Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: Małgorzata Świst

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2019 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa A. G.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powoda A. G. kwotę 5870,49 zł (pięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt złotych czterdzieści dziewięć groszy) wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 4688,12 zł za okres od dnia 16 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1182,37 zł za okres od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty;

II.  umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1952,09 zł;

III.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV.  zasądza od powoda A. G. na rzecz pozwanej Gminy M. G. kwotę 744,95 zł (siedemset czterdzieści cztery złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Gminy M. G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 0,02 zł (dwa grosze) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

VI.  nakazuje zwrócić od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni na rzecz powoda A. G. kwotę 0,96 zł (dziewięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu nadwyżki między kosztami uiszczonymi a kosztami należnymi.

Sygn. akt I C 839/18

UZASADNIENIE

A. G. wystąpił z powództwem przeciwko Gminie M. G., wnosząc o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 4800 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za miesiące maj, czerwiec, lipiec 2018 r. po 1600 zł miesięcznie oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał że wyrokiem z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 1260/15 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał K. C., Z. C., D. C. (1) oraz D. C. (2), aby opuścili i wydali K. M. lokal mieszkalny nr (...) położony w G. przy ulicy (...) oraz orzekł o uprawnieniu ww. osób do otrzymania lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o nakazaniu opuszczenia, opróżnienia i wydania go powódce do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Prawomocnym postanowieniem z dnia 16 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt VII Co 2322/15 przysądził powodowi spółdzielcze własnościowe prawo do wskazanego lokalu. Po nabyciu wskazanego prawa do lokalu powód zwrócił się do pozwanej Gminy M. G. o udzielenie informacji dotyczących złożenia wskazanym osobom oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W odpowiedzi Gmina M. G. wskazała, że nie jest w stanie określić wiążącego terminu złożenia wskazanej oferty. Z uwagi na niedostarczenie lokalu socjalnego powód miał ponieść szkodę w wysokości czynszu, który mógłby uzyskać z tytułu najmu lokalu. Powód wskazał, że odszkodowanie od gminy na podstawie art. 417 k.c. jest ustalane zgodnie z art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów. W ocenie powoda przepis art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów stanowi podstawę do tego, aby wykonanie prawomocnego wyroku eksmisyjnego zostało wstrzymane do czasu dostarczenia przez gminę lokalu socjalnego.

(pozew, k. 3-7)

Pismem procesowym z dnia 23 października 2018 r. doręczonym pozwanej 20 listopada 2018 r. powód rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł obok dotychczas dochodzonego roszczenia o zasądzenia od pozwanej na rzecz powoda kwoty 4800 zł raz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za sierpień, wrzesień oraz października 2018 r., tj. w wysokości 1.600 zł miesięcznie.

(pismo procesowe z dnia 23 października 2018 r., k. 37-38)

Pismem procesowym z dnia 13 grudnia 2018 r. doręczonym pozwanej 8 stycznia 2018 r. powód rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kwoty 6.826,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu w kwocie 1300 zł – za listopad 218 r. oraz w kwocie 838,80 zł – za okres od 1 do 20 grudnia 2018 r. oraz tytułem uiszczonych przez powoda opłat eksploatacyjnych należnych od wskazanego lokalu od dnia 18 kwietnia 2018 r. do dnia 5 grudnia 2018 r. w wysokości 4.688,12 zł.

(pismo procesowe z dnia 13 grudnia 2018 r., k. 114-116)

Pismem z dnia 13 marca 2019 r., doręczonym pozwanej w dniu 18 marca 2019 r. powód rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł od zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 6.102,75 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z przedmiotowego lokalu mieszkalnego za okres od 21 grudnia 2018 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. w kwocie 461,29 zł, za styczeń 2019 r. w kwocie 1.300 zł, za luty 2019 r. w kwocie 1300 zł i za okres od 1 do 28 marca 2019 r. w kwocie 1174,19 zł oraz tytułem zwrotu uiszczonych przez powoda opłat eksploatacyjnych należnych od przedmiotowego lokalu w okresie od stycznia 2019 r. do marca 2019 r. w wysokości 1867,27 zł.

