Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodnicząca: S S.R. Kinga Grzegorczyk

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Miller

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2015 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej im. S. B. w Ł.

przeciwko J. T., M. T. (1), A. F., G. F. i P. F.

z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powoda – Gminy M. Ł.

o eksmisję

1.  nakazuje J. T., M. T. (1), A. F., G. F. i P. F. opróżnienie lokalu mieszkalnego oznaczonego numerem (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz z całym ich mieniem,

2.  przyznaje J. T., M. T. (1), A. F., G. F. i P. F. prawo do jednego lokalu socjalnego,

3.  nakazuje wstrzymanie opróżnienia lokalu opisanego w punkcie 1 do czasu złożenia J. T., M. T. (1), A. F., G. F. i P. F. przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego,

4.  nie obciąża J. T., M. T. (1), A. F., G. F. i P. F. obowiązkiem zwrotu kosztów procesu,

5.  nakazuje wypłacić z funduszy Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi adwokat M. T. (2) wynagrodzenie za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu J. T. i A. F. w kwocie 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) złotych, zawierającą w sobie należny podatek VAT.

Sygn. akt I C 111/11

UZASADNIENIE

W dniu 2 lutego 2011 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa im. (...) w Ł. wystąpiła przeciwko J. T., M. T. (1), A. F., G. F. i P. F. z pozwem o eksmisję z lokalu mieszkalnego oznaczonego nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...).

[pozew k.2-3]

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa. Podnieśli, że w dniu 10 grudnia 2010 r. J. T. złożyła w Spółdzielni odwołanie od uchwały z dnia 16 listopada 2010 r. o pozbawieniu jej członkostwa, a zatem wystąpienie z pozwem o eksmisję jest przedwczesne i powinno zostać oddalone.

[odpowiedź na pozew k.25]

Zawiadomiona o toczącym się procesie Gmina Ł., pismem z dnia 16 marca 2011 r. przystąpiła do sprawy w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powoda.

[interwencja uboczna k.35]

Postanowieniem z dnia 7 kwietnia 2011 r. Sąd zawiesił postępowanie w sprawie
na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. do czasu zakończenia sprawy sygn. akt I C 2266/10 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Łodzi o unieważnienie uchwały z dnia 16 listopada 2010 r. Sąd podjął postępowanie w dniu 14 listopada 2013 r.

[postanowienia k.49 i 81]

Postanowieniem z dnia 30 lipca 2014 r. Sąd zwolnił J. T. i A. F. od kosztów sądowych w całości i ustanowił dla nich pełnomocnika z urzędu, którego Okręgowa Rada Adwokacka wyznaczyła w osobie adw. M. T. (2).

[postanowienie k.175, pismo k.181]

Pełnomocnik pozwanych J. T. i A. F. wniósł o oddalenie powództwa z uwagi na ciężką sytuację zdrowotną i materialną pozwanych. Podniósł, że orzeczenie eksmisji z zajmowanego lokalu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Z ostrożności procesowej, w przypadku uwzględnienia powództwa, pełnomocnik pozwanych wniósł o przyznanie im prawa do lokalu socjalnego.

[pismo k.185-190]

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 1983 r. J. T., będąc członkiem Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł., uzyskała przydział lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), znajdującego się w zasobach tej Spółdzielni.

[dowód: przydział lokalu mieszkalnego k.9]

W dniu 11 października 2010 r. Dział Administracyjno–Członkowski Spółdzielni skierował do Rady Nadzorczej wniosek o podjęcie uchwały o wygaśnięciu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) związanego z członkostwem J. T.. W uzasadnieniu wskazano, że zadłużenie z tytułu nie wnoszenia opłat za ten lokal na dzień 7 października 2010 r. wynosiło: z tytułu należności głównej 43818,33 zł, odsetek – 14701,04 zł i kosztów sądowych – 3784 zł.

