Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący sędzia Arkadiusz Łata

Protokolant Dominika Koza

przy udziale Adama Szewca Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2019 r.

sprawy P. N. ur. (...) w P.

syna J. i Z.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk, art. 289 § 1 kk, art. 178b kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 15 kwietnia 2019 r. sygnatura akt III K 677/18

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  w punkcie 6 podwyższa okres orzeczonego zakazu do 3 (trzech) lat,

b)  w punkcie 7 za podstawę prawną wymierzenia łącznej kary pozbawienia wolności przyjmuje art. 85 § 1 i § 2 kk oraz art. 86 § 1 kk,

c)  w punkcie 9 ustala, że orzeczony łączny zakaz obejmuje pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym i podwyższa okres tego zakazu do 5 (pięciu) lat;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 594/19

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.

Apelacja prokuratora okazała się w zasadniczej części trafna i zarazem skuteczna o tyle, iż w następstwie jej wywiedzenia należało zmienić zapadły wyrok poprzez:

a)  w punkcie 6 – podwyższenie okresu orzeczonego zakazu do 3 lat,

b)  w punkcie 7 – przyjęcie art. 85 § 1 i 2 kk oraz art. 86 § 1 kk za podstawę prawną wymierzenia łącznej kary pozbawienia wolności,

c)  w pkt. 9 – ustalenie, że orzeczony łączny zakaz obejmuje pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym i podwyższenie okresu tego zakazu do 5 lat.

Na wstępie jednak potrzeba stwierdzić, że Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i w pisemnych motywach przedmiotowego wyroku dokonał zasługującej na aprobatę analizy i oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W świetle niekwestionowanych ustaleń faktycznych sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły najmniejszych wątpliwości. Także kwalifikacja prawna trzech przypisanych P. N. występków jest prawidłowa.

Sąd jurysdykcyjny trafnie też ustalił, wskazał oraz ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na określenie rozmiaru jednostkowych kar pozbawienia wolności i kary łącznej tego rodzaju, jak również przyjęcie pozytywnej względem oskarżonego prognozy kryminologiczno-społecznej umożliwiającej sięgnięcie po dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania tej ostatniej kary. Jedyne zastrzeżenie dotyczy niepełnego powołania w podstawie prawnej kary łącznej art. 85 kk. Należało bowiem wymienić tu obie jednostki redakcyjne (tj. paragrafy) powyższego artykułu, czego błędnie nie uczyniono i na co słusznie zwrócił uwagę autor skargi apelacyjnej.

Uchybienie to zostało tym samym skorygowane przez Sąd odwoławczy – w ślad za zarzutem prokuratora.

Jako trafnie dobrany i w zupełności uzasadniony okolicznościami zdarzenia należało uznać rozmiar środków karnych wymierzonych w punktach: 2 i 3 części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Sąd Rejonowy prawidłowo określił podstawę prawną orzeczenia w punkcie 6 środka karnego w związku ze skazaniem P. N. za przestępstwo, o którym mowa w punkcie 5 kontrolowanego wyroku.

Ustalenie okresu tego środka było natomiast zupełnie wadliwe. Stosownie bowiem do uregulowania art. 42 § 2 kk sąd orzeka – na okres nie krótszy niż 3 lata – zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów, albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca czynu wymienionego w § 1 powyższego przepisu w czasie popełnienia tegoż przestępstwa był w stanie nietrzeźwości.

Norma art. 42 § 1 kk wprost wymienia tu (między innymi) występek z art. 178b kk, czyli taki, jakiego dopuścił się oskarżony, pozostając poza wszelką wątpliwość w stanie nietrzeźwości.

Sąd I instancji kompletnie bezpodstawnie wymierzył tym samym zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, gdyż zobowiązany był uczynić to na okres najmniej 3 lat. W zupełności rację ma tym samym oskarżyciel publiczny zaskarżając wspomniane rozstrzygnięcie. Wymagało ono korekty.

Sąd Okręgowy uwzględniając okoliczności i specyfikę zdarzenia objętego skazaniem za czyn z art. 178b kk podwyższył okres zastosowanego zakazu do 3 lat, uznając iż w takiej właśnie wysokości wystarczy on dla realizacji wszelkich dyrektyw wskazanych przez ustawodawcę w art. 53 § 1 kk w zw. z art. 56 kk.

Omówiona zmiana pociągnęła z kolei za sobą konieczność skorygowania okresu łącznego zakazu, o którym Sąd I instancji orzekał w punkcie 9 dyspozycji przedmiotowego wyroku. Dopuszczalne było przy tym jego ukształtowanie w granicach od 4 do 7 lat.

Sąd Okręgowy skorzystał tu z zasady częściowej absorpcji zbliżonej do najsurowszego z „jednostkowych” środków karnych i określił go na 5 lat. Miał tu na względzie ścisły związek czasowy pomiędzy wszystkimi trzema przestępstwami oskarżonego, stanowiącymi de facto elementy składowe pewnej szerszej, a łamiącej zakazy wynikające z prawa karnego materialnego – aktywności P. N.. Z drugiej jednak strony zauważał odmienności pomiędzy tymi zachowaniami znajdujące wyraz w zróżnicowanej ich kwalifikacji prawnej, odrębnych sposobach działania oskarżonego, częściowo różnych przedmiotach ochrony, jak i w sferze pobudek i motywów, jakimi wymieniony się kierował.

Sąd Odwoławczy zarazem ustalił, iż łączny zakaz obejmować będzie pojazdy mechaniczne w ruchu lądowym. Takie określenie kategorii pojazdów, których zakazy dotyczą znalazło się w orzeczeniach Sądu Rejonowego odnoszących się do zakazów „cząstkowych” określonych w punktach: 2 i 6 zaskarżonego wyroku. Punktu 2 apelacja prokuratora przy tym nie dotyczyła.

Decydując o łącznym zakazie Sąd II instancji zastosował tym samym analogiczną kategorię pojazdów, do jakiej zakaz ów będzie się odnosić. Szersze określenie tej kategorii nie miałoby bowiem oparcia w zakazach „jednostkowych”.

W pozostałej części wyrok jako słuszny utrzymany został w mocy.

O kosztach sądowych (od których oskarżonego zwolniono w całości na słusznościowej zasadzie) za postępowanie odwoławcze orzeczono jak w punkcie 3 wyroku niniejszego.