obejmującej ogród rozpoczynający się od zabudowań gospodarczych i następnie otoczony ogrodzeniem od strony zachodniej, południowej i wschodniej, nakazanie pozwanemu przywrócenia stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej dzielącej działkę o numerze (...) położoną w Ł. przy ul. (...), o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, a także o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik powoda wskazał, iż powód jest posiadaczem samoistnym części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) oznaczonej jako działka nr (...) w obrębie geodezyjnym W – 31. W dniu 26 sierpnia 2013 r. pracownik pozwanego na polecenie pozwanego naruszył posiadanie powoda poprzez wejście na teren przedmiotowej części nieruchomości i pomimo sprzeciwu powoda dokonał wycięcia krzewów, drzew i gałęzi. W dniu 28 sierpnia 2013 r. powód wezwał pozwanego do usunięcia naruszeń posiadania. W dniu 30 sierpnia 2013 r. ponownie doszło do naruszenia posiadania poprzez usunięcia części siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej.

/pozew k. 3 – 5/

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu dnia 9 października 2013 r.

/potwierdzenie odbioru przesyłki poleconej k. 18/

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 października 2013 r. pozwany Miejskie Centrum (...) im. bł. R. C., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie oraz zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pisma pozwany zaprzeczył zarzutom powoda. Wskazał, iż w dniu 26 sierpnia 2013 r. pracownik powoda rzeczywiście dokonał wycięcia krzewów rosnących przy siatce, a następnie w dniu 30 sierpnia 2013 r. usunął część siatki ogrodzeniowej ogradzającej część niezabudowanej działki (...) położonej w Ł. przy ul. (...), objętej księgą wieczystą nr (...). Działania pozwanego nie były jednak bezprawne, gdyż opierały się na akcie notarialnym zawartym w dniu 11 lipca 2013 r. z którego wynika prawo pozwanego użytkowania części działki zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki. Powstały stan prawny jest zatem zgodny z prawem i żądanie oddalenia powództwa jest uzasadnione.

/odpowiedź na pozew z dn. 21.10.2013 r. k. 19/

Pismem procesowym z dnia 19 lutego 2014 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o zawiadomienie Miasta Ł. i wezwanie do udziału w sprawie w trybie art. 84 k.p.c. Pełnomocnik pozwanego wskazał, iż nieruchomość , dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) została nabyta przez Skarb Państwa w drodze zasiedzenia z dniem 1 stycznia 1985 r. Przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pod sygn. akt I Ns 1831/13 toczy się zaś postępowanie z wniosku Ł. S. o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie przedmiotowej nieruchomości z udziałem Miasta Ł. i Miejskiego Centrum (...). W ocenie obu uczestników żądanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

/pismo procesowe z dn. 19.02.2014 r. k. 74/

Na rozprawie w dniu 6 marca 2014 r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, iż pełna nazwa pozwanego to Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Miejskie Centrum (...).

/protokół rozprawy z dn. 6.03.2014 r. k. 88 – 89/

Postanowieniem z dnia 6 marca 2014 r. wydanym na rozprawie Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny, zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 178 k.p.c. na zgodny wniosek stron.

/postanowienie k. 90/

Pismem z dnia 12 marca 2014 r. Miasto Ł., reprezentowane przez Prezydenta Miasta Ł., reprezentowanego przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, zgłosiło swoje przystąpienie do niniejszej sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej. Interes prawny w przystąpieniu uzasadniono tym, że Miasto Ł. jest właścicielem nieruchomości, której dotyczy pozew o ochronę posiadania. W zakresie merytorycznym pełnomocnik interwenienta przyłączył się do stanowiska procesowego i argumentacji zawartej w odpowiedzi na pozew złożonej przez stronę pozwaną.

/pismo procesowe z dn. 12.03.2014 r. k. 91/

Postanowieniem z dnia 16 marca 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny postanowił podjął zawieszone postępowanie w sprawie.

/postanowienie z dn. 16.03.2015 r. k. 99/

Postanowieniem z dnia 5 maja 2015 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny, na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. zawiesił postępowanie w sprawie do czasu prawomocnego zakończenia postępowania toczącego się w sprawie o sygn. akt I Ns 735/14 przed Sądem Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, z wniosku Ł. S., przy udziale Gminy M. Ł., Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta Ł. oraz Miejskiego Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł., w sprawie ze skargi o wznowienie postępowania w sprawie IV Ns 282/98.

