Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Tarnowie – Wydział V Gospodarczy

w składzie

Przewodniczący SSR Michał Bień

Protokolant stażysta Edyta Raś

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2015 r. w Tarnowie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Fundu­szu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G.

przeciwko P. S. (1)

o zapłatę kwoty 25.000,00 (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy) zł wraz z odset­kami umownymi

I.  zasądza od pozwanego P. S. (1) na rzecz strony po­wo­dowej B. (...) Niestanda­ryzowanego Sekurytyzacyjnego Fundu­szu Inwestycyjnego Za­mkniętego kwotę 25.000,00 (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy) zł wraz z odsetkami umownymi liczo­nymi od kwoty 25.000,00 (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy) zł
w wysoko­ści odpo­wia­dającej czterokrotnej wyso­ko­ści stopy kredy­tu lom­bardo­we­go Naro­dowe­go Banku Polskie­go w skali roku tj.
w wysokości:

1)  16 % od dnia 29 czerwca 2013 r. do dnia 08 października 2014 r.,

2)  12 % od dnia 09 października 2014 r. do dnia 04 marca 2015 r.,

3)  10 % od dnia 05 marca 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego P. S. (1) na rzecz strony po­wo­dowej B. (...) Niestanda­ryzowanego Sekurytyzacyjnego Fundu­szu Inwestycyjnego Za­mkniętego kwotę 3.667,00 (słownie: trzy tysiące sześćset sześćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym kwotę 2.417,00 (słownie: dwa ty­siące czterysta siedemnaście) zł tytułem zwrotu kosztów zastęp­stwa procesowego.

SSR Michał Bień

sygn. akt V GC 472/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 29 października 2015 r.

I

Strona powodowa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. w pozwie wnie­sionym w elektronicz­nym po­stępowaniu upominawczym w dniu 08 sierpnia 2014 r. przeciwko P. S. (1) do­ma­gała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego kwoty 25.000,00 (słownie: dwadzieścia pięć tysięcy) zł wraz z od­setkami u­mownymi w wysokości 16 % w skali roku li­czonymi od dnia 29 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty jednakże nie wyższej niż czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego oraz zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prze­pisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie żądania pozwu strona powodowa B. (...) Niestandary­zowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty podniosła, że w dniu 22 grudnia 2008 r. pozwany P. S. (1) w związku z prowadzoną działal­nością gospodarczą zawarł umowę kredytu gospodarczego w rachunku bieżą­cym numer (...). Wobec braku zapłaty zadłu­żenia umową sprzedaży z dnia 26 czerwca 2013 r. wierzytelność ta została sprzedana przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną stronie powodowej w łącznej kwocie 308.117,87 zł w tym: 208.136,09 zł tytułem kapitału, 99.757,51 zł tytułem odsetek umownych naliczanych przez bank w wy­sokości zgodnej z treścią zawartej z pozwanym umowy kredytu gospo­darczego w rachunku bieżącym w okresie od dnia jej zawarcia do dnia sprze­daży wie­rzytelności na rzecz strony powodowej oraz kwotę 224,27 zł tytułem kosztów poniesionych przez bank w związku z monitoringiem płatności oraz kosztów działań windykacyjnych podejmowanych przez bank po dniu wypowie­dzenia umowy w wysokości zgodnej z treścią umowy kredytu gospodarczego w ra­chunku bieżącym.

Strona powodowa podała, że pozwany zawierając umowę zgodził się na wszystkie jej postanowienia w tym warunki dotyczące naliczania odsetek oraz kosztów monitoringu i czynności windykacyjnych a aktualną na dzień sprzedaży wierzytelności wysokość zadłużenia w tym wszystkie jego części składowe po­twierdzał wyciąg z załącznika do umowy sprzedaży wierzytelności. Na podsta­wie zawartej przez pozwanego umowy kredytu w rachunku bieżącym oraz u­mowy sprzedaży wierzytelności zawartej z poprzednim wierzycielem od dnia nabycia wierzytelności B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz In­westycyjny Zamknięty kontynuował naliczanie odsetek za opóźnienie w spła­cie wymagalnego kapitału w kwocie 208.136,09 zł w wysokości 16 % w skali roku, jednakże nie większej niż czterokrotność aktualnej wysokości stopy kre­dytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Na dzień wniesienia pozwu zaległość z tego tytułu wynosiła 37.071,03 zł zaś łączna wysokość zadłużenia pozwanego na dzień 08 sierpnia 2014 r. została stwierdzona dokumentem księgowym w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych powoda i wynosiła: 208.136,09 zł tytułem kapitału, 136.828,54 zł tytułem odsetek oraz 224,27 zł tytułem kosztów. Cała kwota wskazanego wyżej zadłużenia była wymagalna.

B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Za­mknięty naprowadził, że pozwany pomimo, iż był wzywany do zapłaty, nie uiścił żądanej kwoty. Z uwagi na wysokie koszty postępowania oraz małe prawdopo­dobieństwo pełnego zaspokojenia roszczenia strona powodowa dochodziła części roszczenia w kwocie 25.000,00 zł nie zrzekając się przy tym prawa do dochodzenia pozostałej kwoty zadłużenia (k. 3 – 7, k. 16 – 18).

Postano­wieniem z dnia 11 września 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Za­chód w Lublinie Wydział VI Cywilny przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowie (k. 8).

W uzasadnieniu pozwu wniesionego w następstwie przekazania sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowie X Zamiejscowy Wydział Cy­wilny z siedzibą w Tuchowie strona powodowa B. (...) Niestandaryzowany Se­kurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty powielił argumenty powołane
w uzasadnieniu pozwu wniesionego w elektronicznym po­stę­powaniu upomi­naw­czym (k. 16 – 18).

Na rozprawie w dniu 04 lutego 2015 r. pozwany podniósł zarzut przedaw­nienia roszczenia (k. 89).

W piśmie procesowym z dnia 25 lutego 2015 r. B. (...) Niestandaryzo­wany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty podtrzymał żądanie pozwu.

Na uzasadnienie swojego pisma procesowego strona powodowa podała, że wbrew twierdzeniom pozwanego do przedawnienia roszczenia nie doszło, gdyż w dniu 30 maja 2012 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna wypowiedziała pozwanemu umowę stawiając tym samym wie­rzytelność w stan natychmiastowej wymagalności. Zatem zgodnie z art. 120. § 1. k.c. od tej daty należało liczyć początek biegu przedawnienia (data wymagal­ności roszczenia). Ponadto w dniu 15 czerwca 2012 r. poprzedni wierzyciel skierował wniosek o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądowej klauzuli wykonalności, co sąd uczynił na mocy postanowienia wydanego w dniu 22 czerwca 2012 r. Następnie w dniu 24 lipca 2012 r. skierowano wniosek
o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Postępowanie administracyjne pro­wadzone przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w T. zostało umorzone na mocy postanowienia wydanego w marcu 2014 r., co po raz kolej­ny skutkowało przerwaniem biegu terminu przedawnienia, zaś pozew został złożony przez powoda w dniu 08 sierpnia 2014 r. a więc przed upływem trzylet­niego terminu przedawnienia.

B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Za­mknięty stwierdził, iż mając na uwadze, że roszczenia banku przedawniają się
z upływem trzech lat, roszczenie banku zarówno na dzień złożenia wniosku
o na­danie klauzuli wykonalności jak i wniosku o wszczęcie egzekucji nie było przedawnione, gdyż złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności i wnio­sku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przerywało bieg przedawnienia, zatem roszczenie strony powodowej nie było przedawnione i mogło być sku­tecznie dochodzone na drodze sądowej (k. 90 – 92).

W piśmie procesowym z dnia 12 marca 2015 r. pozwany P. S. (1)wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postę­powania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych powiększonych o opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa w wysoko­ści 17,00 zł.

W uzasadnieniu swojego pisma pozwany podniósł, iż na dzień wniesie­nia pozwu, tj. 08 sierpnia 2014 r. nie został poinformowany o dokonanym prze­niesieniu praw do wierzytelności, do czego stronę powodową obligowało posta­nowienie § (...) pkt (...)) umowy sprzedaży wierzytelności. Ponadto podniósł oko­liczność braku wykazania przez stronę powodową związku przyczynowego między umową sprzedaży wierzytelności a załączoną kopią wykazu wierzytel­ności z adnotacją o „zamazanych” danych osobowych wskazując, że w prawym dolnym rogu znajdowała się kopia naniesiona na rzeczony dokument. Pozwany zakwestionował jego zgodność z oryginałem jako tożsamą kopią dokumentu podnosząc zarzut tworzenia „nowego dokumentu”, który nie był odzwierciedle­niem załącznika nr(...)będącego integralną częścią umowy, z której strona po­wodowa wywodziła skutki prawne. Ponadto pozwany wniósł o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego w Tarnowie V Wydziału Gospodarczego, gdyż umowa kredytu została zawarta w związku z prowadzeniem przez pozwanego działalności gospodarczej (k. 134 – 136).

W piśmie procesowym z dnia 20 marca 2015 r. pozwany podtrzymał za­rzut przedawnienia dochodzonego przez stronę powodową roszczenia wskazu­jąc za podstawę tego zarzutu art. 731. k.c. jako lex specialis w stosunku do przepisów regulujących termin przedawnienia, a którego okres wynosił dwa lata i winien być liczony od upływu 30 dniowego terminu wskazanego w wypowie­dzeniu umowy rachunku bankowego z dnia 09 marca 2011 r.

P. S. (1) wskazał, iż dwuletni termin przedawnienia z art. 731. k.c. miał zastosowanie do wszelkich roszczeń z wyjątkiem roszczeń o zwrot wkładów oszczędnościowych wynikających z u­mo­wy rachunku bankowego, bez względu na rodzaj rachunku jak też posiadacza rachunku. Na podstawie umowy z dnia 22 grudnia 2008 r. zawarł z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną umowę kredytu w rachunku bankowym, z którego środki mógł przeznaczyć dowolnie na finansowanie bieżących zobowiązań wyni­ka­jących z wykonywanej działalności gospodarczej. W ramach tego ra­chun­ku umowa ta spowodowała dostęp do limitu w kwocie 150.000,00 zł, który pozbawiony był w szczególności harmonogramu spłat, terminów dokonywa­nia płatności, naliczonych odsetek od rat kapitałowych oraz wskaza­nia konkretnego celu, czym charakteryzuje się umowa kredytu. Literalna wykładnia wypowie­dzenia
z dnia 09 marca 2011 r. stanowiła „wypowiedzenie umowy rachunku bieżącego z dnia 27 października 2008 r.” Pozwany zaprzeczył, ażeby wypowiedzenie umowy było skierowane do udzielonego kredytu, co mogłoby znaleźć przesłanki do zarzutu przedawnienia roszczenia znajdującego umocowanie na zasadach ogólnych wyrażonych w art. 118. k.c.

