Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSO Maria Cichoń
Protokolant:	sekretarz sądowy Karina Hofman

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2015 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Zakładowi Karnemu w C.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda K. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi pozwanego.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt I C 341/14

UZASADNIENIE

Powód K. K. (1) w pozwie wniesionym pierwotnie do Sądu Okręgowego w K. w dniu 1 sierpnia 2014 roku, domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa Zakładu Karnego w C., kwoty 140.000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych w okresie odbywania kary pozbawienia wolności. Jak podnosił w pozwie, odbywając od 2004 roku karę w pozwanej jednostce, przebywał w nadmiernie przeludnionych celach, w warunkach urągających ludzkiej godności, co uznać należy za torturę. Skala krzywdy, jakiej doznał powód uzasadnia w jego ocenie dochodzenie zadośćuczynienia w znacznej wysokości, szczególnie że naruszenie praw trwało przez wiele lat. Postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2014 roku Sąd Okręgowy w S. uznał się niewłaściwym miejscowo i sprawę do dalszego rozpoznania przekazał Sądowi Okręgowemu w S. (k.22).

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa kwestionując je tak co do zasady jak i co do wysokości. Podniósł zarzut przedawnienia co do roszczenia za okres ponad trzech lat od dnia wniesienia powództwa. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego pozwany wskazywał, że skuteczne podniesienie zarzutu przedawnienie jest wystarczające do oddalenia powództwa bez konieczności ustalania czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawno - materialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji jest zbędne.

Odnośnie zarzutów powoda co do warunków odbywania kary pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w (...) w okresie od 1 sierpnia 2011 roku do dnia wniesienia pozwu, pozwany wskazał, iż są one bezzasadne, albowiem pozwany był osadzony w warunkach zgodnych z przepisami prawa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Powód K. K. (1) został osadzony w Zakładzie Karnym w C. w dniu 12 marca 2004 roku, z tym że w okresie od 4 lipca 2012 roku do 10 października 2012 roku przebywał w Zakładzie Karnym w P.. Koniec odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności przypada na 2018 rok.

Dowód: informacja o pobytach i orzeczeniach k. 19-19v., wydruk z przeglądarki rozmieszczenia K. K. (1) za okres od 9 sierpnia 2008 roku do 10 października 2014 roku wraz z opisem cel k. 50-51

Od dnia 15 września 2008 roku osadzenie powoda kształtowało się następująco:

Numer celi mieszkalnej/pawilon	Okres przebywania	Powierzchnia celi	Łączna ilość osób osadzonych w celi
(...)	15.09.08 – 28.10.08	12,35m 2	4
(...)	28.10 08 – 23.07.09	12,35m 2	4
(...)	23.07.09 – 4. 08.09	29,01m 2	9
(...)	4.08.09 – 5.08.09	18,90m 2	6
(...)	5.08.09 – 16.06.10	12,35m 2	4
(...) cela izolacji	16.06.10 – 28.06.2010	7,91m 2	1
(...)	28.06.10 - 18.09.2010	8,05	2
(...)	19.08.10 - 20.10.2011	10,78	3
(...)	20.10.10 - 9.05.12	14,97	4
(...)	9.05.12 - 9.05.12	12,35	4
(...)	9.05.12 - 11.05.12	12,35	4
(...)	11.05.12 – 5.06.12	12,35	4
(...)	5.06.12 - 4.07.12	14,97	4
(...)	10.10.12 – 17.10.12	10,20	3
(...)	17.10.12 – 30.07.14	12,58	4
(...)	30.07.14 – 03.09.14	10,78	3
(...) cela izolacji	3.09.14 – 9.09.14	6,40	1
(...) cela izolacji	9.09.14 – 17.09.14	5,62	1
(...)	17.09.14 - 25.09.14	12,35	4
(...)	25.09.14 – 9.10.14	12,35	4
(...)	9.10.14 – 22.10.14	10,20	3
(...)	22.10.2014-21.01.15	12,35	4