/postanowienie z dn. 5.05.2015 r. k. 112/

Sąd Okręgowy w Łodzi, III Wydział Cywilny Odwoławczy, postanowieniem z dnia 11 września 2015 r. uchylił zaskarżone postanowienie z dnia 5 maja 2015 r.

/postanowienie 11.11.2015 r. k. 135/

Pismem procesowym złożonym na rozprawie w dniu 15 marca 2016 r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie o zakazanie na przyszłość pozwanemu oraz osobom działającym w jego imieniu naruszania posiadania części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) (działka (...)) będącej w posiadaniu powoda, obejmującej ogród rozpoczynający się od zabudowań gospodarczych i następnie otoczony ogrodzeniem od strony zachodniej, południowej i wschodniej, cofnął powództwo w zakresie żądania nakazania pozwanemu przywrócenia stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej dzielącej działkę o numerze (...) położoną w Ł. przy ul. (...) ze zrzeczeniem się roszczenia oraz wniósł o zasądzenie od pozwanego i interwenienta ubocznego na rzecz powoda kosztów procesu oraz kosztów postępowania zażaleniowego według norm przepisanych w związku z przywróceniem przez pozwanego stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej.

/pismo procesowe z dn. 15.03.2016 r. złożone na rozprawie k. 152 v., protokół rozprawy z dn. 15.03.2016 r. k. 153 – 157/

Na rozprawie w dniu 15 marca 2016 r. pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa, oświadczając iż nie widzi postaw do żądań powoda na przyszłość. Wniósł o nieobciążanie pozwanego kosztami procesu w oparciu o art. 102 k.p.c., gdyż zdjęcie siatki nastąpiło w oparciu o akt notarialny przekazania terenu.

/protokół rozprawy z dn. 15.03.2016 r. k. 153 – 157/

W głosie do protokołu rozprawy z dnia 15 marca 2016 r., złożonym dnia 21 marca 2016 r. pozwany wskazał, iż zmieniła się nazwa pozwanego na Miejskie Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł..

/głos do protokołu k. 158/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Umową z dnia 11 lipca 2013 r. pomiędzy Miastem Ł. a Miejskim Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł. została zawarta umowa o oddanie nieruchomości w nieodpłatne użytkowanie, na mocy której Miasto Ł. oddało w nieodpłatne użytkowanie na czas nieoznaczony na rzecz Miejskiego Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł. część zabudowanej i część niezabudowanej nieruchomości objętej księgą wieczystą nr (...), położonej w Ł. przy ul. (...), obręb W-31, oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 3 050 m ² oraz obciążył powyższą nieruchomość ograniczonym prawem rzeczowym z ograniczeniem wykonania użytkowania:

–

do części działki nr (...) o powierzchni 1 900 m ² oznaczonej szczegółowo na mapie stanowiącej załącznik do aktu, zabudowanej budynkiem o powierzchni zabudowy 429 m ² i budynkiem o powierzchni zabudowy 36 m ²

–

do niezabudowanej części działki nr (...) o powierzchni 1 150 m ², szczegółowo oznaczonej na mapie stanowiącej załącznik do aktu.

/akt notarialny rep A nr 3219/2013 z dn. 11.07.2013 r. wraz z załącznikiem w postaci mapy k. 30 – 40/

W dniu 9 sierpnia 2013 r. Gmina Ł., przekazała na rzecz Miejskiego Centrum (...) im. bł. R. C. w Ł. m.in. część niezabudowanej nieruchomości gruntowej, objętej księgą wieczystą nr (...), położonej w Ł. przy ul. (...), oznaczonej w obrębie w – 31 jako część działki nr (...) o powierzchni 1 150 m ², szczegółowo oznaczonej na mapie stanowiącej załącznik do aktu notarialnego.

