Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi -Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie G. J. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 19 sierpnia 2014 roku odmawiającej ww. prawa do zasiłku chorobowego za okres od dnia 06 października 2011 r. do dnia 28 grudnia 2011 r.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne.

G. J. podlega dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą od dnia 10 lipca 2009 r.

Decyzją z dnia 18 lutego 2011r ZUS przyznał wnioskodawcy kolejne prawo do świadczenia rehabilitacyjnego w okresie od 16 lutego 2011r. do 15 lipca 2011r.

W dniu 6 czerwca 2011r wnioskodawca wystąpił o orzeczenie niezdolności do pracy i przyznanie prawa do renty. W zaświadczeniu o stanie zdrowia lekarz wskazał wówczas, jako chorobę podstawową zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, zwłaszcza odcinka szyjnego z drętwieniem kończyn górnych oraz zespół depresyjno - lękowy /z powodu, którego przyznawano świadczenie rehabilitacyjne także w okresie do 16 lutego 2011r/. Jako choroby współistniejące lekarz podawał zmiany zwyrodnieniowe stawów barkowych i kolanowych, zespół cieśni nadgarstka, dnę moczanową, nadciśnienie tętnicze, ostrogi piętowe obustronne, obustronne zapalenie ścięgna A..

Orzeczeniem z dnia 30 czerwca 2011 r. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy w okresie od 16 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2012 r. jako prowadzący działalność gospodarczą krawiec. Podczas badania w dniu 30 czerwca 2011 r. stwierdzano poszerzenie zarysów stawu kolanowego lewego, bolesność uciskową obu stawów skokowych i pięt, ograniczenie ruchomości kręgosłupa, bardzo dużą otyłość, trudności w poruszaniu się z dusznością wysiłkową. Nie rozpoznawano objawów korzeniowych, natomiast stwierdzono niestabilne nadciśnienie tętnicze, organiczne zaburzenia osobowości, (...).

W dniu 23 sierpnia 2011 r. (okresie, na który przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy) do ZUS wpłynęły zwolnienia lekarskie wnioskodawcy na okres od 18 sierpnia 2011 r. do 02 września 2011 r., a następnie dalsze zwolnienia, łącznie na okres od 03 września 2011 r. do 08 listopada 2011 r. i dalej do dnia 28 grudnia 2011 r. wystawione przez lekarza specjalistę medycyny rodzinnej. Ten sam lekarz w dniu 07 września 2011 r. wystawił zaświadczenie, w którym wskazał, że po dniu 15 lipca 2011 r. wnioskodawca w ogóle nie odzyskał zdolności do pracy.

Decyzją z dnia 28 września 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił G. J. (1) prawa do zasiłku chorobowego z tytułu działalności gospodarczej za okres od dnia 18 sierpnia 2011 r. do dnia 05 października 2011 r. oraz dalej, w ramach tego samego okresu zasiłkowego. Podniósł, że do dnia 15 lipca 2011 r. wnioskodawca miał przyznane prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, a od 16 lipca 2011r. do 30 czerwca 2012 r. przyznano mu rentę z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast w okresie od 18 sierpnia 2011 r. do 05 października 2011 r. G. J. miał stwierdzoną niezdolność do pracy w związku, z którą składał zwolnienia lekarskie. Z tym, że lekarz leczący wskazał, że wnioskodawca w okresie po 15 lipca 2011 r. w ogóle nie odzyskał zdolności do pracy.