Dowód: wydruk z przeglądarki rozmieszczenia K. K. (2) za okres od 9 sierpnia 2008 roku do 10 października 2014 roku wraz z opisem cel k. 50-51, informacja z ZK C. dotycząca rozmieszczenia powoda za okres od 15.09 -22.10.2014 roku k. 95-97

Cele w których przebywał powód w trakcie pobytu w pozwanej jednostce penitencjarnej wyposażone były w łóżko koszarowe na jedną osobę osadzoną, stół więzienny wg potrzeb - odpowiednio mały na dwóch osadzonych lub duży na 4 osadzonych, taboret więzienny dla każdego osadzonego, szafkę więzienną dużą lub małą według potrzeb – duża na 4 osadzonych. W przypadku stwierdzenia zużycia składników wyposażenia cel, wymieniane były one na zdatne do użytku lub nowe. Materace i koce oraz odzież skarbowa wymieniane były na każde żądanie osadzonego po zgłoszeniu zapotrzebowania u kwatermistrza. Nie było żadnych ograniczeń w tym zakresie.

Wszystkie cele posiadały wentylację grawitacyjną (w pawilonie C mechaniczną, nawiewno-wywiewną), a także mogły być wietrzone przez okno. Wentylacja grawitacyjna nawiewno-wywiewna była sprawdzana przez zakład usług kominiarskich. Na zwiększenie wilgotności bądź obniżenie temperatury w celach miały wpływ m.in.: zastawianie grzejników (w sezonie grzewczym), nieodpowiednie wietrzenie cel, pranie i suszenie odzieży. Cele mieszkalne, w zależności od ich wielkości, wyposażane są od jednego do czterech punktów świetlnych z rurami jarzeniowymi o mocy 36W lub zwykłymi żarówkami o mocy 25-40W.

Urządzenia sanitarne były oddzielone od celi zabudową:

- w pawilonie (...) – o konstrukcji metalowej wypełnionej płytą wiórową, a od 2014 roku z gazobetonu od podłogi do sufitu, z drzwiami pełnymi przesuwanymi. W kąciku wyłożono glazurę;

- w pawilonie (...) – pełną ( od podłogi do sufitu) metalową, z drzwiami wejściowymi;

- w pawilonie (...) – pełną ( od podłogi do sufitu) murowaną, z drzwiami pełnymi;

- w pawilonie (...) – pełną ( od podłogi do sufitu) murowaną, z drzwiami pełnymi;

Do kącików sanitarnych doprowadzona była bieżąca zimna i ciepła woda, przy czym do tych w pawilonie (...) ciepła woda doprowadzona została w 2014 roku. Pawilony mieszkalne (...)wyposażone są w łaźnie. W razie awarii lub remontu łaźni pawilonowej, więźniowie w nim osadzeni korzystają z łaźni znajdującej się w innym pawilonie.

Pawilon mieszkalny (...) jest budynkiem zabudowy kontenerowej (segmentowej). Element tego pawilonu wykonane są z metalu, ocieplonego wełną mineralną oraz styropianem. Ocieplenie znajduje się wewnątrz ścian budynku oraz na zewnątrz stanowiąc zarazem z dodatkowymi elementami blachy elewację tego budynku. Ogrzewanie i wentylacja realizowane są poprzez nawiew powietrza do celi (latem nie ogrzewanego, w sezonie grzewczym ogrzanego).

