Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 maja 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r., odmówił Z. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

- 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,

- 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,

- 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,

- 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,

- 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, a ponadto okres ten przypada w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art.6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15- 17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy emerytalnej albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, chyba że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i udowodni! okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny.

Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 2 maja 2017 r. ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Ponadto organ rentowy dodał, że na dzień 23 stycznia 2017 r. tj. na datę wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawca nie posiada wymaganego stażu ubezpieczeniowego. Na podstawie złożonych dokumentów stwierdzono posiadanie okresów składkowych i nieskładkowych przypadających w ostatnim dziesięcioleciu przed datą powstania niezdolności do pracy tj. 3 sierpnia 2003 r. – 22 stycznia 2017 r. (przesuniętym o okres pobierania renty w czasie 12 sierpnia 2008 r. – 31 stycznia 2012 r.) wynoszących łącznie 4 lata, 11 miesięcy i 22 dni, w tym okres składkowy w liczbie 3 lata, 8 miesięcy i 27 dni przebyty w czasie: 3 sierpnia 2003 r. – 31 grudnia 2003 r., 28 stycznia 2004 r. – 6 czerwca 2005 r., 21 czerwca 2005 r. – 20 grudnia 2005 r., 11 września 2006 r. – 17 maja 2007 r., 22 marca 2012 r. – 21 września 2012 r., 30 października 2012 r. – 8 lutego 2013 r. oraz okres nieskładkowy w liczbie: 1 rok, 2 miesiące i 25 dni przebyte w czasie: 18 maja 2007 r. do 11 sierpnia 2008 r.

Niniejszą decyzją uchylono decyzję z dnia 30 marca 2017 r.

/decyzja – k. 37 plik II akt ZUS/

Od decyzji ZUS odwołanie w dniu 19 czerwca 2017 r. złożył wnioskodawca Z. Z. i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że decyzja organu rentowego jest niesprawiedliwa, gdyż jest on osobą niepełnosprawną. Wskazał, że w maju 2007 r. uległ wypadkowi, w wyniku którego doznał urazu nogi, otwarte złamanie pięty lewej. Podał, że pomimo leczenia i rehabilitacji nadal odczuwa silny ból stopy, ma zniekształconą stopę.

/odwołanie – k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame co w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 4/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca Z. Z. urodził się (...) Ma wykształcenie zawodowe. Z zawodu jest murarzem. Prowadził działalność gospodarczą – usługi budowlane. Następnie był pracownikiem fizycznym przy układaniu książek, rajstop.

/okoliczności bezsporne/

Ubezpieczony w okresie od 12 sierpnia 2008 r. do 31 stycznia 2012 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 5 marca 2012 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do renty na dalszy okres. Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 września 2012 r. sygn. akt VIII U 1487/12, oddalono odwołanie wnioskodawcy od tej decyzji

/okoliczności bezsporne/

Ubezpieczony pobierał zasiłek dla bezrobotnych w okresie od 22 marca 2012 r. do 21 września 2012 r., a następnie w okresie od 30 października 2012 r. do 8 lutego 2013 r. podlegał ubezpieczeniu z tytułu umowy zlecenia. Obecnie nie pracuje.

/okoliczności bezsporne/

Na dzień 23 stycznia 2017 r. tj. na datę wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawca posiada okresy składkowe i nieskładkowe przypadające w ostatnim dziesięcioleciu przed datą powstania niezdolności do pracy tj. 3 sierpnia 2003 r. – 22 stycznia 2017 r. (przesuniętym o okres pobierania renty w czasie 12 sierpnia 2008 r. – 31 stycznia 2012 r.) wynoszących łącznie 4 lata, 11 miesięcy i 22 dni, w tym okres składkowy w liczbie 3 lata, 8 miesięcy i 27 dni przebyty w czasie: 3 sierpnia 2003 r. – 31 grudnia 2003 r., 28 stycznia 2004 r. – 6 czerwca 2005 r., 21 czerwca 2005 r. – 20 grudnia 2005 r., 11 września 2006 r. – 17 maja 2007 r., 22 marca 2012 r. – 21 września 2012 r., 30 października 2012 r. – 8 lutego 2013 r. oraz okres nieskładkowy w liczbie: 1 rok, 2 miesiące i 25 dni przebyte w czasie: 18 maja 2007 r. do 11 sierpnia 2008 r.

