Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

XIV K 759/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Słupsku z 2016-12-19

Sygn. akt XIV K 759/16, PR 1 Ds. (...).2016

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Słupsku w XIV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Ryszard Błencki

Protokolant: st. sek. sąd. Ewa Leśniak

przy udziale Prokuratora: -------------------

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2016 r.

sprawy A. W. (W.)

syna W. i S. z d. Ł.

ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że

w dniu 13 września 2016 r. na ul. (...) będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Słupsku o sygn. akt II K 86/08 z dnia 29 maja 2008 r. za przestępstwo umyślne polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego znajdując się w stanie nietrzeźwości, prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny, tj. samochód osobowy marki R. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości I badanie 0,85 mg/l, II badanie 0,95 mg/l, III badanie 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k.

1.  uznaje oskarżonego A. W. za winnego popełnienia zarzucanego mu oskarżeniem czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 178a § 4 k.k., i za jego popełnienie na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazuje oskarżonego na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

4.  na podstawie art. 69 § 1, § 2 i § 4 k.k. i art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;

5.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 k.k. zobowiązuje oskarżonego do powstrzymania się od nadużywania alkoholu;

6.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 6 k.k. zobowiązuje oskarżonego, za jego zgodą, do poddania się terapii uzależnień w zakresie uzależnienia od alkoholu w Centrum (...) w S. (...);

7.  na podstawie art. 63 § 4 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet wymierzonego w pkt 2 wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 września 2016 roku do dnia 19 grudnia 2016 roku;

8.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt XIV K 759/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

A. W. został skazany przez Sąd Rejonowy w Słupsku wyrokiem z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II K 86/08, m.in. za czyn z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem pracy na cele społeczne po 20 godzin w stosunku miesięcznym, która została objęta orzeczoną tym samym wyrokiem karą łączną 12 (dwunastu) miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem pracy na cele społeczne po 20 godzin w stosunku miesięcznym. Sąd orzekł wobec niego środki karne w postaci: zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku, z obowiązkiem zwrotu dokumentu prawa jazdy, oraz świadczenia pieniężnego w kwocie 100,- złotych na rzecz Fundacji (...) w S.. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 16 września 2008 roku.

W dniu 13 września 2016 r. A. W. spożywał alkohol w postaci piwa. Wieczorem ok. godz. 20:00 postanowił udać się ze swojego miejsca zamieszkania na stację paliw przy ul. (...) na zakupy. Pojechał tam swoim samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), po czym wrócił nim na ulicę (...).

Został tam wówczas zatrzymany do kontroli przez patrol Policji, powiadomiony o zaistniałym zdarzeniu, i przebadany na stan trzeźwości. Funkcjonariusze Policji dokonali sprawdzenia stanu trzeźwości A. W. urządzeniem elektronicznym typu A. 6020 (...), nr fabryczny (...). Wynik I badania wykazał 0,85 mg/l (z godz. 20:14) alkoholu w wydychanym powietrzu.

Kolejne badania jego stanu trzeźwości wykonano urządzeniem elektronicznym typu Alkometr (...) 2.0, nr fabryczny: 247/94 - wynik II badania wykazał 0,95 mg/l (z godz. 20:31), a III badania - 0,96 mg/l (z godz. 20:33), alkoholu w wydychanym powietrzu.

A. W. podpisał protokoły z przebiegu badania, nie zgłaszając żadnych zastrzeżeń.

W toku dochodzenia A. W. został poddany badaniom przez biegłych lekarzy psychiatrów, którzy rozpoznali u niego organiczne zaburzenia nastroju, zespół zależności alkoholowej oraz tempore criminis upojenie alkoholowe proste, i orzekli, że w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał on zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem, a jego poczytalność w czasie postępowania nie budzi wątpliwości.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego A. W. (k. 98, 15, 37), zeznań świadka D. W. (k. 27-28), opinii sądowo-psychiatrycznej biegłych lekarzy psychiatrów M. M. i M. P. z dnia 27.10.2016 r. (k. 44-47), oraz pozostałego materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej (k. 98-99).