Dowód: opis dotyczący stanu pomieszczeń i wyposażenia cel mieszkalnych, w których przebywał powód k. 56-58, zeznania świadków: E. B. rozprawa z dnia 19 czerwca 2015 roku, 00:03:53-00:06:13 k.143v., M. D. rozprawa z dnia 19 czerwca 2015 roku, 00:09:14 k.143v., T. K. rozprawa z dnia 19 czerwca 2015 roku, 00:13:21 k. 144

Naczynia wydawane osadzonym, służące do spożywania posiłków spełniają obowiązujące normy. Posiłki z kuchni na pawilony dostarczane są w specjalistycznych termosach – ubytek temperatury wynosi 2 stopnie Celsjusza na godzinę. Termosy te także posiadają atesty dopuszczające je do kontaktów z żywnością

Dowód: deklaracje zgodności z opisem, co do kontaktu z różnymi środkami spożywczymi dotyczące termosów, talerzy, naczyń i sztućców używanych w ZK w C. - k. 54-56 i k. 59-63, sprawozdanie z badań trzech wyrobów wielokrotnego użytku wykonanych z polipropylenu k. 64-65, zeznania świadka M. D. rozprawa z dnia 19 czerwca 2015 roku 00:10:47 k. 143v. -144

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na dowodach w postaci dokumentów przedłożonych przez stronę pozwaną, jako że ich wartość dowodowa nie budziła wątpliwości Sądu. Wprawdzie powód zakwestionował przedłożoną informację o rozmieszczeniu powoda w poszczególnych celach, nie mniej słuchany w charakterze strony przyznał, że sam nie pamięta dokładnie w jakich celach był osadzany (k.144). Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły także zeznania świadków w osobach E. B., M. D. i T. K., które jako logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie Sąd uznał za wiarygodne.

Zeznania powoda nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, albowiem były one sprzeczne z wyżej wskazanymi a uznanymi za wiarygodne dowodami, nadto były one mało konkretne i nacechowane dużą dozą subiektywności.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo należało oddalić – za czas pobytu powoda w Zakładzie Karnym w C. od 12 marca 2004 roku do 31 lipca 2011 roku – jako przedawnione w związku ze skutecznym podniesieniem przez pozwanego zarzutu przedawnienia, a za czas osadzenia powoda w tej jednostce penitencjarnej od 1 sierpnia 2011 roku do 1 sierpnia 2014 roku z uwagi na jego bezzasadność.

Sąd przychylił się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczeń powoda o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia jego dóbr osobistych względem pozwanego powstałych przed dniem 1 sierpnia 2011 roku. Roszczenia te, jako mające charakter majątkowy, podlegają regułom przedawnienia unormowanym w przepisach Kodeksu cywilnego, tj. w art. 117, 442 ¹§1 - obowiązującym od dnia 10 sierpnia 2007 roku (z mocy ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny , Dz.U. Nr 80, poz. 538) i w art. 422 § 1 obowiązującym przed wejściem w życie art. 442 ¹§1 kc. Zgodnie z art. 2 powyższej ustawy do roszczeń opisanych w dotychczas obowiązującym art. 442 kc powstałych przed dniem 10 sierpnia 2007 roku, a według przepisów dotychczasowych w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się przepisy art. 442 ¹ kc. Mając to na uwadze do roszczeń powoda powstałych w okresie od dnia 12 marca 2004 roku do 09 sierpnia 2004 roku należy stosować art. 442 kc obowiązujący do dnia 09 sierpnia 2007 roku, a do roszczeń powstałych w okresie od 10 sierpnia 2004 roku do 1 sierpnia 2014 roku art. 442 ¹kc. Nie mniej, na gruncie obu przepisów zarówno początek biegu terminu przedawnienia jak i okres przedawnienia jest tożsamy i wynosi 3 lata od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie powyższy termin jest tożsamy z datą zaistnienia zdarzenia wyrządzającego powodowi szkodę. Skoro powód wywodził swoje roszczenia z faktu, iż w pozwanym zakładzie karnym odbywał karę pozbawienia wolności w warunkach naruszających jego godność i prawo do intymności, to już z chwilą naruszenia tych dóbr musiał mieć świadomość doznanej krzywdy oraz wiedzę o podmiocie zobowiązanym do jej naprawienia. Wobec tego, wymagalność roszczenia konkretyzowała się w kolejnych dniach pobytu powoda w tej jednostce penitencjarnej, zatem z upływem każdego dnia pobytu należy liczyć bieg trzyletniego terminu przedawnienia. Twierdzenia powoda, że dopiero w lipcu 2014 roku dowiedział się o możliwości domagania się zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych (k.78) nie mają wpływu na ustalenie początkowej daty, od której należy liczyć termin przedawnienia. Istotne znaczenie ma tu bowiem świadomość pokrzywdzenia, a nie wiedza o przysługujących powodowi ewentualnych roszczeniach. Biorąc zatem pod uwagę, że niniejszy pozew został złożony w dniu 1 sierpnia 2014 roku (k.13), zaś powód wiąże swoje roszczenia z okresami zamykającymi się w przedziale czasowym od 12 marca 2004 roku do 31 lipca 2014 roku, roszczenia powoda sięgające okresu sprzed dnia 1 sierpnia 2011 roku uległy przedawnieniu. Tym samym poza ustaleniami faktycznymi i rozważaniami prawnymi pozostawały warunki bytowe panujące podczas osadzenia powoda w Zakładzie Karnym w C., objęte tym okresem.

Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się w niniejszej sprawie jakichkolwiek okoliczności przemawiających przeciwko uwzględnieniu podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia.

Wobec ustalenia, że roszczenia powoda powstałe przed dniem 1 sierpnia 2011 roku uległy przedawnieniu, powództwo za okres od 12 marca 2004 roku do 31 lipca 2011 roku podlegało oddaleniu, zważywszy na zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia.

Odnośnie zaś roszczenia powoda obejmującego okres jego pobytu w Zakładzie Karnym w C. od 1 sierpnia 2011 roku do 1 sierpnia 2014 roku, Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.

Powód domagał się zadośćuczynienia podnosząc w pierwszej kolejności, iż przebywał w tym czasie w tej jednostce penitencjarnej w warunkach przeludnienia. Wskazywał też na złe warunki bytowe w celach i niedogodności z tym związane takie jak: mało przestrzeni, przebywanie w nieprzyjemnym zapachu, zagrzybienie i zawilgocenie cel, brak należytego oświetlenia, wyposażenia cel, akustyczność cel, brak warunków dbania o należytą higienę oraz na uciążliwości związane z odbywaniem kary pozbawienia wolności takie jak korzystanie z łaźni, a co za tym idzie i z ciepłej wody jedynie do 5 minut na tydzień, dostarczanie wyziębionych posiłków. Zarzucał, też, iż nawet zasadne skargi były negatywnie rozpatrywane przez funkcjonariuszy służby więziennej, oraz kwestionował przydatność wyposażenia kuchennego w związku z brakiem odpowiednich atestów. Z treści pozwu wynika, iż w ocenie powoda pozwany swoim zachowaniem naruszył dobro osobiste powoda w postaci prawa do godnego odbywania kary pozbawienia wolności.

Roszczenie swoje powód wywodził zatem z treści art. 24 kc w zw. z art. 448 kc. stanowiącego, iż w razie bezprawnego naruszenia dóbr osobistych Sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Do powstania roszczeń z art. 24 kc nie jest więc wystarczająca sama bezprawność działania sprawcy. Niezbędne jest także wystąpienie skutku tego działania w postaci naruszenia dóbr osobistych, o których mowa

w art. 23 kc. To na powodzie z mocy art. 6 kc spoczywa ciężar udowodnienia, że pozwany swym bezprawnym działaniem naruszył jego konkretnie wskazane dobra osobiste.

Wskazać także należy, iż ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego powoda jakim jest prawo do godnego odbywania kary pozbawienia wolności, nie może być dokonywana przy stosowaniu kryteriów subiektywnych, lecz obiektywnych.

W kontekście bogatego i utrwalonego orzecznictwa polskich sądów powszechnych, Sądu Najwyższego i trybunałów międzynarodowych, oczywistym jest, że kara pozbawienia wolności powinna być wykonywana z poszanowaniem godności człowieka. Nie można jednak pomijać, że z samej istoty kary pozbawienia wolności wynikają pewne ograniczenia w zakresie dóbr osobistych. Osoba osadzona musi się liczyć z ograniczeniami i dolegliwościami związanymi z wykonywaniem wobec niej kary izolacyjnej.

