Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2014r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Sewer Skumiał

Protokolant: M. S.

w obecności Prokuratora Janusza Smagi

po rozpoznaniu w dniu 29.12.2014r.

sprawy:

M. K.

s. E. i G. zd. G.

ur. (...) w R.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I. Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19.04.2007r., sygn. akt XI W 353/07 za wykroczenie z art. 119 § 1 kw, popełnione w dniu 16.11.2006r. na karę 1 miesiąca ograniczenia wolności;

II. Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 16.01.2008r., sygn. akt III K 1829/07, za dwa przestępstwa: z art. 280 § 1 kk popełnione w dniu 11.08.2007r. na karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz z art. 280 § 1 kk popełnione w dniu 11.08.2007r. na karę 2 lat pozbawienia wolności i, ostatecznie, karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

III. Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 23.02.2011r., sygn. akt III K 36/11, za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, w dniu 26.08.2010r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w dniu 26.08.2010r. i w okresie od 24.09.2011r. do 23.09.2012r.;

IV. Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 15.12.2011r., sygn. akt IV K 219/11, za ciąg przestępstw - w rozumieniu art. 91 § 1 kk - z art. 286 § 1 kk, popełnionych w dniach 7 i 10.04.2008r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 29.07.2014r. i którą odbywa od dnia 9.09.2014r.;

V. Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 23.06.2014r., za dwa przestępstwa: z art. 190 § 1 kk, popełnione w dniu 3.12.2013r. na karę samoistnej grzywny 80 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych oraz z art. 157 § 2 kk, popełnione w dniu 3.12.2013r. na karę samoistnej grzywny 80 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych i, ostatecznie, karę łączną 100 stawek dziennych samoistnej grzywny przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych;

VI. Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 31.07.2014r., sygn. akt III K 1455/13, za przestępstwo z art. 279 § 1 kk – popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk w dniu 5.06.2013r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat;

orzeka

1.  na mocy art. 569 § 1 kpk oraz art. 91 § 2 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych w wyrokach: Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 15.12.2011r., sygn. akt IV K 219/11 oraz Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 23.02.2011r., sygn. akt III K 36/11 wymierza skazanemu M. K. karę łączną 2 (dwa) lat pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 577 kpk na poczet wymierzonej skazanemu kary łącznej zalicza: okres kary odbytej w sprawie SR w Gliwicach III K 36/11, a to dzień 26.08.2010r. i od dnia 24.09.2011r. do dnia 23.09.2012r. oraz okres kary odbywanej obecnie w sprawie SO w Gliwicach IV K 219/11 – od dnia 9.09.2014r. do nadal;

3.  na mocy art. 572 kpk umarza postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego skazania opisane w punktach I, II, V i VI części wstępnej niniejszego wyroku;

4.  pozostałe rozstrzygnięcia w sprawach objętych niniejszym orzeczeniem pozostawia odrębnemu wykonaniu;

5.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej K. J. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem i 60/100) złotego, w tym 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej dotychczas pomocy prawnej świadczonej skazanemu z urzędu;

6.  na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt IV K 168/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił, iż M. K. został skazany prawomocnymi wyrokami:

- Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19.04.2007r., sygn. akt XI W 353/07 za wykroczenie z art. 119 § 1 kw, popełnione w dniu 16.11.2006r. na karę 1 miesiąca ograniczenia wolności;

- Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 16.01.2008r., sygn. akt III K 1829/07, za dwa przestępstwa: z art. 280 § 1 kk popełnione w dniu 11.08.2007r. na karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz z art. 280 § 1 kk popełnione w dniu 11.08.2007r. na karę 2 lat pozbawienia wolności i, ostatecznie, karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

- Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 23.02.2011r., sygn. akt III K 36/11, za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk, w dniu 26.08.2010r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, którą odbył w dniu 26.08.2010r. i w okresie od 24.09.2011r. do 23.09.2012r.;

- Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 15.12.2011r., sygn. akt IV K 219/11, za ciąg przestępstw - w rozumieniu art. 91 § 1 kk - z art. 286 § 1 kk, popełnionych w dniach 7 i 10.04.2008r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 29.07.2014r. i którą odbywa od dnia 9.09.2014r.;

- Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 23.06.2014r., sygn. akt III K 351/14 za dwa przestępstwa: z art. 190 § 1 kk, popełnione w dniu 3.12.2013r. na karę samoistnej grzywny 80 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych oraz z art. 157 § 2 kk, popełnione w dniu 3.12.2013r. na karę samoistnej grzywny 80 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych i, ostatecznie, karę łączną 100 stawek dziennych samoistnej grzywny przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych;

- Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 31.07.2014r., sygn. akt III K 1455/13, za przestępstwo z art. 279 § 1 kk – popełnione w warunkach art. 64 § 1 kk w dniu 5.06.2013r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat.