A. W. ma 52 lata, jest żonaty – z żoną pozostaje w separacji sądowej od 10 lat, ma jedno dziecko w wieku 26 lat, które nie jest na jego utrzymaniu. Ma on wykształcenie zawodowe, zawód kierowca - mechanik, prowadził działalność gospodarczą – handel obwoźny, aktualnie nie pracuje, nie jest zarejestrowany w PUP w S., od listopada 2015 r otrzymuje zasiłek stały z (...) w S. w wysokości 604 złotych miesięcznie z tytułu niepełnosprawności (vide: decyzja (...) w S. z dnia 16.11.2015 r. – k. 78). Nie ma innych dochodów, ani wartościowych składników majątku (vide: oświadczenie z dnia 23.09.2016 r. – k. 16 i z dnia 19.12.2016 r. – k. 97). Nie był leczony psychiatrycznie, jest leczony odwykowo od początku 2000 roku z powodu uzależnienia od alkoholu, leczenie kontynuuje do chwili obecnej. Był do tej pory sześciokrotnie karany (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 19.09.2016 r. – k. 10-11). Stałe miejsce pobytu: ul. (...), (...)-(...) S..

Oskarżony A. W. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył przy tym w postępowaniu przygotowawczym, jak i na rozprawie, wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym.

Składając wyjaśnienia w dniu 23 września 2016 roku wskazał, że zdecydował się na prowadzenie samochodu mimo spożytego alkoholu, gdyż musiał udać się na stację paliw, aby coś kupić dla niepełnosprawnego syna (k. 15), i podtrzymał to podczas kolejnego przesłuchania (k. 37).

Po odczytaniu jego pierwotnych wyjaśnień podtrzymał je w całości również na rozprawie głównej, zapewniając, iż wszystko się zgadza, i wskazał dodatkowo, iż pojechał wtedy po papierosy, gdyż pomaga swojemu synowi, który jest inwalidą bez nogi (k. 98).

Sąd w pełni dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż są one spójne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby je kwestionować.

Za polegające całkowicie na prawdzie Sąd uznał też zeznania funkcjonariusza policji D. W. , gdyż są one logiczne, wyważone i jasne. Zeznania tego świadka dopełniają wyjaśnienia oskarżonego, mając oparcie w zgromadzonych dokumentach.

Wiarygodność dowodów z dokumentów nie budzi zaś wątpliwości. Zostały one (dokumenty urzędowe) sporządzone na potrzeby postępowania karnego, przez organy, instytucje i osoby do tego uprawnione, w zakresie ich kompetencji i w sposób przewidziany prawem. Dokumenty powstałe zaś poza postępowaniem karnym i nie dla jego celów, w sposób rzeczywisty dokumentują określone zdarzenia prawne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Wina oskarżonego i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

A. W. dobrowolnie, dokonując świadomego wyboru, zdecydował się na kierowanie samochodem i jazdę nim w S. m.in. ulicą (...) po drodze publicznej (w ruchu lądowym), po spożyciu nie małej ilości alkoholu. Jego wyjaśnienia aczkolwiek lakoniczne w swej treści, to są jasne i rzeczowe, i jako takie w zupełności zasługują na wiarę, zwłaszcza, że znajdują one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. W szczególności, stan nietrzeźwości A. W. wynika w sposób oczywisty z przeprowadzonych badań urządzeniem elektronicznym typu A. 6020 (...), które wykazało u niego: I badanie - 0,85 mg/l (z godz. 20:14), alkoholu w wydychanym powietrzu (vide: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym z dnia 13.09.2016 r. – k. 2), jak i typu Alkometr A 2.0, wynik II badania wykazał 0,95 mg/l (z godz. 20:31), a III badania - 0,96 mg/l (z godz. 20:33), alkoholu w wydychanym powietrzu (vide: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym z dnia 13.09.2016 r. – k. 3), zaś urządzenia te miały ważne świadectwa wzorcowania, stąd wyniki te nie mogą budzić zastrzeżeń (vide: świadectwo wzorcowania – k. 4, 5).

Fakt prawomocnego skazania A. W. za przestępstwo prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, a konkretnie za czyn z art. 178 § 1 k.k., wynika w sposób jednoznaczny z treści wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt II K 86/08 (k. 21-23), a skazanie to, z uwagi na późniejsze skazania za inne czyny nadal nie uległo zatarciu (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 19.09.2016 r. – k. 10-11), gdyż zgodnie z treścią art. 108 k.k. dopuszczalne jest tylko jednoczesne zatarcie wszystkich skazań, a co istotne, to nie może to zatarcie nastąpić przed wykonaniem, darowaniem albo przedawnieniem wykonania uprzednio orzeczonych środków karnych (art. 106 § 6 k.k.).

