Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 października 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II C 121/16 z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. przeciwko M. M. Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo

Apelację od powyższego wyroku złożyła powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Funduszu Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Zaskarżył wyrok w całości:

Skarżonemu wyrokowi zarzucił:

naruszenia przepisów prawa materialnego w postaci art. 123 § 1 k.c. w związku z art. 118 k.c. poprzez przyjęcie, iż złożenie przez (...) Bank S.A. wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nie przerwało biegu dochodzonego roszczenia, albowiem nie jest to czynność podjęta bezpośrednio w celu zaspokojenia roszczenia, co w konsekwencji podprowadziło do przyjęcia, że dochodzone pozwem roszczenie uległo przedawnieniu, podczas gdy złożenie ww. wniosku było niezbędne do uzyskania tytuły wykonawczego, w oparciu o który poprzedni wierzyciel prowadził postępowanie egzekucyjne w przedmiotowej sprawie,

Powołując się na powyższe podstawy zaskarżenia, skarżący wniósła o:

a.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 33.083,19 PLN wraz z ustawowymi oraz umownymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

b.  zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kwoty 4.072,00 PLN tytułem zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed Sądem I instancji,

c.  zwrotu kosztów procesu za postępowanie przed Sądem II instancji według norm przepisanych, w tym opłaty od apelacji i kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

ewentualnie skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach procesu.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz obciążenie powoda kosztami postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oparł swoje rozstrzygnięcie
na następujących ustaleniach:

W dniu 5 grudnia 2007 roku pozwany zawarł z (...) Bankiem SA z siedzibą w W. umowę kredytu na zakup samochodu marki S. (...) r. prod 2000. Kwota na jaka opiewało zobowiązanie wynosiła 11.509,68 franków szwajcarskich.

Wykonanie zobowiązania zabezpieczone zostało poprzez przewłaszczenie 0,49 części samochodu na rzecz Banku. Jednocześnie w umowie zastrzeżono, że samochód w całości przechodzi na Bank w razie ziszczenia się warunku – braku spłaty kredytu wraz z odsetkami w umówionym terminie.

W związku z naruszeniem warunków powyższej umowy, wierzyciel w dniu 4 października 2011 roku dokonał jej wypowiedzenia i wezwał do uiszczenia niespłaconych należności lub do zwrotu kredytowanego pojazdu.

Dłużnik nie ustosunkował się do powyższego wypowiedzenia. W następstwie w dniu 14 maja 2013 roku został wystawiony przeciwko niemu bankowy tytuł egzekucyjny, w dniu 31 maja 2013 roku zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

Wierzyciel następnie wniósł o przeprowadzenie egzekucji w celu uzyskania powyższej kwoty. Wobec bezskuteczności przeprowadzonej egzekucji , komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi – Widzewa w Łodzi wydał w dniu 17 czerwca 2015 roku postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego z uwagi na jego bezskuteczność.

W dniu 19 grudnia 2014 roku doszło do przelewu wierzytelności przysługującej (...) Bank SA w W. na rzecz (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W..

O cesji wierzytelności pozwany został powiadomiony przez zbywcę pismem z dnia 19 grudnia 2014 roku ze wskazaniem kwoty wierzytelności na dzień 30 listopada 2014 roku

W dniu 6 lipca 2015 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 32.216,80 zł tytułem zwrotu wskazanej wierzytelności.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie, kierując się dyrektywą swobodnej oceny dowodów, zasadami współżycia społecznego oraz doświadczeniem życiowym. Sąd ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo podlegało oddaleniu.

Wskazał, że na mocy obowiązujących do dnia 27 listopada 2015 roku przepisów art. 96-98 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo Bankowe, bank był uprawniony do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, który po nadaniu klauzuli wykonalności pozwalał na wszczęcie na jego podstawie postępowania egzekucyjnego. Zgodnie z art. 11 ust. 3 tej ustawy bankowy tytuł egzekucyjny, któremu nadano klauzulę wykonalności na podstawie przepisów dotychczas obowiązujących, zachowuje moc tytułu wykonawczego także po jej wejściu w życie.

Zważył, iż wierzytelność w ten sposób stwierdzona została następnie w drodze umowy cesji przeniesiona na powoda, który wystąpił z roszczeniem rozpoznawanym w niniejszym postępowaniu. W stosunku do dochodzonego roszczenia pozwany podniósł przeciwko powyższemu szereg zarzutów, do których Sąd po dokonaniu ustalenia stanu faktycznego ustosunkował się.