[dowód: wniosek k.11]

W dniu 13 października 2010 r. J. T. otrzymała od Spółdzielni powiadomienie o terminie posiedzenia Rady Nadzorczej, wyznaczonym na dzień 16 listopada 2010 r., na którym miała być rozpatrywana sprawa wygaśnięcia spółdzielczego lokatorskiego prawa pozwanej do przedmiotowego lokalu mieszkalnego w związku z zaległościami w opłatach za ten lokal.

[dowód: pismo k.10, dowód doręczenia k.12]

Uchwałą nr 17/13/2010 z dnia 16 listopada 2010 r. Rada Nadzorcza Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. stwierdziła wygaśnięcie spółdzielczego lokatorskiego prawa J. T. do lokalu mieszkalnego nr (...) w Ł. przy ulicy (...), pozostającego w zasobach zarządzanych przez Spółdzielnię, ze względu na istniejące zadłużenie z tytułu nie uiszczonych opłat za ten lokal. Członkostwo J. T. w Spółdzielni ustało po skutecznym wygaśnięciu prawa do lokalu. Pozwana otrzymała treść uchwały w dniu 25 listopada 2010 r.

[dowód: uchwała k.14 i 46, dowód doręczenia k.15]

Wyrokiem z dnia 19 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie sygn. akt I C 2266/10 oddalił powództwo J. T. przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. o stwierdzenie nieważności ewentualnie uchylenie uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. z dnia 16 listopada 2010 r. nr (...). Wyrokiem z dnia 28 maja 2013 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację J. T. od tego wyroku.

[dowód: wyroki z uzasadnieniami k.82-102]

W lokalu nr (...) położonym w Ł. przy ul. (...) zamieszkują na stałe: małżonkowie J. T. i M. T. (1), ich córka A. F. z mężem G. F. i ich małoletnim synem P. F..

[okoliczność bezsporna]

A. F. od 2000 r. jest osobą niepełnosprawną. Ma orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy. Choruje na reaktywne zapalenie stawów spowodowane bakterią eneropatogenną dżumy. Ze względu na przewlekłość swojej choroby A. F. ma problemy z krążeniem obwodowym i bardzo silną osteoporozę. Ma również problemy z poruszaniem się. Nie może samodzielnie funkcjonować. Przyjmuje różne leki, w tym także sterydowe.

[dowód: dokumentacja medyczna k.191-210, 266-276, 280-338, 341-364, 398-419, 426-436, 446, 464-470 i 472a, zeznania świadka M. W. k.504 odwr.-505]

J. T. choruje przewlekle na chorobę wieńcową serca II stopnia, niewydolność układu krążenia z nadciśnieniem tętniczym, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego
i lędźwiowego. Leczy się farmakologicznie. Kilka lat temu przeszła udar mózgu. Od czerwca 2014 r. leczy się w (...) w związku z rozpoznaniem organicznych zaburzeń depresyjnych. Jest to depresja charakteryzująca się niestabilnością emocjonalną. Pozwana nie wymaga opieki osób trzecich, może funkcjonować samodzielnie, aczkolwiek ma okresowe spadki nastroju ze znaczą dekompensacją zachowania i myślami suicydalnymi i wtedy wymaga wsparcia innych osób. Sytuacja materialna pozwanej J. T. jest bardzo ciężka. Dochody nie wystarczają jej na zakup leków. Jej lekarz prowadzący – M. W. często pomagała pozwanej, dając jej lekarskie próbki leków. Stan zdrowia psychicznego pozwanej nie ulega poprawie. J. T. od dnia 22 listopada 2013 r. ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe. Wymaga konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające jej funkcjonowanie. Wymaga również korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. J. T. nie pracuje, ponieważ cały czas jest w domu i zajmuje się córką i mężem.

