Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Kokowska-Kuternoga

Protokolant: protokolant Aleksandra Miksza

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2019 r. w Gdyni

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 8461, 26 zł (osiem tysięcy czterysta sześćdziesiąt jeden 26/100 złotych) z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP - nie więcej niż maksymalne odsetki za opóźnienie - od kwoty 6699, 10 zł od dnia 12.6.2018r. do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego M. S. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą we W. kwotę 106,00 zł (sto sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniósł w dniu 22.6.2018r pozew przeciwko M. S. o zasądzenie kwoty 8461, 26 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie nie więcej niż maksymalne odsetki za opóźnienie od kwoty 6699,10 zł od dnia 12 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż na podstawie wystawionego przez siebie wyciągu z ksiąg bankowych, posiada wymagalną wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki, wynoszącą na dzień sporządzenia wyciągu, kwotę dochodzoną niniejszym pozwem. Jak wynika z uzasadnienia pozwu, wezwania do spłaty zadłużenia, kierowane na adres pozwanego, nie przyniosły efektu w postaci spłaty zadłużenia.

( pozew, k. 4-5 )

W dniu 31.7.2018r Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zgodny z żądaniem pozwu

( nakaz zapłaty ,k. 5v)

Pozwany, M. S. , złożył sprzeciw od w/w nakazu zapłaty i wniósł w nim o oddalenie powództwa w całości ze względu na: brak udowodnienia roszczenia, następnie już przed Sądem Rejonowym w Gdyni , podniósł jeszcze: zarzut przedawnienia, brak wypowiedzenia umowy o kredyt, brak wypowiedzenia umowy bankowej

( sprzeciw ,k .7-7v, pismo procesowe, k. 74-81v)

Postanowieniem z dnia 1 października 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni.

(postanowienie – k. 12)

Po wpłynięciu sprawy do Sądu Rejonowego w Gdyni powód , (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. ,usunął braki formalne pozwu i wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 8461, 26 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie nie więcej niż maksymalne odsetki za opóźnienie od kwoty 6699,10 zł od dnia 12 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż na podstawie wystawionego przez siebie wyciągu z ksiąg bankowych, posiada wymagalną wierzytelność wobec pozwanego z tytułu umowy pożyczki, wynoszącą na dzień sporządzenia wyciągu, kwotę dochodzoną niniejszym pozwem. Jak wynika z uzasadnienia pozwu, wezwania do spłaty zadłużenia, kierowane na adres pozwanego, nie przyniosły efektu w postaci spłaty zadłużenia

(pismo procesowe, – k. 16-20)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9.9.2013 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. zawarł z M. S. umowę o limit odnawialny na kwotę 6000 zł na okres do dnia 8.9.2014r z możliwością odnawiania automatycznie i bez aneksu na kolejne okresy 12-o miesięczne oraz u8mowe ubezpieczenia, z powodu zawarcia której, strony ustaliły, że z konta będzie pobierana składka zgodnie z doręczoną tabelą. M. S. zobowiązał się do wpłaty każdego miesiąca, poczynając od 9.9.2013r nie mniej niż 2000 zł. W razie przeterminowania zadłużenia, odsetki będą naliczane i w wysokości 15,50 % w stosunku rocznym ze zmiennym oprocentowaniem. Bank może nie odnowić umowy na następny okres 12-u miesięcy w razie informacji o pogorszeniu zdolności kredytowej , lub sytuacji majątkowej, albo w razie naruszenia postanowień regulaminu, czy rezygnacji klienta z umowy. O fakcie nieodnowienia umowy bank winien zawiadomić najpóźniej 14 dni przed upływem terminu końcowego.. Wówczas kredytobiorca ma obowiązek spłacić całość wykorzystanego limitu wraz z odsetkami najpóźniej w ostatnim dniu obowiązywania umowy. Bank nie przedłużył umowy od dnia 8.9.2015r, oświadczeniem z dnia 4.8.2015r.Bank naliczył koszty wynikające z obsługi limitu na podstawie rozdziału XVII , XXVI i XXVII, XXVIII regulaminu, tj. odsetki , w tym karne za przekroczenie limitu, zgodnie z tabelą oprocentowania.

