Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa M. W. przeciwko (...) Spółdzielni Mieszkaniowej o dopuszczenie do współposiadania i zakazanie naruszeń nakazał (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł. dopuszczenie M. W. do współposiadania części wspólnej nieruchomości szczegółowo opisanej w punkcie 1, poprzez umożliwienie przez pozwanego zamontowania powodowi anteny satelitarnej na ścianie bocznej nadbudówki bloku przy ul. (...), która to nadbudówka umiejscowiona jest na dachu wskazanego wyżej budynku (punkt 1), a w pozostałej części oddalił powództwo (punkt 2).

Apelację od powyższego wyroku złożyła pozwana, zaskarżając rozstrzygnięcie w części, tj. w zakresie punktu 1. Rozstrzygnięciu skarżąca zarzuciła:

1.  naruszenie prawa materialnego, a to art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222), art. 1 ust. 7 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych w zw. z art. 48 § 1 i 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo Spółdzielcze (tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 1443), art. 12 ust. 1 ustawy o własności lokali (tj. Dz.U. Nr 80, poz. 903) oraz art. 140 k.c. i art. 206 k.c., co jej zdaniem doprowadziło do niezasadnego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że powód ma prawo do współkorzystania z nieruchomości wspólnej poprzez zamontowanie anteny satelitarnej na wybranej przez siebie części budynku (zgodnie z regulacją kodeksu cywilnego o współwłasności), w sytuacji gdy to pozwana sprawuje zarząd powierzony nieruchomościami wspólnymi (a więc zastosowanie w sprawie mają wyłącznie przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych wprowadzające instytucję zarządu powierzonego, jako lex specialis wobec przepisów k.c. o współwłasności). Nadto, wskazując, iż żądanie powoda powoduje pogorszenie stanu faktycznego nieruchomości przy ul. (...), skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 5 k.c.;

2.  naruszenie przepisów postępowania, a to art. 224 § 1 k.p.c. i 233 § 1 k.p.c. poprzez przedwczesne zamknięcie rozprawy oraz brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego pod kątem ustalenia możliwości zainstalowania przez powoda anteny satelitarnej na balkonie przynależnym do zajmowanego przez niego lokalu oraz na nadbudówce budynku, a w konsekwencji nieustalenie, czy prawo powoda do współposiadania części wspólnej nieruchomości zostało w rzeczywistości ograniczone i zasługuje na ochronę, a także dowolną w miejsce swobodnej ocenę materiału dowodowego, poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że zamocowanie przez powoda anteny satelitarnej na ścianie nadbudówki bloku, nie spowoduje utraty gwarancji udzielonej na prace remontowe tej części budynku, której istnienie, wbrew odmiennemu ustaleniu Sądu Rejonowego, wykazała pozwana oraz nieprawidłowe ustalenie możliwości odbioru telewizyjnego sygnału satelitarnego w określonych częściach budynku. Nadto, w ramach omawianej grupy zarzutów, skarżąca podniosła naruszenie art. 6 k.c. poprzez nieuzasadnione przyjęcie za udowodnioną okoliczność ograniczania przez pozwaną współposiadania części wspólnej budynku poprzez uniemożliwienie zamocowania anteny satelitarnej, podczas gdy powód ma możliwość zamocowania tej anteny na bocznych ścianach budynku.

W oparciu o powyższe zarzuty, skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części, ewentualnie o uchylenie w tej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Jednocześnie, skarżąca wniosła o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, który Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własny.

W pierwszej kolejności koniecznym jest rozpoznanie zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Za chybiony należało uznać zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny, jak również zarzut przedwczesności zamknięcia rozprawy (naruszenia art. 224 § 1 k.p.c.). W myśl powołanego przepisu art. 233 § 1 k.p.c. ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje zatem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu I instancji, zaś skarżąca prezentując niezadowolenie z treści rozstrzygnięcia Sądu w żaden sposób nie wykazała, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c., co nadaje apelacji polemiczny charakter.

Przede wszystkim, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy, w szczególności zeznania powoda i ustalił, że nie ma on możliwości odbioru sygnału satelitarnego montując antenę satelitarną na balkonie zajmowanego przez niego lokalu nr (...) czy też na przeciwległej ścianie, a zatem w miejscach sugerowanych jako odpowiednie przez pozwaną. Taki stan rzeczy wynika z usytuowania budynku i lokalu powoda. Okoliczność ta zresztą nie była w toku postępowania kwestionowana przez pozwaną, której aktywność procesowa zmierzała do wykazania, że zamontowanie anteny na nadbudówce usytuowanej na dachu budynku, spowoduje uszkodzenie poszycia dachowego oraz utratę gwarancji na wykonane prace remontowe w tym miejscu budynku. Podnoszenie zatem w apelacji zarzutu, że Sąd Rejonowy nie ustalił, czy powód w rzeczywistości nie może zainstalować anteny na balkonie z uwagi na brak sygnału nie może odnieść skutku. Pozwana nie wykazała bowiem inicjatywy, aby wykazać przeciwny stan rzeczy. Natomiast, zeznania powoda w tym zakresie zasługują na wiarę, tym bardziej, iż powód badając możliwość odbioru, zasięgał także opinii specjalisty.