(pismo procesowe z dnia 13 marca 2019 r., k. 134-136)

Na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. powód cofnął pozew:

- w zakresie żądania zapłaty czynszu najmu za 27 i 28 lutego 2019 r., tj. co do kwoty 93 zł,

- w zakresie żądania zapłaty czynszu za marzec 2019 r. w całości,

- w zakresie żądania zwrotu opłat eksploatacyjnych za luty 2019 r. do kwoty 41,68 zł,

- w zakresie żądania zwrotu opłat eksploatacyjnych za marzec 2019 r.,

tj. w zakresie kwoty 1952,09 zł

(cofnięcie pozwu, k. 146)

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalanie powództwa, kwestionując je w szczególności co do wysokości. Pozwana wskazała, że powód nie wykazał wysokości dochodzonego roszczenia. Nadto podała, że stan faktyczny przedmiotowego lokalu był znany powodowi w chwili nabycia i został uwzględniony w cenie nabycia lokalu.

(odpowiedź na pozew, k. 25)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 1260/15 Sąd Rejonowy w Gdyni nakazał K. C., Z. C., D. C. (1), D. C. (2), aby opuścili i wydali K. M. lokal mieszkalny numer (...) znajdujący się w budynku przy ul. (...) w G. oraz orzekł o uprawnieniu ww. osób do otrzymania lokalu socjalnego, wstrzymując wykonanie wyroku w zakresie rozstrzygnięcia o nakazaniu opuszczenia, opróżnienia i wydania go powódce do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

(dowód; odpis wyroku SR w Gdyni, sygn. akt I C 1260/15, k. 10)

Postanowieniem z dnia 16 marca 2018 r. w sprawie o sygn. akt VII Co 2322/15 Sąd Rejonowy w Gdyni przysądził spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni 52,60 m2 położonego w G. przy ulicy (...) klatka C, znajdującego ię w zasobach (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w G. objęte księgą wieczystą o nr (...), które to prawo przysługiwało dłużniczce K. M., na rzecz nabywcy A. G. (powoda w niniejszym postępowaniu) do jego majątku osobistego za cenę 167.000 zł, która została w całości zapłacona w gotówce. Wskazane postanowienie uprawomocniło się w dniu 18 kwietnia 2018 r.

(dowód: odpis postanowienia SR w Gdyni, sygn. akt VII Co 2322/15, k. 11, odpis zwykły księgi wieczystej, k. 15-17)

Pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. powód zwrócił się do pozwanej o udzielenie informacji, czy pozwanym wskazanym w wyroku Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 1260/15 została przedstawiona oferta zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego oraz przedstawienie innych informacji dotyczących wykonania obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego przez Gminę, wskazując, że jest to niezbędne do prawidłowego wykonywania prawa własności.

(dowód: zapytanie skierowane do pozwanej, k. 13-14)

Pismem z dnia 28 czerwca 2018 r. pozwana udzieliła odpowiedzi powodowi, podając, że wskazane osoby znajdują się na 595 pozycji ogólnej listy zobowiązań pozwanej w zakresie wskazania i wynajęcia lokalu socjalnego, a kategorii czteroosobowych gospodarstw zajmują 49 pozycję, zaś na ówczesnym etapie nie było możliwości określenia wiążącego terminu złożenia oferty najmu lokalu socjalnego przez pozwaną.

(dowód: odpowiedź pozwanej, k. 12)

Powód ponosił opłaty eksploatacyjne należne od wskazanego lokalu mieszkalnego na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w G. za okres od kwietnia do grudnia 2018 r. w łącznej wysokości 4688,12 zł. Powód uiścił opłaty eksploatacyjne należne od wskazanego lokalu na rzecz ww. Spółdzielni Mieszkaniowe za okres od stycznia do marca 2019 r. w wysokości 1.920,00 zł. Opłaty eksploatacyjne należne za marzec 2019 r. wyniosły 643,22 zł.

(dowód: zaświadczenie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w G., k. 117, zaświadczenie (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w G., k. 137, przesłuchanie powoda, k. 145-146)

Wartość czynszu najmu możliwego do uzyskania w przypadku wynajęcia na wolnym rynku lokalu położonego w G. przy ulicy (...) w okresie od 1 maja 2018 r. do 31 października 2018 r. wynosiła średniomiesięcznie 1300 zł.

