Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 października 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Piotrowska

Protokolant: staż. (...)

po rozpoznaniu w dniu 27 września 2016 roku w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa T. C. (1)

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. G. na rzecz powódki T. C. (1) kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 12.000 zł od dnia 22 października 2015 r. do dnia zapłaty,

- 8.000 zł od dnia 28 września 2016r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasadza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.296 zł (trzy tysiące dwieście dziewięćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od powódki na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 59 zł (pięćdziesiąt dziewięć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych,

V.  nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 477,52 zł (czterysta siedemdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1401/15

UZASADNIENIE

Powódka T. C. (1) wniosła ostatecznie o zasądzenie od pozwanej Gminy M. G. kwoty 20.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 12.000,00 zł od dnia 23 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty, a od kwoty 8.000,00 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty, zasądzenie kwoty 2.580 zł tytułem kosztów opieki wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty. Na rozprawie w dniu 27 września 2016 r. pełnomocnik powódki wniósł również o zwrot kosztów postępowania procesowego.

Uzasadniając, powódka wskazała, iż w dniu 11 lutego 2014 r. w G. na chodniku przy ul. (...), poślizgnęła się na oblodzonej i nieposypanej nawierzchni wskutek czego doznała obrażeń ciała. Podała, iż podmiotem odpowiedzialnym za przedmiotowe zdarzenie jest Gmina M. G. – (...) i Z. w G., jako zarządca drogi, który nie zadbał o odpowiednie zimowe utrzymanie miejsca zdarzenia i nie podjął koniecznych czynności w tym zakresie. Pozwany w piśmie z dnia 28 lipca 2014 r. nie przyjął odpowiedzialności za zdarzenie i odmówił wypłaty świadczenia.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazała, iż nie uznaje powództwa tak co do zasady jak i wysokości. Podniosła, iż powódka nie udowodniła okoliczności faktycznych i prawnych, z których chce wywodzić skutki prawne, a zwłaszcza, że ulica (...) w G. jest drogą gminną. Zdaniem pozwanej obowiązek oczyszczania chodnika spoczywał na właścicielach nieruchomości, wzdłuż których położony jest chodnik. Nadto podniesiono, iż powódka mogła przyczynić się do powstania szkody poprzez niezachowanie stosownej ostrożności. Ponadto, według oceny pozwanej, żądanie kwoty zadośćuczynienia we wskazanej wysokości jest wygórowane. Z ostrożności procesowej podniesiono także, iż w przypadku zasądzenia powództwa o zadośćuczynienie, odsetki należą się dopiero od chwili wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 lutego 2014 r., w godzinach porannych w G. przy ulicy (...), powódka, w czasie poruszania się oblodzonym, nieposypanym piaskiem chodnikiem pośliznęła się i upadła.

Dowody: zeznania świadka T. C. (2) – protokół elektroniczny od 3:25 do 15:3, k. 101 – 102, przesłuchanie powódki T. C. (1) – protokół elektroniczny od 2:25 do 18:14, k. 149 – 150

Po upadku, korzystając z pomocy obecnego przy niej męża, powódka doszła do samochodu i pojechała na oddział (...) w Szpitalu (...) św. W. Z., gdzie rozpoznano u niej złamanie kostki bocznej z przemieszczeniem. Po przeprowadzeniu repozycji, powódce założono but gipsowy, który zdjęto 27 marca 2014 r. Powódka kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej. Zalecano jej chodzenie o kulach, obciążać kończynę mogła od 8 maja 2014 r., leczenie zakończono w czerwcu 2014 r.

