Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Ficek (spr.)

Sędziowie SSO Marcin Schoenborn

SSO Małgorzata Peteja-Żak

Protokolant Sylwia Sitarz

przy udziale Joanny Szlosar-Meller

Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2016 r.

sprawy skazanego W. C. ur. (...) w C.

syna R. i C.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 29 marca 2016 r. sygnatura akt III K 948/15

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. I. L. kwotę 147,60 zł (sto czterdzieści siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 27,60 zł (dwadzieścia siedem złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony skazanego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia skazanego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 693/16

UZASADNIENIE

Od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 29 marca 2016 roku sygn. akt III K 948/15 apelację wniósł obrońca skazanego W. C.. Orzeczenie Sądu I instancji zaskarżył w całości i zarzucił:

⚫

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający istotny wpływ na jego treść, polegający na pominięciu okoliczności przemawiających za zastosowaniem zasady absorpcji i tym samym uznanie, że orzeczona kara spełni swe cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej,

⚫

wyrażeniu poglądu, iż dowody ujawnione na rozprawie i ustalone na ich podstawie okoliczności są wystarczające dla uznania, iż wobec skazanego należy wymierzyć karę w myśl zasady częściowej absorpcji, jakkolwiek dowody te i okoliczności ocenione we wzajemnym ze sobą powiązaniu prowadzą nieodparcie do zastosowania zasady pełnej absorpcji.

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje:

Wywiedziona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy, co nie jest kwestionowane, prawidłowo zastosował przepisy dotyczące łączenia kar obowiązujące do 30 czerwca 2015 roku (wszystkie skazania W. C. uprawomocniły się przed 1 lipca 2015 roku) oraz trafnie wyznaczył poszczególne zbiegi przestępstw. Zbiegów tych jest sześć, z tym że w zakresie połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami opisanymi w punkcie XI, XII, XIII i XIV części wstępnej zaskarżonego wyroku (zbieg czwarty), został już wydany prawomocny wyrok łączny Sądu Rejonowego w Kościerzynie z dnia 15 czerwca 2015 roku sygn. akt II K 385/15 i stąd zasadnie w tej części zostało umorzone postępowanie w przedmiocie objęcia kar pozbawienia wolności. Przywołanym wyrokiem łącznym nie połączono środków karnych zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów z wyroków XI, XII i XIV. Dlatego prawidłowo Sąd Rejonowy w Gliwicach połączył tego rodzaju zakazy. Również należało się zgodzić z Sądem I instancji w zakresie ukształtowania poszczególnych kar łącznych grzywny (zbieg pierwszy), pozbawienia wolności (zbiegi drugi, trzeci i szósty) oraz pozbawienia wolności i ograniczenia wolności (zbieg piaty), a także łącznego środka karnego (zbieg czwarty) na zasadzie asperacji a nie absorpcji.

Obrońca w apelacji nie powołał żadnych przekonujących argumentów za tak szczególnym potraktowaniem skazanego, by w przypadku poszczególnych zbiegów karę łączną czy łączny środek karny orzec w wysokości ustawowego minimum, czyli w wymiarze najwyższej z kar jednostkowych (odpowiednio najwyższego środka karnego). Przypomnieć trzeba jednolite stanowisko sądownictwa, że jakkolwiek - zgodnie z art. 86 § 1 kk - przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak należy pamiętać, że zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo i wymaga wnikliwego umotywowania w uzasadnieniu wyroku (tak m.in. Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 25 czerwca 2015 roku sygn. akt II AKa 102/15).

Z całą pewnością Sąd Rejonowy orzekając w przedmiocie wydania wyroku łącznego nie rozważał ponownie tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kary w poprzednio osądzonych sprawach. Wziął pod uwagę związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami oraz okoliczności zaistniałe po wydaniu wyroków. Nie ma racji obrońca, by Sąd I instancji ustalając łączny wymiar kar czy środków karnych poprzestał na kilku ogólnikach uzasadniających swoje orzeczenie. Przeanalizował poszczególne przestępstwa wchodzące w skład wyznaczonych zbiegów pod kątem ich związku czasowego, tożsamości pokrzywdzonych, rodzaju naruszonych dóbr prawnych, sposobu działania sprawcy, a także pobudek jego działania i podobieństwa rodzajów winy oraz zamiaru. Nie trzeba powtarzać tych wywodów. Wystarczy odesłać do szczegółowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k.99-99v.). Zasadnie Sąd Rejonowy powołał się również na wielość przestępstw popełnionych przez skazanego (dziewiętnaście wyroków). Trafnie uznał, że okoliczność ta przemawia na niekorzyść skazanego. Zgodzić trzeba się z twierdzeniem, że wielość przestępstw prowadzi do zmiany wartości prognostycznych co do sprawcy oraz rzutuje na karę z punktu widzenia jej społecznego oddziaływania. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Nie ma zatem racji obrońca pisząc, że Sąd Rejonowy wymierzenie kary łącznej uzasadnił jedynie tym, iż za zastosowaniem zasady asperacji przemawia przeciętna opinia skazanego w jednostkach penitencjarnych oraz wielość dokonanych przestępstw. Punktem wyjścia dla Sądu meriti był związek pomiędzy poszczególnymi przestępstwami pozostającymi w zbiegu, a następnie nie pominął wielości przestępstw, a także opinię z zakładu karnego o skazanym, która jest dla niego przeciętna. W. C. karę pozbawienia wolności odbywa od 6 kwietnia 2011 roku w Areszcie Śledczym w S.. Jego zachowanie jest zmienne. Był nagradzany, ale i karany dyscyplinarnie. Jest mało krytyczny do dotychczasowego trybu życia i popełnianych przestępstw. Prognoza penitencjarna jest umiarkowanie pozytywna (k.29). Nie można zatem zgodzić się z apelującym, że skazany w jednostkach penitencjarnych zachowuje się tylko prawidłowo, zaś do popełnionych przestępstw oraz dotychczasowego sposobu życia odnosi się krytycznie. Traktując opinię o skazanym jako pomocniczą nie da się przyjąć, by przemawiała ona za złagodzeniem kar skazanemu. Jeszcze raz trzeba podkreślić, że obrońca nie wykazał, by w przypadku W. C. zastosowanie reguły absorpcji było konieczne i uzasadnione. Wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa przemawiają za uznaniem kar łącznych pozbawienia wolności i łącznego wymiaru środka karnego za niecechujące się rażącą surowością, a w konsekwencji za dające się zaakceptować.

Z tych zatem powodów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Na rzecz obrońcy zasądził kwotę 147,60 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczy. Skazanego, który jest pozbawiony wolności, nie pracuje i posiada wysokie zadłużenie alimentacyjne zwolnił od ponoszenia wydatków za II instancję.