Po pierwsze Sąd pierwszej instancji podniósł, iż pozwany wykazywał, iż powód nie wskazał w sposób precyzyjny umowy, z której wierzytelność wynika, ani nie określił, czy i w jakim zakresie wierzytelność ta została uiszczona. Zaznaczył także, iż pojazd na zakup którego przeznaczone były środki z umowy kredytu został następnie przewłaszczony na zabezpieczenie na rzecz banku, a w wyniku jego uszkodzenia w wypadku drogowym Bank miał uzyskać kwotę z odszkodowania W tej kwestii Sąd zważył, iż powód załączył do materiału dowodowego umowę kredytu we frankach szwajcarskich zawartą pomiędzy pozwanym a (...) Bankiem w dniu 5 grudnia 2007 roku w celu zakupu używanego samochodu marki S.. Na poręczonym za zgodność przez radcę prawnego odpisie dokumentu widoczny był podpis pozwanego. Z tego też względu Sąd przyjął, iż określenie wierzytelności nastąpiło w sposób jasny i zrozumiały. Co do kwestii ewentualnego uregulowania przez powoda części świadczenia bądź też uzyskania przez Bank zaspokojenia przed dokonaniem cesji wierzytelności, Sąd wskazał, iż kierował się dyrektywą wyrażoną w art. 6 k.c. Stosownie do treści tego przepisu, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ponieważ to pozwany, nie zaś powód wywodził z przytoczonych powyżej zarzutów skutki w postaci braku obowiązku świadczenia, przyjąć należy, iż to na nim ciążył obowiązek wykazania, powyższych okoliczności mających wpływ na istnienie i wysokość zobowiązania. W niniejszym stanie faktycznym Sąd podniósł, iż nie dysponuje żadnymi dowodami potwierdzającymi ww. twierdzenia, co powoduje konieczność uznania tych okoliczności za nieudowodnione.

W przedmiocie zarzutu dotyczącego potencjalnego niespełnienia się warunku zawieszającego przewidzianego w umowie cesji, co w efekcie mogło skutkować nieprzejściem wierzytelności na powoda, powyższe ustalenia co do treści art. 6 k.c. w myśl rozważań Sądu meriti pozostały aktualne. Ponadto Sąd stwierdził również, że wierzytelność może być zbyta w drodze umowy cesji, opisanej w art. 509 i nast. k.c. Przepisy nie wymagają dla bytu tej umowy zachowania szczególnej formy, jedynym wyjątkiem od tej zasady jest dyspozycja art. 511 k.c. Zgodnie z jego treścią, w wypadku gdy wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. W stanie faktycznym będącym przedmiotem rozważań, umowa przelewu wierzytelności zawarta została w formie pisemnej w dniu 19 grudnia 2014 roku. Stronami tej umowy były (...) Bank S.A. z siedzibą w W., będący prawnym następcą (...) Banku S.A. oraz powodowy Fundusz. Zgodnie z jej treścią, lista wierzytelności przysługujących Bankowi i objętych umową miała stanowić załącznik do umowy. Warunkiem jego przekazania była zapłata oznaczonej części ceny. Brak zatem uiszczenia ekwiwalentu pieniężnego uniemożliwiłby zatem, rozumując logicznie, dochodzenie roszczenia w niniejszym postępowaniu - powód nie miałby bowiem dostępu do danych o wierzytelności, w tym wrażliwych danych osobowych takich jak nr PESEL, których wskazanie jest niezbędne dla dochodzenia roszczenia przed Sądem. Warte odnotowania jest również, iż pozwany podpisując umowę o przyznanie limitu kredytowego równocześnie wyraził zgodę na dokonanie przelewu wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego (oświadczenie do umowy kredytu, k. 78). Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, iż zarzut podniesiony przez powoda dotyczący ważności umowy cesji jest bezzasadny

W jednym z pism pozwanego wskazano również zarzut nieokreślenia daty, według której ustalono kurs franka szwajcarskiego w stosunku do złotego przy przeliczaniu wartości kredytu przez powoda. W tej kwestii Sąd meriti zważył, że umowa cesji wierzytelności opiewa wyłącznie na sumy wyrażone w walucie polskiej, przez co przyjąć należy, iż przeliczenia z waluty obcej na polską dokonał nie powód, ale jego poprzednik prawny (...) Bank S.A. Z racji nie określenia w umowie kredytu szczególnych regulacji dotyczących dnia określenia kursu przeliczenia, zastosowanie znajdą unormowania kodeksowe. Stosownie do treści art. 358 § 1 k.c, jeżeli przedmiotem zobowiązania podlegającego wykonaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest suma pieniężna wyrażona w walucie obcej, dłużnik może spełnić świadczenie w walucie polskiej, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe będące źródłem zobowiązania lub czynność prawna zastrzega spełnienie świadczenia wyłącznie w walucie obcej. Przepis § 2 tego artykułu stanowi zaś jednoznacznie, iż wartość waluty obcej określa się według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia wymagalności roszczenia, chyba że ustawa, orzeczenie sądowe lub czynność prawna zastrzega inaczej. Jednocześnie, z racji przeniesienia na powoda wierzytelności wyrażonej w walucie polskiej, o czym świadczy zarówno treść umowy jak i zawiadomienia wierzyciela o dokonaniu cesji, wykluczyć należy przyjęcie przez Bank § 3 tego przepisu, przyznającego mu prawo przeliczenia świadczenia według kursu z dnia jego spełnienia. Mając na uwadze powyższe, zarzut pozwanego Sąd uznał za niesłuszny.