Pozwany naprowadził, iż postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowie
z dnia 22 czerwca 2012 r. rozpoczęło ów dwuletni termin przedawnienia, który mijał najdalej 22 czerwca 2014 r. a zważywszy, iż strona powodowa złożyła po­zew w dniu 08 sierpnia 2014 r., roszczenie należało uznać za spóźnione (k. 153 – 155).

Strona powodowa ustosunkowując się do zarzutów pozwanego w piśmie procesowym z dnia 22 kwietnia 2015 r. podniosła, że dochodziła roszczenia
z tytułu umowy kredytu gospodarczego w rachunku bieżącym z dnia 22 grudnia 2008 r. nie zaś z tytułu umowy rachunku bieżącego, a zgodnie z art. 117. k.c. roszczenia majątkowe w tym wynikające z umowy kredytu ulegają przedawnie­niu z upływem trzyletniego terminu określonego w art. 118. k.c.

B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Za­mknięty podniósł, że umowa cesji wierzytelności z dnia 26 czerwca 2013 r. za­wierała przedmiotowo i podmiotowo istotne elementy by uznać ją za skuteczną.

Strona powodowa podała, że nieścisłość związana z datą zawarcia u­mowy kredytu wynikała z faktu, iż bank posługiwał się dwoma datami, tj. datą zawarcia umowy 22 grudnia 2008 r. oraz datą nadania w systemie tj. 27 paź­dziernika 2008 r.

B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Za­mknięty wskazał nadto, że zawiadomienie pozwanego o cesji wierzytelności zostało mu wysłane przez poprzedniego wierzyciela tj. przez bank, co jednak nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (k. 162 – 165).

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 25 maja 2015 r. wniósł o oddale­nie powództwa w całości z powodu zarzutu wskazującego na bezwzględną nieważność czynności prawnej polegającej na udzieleniu umocowania w dniu 10 września 2013 r. przez K. B. (1) oraz M. K. jako członków zarządu strony powodowej, co naruszało bezwzględnie obowiązujący art. 58. k.c. i co było podstawą naruszenia zasady reprezentacji zarządu spółki jako organu umocowanego do składania skutecznego oświadczenia woli.

Zarzut braku należytej reprezentacji strony powodowej przez pełnomoc­nika P. S. (1) uzasadnił tym, iż pełnomocnictwo procesowe zostało udzielone w dniu 10 września 2013 r. przez prezesa zarządu K. B. (1)oraz członka zarządu M. K., zaś pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym został złożony w dacie 08 sierpnia 2014 r., zatem strona powodowa nie wykazała należytego umocowania do działania przez swojego pełnomocnika, co jako czynność sprzeczna z ustawą było bezwzględ­nie nieważne w rozumieniu art. 58. § 1. k.c.

Ponadto pozwany podniósł, że w piśmie procesowym strony powodowej z dnia 22 kwietnia 2015 r. powołano kolejne pełnomocnictwo udzielone przez członków zarządu K. B. (1) oraz M. K. w dniu 23 października 2014 r., gdy z odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego z tej samej daty wynikało, że do składania oświadczeń w imieniu spółki wymagane było współdziałanie dwóch członków zarządu, albo jednego członka zarządu wraz
z prokurentem, zaś z działu 2. załączonego odpisu z Krajowego Rejestru Są­dowego wynikało, że M. K. nie był w tej dacie członkiem zarządu po­woda (k. 172 – 176, k. 178 – 182).

Na zarządzenie z dnia 15 czerwca 2015 r. przekazano sprawę do rozpozna­nia do Wydziału V Gospodarczego Sądu Rejonowego w Tarnowie (k. 185).

W piśmie procesowym z dnia 17 września 2015 r. strona powodowa u­stosunkowując się do zarzutów pozwanego podniosła, iż na stronie 4 wydruków informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 10 września 2013 r. a także z dnia 23 października 2014 r. zawarta była informacja, iż członkiem zarządu organu za­rządzającego funduszem był M. K.. Do wykazania okoliczności właści­wego umocowania wystarczający był sam odpis z rejestru funduszy inwestycyj­nych powodowego funduszu, który wykazywał w sposób należyty umocowanie osób podejmujących czynności prawne. W rubryce 06. rejestru funduszy inwe­stycyjnych wskazano członków zarządu towarzystwa funduszy inwestycyjnych, tj. prezesa K. B. (1) oraz członka zarządu M. K.. Ponadto pełnomocnictwo procesowe udzielone pełnomocnikowi strony powo­dowej nie zostało cofnięte (k. 195 – 196).

Na rozprawie w dniu 29 października 2015 r. pozwany P. S. (1) po zapoznaniu się z odpisem umowy ugody z dnia 28 lipca 2011 r. (k. 117 – 118) oświadczył, iż na drugiej stronie odpisu umowy znajdował się jego podpis
i jego pieczątka firmowa (k. 211 verte).

Bezspornym w sprawie było, że P. S. (1) w dniu 22 grudnia 2008 r. zawarł umowę kredytu w rachunku bieżącym (...) (...) Bankiem (...) spółką akcyjną. Nie było sporu co do tego, że w dniu 04 grudnia 2009 r. (...) Bank (...) zawarli aneks numer (...) do umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r. Poza sporem było, że w dniu 28 lipca 2011 r. (...) Bank (...) zawarła z P. S. (1) umowę ugody nu­mer (...), przedmiotem której była restrukturyzacja wymagalnej wierzytel­ności przysługującej (...) Bankowi (...) spółce akcyjnej z tytułu umowy kredytu. Nie było sporu co do tego, że w §(...). umowy ugody dłużnik P. S. (1) uznał w całości wierzytelność w kwocie 237.354,44 zł w tym o kapitale 214.151,01 zł i odsetkach w kwocie 23.203,43 zł oraz dalszych odsetkach bez zastrzeżeń jako należną (...) Bankowi (...) spółce akcyjnej oraz koszty mogące powstać w trakcie trwania umowy. Bezspornym było, że (...) Bank (...) spółka akcyjna w dniu 15 czerwca 2012 r. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny przeciwko P. S. (1) oraz w tym samym dniu skierowała wniosek o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądowej klauzuli wykonalności. Poza sporem było, że postanowieniem z dnia 22 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytu­łowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną przeciwko P. S. (1). Nie było sporu co do tego, że pismem z dnia 24 lipca 2012 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna skierowała do komornika sądowego wniosek
o wszczęcie egzekucji przeciwko P. S. (1).

II

Stan faktyczny sprawy częściowo był bezsporny.

Bezsporne w sprawie było, że P. S. (1) w dniu 22 grudnia 2008 r. zawarł umowę kredytu w rachunku bieżącym (...) z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną (k. 4 – 6, k. 16 – 18, k.22 – 24, k. 93 – 97, k. 153 – 155). Poza sporem było, że (...) Bank (...) spółka akcyjna w dniu 15 czerwca 2012 r. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny przeciwko P. S. (1) oraz w tym sa­mym dniu skierowała wniosek o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądowej klauzuli wykonalności (k. 90 – 92, k. 123 – 124). Poza sporem było, że postanowieniem z dnia 22 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wyko­nalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) (...) Bank (...) spółkę akcyjną przeciwko P. S. (1) (k. 90 – 92, k. 125, postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowie X Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Tuchowie z dnia 22 czerwca 2012 r. w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie X Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Tuchowie o sygnaturze X Co 212/ 12 na k. 28). Nie było sporu co do tego, że pismem z dnia 24 lipca 2012 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna skierowała do komornika są­dowego wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko P. S. (1) (k. 90 – 92, k. 126 – 127).

Sąd Rejonowy w Tarnowie ustalił ponadto następujący stan fak­tyczny:

Stosownie do treści § 1. ust. 1. umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna udzieliła kredyto­biorcy czyli P. S. (1) na warunkach określonych umową, kredytu odnawialnego w ramach limitu kredytowego w kwocie 150.000,00 zł (§ 1. ust. 1. umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Środki z kredytu kredytobiorca zobowiązał się przeznaczyć na finansowa­nie bieżących zobowiązań wynikających z wykonywanej działalności (§ (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

W myśl § (...) ust.(...) umowy kredytu kredyt udzielony został na okres od dnia 22 grudnia 2008 r. do dnia 22 grudnia 2009 r. (§ (...) ust.(...)umowy kredytu
z dnia 22 grudnia 2008 r.)

Okres wykorzystania i okres spłaty kredytu upływał z dniem zakończenia okresu kredytowania, tj. z dniem 22 grudnia 2009 r. (§ (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.)

Kwota wykorzystanego kredytu była oprocentowana w stosunku rocznym według zmiennej stopy procentowej. Stopa procentowa równa była wysoko­ści stawki referencyjnej powiększonej o marżę (...) Banku (...) spółki akcyjnej (§ (...) ust. (...) u­mowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

(...) Bank (...) spółka akcyjna upraw­niona była do pobrania odsetek od zadłużenia przeterminowanego za okres od dnia, w którym powinna nastąpić spłata do dnia poprzedzającego dzień spłaty, według stopy procentowej przewidzianej dla kredytów przeterminowanych i kre­dytów postawionych po upływie terminu wypowiedzenia w stan natychmiasto­wej wymagalności na cele gospodarcze i mieszkaniowe określonej w uchwałą zarządu (...) Banku (...) spółki akcyjnej obowiązującej w okresach, za które oprocentowanie jest naliczane i podawanej do wiadomości klientom w komunikacie (...) Banku (...) spółki akcyjnej udostępnionym w lokalach oddziałów niezale­żenie od innych form powiadomienia. Stopa oprocentowania należności prze­terminowanych mogła ulegać zmianie w okresie obowiązywania umowy w za­leżności od sytuacji gospodarczej i zmian na rynku pieniężnym a zwłaszcza do zmian stopy rezerw obowiązkowych banków oraz zmian stóp procentowych NBP ustalonych przez Radę Polityki Pieniężnej (§ (...)ust.(...) umowy kredytu
z dnia 22 grudnia 2008 r.)

Na podstawie § (...) ust. (...) umowy kredytu w przypadku niedo­trzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu w szczególności w przypadku braku lub istotnego obniżenia wpływów środków pieniężnych na rachunek, zgodnie z postanowieniami umowy rachunku, albo w razie utraty przez kredyto­biorcę zdolności kredytowej (...) Bank (...) spółka akcyjna mogła wypowiedzieć niniejszą umowę kredytu albo obniżyć kwotę przyznanego kredytu (§ (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Zgodnie z § (...) ust.(...) umowy kredytu po wypowiedzeniu przez (...)Bank (...) spółkę akcyjną umowy kredytu, kre­dytobiorca zobowiązany był spłacić zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu
i na­liczone bieżące odsetki od kredytu nie później niż w ostatnim dniu terminu wypowiedzenia umowy (§ (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Niespłacona część kredytu, o której mowa w ust. 1., stawała się zadłuże­niem przeterminowanym w dniu upływu terminu wypowiedzenia umowy (§ 15. ust. 2. umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Zgodnie z brzmieniem § (...) ust.(...)umowy kredytu do zadłużenia prze­terminowanego, o którym mowa w ust. (...) (...) Bank (...) spółka akcyjna uprawniona była do stosowania postanowień § (...)(§ (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Dowód: odpisy umowy kredytu w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. – k. 22 – 24, k. 93 – 97.

