Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku Wydział I Cywilny

Sekcja ds. rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym w składzie:

Przewodniczący: (...) Piotr Szutenberg

Protokolant: Michał Kukuła

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2019 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko pozwanemu S. W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego S. W. na rzecz powoda G. S. kwotę 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 500 USD (pięćset dolarów amerykańskich) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 2.067 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 1.817 zł (tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

3.  nakazuje pobrać od pozwanego S. W. na rzecz Skarbu – Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku kwotę 33,44 zł (trzydzieści trzy złote czterdzieści cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I 1 C 1869/18 upr.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 czerwca 2018 r. powód G. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. W. kwoty 5.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwoty 500 USD (dolarów amerykańskich) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w pozwany w dniu 9 czerwca 2016 r. przyjął od niego kwotę 500 USD jako zaliczkę na poczet przejęcia sklepu wraz z towarem w postaci chemii i słodyczy niemieckich w G. – J. przy ul. (...) oraz następnie w dniu 19 sierpnia 2016 r. kwotę 5.000 zł jako zaliczkę na poczet zakupu towaru chemii niemieckiej wraz z wyposażenie sklepu (regały, lady i reklamy). Do transakcji, na poczet których pobrana została zaliczka nigdy nie doszło. Powód wezwał pozwanego do zwrotu zaliczki, jednak pozwany nie spełnił dobrowolnie świadczenia.

(pozew, k. 3-4)

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 10 sierpnia 2018 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia oraz zatrzymania wpłaconych kwot tytułem zadatku na podstawie art. 394 k.c. wskutek nieprzystąpienia przez powoda do umowy przejęcia sklepu z jego wyłącznej winy. W uzasadnieniu stanowiska pozwany podniósł, że faktycznie prowadził sklep z importowanymi produktami z Niemiec (m.in. chemią gospodarczą oraz słodyczami) w lokalu mieszczącym się przy ul. (...) w G., który to lokal wynajmował od jego właścicielki U. L.. W związku z tym, że pozwany zamierzał zaprzestać osobistego prowadzenia sklepu, na ogólnie dostępnym portalu internetowym wystawił ofertę odpłatnego przejęcia placówki handlowej celem kontynuowania jej działalności. W okolicach maja 2016 r. zgłosił się do pozwanego telefonicznie powód, który wyraził tym zainteresowanie. W czerwcu 2016 r. strony uzgodniły wszystkie elementy transakcji i zawarły ustną przedwstępną umowę, na mocy której powód miał wstąpić w stosunek najmu w miejsce pozwanego oraz nabyć na własność posiadany przez pozwanego towar wraz z wyposażeniem sklepu. Powód osobiście zgłosił się do wynajmującego i we własnym zakresie uzyskał jego zgodę na cesję praw i obowiązków wynikających z umowy najmu lokalu zawartej z pozwanym. Na poczet ustalonej ceny przejęcia stronu uzgodniły, ze powód wpłaci pozwanemu zaliczkę, której strony nadały charakter zadatku w rozumieniu art. 394 k.c. W ramach zadatku powód przekazał pozwanemu kwotę 500 USD w dniu 9 czerwca 2016 r. oraz 5.000 zł w dniu 19 sierpnia 2016 r. Zawarcie przyrzeczonej umowy przekazania sklepu i sprzedaży towaru wraz z wyposażeniem miało nastąpić wpierw we wrześniu 2016 r., po czym termin ten został ostatecznie przesunięty na prośbę powoda na okres grudnia 2016 r. – stycznia 2017 r. Pozwany w tym okresie pozostawał w gotowości do wykonania umowy, lecz powód z tylko sobie znanych przyczyn uchylił się od sfinalizowania transakcji i bez jakichkolwiek wyjaśnień zaprzestał kontaktowania się z pozwanym. Do ostatecznego przekazania lokalu nie doszło z wyłącznej winy powoda, który – pomimo stanowczych i wzajemnych ustaleń stron – nie zgłosił się ostatecznie celem wykonania umowy przedwstępnej.