[dowód: dokumentacja medyczna k.191-210, 266-276, 280-338, 341-364, 398-419, 426-436, 446, 464-470 i 472a, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.376 i 503, zeznania świadków: M. W. k.504 odwr.-505, H. H. k.521-523i S. S. k.543]

M. T. (1) od 1978 r. leczy się w (...)
z powodu neurastenii i ociężałości umysłowej. Rozpoznano u niego uogólniony, miernego stopnia, rozlany i wieloogniskowy korowo–podkorowy zanik mózgu. Leczy się farmakologicznie i potrzebuje stałej pomocy osób trzecich. Ponadto choruje na padaczkę. Ze względu na charakteropatię bywa agresywny. Pozwany ma orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności od dnia 20 stycznia 2011 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. Wymaga uczestnictwa w terapii zajęciowej, konieczności zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające jego funkcjonowanie, korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, konieczności stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. Pozwany spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Pozwany wymaga opieki innych osób w życiu codziennym ze względu na to, że podstawowe schorzenie utrudnia mu funkcjonowanie społeczne, nie pozwala na załatwianie jakichkolwiek spraw urzędowych, jak i w życiu codziennym. Pozwany jest osobą wybuchową, wrażliwą, nieprzewidywalną w swoich zachowaniach, niezwykle uciążliwą w funkcjonowaniu i dezorganizującą życie całej rodziny. Kontakt logiczny z nim jest zachowany.

[dowód: dokumentacja medyczna k.191-210, 266-276, 280-338, 341-364, 398-419, 426-436, 446, 464-470 i 472a, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.375 i 502, zeznania świadków: M. W. k.504 odwr.-505 i S. S. k.543]

Pozwani J. T. i M. T. (1) ponoszą stałe koszty związane z zakupem leków. J. T. na leki przepisane przez swojego lekarza wydaje ok. 40 zł miesięcznie, natomiast pozwany M. T. (1) - 50-60 zł miesięcznie.

[dowód: dokumentacja medyczna k.191-210, 266-276, 280-338, 341-364, 398-419, 426-436, 446, 464-470 i 472a, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k.375 i 502, zeznania świadków: M. W. k.504 odwr.-505 i S. S. k.543]

W związku z zakażeniem pozwanej A. F. bakterią eneropatogenną dżumy toczyło się postępowanie z jej powództwa o odszkodowanie przeciwko szpitalowi. Sądy I i II instancji oddaliły jednak to powództwo. A. F. pozostaje pod stałą opieką lekarską. Nie jest w stanie samodzielnie funkcjonować. Nie jest sprawna ruchowo. Choroba zaatakowała ręce, nogi i kręgosłup tej pozwanej. Dolegliwości bólowe, które odczuwa ta pozwana są tak nasilone, że pozwana wyje po nocach z bólu. Poza wizytami lekarskimi, na które jest wożona, praktycznie nie wychodzi z domu. Pozwanej nie stać na zakup lekarstwa, które kosztuje 800 zł i go nie przyjmuje. Stosuje tylko środki przeciwbólowe. Stan zdrowia A. F. cały czas się pogarsza.

[dowód: zeznania świadka H. H. k.521-523]

Pozwany P. F. ma 15 lat i nadal się uczy. Po ukończeniu 16 lat chce rozpocząć pracę, aby pomóc matce w zakupie leków. Obwinia się za jej chorobę.

[dowód: zeznania świadka H. H. k.521-523]

Pozwany G. F. pracuje, utrzymuje dom i zaspakaja potrzeby syna. Pozwani ciągle mają kłopoty finansowe. G. F. jest osobą zdrową, chociaż jest bardzo zmęczony.

[dowód: zeznania świadka H. H. k.521-523]

U pozwanego G. F. wystąpiły zaburzenia rytmu serca.

