Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Sznura

po rozpoznaniu na rozprawie protokołowanej przez staż. A. B. w dniu 26 października 2016 r.

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki K. K. tytułem zadośćuczynienia kwotę 30.000 zł (trzydziestu tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 11 maja 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki K. K. kwotę 986,82 zł (dziewięciuset osiemdziesięciu sześciu złotych osiemdziesięciu dwóch groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 382,95 zł (trzystu osiemdziesięciu dwóch złotych dziewięćdziesięciu pięciu groszy) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Pozwem z 19 czerwca 2015 r. powódka K. K. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) S.A. w W. tytułem zadośćuczynienia kwotę 50.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami naliczanymi od 11 maja 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, a także ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że 13 lipca 2013 r. odniosła obrażenia ciała w wyniku wypadku komunikacyjnego, którego sprawca był ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia OC w pozwanym towarzystwie.

W dniu 13 lipca 2015 r. w sprawie o sygn. akt I Nc 1188/15, Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Na powyższe sprzeciw złożyła pozwana (...) S.A. w W. (dalej jako (...)) wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwana zakwestionowała dochodzone przez powódkę roszczenie co do wysokości wskazując, że roszczenie jest wygórowane, a wypłacona jej na etapie postępowania likwidacyjnego kwota 20.000 zł w pełni zaspokaja roszczenie w tym zakresie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lipca 2013 r. w L. (woj. (...)) doszło do kolizji drogowej, której sprawca - P. K. - kierujący pojazdem S. (...) o nr rej. (...), był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym towarzystwie. Na skutek zdarzenia powódka odniosła obrażenia ciała.

Okoliczności bezsporne , vide: dokumenty z karnego postępowania przygotowawczego, k. 29-40; dokumentacja fotograficzna, k. 63-70; dokumenty zawarte w aktach szkody, w szczególności: kopia wyroku Sądu Rejonowego w (...) w sprawie XIV K 480/13 (2 strony przedmiotowego wyroku także na k. 21-22 akt sprawy), zgłoszenie szkody, oświadczenia sprawcy kolizji.

Po wypadku powódka została przyjęta na Oddział (...) Szpitala Wojewódzkiego w R., gdzie przebywała do 25 lipca 2013 r. Skierowano ją do poradni specjalistycznej – chirurgii dla dzieci z rozpoznaniem urazowego krwotoku podpajęczynkowego, wstrząśnienia mózgu, licznych złamań żeber, otwartej rany powłok głowy. W styczniu 2014 r. skierowano ją do okulisty z rozpoznaniem zaburzeń widzenia; na badanie (...) mózgowia z rozpoznaniem stanu po urazie głowy oraz do neurologa z rozpoznaniem stanu po wypadku samochodowym. W lutym 2014 r. przebywała na oddziale pediatrycznym Szpitala (...) im. św. W. w G. z rozpoznaniem bóli i zawrotów głowy, infekcji górnych dróg oddechowych, stanu po urazie wielonarządowym. W listopadzie 2015 r. powódka przebywała na leczeniu na oddziale pediatrii Szpitala (...) z rozpoznaniem bóli głowy z towarzyszącymi drętwieniami kończyn górnych i dolnych, zaburzeń refrakcji i akomodacji, próchnicy zębów. Od stycznia 2014 r. do listopada 2015 r. powódka leczyła się w poradni neurologii dziecięcej przy szpitalu (...) z powodu bólów i zawrotów głowy, zaburzeń pamięci. W badaniu stwierdzono zaburzenia równowagi z wrażeniem poruszania się przedmiotów w otoczeniu. W (...) powódka leczyła się od czerwca 2014 r. z rozpoznaniem wstępnym zaburzeń stresowych pourazowych. Powódka leczy się do chwili obecnej – pozostaje pod opieką (...)Odbyła terapie psychologiczne indywidualne. Neurolog podejrzewa u niej neuropatię.

Dowody : dokumentacja medyczna, k. 42-62; zeznania powódki, k. 96; opinia biegłego neurologa, k. 124-127.

W wyniku wypadku powódka doznała urazu czaszkowo-mózgowego ze wstrząśnieniem mózgu i krwawieniem śródczaszkowym oraz raną głowy w okolicy skroniowej prawej, złamania II, IV, V, VII, VIII i IX żebra po stronie prawej oraz stłuczenia lewego stawu kolanowego z rana po przyśrodkowej stronie rzepki (wygojonego).

Obecnie w stanie narządów ruchu nie stwierdza się zaburzeń funkcji i odchyleń od stanu prawidłowego spowodowanych wypadkiem z dnia 13 lipca 2013 r. Złamania żeber skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wysokości 10%. Gojenie złamań żeber trwa 6-7 tygodni i w tym okresie powódka mogła odczuwać bóle stopniowo zmniejszające się od dnia wypadku. Leczenie obrażeń narządów ruchu i złamań żeber zostało zakończone. Nie jest konieczne dalsze leczenie i rehabilitacja, nie stwierdza się pourazowych zaburzeń funkcji w zakresie narządów ruchu, niewielkie zniekształcenie klatki piersiowej jest utrwalone.

Uraz mózgu spowodował u powódki uporczywe bóle i zawroty głowy z zaburzeniami równowagi oraz zaburzenia pamięci, które zwłaszcza utrudniają przyswajanie wiedzy szkolnej. Objawy te powodują trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 10%. W przyszłości należy się spodziewać, że dalsza opieka psychologiczna zapewni powódce poprawę funkcji układu nerwowego, w tym zwłaszcza pamięci krótkotrwałej. Ograniczenia życiowe powódki wynikają z odczuwanych przewlekłych bólów i zawrotów głowy, ale ponieważ nie nastąpiło organicznie trwałe uszkodzenie układu nerwowego, ograniczenia te zapewne będą wygasać.

Dowody : opinia biegłego ortopedy, k. 115-116; opinia biegłego neurologa, k. 124-127 .

Powódka jest osobą młodą, w chwili wypadku miała 15 lat. Przed wypadkiem była aktywna fizycznie – chodziła do sportowego gimnazjum, gdzie pod względem sprawności fizycznej wybijała się spośród innych uczniów. Często pływała w basenie, co bardzo lubiła. Była dobrą uczennicą, zawsze miała średnią ocen powyżej 4, zdarzało się, że za dobre wyniki w nauce otrzymywała tzw. „świadectwo z paskiem”. Wypadek bardzo na nią wpłynął zarówno pod względem formy fizycznej, jak i psychicznej. Początkowo nie mogła uprawiać żadnej aktywności fizycznej. Obecnie jest to już możliwe, ale bardzo utrudnione – powódka szybko traci równowagę, nie może się przemęczać, nie może biegać, pływać, nurkować, (pod wodą zbyt boli ją głowa, „nie wytrzymuje tego”, wzrasta jej ciśnienie). Po wypadku pogorszył się powódce także wzrok – przejściowo go nawet straciła, widziała potrójnie. Obecnie widzi już normalnie, ale musi nosić okulary (wcześniej nosiła je tylko krótko we wczesnym dzieciństwie). Powódka nie może ustać w miejscu, bo traci czucie w nogach, boi się, że przestanie nimi ruszać, ma problemy z równowagą. Często traci też czucie w rękach. Z powodu bólu w żebrach nie może złapać oddechu. Najbardziej dokuczają jej bóle głowy, które czasem powodują, że nie jest w stanie nic robić poza leżeniem. Na te bóle nie pomagają nawet bardzo silne środki przeciwbólowe jak ketonal. Powódka nie pamięta wypadku ani wydarzeń, które miały miejsce wcześniej. Ma jedynie „prześwity” w pamięci z tego okresu, dotyczące ważniejszych dla niej rzeczy. Jest to dolegliwość, która się utrzymuje. Po wypadku powódka miała też problemy z pamięcią krótkotrwałą, ta dolegliwość wprawdzie się trochę cofnęła, ale nie do końca, z pamięcią powódki jest dużo gorzej niż przed wypadkiem. Powódka cierpi też na problemy z koncentracją, m. in. nie może skoncentrować się na nauce, pomimo iż zażywa leki mające temu przeciwdziałać. W połączeniu z zanikiem pamięci, dotyczącym m. in. tego, czego uczyła się w gimnazjum, spowodowało to znaczne pogorszenie się wyników powódki w nauce – w roku szkolnym 2014/15 miała problem z otrzymaniem promocji do następnej klasy. Ucierpiały kontakty powódki z rodziną mieszkającą w B. (to właśnie podczas powrotu z odwiedzin u tej rodziny doszło do wypadku w 2013 r.). Powódka po wypadku była tam wprawdzie raz z wizytą, ale nie było tak jak wcześniej – powódka płakała przez cały pobyt jak również w czasie podróży w obie strony.

Dowód : zeznania powódki, k. 96.