W kontekście tego, że do zawarcia umowy przyrzeczonej nie doszło z przyczyn leżących wyłącznie po stronie powoda, pozwany jest niewątpliwie uprawniony do zatrzymania wpłaconych przez powoda kwot z mocy art. 394 § 1 k.c. Dodatkowo w świetle art. 390 § 3 objęte żądaniem pozwu roszczenia należało uznać za przedawnione. Termin przedawnienia upłynął bowiem najpóźniej z końcem stycznia 2018 r.

(sprzeciw od nakaz zapłaty, k. 26-29)

W piśmie przygotowawczym z 5 listopada 2018 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie wskazując, że załączone do pozwu oświadczenia i pokwitowania pozwanego jednoznacznie literalnie wskazują na pobranie zaliczki, nie zaś zadatku. Świadczenie wstępne stanowi zadatek tylko wtedy, gdy jest to jasno określone w umowie – bez takiego zapisu będzie ono zaliczką. Zaliczka zaś podlega zwrotowi bez dodatkowych konsekwencji. Z kolei podniesiony zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie z tego względu, że strony nie zawarły umowy przedwstępnej. Załączony do pozwu dokument nie jest umową, a jedynie pokwitowaniem pobrania zaliczki przez pozwanego. Dokument ten nie określa istotnych postanowień umowy przyrzeczonej, zatem nie może być traktowany jako umowa. W sprawie bezsporne jest, że między stronami nie doszło do sfinalizowania planowanej transakcji, a zatem zaliczka powinna zostać zwrócona.

(pismo procesowe powoda, k. 41-42)

W mowach końcowych przed zamknięciem rozprawy pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowiska, zaś pełnomocnik pozwanego dodał, że dochodzone roszczenie uznać należy za nieudowodnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany S. W. prowadził sklep z chemią niemiecką i słodyczami przy ul. (...) w G.. Sklep prowadzony był w lokalu stanowiącym własność U. L.. Wszelkie wyposażenie sklepu stanowiło własność pozwanego.

(okoliczności bezsporne)

Pozwany planował zakończenie prowadzenia powyższej działalności gospodarczej, w związku z czym umieścił w Internecie ogłoszenie o odpłatnym odstąpieniu prawa najmu lokalu wraz pełnym wyposażeniem. W czerwcu 2016 r. telefonicznie skontaktował się z pozwanym powód G. S., który wyraził zainteresowanie przejęciem tego rodzaju działalności. Strony uzgodniły, że cena transakcji wyniesie 20.000 zł i zostanie ona sfinalizowana w okolicach września 2016 r. Transakcja obejmować miała przekazanie prawa najmu nieruchomości oraz zakup wyposażenia lokalu wraz z towarem. W dniu 9 czerwca 2016 r. pozwany przyjął od osoby reprezentującej powoda kwotę 500 dolarów amerykańskich na poczet przyszłej transakcji. Pozwany sporządził wówczas oświadczenie, w którym wskazał, że kwotę tę przyjmuje jako zaliczkę na poczet przejęcia sklepu wraz z towarem.

( dowody: oświadczenie pozwanego, k. 7; częściowo zeznania pozwanego S. W., k. 62 w zw. z k. 76, k. 76-77)

W dniu 19 sierpnia 2016 r. doszło do osobistego spotkania S. W. z G. S.. Wówczas powód wręczył pozwanemu kwotę 5.000 zł na poczet planowanej transakcji, co zostało stwierdzone podpisanym przez strony oświadczeniem, w którym kwotę tę określono jako zaliczkę. Jednocześnie strony przesunęły termin finalizacji transakcji na grudzień 2016 r. – styczeń 2017 r. Pozwany zadeklarował pomoc powodowi w pierwszym miesiącach prowadzenia działalności. W tym samym czasie powód zawarł z U. L. umowę przedwstępną najmu lokalu sąsiadującego z tym zajmowanym przez S. W.. Rozmawiał on też z A. M. (pracownikiem zatrudnianym przez pozwanego), że po przejęciu sklepu pozostanie ona na zajmowanym stanowisku sprzedawcy.

( dowody: oświadczenie stron, k. 8; częściowo zeznania pozwanego S. W., k. 62 w zw. z k. 76, k. 76-77, zeznania świadka U. L., k. 63; zeznania świadka A. M., k. 64)

Ostatecznie do planowanej transakcji przejęcia sklepu wraz z towarem i prawem najmu lokalu nie doszło ze względu na zerwanie kontaktu przez powoda. S. W. usiłował skontaktować się z powodem telefonicznie, ale ten wpierw nie miał czasu rozmawiać, a następnie nie odbierał telefonu. Pozwany prowadził działalność do końca kwietnia 2017 r.