Dowody: dokumentacja medyczna Szpitala (...) św. W. w G. (historia zdrowia i choroby) – k. 14 – 17, karta pobytu na Oddziale Ratunkowym – k. 18

W wyniku przedmiotowego wypadku powódka doznała złamania obu kostek prawego podudzia. Złamanie wygoiło się ze średniego stopnia ograniczeniem ruchu wyprostu i zgięcia prawego stawu skokowego, bez ograniczenia probacji i supinacji, z niewielką niestabilnością kości skokowej w widełkach stawu. Zaburzenia te spowodowały 10% trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki. Ból wywołany urazem powódki, zazwyczaj trwa w takich przypadkach 4 – 8 tygodni stopniowo zmniejszając się. Obecnie u powódki mogą występować stosunkowo niewielkie bóle. Leczenie następstw wypadku zakończyło się, stan powódki jest stabilny i utrwalony. Nie rokuje się ujawnienia innych następstw wypadku. Powódka nie wymaga dalszej rehabilitacji i leczenia. Powódka w okresie od 11 lutego 2014 r. do 8 maja 2014 r. miała ograniczone możliwości samodzielnego wykonywania podstawowych czynności codziennych i wymagała pomocy osób trzecich w wykonywaniu takich czynności jak przygotowywanie posiłków, czynności higieniczne, prace domowe, załatwianie spraw poza domem, łącznie w wymiarze 3 godzin dziennie.

Dowody: opinia biegłego lek. R. P. – k. 159 – 160, opinia uzupełniająca – k. 179

Powódka w związku z wypadkiem doznała ograniczeń w życiu codziennym w postaci problemów w samoobsłudze w czasie zalecanego używania kul, na pogrzebie matki poruszała się przy użyciu wózka. Przez pierwsze 4 – 5 tygodni po wypadku leżała, starała się rzadko wstawać, jedynie w celu wyjścia do toalety. W wykonywaniu codziennych czynności (mycie się, robienie zakupów) musieli jej pomagać mąż i przyjaciółka T. B.. Powódka odczuwa bolesność nogi przy zmianie pogody, noga puchnie jej na skutek dłuższego poruszania się.

Dowody: zeznania świadka T. C. (2) – protokół elektroniczny od 3:25 do 15:31, k. 105, zeznania świadka T. B. od 24:26 do 31:51, k. 105, przesłuchanie powódki – protokół elektroniczny od 2:25 do 20:11, k. 152

Chodnik asfaltowy przyległy do ulicy (...), na wysokości L. (...) znajdował się na działce (...), należącej do pozwanej Gminy i przylegał do nieruchomości stanowiącej działkę (...), stanowiącej współwłasność osób fizycznych i spółdzielni. Zarządcą drogi ul. (...) w momencie wypadku była Gmina M. G..

Dowody: mapa z zaznaczonym miejscem upadku – k.23, , zeznania świadka A. B. – protokół elektroniczny od 3:05 do 8:15, k. 146, zeznania świadka J. C. od 17:16 do 25:24 protokół elektroniczny k. 146

10 lutego 2014 r. nie występowały opady atmosferyczne. Temperatura powietrza kształtowała się na wysokości 2 m nad powierzchnią gruntu w granicach od około 0 ⁰C do 9 ⁰C. Grunt w warunkach naturalnych częściowo pokryty śniegiem, w godzinach wieczornych do nocnych występował szron. 11 lutego 2014 r. w godzinach rannych występowały opady deszczu o słabym lub umiarkowanym natężeniu, wiał słaby lub umiarkowany wiatr. Temperatura powietrza kształtowała się na wysokości 2 m nad powierzchnią gruntu w granicach od około 2 ⁰C do 5 ⁰C. Grunt był pokryty częściowo śniegiem, pokryty był szronem.

Dowód: ekspertyza (...) – k. 155 - 156

Gmina nie podejmowała działań w zakresie oczyszczania i utrzymania letniego i zimowego stanu chodnika, na którym upadła powódka.

Dowody: zeznania świadka A. B. – protokół elektroniczny od 3:05 do 10:42, k. 143-144, zeznania świadka J. C. – protokół elektroniczny od 17:16 do 25:24, k. 144 – 145, umowa nr (...) wraz z załącznikami – k. 53 – 85

Odpis pozwu został doręczony pozwanej w dniu 21 października 2015 r., zaś odpis pisma, zawierającego rozszerzenie powództwa – 27 września 2016 r.