Powódka zgłosiła pozwanemu szkodę w dniu 10 kwietnia 2014 r. Pozwana na etapie postępowania likwidacyjnego przyznała powódce kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Okoliczność bezsporna , vide: wezwanie do zapłaty, k. 12; dokumenty zawarte w aktach szkody .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i w zakresie określonym w wyroku zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka domagała się zasądzenia na swoją rzecz należności z tytułu zadośćuczynienia jako rekompensaty krzywdy, poniesionej w związku z urazem, jakiego doznała na skutek wypadku w dniu 13 lipca 2013 r., którego sprawca był ubezpieczony w zakresie OC w pozwanym towarzystwie.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił głównie w oparciu o opinie biegłych lekarzy neurologa i ortopedy, dokumenty dołączone do akt sprawy i znajdujące się w aktach szkody, oraz zeznania powódki.

Sąd pominął wnioskowany przez stronę powodową dowody z zeznań świadków i opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, które miały być przeprowadzone na okoliczność ustalenia, czy powódka w chwili wypadku miała zapięte pasy. Powódka wskazała, że okoliczność ta jest istotna dlatego, że na etapie postępowania likwidacyjnego strona pozwana uznała, jakoby powódka – poprzez niezapięcie pasów – przyczyniła się do powstania szkody w 50%. Ponieważ jednak w sprzeciwie pozwana nie podniosła zarzutu przyczynienia się powódki, zarządzeniem z 18 września 2015 r. przewodniczący m.in. zobowiązał pełnomocnika pozwanej do wskazania, czy strona pozwana podtrzymuje w tym zakresie swoje stanowisko z postępowania przedsądowego – w terminie 14 dni, pod rygorem uznania, że zarzutu przyczynienia się nie podnosi. Ponieważ strona pozwana do przedmiotowego zobowiązania się nie odniosła, Sąd uznał, że w ww. zakresie nie zakwestionowała stanowiska strony powodowej, a tym samym przeprowadzenie wnioskowanych przez powódkę dowodów na tę okoliczność było zbędne i prowadziłby jedynie do przedłużenia się niniejszego postępowania.

Należy podkreślić, że okoliczności, w jakich doszło do wypadku w dniu 13 lipca 2013 r. nie były między stronami sporne. Poza sporem pozostawał także kwestia odpowiedzialności pozwanej za skutki zdarzenia i kwota wypłacona powodowi dobrowolnie tytułem zadośćuczynienia.

Wprawdzie strona pozwana w treści sprzeciwu wskazała, że kwestionuje powództwo również co do zasady, jednakże de facto co do zasady powództwo uznała, co wynika zarówno z pozostałej treści sprzeciwu, jak i z faktu, że na etapie postępowania likwidacyjnego uznała swoją odpowiedzialność i wypłaciła powódce zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł.

Dla określenia zasad odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zastosowanie mają przepisy art. 34 ust. 1 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz. U nr 124, poz. 1152 ze zm.). Odpowiedzialność ubezpieczyciela ma charakter pochodny w stosunku do odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu kierującego, gdyż powstaje tylko wówczas, gdy istnieje odpowiedzialność posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem mechanicznym ma podstawie przepisów prawa cywilnego. Dla określenia zakresu ochrony ubezpieczeniowej konieczne jest ustalenie zasad odpowiedzialności cywilnej ubezpieczonego posiadacza (lub kierującego), wynikających z przepisów prawa cywilnego (art. 435-437 k.c.).

W świetle zebranego materiału dowodowego Sąd uznał odpowiedzialność pozwanej za szkody poniesione przez powódkę z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej właściciela pojazdu samochodowego, przy czym podstawę prawną odpowiedzialności pozwanej stanowiły przepisy art. 805 §1 k.c. i art. 822 k.c.

W myśl art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela precyzuje art. 13 ust. 2 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...), zgodnie z którym, w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie.

Powódka dochodziła w nin. postępowaniu zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę w kwocie 50.000 zł (ponad 20.000 zł wypłacone dotychczas przez pozwaną). W związku z tym żądaniem podstawową kwestią, konieczną dla oceny jego zasadności, było ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd jakich powódka doznała w wyniku urazu, bowiem właśnie to kryterium decyduje o wysokości zadośćuczynienia jaka należna jest poszkodowanemu.