Pozwany, oprócz wszystkich przytoczonych powyżej zarzutów, powołał się również na zarzut przedawnienia roszczenia. W tej kwestii Sąd zważył, że w przedmiotowym stanie faktycznym roszczenie objęte bankowym tytułem egzekucyjnym zostało przeniesione na powoda w drodze umowy cesji. W razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczność wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta (art. 509 § 2 k.c). Co do zasady, nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia, zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu. Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem, w przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności; nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r., nr 6, poz. 98, z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC z 2007 r., nr 1, poz. 4, z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, bo w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c, a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny, przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c, musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie.

W przedmiocie możliwości powołania się przez cesjonariusza na przerwę spowodowaną wszczęciem egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego Sąd meriti zwrócił uwagę na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. (sygn. akt III CZP 29/16). Zgodnie z jej treścią, wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

W stanie faktycznym będącym podstawą niniejszych rozważań, przedmiotem cesji wierzytelności była wierzytelność z umowy pożyczki, która była następnie dochodzona przez cedentkę (...) Bank S.A. - na podstawie wystawionego przez nią bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, do czego stosownie do przywołanych już (a obecnie nieobowiązujących) przepisów Prawa bankowego była uprawniona. Nabywca wierzytelności, o ile zazwyczaj wstąpiłby w ogół praw i obowiązków przysługujących zbywcy, w przedmiotowym stanie faktycznym zostaje ograniczony w swoich uprawnieniach, o czym jednoznacznie wypowiedział się w przytoczonej powyżej uchwale Sąd Najwyższy.

Na podstawie powyższego Sąd Rejonowy zmuszony był skonstatować, iż przerwanie biegu przedawnienia wywołane wszczęciem egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego nie jest prawnie relewantne w stosunku do powoda i nie może on powoływać się na nie, odpierając zarzut przedawnienia.

W związku z powyższym, Sąd stwierdził, iż z uwagi na brak szczególnej regulacji dotyczącej przedawnienia roszczeń wynikających z umowy kredytu bankowego, zastosowanie znajduje art. 118 k.c. Stanowi on generalną klauzulę, zgodnie z którą w braku odmiennej regulacji termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Zdaniem Sądu Rejonowego w przedmiotowym stanie faktycznym obowiązek zwrotu całej wysokości udzielonego kredytu powstał w chwili, w którym roszczenie o zwrot całej sumy stało się wymagalne, tj. w dniu wskazanym w wypowiedzenie umowy - 30 dni od daty doręczenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy co miało miejsce 19 października 2011 roku (k.69) czyli 19 listopada 2011 roku. Termin przedawnienia wynosi 3 lata z uwagi na fakt pozostawania w związku z działalnością gospodarczą pierwotnie uprawnionej. Z uwagi na fakt, iż wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie (...) odnosi skutki prawne wyłącznie do banku -wystawcy tytułu, roszczenie zwrotu wierzytelności przysługujące powodowi uległo przedawnieniu z upływem trzyletniego terminu liczonego od dnia powstania obowiązku zwrotu. Oznacza to, że przedawnienie roszczenia w stosunku do powoda nastąpiło w dniu 19 listopada 2014 roku, zaś pozwany był uprawniony do podniesienia zarzutu przedawnienia nawet w dniu zawarcia umowy cesji.

Upływ biegu przedawnienia jest uwzględniany jedynie na zarzut dłużnika. Pozwany podniósł zarzut upływu biegu przedawnienia w uzupełnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty, dlatego też Sąd był uprawniony do rozpoznania powyższej kwestii.

Mając na uwadze powyższe, Sąd stwierdził iż powołanie się na zarzut przedawnienia było skutecznie i tym samym orzekł o oddaleniu powództwa

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlegała oddaleniu.

