Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 września 2016 r.

Sąd w Częstochowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Krystyna Mieszkowska

Protokolant: Magdalena Adamus

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2016 r. w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. R.

przeciwko R. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej R. W. na rzecz powoda T. R. kwotę 93.000 zł (dziewięćdziesiąt trzy tysiące) z ustawowymi odsetkami w wysokości 8 % w stosunku rocznym od dnia 13 maja 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie w wysokości 7 % w stosunku rocznym i dalszymi odsetkami za opóźnienie w razie zmiany ich wysokości od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanej R. W. na rzecz powoda T. R. kwotę 4.780 zł (cztery tysiące siedemset osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IC 494)15

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 13 lipca 2015 r. w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie powód T. R. domagał się zasądzenia od pozwanej R. W. kwoty 93.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 13 marca 2015 r. do dnia zapłaty.

Uzasadniając żądanie powód podał, że w dniu 4 listopada 2013 r. zawarł z pozwaną umowę, na podstawie której udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 93.000 zł na zakup naczepy cysterny D. C. o nr podwozia (...) rok produkcji 2007. Termin zwrotu pożyczki nie został określony. Pozwana zakupiła naczepę z uzyskanych środków. Powód podejmował wielokrotnie próby kontaktowania się z pozwaną w celu odzyskania pożyczki. Ostatecznie pismem z dnia 3marca 2015 r. wezwał pozwaną do zwrotu pożyczki w terminie do dnia 12 marca 2015 r. Ponieważ pozwana nie zwróciła pożyczki, pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. ponownie wezwał ją do zapłaty dochodzonej pozwem kwoty, uprzedzając, że brak zapłaty do dnia 12 maja 2015 r. spowoduje skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego. Po otrzymaniu przez pozwaną powyższego wezwania strony podjęły próbę polubownego załatwienia sporu, jednak ostatecznie porozumienia nie zawarły.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości .

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwana oświadczyła, że zaskarża nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 3 września 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Częstochowie.

W piśmie przygotowawczym z dnia 24 lutego 2016 r. pozwana przyznała, że między nią a powodem doszło do zawarcia umowy pożyczki, jednak powód nie wydał jej kwoty, do której przeniesienia w umowy się zobowiązał. Pozwana zarzuciła, że naczepę cysterny D. C. o nr podwozia (...) kupiła z własnych środków za kwotę 36.900 zł, a powód nie udowodnił, że przekazał jej kwotę wskazaną w umowie z dnia 4 listopada 2012 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód T. R. pracował jako kierowca w przedsiębiorstwie zajmującym się dostawą gazu do stacji lpg. W toku wykonywanej pracy poznał pozwaną R. W. i jej męża. Pozwana w tym czasie prowadziła (...) Handlowo – Usługową (...) w D., w prowadzeniu firmy pomagał jej mąż.. Po trwającej około półtora roku znajomości powód, pozwana i jej mąż rozpoczęli rozmowy dotyczące możliwości dodatkowych zarobków poprzez kupno autocysterny, która miała być wykorzystana do dowozu gazu do firm. Na platformie transakcyjnej (...) powód znalazł naczepę gazową D. C. o nr podwozia (...), która oferowana była do sprzedaży przez (...) D. W. w M. za kwotę 160.000 zł netto. Pojechał obejrzeć naczepę, a po jej oględzinach poinformował pozwaną o możliwości kupna tej naczepy. Strony ustaliły, że powód pożyczy pozwanej na zakup autocysterny swoje oszczędności w kwocie 93.000 zł, a następnie będzie otrzymywał bliżej nie określony procent z obrotów powstałych na skutek zarobkowego wykorzystywania naczepy przez firmę pozwanej. Pozostałą część ceny naczepy miała pokryć pozwana. Powód przekazał pozwanej 10.000 zł tytułem zaliczki. Następnie pozwana wraz z mężem udała się do firmy (...) w celu obejrzenia naczepy, po czym małżonkowie poinformowali powoda, że udało im się wynegocjować niższą o 5 – 6.000 zł cenę zakupu. Po dokonanych oględzinach naczepy strony ustaliły, że zrealizują jej zakup. W tym celu, w dniu 4 listopada 2012 r. powód, pozwana i jej mąż pojechali do miejscowości M., gdzie na terenie firmy (...), męża D. W., znajdowała się naczepa. W zajeździe należącym do L. W. strony sporządziły umowę, w której zapisały, że powód udziela pozwanej pożyczki w kwocie 93.000 zł na zakup naczepy gazowej D. C. o nr podwozia (...), rok produkcji 2007. W umowie nie został określony termin zwrotu pożyczki. Następnie powód przekazał pozwanej kwotę 93.000 zł, po czym pozwana i jej mąż udali się do właściciela naczepy w celu sfinalizowania jej zakupu. Powód pozostał w zajeździe. Pozwana i jej mąż kupili naczepę, na fakturze zakupu nr (...) z dnia 4 listopada 2012 r. wystawionej przez firmę (...) w M. jako cena zakupu wpisana została kwota 36.900 zł. Powód nie domagał się okazania mu faktury, po sfinalizowaniu zakupu strony rozstały się. Po upływie tygodnia powód uzyskał informację, że mąż pozwanej odebrał cysternę. Powód pozostawał w przekonaniu, że z uwagi na długi czas nieużywania cysterny będzie ona wymagała naprawy, zatem przez jakiś czas nie będzie możliwe jej zarobkowe wykorzystywanie. Dlatego powód nie domagał się od pozwanej przekazywania mu umówionego wcześniej udziału w zyskach z eksploatacji cysterny. Po upływie około 3 miesięcy od zakupu naczepy, mąż pozwanej telefonicznie powiadomił powoda, że naczepa została sprzedana. Wówczas powód zażądał zwrotu pożyczonych pieniędzy.