Dowody: elektroniczne potwierdzenie odbioru – k. 37, elektroniczne potwierdzenie odbioru, k. następująca po k. 204

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako w przeważającej mierze uzasadnione, zasługiwało na uwzględnienie w zakresie określonym w wyroku. Oddaleniu podlegało jedynie żądanie powódki przyznania jej kwoty 2.580 zł tytułem kosztów opieki wraz z odsetkami ustawowymi.

Okoliczności faktyczne w istotnych dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy kwestiach Sąd ustalił na podstawie powołanych w poprzedzającej części niniejszego uzasadnienia dokumentów, zeznań świadków T. C. (2), T. B., A. B., J. C., a także w oparciu o dowód z przesłuchania powódki i opinię biegłego sądowego – specjalisty z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii, a także ekspertyzę (...)

Co do stanowiących podstawę poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie dokumentów – nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności i mocy dowodowej. W odniesieniu do zeznań świadka T. C. (2) oraz zeznań świadka T. B. należy stwierdzić, iż brak było w świetle pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, podstaw pozwalających na ich skuteczne podważenie w zakresie ustalonego stanu faktycznego. Zeznania tych świadków znalazły potwierdzenie zarówno w treści zeznań powódki, jak i w opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu chirurgii w zakresie następstw wypadku dla zdrowia powódki.

Podczas rozprawy w dniu 23 lutego 2016 r. przesłuchani w charakterze świadków zostali kierownik działu oczyszczania A. B., a także urzędnik (...)i Z. J. C.. Ich zeznania wskazały, iż chodnik w miejscu upadku nie był odśnieżany przez Gminę, co zresztą znajduje potwierdzenie w załączonej przez stronę pozwaną umowie, dotyczącej systematycznego odśnieżania terenu w pasach drogowych ulic oraz zeznaniach powódki. Nadmienić w tym miejscu należy, iż twierdzenia J. C., iż utrzymywanie przedmiotowego chodnika przez Gminę w zakresie oczyszczania byłoby niezgodne z obowiązującymi przepisami prawa, stanowi jedynie jego opinię i nie było podstawą ustalenia stanu faktycznego oraz prawnego przez Sąd.

Jeżeli chodzi o opinię biegłego, wskazania wymaga, iż została ona wydana w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną, po przeprowadzeniu stosownych badań, przy uwzględnieniu stanu zdrowia powódki przed wypadkiem, a rozumowanie prowadzące do wyrażonych w niej końcowych wniosków jest przekonywujące. Sporządzona opinia jest jasna, pozostaje wewnętrznie niesprzeczna, a zaprezentowane w niej konkluzje wynikają logicznie z przesłanek, w oparciu o które zostały wyprowadzone, stąd też brak było podstaw pozwalających na jej skuteczne zakwestionowanie. Co prawda strona pozwana zgłosiła do przedmiotowej opinii zastrzeżenia, jednakże biegły sądowy odniósł się do nich przekonywująco w opinii uzupełniającej i opinie podtrzymał.

Co się zaś tyczy dowodu z przesłuchania powódki, Sąd uznał jej zeznania za zasługujące na wiarę w zakresie ustalonego stanu faktycznego zarówno w zakresie okoliczności wypadku, jak i jego następstw – ze względu na potwierdzenie ich innymi wiarygodnymi dowodami, oraz jednocześnie z uwagi na brak w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego podstaw do ich skutecznego zakwestionowania w tym zakresie. Były one spójne, logiczne i korelowały – w odpowiednim zakresie – zarówno ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją fotograficzną, jak i dokumentacją medyczną, zeznaniami świadków, a nadto z ustaleniami poczynionymi przez biegłego sądowego.

Nie było również podstaw do zakwestionowania opinii Instytutu w przedmiocie warunków pogodowych panujących w nocy przed wypadkiem oraz w dniu wypadku w rejonie G.. Opinia pozwoliła potwierdzić, iż istotnie w przypadku braku działania służb porządkowych, grunt mógł być pokryty śniegiem i oszroniony.