Sformułowany przez powoda zarzut naruszenia art. 123 § 1 k.p.c. w zw. z art 118 k.c. jest chybiony. Wyrokiem wydanym w sprawie o sygn. akt I C 121/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi -Śródmieście w Łodzi II Wydział Cywilny oddalił powództwo w całości jako przedawnione.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko zaprezentowane przez Sąd Rejonowy. Powód w złożonej apelacji twierdzi, iż roszczenie nie uległo przedawnieniu gdyż poprzedni wierzyciel tj. G. (...) Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny a następnie wystąpił do Sądu Rejonowego o nadanie (...) klauzuli wykonalności. Zdaniem powoda złożenie przez (...) Bank S.A. wniosku o nadanie klauzuli wykonalności przerwało bieg przedawnienia roszczenia.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie można zgodzić się taką interpretacją prawa. Pomijając kwestię niekonstytucyjności (...), wskazać należy, iż przedmiotowa należność jest przedawniona. W tym miejscu przywołać należy, uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016r. (III CZP 29/16) na którą powołał się zarówno Sad Rejonowy jak i pozwany, a w której stwierdzono, iż „ Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.

Podobnie w temacie przedawnienia wypowiedział się Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 8 stycznia 2016r. (III Ca 1840/15) „Dokonanie przez bank cesji objętej tym tytułem ( (...)) należności na rzecz powoda - nie mającego prawa do wystawiania takich tytułów - skutkowało tym, że nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem jest niedopuszczalne (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004r., III CZP 9/04, OSNC 2005, nr 6, poz. 98 oraz z dnia 22 lutego 2006r., IIICZP 129/05, OSNC 2007, nr 1, poz. 4) Powód nie mógłby zatem kontynuować egzekucji wszczętej przez cedenta, gdyż musiałby uzyskać nowy tytuł wykonawczy wydany w postępowaniu rozpoznawczym. Wbrew pozorom nie stanowi to przesadnego ograniczenia obrotu wierzytelnościami, lecz jest wynikiem koniecznego z punktu widzenia zasad praworządności wymagania, że wyjątkowe uprawnienie banku przyznane mu w ustawie do uzyskiwania tytułu egzekucyjnego poza sądowym postępowaniem rozpoznawczym nie może być interpretowane rozszerzająco i każdy cesjonariusz takiej wierzytelności musi się z tym liczyć ".

Sąd Okręgowy nie podziela stanowiska powoda iż przedmiotowa uchwała Sądu Najwyższego nieprecyzyjnie wyjaśnia czy złożenie przez wierzyciela pierwotnego wniosku o nadanie klauzuli (...) przerywa bieg przedawnienia w stosunku do kolejnego wierzyciela. Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Najwyższy jednoznacznie wypowiedział się, że (...) był zarezerwowany jedynie dla Banku i tylko Bank mógł dochodzić na jego podstawie roszczeń. Skoro powód nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez Bank na podstawie (...) to również nie powinien czerpać innych korzyści.

W przedmiotowej kwestii wypowiedział się Sąd Okręgowy w Łodzi w m.in. w wyrokach:

–

III Ca 1094/16 z dnia 6 grudnia 2016r., „ Powyższe wynika z wyjątkowości przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego, bowiem skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem (por. dalsze motywy uzasadnienia cytowanej uchwały Sądu Najwyższego sygn. III CZP 29/16). Ten kluczowy argument znalazł się również w innej wypowiedzi Sądu Najwyższego, w której podkreślono, iż niemożność kontynuowania egzekucji prowadzonej na podstawie bankowego tytułu wykonawczego nie stanowi bynajmniej nadmiernego ograniczenia obrotu wierzytelnościami, lecz jest wynikiem koniecznego z punktu widzenia zasad praworządności wymagania, że wyjątkowe uprawnienia banku do uzyskiwania tytułu egzekucyjnego poza postępowaniem sądowym nie może być interpretowane rozszerzająco, wobec czego każdy cesjonariusz takiej wierzytelności musi się z tym liczyć (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 5 października 2016 r., III CZP 52/16, publikator www.sn.pl )."

–

III Ca 1169/16 z dnia 13 grudnia 2016r. „Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności. Nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza niebędącego bankiem nie było dopuszczalne (zob. uchwały SN z 2.04.2004 r., III CZP 9/04, OSNC/2005/6/98, z 22.02.2006 r., III CZP 129/05, OSNC/2007/1/4, z 19.02.2015 r., III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, gdyż w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c, a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny, przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c, musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób niż w nim wskazane, za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki czynności wierzyciela - banku, prowadzące do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela.

Analiza powyższego prowadzi do wniosku, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną złożeniem wniosku o nadanie klauzuli wykonalności.

Mając powyższe na uwadze należało orzec jak sentencji na podstawie art. 385 k.p.c.