Skazany wystąpił z wnioskiem ( k – 2) o wydanie wyroku łącznego obejmującego skazania przez SO w Gliwicach IV K 219/11 oraz trzykrotnie przez Sąd Rejonowy w Gliwicach (III K 1829/07; III K 36/11 i XI W 353/07), niemniej Sąd, zobligowany z urzędu do wszechstronnej analizy dotychczasowych, nie zatartych, skazań, z uwagi na istnienie możliwości utworzenia więcej niż jednego zbiegu, analizował w niniejszym postępowaniu także inne opisane wyżej skazania. Takie procedowanie jest zgodne nie tylko z treścią art. 570 kpk, przewidującą działanie sądu także z urzędu, ale i utrwalonym w tej mierze orzecznictwem, zakładającym iż wydanie wyroku łącznego jest obowiązkiem sądu w sytuacji spełnienia warunku określonego w art. 85 k.k. tj. istnienia właściwej normatywnej relacji czasu popełnionych przestępstw do daty wydania pierwszego chronologicznie wyroku (wyrok SN z 25.07.2007r., sygn. akt V KK 200/07, publ. OSNwSK 2007/1/1726). Orzekanie kary łącznej jest - w myśl dyspozycji art. 85 k.k. - obligatoryjne i nawet w postępowaniu toczącym się w tym przedmiocie na skutek wniosku złożonego przez skazanego, jego wynik nie jest uzależniony od złożenia przez zainteresowanego konkretnych propozycji połączenia konkretnych orzeczeń skazujących (wyrok SN z dnia 21.01.2008r., sygn. akt V KK 212/07, publ. LEX nr 377209, teza 2).

Jak wskazuje się w orzecznictwie, w świetle art. 569 § 1 kpk oraz art. 85 kk warunki do wydania wyroku łącznego zachodzą wówczas, gdy różnymi prawomocnymi wyrokami danej osobie wymierzono kary tego samego rodzaju lub inne podlegające połączeniu, za dwa lub więcej przestępstw popełnionych zanim zapadł pierwszy wyrok, choćby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, bez względu na to, czy w wyrokach późniejszych, będących także podstawą dla wydania wyroku łącznego, wymierzono jedynie kary za przestępstwa popełnione przed datą wydania owego pierwszego wyroku, czy również kary za przestępstwa popełnione po jego wydaniu ( tak SN w wyroku z dn. 15.03. 2001r., IV KKN 81/00, publ. LEX nr 51398).

Zawarty w art. 85 k.k. zwrot: "zanim zapadł pierwszy wyrok" odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstwa ( uchwała SN z dnia 25.02.2005 r. I KZP 36/04, publ. OSNKW 2005/2/13). Zatem Sąd orzekając w przedmiocie wydania wyroku łącznego nie ma swobody w konfigurowaniu układu wyroków skazujących, lecz dobór wyroków będących przesłanką wymiaru kary łącznej uwarunkowany jest datą wydania chronologicznie pierwszego, chociażby nieprawomocnego wyroku za „którekolwiek z tych przestępstw”. Ta data skutkuje stwierdzeniem, że przestępstwa popełnione przez nią „pozostają w zbiegu”, co prowadzić może do orzeczenia kary łącznej.

Jeżeli przestępstwo zostało popełnione przed tą datą, to nie może być uznane za popełnione w innym „zbiegu realnym” z przestępstwem popełnionym po dacie wydania tegoż wyroku ( podobnie SN wyrok z dnia 02.06.2011 r., sygn. III KK 370/11, LEX 896142).

Wreszcie, zaznaczenia wymaga, że zgodnie z treścią art. 9 § 2 kodeksu wykroczeń możliwe jest wymierzenie łącznie kary za dwa lub więcej wykroczeń tylko w wypadku „jednoczesnego o nich orzekania”.