G. J. odwołał się od powyższej decyzji. Odwołanie oddalono prawomocnym wyrokiem tutejszego Sądu z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie XIU 683/11, którym jednocześnie przekazano organowi rentowemu do rozpoznania i wydania decyzji roszczenie wnioskodawcy dotyczące zasiłku chorobowego za okres od dnia 06 października 2011 r. Podstawą rozstrzygnięcia stało się ustalenie, że od dnia 18 sierpnia 2011 r. wnioskodawca nie nabył prawa do nowego okresu zasiłkowego. Zwolnienie lekarskie wystawione na okres od 18 sierpnia 2011 r. wiązało się ze stwierdzeniem nasilenia bólu do prawego barku ze znacznym ograniczeniem ruchomości /M70/, a od 06 października 2011 r. zwolnienia wystawiano w związku z zapaleniem ścięgna A. i związanymi z tym dolegliwościami bólowymi. Z powodu schorzeń z zakresu ortopedii wnioskodawca w okresie od 16 lipca 2011 r. do dnia 17 sierpnia 2011 r. nie był niezdolny do pracy. Stwierdzane wówczas, jak i w dniu 10 stycznia 2012 r. oraz w dniu 18 czerwca 2013 r., podczas badania przez biegłych sądowych lekarzy ortopedów, zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe miernie zaawansowane w zakresie kręgosłupa szyjnego oraz lędźwiowego, a także obu stóp, prawego barku i prawej ręki oraz ostrogi piętowe - nie powodowały niezdolności do pracy w w/w okresie. Natomiast niezdolność do pracy w okresie do dnia 15 lipca 2011 r. oraz od dnia 18 sierpnia 2011 r. została spowodowana tą samą chorobą narządu ruchu – przeciążeniem narządów ruchu ogromną masą ciała. Przeciążenie wyrażało się mniej lub bardziej wyrażonymi subiektywnymi dolegliwościami bólowymi występującymi w różnym czasie w różnych miejscach układu narządu ruchu. Niekiedy przeciążenie wyrażało się bólami kręgosłupa szyjnego bądź lędźwiowego, innym razem bólem okolic przyczepów ścięgien A. bądź bólami w okolicach ostróg piętowych. Powyższe było wyrazem tego samego procesu chorobowego.

Z patologicznych objawów ortopedycznych stwierdzano podczas badania w dniu 10 stycznia 2012 r.: ból przy ucisku na wyrostki kolczyste kręgów szyjnych, bolesność ruchów kręgosłupa szyjnego w krańcowej fazie rotacji i skłonów bocznych, niewielkie ograniczenia w ruchach rotacji zewnętrznej stawów ramiennych, ograniczenie ruchów tułowia – odległość palce – podłoga 30 cm, pochylenie na boki 15 stopni, ból przy ucisku na guzy piętowe od strony podeszwowej. Podczas badania ortopedycznego w dniu 18 czerwca 2013 r. stwierdzano ból w czasie ucisku okolicy wyrostków kolczystych kręgów szyjnych, niewielki ból podczas ucisku okolicy podstawy I palca prawej ręki i w okolicach obwodowych przyczepów ścięgien A.. Występowało śladowe ograniczenie biernych ruchów rotacji i zginania prawego ramienia. Chorobę zwyrodnieniową stawów rozpoznawano u wnioskodawcy także podczas badania przez biegłego sądowego reumatologa w dniu 16 kwietnia 2013 r. G. J. nigdy nie leczył się reumatologicznie, nie zgłaszał napadów dny moczanowej. W okresie do 15 lipca 2011 r. ani po tej dacie nie był nigdy niezdolny do pracy z powodu schorzeń reumatologicznych.

Z powodu schorzeń z zakresu neurologii wnioskodawca w okresie od 16 lipca 2011 r. do dnia 17 sierpnia 2011 r. nie był niezdolny do pracy. G. J. nie był niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych w okresie do 15 lipca 2011 r. oraz od dnia 18 sierpnia 2011 r. Podczas badania przez biegłego sądowego lekarza psychiatrę w dniu 03 grudnia 2012 r. rozpoznawano organiczne zaburzenia osobowości i nastroju, kontrolowane farmakologicznie. Wnioskodawca był wszechstronnie zorientowany, w kontakcie słownym i logicznym. Nie występowały zaburzenia treści i toku myślenia o charakterze psychotycznym, nastrój był nieco drażliwy. G. J. zgłaszał zaburzenia snu, aktywności, osłabienie pamięci.

Stan faktyczny sprawy, Sąd I instancji ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach, nie kwestionowane przez strony i powołane powyżej. Podstawę ustaleń Sądu stanowiły, więc także dowody z akt sprawy XIU 683/11 integralnie związanej z niniejszym procesem i zgłoszonym w nim roszczeniem.