Kwestia odpowiedzialności pozwanej była podstawą sporu w niniejszej sprawie. Pozwana kwestionowała swą odpowiedzialność, podnosząc, iż odpowiedzialnym za utrzymanie chodników położonych wzdłuż nieruchomości jest właściciel tej nieruchomości i powołując się przy tym na przepis art. 5 ust 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu porządku i czystości w gminach (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1399). Przy czym, zdaniem pozwanego, Regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie miasta G., uchwalony przez Gminę i stanowiący konkretyzacje przepisów ustawy nakłada na właścicieli nieruchomości obowiązek uprzątnięcia m. in. śniegu i lodu z części nieruchomości udostępnionej do użytku publicznego oraz chodników położonych wzdłuż nieruchomości.

Sąd nie podzielił powyższej argumentacji strony pozwanej. Należy bowiem stwierdzić, iż zagadnienia związane z utrzymaniem nawierzchni chodników drogowych regulują niezależnie od siebie dwie ustawy. Zgodnie z art. 20 pkt. 4 w zw. z art. 19 ust. 2 pkt. 3 ustawy o drogach publicznych obowiązek utrzymania w czystości nawierzchni chodników spoczywa na zarządcy tej drogi, z kolei w myśl art. 5 ust. 1 pkt. 4 w zw. z art. 2 pkt. 4 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach - uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z chodników położonych wzdłuż nieruchomości, należy do obowiązków właścicieli i użytkowników wieczystych tych nieruchomości. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 3 października 2014 r. (sygn. akt V ACa 477/14), a pogląd ten Sąd orzekający podziela i przyjmuje za własny, jeżeli w świetle wskazanych wyżej przepisów obowiązek utrzymania porządku i czystości na określonym chodniku należy zarówno do właściciela (użytkownika wieczystego) nieruchomości położonej wzdłuż chodnika, jak i do zarządcy drogi, ich odpowiedzialność za szkody wyrządzone w wyniku naruszenia tego obowiązku jest solidarna, zgodnie z art. 441 § 1 k.c., tak również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19.02.2010 r IV CSK 369/09 Lex 678017. Na marginesie należy wskazać, iż definicja chodnika przywołana przez pozwaną w odpowiedzi na pozew („wydzielona część drogi publicznej służąca dla ruchu pieszego położona bezpośrednio przy granicy nieruchomości”) pochodzi z ustawy o utrzymaniu czystości, zaś definicja z ustawy o drogach publicznych brzmi: „chodnikiem jest część drogi przeznaczona do ruchu pieszego”. Niezależnie od zastosowanej definicji, część drogi, na której doszło do upadku powódki, należy uznać za chodnik.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić trzeba, iż pozwana Gmina posiada bierną legitymacje procesową i ponosi odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie solidarnie z właścicielem nieruchomości, przy której biegł chodnik. W dniu zdarzenia Gmina była bowiem zarządcą drogi, co było okolicznością bezsporną – potwierdzoną również w zeznaniach świadków A. B. i J. C.. Wątpliwości Sądu nie budził również fakt, iż do zdarzenia doszło we wskazanym miejscu, co zostało potwierdzone zeznaniami T. C. (2), korelującymi z zeznaniami przesłuchania powódki.

Roszczenia powódki mają oparcie w art. 415 k.c. w zw. art. 444 § 1 k.c. oraz art. 445 § 1 k.c., wedle których podmiot odpowiedzialny za zawinione wyrządzenie szkody polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, zobowiązany jest do pokrycia wszelkich wynikłych z tego powodu kosztów oraz do zapłaty poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odpowiedzialność pozwanej ma charakter deliktowy i opiera się na przesłankach w postaci: szkody, winy i związku przyczynowego pomiędzy szkodą a bezprawnym zachowaniem (przybierającym postać działania lub zaniechania). Cywilistyczne rozumienie winy oparte jest na obiektywnej bezprawności i subiektywnej świadomości zawinienia. Bezprawność polega na niezgodności zachowania z normą prawa, która nakazuje określone zachowanie lub go zabrania.