Przytoczenie tych reguł na wstępie jest podyktowane koniecznością ułatwienia stronom autonomicznej analizy skazań pod kątem istnienia zbiegów i przeszkód uniemożliwiającej wymierzenia łącznie kary łącznej z uwagi na wymogi temporalne i jakościowe zdefiniowane w art. 85 kk (zbieg i kary tego samego rodzaju wymierzone za przestępstwa).

Punktem wyjścia do oceny możliwości wydania wyroku łącznego była analiza karty karnej ( k – 7 do 9) oraz odpisów prawomocnych wyroków w sprawach przytoczonych na wstępie uzasadnienia ( k – 4 do 5, 22 do 23, 25, 27 do 28, 32 do 35 i 41).

Pierwszy wyrok skazujący wobec M. K. zapadł 19.04.2007r. w sprawie XI W 353/07 a jego mocą wymierzono karę za wykroczenie, zatem przy braku innych skazań za wykroczenia, dalsza jego analiza pod kątem możliwości objęcia go wyrokiem łącznym, w świetle treści art. 85 kk – wymagającego skazań za przestępstwa – skutkowała stwierdzeniem braku podstaw i umorzeniem w tym zakresie w oparciu o art. 572 kpk.

Drugim chronologicznie, a pierwszym za przestępstwo, skazaniem był wyrok SR w Gliwicach z dnia 16.01.2008r., sygn. akt III K 1829/07, gdzie za dwa czyny z art. 280 § 1 kk, popełnione w dniu 11.08.2007r. wymierzono odpowiednio kary 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, karę 2 lat pozbawienia wolności i, ostatecznie – karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Ustalając, że przed datą tego wyroku (16 stycznia 2008r.) skazany nie popełnił żadnego innego przestępstwa, a zatem nie można utworzyć zbiegu, o którym mowa w art. 85 kk, Sąd umorzył postępowanie w zakresie objęcia tego skazania wyrokiem łącznym w oparciu o art. 572 kpk.

Kolejny wyrok wobec M. K. zapadł w SR w Gliwicach w dniu 23.02.2011r. (III K 36/11). Jego mocą wymierzono mu za przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, popełnione w dniu 26.08.2010r., karę 1 roku pozbawienia wolności. Ustalono następnie, że przed datą tego wyroku (23.02.2010r.) skazany dopuścił się w dniach 7 i 10.04.2008r. ciągu przestępstw (w rozumieniu art. 91 § 1 kk; stąd przy wymierzaniu kary łącznej powołano przepis art. 91 § 2 kk ) z art. 286 § 1 kk, za które został skazany przez SO w Gliwicach wyrokiem z dnia 15.12.2011r. (IV K 219/11) na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat, której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 29.07.2014r.

Podzielając w całej rozciągłości koncepcję, że nie ma żadnych przeszkód prawnych, aby spośród skazań (…) utworzyć kolejną grupę obejmującą skazania za czyny popełnione zanim zapadł kolejny "pierwszy wyrok" - oczywiście "pierwszy" z punktu widzenia tej kolejnej grupy przestępstw (wyrok SN z dnia 21.01.2008r., sygn. akt V KK 212/07, publ. LEX nr 377209, teza 1), stwierdzając że wszystkich przypisanych mu w tych wyrokach (III K 36/11 i IV K 219/11) przestępstw M. K. dopuścił się przed datą pierwszego z nich (23.02.2011r.) a wymierzono za nie kary tego samego rodzaju, to jest – pozbawienia wolności (po zarządzeniu wykonania uprzednio warunkowo zawieszonej kary w sprawie IV K 219/11, obie kary pozbawienia wolności są bezwzględne), stwierdzono zaistnienie wszystkich przesłanek warunkujących możliwość wydania wyroku łącznego w tym zakresie.

