Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 listopada 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. po rozpatrzeniu wniosku M. K. z dnia 17 października 2016 r. odmówił przyznania odsetek. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że organ rentowy miał obowiązek wydania decyzji o przyznaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w terminie do 24 listopada 2016 r. tj. w terminie 30 dni licząc od daty wpływu prawomocnego Wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn. akt III AUa 532/15 (wpływ prawomocnego wyroku do ZUS w dniu 26 października 2016 r.). Z uwagi na konieczność przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego dotyczącego nienależnie pobranych przez ubezpieczoną zasiłków z opieki społecznej termin na wydanie decyzji uległ przesunięciu – (o czym ubezpieczona została powiadomiona pismem z dnia 7 listopada 2016 r.). Wpływ w dniu 21 listopada 2016 r. pisma z (...) Centrum Pomocy (...) był dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i dokonania wypłaty. Wobec powyższego organ rentowy miałby obowiązek wypłacenia odsetek w przypadku nie dokonania wypłaty do dnia 20 grudnia 2016 r., ponieważ wypłata świadczenia nastąpiła w dniu 1 grudnia 2016 r. odsetki nie przysługują.

/decyzja – k. 196 plik III akt ZUS/

Wnioskodawca w dniu 30 grudnia 2016 r. złożył odwołanie od decyzji organu rentowego i wniósł o uchylenie decyzji w całości i zobowiązanie organu rentowego do wypłaty na jego rzecz odsetek ustawowych od dnia złożenia wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy w przedmiotowej sprawie.

/odwołanie – k. 2 – 4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 13 – 14/

Pełnomocnik wnioskodawczyni na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku poparł odwołanie i wniósł o przyznanie odsetek od daty złożenia wniosku o rentę.

/protokół rozprawy z dnia 31 maja 2017 r. – 00:01:17 – 00:02:45 – płyta CD – k. 29/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni M. K. urodziła się w dniu (...)

/okoliczność bezsporna/

W dniu 21 listopada 2007 r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1 – 4 plik III akt ZUS/

Decyzją z dnia 4 lutego 2008 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w G. odmówił ubezpieczonej prawa do renty, gdyż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 25 stycznia 2008 r. wnioskodawczyni nie została uznana za niezdolną do pracy.

/decyzja – k. 29 plik III akt ZUS/

Ubezpieczona wniosła odwołanie. W wyniku rozpatrzenia sprawy Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2009 r. sygn. akt: VI U 495/08 uchylił zaskarżoną decyzję i sprawę przekazał do ZUS do ponownego rozpoznania, umorzył postępowanie.

/postanowienie – k. 51 plik III akt ZUS/

W wyniku ponownie przeprowadzonego badania lekarskiego Komisja Lekarska ZUS w Z. w orzeczeniu z dnia 29 lipca 2009 r. ustaliła, iż badana nie jest niezdolna do pracy.

/orzeczenie – k. 71 plik III akt ZUS/

Na podstawie powyższego orzeczenia organ rentowy w decyzji z dnia 28 sierpnia 2009 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 77 plik III akt ZUS/

Od decyzji tej ubezpieczona wniosła odwołanie i Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim postanowieniem z dnia 1 kwietnia 2014 r. w sprawie sygn. akt VI U 932/09 uchylił zaskarżoną decyzję i sprawę przekazał do ZUS do ponownego rozpoznania i umorzył postępowanie.

/postanowienie – k. 416 w aktach VI U 932/09/

Na wskutek zażalenia organu rentowego na powyższe postanowienie Sąd Apelacyjny w Szczecinie postanowieniem z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt: III AUz 66/14 uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gorzowie Wielkopolskim.

/zażalenie – k. 430 – 431 w aktach VI U 932/09, postanowienie – k. 443 w aktach VI U 932/09/

W wyniku rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 5 maja 2015 r. w sprawie sygn. akt: VIU 616/14 oddalił odwołanie M. K. od decyzji ZUS z dnia 28 sierpnia 2009 r. o odmowie prawa do renty.

/wyrok – k. 501 w aktach VI U 616/14/

Apelację od powyższego wyroku wniosła ubezpieczona i wyrokiem z dnia 29 września 2016 r. sygn. akt: III AUa 532/15 Sąd Apelacyjny w Szczecinie zmienił zaskarżony wyrok i poprzedzającą go zaskarżoną decyzję i przyznał M. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od 2 kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2014 r.

/apelacja – k. 515 – 520 w aktach VI U 616/14, wyrok – k. 562 w aktach VI U 616/14/

Odpis w/w wyroku Sądu Apelacyjnego wpłynął do organu rentowego w dniu 26 października 2016 r.

