Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Powódka (...) Bank (...) S.A. w W. 10 kwietnia 2017 r. wniosła o zasądzenie o pozwanego D. K. kwoty 6.296,45 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6.221,98 zł od dnia wniesienia pozwu, a także zasądzenie zwrotu kosztów procesu. Podała, że zgodnie z zawartą umową udzieliła pozwanemu kredytu, który miał być spłacany w ratach, lecz pozwany nie wywiązał się z zobowiązania. Powódka wypowiedziała umowę, wobec czego cała niespłacona kwota stała się wymagalna w dniu 28 lutego 2017 r. Na dochodzoną kwotę składały się należności: 6.190,33 zł tytułem kapitału, 31,65 tytułem odsetek umownych za okres od zawarcia umowy do jej rozwiązania, 74,47 zł tytułem odsetek za opóźnienie liczonych od kapitału za okres od dnia wymagalności do dnia poprzedzającego złożenie pozwu.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 26 maja 2017 r., sygn. akt VI Nc-e 598549/17 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Zarzucił brak wymagalności roszczenia, nieudowodnienie wysokości roszczenia, nieważność umowy bankowej, brak przekazania środków pieniężnych, brak związania postanowieniami umowy w części dotyczących wysokości odsetek za opóźnienie, brak wypowiedzenia umowy, przedawnienie roszczenia.

Sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rybniku.

Pismem z 27 grudnia 2017 r. powódka ograniczyła roszczenie w zakresie należności kapitałowej w kwocie 1.350 zł, z uwagi na zapłatę dokonaną przez pozwanego po wniesieniu pozwu.

Pismem z 13 lutego 2017 r. pozwany dodatkowo zarzucił, że przedłożone przez powódkę dowody w postaci kserokopii nie stanowią dokumentów, a wytoczenie powództwa było sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem strony prowadziły rozmowy w celu ugodowego rozwiązania sporu, przy czym powódka nie zaproponowała pozwanemu restrukturyzacji zadłużenia. Podniósł także brak związania wzorcem umowy, który nie był z nim uzgodniony indywidualnie. Jednocześnie przyznał, iż dokonał wpłat na kwotę 1.350 zł, jednakże przed zawiśnięciem sporu. Nadto, na wypadek uwzględnienia roszczenia wniósł o rozłożenie należności na 10 rat.

Sąd ustalił:

Dnia 9 lutego 2015 r. strony zawarły umowę kredytową nr (...), na mocy której powódka udzieliła pozwanemu kredytu w kwocie 50.000 zł do dnia 28 lutego 2017 r. Kredyt miał zostać spłacony w comiesięcznych ratach z odsetkami wg stawki referencyjnej WIBOR dla jednomiesięcznych depozytów powiększonej o 4,5%. W zakresie nieuregulowanym do umowy zastosowanie miały Regulamin oraz Tabela, których otrzymanie pozwany pokwitował własnoręcznym podpisem.

Dowód: kopia umowy kredytu z harmonogramem spłaty k. 44-46

Powódka przekazała pozwanemu kwotę kredytu w dniu 9 lutego 2015 r. Do dnia rozwiązania umowy pozwany nie uregulował części zobowiązania wynikającego z umowy.

Dowód: zestawienie transakcji k. 74-94

Na dzień 7 kwietnia 2017 r. w księgach bankowych powódki widniało zadłużenie pozwanego wynikające z ww. umowy na łączną kwotę 6.296,45 zł, na którą składały się kwoty: 6.190,33 zł tytułem kapitału, 31,65 zł tytułem odsetek umownych za okres od 31 grudnia 2016 r. do 28 lutego 2017 r., 74,47 zł tytułem odsetek ustawowych od kapitału za okres od 1 marca 2017 r. do wystawienia wyciągu.

Dowód: kopia wyciągu z ksiąg rachunkowych banku k. 47

Sąd zważył:

Powódka dochodziła zapłaty z tytułu udzielonego kredytu. Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Powódka wskazywała, iż zgodnie z zawartą umową udzieliła pozwanemu kredytu, który miał być spłacany w ratach, lecz pozwany nie wywiązał się z zobowiązania. Na potwierdzenie swoich roszczeń powódka przedłożyła kserokopie umowy kredytu i wyciągu z ksiąg rachunkowych banku oraz zestawienie dokonanych transakcji. Podkreślić przy tym należy, iż co do zasady dokumenty winny zostać złożone w oryginale albo kopii poświadczonej za zgodność z oryginałem przez uprawnioną osobę zgodnie z art. 129 k.p.c., jednakże przedłożenie niepoświadczonych kopii dokumentów nie pozbawia ich mocy dowodowej. Niepoświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie dokumentów mogą zostać włączone w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 309 k.p.c. Z treści wskazanego przepisu wynika, że możliwe jest przeprowadzenie dowodu także innymi środkami, niż wymienione w kodeksie, o ile są one nośnikami informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich wykorzystanie nie pozostaje w sprzeczności z przepisami prawa. Wobec braku dowodów przeciwnych, niepoświadczone kopie stanowiły zatem dowód tego, co w nich ujawniono.