(dowód: opinia biegłego, k. 45-75, opinia uzupełniająca biegłego, k. 89-100, opinia uzupełniająca biegłego, k. 143-144)

Powód zamieszkuje lokal położony w G. w Ś.. Nabywając spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mające za przedmiot lokal położony w G. przy ulicy (...), powód zamierzał zamieszkać ze wskazanym lokalu. Jednocześnie chciał wynajmować na doby dotychczas zajmowany lokal położony w G. i czerpać z tego korzyści, gdyż obecnie jest osobą bezrobotną, a środki pochodzące z czynszu najmu zaspokoiłyby jego potrzeby.

(dowód: przesłuchanie powoda, k. 145-146)

Pozwana Gmina M. G. złożyła K. C., Z. C., D. C. (1), D. C. (2) oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego w dniu 26 lutego 2019 r.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył co następuje:

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów prywatnych i dokumentów urzędowych złożonych w toku postępowania przez powoda, a nadto opinię biegłego rzeczoznawcy majątkowego oraz przesłuchania powoda.

W ocenie Sądu brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności i autentyczności dokumentów prywatnych i dokumentów urzędowych przedstawionych przez powoda, zwłaszcza że strona pozwana nie podnosiła żadnych zarzutów w tym przedmiocie, jak również nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod tymi dokumentami złożyły oświadczenia danej treści. W konsekwencji, Sąd przyjął, że dokumenty te zasługują na wiarę. Istotnym dokumentem prywatnym wykazującym wysokość roszczenia dochodzonego przez powoda były zaświadczenia (...) Spółdzielni Mieszkaniowej im. (...) w G. dokumentujące wysokość rzeczywiście poniesionych przez powoda kosztów eksploatacyjnych przypadających na lokal mieszkalny położony w G. przy ul. (...).

Sąd uznał opinię biegłego mgr inż. J. Ś. za miarodajną dla ustalenia stanu faktycznego w zakresie ustalenia wartości rynkowej czynszu najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Sąd miał na uwadze, że przedmiotowa opinia została sporządzona przez osobę dysponującą wiedzą specjalną z wyceny stawek czynszu na podstawie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. W ocenie Sądu przedstawiona przez biegłego opinia jest jasna, logiczna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, ani też nie budzi wątpliwości Sądu w świetle zasad doświadczenia życiowego czy wiedzy powszechnej. Wskazać nadto należy, że po dopuszczeniu opinii uzupełniającej żadna ze stron nie kwestionowała zasadności ani miarodajności opinii. W konsekwencji Sąd nie znalazł podstaw do odmówienia jej mocy dowodowej.

Brak było podstaw do odmówienia wiarygodności dowodowi z przesłuchania powoda, zwłaszcza że okoliczności podawane przez powoda znajdowały odzwierciedlenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania. Nie było również podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości w zakresie podanego przez powoda rzeczywistego przeznaczenia lokalu i celu jego zakupu w drodze licytacji przeprowadzonej w toku postępowania egzekucyjnego.

W ocenie Sądu w zasadniczej mierze stan faktyczny nie był sporny między stronami. Pozwana nie kwestionowała tytułu prawnego do lokalu przysługującego powodowi, zamieszkiwania wskazanego lokalu przez osoby objęte wyrokiem wydanym w sprawie o eksmisję oraz ciążącego na niej obowiązku dostarczenia wskazanym osobom lokalu socjalnego. Pozwana w odpowiedzi na pozew nie zakwestionowała w sposób wyraźny swojej odpowiedzialności odszkodowawczej co do zasady. Główną oś sporu stanowiła wysokość szkody poniesionej przez powoda w wyniku niedostarczenia przez Gminę M. G. lokalu socjalnego byłym lokatorom zamieszkującym lokal przy ul. (...) w G., który to lokal był przedmiotem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu przysługującego powodowi.

Powód wywodził swoje roszczenie z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako: ustawa o ochronie praw lokatorów, u.o.p.l.). Stosownie do treści wskazanego przepisu jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1025).

W myśl art. 417 §1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Artykuł 417 w brzmieniu obowiązującym od 1 września 2004 r. nie pozostawia żadnych wątpliwości, że wśród przesłanek konstytuujących obowiązek odszkodowawczy nie występuje obecnie wina. Rezygnacja ustawodawcy w art. 417 z przesłanki zawinionego działania lub zaniechania i poprzestanie na przesłance niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej stanowi niewątpliwie obiektywizację tej odpowiedzialności odszkodowawczej w porównaniu z ogólnymi zasadami odpowiedzialności deliktowej. Jest to więc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka (vide: Z. Radwański, Odpowiedzialność odszkodowawcza za szkody wyrządzone przy wykonywaniu władzy publicznej w świetle projektowanej nowelizacji kodeksu cywilnego, s. 14, J. Gudowski, G. Bieniek w: J. Gudowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, Opublikowano: WKP 2018).

Podkreślenia wymaga, że odpowiedzialność odszkodowawcza gminy za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie zajmującej bez tytułu prawnego lokal osoby trzeciej (art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów) oraz odpowiedzialność osoby zajmującej lokal bez tytułu prawnego, względem której wstrzymano wykonanie orzeczenia eksmisyjnego do czasu dostarczenia przez gminę lokalu socjalnego (art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów) jest niezależna i oparta na odmiennych przesłankach. Nie ma ona charakteru subsydiarnego (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8 lipca 2016 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 83/16, LEX nr 2112379). Nie zasługuje zatem na uwzględnienie pogląd przedstawiony przez powoda, zgodnie z którym zakres obowiązku naprawienia szkody ciążącego na gminie z mocy art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 §1 k.c. wyznacza art. 18 ust. 2 u.o.p.l. Przepis ten odnosi się bowiem do wysokości odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu, o którym mowa w art. 18 ust. 1 u.o.p.l. Obowiązek zapłaty wskazanego odszkodowania obciąża byłych lokatorów, zajmujących lokal bez tytułu prawnego i wynika on z opartej na art. 471 k.c. odpowiedzialności kontraktowej za naruszenie obowiązku zwrotu lokalu po wygaśnięciu tytułu prawnego do korzystania z niego (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r. III CZP 70/15, OSNC 2016/10/118, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007 r., III CZP 121/07, OSNC 2008, nr 12, poz. 137, oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1999 r., III CKN 198/98, OSNC 1999, nr 10, poz. 175). Obowiązek ten nie obciąża natomiast Gminy, która w tym zakresie ponosi odpowiedzialność deliktową na zasadach ogólnych. W ocenie Sądu umiejscowienie przepisu art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w obrębie wskazanego artykułu jawi się jako wadliwe z punktu widzenia zasad poprawnej legislacji, jako że przepis ten wyraża odrębną i niezależną od określonej w art. 18 ust.1, 2 i 3 u.o.p.l. instytucję prawa cywilnego.

Zdarzeniem prawnym, z którym ustawa wiąże obowiązek naprawienia szkody jest niewykonanie przez gminę obowiązku publicznoprawnego w zakresie dostarczenia osobie uprawnionej lokalu socjalnego. Przez szkodę należy rozumieć uszczerbek w dobrach materialnych lub niematerialnych podmiotu prawa cywilnego doznany wbrew jego woli. Należy dodać, że do powstania obowiązku odszkodowawczego konieczne jest, aby między zdarzeniem prawnym (w tym przypadku niedostarczeniem lokalu socjalnego osobie uprawnionej) a powstałą w jego wyniku szkodą zachodził związek przyczynowy, o którym mowa w art. 361 §1 k.c. Adekwatny związek przyczynowy stanowi nie tylko przesłankę odpowiedzialności odszkodowawczej, lecz również wyznacza granice obowiązku naprawienia szkody (M. Kaliński, Szkoda na mieniu i jej naprawienie, Warszawa 2014, s. 279-280). Na powodzie spoczywa zatem ciężar dowodu w zakresie wykazania zdarzenia, szkody w wykazywanej przez niego wysokości oraz związku przyczynowego pomiędzy tymi zdarzeniami.

Zgodnie z treścią art. 361 §2 k.c. w granicach adekwatnego związku przyczynowego w określonego w art. 361 §1 k.c. w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Sąd podziela stanowisko wyrażone w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 46/08 (LEX nr 437195) oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 22 stycznia 2019 r. w sprawie o sygn. akt V ACa 583/17 (Lex nr 2631089), zgodnie z którym roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości. Dochodzenie odszkodowania odpowiadającego możliwemu do uzyskania na wolnym rynku czynszowi najmu sprowadza się do żądania zwrotu utraconych korzyści (lucrum cessans). W konsekwencji, na pełne uwzględnienie zasługuje pogląd Sądu Najwyższego zawarty w uchwale z dnia 16 maja 2012 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 12/12 (OSNC 2012/12/138), zgodnie z którym odszkodowanie przysługujące właścicielowi lokalu na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) może obejmować opłaty związane z korzystaniem z lokalu. Sąd podziela pogląd wyrażony w ww. wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, zgodnie z którym zobowiązanie wynikające z odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu niedostarczenia lokali socjalnych ma charakter bezterminowy. Zgodnie z art. 455 k.c. dłużnik zobowiązania bezterminowego powinien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela do wykonania zobowiązania. Oznacza to, że po dojściu do wiadomości dłużnika wezwania wierzyciela do spełnienie świadczenia, ma on obowiązek spełnienia tego świadczenia i powinien to uczynić niezwłocznie.

W konsekwencji, stwierdzenie po stronie Gminy obowiązku naprawienia szkody wymaga wykazania zdarzenia prawnego, z którym przepis ustawy wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą, zaistnienia szkody oraz adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem prawnym a szkodą. Wobec oparcia odpowiedzialności odszkodowawczej gminy na zasadzie ryzyka, przesłanką obowiązku naprawienia szkody jest bezprawność działania lub zaniechania gminy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, stwierdzić należy, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd zważył, że powód wykazał odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanej Gminy M. G. co do zasady. Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, pozwana nie złożyła osobom zamieszkującym przedmiotowy lokal oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego wbrew obowiązkowi stwierdzonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 14 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt I C 1260/15. Pozwana, występująca we wskazanym postępowaniu jako interwenient uboczny wiedziała o orzeczeniu wskazanego obowiązku, co potwierdziła w korespondencji kierowanej do powoda, w której podała miejsce na liście osób oczekujących na lokal socjalny ze wskazaniem na brak możliwości wiążącego ustalenia terminu zawarcia przedmiotowej umowy. Nadto, powód był właścicielem lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, stąd Gmina była obowiązana względem niego do naprawienia poniesionej przez niego szkody. Powód nadto wykazał wysokość rzeczywiście poniesionych opłat eksploatacyjnych należnych od wskazanego lokalu mieszkalnego, jak również wysokość czynszu, który mógłby uzyskać w razie wynajęcia lokalu na wolnym rynku. Nie ulega przy tym wątpliwości, że niewykonanie obowiązku dostarczenia byłym lokatorom lokalu socjalnego pociąga za sobą konieczność ponoszenia opłat tego rodzaju przez właściciela nieruchomości (damnum emergens), jak również uniemożliwia mu pobieranie pożytków cywilnych z przedmiotu jego własności, względnie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu socjalnego (lucrum cessans). Wykazanie szkody w zakresie utraconych korzyści wymaga natomiast przedstawienia dowodów wskazujących na wysokie prawdopodobieństwo, że gdyby nie zaszło zdarzenie wywołujące szkodę, poszkodowany odniósłby oznaczoną co do wysokości korzyść.

Odnosząc się do wysokości szkody poniesionej przez powoda, wskazać należy, że w całości wykazał on zasadność dochodzonego roszczenia w wysokości odpowiadającej wartości uiszczonych opłat eksploatacyjnych. Powód wykazał poniesienie opłat eksploatacyjnych w wysokości 6555, 39 zł w okresie od 18 kwietnia 2018 r. do marca 2019 r. Jednocześnie cofnął on pozew w zakresie żądania zasądzenia kwoty 684,90 zł tytułem odszkodowania w zakresie straty obejmującej opłaty eksploatacyjne za okres od 27 lutego do 28 marca 2019 r. W konsekwencji, Sąd uznał istnienie po stronie powoda szkody opiewającej na kwotę 5780,49 zł obejmującej równowartość poniesionych opłat eksploatacyjnych za okres od 18 kwietnia 2018 r. do 26 lutego 2019 r.