W procesie, ostatecznie Sąd pominął dowód z dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy oraz złożonej przez wnioskodawcę, z uwagi na prawomocne przesądzenie w sprawie XIU 683/11 faktu nie nabycia przez wnioskodawcę prawa do nowego okresu zasiłkowego od dnia 18 sierpnia 2011 r. do dnia 05 października 2011 r. i dalej. Sąd uznał, iż brak było podstaw do dalszego dowodzenia o niezdolności do pracy od dnia 06 października 2011 r. bo było to bezsporne. Zdaniem Sądu nie było też możliwości, aby wnioskodawca nabył nowy okres zasiłkowy od dnia 06 października 2011 r., ponieważ nie było nawet dnia przerwy w niezdolności do pracy osądzonej w sprawie XIU 683/11, tj. przypadającej do dnia 05 października 2011 r. Tym samym wnioskodawca w dniu 15 lipca 2011 r. wyczerpał pełny okres zasiłkowy oraz 9 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. Wobec powyższego, Sąd uznał, iż nie było także podstaw do kontynuowania postępowania z udziałem biegłych sądowych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione przez wnioskodawcę odwołanie od decyzji nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd podniósł, iż odwołanie podlegało oddaleniu z uwagi na treść art. 8 i art. 9 ust.2 ustawy zasiłkowej. Wskazał, iż wnioskodawca przed dniem 16 lipca 2011 r. wyczerpał pełny okres zasiłkowy i 9 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. Z dniem 18 sierpnia 2011 r. nie nabył prawa do nowego okresu zasiłkowego, bowiem niezdolność do pracy w okresie od 18 sierpnia 2011r. i do 15 lipca 2011r. były spowodowane tą samą chorobą, opisywaną w ustaleniach dokonanych ostatecznie w sprawie XIU 683/11. W obu spornych okresach wnioskodawca był niezdolny do pracy z uwagi na przeciążenie narządu ruchu. Sąd podkreślił, iż sprawie należało także pamiętać, że od 16 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2012 r. wnioskodawcy przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, także z powodu zmian zwyrodnieniowych narządu ruchu.

Powołując się na art. 8 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.z 1999, nr 60, poz .636, ze zm.), Sąd wskazał, że zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby nie dłużej jednak niż przez 182 dni. Zgodnie zaś z przepis art. 9 ust. 2 ustawy zasiłkowej, do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczyła 60 dni.

Mając na uwadze powyższe Sąd przyjął, iż okresy niezdolności do pracy do 15 lipca i od 18 sierpnia należało zliczać do jednego okresu zasiłkowego, który został wyczerpany już w roku 2010 r. Sąd wskazał, iż kwestię powyższą przesądzono w sprawie XIU 683/11 i nie mogła ona podlegać odrębnym ustaleniom w sprawie niniejszej.

Reasumując, w ocenie Sądu odwołanie podlegało oddaleniu jako niezasadne na podstawie art. 8 i 9 ustawy zasiłkowej, wobec wyczerpania pełnego okresu zasiłkowego. Sąd zważył, iż G. J. w okresie pobierania renty z tytułu działalności gospodarczej nie nabył prawa do nowego okresu zasiłkowego. Sporny okres zasiłkowy był kontynuacją niezdolności do pracy rozpoczętej 18 sierpnia 2011 r. z powodu tej samej choroby co poprzedni okres. Z uwagi na brak przerw w niezdolności do pracy, która trwała do 5-go jak i od 6 października 2011 r., odpadła potrzeba badania przyczyn, które powodowały dalszą, nieprzerwaną niezdolność do pracy.

Wobec istnienia prawomocnego wyroku Sądu w sprawie XIU 683/11 z uwagi na treść art. 365 k.p.c. Sąd wyłączył dalsze dowodzenie celem uzyskania odmiennych ustaleń niż poczynione z udziałem wnioskodawcy w w/w procesie.

Przy rozstrzyganiu sprawy Sąd miał na uwadze w pierwszej kolejności treść art. 365 § 1 k.p.c., który stanowi, że orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Związanie orzeczeniem oznacza zakaz dokonywania ustaleń sprzecznych z uprzednio osądzoną kwestią, a nawet niedopuszczalność prowadzenia w tym zakresie postępowania dowodowego. Powaga rzeczy osądzonej rozciąga się również na motywy wyroku w takich granicach, w jakich stanowią one konieczne uzupełnienie rozstrzygnięcia, niezbędne dla wyjaśnienia jego zakresu. W szczególności, powagą rzeczy osądzonej mogą być objęte ustalenia faktyczne w takim zakresie, w jakim indywidualizują one sentencję jako rozstrzygnięcie o przedmiocie sporu i w jakim określają one istotę danego stosunku prawnego. Mając to na uwadze, Sąd uznał, że pomiędzy stronami niniejszego procesu w sprawie XIU 683/11 został już rozstrzygnięty spór, w którym wydano prawomocny wyrok i przesądzono kwestię braku prawa G. J. do nowego okresu zasiłkowego w nieprzerwanym okresie niezdolności do pracy od dnia 18 sierpnia 2011 r. Sąd zaznaczył, iż wnioskodawca nie podnosił i nie wykazywał, aby w okresie od 18 sierpnia 2011 r. do dnia 28 grudnia 2011 r. występowały przerwy w niezdolności do pracy. Sąd zważył, iż obowiązkiem Sądów jest zaś respektowanie tych okoliczności faktycznych ustalonych w sposób stanowczy we wcześniejszej sprawie, które określały istotę sporu i uzasadniały oddalenie zgłoszonych w niej roszczeń.