/karta przebiegu zatrudnienia – k. 27 plik II akt ZUS/

W dniu 23 stycznia 2017 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1 – 6 plik II akt ZUS)

Lekarz orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego stan po przebytym w przeszłości otwartym złamaniu kości piętowej, wtórne zmiany zwyrodnieniowe z upośledzeniem sprawności ruchowej, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa bez zespołów korzeniowych, chorobę wrzodową dwunastnicy w wywiadzie. Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 lutego 2017 r. ustalił, że Z. Z. jest częściowo niezdolny do pracy do 28 lutego 2019 r. Wskazał, że daty powstania niezdolności do pracy nie da się ustalić.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 11 plik II akt ZUS, k. 31 dokumentacji medycznej/

Decyzją z dnia 30 marca 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r., odmówił Z. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej:

- 1 rok - jeżeli niezdolność do pracy powstała przed ukończeniem 20 lat,

- 2 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 20 do 22 lat,

- 3 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 22 do 25 lat,

- 4 lata - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 25 do 30 lat,

- 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, a ponadto okres ten przypada w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art.6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15- 17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy emerytalnej albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, chyba że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i udowodni! okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny.

Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzeczeniem z dnia 17 lutego 2017 r. ustalił, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy, daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić. Organ rentowy wskazał, że zgodnie z art. 14 ust. 2 w/w ustawy, jeżeli nie ma możliwości ustalenia daty powstania niezdolności do pracy za datę powstania niezdolności do pracy przyjmuje się datę złożenia wniosku tj. 23 stycznia 2017 r.

Organ rentowy dodał, że na dzień 23 stycznia 2017 r. tj. na datę wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawca nie posiada wymaganego stażu ubezpieczeniowego. Na podstawie złożonych dokumentów stwierdzono posiadanie okresów składkowych i nieskładkowych przypadających w ostatnim dziesięcioleciu przed datą powstania niezdolności do pracy tj. 3 sierpnia 2003 r. – 22 stycznia 2017 r. (przesuniętym o okres pobierania renty w czasie 12 sierpnia 2008 r. – 31 stycznia 2012 r.) wynoszących łącznie 4 lata, 11 miesięcy i 22 dni. Nadto organ rentowy podał, że stwierdzona u ubezpieczonego niezdolność do pracy powstała po upływie 18-tu miesięcy od ustania okresu ubezpieczenia tj. po dniu 8 sierpnia 2014 r.

/decyzja – k. 28 plik II akt ZUS/

Ubezpieczony w dniu 12 kwietnia 2017 r. złożył wniosek o przywrócenie terminu do złożenia sprzeciwu wraz ze sprzeciwem od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 33 dokumentacji medycznej, wniosek o przywrócenie terminu – k. 29 plik II akt ZUS, /

Główny lekarz orzecznik przywrócił ubezpieczonemu termin do wniesienia sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/stanowisko głównego lekarza orzecznika – k. 31 plik II akt ZUS/

Komisja lekarska rozpoznała u ubezpieczonego ograniczenie miernego stopnia sprawności stopnia sprawności stopy po złamaniu kości piętowej lewej. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 2 maja 2017 r. nie uznała wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 33 plik II akt ZUS, opinia lekarska – k. 36 – 38 dokumentacji medycznej/

Wnioskodawca cierpi na zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych, złamanie kości piętowej lewej. Ubezpieczony w 2007 r. doznał urazu kości piętowej lewej w czasie wypadku w pracy. Był leczony operacyjnie, a następnie rehabilitowany i z tego powodu pobierał świadczenie rentowe w okresie od 12 sierpnia 2008 r. do 31 stycznia 2012 r. od wielu lat odczuwa także bóle odcinka lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa. W 2016 r. został skierowany przez neurologa do Poradni Neurochirurgicznej, ale do tej pory nie udało mu się zrealizować tego skierowania. Badaniem neurologicznym nie stwierdzono objawów uszkodzenia układu nerwowego w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa odcinka lędźwiowo – krzyżowego. Wnioskodawca nie jest długotrwale niezdolny do wykonywania pacy zarobkowej z przyczyn neurologicznych. Wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty neurologa J. B. – k. 15 – 17/

U ubezpieczonego rozpoznano złamanie otwarte kości piętowej lewej (18.05.2007 r.) leczone repozycją gwoździem S. i opatrunkiem gipsowym, aktualnie bez widocznej szczeliny złamania (rtg 30.08.2016), zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka L2-S1 kręgosłupa z kręgozmykiem L3/L4 i objawami nawracającej rwy kulszowej prawostronnej, przetokę okołoodbytniczą w wywiadach. Wnioskodawca nigdy nie leczył się z przyczyn internistycznych i nie był hospitalizowany z tego powodu. Badaniem lekarskim nie stwierdzono objawów niewydolności serca i układu oddychania a ciśnienie tętnicze krwi jest prawidłowe. W obrazie chorobowym dominują objawy bólowe ze strony kręgosłupa oraz objawy będące następstwem przebytego otwartego złamania kości piętowej lewej. Z internistycznego punktu widzenia wnioskodawca jest zdolny do pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty chorób wewnętrznych prof. dr hab. n. med. L. P. – k. 18 – 21/

