Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

V Ka 926/17 - uzasadnienie Sąd Okręgowy w Łodzi z 2017-12-21

Sygn. akt V Ka 926/17

UZASADNIENIE

Ł. S. został oskarżony o to, że:

w 14 lutego 2017 roku w miejscowości Z., gm. B., woj. (...), kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) będąc w stanie nietrzeźwości wyniki I badania - 0,59 mg/l, II badania - 0,50 mg/l i III badania - 0,50 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art.178a§1 kk.

Wyrokiem z dnia 15 maja 2017 roku, w sprawie o sygn. akt II K 81/17, Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej:

1. oskarżonego Ł. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art.178a § 1 k.k. i za to na podstawie art.178a § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając stawkę dzienną grzywny na kwotę 10 złotych;

2. na podstawie art. 43a § 2 k.k. zasądził od oskarżonego Ł. S. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 złotych;

3. na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat i na podstawie art. 63 § 4 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet tego zakazu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 14 lutego 2017 roku,

4. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego Ł. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 złotych tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniosła obrońca oskarżonego.

Obrońca oskarżonego na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 § 1 k.p.k. zaskarżyła powyższy wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na korzyść oskarżonego Ł. S..

Obrońca oskarżonego, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. powyższemu rozstrzygnięciu zarzuciła rażącą niewspółmierność orzeczonej kary, a mianowicie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, podczas gdy środek ten jest nieadekwatny do okoliczności popełnienia przedmiotowego występku oraz nie uwzględnia właściwości i warunków osobistych oskarżonego.

W konkluzji apelacji obrońca oskarżonego, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 2 k.p.k. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego Ł. S. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, do których prowadzenia wymagane jest prawo jazdy kategorii B na okres 3 lat.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

Przeprowadzając kontrolę instancyjną przedmiotowej sprawy należało stwierdzić, że sąd rejonowy w sposób rzetelny i kompetentny zebrał materiał dowodowy, wnikliwie go rozważył, a stanowisko swoje wszechstronnie i wyczerpująco uzasadnił.

Ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mieszczą się w ramach swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochroną art. 7 k.p.k. Zostały one bowiem poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, stanowiły wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz były logicznie i wyczerpująco, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, uargumentowane w pisemnych motywach wyroku.

Sąd rejonowy przeprowadził szczegółową analizę zgromadzonych dowodów odnosząc się do okoliczności mogących stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Precyzyjnie wskazał też na przesłanki dokonanej oceny dowodów. Tok rozumowania sądu rejonowego przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny i poprawny logicznie, nie zawiera sprzeczności i dwuznaczności, a wywiedzione wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie tego rodzaju uchybień, które skutkować musiałyby uniewinnieniem oskarżonego Ł. S. od popełnienia zarzucanego mu czynu przestępczego albo koniecznością uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Nie stwierdzono również tego rodzaju uchybień, które prowadzić musiałyby do zmiany zaskarżonego rozstrzygnięcia w zakresie wymierzonego oskarżonemu środka karnego, o co zwróciła się obrońca oskarżonego we wniesionym środku odwoławczym.

Orzeczenie o karze i środkach karnych wymierzonych oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo zawarte w zaskarżonym wyroku bowiem, w ocenie sądu odwoławczego, jest prawidłowe i nie ma powodu do jego korekty.

Sąd meriti w sposób wnikliwy i rzetelny rozważył wszystkie okoliczności niniejszej sprawy zwłaszcza zaś okoliczności łagodzące i obciążające mające wpływ na wymiar kary i zastosował w stosunku do oskarżonego m.in. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, który to środek nie nosi znamion rażąco niewspółmiernie surowego w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. i który odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 k.k.

W utrwalonym orzecznictwie wskazuje się, że „rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych orzeczonych przez sąd I instancji a karą jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. Ma to miejsce zatem wówczas, gdy orzeczona kara nie uwzględnia należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie jej społecznego oddziaływania i celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma osiągnąć w stosunku do skazanego. Praktycznie zachodzi zaś wtedy, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 30 września 2010 roku, sygn. akt II AKa 266/10, opubl. LEX nr 686862).

Kontrola instancyjna skarżonego rozstrzygnięcia pozwoliła natomiast na stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie sąd pierwszej instancji kierował się i w pełni uwzględnił zasady i dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone w art. 53 k.k., nie naruszając przy tym granic swobodnego uznania sędziowskiego. Sąd meriti w sposób właściwy uzasadnił swój pogląd dotyczący prawidłowej reakcji karnej na popełnione przez oskarżonego przestępstwo. Sąd pierwszej instancji w szczególności prawidłowo uznał, iż jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary wziąć należy pod uwagę stopień nietrzeźwości sprawcy (dwukrotnie przekraczający ustawowo określony w art. 115 § 16 k.k. stan nietrzeźwości), znaczną społeczną szkodliwość czynu związaną z naruszeniem dobra jakim jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, a także względy prewencji generalnej. Prawidłowo również sąd jako okoliczności łagodzące uznał przyznanie się przez oskarżonego Ł. S. do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa, okazanie skruchy, uprzednią niekaralność, a także jego trudną sytuację rodzinną. Uwzględniając wszystkie wskazane okoliczności obok kary grzywny orzekł w stosunku do oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, którego wymiar – co należy podkreślić – jest tożsamy z dolną granicą ustawowego zagrożenia (sąd bowiem, zobligowany treścią art. 42 § 2 k.k., w przypadku skazania sprawcy przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, który popełnił takie przestępstwo znajdując się w stanie nietrzeźwości, ma obowiązek wymierzenia mu środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju na czas nie krótszy niż 3 lata).

Jednocześnie wskazać należy, iż nie sposób się zgodzić z wnioskiem obrońcy oskarżonego, która zwróciła się o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, na podstawie art. 42 § 2 k.k., wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, do których prowadzenia wymagane jest prawo jazdy kategorii B. Taki wniosek nie zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego – trzeba mieć bowiem na względzie, iż orzeczenie w stosunku do oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów z wyłączeniem pojazdów określonej grupy (tj. pojazdów, do których kierowania konieczne są uprawnienia innych kategorii niż (...)) byłoby w odczuciu społecznym przyjęciem, że nietrzeźwy kierowca samochodu jest niebezpieczny, ale gdy kieruje pojazdem określonej kategorii innej niż (...)) – niebezpieczny nie jest. Potrzeba wyeliminowania nietrzeźwego kierowcy z ruchu drogowego na określony okres czasu (celem wychowania go i uświadomienia z jednej strony zagrożenia, jakie wywołał, z drugiej nieopłacalności popełniania tego rodzaju czynów) uzasadnia orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych bez zawężania jego stosowania bądź wyłączania spod jego obowiązywania określonej grupy pojazdów. Trzeba mieć przy tym na uwadze – odnosząc się do argumentacji podniesionej przez obrońcę oskarżonego – iż środek karny ma stanowić dolegliwość dla sprawcy. Brak możliwości korzystania z pojazdu w celach zarobkowych jest naturalną konsekwencją jego orzeczenia, nie może stać się powodem zmniejszenia jego rozmiaru. Decydując się na kierowanie pojazdem w takim stanie oskarżony musiał mieć świadomość konsekwencji jakie wynikają z podjętej przez niego decyzji. W pierwszej kolejności powinien był uświadamiać sobie jakie stwarza zagrożenie – znajdując się w stanie znacznie utrudniającym percepcję i możliwość szybkiego reagowania na sytuację na drodze, która potrafi zmienić się w ułamku sekundy, w następnej zaś – powinien uświadamiać sobie, że może stracić uprawnienia do kierowania pojazdami, a co za tym idzie – możliwość wykonywania pracy zarobkowej określonego rodzaju. Wskazać zatem należy, iż nawet trudna sytuacja majątkowa oskarżonego oraz jego pełne skruchy zachowanie po popełnieniu przestępstwa nie może mieć wpływu na wykładnię przepisu art. 42 § 2 k.k.

Nadto zauważyć należy, iż zawężanie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do pojazdów, do których prowadzenia niezbędne jest prawo jazdy kategorii (...) jest niezasadne, bowiem zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 05 stycznia 2011 roku o kierujących pojazdami (tekst jedn. Dz. U. z 2015r., poz. 1273 ze zm.) prawo jazdy innych kategorii niż kat. (...) nie może być wydane osobie ubiegającej się o wydanie lub zwrot zatrzymanego prawa jazdy, a także o przywrócenie uprawnienia w zakresie prawa jazdy powyższych kategorii w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii (...). Orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych z zawężeniem do pojazdów, dla których niezbędne są uprawnienia kategorii (...) stanowiłoby zatem de facto pozbawienie kierowcy również uprawnień do kierowania innymi pojazdami (dla których prowadzenia niezbędne są inne kategorie niż (...)) – bowiem niemając uprawnień do kierowania samochodem osobowym, Ł. S. nie mógłby kierować autami podlegającymi innym kategoriom, do ich prowadzenia niezbędne są bowiem, zgodnie z obowiązującymi przepisami, również uprawnienia do kierowania autami kategorii (...).

Mając zatem powyższe na względzie należy uznać, że orzeczony wobec oskarżonego przez sąd pierwszej instancji środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat za przypisane mu przestępstwo nie nosi znamion rażąco niewspółmiernie surowego w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Łodzi na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając wniesioną przez obrońcę oskarżonego apelację za bezzasadną.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy w Łodzi zasądził od oskarżonego Ł. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Agnieszka Kmieciak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Łodzi
Data wytworzenia informacji: