Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Sławomir Splitt

po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2021 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko A. R.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej A. R. na rzecz powoda K. K. kwotę 105,13 złotych (sto pięć złotych trzynaście groszy);

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III. odstępuje od obciążania powoda K. K. kosztami procesu należnymi stronie pozwanej.

Sygn. akt I C 1274/18

UZASADNIENIE

(wyroku z dnia 18 czerwca 2021 roku – k. 316)

Powód K. K. w piśmie z dnia 20 listopada 2018 roku wniósł pozew przeciwko A. R. – Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Gdyni o zapłatę symbolicznych dwóch dniówek za nie dojechanie do pracy na czas – w wysokości 100 funtów na dzień. Ponadto powód żądał zapłaty 100 złotych poniesionych na skargę wniesioną na czynności komornika.

(vide: pozew, k. 4-5)

Następnie w piśmie z dnia 25 grudnia 2018 roku powód stwierdził, że żąda od pozwanej zwrotu utraconych zarobków za okres od dnia 5 listopada 2018 roku, kiedy miał wrócić do pracy do dnia 21 listopada 2018 roku – to jest 2.493 funtów.

Powyższa wartość stanowiła ilość za 15 dni roboczych po 9,5 godziny dziennie przy najniższej stawce 17,5 funtów na godzinę.

Ponadto powód oświadczył, iż żąda zapłaty 100 funtów, to jest kwoty, którą musi oddać przyjacielowi za utracony dzień pracy.

(vide: pismo, k. 48)

W kolejnym piśmie z dnia 25 kwietnia 2019 roku powód zażądał od komornika łącznie 3.325 funtów z tytułu niemożności wykonywania pracy do dnia 27 listopada 2018 roku – to jest za okres 20 dni roboczych – liczonych do dnia powrotu do L., to jest do dnia 27 listopada 2018 roku.

Ponadto pozwany zażądał zwrotu bezprawnie zajętych przez komornika pieniędzy z konta (...) za pomocą nieprawomocnego wyroku w dniu 31 października 2018 roku na sumę 1.273,54 złotych oraz kosztów tłumaczenia pism złożonych do Sądu – to jest kwoty 560 złotych.

(vide: pismo powoda, k. 99- 100)

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu Komornik wskazała, iż dokonała zajęcia środków pieniężnych na rachunku powoda prowadząc czynności egzekucyjne na podstawie tytułu wykonawczego – prawomocnego nakazu zapłaty z dnia 26 kwietnia 2010 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.

W dniu 16 października 2018 roku wydano zarządzenie uchylające uprzednio wydane zarządzenie w przedmiocie stwierdzenia prawomocności nakazu zapłaty.

Do czynności zajęcia doszło w dniu 2 listopada 2019 roku. Zajęto kwotę 1.273,54 złotych, przy czym kwota 1.168,41 złotych została rozdysponowana na konto wierzyciela, a pozostała je część przeznaczona została na pokrycie kosztów postępowania egzekucyjnego.

Pismami z dnia 5 listopada i 14 listopada 2018 roku powód wniósł o zaprzestanie egzekucji i zwrot zajętych pieniędzy.

Pismem z dnia 15 listopada 2018 roku wierzyciel wniósł o zawieszenie postępowania egzekucyjnego.

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2018 roku oddalono wnioski dłużnika.

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy w Gdyni oddalił skargę powoda na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni A. R..

Postanowieniem z dnia 12 marca 2019 roku komornik umorzyła postępowanie egzekucyjne.

W ocenie pozwanej prowadząc postępowanie egzekucyjne działała ona w granicach i na podstawie obowiązujących przepisów prawa. Uchylenie prawomocności nakazu zapłaty nie dawało możliwości do wstrzymania się z czynnościami egzekucyjnymi albo zawieszenia lub umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Powodowi przysługiwały środki umożliwiające Komornikowi zawieszenie postępowania, z których nie skorzystał, mógł złożyć wniosek o udzielenie zabezpieczenia przez wstrzymanie wykonalności tytułu wykonawczego, ale z tej możliwości nie skorzystał.

W dniu, w którym wierzyciel złożył wniosek o zawieszenie postępowania postanowienie w tym przedmiocie zostało wydane. Z kolei postanowienie o umorzeniu zostało wydane niezwłocznie po otrzymaniu informacji o skutecznym wniesieniu sprzeciwu przez powoda.

Komornik nie miał również możliwości wstrzymania się z czynnościami egzekucyjnymi, albowiem zgodnie z przepisem art. 822 k.p.c. jest to możliwe na wniosek dłużnika, ale w sytuacji przedłożenia określonych w tym przepisie dokumentów.