Warunki odbywania kary pozbawienia wolności reguluje przede wszystkim ustawa z dnia 6 czerwca 1997 roku kodeks karny wykonawczy (Dz.U. Nr 90 poz. 557). Szczególne znaczenie z punktu widzenia zarzutów podniesionych przez powoda ma art. 110 § 2 kkw. W jego ramach ustawodawca zagwarantował, iż w celach mieszkalnych powierzchnia przypadająca na jednego skazanego nie może wynosić mniej niż 3 m. kw., cele muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt zapewniający warunki higieny, dostateczny dopływ świeżego powietrza, odpowiednią temperaturę i oświetlenie. Z przedłożonej przez pozwanego historii rozmieszczenia powoda w celach w okresie osadzenia w Zakładzie Karnym w C. wynika, że K. K. (1) nie przebywał w warunkach przeludnienia. Osadzany był on w celach na tyle dużych, że na każdego skazanego przypadało więcej niż przewidziana ustawowo norma 3 m ² powierzchni. Niezasadny jest zatem podniesiony w tym zakresie zarzut bezprawnego naruszenia dóbr osobistych powoda.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił też, aby warunki jego osadzenia nie odpowiadały wymogom art. 110 § 2 kkw w zakresie, w jakim przepis ten zobowiązuje do wyposażenia cel w odpowiedni sprzęt kwaterunkowy zapewniający osadzonemu odpowiednie warunki higieny, dostateczny dopływ powietrza i stosowną do pory roku temperaturę, według norm określonych dla pomieszczeń mieszkalnych, a także oświetlenie odpowiednie do czytania i wykonywania pracy. Dodać należy, że w sposób szczegółowy warunki bytowe osób osadzonych w zakładach karnych, w tym normy wyposażenia w sprzęt kwaterunkowy cel mieszkalnych, reguluje obecnie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 stycznia 2014 roku (Dz.U 2014 Nr 200), a w wcześniej skonkretyzowane one były w treści rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 roku w sprawie warunków bytowych osób osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (Dz.U Nr. 186, poz. 1820). Poza tymi aktami, kwestie te reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 roku w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności (Dz.U. Nr 152, poz. 1493). Ze zgromadzonych w sprawie dowodów w postaci zeznań świadków oraz dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę pozwaną, wynika, że strona pozwana w stosunku do powoda przestrzegała wymogów dotyczących wyposażenia cel. Przede wszystkim cele, wyposażone były w sprzęt kwaterunkowy zapewniający osadzonemu osobne miejsce do spania, odpowiednie miejsce do spożywania posiłków, odpowiednie warunki higieny, odpowiednie oświetlenie. Subiektywne odczucia powoda, że oświetlenie było nieodpowiednie, nie stanowi dowodu jakichkolwiek uchybień ze strony pozwanego.

Natomiast zarzuty powoda dotyczące stanu wyposażenia cel wynikającego ze znacznego stopnia ich zużycia, nie mogą stanowić, w ocenie Sądu, samodzielnej podstawy do dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia dóbr osobistych. Stary, zużyty sprzęt winieni być oczywiście wymieniany na nowy, ale w ramach posiadanych możliwości finansowych przez daną jednostkę penitencjarną. Nie można też pomijać, iż stan materacy i koców zależał i zależy w znacznej mierze od ich użytkowników.

Podkreślić należy, iż nie można warunków panujących w zakładzie karnym oceniać w oderwaniu od przeciętnych warunków życia całego społeczeństwa, w szczególności warunków panujących w domach dziecka, szpitalach, w domach pomocy społecznej. Nie powinno się też oczekiwać warunków podobnych do domowych, które i tak dla wielu ludzi bywają bardzo trudne, a nie wynikają z odbywania żadnej kary.