Kolejne analizowane skazanie to wyrok SR dla m.st. Warszawy z dnia 26.06.2014r. (III K 351/14), mocą którego wymierzono M. K. za czyny z art. 190 § 1 kk i z art. 157 § 2 kk, popełnione w dniu 3.12.2013r. (czyli po dacie wcześniejszych wyroków) dwie kary samoistnych grzywien 80 stawek dziennych przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych i, ostatecznie, karę łączną samoistnej grzywny 100 stawek przy stawce równoważnej kwocie 50 złotych. Przed datą tego wyroku (26.06.2014r.) M. K. dopuścił się w dniu 5.06.2013r. przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, za które został skazany wyrokiem SR w Gliwicach z dnia 31.07.2014r., (III K 1455/13) na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat. O ile przestępstwa osądzone w tych dwóch sprawach (III K 351/14 i III K 1455/13) pozostają w zbiegu, o tyle, z uwagi na wymierzenie kar rodzajowo różnych (samoistna grzywna i kara pozbawienia wolności), nie ma możliwości wydania w tym zakresie wyroku łącznego, co skutkowało umorzeniem postępowania w tej materii i w tej części, w oparciu o art. 572 kpk.

Przystępując do wymierzania, w ramach dostrzeżonego zbiegu (III K 36/11 i IV K 219/11), kary łącznej, Sąd zważył, iż wymierzono w nich kary jednostkowe, a to 1 roku pozbawienia wolności za jeden czyn osądzony w sprawie SR w Gliwicach III K 36/11 oraz 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg przestępstw osądzony w sprawie SO w Gliwicach IV K 219/11.

Matematyczne reguły określone w art. 86 § 1 kk wskazują, że dolną granicę kary łącznej wyznacza najwyższa z wymierzonych w łączonych wyrokach kara jednostkowa. W przedmiotowym układzie procesowym jest to kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona w sprawie SO w Gliwicach IV K 219/11. Natomiast górna granica kary łącznej to prosta suma wszystkich kar jednostkowych, czyli w niniejszej sprawie 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności (1 rok pw. + 1 rok i 6 miesięcy pw.).

Wymierzając karę łączną 2 lat pozbawienia wolności na zasadzie asperacji, czyli blisko uśrednionej, Sąd nie uznał za zasadne stosowania reguły pełnej absorpcji z następujących względów. Po pierwsze, opisanych i ukaranych czynów, w ramach stwierdzonego zbiegu, skazany dopuścił się mając za sobą doświadczenie w postaci wcześniejszego skazania na bezwzględną karę pozbawienia wolności (III K 1829/07), co więcej – korzystając z chwilowych przerw w jej odbywaniu ( vide odpis wyroku k – 28 verte). Nadto, pierwotny, probacyjny charakter skazania w sprawie IV K 219/11 nie do końca spełnił swą funkcję szczególnoprewencyjną, skoro M. K. dopuścił się po jego dacie kolejnych przestępstw. W polu widzenia Sądu pozostawało także to, że łączone kary jednostkowe zapadały za różnorodzajowe czyny, godzące co prawda w to samo dobro – mienie ale o zróżnicowanym sposobie działania. Po czwarte, istotne jest, iż pomiędzy tymi przestępstwami zachodzi ponad dwuletnia różnica czasowa. W pełni uzasadnione jest przytoczenie w tym miejscu fragmentu uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2001r., sygn. akt II AKa 63/01, publ. Prok.i Pr.-wkł. 2002/7-8/20 - z astosowanie zasady absorpcji, asperacji, czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego uwarunkowane jest przede wszystkim relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami, objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się do określenia, jak bliski związek przedmiotowo-podmiotowy łączy te czyny oraz w jakich odstępach czasu zostały one popełnione. Im bliższe są te relacje, tym bardziej wyrok łączny powinien być zbliżony do dopuszczalnego minimum, uwarunkowanego wysokością kar orzeczonych za przestępstwa, objęte tym wyrokiem. W podobnym tonie wypowiedział się SA w Katowicach w wyroku z dnia 8.03.2001r., sygn. akt II AKa 59/01, publ. Prok.i Pr.-wkł. 2002/3/21, uznając, iż zasadę absorpcji stosuje się, gdy przestępstwa objęte realnym zbiegiem w liczbie nie więcej jak dwa, wskazują na bliską więź przedmiotową i podmiotową, są jednorodzajowe i popełnione zostały w bliskim związku czasowym i miejscowym, stanowiąc jeden zespół zachowań sprawcy, objęty jednym planem działania, mimo godzenia w różne dobra osobiste. Oba te jakże adekwatne orzeczenia odnoszą się do zbiegów przyjętego przez Sąd, akcentując warunki dla stosowania asperacji a nie pełnej absorpcji.