Umowa kredytu została następnie zmieniona aneksem z dnia 04 grudnia 2009 r. w ten sposób, że zgodnie z §(...) ust.(...) umowy (...) Bank (...) spółka akcyjna udzieliła P. S. (1) kredy­tu w kwocie 150.000,00 zł na czas od dnia 22 grudnia 2008 r. do dnia 03 grudnia 2009 r. oraz kredytu w kwocie 220.000,00 zł na czas od dnia 04 grudnia 2009 r. do dnia 04 grudnia 2010 r. (punkt I aneksu z dnia 04 grudnia 2009 r.).

Tym samym w myśl zmodyfikowanego § (...) ust. (...) umowy kredyt został udzielony na czas od dnia 22 grudnia 2008 r. do dnia 04 grudnia 2010 r. (punkt II aneksu z dnia 04 grudnia 2009 r.).

W myśl zmienionego § (...)ust. (...) umowy kredytu okres wykorzystania i o­kres spłaty upływał z dniem zakończenia kredytowania, tj. z dnia 04 grudnia 2010 r. (punkt III aneksu z dnia 04 grudnia 2009 r.).

Dowód: odpis aneksu numer (...) z dnia 04 grudnia 2009 r. do umowy kredytu numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. – k. 94.

W dniu 28 lipca 2011 r. P. S. (1) zawarł z (...) Bankiem (...) spółką akcyjną umowę ugody numer (...), przedmiotem której była restrukturyzacja wymagalnej wierzytelności przysługu­jącej (...) Bankowi (...) spółce akcyjnej
z ty­tułu umowy kredytu w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. W § (...)umowy ugody dłużnik P. S. (1)uznał w całości wierzytelność obejmującą kapitał w kwocie 214.151,01 zł, odsetki w kwocie 23.203,43 zł oraz dalsze odsetki oraz koszty mogące po­wstać w trakcie trwania umowy bez zastrzeżeń jako należne (...) Bankowi (...) spółce akcyjnej. W myśl § (...) umowy ugody ustanie stosunku umownego (wykreowanego umową ugody), na skutek złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu warunków spłaty określonych umową ugody uprawniało (...)Bank (...)spółkę akcyjną do rozliczania pozostałej do spłaty wierzytelności na zasadach ogólnych obo­wiązujących w (...) Bank (...) spółce akcyjnej, w tym do zastosowania stopy procentowej przewidzianej dla kredytów gospo­darczych przeterminowanych i postawionych po upływie okresu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności określonej w uchwale zarządu (...)Bank (...) spółki akcyjnej obowiązującej w o­kresach, za które oprocentowanie jest naliczane. Zgodnie z zapisem § (...) umowa ugody nie stanowiła odnowienia umowy kredytu w rozumieniu art. 506. § 1. k.c. a (...)Bank (...) spółka akcyjna zacho­wała wszelkie roszczenia wynikające z umowy kredytu. Załącznik do przedmio­towej umowy ugody stanowił harmonogram spłaty kredytu objętego umową ugody, zgodnie z którego treścią P. S. (1) miał spłacić kredyt w pięciu ratach w tym czterech równych po 1.500,00 zł w terminach do 20 sierpnia 2011 r. 20 września 2011 r., 20 października 2011 r. i 20 listopada 2011 r. zaś ostat­nią ratę w kwocie 208.151,01 zł miał uiścić w dniu 20 grudnia 2011 r.

Dowód: odpis umowy ugody numer (...) z dnia 28 lipca 2011 r. wraz z odpisami załączników – k. 117 – 121.

W dniu 15 czerwca 2012 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna wystawiła przeciwko P. S. (1) bankowy tytuł eg­zekucyjny numer (...).

Dowód: bankowy tytuł egzekucyjny numer (...) z dnia 15 czerwca 2012 r. w aktach Sądu Rejonowego w Tarnowie X Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Tuchowie o sygnaturze X Co 212/12 za­legający na k. 9; odpis bankowego tytułu egzekucyjnego numer (...)
z dnia 15 czerwca 2012 r. – k. 122.

W tym samym dniu, tj. 15 czerwca 2012 r. (...) Bank (...)spółka akcyjna skierowała wniosek o nadanie sądo­wej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 15 czerwca 2012 r. wystawionemu przeciwko P. S. (1).

Dowód: odpis wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowe­mu tytułowi egzekucyjnemu, k. 123 – 124.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Tarnowie X Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Tuchowie z dnia 22 czerwca 2012 r. nadano klauzulę wy­konalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu numer (...) z dnia 15 czerwca 2012 r. wystawionemu przez wierzyciela (...) Bank (...) spółkę akcyjną a obejmującemu zobowiązanie P. S. (1)wynikające z umowy kredytu w rachunku bieżącym z dnia 22 grud­nia 2012 r. wraz z aneksem nr(...) z dnia 04 grudnia 2009 r.

Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowie X Zamiejsco­wego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Tuchowie z dnia 22 czerwca 2012 r. wydane pod sygnaturą akt X Co 212/12 w aktach Sądu Rejonowego
w Tarnowie X Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Tuchowie
z dnia 22 czerwca 2012 r. o sygnaturze X Co 212/12 na k. 28; odpis posta­nowienia Sądu Rejonowego w Tarnowie X Zamiejscowego Wydziału Cy­wilnego z siedzibą w Tuchowie z dnia 22 czerwca 2012 r. wydanego pod sygnaturą akt X Co 212/12 – k. 125.

W dniu 24 lipca 2012 r. (...)Bank (...) spółka akcyjna skierowała do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Krakowa – Nowej Huty M. B. wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego wobec P. S. (1).

Dowód: odpis wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, k. 126 – 127.

W dniu 26 czerwca 2013 r.(...)Bank (...)spółka akcyjna dokonała sprzedaży przysługujących jej wierzytelności na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w G..

Dowód: odpis umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 26 czerwca 2013 r. wraz z odpisami załączników – k. 25 – 46.

W załączniku nr 1 do aneksu z dnia 16 lipca 2013 r. do umowy sprze­daży wierzytelności z dnia 26 czerwca 2013 r. wskazano imię i nazwisko P. S. (1), brzmienie firmy, pod którą prowadził działalność gospodarczą, adres oraz stan jego łącznego zadłużenia opiewającego na kwotę 308.117,87 zł. Jako datę umowy, która stanowiło źródło wierzytelności, wskazano 27 paź­dziernika 2008 r.

Dowód: odpis załącznika nr 1 do umowy sprzedaży wierzytelności
z dnia 26 czerwca 2013 r., k. 44 – 45.

W piśmie z dnia 20 sierpnia 2013 r. kierowanym do P. S. (1) (...)Bank (...)spółka akcyjna poinformowała, iż na podstawie umowy z dnia 26 czerwca 2013 r. dokonała przelewu wierzytelno­ści z tytułu umowy nr (...)na rzecz B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamknię­tego z siedzibą w G., a przeniesienie wierzytelności stało się skuteczne
w dniu 28 czerwca 2013 r. Jednocześnie wskazała, że wysokość wierzytelności wynosiła łącznie 308.117,87 zł, z czego 208.136,09 zł stanowił kapitał, 224,27 zł koszty banku a odsetki 99.757,51 zł.

Dowód: odpis pisma (...)Banku (...) spółki akcyjnej skierowanego z dnia 20 sierpnia 2013 r. – k. 130.

Pismem z dnia 20 sierpnia 2013 r. (...) spółka akcyjna działająca w i­mieniu B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyj­ne­go Zamkniętego poinformowała P. S. (1) o stanie zadłużenia na dzień 20 sierpnia 2013 r. wzywając do kontaktu celem ustalenia wyboru polu­bownej drogi spłaty zadłużenia.

Dowód: odpis pisma z dnia 20 sierpnia 2013 r. – k. 128 – 129.

W dniu 02 grudnia 2014 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna sporządziła pisemne oświadczenie, w którym wskazała, że
w dniu 26 czerwca 2013 r. zawarła umowę sprzedaży wierzytelności z B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamknię­tym, na mocy której zbyła wierzytelność wynikającą z umowy kredytu zawartej
z P. S. (1) o numerze (...)
z dnia 22 grudnia 2008 r., a której w systemie została nadana data 27 paździer­nika 2008 r. W oświadczeniu stwierdzono, że zostało ono sporządzone w celu potwierdzenia praw przysługujących B. (...) Niestandaryzowanemu Sekuryty­zacyjnemu Funduszowi Inwestycyjnemu Zamkniętemu do wierzytelności wyni­kającej z tej umowy oraz skutecznego ich wykonywania.

Dowód: odpis pisemnego oświadczenia (...) Banku (...) spółki akcyjnej z dnia 02 grudnia 2014 r. – k. 69.

Powyższy stan faktyczny sprawy w części sąd uznał za bez­sporny na pod­stawie art. 229. k.p.c.

Otóż strony zgodnie przyznały, że P. S. (1) w dniu 22 grudnia 2008 r. zawarł umowę kredytu w rachunku bieżącym (...) z (...)Bankiem (...) spółką akcyjną.

Okoliczności powyższe zostały przytoczone przez strony tak w pozwie jak i w jednym z pism procesowych pozwanego. Jako że przyznanie powoła­nych oko­liczności wynikają­cych z pisemnych oświadczeń obu stron nie budziło w świetle przeprowadzo­nego postępowania dowodowego wąt­pliwo­ści, okolicz­ności te zostały uznane za prawdziwe. Fakty te znalazły częściowo potwierdze­nie w zgromadzonym w sprawie materiale do­wodowym w szczegól­no­ści w po­staci odpisów dokumen­tów. Dla­tego też, zwa­żywszy na zasadę wy­ra­żoną w art. 229. k.p.c., fakty te sąd uznał za udowod­nione.

Powyższy stan faktyczny sprawy w części sąd uznał za bez­sporny rów­nież na podstawie art. 230. k.p.c.

