Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Jasiński

Protokolant: Marta Mariańska

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.

przeciwko J. B.

o zapłatę

I.  zasądza od J. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. kwotę 17 365,50 zł (siedemnaście tysięcy trzysta sześćdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 15 października 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałym zakresie postępowanie umarza;

III.  zasądza od J. B. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. kwotę 3 860 zł (trzy tysiące osiemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1484/17

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w G. domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej J. B. kwoty 19365,50 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 października 2015 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w wyniku przeprowadzonej kontroli stwierdzono nielegalny pobór energii elektrycznej, a wysokość dochodzonej pozwem należności głównej wyliczona została w oparciu o obowiązującą taryfę.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e (...)wydał w dniu 19 czerwca 2017 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Sprzeciw od powyższego wniosła pozwana, wskazując na okoliczność, iż powódka ma obowiązek naprawienia szkody na rzecz powoda zgodnie z wyrokiem karnym.

Po przekazaniu sprawy do Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku, powód zmodyfikował żądanie pozwu w ten sposób, że częściowo cofnął powództwo co do kwoty 2 000 zł. W uzasadnieniu wskazał, iż w związku z wydanym wyrokiem karnym z dnia 16 maja 2017r. zasądzającym od pozwanej na rzecz powoda kwoty 2 000 zł tytułem częściowego obowiązku naprawienia szkody, ograniczył powództwo o kwotę 2 000 zł, podtrzymując powództwo w pozostałej części.

Na rozprawie w dniu 23 sierpnia 2019 r. pozwana wniosła o oddalenie powództwa.

Sąd ustalił następując stan faktyczny:

W dniu 22 września 2015 r. upoważnieni pracownicy powoda przeprowadzili kontrolę lokalu mieszkalnym położonym w G. przy ul. (...), w wyniku której stwierdzili nielegalny pobór energii elektrycznej, polegający na połączeniu ze sobą przewodów (...) z przewodami dochodzącymi do mieszkania z pomocą kostki łączeniowej. Połączenie było wykonane na tablicy licznikowej. Mieszkanie pozwanej nie było wyposażone w licznik energii elektrycznej, a takie połączenie powodowało, iż cała energia pobierana przez odbiorcę nie była zaliczana przez żaden układ pomiarowy.

/dowody: protokół kontroli k. 36-38, upoważnienie do przeprowadzenia kontroli k. 39/

Prawomocnym z dniem 6 czerwca 2017r. wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku, wydanym dnia 16 maja 2017r. w sprawie oznaczonej sygnaturą akt XI K (...), pozwana J. B. została uznana winną przestępstwa z art. 278 § 1 i 5 k.k., polegającego na tym, że – działając na szkodę powoda – w nieustalonym czasie, jednak nie później niż do dnia 22 września 2015 r. w G., w mieszkaniu przy ul. (...), po uprzednim wykonaniu podłączenia umożliwiającego nielegalny pobór energii elektrycznej, dokonała zaboru w celu przywłaszczenia energii elektrycznej, co spowodowało straty w wysokości 19.365,50 zł. Jednocześnie Sąd zasądził od pozwanej na rzez powoda kwotę 2 000 zł tytułem częściowego naprawienia szkody.

/ dowód – wyrok nakazowy Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku k. 40/

Dnia 30 września 2015r. powód wystawił notę obciążeniową z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej - na kwotę 19.365,50 zł i w tym też samym dniu sporządził skierowane do pozwanej wezwanie do zapłaty przedmiotowej kwoty, zakreślając termin płatności do dnia 14 października 2015r. Dokonując tego wyliczenia, powód kierował się postanowieniami obowiązującej taryfy, przybliżoną mocą zainstalowanych odbiorników energii elektrycznej wykazanych w załączniku szczegółowym do protokołu kontroli oraz wziął pod uwagę ilości energii elektrycznej uwzględniające rzeczywistą możliwość pobierania energii wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników.

/ dowody: taryfa (...) SA. k. 42-54, nota obciążeniowa k.55, potwierdzenie odbioru wezwania k. 56, dane do wystawienia noty obciążeniowej k. 57, wyliczenie należności k. 58, wezwanie do zapłaty k. 59, potwierdzenie odbioru wezwania k. 60, zeznania pozwanej J. B. k.79, (protokół elektroniczny k. 82)/

Odpis pozwu doręczony został pozwanej w dniu 19 lipca 2018r.

