Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 26 lutego 2016 r.

  Sąd Okręgowy w Gliwicach, X Wydział Gospodarczy

w składzie

0.0.1.Przewodniczący Sędzia SO Barbara Przybyła

0.0.2. Sędzia SO Małgorzata Korfanty (spr.)

Sędzia SO Katarzyna Żymełka

Protokolant Monika Brzoza

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2016r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa H. L.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 15 czerwca 2015r.

sygn. akt VII GC 338/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów w postępowaniu odwoławczym.

SSO Małgorzata Korfanty SSO Barbara Przybyła SSO Katarzyna Żymełka

Sygn. akt X Ga 384/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 stycznia 2013 roku powód H. L. wniósł o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 29 231,53 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu powód podał, że roszczenie wynika ze zdarzenia przewidzianego w umowie ubezpieczenia autocasco. Powód jako posiadacz pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...), który uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 14 maja 2012r., otrzymał, w ramach postępowania likwidacyjnego od pozwanej, odszkodowanie w kwocie 38 216,16 zł. Powód posiłkując się prywatną opinią rzeczoznawcy samochodowego wskazał, że wartość szkody stanowiącej koszt naprawy pojazdu, wyniosła 67 477,69 zł netto. Kwota dochodzona pozwem wynika z różnicy między wartością szkody, a wypłaconym powodowi odszkodowaniem. Powód nie zgodził się, że stanowiskiem pozwanej, jakoby zgodnie z ogólnymi warunkami umowy autocasco Komfort (dalej OWU (...)) wartość części zamiennych uwzględniona w wycenie podlegała korekcie o współczynnik 0,6. Zastosowanie współczynnika korygującego możliwe jest w przypadku istnienia części zamiennych dystrybuowanych poza siecią oficjalnego producenta, a taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powoda kosztami procesu według norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała legitymację czynną powoda do dochodzenia przedmiotu roszczenia. Wskazała, że powód był jedynie użytkownikiem pojazdu na podstawie umowy leasingu, a nie wykazał w pozwie, aby nabył prawa do ewentualnego odszkodowania dochodzonego niniejszym powództwem. Dalej pozwana wskazała, że likwidacja szkody powinna nastąpić przy zastosowaniu współczynnika wyceny kosztów zamiennych w wysokości 0,6 z uwagi na zapis § 15 OWU (...). Pozwana wskazała na pismo z dnia 14 stycznia 2013 r., w którym zadeklarowała, iż kwotę przyznanego odszkodowania uzupełni po udokumentowaniu oryginalnymi fakturami VAT poniesionych przez powoda wyższych kosztów naprawy niż przyjęte w sporządzonej przez pozwaną wycenie. Pozwana zakwestionowała również zasadność dochodzonych odsetek.

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015r. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 15 167,64 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwaną łączyła z (...) S.A. w W. umowa ubezpieczenia autocasco samochodu marki T. (...) o nr rejestr. (...). Powód na mocy mowy leasingu zawartej w (...) S.A. w W. był korzystającym z przedmiotowego samochodu. Integralną częścią umowy ubezpieczenia były ogólne warunki ubezpieczenia Autocasco Komfort. W § 15 ust. 4 pkt 2) OWU (...) wskazano, że w przypadku wystąpienia szkody częściowej w pojeździe wycena kosztu części zamiennych dokonywana jest na podstawie cen części zalecanych przez producenta pojazdu lub jego oficjalnego importera skorygowanych o współczynnik w wysokości 0,6 wynikający z uwzględnienia w wycenie cen tzw. zamienników. Natomiast zgodnie z § 15 ust. 5 OWU (...) w razie udokumentowania oryginalnymi fakturami VAT poniesionych kosztów naprawy wyższych niż przyjęte w sporządzonej przez ubezpieczyciela wycenie, uzupełni on kwotę odszkodowania do poziomu wynikającego z w/w faktur – bez uwzględnienia współczynnika korygującego. W dniu 14 maja 2012r. nastąpiła szkoda w ubezpieczonym samochodzie. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła powodowi odszkodowanie w kwocie 38 216,16 zł. W dniu 18 czerwca 2013r. (...) S.A. w W. dokonała na rzecz powoda cesji praw wynikających z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia autocasco celem dochodzenia przez powoda roszczeń z tytułu likwidacji szkody. Powód zlecił dokonanie prywatnej wyceny, w której wartość szkody została wyliczona na kwotę 67 477,69 zł. Pismem z dnia 2 stycznia 2013r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 29 231,53 zł. Na wniosek stron Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wysokości kosztów naprawy. Biegły ostatecznie w opinii uzupełniającej wycenił koszt naprawy pojazdu na kwotę 53 383,80 zł netto. Jednocześnie biegły wskazał, że dokonał wyliczenia w oparciu o części oryginalne skorygowane o współczynnik 0,6.