Otóż bezsporne było to, że (...) Bank (...) spółka akcyjna w dniu 15 czerwca 2012 r. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny przeciwko P. S. (1) oraz w tym samym dniu skierowała wniosek o nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu sądowej klauzuli wykonalności. Poza sporem było, że postanowieniem z dnia 22 czerwca 2012 r. Sąd Rejo­nowy nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wysta­wionemu przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną przeciwko P. S. (1). Nie było sporu co do tego, że pismem
z dnia 24 lipca 2012 r. (...) Bank (...) spółka ak­cyjna skierowała do komornika sądowego wniosek o wszczęcie egzekucji prze­ciwko P. S. (1).

Fakty te przytoczone przez stronę powodową w pozwie bądź też w jed­nym z dalszych pism procesowych nie docze­kały się z drugiej strony wyraź­nego za­przeczenia czy też po­twierdzenia. Skoro zatem strona prze­ciwna nie wypo­wie­działa się co do przytoczonych okoliczności, fakty te sąd, mając na uwadze wy­niki całej rozprawy, mógł uznać za przyznane a w konse­kwen­cji za rzeczywi­ście zaistniałe.

Rekonstrukcji stanu faktycznego sąd dokonał w części na podstawie doku­mentów jak i od­pisów dokumentów zgromadzonych w toku po­stępowania dowodowego. Sąd nie dopatrzył się uchy­bień w ich treści oraz for­mie.

Dokumenty urzędowe i dokumenty prywatne jak i odpisy dokumentów urzędowych jak i odpisy dokumentów prywatnych sąd uznał w ca­łości za auten­tyczne i wiarygodne. Żadna ze stron ich nie kwe­stionowała, tak pod względem poprawności formal­nej jak i material­nej. Nie u­jaw­niły się też ja­kie­kolwiek oko­liczności podważa­ją­ce moc dowo­dową odpisów tych do­ku­mentów, które nale­żałoby brać pod uwagę z u­rzę­du. Do­mnie­mania, z któ­rych korzystają do­ku­menty urzę­dowe jak i prywatne [auten­tyczno­ś­ci i zło­żenia zawartego w nim o­świad­czenia przez o­sobę, która podpi­sała doku­ment prywatny ( vide: T. Ereciń­ski, „Ko­deks postę­powania cywil­nego. Komen­tarz. Część pierwsza. Postępowa­nie rozpoznaw­cze. Część druga. Po­stępowa­nie zabezpieczające. Tom 1”, wyda­nie 2, Wy­dawnictwo Prawnicze Lexi­sNexis, War­szawa 2007 r., pod red. T. Ere­cińskie­go, s. 576, teza 11 do art. 245, s. 590, teza 1 do art. 253)], pozostały niewzruszone. Dokumenty urzędo­we zostały spo­rządzone zgod­nie z wła­ściwy­mi prze­pisami przez powo­ła­ne do tego or­gany państwowe i w zakresie ich kom­pe­tencji, w związku z czym w świetle art. 244. § 1. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c. stanowiły dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Z kolei dokumenty prywatne stanowiły do­wód te­go, że o­soby, które je podpi­sały, zło­ży­ły oświad­czenia za­warte w doku­men­tach (art. 245. k.p.c. w zw. z art. 233. § 1. k.p.c.).

Osobnego omówienia wymagał natomiast odpis dokumentu w posta­ci odpisu umowy sprzedaży wierzytelności 26 czerwca 2013 r. (k. 25 – 37)
wraz z odpisami załączników do tej umowy oraz pisemne oświadczenie (...)Banku (...) spółki akcyjnej z dnia 02 grud­nia 2014 r. (k. 69).

Dokument prywatny jakkolwiek nie został wyposażony w domniemanie prawne zgodności jego treści z rzeczywistym stanem, to jednak może stanowić samodzielny środek dowodowy i w oparciu o jego treść sąd ma możliwość wy­rokowania. Dokument prywatny pozostaje jednym z dowodów wymienionych
w kodeksie postępowania cywilnego i podlega ocenie tak jak wszystkie inne do­wody ( vide: art. 233. § 1. k.p.c.). Może zatem stanowić podstawę ustaleń fak­tycz­nych i wyrokowania ( vide: wyrok i uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 30 czerwca 2004 r., sygn. akt IV CK 474/03, publ. OSNC 2005 r., nr 6, poz. 113, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 r., sygn. akt IV PR 200/85, publ. OSNCP 1986 r., nr 5, poz. 84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 października 2000 r., sygn. akt I CKN 804/98, nie publ., LEX nr 50890).

Dokument prywatny w świetle brzmienia art. 253. k.p.c. ma znacznie mniej­szą moc dowodową, jeżeli miałby świadczyć na rzecz strony, która go sporządziła. Ma za to dużą wartość dowodową, jeśli pochodzi od osoby trzeciej, niezwiązanej ze stronami i od nich niezależnej. Założyć bowiem można wów­czas, że intencją wystawcy takiego dokumentu nie było wzmocnienie bądź też osłabienie którejkolwiek ze stron postępowania ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 06 listopada 2002 r., sygn. akt I CKN 1280/2000, nie publ., LEX nr 78358). Takimi dokumentami w przedmiotowej sprawie pochodzą­cymi częściowo od strony powodowej, tj. B. (...) Niestandaryzowanego Seku­rytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego były umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 26 czerwca 2013 r. oraz pochodzące w całości od pod­miotu trzeciego oświadczenie (...)Banku (...) spółki akcyjnej z dnia 02 grudnia 2014 r.

Odpisy tych dokumentów ze względu na brak domniemania zgodności
z rzeczywi­stym stanem jako dokumenty prywatne podlegały ocenie sądu wedle reguł sta­tuowanych przepisem art. 233. § 1. k.p.c. Skoro bowiem dokument prywatny nie korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w nim oświad­czeń, to każda osoba mająca w tym interes prawny może twierdzić i do­wodzić, że treść złożo­nych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 kwietnia 1982 r., sygn. akt III CRN 65/82, nie publ., LEX nr 8414).

Pozwany w toku postępowania mocy dowodowej odpisów tych dokumen­tów w tym samego dokumentu umowy sprzedaży wierzytelności skutecznie nie podważył. Zarzucił natomiast w treści pism procesowych bezskuteczność umowy sprzedaży wierzytelności wobec pozwanego oraz naruszenie zasady jej reprezentacji.

Przy takim stanowisku względem dokumentu w postaci umowy sprze­daży wierzytelności brak było dostatecznych podstaw do podważenia prawdzi­wości tego dokumentu. Przedmiotowy dokument stanowił dostateczny dowód na okoliczność zawarcia umowy przelewu wierzytelności przez poprzedniego wierzyciela, tj. (...) Bank (...) spółkę akcyjną
i B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty i na okoliczność rozporządzenia przez poprzednika prawnego strony powodowej wierzytelnością z umowy o kredyt zawartej z pozwa­nym. Pozwany nie zakwe­stionował sku­tecznie prawdziwości treści tego doku­mentu, na podstawie które­go doszło do przejścia wierzytelności objętej żąda­niem pozwu z jednego pod­miotu na drugi.

Sąd postanowił oddalić wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu
z odpisu pełnomocnictwa datowanego na dzień 23 października 2014 r. i z wy­druku informacji odpowiadającej odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębior­ców z Krajowego Rejestru Sądowego datowanej na dzień 23 października 2014 r., jako że strona powodowa żadnego z odpisów tych doku­mentów przy wnie­sieniu pisma procesowego strony powodowej z dnia 22 kwietnia 2015 r. jak i w ciągu całego po­stępowania do czasu zamknięcia rozprawy nie przedstawiła. Brak było zatem jakichkolwiek możliwości dopuszczenia i co najważniejsze przeprowadzenia dowodu z odpisów wymienionych dokumentów. Sąd nie dys­ponował fizycznie do czasu zamknięcia rozprawy i wydania wyroku jaki­kolwiek dokumentami wy­mienionymi wyżej czy też odpisami tych doku­mentów, które co prawda zostały wskazane przez stronę powodową i pozwanego jako środki do­wodowe ale nie zosta­ły do akt złożone.

Sąd postanowił również oddalić wniosek strony powodowej o dopuszcze­nie dowodu z dokumentów zalegających w aktach postępowania egzekucyj­nego w administracji prowadzonego przez Naczelnika II Urzędu Skarbowego
w T., albowiem dokumenty te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy.

Sąd postanowił pominąć dowód z przesłuchania stron, gdyż zgło­szone pozostałe środki dowodowe po­zwoliły w wystarczają­cym stopniu wyjaśnić fakty istotne dla rozstrzy­gnięcia sprawy (art. 299. k.p.c. w zw. z art. 227. k.p.c.),
a poza tym żadna ze stron nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron.

III

Sąd Rejonowy w Tarnowie zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne, przy czym w tej części, w jakiej strona powodowa żądała zasądzenia od kwoty 25.000,00 zł odsetek w wysokości umownej 16 % w skali roku jednakże nie wyższej niż w wysokości odpowiada­jącej czterokrotnej wysokości odsetek lombardowych NBP powództwo należało oddalić zasądzając w miejsce tych odsetek odsetki w wy­sokości umownej ale według stopy procentowej zmieniającej się na przestrzeni czasu trwania postę­powania o zapłatę.

Strona powodowa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wystąpiła z żądaniem zasądzenia od pozwa­nego P. S. (1) kwoty 25.000,00 zł na podsta­wie art. 69. ust. 1. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 128
z późn. zm.) i art. 353 ^{( 1)}. k.c. w zw. z § 1. ust. 1. i ust. 2., § 2. ust. 1. i ust. 2., § 4. ust. 1., § 10. ust. 1., § 11. ust. 1. i ust. 2., § 15. ust. 2. oraz § 16. ust. 1. i § 2. u­mo­wy kredytu w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. oraz art. 509. k.c. i art. 510. k.c. oraz art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. wraz z odsetkami umownymi w wysoko­ści umownej odpowiadającej czterokrotnej wysokości odsetek lombardowych NBP liczonymi w stosunku rocznym wskazanej przez stronę powodową na 16 % od dnia 29 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty na podstawie § (...) ust.(...) oraz § (...) ust.(...)i ust. (...) u­mo­wy kredytu w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. w zw. z art. 359. § 1. i § 2. k.c. i art. 481. § 1. i § 2. k.c.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy – Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony
w u­mowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kre­dy­tobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określo­nych
w u­mo­wie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w o­znaczo­nych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Według przepisu art. 353 ¹. k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeci­wiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosownie do treści §(...) ust.(...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r. (...) SA udziela kredytobiorcy na kredytobiorcy na warunkach określonych niniejszą umową, kredytu odnawialnego w ramach limitu kredytowego w kwocie 150.000,00 zł (§ 1. ust. 1. umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Stosownie do treści § (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r. (...)Bank (...) spółka akcyjna udzieliła kredyto­biorcy czyli P. S. (1) na warunkach określonych umową, kredytu odnawialnego w ramach limitu kredytowego w kwocie 150.000,00 zł, po czym wobec zawarcia aneksu do umowy kredytu kwota ta została podwyższona od dnia 04 grudnia 2009 r. do kwoty 220.000,00 zł (§ (...) ust.(...)umowy kredytu
z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Środki z kredytu kredytobiorca zobowiązał się przeznaczyć na finansowa­nie bieżących zobowiązań wynikających z wykonywanej działalności (§ (...) ust.(...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

W myśl §(...) ust.(...)umowy kredytu kredyt udzielony został na okres od dnia 22 grudnia 2008 r. do dnia 22 grudnia 2009 r. a następnie na skutek za­warcia aneksu z dnia 04 grudnia 2009 r. termin ten został wydłużony do dnia 04 grudnia 2010 r. (§ (...) ust.(...)umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.)