Stwierdzić należy, że ustawodawca nie określił wprost przesłanek, które winny stanowić podstawę dla ustalenia zakresu krzywdy, wskazując jedynie w art. 445 §1 k.c. w zw. z art. 444 §1 k.c., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Takie określenie podstaw dla przyznania zadośćuczynienia poszkodowanemu, jedynie przez wskazanie, że winno stanowić ono „sumę odpowiednią” spowodowało, że przedmiotem licznych orzeczeń sądowych oraz rozważań przedstawicieli doktryny, były właśnie kryteria, które winny być uwzględnione przy ustaleniu odpowiedniej kwoty, tytułem zadośćuczynienia. Zaprezentowane poglądy pozwoliły na wypracowanie i przyjęcie powszechnie aprobowanych i uwzględnianych kryteriów przy określaniu wysokości przyznawanego zadośćuczynienia, wśród których wymienia się rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj rozstroju zdrowia, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, wiek poszkodowanego, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, rokowania na przyszłość, stopień winy sprawcy, ujemne skutki zdrowotne jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości. Podkreślenia wymaga również to, że przyznane zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane jak i te, które w związku ze schorzeniem wystąpić mogą w przyszłości. Jest to bowiem świadczenie jednorazowe, którego wysokość uwzględnia wszystkie okoliczności związane z cierpieniami tak już doznanymi jak również tymi, które w przyszłości w związku niezakończonym leczeniem, jego następstwami, czy też planowanymi w przyszłości zabiegami, mogą się pojawić.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z 12 marca 1975 r. (II CR 18/75), uszkodzenie ciała w rozumieniu art. 444 §1 i 445 §1 k.c. jest takie oddziałanie na ciało ludzkie, które pozostawia na nim wyraźny ślad będący wynikiem naruszenia tkanek organizmu, bez względu na to czy chodzi o uszkodzenie jedynie powierzchowne czy też uszkodzenie poważne np. powiązane ze złamaniem kości, uszkodzeniem mięśni itp. Rozstrojem zdrowia natomiast w rozumieniu tych przepisów będzie takie oddziałanie na organizm ludzki, które pociąga za sobą zakłócenie jego funkcji. Czas trwania skutków nie ma znaczenia. Długotrwałość cierpień i rodzaj skutków ma znaczenie – i to istotne – dla określenia wysokości zadośćuczynienia.

Powódka na skutek wypadku doznała – co wynika z opinii biegłych neurologa i ortopedy – urazu czaszkowo-mózgowego ze wstrząśnieniem mózgu i krwawieniem śródczaszkowym oraz raną głowy w okolicy skroniowej prawej, złamania II, IV, V, VII, VIII i IX żebra po stronie prawej oraz stłuczenia lewego stawu kolanowego z rana po przyśrodkowej stronie rzepki (wygojonego). Odniesione urazy skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wysokości łącznie 20%.

Wypadek powódki skutkował poważnymi i trwałymi negatywnymi zmianami w jej stanie zdrowia, które całkowicie odmieniły jej dotychczasowe życie na gorsze. Należy podkreślić, że powódka przeżyła owo zdarzenie będąc osobą bardzo młodą, w wieku dorastania, gdy kształtuje się osobowość człowieka i gdy ważą się losy całego jego przyszłego życia. Wypadek ten więc wpłynął nie tylko na jej zdrowie, samopoczucie, czy relacje z otoczeniem na chwilę obecną, ale odciśnie także poważne piętno na jej przyszłym życiu. W szczególności problemy z pamięcią i koncentracją, negatywnie wpływają na proces nauczania się, co zapewne mieć będzie przełożenie na przyszłą karierę zawodową powódki. Problemy ze zdrowiem fizycznym uniemożliwiają z kolei podejmowanie aktywności sportowych i związanych ze sportem – zarówno wyczynowym, jak i rekreacyjnym, co może mieć negatywny wpływ na wszelkie aspekty życia – np. zamknie przed powódką możliwości wykonywania niektórych zawodów, osłabi jej ogólną kondycję, a co za tym idzie zdrowie i komfort życia, a nawet może utrudnić życie towarzyskie, wpłynąć na relacje z innymi osobami.