/ dowód: elektroniczne potwierdzenie odbioru – k. 72//

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci: protokołu kontroli, upoważnienia do przeprowadzania kontroli, wystawionej przez powoda noty obciążeniowej i dokumentów, z których wynikał sposób wyliczenia należności wskazanych w nocie, taryfy operatora energii oraz wezwania do zapłaty.

Zdaniem Sądu wskazane dokumenty zasługują w pełni na uwzględnienie, ich treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu i nie była kwestionowana przez pozwaną. W ocenie Sądu odzwierciedlają one rzeczywisty przebieg istotnych dla rozstrzygnięcia wydarzeń.

Pismem z dnia 26 września 2017r. strona powodowa częściowo cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia o kwotę 2,000 zł i wniosła o zasądzenie kwoty 17.365,50 zł z odsetkami ustawowymi od 15 października 2015 roku, wskazując, że kwota ta wynika z dokonanych przez stronę powodową dokumentów finansowych.

Sąd uznał cofnięcie pozwu za dopuszczalne, gdyż okoliczności sprawy nie wskazują aby ta czynność była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego. Nie zmierza ona także do obejścia prawa. W związku z powyższym na mocy art. 203 § 1,4 k.p.c. postępowanie w tym zakresie należało umorzyć.

Po ograniczeniu powództwa spór dotyczył jedynie kwoty 17.365,50 zł wraz z odsetkami tytułem nielegalnego poboru energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r., Nr 89, poz. 625 ze zm.), w razie nielegalnego pobierania energii, przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać od odbiorcy, a w przypadku gdy pobór paliw lub energii nastąpił bez zawarcia umowy, może pobierać od osoby lub osób nielegalnie pobierających paliwa lub energię, opłatę w wysokości określonej w taryfie, chyba że nielegalne pobieranie paliw lub energii wynikało z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą odbiorca nie ponosi odpowiedzialności. Przez nielegalne pobieranie energii rozumieć należy pobieranie jej bez zawarcia umowy, z całkowitym albo częściowym pominięciem układu pomiarowo-rozliczeniowego lub poprzez ingerencję w ten układ mającą wpływ na zafałszowanie pomiarów dokonywanych przez układ pomiarowo rozliczeniowy (art. 3 pkt 18 Prawa energetycznego). Taryfą z kolei jest zbiór cen i stawek opłat oraz warunków ich stosowania, opracowany przez przedsiębiorstwo energetyczne i wprowadzony jako obowiązujący dla określonych w nim odbiorców w trybie określonym ustawą (art. 3 pkt 17 Prawa energetycznego).

W kwestii dopuszczenia się przez pozwaną nielegalnego poboru energii orzekający w niniejszej sprawie sąd związany był – po myśli art. 11 k.p.c. – prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 16 maja 2017 r., wydanym w sprawie oznaczonej sygnaturą akt XI K 269/17, mocą którego została ona skazana za popełnienie przestępstwa kradzieży energii, stypizowanego w art. 278 § 1 i 5 k.k.