Okres wykorzystania i okres spłaty kredytu upływał z dniem zakończenia okresu kredytowania, tj. z dniem 22 grudnia 2009 r., po czym został przedłużo­ny na skutek zawarcia aneksu z dnia 04 grudnia 2009 r. do dnia 04 grudnia 2014 r. (§ (...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.)

Kwota wykorzystanego kredytu była oprocentowana w stosunku rocznym według zmiennej stopy procentowej. Stopa procentowa równa była wysoko­ści stawki referencyjnej powiększonej o marżę (...) Banku (...) spółki akcyjnej (§ (...)ust.(...)u­mowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

(...) Bank (...) spółka akcyjna uprawnio­na była do pobrania odsetek od zadłużenia przeterminowanego za okres od dnia, w którym powinna nastąpić spłata do dnia poprzedzającego dzień spłaty, według stopy procentowej przewidzianej dla kredytów przeterminowanych i kre­dytów postawionych po upływie terminu wypowiedzenia w stan natychmiasto­wej wymagalności na cele gospodarcze i mieszkaniowe określonej w uchwałą zarządu (...) Banku (...) spółki akcyjnej obowiązującej w okresach, za które oprocentowanie jest naliczane i podawanej do wiadomości klientom w komunikacie (...) Banku (...) spółki akcyjnej udostępnionym w lokalach oddziałów niezale­żenie od innych form powiadomienia. Stopa oprocentowania należności prze­terminowanych mogła ulegać zmianie w okresie obowiązywania umowy w za­leżności od sytuacji gospodarczej i zmian na rynku pieniężnym a zwłaszcza do zmian stopy rezerw obowiązkowych banków oraz zmian stóp procentowych NBP ustalonych przez Radę Polityki Pieniężnej (§ (...) ust.(...)umowy kredytu
z dnia 22 grudnia 2008 r.)

Na podstawie § (...) ust.(...) umowy kredytu w przypadku niedo­trzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu w szczególności w przypadku braku lub istotnego obniżenia wpływów środków pieniężnych na rachunek, zgodnie z postanowieniami umowy rachunku, albo w razie utraty przez kredyto­biorcę zdolności kredytowej (...) Bank (...) spółka akcyjna mogła wypowiedzieć niniejszą umowę kredytu albo obniżyć kwotę przyznanego kredytu (§ 14. ust. 1. umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Zgodnie z § (...) ust. (...) umowy kredytu po wypowiedzeniu przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną umowy kredytu, kre­dytobiorca zobowiązany był spłacić zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu i na­liczone bieżące odsetki od kredytu nie później niż w ostatnim dniu terminu wypowiedzenia umowy (§ (...) ust.(...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Niespłacona część kredytu, o której mowa w ust. 1., stawała się zadłuże­niem przeterminowanym w dniu upływu terminu wypowiedzenia umowy (§(...) ust. (...) umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Zgodnie z brzmieniem § (...) ust. (...) umowy kredytu do zadłużenia prze­terminowanego, o którym mowa w ust.(...) (...) Bank (...) spółka akcyjna uprawniona była do stosowania postanowień § (...) (§ (...) ust.(...)umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r.).

Stosownie do brzmienia art. 471. k.c. dłużnik obowiązany jest do napra­wienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowią­zania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem o­ko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Po myśli art. 476. k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świad­czenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wy­padku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczno­ści, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Stosownie do treści art. 477. § 1. k.c. w razie zwłoki dłużnika wierzyciel może żądać, niezależnie od wykonania zobowiązania, naprawienia szkody wy­nikłej ze zwłoki.

Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czyn­ności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego wła­ści­we­go organu (art. 359. § 1. k.c.).

Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny spo­sób o­kreślona, należą się odsetki ustawowe (art. 359. § 2. k.c.).

Po myśli art. 481. § 1. k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świad­czenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, cho­ciażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Jeżeli stopa odse­tek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnie­nie według tej wyższej stopy (art. 481. § 2. k.p.c.).

W myśl art. 509. § 1. k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeci­wiałoby się to usta­wie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509. § 2. k.p.c.).

Po myśli art. 510. § 1. k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna u­mowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytel­ność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony ina­czej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zo­bowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do prze­niesienia wierzytelności, z zapisu, z bezpodstawnego wzbogacenia lub
z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobo­wiązania (art. 510. § 2. k.c.).

Norma art. 69. ust. 1. ustawy – Prawo bankowe zawiera regulację statu­ują­cą umowę kredytu, określa elementy istotne przedmiotowo umowy kredytu o­raz zasadnicze obo­wiązki stron umowy kredytu. Stosownie do brzmienia tego przepisu umowa kredytu pozostaje umową konsensualną, tj. dochodzi do skutku w wyniku osiągnięcia porozumienia przez kontrahentów, jest umową dwustronnie zobo­wiązującą ale nie wywiera skutku rzeczowego, gdyż na jej podstawie nie do­chodzi – tak jak w przypadku umowy po­życzki – do przenie­sienia przedmiotu umowy, tj. środków pieniężnych na wła­sność kredytobiorcy. W prze­ciwieństwie do umowy pożyczki ex definitione nie­odpłatnej umowa kre­dytu u­kształ­towana została jako umowa odpłatna.

Podstawowym obowiązkiem wynikającym z umowy kredytu dla biorą­ce­go kredyt pozostaje zwrot wykorzystanego kredytu w postaci środków pie­nięż­nych wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty pro­wizji od udzielonego kredytu, w czym przejawia się właśnie opłatność umowy kredy­tu.

W rozsądzanym przypadku takim obowiązkiem P. S. (1) po­zosta­wało świadczenie na rzecz (...) Banku (...) spółki akcyj­nej kwoty pienię­dzy odpowiadającej wykorzystanemu kredy­towi wraz z wynagro­dze­niem w po­staci odsetek umownych, których wyso­kość w u­mo­wie kre­dytu ustalo­no jako zmienną ( vide: § (...)ust.(...)i ust. (...)umowy kre­dytu). Umowa kredytu jako umowa odpłatna zawarta z P. S. (1) zawierała obo­wiązek świadczenia przez kredytobiorcę wynagro­dzenia za u­do­stępnione środki pie­niężne w postaci odsetek umownych, które miały cha­rakter odsetek kredyto­wych.

Na podstawie poczynionych ustaleń faktycznych należało stwierdzić, że po­między stronami doszło do zawarcia umowy kredytu, w wyniku której po­przednik prawny strony powodowej w całości wykonał swe obowiązki, czego nie można było stwierdzić o pozwanym. Umowa kredytu określała sposób zrealizo­wania przez kre­dyto­bior­cę obowiązku zwrotu wykorzystanej kwoty środków pie­niężnych odda­nych mu do dyspozycji, kredytobiorca jednak nie uczynił zadość swe­mu podstawowemu obowiązkowi. Ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie wska­zywały, iż na skutek opóźnienia w zapłacie kolejnych rat (...) Bank (...) spółka akcyjna w dniu 15 czerwca 2012 r. wy­stawiła bankowy tytuł egzekucyjny, po czym w dniu 22 czerwca 2012 r. uzyska­ła sądową klauzulę wykonalności na ban­kowy tytuł egzekucyjny. Na rzecz wie­rzyciela nie została spłacona kwota kredytu wraz z odsetkami, która na dzień sporządzenia przez następcę prawnego (...) Banku (...) spółki akcyjnej wyciągu z ksiąg rachunkowych, tj. na dzień 08 sierpnia 2014 r. opiewała na sumę 345.188,90 zł z tego kapitał wynosił 208.136,09 zł, kwota 136.828,54 zł odpowiadała odsetkom a kwota 224,27 zł stanowiła koszty. Z ko­lei na dzień wystawienia bankowego tytuł egzekucyjnego, tj. na dzień 15 czerwca 2012 r. niespłacony kapitał wynosił 208.136,09 zł, od­setki wynosiły 51.823,57 zł zaś koszty 30,00 zł.

P. S. (1) w treści umowy ugody z dnia 28 lipca 2011 r. uznał
w całości wierzytelność przysługującą (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej jako należną oraz koszty mogące powstać w trakcie trwania umowy ( vide § (...) umowy ugody numer (...) z dnia 28 lipca 2011 r.). Przedmiotowa umowa ugody nie stanowiła odnowienia umowy kredytu w rozumieniu art. 506. § 1. k.c. a (...) Bank (...) spółka akcyjna zachowała wszelkie roszczenia wynikające z umowy kredytu ( vide §(...) umowy ugody numer (...) z dnia 28 lipca 2011 r.).

Z ustalonego stanu faktycznego wynikało również, że jakkolwiek kredyto­dawcą pozostawała (...) Bank (...) spółka ak­cyjna, to jednak aktualnie wierzy­cielem P. S. (1) był B. (...) Nie­standaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwesty­cyjny Za­mknięty, który stał się nim na skutek umowy sprzeda­ży wierzytelności.

Umowa przeniesienia wierzytelności wskazana w art. 510. § 1. k.c. pozo­staje umową kauzalną oraz konsensualną. Jej zawarcie odnosi skutek zobo­wiązująco – rozporządzający. Z chwilą zawarcia umowy następuje przeniesie­nie wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. Jedynie w przypadku wyraźnego przepisu albo odmiennej woli stron zawierających umowę przelewu wierzytel­ności podwójny skutek związany z zawarciem umowy przelewu wierzytelności zostałby wyłączony ( vide: H. Ciepła, „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobo­wiąza­nia. Tom 1”, Wydawnictwo Prawni­cze LexisNexis, Warszawa 2007 r., wyda­nie 8, pod red. G. Bieńka, s. 679, komentarz do art. 510 k.c., tezy 1 – 3).