( dowód: zeznania pozwanego S. W., k. 62 w zw. z k. 76, k. 76-77)

Pismem z dnia 23 maja 2018 r. powód wezwał pozwanego do zwrotu zaliczki w nieprzekraczalnym terminie do dnia 31 maja 2018 r. Wezwanie doręczono pozwanemu w dniu 29 maja 2018 r.

( dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i wydrukiem śledzenia przesyłki, k. 9-11)

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny Sąd ocenił w oparciu o przedłożone do akt sprawy dokumenty, zeznania świadków U. L. i A. M. oraz o dowód z przesłuchania pozwanego S. W.. Dokumenty w postaci oświadczeń sporządzonych przez pozwanego oraz wezwania do zapłaty nie były kwestionowane przez strony co do swojej wiarygodności i nie budziły wątpliwości Sądu w tym zakresie. Za nieprzydatny dla rozstrzygnięcia i niezwiązany z przedmiotem sprawy uznać należało dowód z wezwania do zapłaty adresowanego do A. K. (k. 61).

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania przesłuchanych w sprawie świadków w osobach A. M. oraz U. L.. Osoby te potwierdziły, że strony postępowania planowały dokonanie transakcji. Jednocześnie jednak żaden ze świadków nie miał wiedzy w przedmiocie szczegółowych ustaleń między stronami, w szczególności co do przekazywanych środków pieniężnych oraz ich charakteru. W istocie zeznania świadków dotyczyły więc wyłącznie okoliczności bezspornych.

Za w większości wiarygodne Sąd uznał również zeznania pozwanego S. W.. Okoliczności wskazywane przez pozwanego co do planowanej transakcji zostały potwierdzone zeznaniami świadków oraz dokumentami w postaci własnoręcznie sporządzonych przez pozwanego oświadczeń. Sąd nie dał jedynie wiary pozwanemu co do charakteru prawnego przekazanych mu środków pieniężnych, o czym szerzej w dalszej części wywodu.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie powoda G. S. w charakterze strony ze względu na nieusprawiedliwione niestawiennictwo powoda na rozprawie w dniu 15 kwietnia 2019 r.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W sprawie bezsporne było, że pozwany S. W. przyjął od powoda G. S. kwotę 500 dolarów amerykańskich w dniu 9 czerwca 2016 r. oraz kwotę 5.000 zł w dniu 19 sierpnia 2016 r. Strony pozostawały zgodnie co do tego, że pieniądze te były przekazane tytułem planowanej transakcji sprzedaży wyposażenia sklepu wraz z towarem oraz cesji praw i obowiązków z umowy najmu lokalu. W zasadzie bezsporne było też to, że do transakcji ostatecznie nie doszło ze względu na zerwanie kontaktu przez stronę powodową. Istota sporu sprowadzała się do oceny, czy wskazane środki pieniężne przekazane zostały w charakterze zadatku (co skutkowałoby brakiem obowiązku ich zwrotu przez pozwanego), czy też w formie zaliczki na poczet przyszłej transakcji (co ze względu na jej niedojście do skutku obligowałoby pozwanego do ich zwrócenia). Strony pozostawały niezgodne też co do tego, czy w sprawie mamy do czynienia z umową przedwstępna z art. 389 § 1 k.c., a także czy doszło do przedawnienia dochodzonego roszczenia w oparciu o art. 390 § 3 k.c.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy pozwala na uznanie, że strony zawarły ustną umowę przedwstępną cesji praw i obowiązków z umowy najmu wraz z umową sprzedaży rzeczy ruchomych, na które składało się wyposażenie sklepu wraz z towarem. Zgodnie z art. 389 § 1 k.c. umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej. Dla ważności umowy przedwstępnej nie ma znaczenia forma, w jakiej została dokonana, ani forma, jakiej prawo wymaga dla ważności umowy przyrzeczonej, stąd też formę ustną tego typu umowy uznać należy za dopuszczalną. Jednocześnie obowiązek oznaczenia istotnych postanowień umowy przyrzeczonej sprowadza się do określenia przez strony w umowie tych elementów, które wyznaczają minimalny zakres treści umowy (tzw. essentialia negotii). Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań pozwanego, który wskazywał, że strony uzgodniły przedmiot umowy, cenę transakcji oraz jej termin. Skoro powód przekazał pozwanemu środki pieniężne na poczet przyszłej transakcji to niewątpliwie strony musiały osiągnąć porozumienie w zakresie ceny. Z kolei przedmiot umowy i termin jej realizacji wprost wynikają z oświadczeń sporządzonych przez strony. Niewątpliwie w sprawie mamy więc do czynienia z umową przedwstępną w rozumieniu art. 389 § 1 k.c.