Sąd podziela także pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 września 2001r., sygn. akt II AKa 154/01, publ. Prok.i Pr.-wkł. 2002/4/26, iż orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest orzeczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar, czy też poprzez zastosowanie zasady absorpcji. Wymiar kary łącznej zależy od stopnia związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma także wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie więcej niż dwóch przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji.

Zgodnie z treścią art. 53 § 1 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ocena tychże aspektów pozostaje jednak zasadniczą domeną sądów meriti, jakkolwiek pozostawały one także w polu widzenia tutejszego Sądu, wydającego niniejszy wyrok łączny. Najistotniejsza w procedurze dotyczącej wyroku łącznego jest zdaniem Sądu ocena zachowania skazanego przed i po zapadłych orzeczeniach. O ile, co podniesiono wyżej, brak było podstaw do zastosowania absorpcji, o tyle przeciwko zasadzie pełnej kumulacji (mimo wskazanych okoliczności za nią przemawiających) sprzeciwiały się zaakcentowane w opinii o skazanym ( k -13 do 14) okoliczności wskazujące na jego powolną ale dostrzegalną wtórną socjalizację – „przestrzeganie regulaminu, nie stwarzanie problemów natury wychowawczej, bezkonfliktowe funkcjonowanie w warunkach izolacji, uczestnictwo w zajęciach świetlicowych i separacja od grup nieformalnych”, co uwarunkowało umiarkowaną prognozę penitencjarną. Oczywistym dla Sądu jest, że wyrażona w opinii konkluzja – „negatywna prognoza społeczno-kryminologiczna” – wynika ze wspomnianych wyżej elementów takich jak: kilkukrotny powrót do przestępstwa i brak umiejętności docenienia wymierzania mu przez sądy kar, czy to łagodniejszego rodzaju, czy to o charakterze probacyjnym.

Skazany przebywa w Areszcie Śledczym w G. od 9.09.2014r., kiedy zaczął odbywać (i odbywa obecnie) karę z wyroku SO w Gliwicach IV K 219/11. Karę pozbawienia wolności orzeczoną przez SR w Gliwicach III K 36/11 M. K. odbył w całości, a to dnia 26.08.2010r. (zatrzymanie) i od dnia 24.09.2011r. do dnia 23.09.2012r. Wszystkie te okresy zostały zaliczone mu na poczet ukształtowanej niniejszym wyrokiem kary łącznej, co, w razie poprawy oceny społeczno-kryminologicznej, pozwoli mu w nieodległej perspektywie starać się o warunkowe, przedterminowe zwolnienie (przy czym decyzja w tej materii stanowi wyłączne imperium Sądu Penitencjarnego).

Wszystkie powyższe okoliczności mające znaczenie dla wymiaru kary łącznej skłoniły Sąd jej wymierzenia w oparciu o zasadę asperacji. W ocenie Sądu tak orzeczona kara łączna 2 lat pozbawienia wolności jest sprawiedliwa, uwzględnia właściwości i warunki osobiste skazanego oraz jego zachowanie w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności. Nie jest one nadmiernie surowa, jak też nie stanowi wyrazu nieuzasadnionej pobłażliwości. Kara ta odpowiada wymaganiom społecznego poczucia sprawiedliwości, stanowiąc adekwatną odpłatę za popełnione przestępstwa. Sąd wyraża przekonanie, że orzeczona kara spełni wobec skazanego swoje cele, zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak i indywidualnej, a poprzez dalszy proces resocjalizacji doprowadzi do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego przez skazanego.

Pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w połączonych wyrokach „cząstkowych”, jako nie podlegające łączeniu, pozostawiono odrębnemu wykonaniu.

Rozstrzygając o kosztach postępowania Sąd, mając na uwadze bezmajętność skazanego i brak zatrudnienia w warunkach izolacji, zwolnił go od ponoszenia kosztów w sprawie wydania wyroku łącznego, w tym zasądzonych na rzecz adwokata z urzędu dotychczas nieopłaconych kosztów zastępstwa adwokackiego, które ustalono na mocy obowiązujących uregulowań na kwotę 147, 60 złotego (z uwzględnieniem podatku VAT).