Powódka, co oczywiste, na skutek urazu kręgosłupa odczuwała nie tylko cierpienia fizyczne, ale także cierpienia psychiczne, czyli ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi oraz w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Oczywiste jest też, że przeżyła silny stres, którego negatywne skutki były wydłużone w czasie, skoro powódka kontynuuje leczenie w poradni psychiatrycznej i psychologicznej. Na skutek bierności procesowej strony powodowej, Sąd nie miał jednak wystarczającego materiału dowodowego (np. w postaci dokumentacji medycznej z zakresu psychiatrii, czy też opinii sporządzonych przez biegłych psychiatrę i psychologa), na podstawie którego byłby w stanie w pełni ocenić jakie były negatywne skutki wypadku w sferze psychicznej powódki i skupił się jedynie na opisanych powyżej skutkach pogorszenia sytuacji zdrowotnej powódki pod względem neurologicznym i ortopedycznym.

Z tego względu Sąd uznał, że choć na etapie postępowania likwidacyjnego rozmiar cierpień, jakich doznała powódka, nie został w sposób właściwy oceniony przez pozwane towarzystwo, to jednak wykazane cierpienia powódki nie były na tyle duże, by uzasadniały przyznanie zadośćuczynienia w wysokości żądanej pozwem.

W rezultacie sąd uznał, że łączna kwota 50.000 zł jest sumą odpowiednią w stosunku do wykazanego rozmiaru dolegliwości powódki w związku z wypadkiem. Mając na względzie, że pozwana z tytułu zadośćuczynienia dotychczas wypłaciła powódce kwotę 20.000 zł, należało przyznać jej z tego tytułu dodatkowo kwotę 30.000 zł, równocześnie oddalając powództwo w zakresie pozostałej dochodzonej z tego tytułu kwoty. W ocenie Sądu uzyskane w ten sposób przez powódkę zadośćuczynienie będzie stanowić ekonomicznie odczuwalną dla niej wartość i zrekompensuje cierpienia doznane w wyniku wypadku, realizując tym samym cel, dla jakiego jest ono przyznawane, pozostając również w związku z intensywnością cierpień i czasem ich trwania ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 września 2004 roku, II CK 531/03; podobnie wyrok Sądu Najwyższego z 3 lutego 2000 roku, I CKN 969/98).

Co do odsetek – zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast zgodnie z ustępem 2 w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Powódka zgłosiła szkodę 10 kwietnia 2014 r., a zatem pozwana pozostawała w zwłoce co najmniej od 11 maja 2014 r. Dlatego też Sąd, zgodnie z żądaniem pozwu, zasądził ustawowe odsetki za opóźnienie od 11 maja 2014 r. do dnia zapłaty.

Powódka domagała się również ustalenia odpowiedzialności pozwanej za szkody, które mogą się pojawić w przyszłości. Wprawdzie do ustalenia obowiązku wynagrodzenia szkód przyszłych nie jest konieczna pewność powstania dalszych szkód w przyszłości, lecz wystarcza stwierdzenie prawdopodobieństwa, że aktualny stan zdrowia poszkodowanej nie ujawnia jeszcze wszystkich skutków uszkodzenia ciała. Jak wynika jednak z opinii biegłych, stan powódki w wyniku leczenia może ulec znaczącej poprawie, tym samym, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do orzeczenia w tym przedmiocie. Co więcej, gdyby jednak po jakimś czasie została ujawniona inna krzywda związana ze stanem zdrowia powódki, która nie była przedmiotem rozstrzygnięcia i nie mogła być tym samym objęta powagą rzeczy osądzonej, możliwie jest wystąpienie w przyszłości z nowym żądaniem. Dlatego w sytuacji uwzględnienia powództwa o zadośćuczynienie z art. 445 §1 k.c. zbędne jest odrębne ustalenie w sentencji odpowiedzialności pozwanej za ewentualne przyszłe szkody powódki. Z tegoż względu Sąd oddalił powództwo w tej części na podstawie przepisu art. 189 k.p.c. zastosowanego a contrario.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w punktach III i IV wyroku, na mocy art. 98 §1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c., art. 108 §1 k.p.c., rozdzielając je między stronami w stosunku: 40% – powódka, która przegrała spór w takim zakresie i 60% – pozwana. Na koszty te złożyły się po stronie powodowej: opłata od pozwu w kwocie 2,500 zł, 2.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego – wyliczonych na podstawie §6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490) – oraz 600 zł zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego. Po stronie pozwanej koszty ograniczyły się do kosztów zastępstwa procesowego (2.400 zł). Równocześnie, ponieważ wynagrodzenie biegłego przekroczyło kwotę pobranej zaliczki, brakującą kwotę 382,95 zł zasądzono na rzecz Skarbu Państwa, z którego środków została pokryta tymczasowo.

Zarządzenia:

1.  (...)

2.  (...)