W zakresie żądania zwrotu kwoty 1.273,54 złotych pozwana stwierdziła, iż zostało ono skierowane przeciwko niewłaściwej osobie, bo powinno zostać skierowane wobec wierzyciela.

Z kolei w zakresie dotyczącym zwrotu utraconych zarobków i kwot dla W. Z. powód nie udowodnił swojego roszczenia.

Przedłożone oferty pracy są tylko i wyłącznie ofertami, nie pozwalają one na jednoznaczne ustalenie tego, iż gdyby powód znajdował się w L., to pracę taką by podjął i czy odpowiadając na daną ofertę zostałby zatrudniony.

Powód nie wyjaśnił na co wydatkował kwoty wskazane w załączonych zdjęciach rachunku, jak również nie wyjaśnił, dlaczego pożyczki na powrót nie wziął w terminie wcześniejszym. Ponadto przelana przez Z. kwota to 300 funtów, a przedłożony bilet dotyczy kwoty 44 funtów.

Wreszcie pozwana wskazała, iż naprawienia szkody wyrządzonej wykonaniem nieprawomocnego nakazu zapłaty powód może żądać od wierzyciela nie zaś od komornika sądowego.

W zakresie dotyczącym kwoty 100 złotych pozwana wskazała, iż skarga została oddalona, a kosztami postępowania obciążono skarżącego.

(vide: odpowiedź na pozew, k. 145- 155)

Stan faktyczny:

Nakazem zapłaty z dnia 26 kwietnia 2010 roku orzeczono, iż K. K. ma zapłacić w ciągu dwóch tygodni od dnia doręczenia niniejszego nakazu I. S. (1) kwotę 2.511,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 642,00 złote tytułem kosztów procesu.

(dowód tytuł wykonawczy – k. 3 akt sprawy egzekucyjnej KM 2539/17)

W dniu 1 września 2017 roku wierzyciel I. S. (2) złożyła u Komornika Sądowego A. R. wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie przedłożonego tytułu wykonawczego – nakazu zapłaty z dnia 26 kwietnia 2010 roku wydanego w sprawie o sygn. akt I Nc 1098/10.

W sierpniu 2018 roku powód uzyskał u Komornika informację o wydanym nakazie zapłaty, po czym wniósł sprzeciw wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia. Powód nie informował Komornika o złożonym sprzeciwie, a następnie wyjechał do Anglii.

(dowód: akta sprawy egzekucyjnej KM 2539/17)

Zarządzeniem z dnia 15 października 2018 roku w sprawie I Nc 1098/10 uchylono zarządzenie z dnia 14 października 2010 roku w przedmiocie stwierdzenia prawomocności nakazu zapłaty. W punkcie 4. zarządzono poinformowanie Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Gdyni A. R., że postępowanie egzekucyjne w sprawie KM 2519/17 jest prowadzone na podstawie nieprawomocnego nakazu zapłaty.

(dowód akta sprawy I 1 C 3197/18, k. 70 akt)

W dniu 16 października 2018 roku do komornika skierowano informację o tym, iż postępowanie egzekucyjne w sprawie KM 2539/17 jest prowadzone na podstawie nieprawomocnego nakazu zapłaty – ze wskazaniem sygnatury akt I Nc 1098/10 oraz oznaczenie stron. Do informacji załączono treść zarządzenia w punkcie 1 i 2. Komornik odebrała informację w dniu 23 października 2018 roku.

Komornik nie informowała o powyższym wierzyciela.

(dowód akta sprawy I 1 C 3197/18, k. 72-73 akt)

W dniu 1 listopada 2018 roku w ramach dokonanego wcześniej, bo pismem z dnia 25 września 2017 roku, zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego powoda w (...) Banku (...) dokonanego zajęcia znajdujących się na rachunku powoda środków pieniężnych.

W dniu 2 listopada 2018 roku Komornik przekazał wierzycielowi potrącenie z rachunku bankowego dłużnika.

W dniu 5 listopada 2018 roku dłużnik K. K. złożył u komornika wniosek o zaprzestanie egzekucji i zwrot zajętych pieniędzy w związku z uchyleniem prawomocności nakazu zapłaty. W dniu 14 listopada 2018 roku dłużnik ponownie zwrócił się do komornika o zwrot środków pieniężnych. Do pisma z dnia 16 października 2018 roku powód dołączył informację z sądu o doręczeniu mu odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu oraz wezwanie do usunięcia braków formalnych złożonego w dniu 28 sierpnia 2018 roku sprzeciwu przez jego wniesienie na formularzu urzędowym – w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia sprzeciwu.

(dowód: wniosek dłużnika, akta komornicze)

W dniu 15 listopada 2018 roku Komornik Sądowy A. R. oddaliła wnioski dłużnika w zakresie żądania zaprzestania egzekucji i zwrotu wyegzekwowanych środków. W uzasadnieniu wskazała, iż tytuł wykonawczy nie został pozbawiony wykonalności, jedynie utracił prawomocność, co nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania egzekucyjnego.

W dniu 15 listopada 2018 roku wierzyciel złożył wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, w tym uchylenie zajęcia rachunków bankowych dłużnika przed zawieszeniem postępowania.

W dniu 20 listopada 2018 roku powód złożył skargę na postanowienie Komornika z dnia 15 listopada 2018 roku.

W dniu 23 listopada 2018 roku Komornik sadowy zawiesiła postępowanie egzekucyjne.

Postanowieniem z dnia 25 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy w Gdyni oddalił skargę dłużnika na postanowienie Komornika z dnia 20 listopada 2018 roku. W uzasadnieniu wskazano, iż brak jest podstaw do stwierdzenia, aby podjęte przez komornika czynności związane z zajęciem wierzytelności z rachunku bankowego zostały dokonane niezgodnie z prawem, albowiem organ egzekucyjny w dacie zajęcia wierzytelności działał w granicach wniosku oraz na podstawie prawidłowego pod względem formalnym tytułu wykonawczego.

W dniu 18 kwietnia 2019 roku prawomocnym wyrokiem w sprawie I 1 C 3197/18 zasadzono od pozwanego K. K. na rzecz powódki I. S. (2) kwotę 2.511,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2008 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, z tym ustaleniem, że należność została wyegzekwowana do wysokości 526,41 złotych oraz kwotę 642,00 złote tytułem zwrotu kosztów procesu, z tym ustaleniem, iż należność została już wyegzekwowana w całości.

(dowód akta sprawy I 1 C 3197/18, k. 72-73 akt)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, dowodu z zeznań świadka, a także stron.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, że dowody z dokumentów przedłożonych przez strony są wiarygodne, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, w tym zgodności przedstawionych kopii dokumentów z oryginałami, prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ani też żadna ze stron nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Natomiast dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.

W ocenie Sądu, brak było podstaw do kwestionowania zeznań świadka oraz stron, które były szczere, logiczne, spontaniczne i zbieżne, co w przekonaniu Sądu świadczy o ich zgodności z prawdą. Przy czym należy zauważyć, iż wyrażane przez powoda przeświadczenie o możliwości uzyskania pracy na podstawie złożonych ofert nie stanowi wykazania tego, iż powód poniósł szkodę.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie była kwestia tego czy działanie komornik było obiektywnie bezprawne oraz to czy powód wykazał szkodę.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 roku o komornikach sądowych (Dz. U. 2018 poz. 771 ze zm.), zgodnie z którym komornik jest obowiązany do naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu czynności. Jak podnosi się w judykaturze dla przypisania komornikowi odpowiedzialności konieczne jest poza wykazaniem zaistnienia szkody, wykazanie obiektywnie bezprawnego zachowania komornika oraz adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy takim zachowaniem a powstałą szkodą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 15 lipca 2015r., I ACa 604/15, L.).

Zwrócić przy tym należy uwagę, że odpowiedzialność odszkodowawcza komornika uregulowana w powołanym przepisie jest odpowiedzialnością deliktową, której przesłanką jest jego działanie lub zaniechanie niezgodne z prawem, bez względu na zawinienie (por. wyrok SN z dnia 09 listopada 2016r., II CSK 39/16, L.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu w powyższej sprawie istnieje możliwość przypisania Komornikowi naruszenia przepisów skutkujących odpowiedzialnością odszkodowawczą.

Należy na wstępie zauważyć, iż w zakresie stanu prawnego obowiązującego w dniu dokonanego przelewu środków pieniężnych, Komornik na skutek zawiadomienia uzyskanego z Sądu w przedmiocie uchylenia zarządzenia o prawomocności nie mógł z urzędu dokonać czynności w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego względnie jego zawieszenia.

Kompetencje do umorzenia postępowania egzekucyjnego z urzędu w sytuacji powzięcia wiedzy o tym, że orzeczenie, na którym oparto klauzulę wykonalności, zostało uchylone lub utraciło moc , jak w przedmiotowej sprawie, komornik uzyskał dopiero z dniem 1 września 2019 roku, tj. od daty wejścia w życie przepisu art. 824 § 1 pkt 5 k.p.c.