Powódka sprostała spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu z art. 6 k.c. oraz obowiązkowi dowodzenia sowich twierdzeń zgodnie z art. 232 k.p.c. Z przedstawionej przez nią kopii umowy wynikało, iż udzieliła pozwanemu kredytu w kwocie 50.000 zł, który miał zostać spłacony w comiesięcznych ratach z odsetkami umownymi w terminie do 28 lutego 2017 r. Z zestawienia transakcji wynika natomiast, że kwota kredytu została pozwanemu w rzeczywistości przekazana, lecz do dnia rozwiązania umowy pozwany nie uregulował części zobowiązania wynikającego z umowy. Na 7 kwietnia 2017 r. zadłużenie powoda opiewało na 6.296,45 zł, na którą składały się kwoty: 6.190,33 zł tytułem kapitału, 31,65 zł tytułem odsetek umownych za okres od 31 grudnia 2016 r. do 28 lutego 2017 r., 74,47 zł tytułem odsetek ustawowych od kapitału za okres od 1 marca 2017 r. do wystawienia wyciągu. Dodatkowo należało zauważyć, iż pozwany wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 3 k.p.c. nie wypowiedział się co okoliczności zawarcia umowy kredytu z powódką i otrzymania tego kredytu. Ten fakt pozbawił mocy jego liczne, często wzajemnie sprzeczne i w nadmiernie rozbudowanej formie powołane argumenty za oddaleniem powództwa. Dlatego to pozwany winien udowodnić, że dokonał spłaty kredytu. Pozwany nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu, z którego wynikałoby, iż świadczenie powódki zostało spełnione, poza przyznaną przez powódkę zapłatą kwoty 1.350 zł w trakcie procesu.

Kapitał z odsetkami umownymi miał być spłacały w comiesięcznych ratach, przy czym zgodnie z harmonogramem i zawartą umową, spłata miała nastąpić do dnia 28 lutego 2017 r. Zaznaczyć jednakże należy, iż wymagalność roszczeń nie wynikała z okoliczności wypowiedzenia umowy, jak twierdziła w pozwie powódka lecz z rozwiązania umowy wobec upływu okresu, na jaki została zawarta.

Jednocześnie, wierzytelności powódki nie były przedawnione. Zgodnie z art. 118 k.c. roszczenia okresowe oraz roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się z upływem 3 lat. Okres ten nie upłynął w stosunku do żadnego z roszczeń powódki niezależnie od tego, które raty nie zostały zapłacone przez pozwanego, bowiem od chwili zawarcia umowy do chwili wniesienia powództwa minęły zaledwie 2 lata.

Zawarta przez strony umowa nie była nieważna, bowiem pozwany nie przedstawił żadnego dowodu obalającego domniemania z art. 97 k.c., z którego wynika, iż osoba czynna w lokalu przedsiębiorstwa jest umocowana do dokonywania czynności prawnych.

Zarzuty braku związania postanowieniami umowy o wysokości odsetek za opóźnienie oraz braku zastosowania procedury restrukturyzacyjnej z art. 75c § 1 Prawa bankowego pozostawały bez znaczenia, skoro powódka żądała za opóźnienie odsetek ustawowych, a wierzytelności stały się wymagalne na skutek upływu terminu na jaki umowa kredytowa została zawarta.

Co do zarzutu z art. 5 k.c. o nadużyciu prawa poprzez naruszenie zasad współżycia społecznego, dochodzenie przez wierzyciela przysługujących mu należności nawet w sytuacji prowadzenia ewentualnych negocjacji co do spłaty zadłużenia między stronami nie narusza jakiejkolwiek zasady współżycia społecznego, bowiem zmierza do zachowania praw podmiotowych poprzez przerwanie biegu przedawnienia. Takie zachowanie wierzyciela jest całkowicie zgodne z obowiązującym prawem, zasadami współżycia społecznego i zwyczajami handlowymi. Wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonej należności na raty nie zasługiwał na uwzględnienie z powodu braku wystąpienia szczególnych okoliczności, o których stanowi art. 320 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne, na podstawie przywołanych przepisów zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.946,45 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 4.871,98 zł od dnia 7 kwietnia 2017 r., przy czym o odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. Powództwo w zakresie odsetek za opóźnienie od kwoty 1.350 zł oddalono, bowiem mimo przyznania przez pozwanego zapłaty tej kwoty, powódka nie wykazała daty zapłat. Poprzestała na twierdzeniach zawartych w piśmie procesowym o zapłacie tej kwoty po wniesieniu powództwa, lecz pozwany zaprzeczył tej okoliczności.

W pozostałej części postępowanie umorzono zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. Okoliczności sprawy nie wskazywały, aby ograniczenie roszczenia było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Ograniczenie roszczenia było zatem dopuszczalne i nie wymagało zgody pozwanego, skoro nastąpiło przed rozpoczęciem rozprawy.

O kosztach procesu postanowiono na podstawie art. 98 § 1, 3 i 4 k.p.c. w całości obciążając nimi pozwanego, stosownie do wyniku postępowania. Pozwany przegrał sprawę w całości, także co do ograniczonego roszczenia, wskutek zapłaty po wytoczeniu powództwa (przyznane). Koszty poniesione przez powódkę wyniosły 1.279,79 zł: opłata od pozwu 79 zł, opłata manipulacyjna w postępowaniu elektronicznym 0,79 zł, wynagrodzenia pełnomocnika w żądanej wysokości 1.200 zł.

Sędzia