/odpis wyroku – k. 157 plik III akt ZUS/

W dniu 17 października 2016 r. ubezpieczona złożyła wniosek o wyliczenie i wypłatę odsetek za okres od 2 kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2014 r. w związku przyznaniem prawa do renty za w/w okres.

/wniosek – k. 179 plik III akt ZUS/

W piśmie z dnia 21 listopada 2016 r. (...) Centrum Pomocy (...) poinformowało o świadczeniach pobranych przez ubezpieczoną w kwocie 4.849,20 zł z (...) Centrum Pomocy (...) podlegających zwrotowi w związku z ustaleniem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy za ten okres.

/pismo – k. 184 plik III akt ZUS/

Decyzją z dnia 24 listopada 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wykonując prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 29 września 2016 r. przyznał M. K. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 2 kwietnia 2009 r. tj. od daty określonej w wyroku do dnia 31 lipca 2014 r. Organ rentowy wypłacił ubezpieczonej kwotę 44.881,77 zł potrącając kwotę nienależnie pobranych zasiłków z opieki społecznej w kwocie 4849,20 zł.

/decyzja – k. 197 plik III akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 24 listopada 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. po rozpatrzeniu wniosku M. K. z dnia 17 października 2016 r. odmówił przyznania odsetek. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że organ rentowy miał obowiązek wydania decyzji o przyznaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w terminie do 24 listopada 2016 r. tj. w terminie 30 dni licząc od daty wpływu prawomocnego Wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 czerwca 2016 r. sygn.. akt III AUa 532/15 (wpływ prawomocnego wyroku do ZUS w dniu 26 października 2016 r. Z uwagi na konieczność przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego dotyczącego nienależnie pobranych przez ubezpieczoną zasiłków z opieki społecznej termin na wydanie decyzji uległ przesunięciu – (o czym ubezpieczona została powiadomiona pismem z dnia 7 listopada 2016 r.). Wpływ w dniu 21 listopada 2016 r. pisma z (...) Centrum Pomocy (...) był dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji i dokonania wypłaty. Wobec powyższego organ rentowy miałby obowiązek wypłacenia odsetek w przypadku nie dokonania wypłaty do dnia 20 grudnia 2016 r., ponieważ wypłata świadczenia nastąpi w dniu 1 grudnia 2016 r. odsetki nie przysługują.

/decyzja – k. 196 plik III akt ZUS/

Należność za okres od 2 kwietnia 2009 r. do 31 lipca 2014 r. została ubezpieczonej przekazana na numer rachunku bankowego w kwocie 44.881,77 w dniu 1 grudnia 2016 r.

/bezsporne/

Powyższy stan faktyczny był w sprawie niesporny, nadto Sąd Okręgowy ustalił go na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni jest częściowo zasadne.

Przedmiotem sporu niniejszego postępowania było prawo ubezpieczonej do odsetek od wypłaconej przez organ, w związku z realizacją wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 września 2016 r., renty przyznanej od dnia 2 kwietnia 2009 r.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 118 ust. 1, 1a i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm.) organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120. Inaczej mówiąc, oznacza to, iż chwilą, od której rozpoczyna bieg 30-dniowy termin do wydania decyzji jest rozstrzygnięcie ostatniej kwestii koniecznej dla ustalenia uprawnień wnioskodawcy. Celem tak skonstruowanej regulacji jest zagwarantowanie ubezpieczonym możliwie szybkiego uzyskania świadczenia bez zbędnego przedłużania postępowania w sprawie o jego nabycie. W przypadku uchybienia powyższemu terminowi, organ rentowy popada w zwłokę ze spełnieniem świadczenia, czego konsekwencją jest obowiązek zapłaty odsetek w ustawowej wysokości.

W razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jeżeli w wyniku decyzji zostało ustalone prawo do świadczenia oraz jego wysokość, organ rentowy dokonuje wypłaty świadczenia w terminie określonym w ust. 1 cyt. art. 118.

Cytowany przepis nie statuuje zasady, iż zawsze datą ustalenia ostatniej okoliczności jest data wpływu prawomocnego wyroku do organu rentowego. Każdą sytuację należy rozpoznawać indywidualnie, oceniając, czy wiedza co do stanu faktycznego organu rentowego była wystarczająca do wydania decyzji.

Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 kwietnia 2004 roku, sygn. akt III UA 1/04, w którym stwierdził, że jeżeli ustalenie stażu pracy w szczególnych warunkach, stanowiącego przesłankę nabycia prawa do świadczenia, następuje w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych, to 30-dniowy termin określony w art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.), po upływie którego organ rentowy obowiązany jest do zapłaty odsetek, należy liczyć od daty wyroku sądu, którym prawomocnie ustalono prawo do tego świadczenia (pub. OSNP 2004/23/406).