Wcześniej przepis art. 824 § 1 k.p.c. regulujący zakres przesłanek warunkujących konieczność umorzenia postępowania egzekucyjnego z urzędu, a zatem bez konieczności wniosku wierzyciela, w zamkniętym katalogu przesłanek powyższej nie obejmował.

A skoro żadna z ówcześnie obowiązujących przesłanek wymienionych w treści przepisu art. 824 k.p.c. nie została spełniona, nie można uznać, aby na komorniku ciążył ustawowy obowiązek umorzenia postępowania egzekucyjnego z urzędu.

Natomiast zgodnie z wówczas obowiązującym art. 825 k.p.c. organ egzekucyjny umarzał postępowanie egzekucyjne na wniosek jeżeli orzeczenie, na którym oparto klauzulę wykonalności zostało uchylone lub utraciło moc. Tym samym umorzenie postępowania w ówcześnie obowiązującym stanie prawnym w oparciu o wskazaną powyżej przesłankę możliwe było jedynie na wniosek wierzyciela albo dłużnika.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego, w szczególności zaś z zeznań powoda wynikało, iż nie podjął on w okresie do momentu zajęcia wierzytelności żadnych czynności w postępowaniu egzekucyjnym zmierzających do tego, aby umorzyć postępowanie egzekucyjne.

Dłużnik, czyli powód nie podjął również czynności zmierzających do tego, aby doprowadzić do zawieszenia postępowania, w szczególności przez uzyskanie zaświadczenia opartego na przepisie art. 139 § 5 k.p.c. co dawało mu możliwość zawieszenia postępowania na podstawie przepisu art. 8203 k.p.c.

Komornikowi nie przysługiwała zaś w ówczesnym stanie prawnym możliwość do zawieszenia postępowania z urzędu, mógł to uczynić na wniosek wierzyciela.

Niemniej jednak w ocenie Sądu informacja o utracie bytu tytułu egzekucyjnego nakładała na Komornika konieczność podjęcia określonych działań zmierzających do uzyskania oświadczeń stron postępowania egzekucyjnego co do dalszego trwania tego postępowania. Wynikało to z obiektywnej nieprawidłowości prowadzenia dalszej egzekucji w oparciu o tytuł, który utracił moc. Tym samym nawet zakładając brak w tym okresie jakichkolwiek działań dłużnika, czyli powoda, Komornik, którego obowiązkiem była również dbałość o prawne ramy prowadzonego postępowania winien zainicjować działania umożliwiające wypowiedzenie się w przedmiocie dalszego trwania postępowania egzekucyjnego zainteresowanych stron,

Uzyskana bowiem przez Komornika informacja wskazywała na to, iż doszło do utraty nakazu zapłaty albowiem nakaz zapłaty nie był nakazem prawomocnym. W ocenie Sądu uzyskanie takiej informacji przy braku skutecznych środków do podjęcia działania z urzędu nakładało na komornika obowiązek zwrócenia się do wierzyciela celem poinformowania go o zaistniałej sytuacji oraz uzyskania jego dyspozycji, co do dalszego trwania postępowania egzekucyjnego, w tym umożliwienia mu złożenia wniosku o umorzenie czy zawieszenie egzekucji.

Jak wynika bowiem z akt sprawy komorniczej podjęcie takich czynności w następstwie skargi dłużnika doprowadziło do złożenia w krótkim terminie wniosku przez wierzyciela o zawieszeniu postępowania i uchylenia zajęć rachunku bankowego.

A zatem nieprawidłowości działania Komornika można upatrywać jedynie w zakresie braku zainicjowania działań zmierzających do ustalenia trwania postępowania egzekucyjnego, pomimo uzyskanej przez niego wiedzy o nieprawomocności nakazu zapłaty.

Ewentualne podjęcie takich działań, przy wyrażonej woli wierzyciela dalszego prowadzenia egzekucji zwalniałoby komornika z odpowiedzialności.

Powyższe ustalenie przesądza jedynie o zasadzie odpowiedzialności pozwanego, nie przesądza jednak o zasadności roszczeń przez powoda dochodzonych, albowiem te roszczenia zostały zakwestionowane przez pozwanego, a nie zostały wykazane przez powoda.