Nie wskazał on przy tym żadnych okoliczności, które miałyby usprawiedliwić takie jego zachowanie, że mimo stanu nietrzeźwości, zdecydował się na jazdę samochodem (a zatem pojazdem mechanicznym) w ruchu lądowym, gdyż chęć kupna papierosów, nawet dla niepełnosprawnego syna, nie może być do tego pretekstem. A. W. szukając wytłumaczenia tego swego zachowania, podał błahy, i w istocie niepoważny powód, usprawiedliwiający jego czyn (k. 15, 98).

Wskazać w tym miejscu wypada, iż występek z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k. penalizuje zachowania sprawcze polegające na prowadzeniu pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, albo w razie uprzedniego prawomocnego skazania za określonego rodzaju przestępstwo (np. za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, czyli występek z art. 178a § 1 k.k.), albo dopuszczenia się tego czynu (z art. 178a § 1 k.k.) w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego w związku ze skazaniem za przestępstwo. Zatem kluczowym elementem przyjęcia kwalifikacji z art. 178a § 4 k.k. jest prowadzenie przez sprawcę pojazdu w stanie nietrzeźwości. Wprost wynika to z treści art. 178a § 4 in fine k.k., który także po ponownie użytym funktorze alternatywy „albo” jednoznacznie stanowi, że dotyczy sprawcy, „który dopuścił się czynu określonego w § 1” (tak też: wyrok SN z dnia 13 grudnia 2011 r., sygn. akt II KK 306/11 – publik. KZS 2012 nr 5, poz. 18, Prok. i Pr. 2012 nr 6, poz. 2, str. 5). Otóż, jak orzekł SN w innym z orzeczeń, (…) art. 178a § 4 k.k. cechuje niejednorodny charakter normatywny: pierwsza jego część, wyraża instytucję nadzwyczajnego obostrzenia kary, polegającą na specyficznej recydywie w zakresie przestępstw komunikacyjnych. Odmienny charakter ma druga część art. 178a § 4 k.k.. W tej części art. 178a § 4 k.k. wysławia typ czynu zabronionego, bowiem okoliczności w nim wskazane związane są ściśle z oceną społecznej szkodliwości czynu sprawcy, który prowadząc pojazd mechaniczny w stanie nietrzeźwości (lub odurzenia), nie tylko narusza podstawowe zasady bezpieczeństwa w komunikacji, ale ponadto, nie wykonując wcześniej orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, okazuje lekceważenie dla wyroków sądowych, naruszając tym samym autorytet wymiaru sprawiedliwości. Między art. 178a § 4 in fine k.k. a art. 244 k.k. nie zachodzi kumulatywny zbieg przepisów ustawy w rozumieniu art. 11 § 2 k.k. (por. postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt I KZP 22/11 – publik. OSNKW 2012 nr 1, poz. 6, str. 33), a sąd meriti powyższe poglądy w pełni podziela.

Istotna okazuje się też być, w ocenie Sądu, opinia biegłych lekarzy psychiatrów M. M. i M. P. o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego A. W. (k. 44-47). Z tej opinii, jasno wynika, że oskarżony w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał w pełni zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i kierowania swoim postępowaniem. Biegli psychiatrzy nie rozpoznali u niego objawów choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego, ani innych zakłóceń czynności psychicznych, które rzutowałyby na dyspozycje jego poczytalności w chwili czynu. A. W. jest sprawny intelektualnie, mimo organicznych zaburzeń nastroju i zespołu zależności alkoholowej, zna i rozumie normy prawne i zasady życia społecznego, przy tym jest zdolny do ich przestrzegania, i choć znajdował się w stanie upojenia alkoholowego prostego w czasie czynu, pojmuje również znaczenie tego czynu i zdolny jest do przewidywania skutków swoich działań. Biegli wskazali przy tym, że nie ma przeciwskazań psychiatrycznych do prowadzenia przez oskarżonego jego obrony w sposób samodzielny i rozsądny, o czym przekonuje jego postawa w toku rozprawy głównej. Sąd w pełni zatem podziela wywody biegłych, gdyż wydana opinia jest kompletna, rzeczowa i rzetelna, została sporządzona przez wysokiej klasy specjalistów, przy tym nie wykazuje luk ani sprzeczności. Wskazuje ona też na to, iż nie zachodzą przesłanki z art. 31 § 1 i § 2 k.k. .

W świetle powyższych rozważań uznać należy, iż wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie, w którym są zgodne z ustaleniami faktycznymi polegają na prawdzie, a jego czyn wyczerpuje znamiona z art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 178a § 1 k.k. .

