Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Ficek

Sędziowie SSO Piotr Mika (spr.)

SSO Marcin Mierz

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Andrzeja Zięby

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 r.

sprawy K. B. ur. (...) w P.,

syna J. i M.

oskarżonego z art. 300§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 25 listopada 2013 r. sygnatura akt VI K 356/13

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 176/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 25 listopada 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt VI K 356/13 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach:

1.  oskarżonego K. B. uznał za winnego, tego, że w dniu 30 grudnia 2011 roku, w P., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i udaremnienia wykonania postanowienia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach, z dnia 6 kwietnia 2011r. sygn. akt I Co 1280/11, o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...), wydanemu 2 marca 2011r., przez (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., przeciwko K. B., udaremnił zaspokojenia swojego wierzyciela (...) S.A., przez zbycie zagrożonego zajęciem komorniczym, swojego samochodu marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...), to jest czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. i za to na mocy art. 300 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo oskarżonemu zawiesił na okres próby lat 2;

2.  na mocy art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w rozmiarze 40 stawek dziennych, ustalając na mocy art. 33 § 3 k.k. wysokość jednej stawki na kwotę 30 złotych;

3.  zasadził na mocy art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i art. 627 k.p.k. od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 360 złotych tytułem opłaty i obciążył go wydatkami postępowania w kwocie 90 złotych.

Apelację od wyroku wywiódł oskarżony, który zaskarżając orzeczenie w całości zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, a to art. 2 § 2 k.p.k. art. 4 k.p.k. , art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a wyrażającą się m.in. nieuwzględnieniem okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego ora rozstrzyganiem wszelkich niedających się usunąć wątpliwości na jego niekorzyść;

2. obrazę przepisów postępowania, a to art. 352 k.p.k. i art. 366 § 1 k.p.k. mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, wyrażającą się w niedopuszczeniem przez sąd z urzędu dowodu z akt egzekucyjnych, jakie toczyły się przeciwko oskarżonemu, umowy kupna sprzedaży przedmiotowego samochodu, wyciągu ze wszelkich rachunków bankowych prowadzonych przez oskarżonego;

3. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 167 k.p.k. i art. 366 k.p.k. przejawiającą się niewyjaśnieniem wszystkich istotnych okoliczności sprawy, a przede wszystkim tego, czy oskarżony zbył przedmiotowy pojazd w celu zaspokojenia swoich wierzycieli oraz tego czy majątek oskarżonego, jakim dysponował w chwili czynu pozwalał na zaspokojenie (...) S.A.

4. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a to art. 410 k.p.k. wyrażającą się dokonaniem ustaleń faktycznych w oparciu o dowody nieujawnione na rozprawie głównej, jak również bezzasadnym pominięciem części zebranego materiału dowodowego, w szczególności kwestionującego fakt dokonania przez oskarżonego zarzuconego mu czynu;

5. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia przejawiający się w błędnym przyjęciu, że oskarżony działał w zamiarze i w celu udaremnienia wykonania bankowego tytułu egzekucyjnego, a nadto, że był karany wyrokiem sądowym.

W oparciu o tak postawione zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego jest zasadna.

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę naruszając przepisy art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. pozostawił poza polem swojego zainteresowania kwestię wpływu zarzuconego oskarżonemu działania polegającego na zbyciu samochodu zagrożonego zajęciem komorniczym na możliwość skutecznej egzekucji windykowanej należności na podstawie bankowego tytułu wykonawczego opatrzonego przez sąd klauzulą wykonalności. Naruszenie przez Sąd I instancji wskazanych przepisów procesowych obligujących go do zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, jak tez oparcia wyroku na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy jest w istocie efektem naruszenia prawa materialnego związanego z przyjętym przez sąd poglądem prawnym, iż dla bytu przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. nie jest konieczne, by sprawca zmierzał do całkowitego udaremnienia egzekucji, a wystarczy, by działał w celu jej udaremnienia w odniesieniu do niektórych składników majątku lub tylko w określonym czasie i miejscu. Pogląd ten jednak nie znajduje akceptacji Sądu Odwoławczego i sprzeczny jest z utrwaloną już linią orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którą przestępstwo z art. 300 § 2 k.k. należy do kategorii tzw. przestępstw skutkowych, co w konsekwencji oznacza, iż kryminalizacją objęto tylko te postacie udaremniania egzekucji przez dłużnika, które prowadzą do oznaczonego skutku w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela. Tym samym, jeżeli czynność rozporządzająca majątkiem dłużnika nie ma realnego wpływu na zaspokojenie wierzyciela, to wobec braku znamienia skutku w postaci udaremnienia zaspokojenia wierzyciela nie dochodzi do popełnienia przestępstwa z art. 300 § 2 k.k. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 lutego 2002 r., V KKN 83/00, Lex nr 53056, z dnia 4 listopada 2002 r., III KK 283/02, OSNKW 2003, z. 3-4, poz. 34, z dnia 22 września 2005 r., III KK 140/05, R-OSNKW 2005, poz. 1731, z dnia 3 lipca 2007 r., II KK 336/06, Lex nr 299185, z dnia 8 stycznia 2008 r., III KK 368/07, R-OSNKW 2008, poz. 86; z dnia 10 listopada 2011 r. II KK 224/11, LEX nr 1084717) W niniejszej sprawie zaistnienie skutku wymaganego przepisem art. 300 § 2 k.k. musi budzić istotne wątpliwości, skoro poza pojazdem, którego zbycie było podstawą stawianego oskarżonemu zarzutu, komornik zajął w toku egzekucji także drugi pojazd, tj. samochód osobowy marki N. (...), a jak wynika z akt komorniczych Km 1482/11 i znajdującego się w nich protokołu z dnia 21 października 2013 roku, wartość tego pojazdu ma wynosić 30 000 złotych, które istotnie przekraczają wartość dochodzonej od oskarżonego należności głównej, odsetek, jak i kosztów sądowych o łącznej wysokości w momencie zawiadomienia oskarżonego o egzekucji niespełna 14 000 złotych. Bez zbadania realnego wpływu zbycia przez oskarżonego samochodu V. (...) na możliwość wyegzekwowania od niego dochodzonej należności z pozostałych składników jego majątku kwestia odpowiedzialności karnego oskarżonego za czyn z art. 300 § 2 k.k. pozostaje otwarta. Niewątpliwie konieczne jest w takiej sytuacji zweryfikowanie twierdzeń oskarżonego o toczących się wobec niego jako dłużnika innych postępowaniach komorniczych oraz ustalenie wysokości dochodzonych od niego należności, jak też dokonanych w toku tych postępowań zajęć. Oceny wpływu zbycia przez oskarżonego samochodu V. (...) na możliwość wyegzekwowania od niego dochodzonej należności będzie można dokonać dopiero w oparciu o całokształt informacji świadczących o posiadanym przez niego majątku, skierowanych do tego majątku egzekucjach, jak też czynnościach podjętych w poszczególnych postępowaniach egzekucyjnych.

Już z wyżej wskazanych przyczyn konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd ten w ponownym postępowaniu zobowiązany będzie zbadać naprowadzone wyżej okoliczności.