Przy ustaleniu kwot, od których należne były powodowi odsetki oraz początku biegu roszczenia o ich zapłatę Sąd przyjął datę doręczenia pozwanej pisma procesowego zawierającego rozszerzenia powództwa. Kwota 4688,12 zł stanowi równowartość opłat eksploatacyjnych i spodziewanego czynszu za okres od 18 kwietnia do 5 grudnia 2018 r. Powód rozszerzył powództwo o zapłatę wskazanej kwoty pismem procesowym z dnia 13 grudnia 2018 r., doręczonym pozwanej w dniu 8 stycznia 2019 r. Mając na względzie treść przywołanego przepisu art. 455 k.c., w zakresie żądania zapłaty odsetek od wskazanej sumy, Sąd przyjął za datę początkową biegu roszczenia o odsetki 16 stycznia 2019 r., tj. dzień następujący po tygodniu od dnia doręczenia pozwanej odpisu pisma rozszerzającego powództwo. Wskazane pismo należy bowiem zakwalifikować jako wezwanie do zapłaty, a zatem jeżeli zostało ono skutecznie doręczone pozwanej w dniu 8 stycznia 2016 r., to obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia powstał w dniu 15 stycznia 2016 r., tj. po tygodniu od doręczenia wezwania. Przy uwzględnieniu okoliczności niniejszej sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że niezwłoczne spełnienie świadczenia powinno nastąpić w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. W konsekwencji, obowiązek zapłaty odsetek objął okres od dnia następującego po 7 dniach od doręczenia wezwania (od 16 stycznia 2019 r.) aż do dnia zapłaty. Jednocześnie pismem z dnia 13 marca 2019 r., doręczonym pozwanej w dniu 18 marca 2019 r. powód rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł od zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1867,27 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania o równowartości uiszczonych przez powoda opłat eksploatacyjnych należnych od przedmiotowego lokalu w okresie od stycznia 2019 r. do marca 2019 r. Przy uwzględnieniu zakresu cofnięcia pozwu dokonanego w dniu 28 marca 2019 r. Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odsetki ustawowe od pozostałej kwoty (1182,37 zł) za okres od dnia następującego po 7 dniach od doręczenia wezwania (od 16 stycznia 2019 r.) aż do dnia zapłaty.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów i art. 417 §1 k.c., art. 481 §1 k.c. zasądził od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powoda A. G. kwotę 5870,49 zł (pięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt złotych czterdzieści dziewięć groszy) wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 4688,12 zł za okres od dnia 16 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 1182,37 zł za okres od dnia 26 marca 2019 r. do dnia zapłaty.

Wobec skutecznego cofnięcia przez powoda pozwu w zakresie żądania zasądzenia łącznej kwoty 1952,09 zł, Sąd na podstawie art. 355 §1 k.p.c. umorzył postępowanie co do tego żądania, o czym orzekł w punkcie II.