W okresie obowiązywania umowy M. S. doprowadził do powstania zaległości z tytułu zaciągniętego limitu, co spowodowało nieprzedłużenie umowy na kolejny okres 12-u miesięcy i wystawienie wyciągu z ksiąg bankowych w dniu 11.6.2018r, w którym stwierdzono, iż w księgach Banku figuruje w stosunku do Niego wymagalne zobowiązanie w kwocie 8461,26 zł, wynikające z umowy z dnia 9 .9. 2013 r. Na tę kwotę składają się: należność główna-kapitał w wysokości 6699, 10 zł, odsetki umowne za okres od 9.9.2013r do dnia wyciągu w wysokości 733,00 zł ,koszty, prowizje w wysokości 29, 16 zł .

odpis z KRS k. 22-23v, umowa o kredyt k. 128-132 ,regulamin, k. 26-31, W. z ksiąg Banku- k. 24, zestawienie transakcji, k. 32-62,108, oświadczenie banku, k. 87, 117wyliczenie odsetek, k. 16v-17v,111v-116 wyliczenie opłat i prowizji, k. 18-20

Wezwanie do zapłaty zadłużenia, kierowane na adres M. S. nie spowodowało zapłaty zadłużenia .

przedegzekucyjne wezwanie, k. 66

Adres M. S. w chwili zawarcia umowy i nieprzedłużania jej i nadal był ten sam. M. S. nie stawił się na wezwanie Sądu

bezsporne

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda w toku postępowania. Dowody uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budzą one zastrzeżeń, co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych. Jedynym dowodem w sprawie nie jest tylko wyciąg z ksiąg bankowych. Treść dowodów przedstawionych przez powoda w postaci dokumentów prywatnych jest spójna, logiczna i wobec tego wiarygodna, nie budzi wątpliwości Sądu.

W myśl ogólnych zasad na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, zaś na pozwanym obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jego wniosek o oddalenie powództwa.

W niniejszej sprawie powód dochodząc zapłaty wskazanej w pozwie kwoty powinien był wykazać zasadność obciążenia pozwanego żądaną kwotą, charakter umowy jaka łączyła strony oraz jakie świadczenia w ramach tej umowy powinien pozwany ponosić na rzecz powoda. Zdaniem Sądu to powód jako profesjonalista, od którego wymaga się staranności w wyższym stopniu, powinien ponosić wszelkie konsekwencje związane ze swoją niedokładnością, zaniedbaniem i niekonsekwencją. Mając na uwadze jedną z podstawowych zasad postępowania cywilnego, a mianowicie obowiązku udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne, określoną w dyspozycji art. 6 k.c., Sąd uznał, iż to rzeczą powoda było dążyć do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów. Wszelkie zatem zaniechania podejmowania takich działań przez powoda, jego ewentualne zaniedbania i przeoczenia, stanowią zarazem wyraz woli strony powodowej i pociągać muszą za sobą niekorzystne dla niej skutki procesowe.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż faktów, z których wywodzone jest dochodzone roszczenie powinien w zasadzie dowieść powód. Nawet brak zajęcia stanowiska przez pozwanego nie zwalnia powoda od wykazania sądowi, iż żądanie sformułowane w pozwie istnieje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawowym obowiązkiem banku, wynikającym z istoty umowy, jest przechowywanie środków pieniężnych posiadacza rachunku. Dokonywanie rozliczeń za pośrednictwem rachunku stanowi obowiązek dodatkowy wynikający z woli stron umowy. Art. 63c. cyt ustawy prawo bankowe stanowi, że polecenie przelewu stanowi udzieloną bankowi dyspozycję dłużnika obciążenia jego rachunku określoną kwotą i uznania tą kwotą rachunku wierzyciela. Bank wykonuje dyspozycję dłużnika w sposób przewidziany w umowie rachunku bankowego.

