Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni

Wydział I Cywilny – Sekcja d.s. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

Protokolant: sekr. sąd. Monika Welka

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) spółki z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko: R. P.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  obciąża powoda kosztami procesu i uznaje je za uiszczone w całości.

SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować i zakreślić w rep. C,

G., dnia 21.11 2018 r.

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z o.o. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego R. P. kwoty 1.500 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za okres od dnia 22 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty oraz o obciążenie pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podała, że pozwany zawarł z nią – rejestrując się na stronie L..pl - umowę pożyczki nr (...), w oparciu o którą powódka w dniu 8 maja 2017 r. dokonała przelewu kwoty 1.500 zł na rachunek wskazany przez pozwanego. Wskazała też, że termin spłaty pożyczki został określony na 7 czerwca 2017 r. oraz że pozwany pożyczonej mu kwoty nie zwrócił, a jedynie w dniu 22 maja 2017 r. złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy pożyczki, w związku z czym termin zwrotu pożyczonej kwoty został wyznaczony na dzień 21 czerwca 2017 r.

W sprzeciwie od wydanego w postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa ponosząc, że nie zawierał umowy z powodową spółką oraz zarzucając, iż roszczenie dochodzone przez nią nie istnieje.

Powódka nie ustosunkowała się do treści zarzutów pozwanego zgłoszonych przez niego w treści sprzeciwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W wydruku umowy pożyczki nr (...) jako dane osobowe pożyczkobiorcy zostały wymienione dane osobowe pozwanego, jako pożyczkodawca została zaś wskazana powodowa spółka. W wydruku tym podano także, że pożyczka dotyczyła kwoty 1.500 zł na okres 30 dni, z obowiązkiem jej zwrotu wraz z prowizją w wysokości 411 zł i odsetkami w wysokości 12,30 zł.

W kolejnym wydruku opisanym na wstępie jako: (...) klienta zostało wskazane imię i nazwisko pozwanego, jego adres zameldowania, nr pożyczki (...), data jej udzielenia jako 8 maja 2017 r., termin wymagalności: 21 czerwca 2017 r., kwota pożyczki 1.500 zł, opłata administracyjna 0 zł.

W wydruku wyciągu z rachunku bankowego/karty o numerze (...) zawarty został wpis o przelewie wychodzącym z tego rachunku w dniu 8 maja 2017 r. na inny numer rachunku w kwocie 1.500 zł z opisem: pożyczka (...) oraz imieniem i nazwiskiem i adresem pozwanego.

dowód: wydruki zatytułowane: wydruk umowy ramowej – k. 21-27v; profil klienta – k. 14; wyciąg z rachunku za okres 01.05.2017-31.05.2017 r. – k. 15; wezwanie do zapłaty – k. 18; 21-25 i 32

Sąd zważył, co następuje:

W świetle powyższych ustaleń przedmiotowe powództwo podlegało oddaleniu, jako nieudowodnione. Rozstrzygając w powyższy sposób Sąd miał na uwadze, iż żądanie pozwu powód wywodził z faktu zawarcia z pozwanym w dniu 8 maja 2017 r. umowy pożyczki, od której pozwany odstąpił w dniu 22 maja 2017 r., przez co – wg twierdzeń pozwu – w dniu 21 czerwca 2017 r. pozostał po stronie pozwanego obowiązek zwrotu pożyczki.