Reasumując, w ocenie Sądu I instancji wnioskodawca nie miał prawa do zasiłku chorobowego w spornym okresie, co znalazło wyraz w sentencji uzasadnianego wyroku. Odwołanie jako nieuzasadnione, Sąd oddalił na podstawie art. art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pełnomocnik powoda.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, a to: art. 9 ust. 1 i 2. w zw. z art. 8 ustawy z dnia 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez jego wadliwą wykładnię polegająca na odmowie przyznania zasiłku chorobowego, pomimo upływu 60 dni przerwy pomiędzy ustaniem poprzedniej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy;

2. nierozpoznanie istoty sprawy i zaniechanie przeprowadzenia postępowania dowodowego w odniesieniu do spornego okresu zasiłkowego, w szczególności zaniechanie ustalenia z jakiego tytułu powstała u ubezpieczonego niezdolność do pracy w okresie 6.10.2011 - 28.12.2011 roku;

3. naruszenie prawa procesowego a to:

- art. 365 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. polegająca na błędnej wykładni poprzez przyjęcie, że związanie prawomocnym orzeczeniem w sprawie XI U 683/11 odnosi się do nowego okresu zasiłkowego, przy jednoczesnym zaniechaniu poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych;

- art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 k.p.c. polegająca na :

- przeprowadzeniu licznych dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy XI U 683/11 na okoliczności nie mające istotnego znaczenia dla rozpoznania przedmiotowej sprawy;

- wadliwej i wybiórczej ocenie wniosków opinii biegłych sporządzonych w sprawie XI U 683/11 i ustalenie na jej podstawie, że w spornym okresie nie przysługuje ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego z uwagi na nieprzerwany okres niezdolności do pracy, pomimo iż wnioski w/w opinii wskazują, że wnioskodawca w okresie od 15.07.2011 do 5.10.2011 nie był niezdolny do pracy, zatem od dnia 6.10.2011 rozpoczął się dla niego nowy okres zasiłkowy (początek nowej niezdolności do pracy w znaczeniu klinicznym);

- niedostatecznym wyjaśnieniu w drodze dokumentów załączonych z akt innego postępowania podstawy udzielenia ubezpieczonemu zwolnienia z pracy w spornym okresie;

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i ustalenie prawa do zasiłku chorobowego w okresie od 6.10.2011 r. do 28.12.2011 r., ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lutego 2015 r. pełnomocnik wnioskodawcy poparł apelację i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego za II instancję. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji wydał prawidłowe rozstrzygnięcie znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd drugiej instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów postępowania, polegających na nierozpoznaniu kwestii istotnych dla rozstrzygnięcia, skutkujących koniecznością zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył prawa G. J. (1) do zasiłku chorobowego za okres od dnia 06 października 2011 r. do dnia 28 grudnia 2011 r. Istota sporu sprowadzała się do rozstrzygnięcia zagadnienia, czy wnioskodawca po wyczerpaniu pełnego okresu zasiłkowego przed dniem 16 lipca 2011 r., nabył prawo do nowego okresu zasiłkowego od dnia 06 października 2011 r., a zatem czy zgodnie z art. 8 i 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o oświadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz.U.2014.159) winien otrzymać prawo do zasiłku chorobowego za nowy okres niezdolności do pracy.

Celem wyjaśnienia spornej kwestii Sąd I instancji przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe. Dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, w oparciu o które wysnuł trafne wnioski.

W myśl art. 8 oraz 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (teks jedn. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 267 ze zm.) zasiłek chorobowy przysługuje przez okres trwania niezdolności do pracy z powodu choroby lub niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2 - nie dłużej jednak niż przez 182 dni, a jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana gruźlicą lub występuje w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Do okresu, o którym mowa w art. 8, zwanego dalej "okresem zasiłkowym", wlicza się wszystkie okresy nieprzerwanej niezdolności do pracy, jak również okresy niemożności wykonywania pracy z przyczyn określonych w art. 6 ust. 2. Do okresu zasiłkowego wlicza się okresy poprzedniej niezdolności do pracy, spowodowanej tą samą chorobą, jeżeli przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekraczała 60 dni.