U wnioskodawcy rozpoznano wygojone złamanie kości piętowej lewej – płaskostopie pourazowe, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, bez istotnego upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym. W badaniu ortopedycznym stwierdzono chód wspomagany laską, chód bez laski możliwy, budowa ciała prawidłowa. Kręgosłup wnioskodawcy ma zachowane krzywizny fizjologiczne prawidłową ruchomość we wszystkich odcinkach, ruchy kręgosłupa bolesne w maksymalnym zakresie ruchów, nie stwierdzono wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych. Stwierdzono także poszerzenie obrysów stawu kolanowego i pięty lewej, koślawość pięty lewej, płaskostopie pourazowe, ograniczenie zgięcia grzbietowego i podeszwowego stopy lewej o 10 – 15 stopni w porównaniu z kończyną przeciwną, miernego stopnia ograniczenie ruchów probacji i supinacji stopy lewej, ruchy w pozostałych stawach kończyn dolnych zachowane, stanie na palcach zachowane, stanie na pięcie stopy lewej znacznie utrudnione. W rozumieniu ustawy o emeryturach i rentach z FUS z dnia 17 grudnia 1998 r. wnioskodawca nie utracił w stopniu znacznym zdolności do pracy, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ubezpieczony jest zdolny do pracy.

/opinia lekarza biegłego specjalisty ortopedy M. S. – k. 22 – 25/

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych neurologa, ortopedy i internisty.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego złamanie otwarte kości piętowej lewej (18.05.2007) leczone repozycją gwoździem S. i opatrunkiem gipsowym, aktualnie bez widocznej szczeliny złamania (rtg 30.08.2016), zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka L2-S1 kręgosłupa z kręgozmykiem L3/L4 i objawami nawracającej rwy kulszowej prawostronnej bez istotnych deficytów neurologicznych, przetokę okołoodbytniczą w wywiadach.

Biegli uznali, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zgodnie z art. 58 w/w ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony jeżeli wynosi on łącznie co najmniej 5 lat dla osób u których niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres ten powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku o świadczenie lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Na podstawie art. 58 i ust.4 przepisu powyższego nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W oparciu o art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłych Sąd ustalił, iż występujące u wnioskodawcy schorzenia powodują, że nie jest on niezdolny do pracy.

U skarżącego stwierdzono złamanie otwarte kości piętowej lewej (18.05.2007) leczone repozycją gwoździem S. i opatrunkiem gipsowym, aktualnie bez widocznej szczeliny złamania (rtg 30.08.2016), zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka L2-S1 kręgosłupa z kręgozmykiem L3/L4 i objawami nawracającej rwy kulszowej prawostronnej bez istotnych deficytów neurologicznych, przetokę okołoodbytniczą w wywiadach.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak i wnioskodawcy z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia ewentualnych pytań do biegłych.

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2018 r. ubezpieczony wskazał, że nie zgadza się z opiniami biegłych. Wskazał, że ma skrzywioną stopę, upijają go kości, ma rwący ból od 2007 r. Wnioskodawca przyznał, iż zgłaszał te dolegliwości biegłym sądowym, a zatem zostały one ocenione przy wydawaniu opinii i żaden z biegłych nie wskazał, iż powodują one niezdolność do pracy. Odwołujący nie zgłosił jednak wniosków dowodowych.

Sąd Okręgowy podzielił opinie biegłych specjalistów, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnili wszelkie okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawca nie jest niezdolna do pracy zarobkowej.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Wskazać w tym miejscu należy, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. Również sam fakt stwierdzenia choroby nie jest równoznaczny z nabyciem prawa do renty. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi bowiem samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, choć może wymagać czasowych zwolnień lekarskich. O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Jeżeli zatem stan zdrowia nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok SN z dnia 12 lipca 2005, sygn. akt II UK 288/04, publ. OSNP 2006/5-6/99; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, publ. OSNP 2002/14/343; wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 marca 2016 roku, sygn. akt III AUa 546/15, LEX nr 2090464).

Reasumując w ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonego, nie pozwalał na przyjęcie całkowitej ani nawet częściowej niezdolności do pracy. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca mimo stwierdzonych u niego schorzeń jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

K.K.-W.