Przystępując do wymiaru kary Sąd potraktował jako okoliczności obciążające wobec oskarżonego: wysoką społeczną szkodliwość czynu przez niego popełnionego, jak i wysoki stopień jego winy. Podnieść należy, że oskarżony swoim zawinionym działaniem naruszył jedną z podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zasadę trzeźwości, powodując realne zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tak dla siebie samego, jak dla innych jego uczestników.

Na niekorzyść oskarżonego działa też nagminność tego rodzaju zachowań, przejawiająca się w znacznej ilości podobnych spraw, wpływających do tutejszego Sądu Rejonowego, oraz bardzo wysokie stężenie alkoholu, potwierdzone wynikami badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu.

Istotną okolicznością obciążającą oskarżonego jest też jego kilkakrotna uprzednia karalność (vide: informacja z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 19.09.2016 r. – k. 10-11), był on już bowiem sześciokrotnie karany za różnego rodzaju przestępstwa, w tym za przestępstwo podobne, a konkretnie za czyn tego samego rodzaju z art. 178 § 1 k.k., która świadczy o jawnym z jego strony lekceważącym podejściu do zasad porządku prawnego.

Jako okoliczności łagodzące wobec oskarżonego Sąd potraktował jego szczere przyznanie się do winy, oraz wyrażony żal z powodu tego występku (k. 15, 98).

Mając te okoliczności na uwadze Sąd skazał oskarżonego A. W. z mocy art. 178a § 4 k.k. na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Podkreślić w tym miejscu wypada, iż wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach (art. 69 § 4 zd. II k.k.). Dodać tu należy, iż z uwagi na treść art. 69 § 1 k.k., wobec braku uprzedniej karalności A. W. na karę pozbawienia wolności, nie było formalnoprawnych przeszkód do warunkowego zawieszenia wykonania tej kary.

Niewątpliwie, czyn którego dopuścił się oskarżony jest poważnym przestępstwem, wysoce społecznie szkodliwym. Wysoki jest stopień zawinienia A. W., kiedy to bez żadnej istotnej przyczyny po raz kolejny prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, mimo że już wcześniej za taki sam występek został skazany (sprawa sygn. akt II K 86/08).

W ocenie Sądu, istnieją w chwili obecnej podstawy do tego, aby skorzystać wobec oskarżonego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, mimo jego uprzedniej karalności. Do takiej oceny skłania przede wszystkim to, iż od czasu skazania za ten występek o charakterze podobnym (z art. 178a § 1 k.k.) upłynął już dłuższy okres czasu. Wprawdzie we wcześniejszym okresie był on karany kilkakrotnie także za poważne przestępstwa, lecz od dłuższego już czasu zachowuje się on poprawnie. Pozwala to zatem uznać, iż oskarżony nie jest jeszcze na tyle zdemoralizowaną osobą, że tylko kara pozbawienia wolności w bezwzględnej jej postaci wdroży go do praworządnego życia, i że ten sam cel, skłaniając go do zmiany zachowania w przyszłości, pozwoli zrealizować także kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Mając na uwadze wskazane okoliczności, Sąd uznał, że zachodzą warunki do tego, aby skorzystać wobec oskarżonego z mocy art. 69 § 1, § 2 i § 4 zd. II k.k. i art. 70 § 1 k.k. z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, na dwuletni okres próby, gdyż A. W. na tą chwilę daje należytą gwarancję, iż nie popełni ponownie przestępstwa, zaś będzie to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary.

Dla wzmocnienia aspektu wychowawczego kary w okresie próby na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 i pkt 6 k.k. zobowiązano oskarżonego powstrzymania się od nadużywania alkoholu, a także, za jego zgodą, do poddania się terapii uzależnień w zakresie uzależnienia od alkoholu w Centrum (...) w S. (...), gdyż na konieczność zastosowania wobec niego tego rodzaju terapii w warunkach niestacjonarnych wskazali biegli lekarze psychiatrzy (k. 47).

Na mocy art. 42 § 3 k.k. orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

Jednocześnie na mocy art. 63 § 4 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet tego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 13 września 2016 roku (vide: postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy z dnia 20 września 2016 r. – k. 13) do dnia 19 grudnia 2016 roku.

Podkreślić w tym miejscu wypada, iż wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. sąd może orzec ten środek karny jako terminowy, gdy zachodzi wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami (art. 42 § 3 in fine k.k.). Użycie w tym zwrocie ustawy trzech przymiotników „wyjątkowy”, „uzasadniony” i „szczególny” wskazuje, że chodzi tu o szczególne sytuacje.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do tego, aby skorzystać wobec oskarżonego z możliwości orzeczenia tego zakazu na krótszy okres czasu.