Sąd Okręgowy w Łodzi w pełni podziela także pogląd Sądu Apelacyjnego w Katowicach wyrażony w wyroku z dnia 21 grudnia 2006 roku w sprawie III AUa 1171/05, w którym stwierdził, iż użycie słowa "również" w art. 118 ust. 1a ustawy o FUS wskazuje na fakt, iż przepis eksponuje tylko jedną z możliwości wyjaśnienia ostatniej okoliczności. Gdyby intencją ustawodawcy było automatyczne każdorazowe uznanie w przypadku wydania orzeczenia przez organ odwoławczy za datę wyjaśnienia okoliczności - daty wpływu orzeczenia do organu rentowego, słowo "również" w przepisie nie zostałoby użyte (LEX nr 310385).

Wskazać także należy, iż pod pojęciem "wyjaśnienia ostatniej niezbędnej okoliczności" rozumie się rozstrzygnięcie ostatniej kwestii koniecznej dla ustalenia uprawnień (lub jego braku), czyli dokonanie czynności niezbędnych dla ustalenia stanu faktycznego (patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 lipca 2013 r. III AUa 1685/12, LEX nr 1383459).

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. (P. 11/2007 OTK ZU, 2007/8A poz. 97), art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, rozumiany w ten sposób, że za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu prawomocnego orzeczenia tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy, jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji.

W uzasadnieniu powołanego wyroku, Trybunał Konstytucyjny wywiódł w szczególności, że przez pojęcie „wyjaśnienie ostatniej niezbędnej okoliczności” z art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Stąd też 30 dniowy termin na wydanie decyzji w sprawie świadczenia i jego wypłaty w razie, gdy prawo do świadczenia zostało ustalone przez Sąd, powinien być liczony od dnia doręczenia wyroku Sądu tylko wtedy, gdy ustalenie prawa do świadczenia dopiero w postępowaniu sądowym nie było następstwem okoliczności, za które ponosi odpowiedzialność organ rentowy. W przeciwnym wypadku, gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy (np. błędna interpretacja przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był ustalić prawo do świadczenia.

Wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa, prowadzi do obowiązku organu uiszczenia odsetek od przyznanego z opóźnieniem należnego ubezpieczonemu świadczenia (por. Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 18 września 2014 r., III AUa 16/14, Lex nr 15189)

Jeżeli więc odpowiedzialność taka jest po stronie organu rentowego ubezpieczony ma prawo do odsetek. Omawiany przepis może więc dotyczyć wyłącznie takiej sytuacji, której dla wykazania okoliczności, która miałaby wpływ na prawo do świadczenia lub na jego wysokość, dopiero w postępowaniu sądowym zostałby przedstawione odpowiednie dowody, z których strona mogłaby skorzystać już w postępowaniu przed organem rentowym, lecz tego nie uczyniła (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 września 2006 r. III AUa 1126/2005). Organ rentowy ma bowiem obowiązek znać i prawidłowo stosować prawo materialne i w tym zakresie ponosi pełną odpowiedzialność. Jedynie wówczas, gdy brak możliwości wydania prawidłowej decyzji był podyktowany niezależnymi od organu rentowego, brakami w ustaleniach faktycznych, możliwe jest przyjęcie, że organ nie ponosi odpowiedzialności przewidzianej w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Należy przy tym zauważyć, że użyty w tym przepisie termin „ustalenie okoliczności” dotyczy wyłącznie sfery faktów, a nie prawa, bowiem przy wykładni prawa nie dochodzi do żadnych „ustaleń okoliczności”.

Stosownie do dyspozycji zawartej przez ustawodawcę w treści normy prawnej wyrażonej w przepisie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 963 ze zm.), jeżeli Zakład Ubezpieczeń Społecznych - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

Przepis § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczeń z ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 1999 roku, nr 12, poz. 104), wydanego na podstawie art. 85 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, stanowi, że odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Zaś okres opóźnienia w ustaleniu prawa do świadczeń i ich wypłacie, dla których przepisy określające zasady ich przyznawania i wypłacania przewidują termin na wydanie decyzji, liczy się od dnia następującego po upływie terminu na wydanie decyzji.

Z utrwalonego orzecznictwa sądowego (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 7 kwietnia 2010 r. I UK 345/2009, LexPolonica nr 2578200 i z dnia 15 października 2010 r. III UK 20/2010, LexPolonica nr 3028490, por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 maja 2014 r., III AUa 2071/13, Lex nr 1483723) w zakresie wykładania przepisu art. 85 ust. 1 ustawy o sus jednoznacznie wynika, że odpowiedzialność organów rentowych istnieje nie tylko wtedy, gdy opóźnienie w przyznaniu lub w wypłacie świadczenia nastąpiło z winy tego organu ale także wtedy, gdy takie opóźnienie jest skutkiem innych przyczyn od tego organu niezależnych.