/protokół z dnia 9.08.2013 r. k. 27 – 29/

Powód zamieszkuje na działce nr (...) w obrębie W-31, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) od 1973 r. tj. od swego urodzenia. Ogród, stanowiący część przedmiotowej nieruchomości był uprawiany przez rodzinę powoda od 1945 r. Nieruchomość była najpierw w użytkowaniu dziadka powoda, a następnie jego matki. Od śmierci matki nieruchomość jest w użytkowaniu powoda i W. T.. Działka była w użytkowaniu powoda również w sierpniu 2013 r.

/dowód z zeznań świadka W. T. oraz M. N. , protokół rozprawy z dn. 15.03.2016 r. k. 153 – 157/

Pod koniec sierpnia 2013 r. pracownik pozwanego rozebrał częściowo siatkę ogrodzeniową okalającą teren obejmujący ogród znajdujący się na działce nr (...) w obrębie W-31, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...). Również w sierpniu 2013 r. pracownik pozwanego na przedmiotowym terenie dwukrotnie przeprowadził wycinkę drzew i krzewów, łącznie wycinając około kilkunastu drzew i krzewów wzdłuż płotu.

/dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, protokół rozprawy z dn. 15.03.2016 r. k. 153 – 157, dowód z zeznań świadka W. T. oraz M. N. , protokół rozprawy z dn. 15.03.2016 r. k. 153 – 157, fotografie k. 82 – 87/

Po drugiej wycince zaniechano dalszego procederu i więcej nie dokonywano wycinek ani też nie zdejmowano już siatki.

/dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, protokół rozprawy z dn. 15.03.2016 r. k. 153 – 157/

Pismem z dnia 27 sierpnia 2013 r. powód wezwał pozwanego do zaniechania dalszych naruszeń posiadania przez powoda działki przy ul. (...) w Ł.. Pismo zostało doręczone 28 sierpnia 2013 r.

/pismo z dn. 27.08.2013 r. k. 9/

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty z dnia 27 sierpnia 2013 r. pozwany uznał je za bezpodstawne, wskazując, iż właścicielem działki jest Gmina M. Ł., zaś zarządzeniem nr (...) Prezydenta Miasta Ł. z dnia 23 maja 2013 r. część nieruchomości została oddana nieodpłatne użytkowanie Miejskiemu Centrum (...) z jednoczesnym podaniem do publicznej wiadomości jej wykazu na okresem przypisanym prawem.

/pismo z dn. 5.09.2013 r. k. 22/

Pismem z dnia 17 września 2013 r. Urząd Miasta Ł. poinformował powoda, iż z informacji uzyskanych z Wydziału (...) Urzędu Miasta Ł. i Wydziału Budynków i Lokali Urzędu Miasta Ł. wynika, ze Z. S. zajmowała lokal przy ul. (...) na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego. Zgodnie z umową wraz z lokalem mieszkalnym przekazano najemcy do używania strych i komórkę. W aktach natomiast nie ma żadnych dokumentów potwierdzających tytuł do użytkowania niezabudowanej części nieruchomości przez Z. S.. Miejskie Centrum (...) uzyskało prawo do użytkowania niezabudowanej nieruchomości stanowiącej własność Gminy M. Ł. w wyniku umowy notarialnej z dnia 11 lipca 2013 r. na mocy której Miejskie Centrum (...) użytkuje części działki nr (...) o łącznej powierzchni 3 050 m ² obejmującej tren wykorzystywany pod jednostkę służby zdrowia oraz niezabudowaną część nieruchomości. Użytkownik może dokonywać wszelkich nakładów związanych ze zwykłym użytkowaniem nieruchomości, a także nią dysponować.

/pismo (...) z dn. 17.09.2013 r. k. 24 – 25/

W chwili obecnej siatka została ponownie założona i stan ogrodzenia jest taki jak przed naruszeniem.

/bezsporne/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w szczególności zaś w oparciu o dowody z zeznań świadków W. T. oraz M. N..