W nauce prawa karnego podkreśla się, że takie okoliczności szczególne, to okoliczności zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe (motywacja, pobudki), a także stan zdrowia sprawcy, jego trudne warunki rodzinne, materialne. Nie bez znaczenia jest również przypadkowość dokonanego czynu, pozytywna ocena sprawcy, nienaganny tryb życia. W orzecznictwie dodatkowo podkreślano, że chodzi tutaj o nagromadzenie okoliczności łagodzących: zwykłych bądź nietypowych, nadzwyczajnych, rzadko spotykanych, a także o ich łączną ocenę (tak też uchwała SN z 19.01.1962 r., sygn. akt VI KO 90/60, OSN 1962, Nr 3, poz. 37).

Natomiast w odniesieniu do A. W. nie sposób zasadnie takich okoliczności, tych wyjątkowych, szczególnych, które by takie rozstrzygnięcie uzasadniały, wskazać. Do takiej konstatacji skłania przede wszystkim nagromadzenie okoliczności obciążających wobec jego osoby, przy braku należytej przeciwwagi okoliczności przemawiających na jego korzyść. Był on już przecież karany za przestępstwo podobne, a zatem za występek przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, więc za czyn o takim samym charakterze. W dodatku, dopuścił się on też uprzednio dwukrotnie występku z art. 244 k.k., nie stosując się do orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów, za który został prawomocnie skazany (vide: wyroki Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 23.10.2009 r., sygn. akt XIII K 872/09 i z dnia 23.12.2009 r., sygn. akt XIII K 1362/09 – k. 25, 26), i to nie skłoniło go jednak do zmiany swojego zachowania, co świadczy niezbicie o nieskuteczności krótkoterminowych środków karnych, ale i bagatelizowaniu ich jako takich, skoro nie odwiodło go to od popełnienia tego przestępstwa. Jednocześnie dowodzi to również wysokiego stopnia demoralizacji oskarżonego jako uczestnika ruchu drogowego. Orzekając zatem wobec A. W. ten środek karny na maksymalnie długi okres czasu (dożywotnio), Sąd kierował się zwłaszcza tym, że jego dotychczasowa postawa jako uczestnika ruchu drogowego wskazuje na lekceważenie zasad ostrożności i bezpieczeństwa innych uczestników tego ruchu. Przekonują o tym nie tylko okoliczności zaistnienia niniejszego zdarzenia, a mianowicie rażące naruszenie podstawowych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, jazda w stanie nietrzeźwości, będące wyrazem ze strony oskarżonego całkowitego braku odpowiedzialności, ale i jego uprzednia karalność za podobny czyn.

Jakkolwiek deklaruje on pomoc i wsparcie dla niepełnosprawnego syna, to jednak nie może być żadnej aprobaty dla tego typu zachowań, jak prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości, aby zakupić papierosy, nie jest to bowiem artykuł niezbędny do życia, nawet dla osoby kalekiej.

Niewątpliwie zakaz ten będzie istotną dolegliwością dla oskarżonego, ale należy kategorycznie podkreślić, iż nadużył on nie po raz pierwszy zaufania jako kierowca. Okazał się bowiem osobą nieodpowiedzialną, a jego zachowanie mogło być tragiczne w skutkach. Trzeba bowiem pamiętać o tym, iż każdy człowiek po spożytym alkoholu, niezależnie od tego, jak świetnie się czuje usposobiony do kierowania pojazdem mechanicznym, ma wtedy ograniczoną percepcję, a jest to niebezpieczne zwłaszcza w sytuacji, gdy taka osoba kieruje pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym.

Na podstawie art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w minimalnej kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Zdaniem Sądu, orzeczone kara i środki karne są współmierne do stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, stopnia jego winy, i jako takie winny osiągnąć wobec niego cele wychowawczo-represyjne, jak też cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kształtując zaś wysokość świadczenia pieniężnego Sąd uwzględnił aktualną sytuację rodzinną, majątkową i dochody oskarżonego.

Natomiast z mocy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, mając na uwadze ciążący na nim wymiar świadczenia pieniężnego.

Sędzia Sądu Rejonowego w Słupsku

Ryszard Błencki

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Jolanta Kubuszewska
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Słupsk
Osoba, która wytworzyła informację:  Ryszard Błencki
Data wytworzenia informacji: