VI Ka 872/19 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Gliwicach z 2019-10-22
Sygnatura akt VI Ka 872/19
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 października 2019 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący sędzia Arkadiusz Łata
Protokolant Aleksandra Pawłowska
przy udziale Roberta Smyka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w R.
po rozpoznaniu w dniu 22 października 2019 r.
sprawy M. D. ur. (...) w G.
syna W. i J.
oskarżonego z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 62 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego
od wyroku Sądu Rejonowego w Rudzie Śląskiej
z dnia 13 czerwca 2019 r. sygnatura akt II K 253/19
na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 636 § 1 kpk
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postepowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) oraz wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).
Sygn. akt VI Ka 872/19
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.
Apelacja oskarżonego nie jest zasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.
Sąd I instancji starannie i w prawidłowy sposób przeprowadził postępowanie dowodowe i w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonał trafnej analizy oraz oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W świetle niekwestionowanych przez oskarżonego ustaleń faktycznych sprawstwo i wina M. D., jak również okoliczności przypisanych mu przestępstw nie wzbudzają najmniejszych wątpliwości. Także przyjęta przez Sąd merytoryczny kwalifikacja prawna występków oskarżonego jest prawidłowa.
Sąd Rejonowy w sposób właściwy ustalił też i ocenił okoliczności mające wpływ na rozmiar wymierzonych M. D. kar pozbawienia wolności – tak cząstkowych, jak i kary łącznej. Te pierwsze dostosowane zostały do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia szkodliwości społecznej popełnionych przezeń przestępstw. Kara łączna natomiast trafnie oddaje stopień przedmiotowych i podmiotowych związków pomiędzy obu czynami. Żadna z tych kar nie nosi w sobie cech rażącej i niewspółmiernej surowości.
Sąd I instancji orzekł kary jednostkowe w wysokościach de facto niewielkich, mocno zbliżonych do dolnych ustawowych zagrożeń, kary pozbawienia wolności wręcz symboliczne i to pomimo zdecydowanej przewagi okoliczności obciążających.
Dość bowiem powiedzieć, iż gdy chodziło o pierwsze przestępstwo M. D. dopuścił się typowej wręcz kradzieży „sklepowej”, działając jawnie, w przysłowiowy „biały dzień” i na „widoku publicznym”, a zatem zuchwale. Czynu dopuścił się wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, co znacznie zwiększało operatywność akcji przestępczej.
Kradzież powyższa popełniona przy tym została z chęci szybkiego i łatwego zysku, a więc z pobudek i motywów zasługujących na szczególne potępienie.
W przypadku drugiego przestępstwa oskarżony dysponował sporą w sumie ilością środków odurzających.
Co gorsza, wspomnianych występków M. D. dokonał będąc uprzednio wielokrotnie karany - wyłącznie za przestępstwa przeciwko mieniu. Pierwotnie wymierzono mu - we wszystkich praktycznie wcześniejszych przypadkach – kary pozbawienia wolności z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia ich wykonania. Regularnie jednak zarządzano ich wykonanie w następstwie popełniania przez oskarżonego kolejnych przestępstw i zapadania kolejnych wyroków skazujących. Aktualny czyn z art. 278 § 1 kk dokonany przy tym został w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk, oba zaś czyny miały miejsce ledwie trzy miesiące po odbyciu ostatniej kary izolacyjnej.
Wszystko to dobitnie świadczyło o zupełnej nieskuteczności względem oskarżonego kar typu wolnościowego, a także o niepoprawności M. D. i jego niepodatności na resocjalizację.
Z drugiej strony na korzyść oskarżonego przemawiało jedynie przyznanie się do zarzutów, przedstawienie okoliczności inkryminowanych zdarzeń oraz wyrażana po czasie skrucha i żal z powodu popełniania kolejnych przestępstw.
Mimo to Sąd Rejonowy wymierzył łagodne kary cząstkowe, zaś karę łączną ukształtował na bez mała minimalnym dopuszczalnym poziomie. Mógł bowiem orzekać w granicach od 6 do 10 miesięcy pozbawienia wolności.
Nie wchodziło w rachubę warunkowe zawieszenie wykonania kary łącznej. M. D. na moment popełnienia obu rozpatrywanych występków był karany (i to wielokrotnie) karami pozbawienia wolności. Przepis art. 69 § 1 kk wyraźnie wyklucza wobec takich sprawców możliwość skorzystania z powyższego dobrodziejstwa ustawowego.
Sąd Okręgowy nie doszukał się także przesłanek, by wobec oskarżonego stosować karę
łagodniejszego rodzaju aniżeli pozbawienie wolności (tj. karę grzywny lub ograniczenia wolności) – po myśli uregulowania art. 37 a kk. Kara tego rodzaju w odniesieniu do M. D. nie spełniłaby swych celów mając na uwadze to wszystko, o czym była mowa wcześniej, a w szczególności brak resocjalizacyjnych i poprawczych skutków uprzednich kar wolnościowych (a i efektywnego pobytu w jednostce penitencjarnej), a co za tym idzie –negatywną prognozę społeczno–kryminologiczną.
Z kolei, argumentacja zaprezentowana w osobistej apelacji oskarżonego odwoływała się do faktów i okoliczności, jakie nie mogły mieć wpływu na podważenie zasadności zapadłego wyroku. Bardziej przypominała ona wniosek o odroczenie wykonania kary lub o udzielenie przerwy w jej odbywaniu.
Zważywszy wszystko powyższe, wyrok jako trafny utrzymany został w mocy. O wydatkach postępowania odwoławczego oraz o opłacie za drugą instancję rozstrzygnięto jak w pkt. 2 wyroku niniejszego.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Gliwicach
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Arkadiusz Łata
Data wytworzenia informacji: