Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni

Wydział I Cywilny – Sekcja d.s. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

Protokolant: sekr. sąd. Monika Welka

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2018 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...) z siedzibą w W.

przeciwko: M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. G. na rzecz powoda (...) (...) z siedzibą w W. kwotę 1.280 zł 99 gr (jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt złotych 99/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 lutego 2017 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 426 zł 22 gr (czterysta dwadzieścia sześć złotych 22/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

SSR Marzanna Stefaniuk-Muczyńska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w rep. C,

2. akta przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. G. kwoty 6.211,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a nadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje żądanie podał, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z zawartej w dniu 6 marca 2001 r. przez pozwanego ze (...) Bankiem (...) S.A. umowy bankowej nr (...)- (...) oraz że strona nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, nie regulując na rzecz Banku płatności w sposób przewidziany w umowie, w związku z czym, wobec naruszeniem przez stronę pozwaną postanowień łączącego strony stosunku zobowiązaniowego, Bank wykorzystał przysługujące mu uprawnienie do wypowiedzenia Umowy.

Powód podał też, że pierwotny wierzyciel pierwotny, tj. (...) Bank (...) S.A. zawarł w dniu 12 kwietnia 2011 r. umowę przelewu wierzytelności z (...) Bank S.A., która obejmowała między innymi wierzytelność dochodzona w niniejszym postępowaniu. W dalszej kolejności (...) Bank S.A. w dniu 18 maja 2016 r. na podstawie umowy przelewu wierzytelności zbył roszczenie względem strony pozwanej na rzecz GetBack Windykacji (...) (...). W ramach zawartego Porozumienia z dnia 18 maja 2016 r. GetBack Windykacji (...) (...) przeniósł wszelkie prawa i obowiązki wynikające z wyżej wskazanej umowy przelewu wierzytelności na rzecz (...). Następnie(...) zawarł w dniu 31 maja 2016 r. z (...) (...) Umowę przelewu wierzytelności, która obejmowała między innymi wierzytelność przysługującą (...) w stosunku do strony pozwanej, na podstawie powołanego Porozumienia z dnia 18 maja 2016 r. Wobec powyższego powód nabył od pierwotnego wierzyciela określoną na wstępie wierzytelność i jest uprawniony do jej dochodzenia na drodze sądowej.

Powód określił ponadto, że na dochodzone przez niego roszczenie składa się:

1) kwota 1.280,99 zł stanowiąca wysokość niespłaconego kapitału,

2) kwota 4.782,12 zł stanowiąca wysokość skapitalizowanych odsetek umownych wraz ze skapitalizowanymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia,

3) kwota 148,40 zł stanowiąca opłaty, prowizje i koszty.

Na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2018 r. pozwany potwierdził fakt i datę zawarcia umowy pożyczki w dacie i z podmiotem przez powoda wskazanym. Jednocześnie wniósł o oddalenie powództwa.

Z uwagi na treść art. 505 ¹ kpc niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Przytoczone wyżej twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy, wobec nie zaprzeczenia im przez stronę pozwaną – Sąd uznał za przyznane w oparciu o regulację art. 230 kpc.

W świetle powyższego, jak też w oparciu o ocenę przedstawionego przez powoda materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie, jednakże wyłącznie w zakresie kwoty 1.280,99 zł, która odpowiadała wysokości żądanego przez powoda kapitału pożyczki niespłaconej przez pozwanego, a także żądanych od tej należności odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie tej sumy od dnia wniesienia pozwu, tj. dnia 29 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty. W zakresie tej należności znajdowały one oparcie w przepisach kodeksu cywilnego regulującego umowę pożyczki i świadczenia uboczne w postaci odsetek za opóźnienie (art. 720-724 kc i art. 481 §1 i 2 kc). Przywołany przepis art. 720 kc stanowi bowiem, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Orzekając w powyższy sposób Sąd miał na względzie, iż w zakresie kwoty obejmującej zwrot kapitału pożyczki pozwany nie wykazał, aby dokonał jej spłaty w pełnej wysokości, nie przedstawił bowiem żadnego potwierdzenia dokonania takiej wpłaty. Jednocześnie sama wysokość tej należności nie budziła wątpliwości Sądu, gdyż z treści niekwestionowanej przez pozwanego umowy pożyczki pieniężnej zawartej przez pozwanego ze (...) Bankiem (...) w dniu 6 marca 2001 r. na okres siedmiu miesięcy, z ostatnią ratą płatną w dniu 6 października 2001 r. wynikało, iż jej przedmiotem była kwota 1.973,68 zł, a więc kwota wyższa niż żądana obecnie od pozwanego do spłaty.

W pozostałym jednak zakresie, tj. w części obejmującej roszczenie o zapłatę skapitalizowanych odsetek oraz opłat, prowizji i kosztów - powództwo pozostawało niezasadne. Dokonując powyższej oceny Sąd miał na uwadze, iż pomimo tego, że w uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że poza wyżej wymienioną kwotą kapitału, na żądaną sumę składała się: kwota 4.782,12 zł stanowiąca wysokość skapitalizowanych odsetek umownych wraz ze skapitalizowanymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia oraz kwota 148,40 zł stanowiąca opłaty, prowizje i koszty - należności tych w żaden sposób nie uzasadnił. W szczególności powód nie wskazał nawet od jakiej należności dokonał naliczenia odsetek, w jakiej wysokości, ani za jaki okres czasu. Wskazania tego nie dokonał nawet pomimo otrzymania zobowiązania Sądu do podania tych okoliczności (vide: zobowiązanie skierowane w dniu 9 października 2017 r. - k. 20 i 21, wraz z epo - k. 22 akt sprawy). Powyższe czyniło zaś żądnie powoda w omawianym zakresie całkowicie nieudowodnionym, szczególnie że np. odsetki ustawowe za opóźnienie od żądanej kwoty kapitału za okres od dnia upływu okresu na który umowa pożyczki została przez pozwanego zawarta do dnia poprzedzającego wydania wyroku wynosił niewiele ponad 2.000 zł. Przy czym, wskazać należy, że powództwo w tym zakresie żądanej kwoty skapitalizowanych odsetek nie mogło zostać uwzględnione nawet w tej wysokości, gdyż powód nie wskazał przecież nawet że od takiej należności i za wyżej wskazany okres czasu dokonał naliczenia odsetek. Także suma 148,40 zł nie została przez powoda w żadnej sposób ani uzasadniona ani udowodniona. Powód nie określił nawet czy kwota ta stanowi wartość opłaty, czy też prowizji, czy też innego rodzaju kosztu, a jeżeli tak to jakiego. Brak więc było jakichkolwiek podstaw do tego, by roszczenie w tym zakresie uznać za uzasadnione, twierdzenia powoda w powyższym zakresie były bowiem całkowicie dowolne.

Skutecznego dowodu istnienia i wysokości roszczenia w omawianym zakresie, w ocenie Sądu, w żadnej mierze stanowił jednocześnie wystawiony przez powoda dokument w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych powodowego funduszu znajdujący się na k. 4 akt sprawy. Skoro bowiem zgodnie z ust. 2 art. 194 ustawy z 2014 r. o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu w postępowaniu cywilnym nie ma mocy dokumentu urzędowego, to tym samym sam fakt dokonania zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, że wierzytelność istnieje. Dokument ten w postępowaniu cywilnym stanowi tylko i wyłącznie dokument prywatny. Stosownie zaś do art. 245 kpc dokument prywatny stanowi jedynie dowód, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. W konsekwencji wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie jest dostatecznym dowodem istnienia wierzytelności w wysokości w tym wyciągu wskazanej, a tylko dowodem, że w księgach rachunkowych funduszu taką wysokość wierzytelności wpisano. Jakkolwiek więc dokument ten może potwierdzić fakt zdarzenia w postaci cesji wierzytelności, to nie może jednak stanowić dowodu ani na skuteczność dokonanej cesji wierzytelności, ani tym bardziej istnienia i wysokości nabytej wierzytelności.