Jednocześnie Sąd nie przychylił się do stanowiska strony pozwanej, iż przekazane środki pieniężne miały charakter bezzwrotny i stanowiły zadatek na poczet zawarcia umowy przyrzeczonej. Okoliczność tę uznać należało za nieudowodnioną przez pozwanego.

W myśl art. 394 § 1 k.c. w braku odmiennego zastrzeżenia umownego albo zwyczaju zadatek dany przy zawarciu umowy ma to znaczenie, że w razie niewykonania umowy przez jedną ze stron druga strona może bez wyznaczenia terminu dodatkowego od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zachować, a jeżeli sama go dała, może żądać sumy dwukrotnie wyższej. W orzecznictwie podniesiono, że treść przepisu art. 394 § 1 k.c. dotyczy sytuacji wątpliwych, tj. takich, gdy dochodzi do wręczenia kwoty przy zawarciu umowy, a strony nie postanawiają czy ma ona stanowić zadatek, czy tylko zaliczkę. Wskazuje na to wyraźnie zapis: "w braku odmiennej umowy lub zwyczaju". W takiej sytuacji, jako kryterium pomocniczym dla zinterpretowania zdarzenia polegającego na wręczeniu kwoty przy zawarciu umowy, można posługiwać się także wysokością tej kwoty w stosunku do całego świadczenia. Kryteria te nie mają natomiast zastosowania, gdy wola stron co do funkcji wpłacanej kwoty nie budzi wątpliwości (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22 marca 2017 r., I ACa 826/16, LEX nr 2291670).

W realiach niniejszej sprawy Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że przekazana przy zawieraniu umowy przedwstępnej kwota stanowiła zaliczkę, nie zaś zadatek. Jak już sygnalizowano, żaden z przesłuchanych świadków nie miał wiedzy w przedmiocie charakteru prawnego przekazanych środków i ustaleń stron z nimi związanych. Natomiast z oświadczeń sporządzonych przez samego pozwanego (k. 7), jak i przez obie strony (k. 8) wprost wynikało, że przekazywane pieniądze miały charakter zaliczki. Świadek U. L. zeznała przy tym, że powód zawarł z nią umowę przedwstępną najmu nieruchomości w związku z którą wpłacił jej kwotę 2.000 zł zadatku. Umowa ta nie doszła do skutku, a powód nie dochodził zwrotu tej kwoty. Świadczy to o tym, że strona powodowa niewątpliwie w chwili zawierania umowy z pozwanym znała różnicę między charakterem prawnym zadatku, a zaliczki i w oświadczeniu z dnia 19 sierpnia 2016 r. pojęcie „zaliczka” zostało użyte w sposób świadomy. Jednocześnie zwrócić należy uwagę, że pozwany omawiane oświadczenia sporządzał jako przedsiębiorca, co skutkuje podwyższonymi wymogami staranności wobec jego osoby. Skoro więc pozwany wprost oświadczył, że przyjmuje on określone kwoty pieniężne w charakterze zaliczki, to brak jest podstaw do traktowania tych środków jako zadatek, tym bardziej, że żaden z przeprowadzonych dowodów na taki charakter wręczanych pieniędzy nie wskazuje. To zaś, że strony były zdecydowane na zawarcie umowy (na co wskazywał pozwany w toku postępowania), świadczyć może tylko o tym, że pozwany nie zabezpieczył w sposób należyty swoich interesów decydując się na przyjęcie środków pieniężnych w charakterze zaliczki, nie zaś zadatku.