Powód dochodząc odszkodowania wskazywał na takie wartości jak:

- 100 złotych – tytułem środków pieniężnych poniesionych na skargę na czynności Komornika,

- 100 funtów – z tytułu kwoty, którą miał oddać przyjacielowi, który pożyczył mu środków pieniężnych na powrót do Anglii za utracony przez niego dzień pracy,

- 1.273,54 złotych tytułem środków zajętych przez komornika,

- 3.325 funtów z tytułu odszkodowania za utracony zarobek, co polegało na niemożności wykonywania pracy w okresie od dnia 5 listopada do dnia 27 listopada 2018 roku – to jest za okres 20 dni roboczych,

Natomiast zgłoszony przez powoda koszt tłumaczeń dla Sądu – to jest kwoty 560 złotych należało przyjąć jako koszt procesu.

W zakresie dotyczącym kosztów poniesionych przez powoda na skargę w postępowaniu komorniczym to należy wskazać, iż o zwrocie środków pieniężnych decydował Sąd przy rozpoznaniu skargi. Tym samym nie istnieje podstawa do przyznania tego kosztu w innym postępowaniu, aniżeli prowadzonym na skutek jej wniesienia. Na marginesie należy zaznaczyć, iż skarga wniesiona przez powoda nie została uwzględniona.

W zakresie dotyczącym kosztów zajętych przez komornika należy wskazać, iż w prowadzonym postępowaniu sądowym – na skutek wniesionego przez powoda sprzeciwu kwota objęta pierwotnie nakazem została uznana za zasadną i objęta prawomocnym wyrokiem z jednoczesnym wskazaniem, iż została ona już wyegzekwowana od powoda. Orzeczenie objęło tą treścią kwotę 1.168,41 złotych. Tym samym w ocenie Sądu zasadną – obejmującą wartość szkody powoda była kwota pozostałej różnicy, to jest kwota 105,13 złotych, która Sąd zasądził od pozwanej.

W zakresie pozostałym to jest kwot odszkodowania za utracony zarobek i zwrotu kosztów udzielonej pożyczki Sąd uznał, iż powód szkody tej nie wykazał.

Powód nie wykazał utraty dochodu, albowiem przedłożył jedynie oferty pracy kierowane do niego, przy czym na rozprawie w dniu 21 października 2020 roku składając zeznania sam wskazał, iż składana oferta nie stanowi gwarancji otrzymania danej pracy, ale jedynie wskazanie tego, iż praca tego rodzaju, o tego rodzaju stawce jest potrzebna. Jednocześnie nie była to oferta kierowana wyłącznie do niego, a zatem zakładała ona możliwość aplikowania do powyższej pracy również innych osób spełniających wymagania z oferty. Powód jednocześnie nie przedstawił żadnych innych dowodów w postaci choćby umów wskazujących na wolę zatrudnienia powoda w określonym czasie za określoną stawkę. W ocenie Sądu oferta skierowana do szerokiego kręgu osób nie stanowi podstawy do przyznania, iż powód wykazał utratę konkretnego dochodu. Należy tez zauważyć, iż oferta ta nie wskazywała liczby godzin, ani też okresu trwającego zatrudnienia.

Ponadto należy zauważyć, iż w ocenie Sadu powód nie wykazał związku miedzy czynnościami komornika, a pozostawaniem w kraju. Skoro powód i tak udawał się do Anglii za pożyczone pieniądze nic nie stało na przeszkodzie temu, aby pieniądze te pożyczyć wcześniej, tym bardziej, iż powód przebywał u matki, a na miejscu mieszkała również jego siostra.

Pobytu powoda w Polsce nie uzasadniała żadna istotna czynność procesowa, w której powód musiałby uczestniczyć. Sama chęć pozostania w kraju, aż do momentu rozstrzygnięcia sprawy zajęcia nie może przekładać się na uzasadnienie poniesienia szkody.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I. wyroku na podstawie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 roku o komornikach sądowych (Dz. U. 2018 poz. 771 ze zm.),zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 105,13 zł, co stanowiło koszty postępowania egzekucyjnego obciążające powoda.

W pozostałym zakresie na podstawie wyżej powołanego przepisu stosowanego a contrario powództwo oddalono, albowiem powód nie wykazał, aby w tym zakresie poniósł szkodę.

W punkcie III. wyroku na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpiono od obciążania powoda kosztami procesu, mając na uwadze, że w społecznym poczuciu sprawiedliwości niezasadne byłoby obciążenie dłużnika kosztami postępowania, powstałego z zaniedbania Komornika, nawet jeżeli roszczenie odszkodowawcze nie zostało uwzględnione w całości.