Natomiast art. 233 § 1 kpc. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga zatem wykazania, iż sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego.

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Przede wszystkim wskazać należy, iż Sąd I instancji zasadnie przyjął, iż w spornym okresie nie przysługuje ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego z uwagi na nieprzerwany okres niezdolności do pracy. Na gruncie rozpoznawanego wypadku niewątpliwym było, iż wnioskodawca zarówno w okresie do 15 lipca 2011 r. jak i od 18 sierpnia 2011 r. był niezdolny do pracy z uwagi na tą samą chorobę tj. przeciążenie narządu ruchu. Niezdolność do pracy z powodu powyższej jednostki chorobowej istniała również w okresie od 18 sierpnia 2011 r. do 5 października 2011 r., o czym świadczą zwolnienia lekarskie wystawiane za wskazany okres przez lekarza specjalistę medycyny rodzinnej. Ponadto, ten sam lekarz w dniu 07 września 2011 r. wystawił zaświadczenie, w którym wskazał, że po dniu 15 lipca 2011r wnioskodawca w ogóle nie odzyskał zdolności do pracy. Natomiast sporny okres, za który wnioskodawca domaga się prawa do zasiłku chorobowego datuje się od 06 października 2011 r. do dnia 28 grudnia 2011 r., a zatem nie nastąpił ani jeden dzień przerwy w okresie zasiłkowym. Wbrew twierdzeniom apelacji brak więc podstaw do przyjęcia, iż od dnia 6.10.2011 r. rozpoczął się nowy okres zasiłkowy, a w związku z tym ubezpieczonemu przysługuje prawo do zasiłku chorobowego.

Wskazać należy, iż zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 2.9.2009 r. (II UZP 7/09, OSNP 2010, Nr 7-8, poz. 93) ustanie "poprzedniej niezdolności do pracy" oznacza ustanie niezdolności do pracy, w znaczeniu medycznym. W uzasadnieniu powyższej uchwały Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że w komentowanym przepisie ustawodawca odróżnia "okres zasiłkowy" i "okres niezdolności do pracy", a zgodnie z obowiązującymi zasadami wykładni w każdym przypadku pierwszeństwo ma wykładnia językowa. Podkreślił, że w razie każdej niezdolności do pracy powstaje prawo do nowego okresu zasiłkowego, którego długość określa art. 9 ust. 2 ustawy. Natomiast o tym, czy będzie to pierwszy dzień okresu zasiłkowego, czy kolejny decyduje rodzaj choroby, a w razie tej samej choroby długość przerwy między obiema niezdolnościami. W ostatnim przypadku istotny jest czas trwania przerwy, która - jeżeli jest względnie długa - może wskazywać na zakończenie się procesu chorobowego, a nowa niezdolność do pracy z powodu tej samej choroby jest już traktowana jako efekt nowego procesu chorobowego ( wyrok SN z dnia 6 listopada 2008 r., II UK 86/08, Lex nr 566009). Nowy okres zasiłkowy otwiera się zatem, w sytuacji gdy istniała przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy. Natomiast jeżeli pracownik nie odzyskał zdolności do pracy, okresy niezdolności przypadające przed i po przerwie zliczyć należy do jednego okresu zasiłkowego.