W zakresie pozostałej części żądania powód nie wykazał poniesienia szkody w zakresie lucrum cessans. Powód wprawdzie należycie wykazał wysokość czynszu, który mógłby uzyskać w przypadku wynajęcia przedmiotowego lokalu na wolnym rynku, jednakże mając na względzie treść przesłuchania powoda, należy stwierdzić, że kwota ta nie stanowi korzyści, którą powód by uzyskał, gdyby Gmina wykonała obowiązek w zakresie przedstawienia oferty najmu lokalu socjalnego osobom zamieszkującym lokal przy ul. (...) w G.. Z niebudzących wątpliwości zeznań powoda wynika bowiem, że nie miał on zamiaru wynająć wskazanego lokalu, gdyż jego celem przy nabyciu lokalu w drodze licytacji w toku postępowania egzekucyjnego było zamieszkanie we wskazanym lokalu. Gdyby zatem nie doszło do zdarzenia prawnego rodzącego odpowiedzialność pozwanej Gminy, powód przeprowadziłby się do ww. lokalu, a w rezultacie nie uzyskałby czynszu z tytułu najmu przedmiotowego lokalu. Jak wskazano w części poświęconej rozważaniom prawnym, odpowiedzialność Gminy na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. w zw. z art. 417 §1 k.c. ma charakter deliktowy i jest przez to niezależna od odpowiedzialności ex contractu osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego, których zakres obowiązku naprawienia szkody wyznacza treść art. 18 ust. 2 i ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów. W konsekwencji, okolicznością pozbawioną znaczenia jest ewentualna zasadność roszczenia o zapłatę odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu dochodzonego przeciwko osobom zajmującym przedmiotowy lokal. Obowiązek zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu po stronie wskazanych osób aktualizuje się bowiem na skutek samego faktu zajmowania lokalu pomimo braku tytułu prawnego. Obowiązek naprawienia szkody obciążający Gminę aktualizuje się w razie wykazania, że niewykonanie obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego skutkowało utratą korzyści, które poszkodowany byłby osiągnął, gdyby swobodnie dysponował lokalem. W tym stanie rzeczy, powód wprost przyznał, że takiej korzyści by nie osiągnął, gdyż samodzielnie korzystałby ze wskazanego lokalu. Mając zatem na względzie zakreśloną przez powoda podstawę faktyczną żądania, nie zasługiwało ono na uwzględnienie w zakresie żądania zapłaty sumy pieniężnej stanowiącej równowartość lucrum cessans.

Jednocześnie szkody nie stanowi w tej konkretnej sprawie korzyść, którą hipotetycznie powód mógłby uzyskać z tytułu wynajmu swojego lokalu ( położonego w G.) na doby albowiem w świetle rozważań poczynionych powyżej szkoda nie powstała w związku z lokalem objętym wyrokiem eksmisyjnym. Dodatkowo powód nie wykazał kwoty, którą mógłby uzyskać z tytułu najmu takiego lokalu.

Z uwagi na powyższe, Sąd na podstawie art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów i art. 417 §1 k.c. stosowanych a contrario i art. 361 §2 k.c. Sąd oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. – z uwzględnieniem stawek opłat określonych w § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U., poz. 1800 ze zm.) i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r., poz. 265, tekst jednolity) i przyjmując (z uwzględnieniem wniosków stron co do rozłożenia kosztów procesu w zakresie cofniętego żądania), że powód wygrał w 29%, a pozwany w 71%, rozdzielił koszty stosunkowo. Zważyć należy, iż strona powodowa poniosła w niniejszej sprawie koszty opłaty sądowej od pozwu (1.127 zł), opłaty za czynności pełnomocnika – adwokata w stawce minimalnej (3.600 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), wynagrodzenie biegłego (1500 zł) w łącznej wysokości 6245 zł, z czego należy mu się od przeciwnika zwrot kwoty 1.811,05 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty w postaci opłaty za czynności pełnomocnika – radcy prawnego w stawce minimalnej (3600 zł), z czego pozwanemu należy się od powoda zwrot kwoty 2556 zł. Po wzajemnym skompensowaniu kosztów należało zasądzić od powoda na rzecz pozwanej kwotę 744,95 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie IV.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. W myśl art. 83 ust. 2 powołanej ustawy w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113. Zgodnie z treścią art. 1303 §2 zd. 2 k.p.c. Sąd orzeka o obowiązku uiszczenia opłaty w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie powołanych przepisów nakazał ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni nieuiszczone koszty sądowe i wydatki poniesione tymczasowo przez Skarb Państwa w kwocie 0,02 zł, o czym orzekł w punkcie V.

W niniejszej sprawie powód uiścił opłatę sądową w wysokości 1.128 zł, podczas gdy opłata należna wynosiła 1.127 zł. W konsekwencji różnica między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi wyniosła 1 zł. Przy uwzględnieniu kwoty 0,04 zł należnej od powoda na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Gdyni tytułem wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa, Sąd na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nakazał zwrócić od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni na rzecz powoda kwotę 0,96 zł tytułem nadwyżki między kosztami pobranymi a kosztami poniesionymi, o czym orzekł w punkcie VI.