Skoro dokonane przez powoda wpłaty stanowiły część ustalonej przez strony ceny, zaś bezspornie do realizacji umowy nie doszło, to uznać należy, że świadczenie zatrzymane przez pozwanego miało nienależny charakter. Zgodnie z art. 410 § 2 k.c.
świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Z kolei w myśl art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Z mocy art. 410 § 1 k.c. powyższy przepis znajduje zastosowanie także do nienależnego świadczenia. Obliguje to pozwanego do zwrotu zatrzymanych środków pieniężnych na podstawie art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

Skoro podstawą prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu, to za niezasadną uznać należało też argumentację strony pozwanej, zgodnie z którą powództwo powinno zostać oddalone z tego powodu, że nie wykazano podstawy przekazania pozwanemu środków pieniężnych. Po pierwsze, jak wskazano wyżej, podstawa ta została wykazana, lecz na skutek niesfinalizowania umowy odpadła. Po drugie zaś zatrzymanie pieniędzy bez podstawy obciąża stronę pozwaną, która w niniejszym postępowaniu nie udowodniła, że nie jest zobowiązana do zwrotu wymienionych środków.

Mając na względzie powyższą argumentacją za niezasadny uznać należało też podniesiony zarzut przedawnienia. W myśl art. 390 § 3 zd. 1 k.c. roszczenia z umowy przedwstępnej przedawniają się z upływem roku od dnia, w którym umowa przyrzeczona miała być zawarta. Przez "roszczenia z umowy przedwstępnej" należy rozumieć roszczenia objęte treścią stosunku wynikającego z umowy przedwstępnej, a zatem roszczenie o zawarcie umowy przyrzeczonej i roszczenie o naprawienie szkody poniesionej przez stronę umowy przedwstępnej przez to, że liczyła ona na zawarcie umowy przyrzeczonej, jak też roszczenia strony umowy przedwstępnej z tytułu zadatku lub kary umownej. Roszczenie o zwrot, mającej charakter nienależnego świadczenia, kwoty zapłaconej na poczet świadczenia z niezawartej umowy przyrzeczonej nie wchodzi natomiast w zakres stosunku wynikającego z umowy przedwstępnej, lecz jest elementem stosunku zobowiązaniowego, u podstaw którego leży zdarzenie przewidziane w przepisach o bezpodstawnym wzbogaceniu. Umowa przedwstępna pozostaje w związku z tym zdarzeniem tylko o tyle, o ile niedojście do skutku umowy przyrzeczonej przesądza nienależny charakter świadczenia spełnionego na poczet wykonania umowy przyrzeczonej. W konsekwencji roszczenie o zwrot kwoty zapłaconej na poczet świadczenia z umowy przyrzeczonej, która nie została zawarta, nie przedawnia się z upływem terminu rocznego określonego w art. 390 § 3 k.c., lecz z upływem terminu ogólnego przewidzianego w art. 118 k.c. (uchwała Sądu Najwyższego z 8 marca 2007 r., III CZP 3/07, OSNC 2008/2/15).

W konsekwencji, działając na podstawie art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.000 zł oraz kwotę 500 dolarów amerykańskich wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty. Rozstrzygnięcie o odsetkach znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c. zaś data wymagalności dochodzonego roszczenia wynikała z doręczonego pozwanemu wezwania do zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.067 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty procesu składała się opłata od pozwu 250 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w kwocie 1.800 zł (§ 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku kwotę 33,44 zł tytułem zwrotu kosztów tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. Na koszty te składał się zwrot kosztów podróży świadka A. M. ustalony postanowieniem z dnia 20 lutego 2019 r.

ZARZĄDZENIE

1. Odnotować w Repertorium C i kontrolce uzasadnień;

2. odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego;

3. postanowienie z 20 lutego 2019 r. prawomocne w dniu 13 marca 2019 r.

4. wykonać pkt 4 zarządzenia z 20 lutego 2019 r. (k. 73v.)

5. zwrócić powodowi kwotę 50 zł tytułem nadpłaconej opłaty od pozwu;

5. akta z wpływem lub za 21 dni.

(...) Piotr Szutenberg