(dowód: zeznania powoda k – 71-73, zeznania świadka L. W. k – 65-67, kopia umowy pożyczki z dnia 4 listopada 2012 r. k – 22, kopia faktury Vat nr (...) k – 34, zeznania pozwanej k – 73-75).

Ponieważ mimo telefonicznych próśb powoda, pieniądze nie zostały mu zwrócone, w piśmie z dnia 2 marca 2015 r. doręczonym w dniu 5 marca 2015 r. powód wezwał pozwaną do zwrotu pożyczonej kwoty 93.000 zł do dnia 12 marca 2015 r. Kolejnym pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. powód wyznaczył pozwanej nowy termin zwrotu pożyczki do dnia 12 maja 2015 r. oraz poinformował, że w przypadku braku zapłaty w wyznaczonym terminie wystąpi na drogę postępowania sądowego. Następnie za pośrednictwem swoich pełnomocników strony rozpoczęły korespondencję mailową. W dniu 12 maja 2015 r. pozwana udzieliła pełnomocnictwa procesowego r.pr. M. S.. W mailu z dnia 12 maja 2015 r. pełnomocnik pozwanej, nawiązując do przeprowadzonej tego samego dnia rozmowy telefonicznej, poinformował pełnomocnika powoda, że jego umocowanie dotyczy także żądania przez powoda spłaty pożyczki w wysokości 93.000 zł oraz zwrócił się o przesłanie umowy pożyczki stanowiącej podstawę żądania powoda, podając, że umową tą pozwana nie dysponuje. Pełnomocnik pozwanej oświadczył również, że pozwana deklaruje chęć polubownego rozliczenia się ze współpracy z powodem oraz prosi o przesłanie propozycji warunków ugody pozasądowej. W mailu z dnia 15 maja 2015 r. pełnomocnik powoda zwrócił się o skonkretyzowanie informacji o roszczeniach pozwanej i ich wysokości, wyraził także wolę wydłużenia okresu zwrotu pożyczki i rozłożenia jej spłaty na raty. W mailu z dnia 28 maja 2015 r. pozwana używając sformułowania „w związku z pożyczką na zakup naczepy gazowej D.” wyjaśniła, że sprzedała naczepę za kwotę 41.000 zł i że w związku ze współpracą z pozwanym poniosła wydatki na koncesję na transport międzynarodowy, zakup polisy OC przewoźnika na samochód ciężarowy, dzierżawę (...) przez 6 miesięcy i wynagrodzenie kierowcy przez 6 miesięcy. Pozwana zaproponowała zawarcie ugody w której zobowiąże się do zapłaty kwoty 50.000 zł w 10 ratach. W mailu 3 czerwca 2015 r. powód zgodził się na zwrot kwoty 83.000 zł w ratach miesięcznych po 5.000 zł. Ostatecznie strony nie doszły do porozumienia.

(dowód: kopia pisma z dnia 2 marca 2015 r. z kopia dowodu doręczenia k -23-25, kopia pisma z dnia 27 kwietnia 2015 r. z kopią dowodu nadania k –26-27, kopia pełnomocnictwa procesowego z dnia 12 maja 2015 r. k – 46, wydruki korespondencji mailowej stron k – 45,57-49).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie zeznań powoda, świadka L. W. oraz przedstawionych przez strony dokumentów. Zeznania pozwanej tylko w części stanowiły podstawę ustaleń Sadu..