Jakkolwiek sam sposób wyliczenia przez powoda dochodzonej w niniejszym postępowaniu należności nie był przez pozwaną kwestionowany, to wskazania dodatkowo wymaga, iż przepis art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego w brzmieniu obowiązującym na gruncie niniejszej sprawy (jak i w brzmieniu obowiązującym obecnie) przewiduje możliwość pobrania od osoby pobierającej nielegalnie energię opłaty w wysokości przewidzianej w taryfie. Zgodnie zaś z art. 46 ust. 3 i ust. 4 pkt 10 Prawa energetycznego, sposób ustalania opłat za nielegalny pobór energii elektrycznej określany jest w drodze rozporządzenia. Wydane na podstawie art. 46 ust. 3 i 4 Prawa energetycznego rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną (Dz. U. z 2007 r., nr 128, poz. 895 ze zm.) przewiduje, w §40 ust. 1, iż w razie, gdy energia elektryczna jest pobierana bez zawarcia umowy sprzedaży energii elektrycznej, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, albo umowy kompleksowej, przedsiębiorstwo energetyczne świadczące usługi przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej lub usługi kompleksowe może obciążyć podmiot nielegalnie pobierający tę energię opłatami w wysokości pięciokrotności stawek opłat określonych w taryfie dla jednostrefowej grupy taryfowej, do której ten podmiot byłby zakwalifikowany oraz w wysokości pięciokrotności cen energii elektrycznej, przyjmując ilości energii elektrycznej uwzględniające rzeczywistą możliwość pobierania energii przez dany podmiot wynikające z mocy i rodzaju zainstalowanych odbiorników. Jeżeli chodzi o powołaną taryfę, miarodajne były zapisy wydanej przez powoda taryfy na rok 2015. Powód w dokumencie zatytułowanym „Wyliczenie należności z tytułu nielegalnego poboru energii elektrycznej” ( k. 58), przedstawił szczegółowy sposób wyliczenia dochodzonej należności. Wynika on też po części z noty obciążeniowej ( k. 55). Pozwoliło to sądowi, przy uwzględnieniu pozostałych złożonych przez powoda dokumentów, na ustalenie, iż zgłoszona w pozwie kwota 19.365,50 zł wyliczona została w sposób prawidłowy (jakkolwiek sposobu wyliczenia należności, co raz jeszcze wymaga podkreślenia, pozwana w żaden sposób nie kwestionowała).

Nadto wskazania wymaga, iż jakkolwiek pozwana co prawda oświadczyła, że nie czuje się winna za nielegalny pobór prądu, to jednak nie zaoferowała jakichkolwiek środków dowodowych pozwalających na jego podważenie. Również sąd nie doszukał się podstaw pozwalających na ich skuteczne kwestionowanie. Niezależnie od powyższego nie sposób też pomijać, iż protokół z kontroli z dnia 22 września 2015r. został podpisany przez pozwaną bez jakichkolwiek zastrzeżeń. Skoro zatem kwota 2000 zł zasądzona wyrokiem karnym nie stanowiła pełnego odszkodowania za szkodę wywołaną popełnieniem przez pozwaną przestępstwa, powód uprawniony był do dochodzenia na drodze cywilnej pełnego odszkodowania.

Jeżeli chodzi o dochodzone przez powoda odsetki, wskazania w pierwszej kolejności wymaga, iż stosownie do art. 481 § 1 k.c. należą się one jeżeli zobowiązany opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, bez względu na to, czy wskutek opóźnienia uprawniony poniósł szkodę, jak też niezależnie od tego, czy opóźnienie wystąpiło na skutek okoliczności, za które zobowiązany odpowiada. Co w okolicznościach niniejszej sprawy istotne, wymagalność przedmiotowego świadczenia, jako bezterminowego, uwarunkowana była wezwaniem do zapłaty (art. 455 k.c.). Jak wynika z wystawionej przez powoda noty obciążeniowej z dnia 30 września 2015r. termin zapłaty należności za nielegalny pobór energii elektrycznej został określony na dzień 14 października 2015r. Mając na względzie zakreślony w doręczonej nocie obciążeniowej termin, należało ustalić, iż nie spełniając dochodzonego świadczenia w terminie do końca dnia 14 października 2015r. z dniem następnym, to jest 15 października 2015r. J. B. popadła w opóźnienie. Odsetki należą się zatem powodowi od tej daty.

W tym stanie rzeczy, działając na podstawie art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego oraz - co do odsetek - na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. - sąd orzekł jak w punkcie I wyroku, a jednocześnie w punkcie II wyroku, stosownie do art. 203 § 1,4 k.p.c. postępowanie w zakresie kwoty cofniętego powództwa, należało umorzyć.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 zd. 3 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, uznając pozwaną za stron zobowiązaną do poniesienia całości kosztów procesu, bowiem powód uległ jedynie co do niewielkiej części roszczenia. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Strona powodowa w toku niniejszego procesu poniosła koszty opłaty sądowej (243 zł), opłaty od pełnomocnictwa (17 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego (3600 zł) - ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu.

ZARZĄDZENIE

Dnia 15 października 2019 r.

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)