[dowód: karta informacyjna k.459-460]

Wspierający rodzinę pozwanych, ksiądz H. H. zwracał się do różnych instytucji a także do posłów o pomoc dla pozwanych. Otrzymywał jednak odpowiedzi, że nie mają oni żadnych możliwości udzielenia takiej pomocy. Starał się również o umorzenie, przynajmniej częściowe, zadłużenia rodziny pozwanych w Spółdzielni. Nie przynosiło to jednak żadnych efektów. Pozwani odmawiają dalszej pomocy oferowanej im przez księdza H. H.. Ksiądz proponuje im różnego rodzaju pomoc, podpowiada, co mogą zrobić. Angażuje się w pomoc pozwanym, jednak oni konsekwentnie odmawiają i nie chcą żadnego nagłaśniania sprawy. Ksiądz proponował im również pomoc swoich znajomych – prawników i lekarzy, ale pozwani z takiej pomocy też nie chcieli skorzystać. Problemy finansowe pozwanych pojawiły się w 2000 r. wraz z chorobą A. F..

[dowód: korespondencja k.234-245 odwr., zeznania świadka H. H. k.521-523]

J. T. otrzymuje emeryturę w wysokości 517 zł miesięcznie, M. T. (1) – emeryturę w wysokości 1362 zł, A. F. – rentę inwalidzką w wysokości 546 zł, a G. F. – wynagrodzenie za pracę w wysokości 1410 zł. Ponadto A. F. do dnia 30 czerwca 2017 r. ma przyznany zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł miesięcznie.

[dowód: oświadczenia majątkowe k.148-149 i 170-174, decyzja k.221 odwr.-222]

Pozwani w dalszym ciągu nie uiszczają opłat związanych z zajmowanym lokalem.

[okoliczność bezsporna]

Zadłużenie lokalu na dzień 10 września 2014 r. wynosi łącznie 98502 zł.

[dowód: pismo k.211]

Sąd nie przeprowadził dowodu z zeznań świadka H. G. z uwagi na cofnięcie tego wniosku (k.505).

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanych J. T. i A. F. o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych: psychiatry, kardiologa i reumatologa, który to dowód został zgłoszony na okoliczność ustalenia stanu zdrowia pozwanych A. F., M. T. (1) i J. T., w szczególności ustalenia czy osoby te są osobami obłożnie chorymi, wymagają stałej opieki osób trzecich, rokowań co do ich stanu zdrowia, kosztów leczenia, stopnia niepełnosprawności, warunków mieszkaniowych jakie winni mieć zapewnione pozwani w związku z ich stanem zdrowia, zdolności pozwanych do brania udziału w postępowaniu sądowym. Zarówno pełnomocnik powoda, jak i pełnomocnik interwenienta ubocznego nie kwestionowali stanu zdrowia pozwanych, który wynika z dokumentacji lekarskiej załączonej do akt (k.211, 249-250, 485 i 487). Okoliczność czy pozwani mają - i ewentualnie jaki - orzeczony stopień niepełnosprawności, wynika z załączonych do akt orzeczeń o niepełnosprawności M. T. (1) i J. T.. Zaś to, czy pozwani są osobami obłożnie chorymi czy też nie, ma decydujące znaczenie przy ustalaniu, czy pozwani spełniają przesłanki do przyznania im prawa do lokalu socjalnego. Jest to jednak jedna z kilku przesłanek do otrzymania takiego uprawnienia, przewidzianych w ustawie o ochronie praw lokatorów. W przypadku pozwanych Sąd uznał, że zachodzą inne przesłanki do przyznania im prawa do lokalu socjalnego, o czym mowa w dalszej części uzasadnienia. Z powyższych względów, w ocenie Sądu, przeprowadzenie powyższych dowodów przedłużyłoby tylko postępowanie w sprawie, nie wnosząc niczego nowego jako podstawy do jej rozstrzygnięcia.

Sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania pozwanych, albowiem zgodnie z art. 299 k.p.c. jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Przeprowadzenie tego dowodu nie jest zatem obligatoryjne. W rozpoznawanej sprawie pozwani wielokrotnie nie stawiali się na rozprawę, przedkładając zaświadczenia od lekarza sądowego. Ponadto pozwane J. T. i A. F. były reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, który brał bardzo aktywny udział w sprawie. Mając na uwadze całość zebranego w sprawie materiału dowodowego w rozpoznawanej sprawie, Sąd uznał, że pozwani wykazali wszystkie istotne okoliczności i wszystkie fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały wyjaśnione. Tym samym nie było konieczności przedłużania postępowania i przesłuchiwania pozwanych w charakterze strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Podstawę roszczenia strony powodowej stanowi przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą, żeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Zgodnie z przepisem art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 1222 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 lipca 2007 r., w ciągu 3 miesięcy po wygaśnięciu tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego osoby, którym przysługiwało spółdzielcze prawo do lokalu, oraz zamieszkujące w tym lokalu osoby, które prawa swoje od nich wywodzą, są obowiązane do opróżnienia lokalu. Na spółdzielni nie ciąży obowiązek dostarczenia innego lokalu.

W rozpoznawanej sprawie członkiem powodowej Spółdzielni była pozwana J. T., która w dniu 23 sierpnia 1983 r. uzyskała przydział lokalu mieszkalnego nr (...) w Ł. przy ulicy (...), znajdującego się w zasobach tej Spółdzielni.

Uchwałą nr 17/13/2010 Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w Ł. z dnia 16 listopada 2010 r. pozwana została wykluczona z grona członków Spółdzielni, w następstwie czego zgodnie z przepisem art. 11 ust.1 cytowanej ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wygasło przysługujące jej spółdzielcze lokatorskie prawo do przedmiotowego lokalu.

Pozwani zajmują zatem obecnie ten lokal bez tytułu prawnego. Tym samym powództwo o ich eksmisję jest zasadne.

Pozwani podnosili, że uwzględnienie powództwa stanowić będzie naruszenie zasad współżycia społecznego. Zgodnie z przepisem art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony.

Wskazać należy, że przepisy zawierające klauzule generalne służą przede wszystkim zapewnieniu zgodności norm prawnych i opartych na tych normach rozstrzygnięć indywidualnych z obowiązującymi w społeczeństwie normami pozaprawnymi, zwłaszcza moralnymi. Cytowany wyżej przepis art. 5 k.c. jest najważniejszym z przepisów zawierających klauzule generalne. Stanowi on, że treść (granice) wszystkich uprawnień materialnego prawa cywilnego określają nie tylko normy prawne tworzące poszczególne uprawnienia, ale także zasady współżycia społecznego i społeczno-gospodarcze przeznaczenie prawa. Działanie lub zaniechanie formalnie zgodne z treścią prawa podmiotowego, lecz sprzeczne z zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa, nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie podlega ochronie. Takie działanie czy zaniechanie nazywa się tradycyjnie nadużyciem prawa. Ujęte w art. 5 k.c. klauzule społeczno-gospodarczego przeznaczenia prawa i zasad współżycia społecznego należy traktować jako normy społeczne ogólne, odnoszące się do wszystkich możliwych przypadków, gdy powoływanie się na prawo podmiotowe nie stanowi jego wykonywania, lecz jego nadużywanie, które nie jest społecznie aprobowane i w związku z tym nie korzysta z ochrony prawnej.

W rozpoznawanej sprawie powodowa Spółdzielnia żądała orzeczenia eksmisji pozwanych, albowiem utracili oni tytuł prawny do spornego lokalu. Podstawą podjętej uchwały o wykluczeniu J. T. z grona członków Spółdzielni był fakt zalegania przez pozwaną z opłatami za zajmowany lokal. Zadłużenie z tego tytułu na moment wytoczenia powództwa wynosiło ponad stukrotność stawki czynszu miesięcznego i w toku postępowania stale się zwiększało. Pozwani do tej pory nie zaczęli spłacać zadłużenia, ani nawet nie przedstawili powodowi żadnych propozycji spłaty. Nie przedstawiają żadnej propozycji rozwiązania problemu, a jedynie zarzucają powodowi brak empatii. Nie korzystają również z oferowanej im przez księdza H. H. pomocy i wsparcia, co świadczy o tym, że nie podejmują starań o poprawę swego bytu, a w konsekwencji również - rozwiązania problemu znacznego zadłużenia, do jakiego doprowadzili w stosunku do powoda.