W świetle przytoczonych przepisów art. 509. k.c. oraz art. 510. § 1. k.c.
i w kontekście ustalonego stanu faktycznego w szczególności umowy sprze­daży wierzytelności zawartej w dniu 26 czerwca 2013 r. przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną z B. (...) Niestandaryzowa­nym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym, na mocy której bank kredytodawca sprzedał stro­nie powodowej wierzytelność przysługującą mu wobec kredytobiorcy P. S. (1) z tytułu umowy kredytu w ra­chunku bieżącym numer (...), należało stwier­dzić, że po stronie wierzyciela ze stosunku prawnego powstałego w wyniku za­warcia umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r. doszło do zmiany. Przy tym brak było jakichkolwiek podstaw do przyję­cia, że przelew wierzytelności z za­wartej u­przed­nio przez P. S. (1) umowy kredytu pozostawał sprzeczny z prze­pi­sami normującymi sferę zobo­wiązań bądź też był sprzeczny z właściwo­ścią zo­bowiązania wynikającego z umowy kredytu. Umowa przelewu wierzytel­ności była ważną i skuteczną umową sprzedaży (art. 535. k.c.), która wywarła skutek w postaci zmiany wie­rzyciela.

Nie spełniając swego świadczenia pozwany sprzenie­wierzył się nie tylko obowiązkowi kredytobiorcy sformułowanemu w art. 69. ust. 1. ustawy – Prawo bankowe, tj. po­legającemu na zwróceniu wyko­rzy­stane­go kredytu w po­staci środków pieniężnych otrzymanych uprzednio od kre­dyto­dawcy wraz z odset­kami ale i zasa­dzie leżącej u pod­walin prawa zo­bo­wią­zań, zgodnie z którą pacta sunt servanda. Skoro bowiem P. S. (1) zdecy­do­wał się zawrzeć umowę, w ramach której otrzymał oznaczoną ilość pienię­dzy, to obowiązany był również do spełnienia swego świadczenia pole­ga­ją­ce­go na zwrocie wyko­rzysta­nej ilości pieniędzy, którą otrzymał na pod­stawie u­mo­wy kredytu wraz z należ­nym umownie ustalonym wynagro­dzeniem kredy­todaw­cy. Inne rozwią­zanie
w postaci braku spełnienia świad­czenia z tytułu zawartej przez pozwa­nego u­mo­wy, doprowadzi­łoby do zdestabili­zowania pewno­ści obrotu. Usankcjo­nowa­nie takiego stanu rze­czy spowodowało­by trudne do przyjęcia kon­sekwen­cje. Brak przy tym dowodu, aby strona powo­do­wa czy też jej poprzednik prawny za­mie­rzała zwolnić P. S. (1) z długu, skoro nie tylko wzywała do za­płaty, ale wskazywała również wysokość zobowiązania, o­sta­tecznie zaś wystą­piła ze stosownym powódz­twem.

Przytoczony wyżej in extenso przepis art. 471. k.c. normuje zasadę odpo­wie­dzial­ności dłużnika z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania zwanej odpowiedzialnością kontraktową. Odpowiedzialność sta­tuowa­na art. 471. k.c. uzależniona została od zaistnienia kumulatywnie kilku przesła­nek a mianowicie niewykonania zobowiązania bądź też nienależytego wykona­nia zobowiązania, szkody powstałej w wyniku niewykonania bądź też nie­nale­żytego wykonania zobowiązania, związku przyczynowego pomiędzy nie­wykona­niem bądź też nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą oraz winy dłużnika.

Ciężar udowodnienia zaistnienia trzech spośród czterech przesłanek odpo­wiedzialności powszechnie zwanej kontraktową spoczywa na wierzycielu. Nawet jednak ich udowodnienie nie gwarantuje definitywnego przypisania od­powiedzialności dłużnika z tego tytułu. Po stronie dłużnika bowiem zgodnie
z brzmieniem części końcowej art. 471. k.c. ( verba legis art. 471. in fine k.c.: „…chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem oko­liczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”) istnieje możliwość egzoneracji, tj. wykazania, że nie ponosi on odpowiedzialności za niewykonanie bądź też nienależyte wykonanie zobowiązania w szczególności poprzez przed­stawienie o­ko­liczności, z których wynikać będzie, że niewykonanie bądź też nienależyte wy­konanie zobowiązania było następstwem sytuacji, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Fakt braku zwrotu przez P. S. (1) kredytodawcy a następnie na­stępcy prawnemu (...) Banku (...) spółki akcyjnej środków pie­nięż­nych w wy­sokości odpo­wiadającej kwocie wskazanej w wyciągu z ksiąg bankowych w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, któ­rej jedynie części dochodził B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyj­ny Fun­dusz In­westycyjny Zamknięty, doprowa­dził do konkluzji, że kredytobiorca po­padł w zwłokę w wykonaniu zo­bowiązania z u­mowy kredytu za­wartej z (...)Ban­kiem (...) spółką akcyjną. Wniosek taki nakazywało przy­jąć brzmienie art. 471. k.c. (...) Bank (...) spółka akcyjna a na­stępnie jego następca prawny B. (...) Niestan­daryzowany Sekurytyza­cyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty nie otrzymał środ­ków pie­niężnych od P. S. (1) nie tylko w kwocie 25.000,00 zł objętej żądaniem pozwu ale tym bardziej w tej wysokości, w jakiej zostały one określone w wyciągu z ksiąg bankowych stanowiącym bankowy tytuł egzeku­cyjny oraz w wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego. Tym samym skoro P. S. (1) pomimo swego obowiązku wynikającego z u­mo­wy kredytu jako kredytobior­cy zwró­cenia kwoty uzyskanego kredytu wraz
z należ­nym wynagrodzeniem nie wydał środków pieniężnych w odpowiednich kwo­tach i terminach, to jako dłuż­nik kre­dytodawcy z tego tytułu popa­dł co naj­mniej w opóź­nienie i spowodował po­wstanie szkody w mieniu kredytodawcy, którego majątek nie powiększył się na skutek braku fizycznego uzy­skania ta­kich środ­ków pieniężnych. Nie­na­leży­tym wyko­naniem zobowią­zania pozostawał sam stan zwłoki P. S. (1) w wyko­naniu zo­bowią­zania z zawartej umowy kre­dy­tu polegają­cego na zwro­cie tego, co uzyskał na podstawie umowy kre­dy­tu, tj. kapitału oraz wyna­grodzenia pod postacią odsetek umownych. Dłużnik zaś do­puszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w ter­minie, a je­żeli ter­min nie jest oznaczony, gdy nie speł­nia świadczenia nie­zwłocznie po we­zwaniu przez wierzyciela, przy czym nie doty­czy to wypadku, gdy opóźnienie
w speł­nieniu świadczenia jest następ­stwem okoliczności, za które dłużnik od­po­wie­dzialności nie ponosi (art. 476. k.c.). Oko­liczność ta zaś oznaczała, że dłuż­nik nie wykonał zobowią­zania w tej części z przyczyn leżą­cych po jego stronie, zaś wniosek taki nakazywała przy­jąć treść art. 471. k.c. w zw. z art. 476. k.c. Do­mniemania prawne statu­owane po­woła­nymi przepisami art. 471. k.c. i art. 476. k.c. obciążały dłużnika, iż nie dotrzy­mując terminu pozo­stawał w zwło­ce nie zaś w opóźnieniu.

Zważywszy na ustalony stan faktyczny i powyższe rozważania a także brzmienie art. 477. § 1. k.c. w zw. z art. 69. ust. 1. ustawy – Prawo bankowe oraz § 4. ust. 1. oraz § 11. ust. 1. i ust. 2. u­mo­wy kredytu w rachunku bieżącym z dnia 22 grudnia 2008 r. pozostawało stwierdzić, że sto­sownie do treści art. 477. § 1. k.c. następca prawny pod tytułem szczegól­nym (...)Banku (...) spółki akcyjnej, tj. B. (...) Niestandaryzowany Sekuryty­zacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty mógł za­sadnie do­magać się wzglę­dem P. S. (1) wykonania zobowiązania z u­mowy kredytu. Uprawnie­nie B. (...) Nie­stan­da­ryzowanego Sekurytyzacyj­nego Funduszu Inwe­stycyj­nego Za­mkniętego z ty­tułu nienależytego wykonania zobo­wiązania przez kre­dyto­biorcę sprowa­dza­ło się zatem do możliwości żąda­nia wykonania przez P. S. (1) u­mowy kredytu poprzez zwrot w cało­ści tego, co uzyskał on na podstawie i w wykonaniu umowy kre­dytu, tj. w tym przy­pad­ku tej samej ilości pieniędzy, która była objęta umową wraz z ustalonym umow­nie i odpo­wiednim do okresu czasu wynagrodzeniem pod postacią odsetek.

Pozwany P. S. (1) podniósł jednak zarzut przedawnienia w od­nie­sieniu do roszczeń B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z tytułu umowy kredytu zawartej przez poprzednika prawnego strony powodowej czyli (...)Bank (...) spółkę akcyjną o zwrot środków postawionych do dyspozycji pozwanego w ramach realizacji umowy kredytu.

W myśl art. 117. § 1. k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewi­dzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.

Zgodnie z treścią art. 117. § 2. k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspo­kojenia.

Podniesienie zarzutu przedawnienia podobnie zresztą jak podniesienie zarzutu potrącenia związane jest zawsze z istnieniem roszczenia a brak rosz­czenia powoduje bezprzedmiotowość takiego zarzutu. W związku z tym stwier­dzić należało, że P. S. (1) podnosząc taki za­rzut w toku procesu, po­twierdził istnienie roszczenia dochodzonego przez stronę po­wodo­wą, zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Podniesienie tego za­rzutu uznać należało więc za tzw. „niewłaściwe uznanie długu”.

Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej termin przedawnienia wy­nosi lat 10, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata (art. 118 k.c.).

Innego niż określony w tymże artykule terminu przedawnienia w zakresie roszczeń z umowy kredytu nie zawierał żaden inny przepis. Oznaczało to, że roszczenia banku z tytułu umowy kredytu przedawniały się w terminie 3 lat. Dotyczyło to także takiego kredytu, który był kredytem odnawialnym udzielonym
w rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowym ( vide: wyrok Sądu Najwyż­sze­go z dnia 02 października 2008 r., sygn. akt II CSK 212/08, publ. OSNC – ZD 2009 r., nr 3, poz.60.

W przypadku gdy nie było odrębnej regulacji tego za­gadnienia, stosować należało zatem normę prawną (co do długości terminów) wyra­żoną w artykule 118. k.c. Przy czym aby zastosować właściwy termin przedaw­nienia, konieczne jest określenie rodzaju umowy, jaka łączyła strony postępo­wania.