Jak stanowi art. 69 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.02.72.665) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na określony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Zgodnie natomiast z treścią przepisu art. 76 powyższej ustawy, zasady oprocentowania kredytu określa umowa kredytu.

W niniejszej sprawie powód wykazał, iż na podstawie umowy, regulaminu i zestawienia operacji, a także wyciągu z ksiąg bankowych powoda, zadłużenie pozwanego z tytułu zawartej w dniu 9.9.2013 r umowy o limit, stanowi kwotę dochodzona pozwem. Wskazując, ile z wymagalnych kwot, odsetek, prowizji, opłat i kiedy pozwany powinien wpłacać, i od kiedy nie czynił tego. Pozwany zaś, mimo zarzutów, nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, że nie zawarł tej umowy , ani na okoliczność, że się z niej wywiązał. Nie stawił się też w Sądzie celem przeprowadzenia dowodu z Jego zeznań.

W niniejszej sprawie, zgodnie z postanowieniami zawartej przez strony umowy o kredyt, spłata następować miała poprzez dokonywanie wpłat w miesięcznych co najmniej po 2000 zł. Brak wymaganej wpłaty stanowił podstawę nieprzedłużenia umowy i rozpoczęcia dochodzenia całości zaległego zadłużenia.

Pozwany, zarzucił, że roszczenie jest przedawnione.

Odnosząc się do zarzutu strony pozwanej jakoby doszło do przedawnienia dochodzonego w niniejszym postępowaniu roszczenia, należy wskazać, iż zarzut ten nie zasługuje na uwzględnienie .

Zgodnie z art. 118 k.c. o treści obowiązującej w dacie wniesienia pozwu, tj : jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Przepis art. 120 k.c. stanowi, że bieg przedawnienia roszczenia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Art. 123. § 1.kc stanowi:” Bieg przedawnienia przerywa się:

1) przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

2) przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje;

3) przez wszczęcie mediacji.”, a art. 124. § 1.kc stanowi:” Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.”

W niniejszej sprawie termin przedawnienia wynosi 3 lata i zaczął biec najpóźniej w dniu następnym po wskazanym jako termin zakończenia umowy, tj. od 9.9.2015r, więc nie upłynął przed datą złożenia pozwu w niniejszej sprawie tj. przed 22.6.2018r. Jeśli przyjąć, że dług stał się wymagalny po nieprzedłużeniu umowy, tj. od 9.9.2015r w całości, nadal brak przesłanek do przyjęcia, że roszczenie jest przedawnione.

Zdaniem Sądu ,pozwany, poza ogólnikowym i gołosłownym powołaniem się na nieprawidłowości w naliczaniu przez powoda żądanych kwot, nie przedstawił żadnych dowodów na uzasadnienie swoich twierdzeń. Zważyć zaś należy, iż zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu, strona, która z danego faktu wywodzi skutki prawne, obowiązana jest fakt ów wykazać (art. 6 k.c.), nadto, to strony mają dążyć do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, a w razie nieuzasadnionej bierności dana strona naraża się na sankcję w postaci przegrania procesu.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu, pozwany nie podołał ciążącemu na nim obowiązkowi w powyższym zakresie. Jest oczywistym, że kiedy zwiera się umowę z podmiotem prywatnym, to dokumenty, które ten przedstawia, też są dokumentami prywatnymi, co nie znaczy, że nie mogą być wiarygodnymi(art. 245. k.p.c. :”Dokument prywatny sporządzony w formie pisemnej albo elektronicznej stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.”). W zakresie, zaś zarzutu abuzywności postanowień umowy o ubezpieczenie, co do których ten zarzut sformułował, to w umowie ubezpieczenia wskazano , że składka wyliczana jest na podstawie tabeli składek, zaś z zestawienia potraceń tych składek wynika, że są to kwoty od 2 do 6 zł miesięcznie, przy limicie 6000 zł, trudno przyjąć, aby takie obciążenie dodatkowe wynikające z umowy było nadmierne, .