W związku z powyższym Sąd Rejonowy zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 15 167,64 zł w wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Od powyższego wyroku powód wniósł apelację zaskarżając go w części oddalającej powództwo, wnosząc o zmianę wyroku w zaskarżonej części oraz o zasądzenie od pozwanej na przecz powoda kosztów postępowania za obie instancje.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

- przepisów postępowania, tj.: art. 233 k.p.c. poprzez błędną ocenę dowodu z uzupełniającej opinii biegłego,

-a także przepisów prawa materialnego, tj.: art. 65 § 2 k.c. w związku z § 15 ust 4 pkt 2 OWU AC poprzez nieprawidłową wykładnię i przyjęcie, że ceny części zamiennych przyjęte do wyliczenia kosztów naprawy powinny zostać skorygowane o współczynnik 0,6 również w sytuacji gdy brak jest na rynku tzw. zamienników części oryginalnych do uszkodzonego pojazdu oraz art. 385 ¹ k.c. poprzez przyjęcie, że § 15 ust 4 pkt 2 OWU AC jednoznacznie określa sposób ustalenia wysokości odszkodowania – kosztów naprawy, w sytuacji gdy do ubezpieczonego pojazdu brak jest części zamiennych.

W uzasadnieniu apelacji powód wskazał, że w niekwestionowanej opinii biegły stwierdził, że do uszkodzonego pojazdu były dostępne tylko części oryginalne. W związku z tym stosowanie współczynnika 0,6 jest niedopuszczalne, gdyż na rynku nie występują zamienniki.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od powoda rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu pozwana podzieliła stanowisko Sądu I instancji zarówno w zakresie stanu faktycznego, jak i oceny prawnej.

Sąd zważył co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o odroczenie terminu rozprawy na podstawie art. 376 k.p.c., zgodnie z którym rozprawa przed sądem drugiej instancji odbywa się bez względu na niestawiennictwo jednej lub obu stron. Nadzwyczajne wydarzenie wywołujące nieobecność strony na rozprawie apelacyjnej zobowiązuje sąd do odroczenia rozprawy tylko wtedy, gdy sąd zarządził jej osobistą obecność lub gdy związana jest ona z czynnościami, których nie może dokonać pełnomocnik strony (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 marca 2013r., sygn. akt I ACa 1217/12). Taka sytuacja w sprawie nie miała miejsca i ostatecznie w imieniu powoda w rozprawie uczestniczył upoważniony przez pełnomocnika procesowego aplikant.

Zaskarżone orzeczenie należy uznać za prawidłowe, stanowiące wynik właściwej oceny zebranego materiału dowodowego i trafnej wykładni prawa materialnego. Przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku motywy tej oceny nie wykazują sprzeczności ustaleń faktycznych Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie można również zarzucić Sądowi I instancji nieprawidłowości w rozumowaniu, błędów logicznych czy też błędów w ustaleniach faktycznych. Tak poczynione ustalenia Sąd Okręgowy w znacznej mierze przyjmuje za własne i podziela w pełni zarówno dokonaną ocenę dowodów,
jak i wykładnię prawa materialnego.

Odnosząc się do twierdzeń pozwanego należy wskazać, że podniesione zarzuty zarówno w kwestii naruszenia prawa procesowego oraz prawa materialnego były nieuzasadnione.

Nie można uwzględnić prezentowanego przez pełnomocnika powoda stanowiska co do naruszenia prawa procesowego gdyż dowód z opinii biegłego podlega ocenie sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c., na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków.

Jeżeli ostatecznie z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.). Musi się ona zatem ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Sądowi I Instancji nie można zarzucić wadliwej oceny dowodu z uzupełniającej opinii biegłego. Ocena wiarygodności i mocy dowodów jest podstawowym zadaniem i jednocześnie uprawnieniem Sądu orzekającego, rozstrzygającego kwestie sporne w warunkach niezawisłości i na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Samo przekonanie strony o innej niż przyjął to Sąd I instancji wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie nie jest wystarczające do uznania, iż Sąd naruszył wyrażoną w art. 233 k.p.c. zasadę swobodnej oceny dowodów

Zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 65 § 2 k.c. w związku z § 15 ust 4 pkt 2 OWU AC należy uznać za bezzasadny. W § 15 ust. 4 pkt 2 OWU (...) wskazano, że w przypadku wystąpienia szkody częściowej w pojeździe wycena kosztu części zamiennych dokonywana jest na podstawie cen części zalecanych przez producenta pojazdu lub jego oficjalnego importera skorygowanych o współczynnik w wysokości 0,6 wynikający z uwzględnienia w wycenie cen tzw. zamienników. Natomiast zgodnie z § 15 ust. 5 OWU (...) w razie udokumentowania oryginalnymi fakturami VAT poniesionych kosztów naprawy wyższych niż przyjęte w sporządzonej przez ubezpieczyciela wycenie, uzupełni on kwotę odszkodowania do poziomu wynikającego z w/w faktur – bez uwzględnienia współczynnika korygującego. Sąd I instancji słusznie stwierdził, że powód w toku procesu nie przedstawił żadnych rachunków dokumentujących koszty naprawy pojazdu wyższych niż kwota wypłaconego przez pozwaną odszkodowania. W związku z tym zastosowanie znajdowała reguła § 15 ust. 4 pkt 2 OWU (...) i zasadnym było zastosowania współczynnika 0,6 do wyliczenia kosztów naprawy. Interpretując § 15 OWU (...) należy stwierdzić, że w przypadku braku udokumentowania kosztów naprawy przez uprawnionego z umowy ubezpieczenia, wysokość odszkodowania ustala się uwzględniając wartość oryginalnych części zamiennych skorygowaną o współczynnik 0,6. Okoliczność, że w dacie szkody zamienniki dla części oryginalnych nie były dostępne nie ma w tym przypadku znaczenia.

Wskazany zapis Ogólnych Warunków Umowy jest jasny i nie nasuwa żadnych wątpliwości interpretacyjnych . Pozwany nie uchyla się od zapłaty pełnego odszkodowania jednakże pominięcie współczynnika korygującego warunkuje przestawienie odpowiednich dokumentów rozliczeniowych. Takie stanowisko ubezpieczyciela wprost wynika z zawartej umowy ale także w ocenie Sądu służy uniknięciu możliwości nabycia części oryginalnych na rynku wtórnym. Obowiązek wykazania oryginalnymi fakturami VAT zakupu części oryginalnych zapobiega obciążeniu ubezpieczyciela nieudowodnionym kosztem zakupu na takim rynku.

Reguła wyrażona w art. 65 § 2 k.c. wskazuje na zgodny zamiar stron przy zawieraniu umów, a zatem podnosząc ten zarzut zasadnym było wcześniejsze złożenie wniosku o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność, odmiennej interpretacji zapisów umowy przez samego powoda w chwili jej zawierania. Ustawodawca w art. 65 § 2 k.c. przyznaje prymat subiektywnej metodzie wykładni, która ma pozwolić na ustalenie znaczenia, jakie obie strony nadawały składanemu oświadczeniu woli w momencie jego wyrażania, a nie z chwili dokonywania wykładni. Uzasadnione jest to charakterem umów jako czynności prawnych, do dokonania których niezbędna jest zawsze zgodna wola stron. Cel umowy jest wyznaczony przez funkcję, jaką strony wyznaczają danej czynności w ramach łączących je stosunków prawnych i nie musi być wyartykułowany w treści umowy, a może być ustalany na podstawie okoliczności towarzyszących dokonaniu czynności prawnej. Cel umowy można określić jako intencję stron co do skutków prawnych, jakie mają nastąpić w związku z zawarciem umowy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16.09.2015r., I ACa 524/15).

Pojęcie okoliczności złożenia oświadczenia woli obejmuje faktyczne okoliczności jego złożenia, okoliczności dotyczące osoby składającego, bądź odbierającego oświadczenie w aspekcie podmiotowo-prawnym, kontakty stron poprzedzające złożenie interpretowanego oświadczenia, np. przebieg negocjacji. W tym kontekście stanowisko wyrażane imieniem powoda w pismach procesowych przez profesjonalnego pełnomocnika zeznań samej strony powodowej nie zastąpią.

Jedynie na marginesie podnieść należy ,iż odnosząc się do przywołanego wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach o sygn. akt III Ca 87/15 z dnia 1 kwietnia 2015r. wskazać należy, iż sprawa dotyczyła ustalenia charakteru szkody, a nie możliwości zastosowania współczynnika korygującego wobec nieudokumentowania kosztów naprawy oryginalnymi fakturami VAT.

Wobec powyższego, na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. apelację jako bezzasadną należało oddalić.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego oparto na przepisie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. oraz art. 391 § 1 k.p.c. Na koszty poniesione przez powódkę w toku postępowania odwoławczego złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1.200 zł. Wysokość zasądzonego wynagrodzenia radcy prawnego w postępowaniu apelacyjnym Sąd ustalił w oparciu o § 2 ust. 1 i 2 i § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz.1349 z późn. zm.)

SSO Małgorzata Korfanty SSO Barbara Przybyła SSO Katarzyna Żymełka