Prawdziwość dokumentów w postaci umowy pożyczki, faktury Vat, pism powoda oraz korespondencji mailowej nie była kwestionowana przez żądną ze stron. Zeznania powoda zasługują na wiarę w całości. Przedstawiony przez niego ciąg zdarzeń potwierdzony został zeznaniami świadka L. W. przede wszystkim co do umiejscowienia oferty sprzedaży naczepy, miejsca postoju naczepy i okoliczności jej sprzedaży. Zeznania powoda znajdują także potwierdzenie w treści korespondencji mailowej stron, która w ocenie Sądu potwierdza fakt ustaleń stron co do zakupu naczepy gazowej w celu wspólnego czerpania zysków z jej eksploatacji a także fakt udzielenia przez powoda pożyczki. Świadczą o tym zawarte w mailach informacje pozwanej o sprzedaży naczepy, o poniesionych wydatkach na koncesję na transport międzynarodowy, zakup polisy OC, dzierżawę samochodu ciężarowego i wynagrodzenie kierowcy oraz wyrażona w nich wola zwrotu kwoty 50.000 zł. Przedstawiony przez powoda przebieg jego kontaktów z pozwaną i jej mężem w zasadzie potwierdzony został także zeznaniami pozwanej. Pozwana potwierdziła znajomość z powodem, obecność powoda w miejscu zakupu naczepy gazowej w dniu jej zakupu oraz fakt sporządzenia w tym dniu pisemnej umowy pożyczki Pozwana zaprzeczała jedynie, że otrzymała od powoda wymienioną w umowie pożyczki kwotę 93.000 zł. Jej wyjaśnienia w tym zakresie są jednak nielogiczne i sprzeczne ze sobą. Pozwana zeznała, że w dniu zakupu naczepy nie miała kwoty 160.000 zł na jej zakup, dysponowała kwotą tylko 40.000 zł oraz że mąż skłonił ją do podpisania umowy pożyczki twierdząc, że powód pożyczy im te pieniądze (k – 74). Jednocześnie zeznała, że na fakturze zakupu naczepy figurowała kwota 36.000 zł. Pozwana nie wyjaśniła w jakim celu w dniu zakupu naczepy sporządzona została umowa pożyczki, skoro w tym dniu pozwana dysponowała kwotą wystarczającą na samodzielny, bez udziału powoda zakup naczepy oraz jaki w tej sytuacji był cel przyjazdu powoda do M.. W ocenie Sądu jedynym logicznym wytłumaczeniem obecności powoda była konieczność przekazania pozwanej umówionej wcześniej kwoty 93.000 zł i dla potwierdzenia tego faktu, sporządzenia pisemnej umowy pożyczki.

Sąd zważył co następuje:

Istotą umowy pożyczki jest obowiązek zwrotu jej przedmiotu, czyli zwrot określonej co do ilości kwoty pieniędzy. Treść umowy przesądza o chwili, w której przedmiot umowy powinien zostać zwrócony. Zgodnie z art. 723 k.c. w przypadku braku oznaczenia w umowie terminu zwrotu przedmiotu umowy, pożyczkobiorca zobowiązany jest go zwrócić w ciągu sześciu tygodni od wypowiedzenia dokonanego przez dającego pożyczkę. Wypowiedzenie jest jednostronnym oświadczeniem woli skierowanym do pożyczkobiorcy, w którym pożyczkodawca jednoznacznie żąda zwrotu pożyczki używając w tym celu zwrotów nie budzących wątpliwości co do ich znaczenia i charakteru. Wypowiedzenie może być dokonane w dowolnej formie, z wyjątkiem zastrzeżeń wynikających z art. 77 § 2 i 3 k.c. Dochodzi ono do adresata w chwili, w której mógł on zapoznać się z jego treścią. Bieg terminu sześciotygodniowego rozpoczyna się z dniem następnym po dniu, w którym zaistniała dla pożyczkobiorcy możliwość zapoznania się z treścią wypowiedzenia.

W rozpoznawanej sprawie w dniu 4 listopada 2012 r. strony zawarły umowę pożyczki na podstawie której powód pożyczył pozwanej kwotę 93.000 zł Termin zwrotu pożyczki nie został w umowie określony. Zatem pozwana obowiązana była do zwrotu pożyczonej kwoty w ciągu sześciu tygodni od wypowiedzenia dokonanego przez powoda.

Powód dokonał wypowiedzenia w piśmie z dnia 2 marca 2015 r. W piśmie tym powód w sposób jednoznaczny wezwał pozwaną do zwrotu pożyczonej kwoty 93.000 zł do dnia 12 marca 2015 r. Ponieważ wypowiedzenie to dotarło do pozwanej w dniu 5 marca 2015 r. (k – 25), sześciotygodniowy termin do zwrotu przez nią kwoty pożyczki rozpoczął swój bieg w dniu 6 marca 2015 r. i zakończył się 17 kwietnia 2015 r. Ponieważ jednak kolejnym pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. powód wyznaczył pozwanej nowy termin zwrotu pożyczki do dnia 12 maja 2015 r., w ocenie Sądu zasadnym jest uznanie, że bezskuteczny upływ terminu zwrotu przedmiotu pożyczki uprawniający powoda do skorzystania z uprawnień wynikających z art. 481 k.c. nastąpił dopiero z dniem 13 maja 2015 r.

Zatem w oparciu o wyżej powołane przepisy Sad zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 93.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 maja 2015 r.

Nie zasługiwało na uwzględnienie żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych od dnia 13 marca 2015 r.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 100 k.p.c.

Powód uległ jedynie w nieznacznej części swojego żądania, zatem Sąd zobowiązał pozwaną do zwrotu całości poniesionych przez powoda kosztów. Na koszty zasądzone od pozwanej na rzecz powoda składają się: uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 1.163 zł oraz poniesione przez niego koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3617 zł.