Wyjaśnić należy, iż Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka W. A., albowiem w ocenie Sądu na etapie postępowania , na którym została zgłoszony dowód okoliczność na którą został zgłoszony tj. przebiegu zdarzenia nie miała istotnego rozstrzygnięcia dla sprawy, albowiem stan faktyczny został ustalony dostatecznie. Co więcej słusznym okazał się zarzut powoda, iż wniosek ten został spóźniony w myśl art. 207 § 6 k.p.c. Strona pozwana bowiem nie podjęła nawet próby wyjaśnienia dlaczego potrzeba zgłoszenia wynikała – jak podał pełnomocnik pozwanego – z treści zeznań świadków W. T. oraz M. N..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie podlegało oddaleniu w części, w jakiej postępowanie wywołane jego wytoczeniem nie zostało umorzone.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zawartego w piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 15 marca 2016 roku oświadczenia pełnomocnika powoda o cofnięciu powództwa w zakresie żądania nakazania pozwanemu przywrócenia stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej dzielącej działkę o numerze (...) położoną w Ł. przy ul. (...) wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. W niniejszej sprawie pełnomocnik powoda cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia przed wydaniem wyroku, a zatem zgoda pozwanego na cofnięcie nie była wymagana. Oceniając cofnięcie w świetle art. 203 § 4 k.p.c. Sąd stwierdził, że cofnięcie jest dopuszczalne z uwagi na brak podstaw do stwierdzenia, iż czynność ta była sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego albo też aby zmierzała do obejścia prawa. W związku z powyższym, na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. Sąd umorzył postępowanie w części objętej cofnięciem pozwu tj. w zakresie nakazania pozwanemu przywrócenia stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej.

Powód podtrzymał żądanie o zakazanie na przyszłość pozwanemu oraz osobom działającym w jego imieniu naruszania posiadania części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...) (działka (...)) będącej w posiadaniu powoda, obejmującej ogród rozpoczynający się od zabudowań gospodarczych i następnie otoczony ogrodzeniem od strony zachodniej, południowej i wschodniej.

Ochronę posesoryjną statuuje art. 344 § 1 k.c., który przewiduje, iż przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. § 2 komentowanego przepisu stanowi, iż roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia. W sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego (art. 478 k.p.c.). Roszczenia posesoryjne przysługują posiadaczowi niezależnie od tego, czy jest on w dobrej wierze, czy złej, oraz czy posiadanie jest zgodne z prawem, czy bezprawne. Zasadniczo instytucja wprowadzona treścią art. 344 § 1 k.c. obejmuje żądanie przywrócenia posiadaczowi władztwa nad rzeczą w dotychczasowym zakresie i stanowi uzupełnienie ochrony posiadania przewidzianej w art. 342 k.c., z której wynika, że nie wolno naruszać samowolnie posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze. Żądanie powoda obejmować jednak może również zaniechanie przez naruszającego dalszych naruszeń, jeżeli naruszenie zostało już dokonane, oraz jeżeli istnieje realne zagrożenie takiego naruszenia. Jednocześnie jednak wskazuje się, iż brak jest podstaw do uznania za zasadne roszczenia posesoryjnego wówczas, gdy zakłócenie posiadania następuje jedynie sporadyczne, zaś na podstawie istniejących na chwilę oceny okoliczności można wykluczyć zakłócanie posiadania w przyszłości.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż doszło do naruszenia przez pozwanego posiadania powoda ogrodu stanowiącego część działki nr (...) w obrębie W – 31, dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...) Powód zamieszkuje na przedmiotowej działce od swojego urodzenia, tj. od 1973 r., zaś od śmierci matki jest on samodzielnym posiadaczem części działki obejmującej ogród. W oparciu o dowody z zeznań świadków W. T. oraz M. N. Sąd ustalił również zaistnienie faktu naruszenia posiadania przez pozwanego. Fakt ten nie był kwestionowany również przez stronę pozwaną. Żądanie powoda podlegało jednak oddaleniu z tego względu, iż w ocenie Sądu nie istnieje realne zagrożenie dalszego naruszenia posiadania powoda przez pozwanego. Jak zostało już wskazane, sama tylko potencjalna możliwość naruszenia w przyszłości posiadania nie pozwala na sięgnięcie do ochrony posesoryjnej. Koniecznym jest ustalenie – czy to na podstawie twierdzeń pozwanego czy podejmowanych przez niego faktycznie czynności – iż istnieje w przyszłości niebezpieczeństwo działań ze strony pozwanego mogących ograniczyć bądź też wyłączyć wykonywanie władztwa przez powoda na przedmiotowej nieruchomości. Wskazać należy, iż ciężar udowodnienia realnej groźby naruszenia posiadania powoda w przyszłości na podstawie art. 6 k.c. spoczywał w niniejszej sprawie na powodzie jako żądającym zaniechania. Powód wykazał, iż pozwany w sierpniu 2013 r. naruszył posiadanie powoda poprzez wycięcie dwukrotnie drzew i krzewów na działce znajdującej się w posiadaniu powoda, a także dwukrotnie poprzez zdjęcie części ogrodzenia okalającego ogród. Niemniej jednak od czasu dokonania przedmiotowych naruszeń – tj. od końca sierpnia 2013 r. pozwany nie tylko nie podjął żadnych czynności naruszających posiadanie powoda, ani też nie przedsięwziął działań mogących temu posiadaniu zagrozić. Świadkowie W. T. oraz M. N. oświadczyli, iż nie byli świadkami żadnych oświadczeń kierowanych przez przedstawicieli pozwanego do powoda. Za niewystarczające zaś w tym zakresie uznać należy samą tylko okoliczność, iż powód prawdopodobieństwa naruszeń w przyszłości upatruje w treści oświadczeń, jakie kierowali do niego przedstawiciele pozwanego ani też w fakcie, iż między stronami toczą się również inne postępowania sądowe. Sam fakt dwukrotnego, lecz w świetle upływu czasu incydentalnego, naruszenia posiadania powoda przez pozwanego nie generuje wzrostu prawdopodobieństwa, iż w dalszym ciągu realna groźba naruszenia istnieje. Wręcz przeciwnie – pozwany nie oczekując na zakończenie niniejszego postępowania przywrócił posiadanie powoda poprzez ponowne zamontowanie uprzednio zdemontowanej części ogrodzenia, co stanowi o jego dobrej woli usunięcia skutków dokonanych naruszeń oraz zaprzestania dokonywania tego zarówno w chwili obecnej jak i na przyszłość. W całym toku postępowania pozwany podtrzymywał, iż naruszenie przez niego posiadania powoda nastąpiło w dobrej wierze, na podstawie aktu przekazania mu przedmiotowej nieruchomości przez Miasto Ł.. Strona pozwana ani zatem żadnym oświadczeniem złożonym w toku postępowania ani też działaniem faktycznym nie wykazywała zamiaru naruszenia posiadania w przyszłości.