W przedmiotowej sprawie, wnioskodawca zdolności do pracy w ogóle nie odzyskał. Bezsprzecznym jest, iż proces chorobowy nie zakończył się po wykorzystaniu przez ubezpieczonego pełnego okresu zasiłkowego oraz 9 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. Potwierdzają to zarówno zwolnienia lekarskie obejmujące okres do 5 października 2011 r., zaświadczenie lekarza prowadzącego, jak również fakt, iż wnioskodawcy przyznano rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy z powodu zmian zwyrodnieniowych narządu ruchu, od dnia 16 lipca 2011r. do 30 czerwca 2012 r. Natomiast wobec nieustania niezdolności do pracy rozpoczętej 18 sierpnia 2011 r. roku, okres od 6 października zgodnie z ww. art. 9 należało traktować jako kontynuację dotychczasowej niezdolności do pracy nie dającą prawa do ubiegania się o zasiłek chorobowy, z którego możliwość korzystania wyczerpała się.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, Sąd I instancji dokonując powyższych ustaleń faktycznych, zasadnie oparł się na prawomocnym wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z dnia 26 lutego 2014 r. wydanym w sprawie XIU 683/11. Wskazać należy, iż Sąd Rejonowy poczynił szczegółowe rozważania odnośnie zastosowania art. 365 k.p.c. na gruncie rozpatrywanego przypadku, wskazując, iż obowiązkiem Sądu jest respektowanie tych okoliczności faktycznych ustalonych w sposób stanowczy we wcześniejszej sprawie, które określały istotę sporu i uzasadniały oddalenie zgłoszonych w niej roszczeń. W poprzednio rozpoznawanej sprawie ustalono natomiast, iż po wyczerpaniu pełnego okresu zasiłkowego w dniu 15 lipca 2011 r., wnioskodawca przeszedł na rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 16 lipca 2011 r. do 30 czerwca 2012 r., a także, iż w okresie od 18 sierpnia 2011 r. do 05 października 2011 r. miał stwierdzoną niezdolność do pracy w związku, z którą składał zwolnienia lekarskie. W konsekwencji prawomocnym orzeczeniem stwierdzono, iż wnioskodawca nigdy nie odzyskał zdolności do pracy z uwagi na przeciążenie narządu ruchu. Przesądzono zatem kwestię braku prawa G. J. do nowego okresu zasiłkowego w nieprzerwanym okresie niezdolności do pracy od dnia 18 sierpnia 2011 r. Mając na uwadze powyższe, na gruncie rozpoznawanej sprawy należało przyjąć, iż powyższe kwestie kształtują się tak, jak przyjęto w prawomocnym, wcześniejszym wyroku. Zaś z uwagi na brak jakiejkolwiek przerwy w niezdolności do pracy, nie zachodziła konieczność zbadania przyczyn, które powodowały dalszą nieprzerwaną niezdolność do pracy.

Rozważając wszystkie powyższe okoliczności, należy zatem uznać, iż zarzut nierozpoznana istoty sprawy i zaniechania przeprowadzenia postępowania dowodowego w odniesieniu do spornego okresu zasiłkowego, w szczególności zaniechanie ustalenia z jakiego tytułu powstała u ubezpieczonego niezdolność do pracy w okresie 6.10.2011 - 28.12.2011 roku, jest całkowicie bezpodstawny. Nawet gdyby przyjąć, iż w okresie od 6 października niezdolność do pracy wnioskodawcy spowodowana była inną chorobą, nie dotyczącą narządu ruchu, przepisy umożliwiające ewentualnie rozważenie, czy powstał nowy okres zasiłkowy, nie miały zastosowania w świetle powyższego stanu faktycznego, bowiem pomiędzy poprzednią niezdolnością do pracy - stwierdzoną prawomocnym wyrokiem - a niezdolnością będącą przedmiotem obecnego postępowania, nie istniał ani jeden dzień przerwy. W konsekwencji oba okresy niezdolności należało zaliczyć do jednego okresu zasiłkowego, bez względu na chorobę, którą są spowodowane.

W powyższej sytuacji, Sąd I instancji prawidłowo wywiódł, że prawomocne orzeczenie Sądu Rejonowego, wydane w sprawie XIU 683/11, w świetle, którego wnioskodawca nie odzyskał zdolności do pracy i nie nabył prawa do nowego okresu zasiłkowego w nieprzerwanym okresie niezdolności do pracy od dnia 18 sierpnia 2011 r., jest w przedmiotowej sprawie wiążące, a co za tym idzie, dalsze dowodzenie celem uzyskania odmiennych ustaleń niż poczynione w w/w procesie było wyłączone. Na marginesie wskazać należy, iż wnioskodawca w prawomocnie zakończonym postępowaniu nie podnosił i nie wykazywał, aby w okresie od 18 sierpnia 2011 r. do 28 grudnia 2011 r. występowały jakiekolwiek przerwy w niezdolności do pracy. Ponadto strona skarżąca nie kwestionowała dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy, w oparciu o którą, Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie o sygn. akt XIU 683/11. Zatem Sąd I instancji, zasadnie przyjął za podstawę do rozstrzygnięcia kwestii prawa do zasiłku po dniu 6.10.2011 r. uprzednio poczynione ustalenia faktyczne, jednocześnie uznając, iż zachodzi konieczność ograniczenia dowodzenia faktów objętych prejudycjalnym orzeczeniem.

W tym stanie rzeczy zarówno zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego oraz naruszenia prawa materialnego, a w szczególności art. 9 ust. 1 i 2. w zw. z art. 8 ustawy z dnia 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa poprzez jego wadliwą wykładnię, nie zasługiwały na uwzględnienie.

Zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada zatem prawu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację skarżącego jako bezzasadną.