W rozważaniach wyżej zaprezentowanych a opartych na częściowo bez­spornym stanie faktycznym sąd przesądził, że strony wiązała umowa kredytu (poprzednik prawny udostępnił bowiem pozwanemu środki pieniężne na sfinan­sowanie bieżących zobowiązań wynikających z wykonywanej przez pozwanego działalności gospodarczej). Takie zakwalifikowa­nie umowy miało wpływ dla określenia terminu przedawnienia, bowiem, jak już wyżej wskazano, w zakresie umowy kredytu nie zostały przewidziane krótsze ter­miny dla roszczeń z tego rodzaju umowy, które ulegają przedawnieniu z upływem 3 lat. Skró­co­ny do 3 lat okres przedawnienia odnosił się do zatem do wszelkich roszczeń kredytodawcy względem kredytobiorcy jak i roszczeń kredytobiorcy względem kredytodawcy ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1999 r., sygn.. akt III CKN 372/98, publ. OSNC 2000 r., nr 4, poz. 81). Ten skró­cony termin przedaw­nienia rosz­czeń gospodarczych podyktowany został spe­cyfiką rosz­czeń z tytułu umowy kredytu. Rosz­czenia te, z u­wagi na dynamikę oraz pew­ność obrotu, musiały zostać objęte sankcją prze­daw­nienia stosunkowo szybko następującego.

Początek biegu przedawnienia podlega regułom ogólnym, przewidzia­nym w art. 120. k.c., zgodnie z którym bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Datę wymagalności roszczenia z tytułu umowy kredytu określa się z kolei zgodnie z postanowieniami samej umowy kredytu, które określając okres czasu, na kredyt został udzielony a tym samym termin, przed upływem którego środki udostępnione tytułem kredytu winny zostać zwrócone. W tym przypadku termin wymagalności zapłaty środ­ków udostępnionych tytułem umowy kredytu został określony umownie na dzień wynikający z samej umowy a odpowiadający dacie spłaty kredytu wskazanej pierwotnie na dzień 22 grudnia 2009 r. a następnie na podstawie aneksu do umowy na dzień 04 grudnia 2010 r. (§ (...) ust. (...)w zw. z § (...) ust. (...)I punktem II aneksu z dnia 04 grudnia 2009 r.).

Trzeba kategorycznie przy tym podkreślić, iż wbrew twierdzeniom po­zwanego nie doszło do przedawnienia roszczenia (...) Banku (...) spółki akcyjnej a obecnie B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego. Zgodnie z treścią art. 123. § 1. pkt 1) i pkt 2) bieg przedawnienia przerywa się:

1)przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do roz­poznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2)przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysłu­guje.

Wnioskując z treści pisemnego oświad­czenia pozwanego zawartego w a­neksie numer (...)z dnia 04 grudnia 2009 r. zawartego przez (...) Bank (...) spółkę akcyjną z P. S. (1) do umowy kredytu z dnia 22 grudnia 2008 r., pozwany do dnia 04 grudnia 2010 r. zobo­wiązany był spłacić kredyt. Co więcej w umowie ugody zawartej z (...) Bankiem (...) spółka akcyjną w dniu 28 lipca 2011 r. P. S. (1) złożył oświadczenie, zgodnie z którym uznał w całości wie­rzytelność w kwocie 237.354,44 zł składającą się z kapitału (214.151,01 zł), od­setek naliczonych (23.203,43 zł) oraz dalszych należnych odsetek naliczanych od dnia 28 lipca 2011 r. Oznaczało to, że jeśli zgodnie z treścią umowy kredytu zmienionej następnie aneksem spłata nastąpić miała do dnia 04 grudnia 2010 r. czyli w dacie przewidzianej zmienioną umową kredytu, to termin przedawnienia mógł zacząć biec najwcześniej od dnia 05 grudnia 2010 r. i upłynąć z dniem 05 grudnia 2013 r. W kontekście z kolei treści umowy ugody z dnia 28 lipca 2011 r. i złożonego w jej ramach oświadczenia o uznaniu wierzytelności, termin prze­daw­nienia rozpoczął bieg na nowo i upłynąć winien z dniem 28 lipca 2014 r.
W dniu 20 czerwca 2012 r. do Sądu Rejono­wego w Tarnowie Wydziału X Zamiejscowego Cywilnego z siedzibą w Tuchowie wniesiony został jednak wniosek o na­danie sądowej klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzeku­cyjnemu wy­stawionemu przez bank w związku z brakiem spełnienia przez po­zwanego świad­czenia z tytułu umowy kredytu w rachunku bankowym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. Zdarzenia w postaci złożenia oświadczenia o uznaniu roszczenia zawarte w umowie ugody z dnia 28 lipca 2011 r. a następnie złożenia wniosku o nadanie sądowej klauzuli wy­konal­ności doprowadzały kolejno do dwukrotnego przerwania biegu przedaw­nienia roszczenia z tytułu umowy kredytu zgodnie z brzmieniem art. 123. § 1. pkt 1) k.c. ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt III CZP 101/03, publ. OSNC 2005 r., nr 4, poz. 58; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r., sygn. akt II CSK 203/11, nie publ., LEX nr 1125087). W dniu 22 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy w Tarnowie Wydział X Zamiejscowy Cywilny z siedzibą w Tuchowie wydał postanowienie, którym opatrzył sądową klauzulą wykonalności bankowy tytuł egzekucyjny numer (...) z dnia 15 czerwca 2012 r. Bieg terminu przedawnienia rozpocząć się mógł zatem na nowo od dnia następnego po dniu zawarcia umowy ugody a następnie po raz kolejny od początku od dnia następnego po dniu uprawomocnienia postano­wienia o nada­niu klauzuli wykonalności, co wobec wierzyciela nastąpiło w dniu 24 lipca 2012 r., w dniu 16 lipca 2012 r. (...) Bank (...) spółka akcyjna otrzymała bowiem odpis postanowienia o nadaniu sądo­wej klauzuli wy­konalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wraz z samym tytu­łem wyko­nawczym. Termin przedawnienia w przypadku jego przerwania przez czynność dokonaną przed sądem w celu jego dochodzenia rozpoczyna się bo­wiem do­piero od chwili uprawomocnienia orzeczenia kończącego postę­powa­nie. Takie też stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Szczecinie stwierdzając expressis ver­bis, że „termin przedawnienia po jego przerwaniu biegnie na nowo od daty uprawomocnienia się orzeczenia, kończącego postępowanie, o którym mowa w art. 124 § 2 k.c.” (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w postanowieniu
z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt I ACz 953/12, publ. OSASz 2013 r., nr 1, s. 87 – 92; vide: uzasadnienie powołanej już wyżej uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., sygn. akt III CZP 101/03). Co więcej z chwilą uprawo­moc­nie­nia postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi eg­ze­kucyjnemu roszczenie z tytułu umowy kredytu pomimo, że zostało stwierdzone orzeczeniem sądu w postaci postanowienia o nadaniu sądowej klauzuli wyko­nalności, ulegało przedawnieniu z upływem 3 lat liczonych od dnia, w któ­rym postanowienie to stało się prawomocne ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 07 lutego 2014 r., sygn. akt I ACa 687/13; vide: uzasadnie­nie powołanej już wyżej uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 stycz­nia 2004 r., sygn. akt III CZP 101/03). Trzyletni termin przedawnienia po jego przerwaniu przez wniosek o nadanie sądowej klauzuli wykonalności zaczął bo­wiem biec na nowo od dnia 24 lipca 2012 r. i nie zakończył się przed dniem wniesienia pozwu, tj. przed dniem 08 sierpnia 2014 r.

Co więcej termin przedawnienia nie zakończył się a został z ponownie przerwany przez kolejną czynność przedsięwziętą bezpośrednio w celu zaspo­kojenia roszczenia w postaci wniesienia wniosku o wszczęcie postępowania eg­zekucyjnego datowanego na dzień 24 lipca 2012 r. Postępowanie egzeku­cyjne wszczęte jeszcze na wniosek złożony przez (...) spowodowało zatem kolejną przerwę w biegu terminu przedawnienia.

Reasumując termin przedawnienia roszczenia z tytułu umowy kredytu zawartej przez P. S. (1) w dniu 22 grudnia 2008 r. rozpoczął się po­nownie po zakończeniu postępowania klauzulowego zgodnie z brzmieniem art. 124. § 1. k.c. od dnia 24 lipca 2012 r. B. (...) Niestandaryzowany Sekuryty­zacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty pozew wniósł w dniu 08 sierpnia 2014 r. Do tego dnia trzyletni termin przedawnienia nie został zakoń­czony. Nawet zatem ewentualne umorzenie postępowania egzekucyjnego, co nastąpiło na skutek zmiany wierzyciela, nie doprowadziło do tego, że roszcze­nie strony po­wodowej uległo przedawnieniu.

Nie ma przy tym mowy, aby przyjąć, że wierzytelność zbyta przez bank uległa przedawnieniu wcześniej z uwagi na to, iż zmienił się podmiot, któremu wierzytelność przypadała, w związku z czym czynności w postaci wniosku
o wszczęcie postępowania klauzulowego a następnie wniosku o wszczęcie po­stępowania egzekucyjnego nie odniosły skutków przewidzianych w art. 123. § 1. pkt 1) k.c. oraz w art. 124. k.c. Co prawda z racji tego, że wierzycielem był wcześniej bank, który skorzystał z uproszczonej formy dochodzenia roszczenia, poprzedni wierzyciel a na skutek przelewu wierzytelności także i obecny nie uzyskali pomimo wydania postanowienia o nadaniu sądowej klauzuli wykonal­ności skutku określonego w art. 125. § 1. k.c., tj. wierzytelność pomimo stwier­dzenia jej tytułem wykonawczym ulegała w dalszym ciągu przedawnieniu po upływie 3 lat nie zaś 10 lat. Nie ma jednak żadnych podstaw do tego, aby do wierzytel­ności stwierdzonych bankowymi tytułami egzekucyjnymi, które zostały następnie opatrzone sądowymi klauzulami wykonalności oraz zbytych na rzecz innych pod­miotów nie znajdowały zastosowania przepisy art. 123. § 1. pkt 1) k.c. i art. 124. k.c. skoro do roszczeń stwierdzonych bankowymi tytułami egze­kucyjnymi nie ma zastosowania art. 125. § 1. k.c. w związku z czym przedaw­niają się one w terminach przewidzianych dla roszczeń danego rodzaju, zazwy­czaj znacznie krótszych od dziesięcioletniego terminu ustanowionego w art. 125. § 1. k.c. W przeciwnym razie przelew wierzytelności stwierdzonych banko­wymi tytułami egzekucyjnymi nawet opatrzonymi sądowymi klauzulami wyko­nalności byłby wysoce ryzykowny dla potencjalnego nabywcy gdyby przyjąć, że okoliczności w postaci przelewu wierzytelności i zmiany podmiotu, któremu przysługiwała taka wierzytelność, niweczyć będą skutki w zakresie biegu przedawnienia związane z wniesieniem wniosku o na­danie sądowej klauzuli wykonalności i uzyskaniem takiej klauzuli na bankowy tytuł egzekucyjny. Co więcej przeciwko stanowisku, zgodnie z którym do wierzytel­ności stwierdzonych bankowymi tytułami egzekucyjnymi a opatrzonymi następnie sądowymi klauzu­lami wykonalności oraz zbytych na rzecz innych pod­miotów miałyby nie znajdo­wać zastosowania przepisy art. 123. § 1. pkt 1) k.c. i art. 124. k.c. przemawiała treść art. 119. k.c., w myśl którego terminy przedawnienia nie mogą być skra­cane ani przedłużane przez czynność prawną. Założenie że na skutek zmiany wierzyciela w wyniku czynności prawnej w postaci umowy przelewu wierzytel­ności skutki wcześniejszego przerwania biegu termin przedawnienia ulegają unicestwieniu pozostałoby w sprzeczności z treścią powołanego przepisu art. 119. k.c. Skoro termin przedawnienia nie może zostać skrócony przez czynność prawną to tym bardziej nie może zostać przez czynność prawną unicestwiony.