Jeżeli natomiast chodzi o zarzut dotyczący niezapewnienia powodowi odpowiednich warunków higieny związany z brakiem dostępu do ciepłej wody oraz niewłaściwym oddzieleniem kącików sanitarnych, to zważyć należy, iż kwestie te konkretyzuje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 sierpnia 2003 roku w sprawie regulaminu organizacyjno-porządkowego wykonywania kary pozbawienia wolności (Dz.U. Nr 152, poz. 1493 ze zm.). Z § 30 powyższego rozporządzenia wynika, że skazany co do zasady korzysta co najmniej raz w tygodniu z ciepłej kąpieli. Z unormowania tego nie można wyprowadzić wniosku, by na zakładzie karnym ciążył obowiązek zapewnienia stałego, nieprzerwanego dostępu do bieżącej ciepłej wody w celi mieszkalnej. Zakład karny ma jedynie umożliwić skorzystanie przez skazanego przynajmniej raz w tygodniu z ciepłej kąpieli, co w przypadku powoda było spełniane. Niezależnie od powyższego, wskazać należy, iż do wszystkich cel, w których przebywał powód, doprowadzona była ciepła woda. Jedynie w pawilonie P cele posiadały stały dostęp do bieżącej ciepłej wody po remoncie jaki miał miejsce we wrześniu 2014 roku. Powód zaś przebywa w tym pawilonie jedynie w okresie od 3 do 9 września 2014 roku. W tym kontekście wyjaśnić należy, iż nie jest też tak, że dostrzeżenie przez Rzecznika Praw Obywatelskich potrzeby zwiększenia częstotliwości kąpieli skazanych, stanowi o naruszeniu godności powoda. Postulat ten, jakkolwiek słuszny, nie oznacza, że postępowanie pozwanego jest bezprawne, jeśli odpowiada ono normom wynikającym z obowiązujących w tym zakresie przepisów.

Jeżeli chodzi o zarzuty dotyczące usytuowania urządzeń sanitarnych, podnieść należy, iż § 28 wyżej wskazanego rozporządzenia wymaga, by niezbędne urządzenia sanitarne zostały usytuowane w celi w sposób zapewniających ich niekrepujące użytkowanie. Nie budzi wątpliwości, iż tylko pełna zabudowa kącika sanitarnego, tj. od podłogi do sufitu, daje gwarancję niekrępującego użytkowania urządzeń sanitarnych. Takie wymogi spełnione były w celach, w których osadzony był powód, co wynika z opisu dotyczącego stanu pomieszczeń i wyposażenia cel (k.56-58). Skoro powód miał możliwość zachowania intymności przy wykonywaniu czynności higienicznych i załatwianiu potrzeb fizjologicznych – na tyle na ile jest to możliwe w warunkach izolacji, to nie można mówić, iż została naruszona jego godność jako więźnia.

Odnosząc się do podniesionej przez powoda kwestii złego stanu technicznego pawilonu (...) na co przekładał się zły stan cel mieszkalnych, w szczególności to że były one zagrzybione, panowała w nich wilgoć, niska temperatura zimą a wysoka latem, wskazać należy, iż także ten zarzut nie może sam w sobie stanowić o naruszeniu dóbr osobistych powoda. To, że część cel jest w istocie w złym stanie, jest zjawiskiem typowym dla budynków zakładów karnych. Nie oznacza to jednak, iż budynki czy cele nie spełniają podstawowych norm technicznych i sanitarnych. Zagrzybienie, czy fetor panujący w pomieszczeniach należy wiązać nie tyle z działaniami pozwanego, co ze sposobem użytkowania cel przez osoby w nich osadzone. Z opisu dotyczącego stanu pomieszczeń i wyposażenia cel, wynika, że posiadają one odpowiednią i sprawną wentylację, podlegającą okresowym kontrolom ze strony zakładu kominiarskiego. Warto w tym miejscu przywołać orzeczenie Sądu Najwyższego, w którym stwierdzono że nie narusza godności skazanego przebywanie przez okres 3 miesięcy w celi zagrzybionej, wymagającej remontu i nieodpowiadającej standardom estetycznym i użytkowym, wynikające z ogólnej trudnej sytuacji materialnej zakładu karnego, obejmującej wiele osób odbywających karę pozbawienia wolności (wyrok SN z dnia 10 maja 2012 r., (...) Lex nr 1211994).