Nie umniejszając tragedii, która niewątpliwie dotknęła rodzinę pozwanych, nie można tracić z pola widzenia, że ciężar utrzymania pozwanych w przedmiotowym lokalu finalnie obciąża wszystkich członków powodowej Spółdzielni, którzy uiszczają opłaty. Pozwani powinni mimo wszystko podejmować w ramach swych możliwości próby poprawy swej sytuacji bytowej i materialnej. Tymczasem z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że odmawiają nawet korzystania z pomocy oferowanej przez innych.

W ocenie Sądu w takich okolicznościach nie można skutecznie czynić powodowej Spółdzielni zarzutu naruszenia zasad współżycia społecznego w związku z wystąpieniem przez nią przeciwko pozwanym z powództwem o eksmisję z zajmowanego lokalu, co do którego nie mają już żadnego tytułu prawnego. Trudna sytuacja życiowa pozwanych może być uwzględniona przy ocenie istnienia po ich stronie uprawienia do otrzymania lokalu socjalnego, ale nie jest wystarczającym powodem, aby oddalić powództwo o ich eksmisję.

Zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2014, poz. 150) sąd nie może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego wobec kobiet w ciąży, obłożnie chorych, emerytów, rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, małoletniego, niepełnosprawnego, ubezwłasnowolnionego oraz osób sprawujących nad nimi opiekę i wspólnie z nimi zamieszkałych, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu, niż dotychczas zajmowany.

Uwzględniając zatem treść powyższego przepisu oraz fakt, że pozwany P. F. jest małoletni, zaś jego przedstawiciele ustawowi - A. F. i G. F. wspólnie z nim zamieszkują, sprawując nad nim opiekę, a nadto nie mają oni tytułu prawnego do innego lokalu, należało stwierdzić, iż sytuacja wyżej wymienionych pozwanych w rozumieniu przepisu art. 14 cyt. ustawy o ochronie lokatorów uzasadnia przyznanie tym pozwanym prawa do lokalu socjalnego.

Prawo takie przysługuje również pozwanym J. T. i M. T. (1), którzy na dzień zamknięcia rozprawy mają orzeczony stopień niepełnosprawności, przy czym M. T. (1) w stopniu znacznym, zaś J. T. w stopniu umiarkowanym.

Zgodnie z art. 14 ust. 6 cyt. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, orzekając o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego, nakazano wstrzymanie opróżnienia lokalu do czasu złożenia pozwanym przez Gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze bardzo ciężką sytuację rodzinną, zdrowotną i majątkową pozwanych, Sąd nie obciążył ich obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda.

Pozwane J. T. i A. F. były reprezentowane przez pełnomocnika z urzędu, który wniósł o przyznanie mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej pozwanym, oświadczając że koszty te nie zostały w całości ani w części uiszczone. Na podstawie § 10 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 461) Sąd przyznał pełnomocnikowi pozwanych z urzędu tytułem wynagrodzenia kwotę 147,60 zł (120 zł + 23% VAT), natomiast na podstawie § 21 cyt. rozporządzenia nakazał wypłacić tę należność z funduszy Skarbu Państwa. Wysokość stawki ustalona została w brzmieniu cyt. rozporządzenia sprzed zmiany dokonanej rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 r. (Dz. U. z 2015 r., poz. 1079) zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, a podwyższającej stawkę w sprawach o opróżnienie lokalu do kwoty 240 zł, albowiem zgodnie z § 2 rozporządzenia zmieniającego, do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.