W dalszej kolejności, należy zgodzić się ze stanowiskiem przyjętym przez Sąd Rejonowy, iż istnieje możliwość zamontowania anteny na dachu budynku bez utraty gwarancji, jeśli miejscem tego montażu będzie ściana boczna nadbudówki, znajdującej się na tym dachu. Nieudowodnione zaś pozostały twierdzenia pozwanej dotyczące zakazu prowadzenia jakichkolwiek prac związanych z dachem i nadbudówką pod rygorem utraty gwarancji, co szczegółowo wyjaśnił Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W konsekwencji powyższego, przyjmując ścianę boczną nadbudówki na dachu budynku jako odpowiednie miejsce do zamontowania przez powoda anteny satelitarnej oraz mając na uwadze fakt, iż nadbudówka ta jest częścią wspólną nieruchomości budynkowej, w której znajdują się wyodrębnione lokale własnościowe, Sąd Okręgowy ocenił uprawnienie powoda do wykonania rzeczonego montażu.

W tym zakresie, Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, iż w sprawie zastosowanie znajduje art. 12 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r o własności lokali (Dz.U. Nr 80, poz. 903) oraz ( w zakresie nieuregulowanym rzeczoną ustawą na mocy odesłania z art. 1 ust. tejże ustawy) przepisy kodeksu cywilnego o współwłasności, w tym art. 140 k.c. i 206 k.c.

Skarżąca kwestionując zastosowanie w niniejszej sprawie ww. przepisów, powołała się na art. 27 ust 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 2000 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 1222), zgodnie z którym zarząd nieruchomościami wspólnymi stanowiącymi współwłasność spółdzielni jest wykonywany przez spółdzielnię jak zarząd powierzony, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, choćby właściciele lokali nie byli członkami spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 241 i art. 26. Przepisów ustawy o własności lokali o zarządzie nieruchomością wspólną nie stosuje się, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 i 1a, które stosuje się odpowiednio.

W pierwszej kolejności, należy mieć na uwadze, że postanowienie powyższe stanowi wyjątek od przewidzianej w art. 27 ust 1 ww. ustawy, generalnej zasady odsyłającej do odpowiedniego stosowania przepisów ustawy o własności lokali w zakresie nieuregulowanym w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych.

Następnie, należy podkreślić, czego skarżąca zdaje się nie zauważać, iż art. 27 ust. 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych dotyczy jedynie zarządu nieruchomością wspólną, a więc reguluje kwestię obowiązków podejmowania przez spółdzielnię określonych czynności o charakterze prawnym i faktycznym w stosunku do rzeczy wspólnej. Przedmiotem zaś niniejszego postępowania było uprawnienie powoda jako współwłaściciela do korzystania z rzeczy wspólnej. Przy czym, ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych nie reguluje kwestii korzystania z nieruchomości będącej współwłasnością spółdzielni oraz właścicieli lokali wyodrębnionych, a zatem w tym zakresie zastosowanie znajduje ustawa o własności lokali odsyłająca w zakresie nieuregulowanym do przepisów k.c.

Mając na uwadze powyższe, na pełną aprobatę zasługują podniesione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia argumenty. Zgodnie z nimi, odmowa ze strony zarządu pozwanej spółdzielni umożliwienia zamontowania anteny satelitarnej na części wspólnej budynku, stanowi naruszenie przysługującego powodowi prawa określonego tak w kodeksie cywilnym (art. 140 k.c., art. 206 k.c.), jak i ustawie o własności lokali (art. 12 ustawy). W związku z powyższym powodowi przysługuje ochrona w postaci powództwa o dopuszczenie do współposiadania. Montaż anteny satelitarnej na nadbudówce budynku mieszkalnego przy ulicy (...) w Ł., w żadnej mierze nie naruszy identycznych, co do zakresu, uprawnień pozostałych współkorzystających, ani nie spowoduje uszkodzenia poszycia dachu, czy elewacji budynku, a w konsekwencji utraty gwarancji.

Rozstrzygnięcie Sądu jest zatem prawidłowe, a żaden z zarzutów naruszenia prawa materialnego, w tym art. 5 k.c., nie okazał się zasadny.

Mając na uwadze wszystko powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako nieuzasadnioną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik sporu zasądzając od (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w Ł. na rzecz M. W. kwotę 120 zł. Na kwotę tę złożyło się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika powoda w postępowaniu odwoławczym ustalone w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461).