Niezasadne okazały się także zarzuty, sprowadzające się do kwestionowania przydatności naczyń używanych przez pozwaną jednostkę penitencjarną jak i temperatury spożywanych posiłków. Strona pozwana wykazała za pomocą przedłożonych dokumentów, jak i zeznań świadka M. D. (k.143v.), że naczynia te odpowiadają obowiązującym w tym zakresie normom (k.59-65), a posiłki dostarczane są na pawilony w specjalistycznych termosach, w których ubytek temperatury wynosi 2 stopnie Celsjusza na godzinę (k.53-55).

Nie zasługiwało na podzielenie również stanowisko powoda, z którego miało wynikać, iż jednym z przejawów naruszenia jego godności było nieadekwatne zachowanie funkcjonariuszy pozwanej jednostki penitencjarnej do pozytywnego zachowania powoda oraz negatywne rozpoznawanie zasadnych próśb. Powód nie wyjaśnił na czym miałoby polegać owe nieadekwatne zachowanie funkcjonariuszy, nie wskazał też konkretnie jakiego rodzaju zasadne prośby nie były przez funkcjonariuszy spełniane, pomijając już brak jakiegokolwiek dowodu na powyższe okoliczności. Uniemożliwiało to siłą rzeczy ocenę, czy prośby te były zasadne i czy rzeczywiście były negatywnie rozpatrywane.

Mając na uwadze powyższe i obiektywny punkt widzenia, a nie tylko subiektywne odczucia powoda, nie można uznać, że podczas odbywania przez K. K. (1) kary w pozwanej jednostce penitencjarnej doszło do naruszenia jego dóbr osobistych na skutek nieodpowiednich warunków odbywania kary pozbawienia wolności. Jest oczywiste, że sam pobyt w warunkach izolacji stanowi istotną dolegliwość, jednak wynika to z istoty tej kary. Nie została też spełniona przesłanka bezprawności, jako że pozwany w stosunku do powoda nie naruszył żadnych norm regulujących sposób wykonywania kary pozbawienia wolności

Sąd oddalił wniosek powoda dotyczący podania powierzchni sanitariatów w ZK w C., z których korzystał powód, albowiem z wyjaśnień pozwanego wynika, że Zakład Karny w C. nie prowadzi ewidencji wymiarów kącików sanitarnych, nadto powierzchnia sanitariatów nie jest wliczana do powierzchni celi mieszkalnej.

Sąd oddalił wniosek powoda o wskazanie danych osób przebywających z nim w jednej celi, jak również o podanie informacji, czy nadal odbywają karę pozbawienia wolności celem przesłuchania tych osób w charakterze świadków, albowiem to na powodzie spoczywa powinność wskazywania dowodów uzasadniających zgłoszone roszczenie. Obejmuje ona również podanie danych znanych mu świadków w sposób pozwalający na ich identyfikację.

Na podstawie art. 98 kpc w związku z art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd obciążył powoda kosztami procesu poniesionymi przez stronę pozwaną. Koszty procesu pozwanego stanowiło wynagrodzenie Rady Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w kwocie 120 zł (art. 99 kpc w związku z § 11 pkt 25 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...), tekst jednolity, Dz.U. z 2013 r., poz. 461).

Należy podkreślić, iż zwolnienie powoda od kosztów sądowych, nie stanowi przesłanki do zwolnienia go od kosztów procesu, a o czym stanowi wyżej powołany przepis art. 108 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych.

Na oryginale właściwy podpis.