W rozpatrywanej sprawie pozwany zaprzeczył jednakże temu, aby zawarł z powodem umowę pożyczki, na którą powoływał się ten uzasadnienia pozwu. Obrona pozwanego przeciwko żądaniu pozwu pozostawała skuteczna. W ocenie Sądu, w żadnej mierze za wykazanie faktu zawarcia przedmiotowej umowy nie mogło bowiem zostać uznane przedłożenie przez powoda wydruku opisanego jako profil klienta z wpisanymi tam danymi pożyczki przytoczonymi w pozwie oraz danymi powoda oraz dwóch kolejnych wydruków: pierwszego – w postaci treści umowy ramowej oraz następnego (z częściowo wymazaną treścią), którego wygląd miał sugerować, iż jest to wyciąg z konta bankowego nieustalonego podmiotu, z którego jednak wysłany został przelew kwoty pożyczki na rzecz pozwanego na wskazane przez niego konto. Dokumentacja ta stanowiła jednak jedynie kserokopie, przez co nie dowodziła tego, że pozwany był faktycznie stroną wskazanej w pozwie umowy pożyczki oraz że otrzymał z tego tytułu kwotę 1.500 zł. Kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia powód powinien udowodnić w procesie cywilnym. Tymczasem jak wynikło z samej treści pozwu aby stać się stroną umowy pożyczki pozwany musiałby uprzednio zarejestrować się na stronie internetowej pośrednika, zalogować się do swojego konta bankowego za pośrednictwem strony internetowej pośrednika pożyczkodawcy i wreszcie złożyć wniosek o pożyczkę. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynikała jednak możliwość poczynienia ustalenia, iż pozwany takich czynności dokonał. Powód nie załączył ani wniosku rejestracyjnego pozwanego ani potwierdzenia, że poddał się on weryfikacji, czy wreszcie samego wniosku o pożyczkę. Zdaniem Sądu, w sytuacji gdy powódka decyduje się na udzielanie pożyczek poprzez stronę internetową, a jednocześnie dopuszcza weryfikację danych pożyczkobiorcy w sposób przez siebie ustalony, to winna zapewnić sobie odpowiednie instrumenty, które umożliwiłyby wykazanie, że dana osoba rzeczywiście dokonała rejestracji, przeszła weryfikację oraz złożyła wniosek o pożyczkę. Tymczasem przedstawione przez powoda niepoświadczone kserokopie (z uwagi na brak na niej podpisu) nie były nawet dokumentami. W postępowaniu opartym na dokumencie prywatnym źródłem wiadomości jest zgodnie z art. 245 kpc, zawarte w nim i podpisane oświadczenie. Stąd dla uznania kserokopii za dokument prywatny, świadczący o istnieniu oryginału o odwzorowanej w nim treści, niezbędne jest oświadczenie o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Takim oświadczeniem jest umieszczone na kserokopii i zaopatrzone podpisem poświadczenie zgodności kserokopii z oryginałem. Dopiero wtedy można uznać kserokopię za dokument prywatny świadczący o istnieniu oryginału o treści i formie w niej odwzorowanej. Natomiast bez wspomnianego poświadczenia kserokopia nie może być uznana za dokument. Pismo zaś, które nie może być uznane za dokument, nie może być też podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 kpc. Odmienne ujęcie tego zagadnienia prowadziłoby do obejścia przepisów o dowodzie z dokumentu, szczególnie że środki dowodowe wymienione w art. 308 kpc (znajdującym się w Oddziale VII, regulującym „Inne środki dowodowe”) ustawodawca zaliczył do „przyrządów utrwalających albo przenoszących obrazy lub dźwięki”. Oznacza to, że środki te, w tym także fotokopie, mają przedstawiać rzeczywistość poprzez zawarte w nich obrazy lub dźwięki, a nie przez opisy wyrażane pismem (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 lutego 2007 r., II CSK 401/06). Wynika to aktualnie także wprost z brzemienia wprowadzonego w dniu 8 września 2016 r. art. 243 ¹ kpc, który stanowi, że przepisy Oddziału 2 (zatytułowanego: Dokumenty), który zawarty został w Rozdziale 2 (Postępowanie dowodowe) Działu III kodeksu postępowania cywilnego (Dowody) – stosuje się do dokumentów zawierających tekst, umożliwiających ustalenie ich wystawców. Przy czym, co należy podkreślić – przedłożone przez powódkę kserokopie dokumentów tekstowych nie pozwalały na ustalenie wystawcy tych kopii, a sama okoliczność faktycznego przedłożenia ich przez powódkę w toku niniejszego postępowania nie czyniła jej ich wystawcą.

Podkreślić należy, iż posłużenie się niepotwierdzoną kserokopią jako środkiem mającym posłużyć ustaleniu treści pisemnego dokumentu uznać należy za dopuszczalne tylko wówczas, kiedy z przyczyn faktycznych uzyskanie dostępu do oryginału lub wypisu lub odpisu funkcjonującego na prawach oryginału nie jest możliwe dla strony, a także dla sądu. Wówczas nie zachodzi niebezpieczeństwo obejścia przepisów o prowadzeniu dowodu z dokumentów (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 26 listopada 2014 r., III CSK 254/13 oraz Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 7 marca 2018 r., V ACa 277/17, LEX 2473752). Okoliczność taka nie miała jednakże miejsca w niniejszej sprawie, skoro powód na nią nawet wskazywał, a nadto brak było uzasadnionych podstaw do przyjęcia, iż uzyskanie oryginałów tych dokumentów było dla powoda niemożliwe.

Skoro więc powód nie wykazał powyższych okoliczności, to przyjąć należało, iż tym samym to on uchybił jednej z podstawowych zasad postępowania cywilnego określonej w dyspozycji art. 6 kc, a mianowicie obowiązkowi udowadniania faktów i twierdzeń przez stronę wywodzącą z tychże faktów skutki prawne. Zdaniem Sądu, niewątpliwie to rzeczą powoda było dążenie do zgromadzenia i przedstawienia Sądowi należytego rodzaju dowodów na poparcie żądania zawartego w pozwie. W rezultacie wszelkie zaniechania podejmowania takich działań przez stronę powodową, jej ewentualne zaniedbania i przeoczenia, musiały pociągnąć za sobą niekorzystne dla tej strony skutki procesowe.

Mając powyższe na uwadze powództwo, jako nie udowodnione, zostało oddalone w pkt. I wyroku w oparciu o przepis art. 6 kc a contario w zw. z art. 720 §1 kc a contario oraz art. 53 w zw. z art. 58 a contario ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2018.993, t.j.)

W konsekwencji powódka, jako strona przegrywająca, została obciążona w całości powstałymi w sprawie kosztami procesu, o czym orzeczono na mocy art. 98 kpc w zw. z art. 108 kpc.

SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w rep. C i w kontrolce uzasadnień;

2.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

G., dnia 6 grudnia 2018 r.