Uwzględniając powyższe rozważania w ocenie Sądu powód nie zdołał udźwignąć spoczywającego na nim ciężaru dowodu w zakresie wykazania, iż istnieje realne zagrożenie dokonywania naruszenia jego posiadania przez pozwanego w przyszłości. Z tego względu powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu jako nieudowodnione.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. znosząc je wzajemnie między stronami.

W ocenie Sądu powód przegrał postępowanie jedynie częściowo. Jakkolwiek w zakresie, w jakim powództwo zostało oddalone należało go uznać za stronę przegrywającą postępowanie, to jednak Sąd doszedł do przekonania, że należy go uznać za wygranego w umorzonej części postępowania tj. w zakresie nakazania pozwanemu przywrócenia stanu poprzedniego poprzez odbudowę siatki ogrodzeniowej od strony zachodniej. Bezsprzecznie bowiem w niniejszej sprawie doszło do naruszenia posiadania powoda przez pozwanego w tej części – siatka została usunięta, zaś drzewa i krzewy wycięte. Powód miał zatem uzasadniony powód do wytoczenia niniejszego powództwa, zaś jego cofnięcie było skutkiem zaprzestania naruszeń i usunięcia jego skutków już w toku procesu. Zgodnie jednak z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, jeśli pozwany dał powód do wytoczenia powództwa, to zaspokojenie przez niego roszczenia w toku procesu należy traktować jako równoznaczne z przegraniem procesu (por. orzeczenie SN z 21 lipca 1951 r., C. 593/51, LexisNexis nr (...), OSN 1952, nr II, poz. 49).

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż żądanie powoda zostało oddalone w około połowie. Uwzględniając zaś, iż żadna ze stron nie poniosła kosztów postępowania znacząco większych od drugiej, zasadnym było orzeczenie o wzajemnym zniesieniu między nimi kosztów (pkt. III. sentencji wyroku).