Z przyczyn wyżej wskazanych niewiarygodna w zakresie podstawy ustalenia wysokości przysługującego powodowi względem pozwanego świadczenia pozostawała także treść załączonego przez do pozwu wydruku z elektronicznego wyciągu z załącznika do umowy cesji oraz sama treść zawiadomienia o niej. Przy czym wymienione pisma, które zostały złożone do akt sprawy w niepoświadczonych kserokopiach, z uwagi na brak na nich podpisu, nie spełniały nawet wymogów dokumentu pisemnego; brak też było podstaw do uznania ich za dokonane w formie dokumentowej, o której mowa w art. 77 ² kc, gdyż niemożliwe było ustalenie autora zawartego w nich oświadczenia. Nie sposób było także by wydruki te uznać za inny środek dowodowy, o jakim mowa w wart. 308 kpc. Oświadczenie, które nie może zostać uznane za złożone w formie pisemnej ani dokumentowej nie może bowiem być podstawą do prowadzenia dowodu w trybie art. 308 kpc. Prowadziłoby to do obejścia przepisów o dowodzie z dokumentu, szczególnie że środki dowodowe wymienione w art. 308 kpc ustawodawca zaliczył do „przyrządów utrwalających albo przenoszących obrazy lub dźwięki”. Oznacza to, że środki te, w tym także fotokopie, mają przedstawiać rzeczywistość poprzez zawarte w nich obrazy lub dźwięki, a nie przez opisy wyrażane pismem (por. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 14 lutego 2007 r., II CSK 401/06). Posłużenie się niepotwierdzoną kserokopią jako środkiem mającym posłużyć ustaleniu treści pisemnego dokumentu uznać należy za dopuszczalne tylko wówczas, kiedy z przyczyn faktycznych uzyskanie dostępu do oryginału lub wypisu lub odpisu funkcjonującego na prawach oryginału nie jest możliwe dla strony, a także dla sądu. Wówczas nie zachodzi niebezpieczeństwo obejścia przepisów o prowadzeniu dowodu z dokumentów (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 26 listopada 2014 r., III CSK 254/13). Brak było jednak podstaw do uznania, iż okoliczność taka miała miejsce w niniejszej sprawie, skoro powód na nią nawet nie wskazywał.

Mając powyższe na uwadze - ponad zasądzoną w pkt. I wyroku kwotę 1.280,99 zł - Sąd w pkt. II wyroku powództwo oddalił. Orzeczenie w tym zakresie wydano z uwzględnieniem brzemienia art. 6 kc a contario. Warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest bowiem wykazanie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. (tak też SN w wyroku z dnia 12.07.2006, V CSK 187/06, M.Prawn. 2006/16/849). Ciężarowi wykazania tej okoliczności powód zaś uchybił.

Fakt jedynie częściowego utrzymania się przez powoda ze zgłoszonym w pozwie roszczenia znalazł swoje odzwierciedlenie w treści rozstrzygnięcia o kosztach procesu zawartego w punkcie III wyroku. W zakresie żądania różnicy pomiędzy dochodzoną kwotą 6.211,51 zł, a zasądzoną od pozwanej kwotą 1.280,99 zł - powód został bowiem uznany za przegrywającego spór. W konsekwencji Sąd uznał, że powód w stosunku do pierwotnie zgłoszonego roszczenia utrzymał się w 20,62% i w tym zakresie wygrał proces, pozwany zaś w pozostałej części. Na koszty procesu składały się koszty poniesione wyłącznie przez stronę powodową w postaci: uiszczonej opłaty sądowej w kwocie 250 zł, zwrotem wydatków związanych z uiszczoną opłatą skarbową w związku ze złożonym do akt sprawy dokumentem pełnomocnictwa procesowego, a także wynagrodzeniem z tytułu kosztów zastępstwa procesowego strony powodowej przez występującego w sprawie radcę prawnego, które to wynagrodzenie zostało ustalone w wysokości pojedynczej stawki minimalnej przewidzianej w przewidzianej w §2 pkt. 4 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015 poz. 1804, ze zm. w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu, a więc w dniu 29.06.2017 r.), tj. w kwocie 1.800 zł. Stosownie więc do przewidzianej w art. 100 kpc zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu – pozwanego obciążało 20,62% poniesionych przez powoda kosztów procesu, czyli 426,22 zł i taka kwota została na rzecz powoda od pozwanego przez Sąd zasądzona.

SSR Marzanna Stefaniuk – Muczyńska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w repertorium C i w kontrolce uzasadnień;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda;

3.  akta przedłożyć z wpływem lub po 21 dniach.

G., dnia 02.05.2018 r.