W rozpoznawanej sprawie organ rentowy kwestionując żądanie wnioskodawczyni przyznania odsetek za okres od dnia 21 listopada 2007 r. za nieterminowe przyznanie i wypłatę renty stwierdził, że decyzja z dnia 24 listopada 2016 r. wykonująca wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 września 2016 r. została wydana w trzydziestodniowym terminie od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, a taką okolicznością zdaniem organu rentowego był wpływ w dniu 21 listopada 2016 r. informacji z (...) Centrum Pomocy (...) o świadczeniach pobranych przez ubezpieczoną z tego podmiotu a podlegających zwrotowi w związku z ustaleniem prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy za ten okres. ZUS dodał, że organ rentowy pozostawałby w zwłoce gdyby wypłata świadczenia nie nastąpiła do 20 grudnia 2016 r., a wypłata świadczenia nastąpiła w dniu 1 grudnia 2016 r.

Rozstrzygniecie Sądu w niniejszym procesie sprowadza się zatem do zbadania, kiedy zostały ustalone wszystkie okoliczności niezbędne do wydania decyzji przyznającej prawo do renty M. K., a także czy w chwili ustalania uprawnień ubezpieczonej do świadczenia z ubezpieczenia społecznego na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 29 września 2016 r. istniały takie okoliczności, które zwalniałyby organ rentowy od odpowiedzialności za wypłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia, innymi słowy, czy organ mógł wydać wcześniej pozytywną dla wnioskodawczyni decyzję.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy uwzględnić żądanie wnioskodawczyni w zakresie prawa do odsetek za czas opóźnienia w wypłacie należnych mu świadczeń od dnia 28 sierpnia maja 2009 r., tj. od daty decyzji odmawiającej ubezpieczonej prawa do renty.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, iż organ rentowy posiadał niezbędne dane do wydania decyzji przyznającej ubezpieczonej prawo do renty już w dacie 28 sierpnia 2009 r.

Z uwagi na powyższe należy zdaniem Sądu przyjąć, iż rozstrzygnięcie ostatniej kwestii koniecznej dla ustalenia uprawnień wnioskodawcy do emerytury, czyli dokonanie czynności niezbędnych dla ustalenia stanu faktycznego, nastąpiło z dniem wydania decyzji w dacie 28 sierpnia 2009 r.

W związku z powyższym spełniona została dyspozycja przepisu art. 85 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy, a mianowicie organ rentowy ustalając prawo do świadczenia decyzją z dnia 24 listopada 2016 r. ustalił je z przekroczeniem 30 dniowego terminu.

Stwierdzić zatem należy, że wypłacenie wnioskodawczyni w opóźnionym terminie renty powinno zostać zrekompensowane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych odsetkami ustawowymi określonymi przepisami prawa cywilnego - stosownie do 85 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Na koniec należy podkreślić, iż na mocy ustawy z dnia 23 stycznia 2009 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 42, poz. 338) z dniem 1 kwietnia 2009 roku dokonano nowelizacji przepisu art. 118 ust. 1a w ten sposób, że na końcu przepisu dopisano zdanie drugie o następującej treści: „Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego”. Począwszy od dnia 1 kwietnia 2009 r. organ odwoławczy, w tym Sąd przyznający świadczenie, w sentencji wyroku powinien zatem zamieścić wyrzeczenie w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego tj. o istnieniu takiej odpowiedzialności lub jej braku. Kwestia braku takiego orzeczenia została rozstrzygnięta w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011r. (sygn. akt I UZP 2/11, Biuletyn Sądu Najwyższego 2011/3). Zgodnie z w/w uchwałą Sądu Najwyższego brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009 Nr 153 poz. 1227 ze zm.) nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia. A zatem Sąd władny był wyrokować w niniejszej sprawie.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 sentencji i przyznał ubezpieczonemu prawo do wypłaty odsetek od przyznanego świadczenia emerytalnego za okres od 28 sierpnia 2009 r.

Sąd oddalił żądanie ubezpieczonej co do odsetek za okres od daty złożenia wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy, gdyż trudno przyjąć, że w dacie złożenia wniosku o rentę organ rentowy posiadał wszystkie niezbędne informacje do ustalenia stanu zdrowia ubezpieczonej i przyznania jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Informacje niezbędne do wydania decyzji przyznającej ubezpieczonej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, jak wskazano powyżej, organ rentowy posiadał w dniu 28 sierpnia 2009 r., dlatego też Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. w pkt 2 sentencji wyroku oddalił odwołanie w pozostałej części.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz uzasadnieniem doręczyć organowi rentowemu, wypożyczając akta rentowe wnioskodawczyni.

K.K.-W.