Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 13 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Grzegorz Tyrka

Sędziowie: SSO Grażyna Łazowska

SSR(del.) Magdalena Kimel

po rozpoznaniu sprawy w dniu 13 maja 2019r. w G.

na posiedzeniu niejawnym

w sprawie I. K.

przeciwko P. K.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 listopada 2018r. sygn. akt VI Np 24/14

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Grzegorz Tyrka (-) SSR(del.) Magdalena Kimel

Sędzia przewodniczący sędzia

VIII Pz 26/19

UZASADNIENIE

Nakazem zapłaty z dnia 8 sierpnia 2014 roku Sąd Rejonowy zobowiązał pozwanego P. K., aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacił na rzecz powoda I. K. kwotę 4 321,02 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Odpis nakazu zapłaty został doręczony pozwanemu na adres zamieszkania zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 października 2010 roku w sprawie szczegółowego trybu i sposobu doręczania pism sądowych w postępowaniu cywilnym (jednolity tekst Dz.U. z 2015 roku, poz. 1222). Operator pocztowy dokonał adnotacji o niedoręczeniu przesyłki na adres zamieszkania pozwanego – awizo – dnia 15 września 2014 roku. Operator pocztowy złożył ponowne awizo na adres zamieszkania pozwanego dnia 23 września 2014 roku. Z uwagi na niepodjęcie przesyłki sądowej (nie zastano pozwanego w miejscu zamieszkania), operator pocztowy zwrócił Sądowi Rejonowemu tę przesyłkę dnia 6 października 2014 roku.

Sąd Rejonowy uznał doręczenie pozwanemu nakazu zapłaty za skuteczne (doręczenie zastępcze) i ustalił, że nakaz zapłaty uprawomocnił się z dniem 14 października 2014 roku.

Dnia 25 lipca 2018 roku pozwany złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wraz ze sprzeciwem.

Na uzasadnienie podano, że pozwany o sprzeciwie nakazu dowiedział się dnia 19 lipca 2018 roku, kiedy zapoznał się z aktami sprawy na czytelni Sądu Rejonowego w G.. Pozwany dodał, że w dacie doręczenia nakazu zapłaty przebywał poza granicami kraju.

Powód wniósł o odrzucenie wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu.

Postanowieniem z dnia 29 listopada 2018 roku Sąd Rejonowy w pkt 1 oddalił wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty, w pkt 2 odrzucił sprzeciw od nakazu zapłaty.

Na uzasadnienie podano, że zgodnie z art. 168 k.p.c. przywrócenie terminu jest dopuszczalne, jeżeli strona nie dokonała czynności procesowej bez swojej winy. W związku z tym konieczną przesłanką przywrócenia terminu procesowego jest brak winy po stronie osoby zamierzającej dokonać określonej czynności procesowej. Jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego należy przyjąć obiektywny miernik staranności, strona powinna uprawdopodobnić, że mimo całej swej staranności nie mogła dokonać czynności w terminie, a więc, że była przeszkoda od niej niezależna. Przeszkoda ta musi istnieć przez cały czas biegu terminu przewidzianego dla dokonania czynności procesowej.

Sąd Rejonowy przypomniał, że zgodnie z art. 169 k.p.c. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności uzasadniając wniosek, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności procesowej.

Sąd Rejonowy wskazał, że doręczenie przewidziane w art. 139 k.p.c. jest oparte na domniemaniu, że pismo sądowe dotarło do rąk adresata i że w ten sposób doręczenie zostało dokonane prawidłowo. Obalenie tego domniemania jest oczywiście możliwe, niemniej jednak tylko takimi środkami dowodowymi, które stwarzałyby pewność, bądź choćby wysokie prawdopodobieństwo, że adresat nie powziął wiadomości o miejscu złożenia przesyłki (orzeczenie z dnia 4 września 1970 roku, w sprawie I PZ 53/70, opublikowane w OSNCP z 1971 roku, Nr 6, poz. 100).

Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie obalił przyjętego przez domniemania, że wydany w sprawie nakaz zapłaty został mu skutecznie doręczony dnia 30 września 2014 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że odpis nakazu zapłaty został wysłany na adres zamieszkania pozwanego, który jest także adresem prowadzenia działalności gospodarczej (art. 139 k.p.c. – doręczenie zastępcze). Pozwany o istnieniu nakazu zapłaty dowiedział się dnia 10 lutego 2015 roku na rozprawie w Sądzie Rejonowym dla Ł. W. wŁ.. Podczas rozprawy powód poinformował pozwanego o wydanym nakazie zapłaty. Dnia 12 lutego 2015 roku pozwany zamówił na czytelnię sądu akta sprawy, w których został wydany nakaz zapłaty; jednakże nie stawił się i nie czytał akt sprawy. Dodatkowo, komornik doręczył pozwanemu na jego adres zamieszkania dnia 12 lipca 2018 roku pismo – zajęcie wierzytelności, w którym podano tytuł wykonawczy w postaci nakazu zapłaty wraz z jego treścią.

Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 169 § 4 k.p.c. po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w wypadkach wyjątkowych.

Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie żadna okoliczność wyjątkowa uzasadniająca przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty nie wystąpiła.

Na podstawie art. 504 k.p.c. Sąd Rejonowy odrzucił sprzeciw od nakazu zapłaty, bowiem został on wniesiony po upływie terminu.

Pozwany wniósł zażalenie, domagając się uchylenia postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 29 listopada 2018 roku.

Pozwany zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że pozwany nie wykazał okoliczności, które uprawniałyby przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty podczas, gdy zachodzi sytuacja przeciwna, albowiem pozwany nie miał obiektywnej możliwości odbioru przesyłki sądowej, zawierającej nakaz zapłaty. Pozwany załączył do zażalenia list przewozowy, z którego wynika, że w okresie od dnia 17 września do dnia 22 września 2014 roku przebywał poza granicami kraju.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

zażalenie pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.

Zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.

Należy zwrócić uwagę, że stosownie do art. 169 § 1 k.p.c. jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Przywrócenie terminu po upływie roku od jego uchybienia jest dopuszczalne tylko w wypadkach wyjątkowych, o czym stanowi art. 169 § 4 k.p.c.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że w postępowaniu, którego przedmiotem jest przywrócenie terminu po upływie roku od jego upływu bez znaczenia jest czy wnioskodawca ponosi winę w uchybieniu terminu. Nawet oczywisty brak winy strony w uchybieniu terminu nie uzasadnia bowiem jego przywrócenia, jeżeli minął rok od upływu tego terminu, a rozpoznawany wypadek nie ma charakteru wyjątkowego. Wskazuje się, że zawarte w art. 169 § 4 k.p.c. pojęcie „wypadków wyjątkowych” nie zostało określone w ustawie i do sądu rozpoznającego wniosek o przywrócenie terminu należy rozważenie, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, czy argumenty wspierające wniosek są na tyle mocne, że przeważają nad argumentami przemawiającymi za stabilizacją sytuacji ugruntowanej przez upływ czasu, powstałej w następstwie niedokonania czynności procesowej w terminie, a w konsekwencji czy pozwalają na stwierdzenie, że w sprawie zachodzi wypadek wyjątkowy (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2016 roku, w sprawie V CZ 55/16; z dnia 23 października 2015 roku, w sprawie V CZ 60/15; z dnia 12 maja 2006 roku, w sprawie V CZ 28/06; z dnia 9 lutego 1999 roku, w sprawie I CKN 802/98).

Wobec tego, że upłynął więcej niż rok od uchybienia przez pozwanego terminu do złożenia sprzeciwu od nakazu zapłaty, jego zarzuty odnoszące się do kwestii braku zawinienia w tym uchybieniu, należało uznać za bezprzedmiotowe. Zaznaczyć należy, że pozwany jeszcze przed upływem roku od upływu terminu do wniesienia sprzeciwu wiedział o istnieniu nakazu zapłaty. Na tę okoliczność wskazują: po pierwsza uzyskana informacja o na nakazie zapłaty na rozprawie dnia 10 lutego 2015 roku, pod drugie zamówienie na nazwisko pozwanego na czytelnię sądową akt sprawy, w których znajduje się nakaz zapłaty na dzień 12 lutego 2015 roku.

Pozwany nie wykazał „wypadków wyjątkowych”, o których stanowi art. 169 § 4 k.p.c. Na pewno do tego terminu nie można zaliczyć wyjazdu służbowego pozwanego we wrześniu 2014 roku. Należy przypomnieć, że pozwany prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych i z tym przedmiotem działalności związane są wyjazdy. Przedmiot prowadzonej działalności nie jest „wypadkiem wyjątkowym”, uzasadniającym przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Sąd Rejonowy zasadnie oddalił wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Konsekwencją oddalenie tego wniosku było odrzucenie sprzeciwu od nakazu zapłaty jako złożonego po upływie terminu.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł o oddaleniu zażalenia jako bezzasadnego.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Grzegorz Tyrka (-) SSR(del.) Magdalena Kimel

sędzia przewodniczący sędzia