W samej umowie poza świadczeniem stanowiącym wynagrodzenie kre­dy­todawcy z tytułu oddania do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty pie­nięż­nej w postaci odsetek umownych kredytowych zastrzeżono obowią­zek świad­czenia przez kredytobiorcę odsetek umownych na wypadek opóź­nienia
w płatności ratalnie kwot składających się na sumę udostępnioną tytułem kre­dytu (odsetki za opóźnienie) i to nawet po rozwiązaniu umowy na skutek jej wy­po­wiedzenia. Wynikało to jednoznacznie z brzmienia § (...) ust.(...) oraz § (...) ust.(...) i ust. (...) u­mo­wy kredytu, co legitymowało (...) Bank (...) spółkę akcyjną a w dalszej kolejności następcę prawnego banku do naliczania odsetek w wysokości u­mow­nej tak z ty­tu­łu korzystania z kwoty udo­stępnionego kapitału jak i z tytułu opóźnienia. Zapisy umowne znajdowały przy tym uzasadnienie w brzmieniu art. 353 ^{( 1)}. k.c. sta­tuują­ce­go autono­mię woli stron jako czynnik decydujący przy kre­owaniu stosunków prawnych obliga­cyjnych. U­twierdzało w tym przekonaniu także brzmie­nie art. 481. § 1. k.c., który to prze­pis sta­tuuje prawo wierzyciela do żąda­nia odsetek na wy­padek opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia pienięż­nego, chociażby wie­rzyciel nie po­niósł szkody i chociażby opóźnienie było na­stępstwem okolicz­ności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosił.

Źródłem roszczenia odsetkowego zgodnie z hipotezą art. 359. § 1. k.c. pozostają czynność prawna, ustawa, orzeczenie sądu jak i decyzja właściwego or­ganu przy czym, o ile wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe (art. 359. § 2. k.c.). W przypadku opóźnienia
w spełnienia świadczenia pieniężnego, gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za o­późnie­nie według tej wyższej stopy (art. 481. § 2. zd. II. k.c.).

W przedmiotowej sprawie podstawę roszczenia odsetkowego stanowiła czynność prawna w postaci umowy kredytu. Było przy tym oczywiste w świetle brzmienia umowy kredytu (§ (...) umowy kredytu), że od­setki te mogły być nali­czane tak długo, jak długo czynność prawna trwała, tj. do czasu, kiedy posta­nowienia umowne w tym również w zakresie odsetek umow­nych wiązały obie strony jak i po jej roz­wiąza­niu na skutek wypowiedzenia. Pomimo zatem, że u­mo­wa kredytu została wy­powiedziana, a co za tym idzie postanowienia umowne przestały wiązać strony u­mowy kredytu, to jednak zobowiązanie do uiszczenia odsetek umow­nych z ty­tułu opóźnienia w zapłacie poszczególnych rat pozostało w mocy na podstawie wyraźnej woli stron umowy kredytu. Tak bowiem strony umowy kredytu ustaliły swe prawa i obo­wiązki na podstawie au­tonomii woli stron i w oparciu o art. 353 ¹. k.c.

Z uwagi na to, że umowa kredytu przewidywała możliwość nalicze­nia odsetek z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia z tytułu kredytu i P. S. (1) nie spełnił swego świadczenia w całości a strona powodowa jako następca prawny (...)Banku (...) spółki ak­cyjnej była uprawniona do uzyskania swoistego odszkodowania w postaci kwoty odpo­wiadającej odsetkom w wysokości umownej obliczonym od części świad­czenia pieniężnego niespłaconego w terminie. Strona powodowa żądała jednak zgodnie pozwem zasądzenia tych odsetek wskazując ich wysokość na 16 %
w skali roku. Tymczasem wysokość ta ulegała kolejnym obniżkom, przez co
w pozwie winna zostać wskazać kolejno obowiązująca wysokość stopy procento­wej zgodnie z postępującymi zmianami w jej wysokości. W związku z powyż­szym sąd zasądził odsetki umowne w wysokości kolejno obowiązującej zgodnie ze zmianami dotyczącymi odsetek maksymalnych oddalając powództwo zakre­sie odsetek umownych w wysokości 16 % za cały okres, za jaki podlegały za­sądzeniu. Nie mając zatem innych podstaw do ustalenia wysokości odsetek
z tytułu opóźnienia w zapłacie na podstawie art. 359. § 2 ^{( 1)}. i § 2 ^{( 2)}. k.c. w zw.
z art. 481. § 2. zd. I. k.c. zasądzone zostały odsetki w wysokości umow­nej kolejno obowiązującej a zatem niższej począwszy 09 października 2014 r. od tej, której zasądzenia domagała się strona powodowa.

Artykuł 359. § 2 ¹. k.c. określa maksymalną wysokość odsetek wynikają­cych z czynności prawnej na poziomie czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Z kolei art. 359. § 2 ². k.c. wpro­wadza zasadę, w myśl której w przypadku, gdy wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej przekracza odsetki maksymalne, należne będą odsetki maksymalne.

Odsetki umowne od wskazanej wyżej kwoty kapitału, zgodnie z żąda­niem pozwu i łączącej strony umowy, naliczone zostały w wysokości czterokrot­ności kwoty kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego przy przyję­ciu, że stopa ta wynosiła:

1)  16 % od dnia 29 czerwca 2013 r. do dnia 08 października 2014 r.,

2)  12 % od dnia 09 października 2014 r. do dnia 04 marca 2015 r.,

3)  10 % od dnia 05 marca 2015 r. do dnia zapłaty zgodnie z wysokością obo­wiązującą na dzień wydania wyroku.

Z uwagi na to, że sąd uwzględnił żądanie pozwu kwotowo w całości zde­cydował – postę­pu­jąc w myśl dyrektywy odpowiedzialności za wynik postępo­wania – ob­ciążyć pozwanego kosztami postępo­wania wkła­dając na niego obo­wiązek zwrotu na rzecz strony po­wo­dowej kosztów po­stę­po­wa­nia przez nią po­niesionych.

Na koszty procesu, które w sumie wyniosły 6.118,00 zł, składały się opłata od pozwu w kwocie 1.250,00 zł (k. 3, k. 14) oraz wynagrodzenia profe­sjonalnych pełnomocników stron określone we­dług stawki minimal­nej obliczonej od warto­ści przedmiotu sprawy, tj. w kwotach po 2.400,00 zł a także koszty opłaty skar­bo­wej od odpisów dokumentów stwierdzają­cych u­stanowienie zawo­dowych pełno­mocników procesowych stron w tym pełnomocnika substytucyj­nego pełnomocnika pozwanego w łącznej kwocie 68,00 (k. 15, k. 19, k. 83 – 84, k. 205 – 206, k. 207 – 208).

Powstania innych kosztów postępowania żadna ze stron nie wykazała.

Sąd postanowił obciążyć pozwanego kosztami procesu w kwocie 6.118,00 zł związanymi z wnie­sieniem pozwu w elektronicznym postępo­waniu upominawczym przez za­wodowego pełnomocnika oraz zasądzić od niego na rzecz strony powodowej kwotę 3.667,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu
w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz strony powo­do­wej. Koszty procesu zasądzone na rzecz strony powodowej obejmowały zatem koszty związane z opłatą od pozwu oraz z zastępstwem procesowym przez zawodo­wego pełnomoc­ni­ka, tj. kosz­ty wynagrodzenia oraz opłaty skarbowej od peł­no­mocnictwa proce­sowego.

Wyżej wskazane względy zdecydowały o tym, że orzeczono jak w senten­cji, uznając powództwo na pod­stawie art. 69. ust. 1. ustawy – Prawo bankowe oraz art. 509. k.c. i art. 510. k.c. w zw. z art. 481. § 1. i § 2. k.c. i art. 359. § 1. i § 2. k.c. oraz w zw. z § (...) ust. (...)i ust. (...)§(...) ust.(...) i ust. (...)§ (...) ust. (...)§ (...) ust. (...)§ (...) ust. (...) i ust. (...)§(...) ust. (...). oraz § (...) ust.(...) i § (...). u­mo­wy kredytu w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r. a także art. 471. k.c., art. 476. k.c. i art. 477. § 1. k.c. jak
i przy zasto­so­waniu pozosta­łych powołanych w uzasadnie­niu przepisów za za­sadne.

Rozstrzygnięcie o odsetkach znajdowało oparcie w brzmieniu art. 359. § 2 ^{( 1)} . i § 2 ^{( 2)}. k.c. w zw. z art. 481. § 2. zd. I k.c. oraz § (...) ust.(...). oraz § (...) ust.(...) i ust. (...) u­mo­wy kredytu w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 22 grudnia 2008 r.

O kosztach orzeczono po myśli art. 98. § 1. i § 3. k.p.c. w zw. z art. 99. k.p.c. i art. 108. § 1.k.p.c. oraz art. 109. § 1. k.p.c. jak i na podstawie art. 19. ust. 2. pkt 2) a także art. 18. ust. 1. w zw. z art. 13. ust. 1.ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosz­tach sądowych w sprawach cywil­nych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późn. zm.) oraz w oparciu o § 6. pkt 5) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. roz­porządze­nia Ministra Spra­wie­dliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynno­ści rad­ców praw­nych oraz pono­sze­nia przez Skarb Państwa kosztów po­mocy prawnej u­dzie­lo­nej przez radcę prawnego ustano­wio­nego z u­rzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm.) jak i na podstawie § 6. pkt 5) w zw. z § 2. ust. 2. zd. I. roz­porządze­nia Ministra Spra­wie­dliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynno­ści adwokackie oraz pono­sze­nia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej po­mocy prawnej u­dzie­lo­nej z u­rzędu (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461 z późn. zm.) a także art. 1. ust. 1. pkt 2) ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo­wej (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r., poz. 783 z późn. zm.).

SSR Michał Bień