W ocenie Sądu, przywołane przez powoda postanowienia umowne przewidujące te opłaty w wysokości wyżej wskazanej nie pozostawały regulacjami o charakterze abuzywnym, które z mocy art. 3851 §1 i 3 kc nie wiązały pozwanego, który zwarł z pożyczkodawcą umowę jako konsument. Zgodnie bowiem z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są zaś te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Postanowienia indywidualnie uzgodnione w myśl wyżej wymienionego przepisu to bowiem nie postanowienia, których treść konsument mógł negocjować lecz takie postanowienia, które rzeczywiście powstały na skutek indywidualnego uzgodnienia. Wymienione w treści art. 3853 kc niedozwolone postanowienia umowne mają wyłącznie charakter przykładowy, stanowiąc swoistą regułę interpretacyjną ułatwiającą stosowanie art. 3851 kc. Jednocześnie, w opinii Sądu, zastrzeżenie zawarte we wskazanych wyżej zapisach umowy przewidujące, iż pożyczkobiorca będzie zobowiązany do ponoszenia opłat z tytułu składek na ubezpieczenie, nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco nie narusza interesów konsumenta. Z jednej bowiem strony opłaty te nie są rażąco wygórowane, gdyż ich zastrzeżenie w takiej wysokości ma uzasadnienie w rzeczywistej wysokości opłat ponoszonych zwykle za takie czynności , a wynikających z tabeli i naliczonych na poziomie 2-6 zł na miesiąc. Z uwagi na powyższe regulację – Sąd ocenił je jako nie prowadzące w istocie rzeczy do zapewnienia powodowi nieuzasadnionych korzyści i nienaruszające interesów ekonomicznych konsumenta w rażący sposób.

Pokreślić należy, że przedmiotowe postanowienia w sposób rażący nie naruszają interesów konsumentów, w szczególności tych ekonomicznych związanych z obowiązkiem uiszczenia znacznych i dodatkowych kosztów, które mogą prowadzić do zwiększenia istniejącego zadłużenia. Działanie legitymizowane treścią zapisu nie prowadzi w rezultacie do obciążenia zadłużonego klienta kolejnymi zobowiązaniami w praktyce utrudniając mu możliwość uregulowania należności wynikającej ze zobowiązania pierwotnego.

W oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się, ażeby obciążenie pozwanego opłatami z tytułu składek na ubezpieczenie stanowiło jakiekolwiek nadużycie, bądź nie znajdowało podstaw w łączącej strony umowie. Uprawnienie powoda do pobierania tych opłat, jak i ich wysokość, wynikały bowiem z umowy łączącej strony oraz tabel załączonych do umowy i nie były to kwoty wygórowane.

Mając na względzie powyższe ,Sąd uwzględniając powództwo, orzekł jak w punkcie I wyroku, na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 128 ze zmianami) Sąd zasądził kwotę 8461, 26 złotych, czemu dał wyraz w punkcie I wyroku.

Wobec treści art. 481 § 1 i 2 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi, natomiast jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, przy czym gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Zgodnie z art. 482 § 1 k.p.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek od dłużnej sumy, w zakresie żądanych odsetek umownych i ustawowych liczonych od poszczególnych kwot za okres od dnia następującego po dniu ich wymagalności do dnia zapłaty, powództwo jest w pełni uzasadnione.

O kosztach procesu w pkt II sentencji wyroku Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 kpc i art. 108 kpc, obciążając pozwanego kosztami procesu w całości .Na koszty tej sprawy w kwocie 106 zł składają się: 106 zł –opłata od pozwu, 17 zł- opłata od pełnomocnictwa, 1800 zł –wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego, z czego powód poniósł tylko wydatek w wysokości opłaty od pozwu- 106 zł, którą przegrywająca pozwany winien Mu zwrócić.