Bezprawność zachowania pozwanego nie budziła w ocenie Sądu wątpliwości, pozwany wbrew obowiązkowi ustawowemu nie podjął jakichkolwiek działań celem utrzymania czystość i na przedmiotowym chodniku.

Okoliczności faktyczne sprawy nie pozwoliły również na ustalenie, by powódka przyczyniła się do zdarzenia i w konsekwencji była współodpowiedzialna za jego skutki stosownie do art. 362 k.c. Pozwana, wysnuwając przypuszczenie, iż powódka nie zachowała stosownej ostrożności, nie poparła tego twierdzenia żadnym dowodem. Tymczasem zgodnie z przedstawioną przez Instytut (...) ekspertyzą, w dniu wypadku grunt w G., na którym nie działały służby porządkowe, był oszroniony i pokryty śniegiem. Nie pozostawia wątpliwości zaś fakt, iż niezabezpieczona przez posypanie piaskiem droga pokryta śniegiem i szronem, może być przyczyną upadku nawet przy zachowaniu przez pieszego szczególnej ostrożności, na co wskazuje doświadczenie życiowe.

Podstawową kwestią konieczną dla oceny zasadności żądania powódki w kwestii wysokości przysługującego jej zadośćuczynienia było ustalenie rozmiaru cierpień i krzywd, jakich doznała ona w wyniku upadku.

W razie uszkodzenia ciała Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Odnośnie wysokości tego świadczenia, podstawową kwestią konieczną dla oceny zasadności żądania powódki w przedmiotowym zakresie było ustalenie rozmiaru krzywdy doznanej przez T. C. (1) wskutek zdarzenia z dnia 11 lutego 2014 r. Określenie podstaw dla przyznania zadośćuczynienia poszkodowanemu jedynie przez wskazanie, że winno stanowić ono „sumę odpowiednią” doprowadziło do wypracowania w judykaturze i przyjęcia powszechnie aprobowanych w orzecznictwie kryteriów pozwalających na określanie wysokości przyznawanego zadośćuczynienia. Wskazuje się wśród nich na rodzaj naruszonego dobra, zakres i rodzaj uszkodzenia ciała, czas trwania cierpień, ból i inne dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku samym zdarzeniem, towarzyszącymi jemu i występującymi w związku z nim w późniejszym czasie cierpieniami fizycznymi lub innymi następstwami uszkodzenia ciała, w tym w zakresie codziennego funkcjonowania, intensywność ujemnych doznań fizycznych i psychicznych, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, rodzaj i stopień uszczerbku na zdrowiu, konieczność korzystania z pomocy innych osób, czy też konieczność zrezygnowania na skutek zdarzenia wywołującego szkodę z dotychczasowej aktywności. Zaakcentowania przy tym wymaga, iż zadośćuczynienie winno mieć charakter kompleksowy i obejmować wszystkie cierpienia. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadającego doznanej krzywdzie powinna być dla poszkodowanego odczuwalna na tyle, by przynieść mu równowagę emocjonalną naruszoną przez doznane cierpienia.

Analizując przywołany w poprzedzającej części niniejszego uzasadnienia stan faktyczny sprawy w kontekście wszystkich przedstawionych powyżej kryteriów, Sąd doszedł do przekonania, iż żądana przez powódkę tytułem zadośćuczynienia kwota 20.000 zł jest sumą odpowiednią, która zrekompensuje powódce krzywdę doznaną przez nią na skutek wypadku z dnia 11 lutego 2014 r.

Niewątpliwym było to, że powódka na skutek upadku doznała złamania obu kostek prawego podudzia. Jak wynika z opinii biegłego, uraz doznany przez powódkę spowodował wystąpienie u niej ograniczenie ruchów wyprostu i zgięcia prawego stawu skokowego z niewielką niestabilnością kości skokowej w widełkach stawu co stanowi 10-procentowego trwałego uszczerbku na zdrowiu, przy czym biegły podtrzymał tę opinię, pomimo zastrzeżeń zgłaszanych przez pozwaną. Powódka odczuwała dolegliwości bólowe po wypadku i odczuwa je w niewielkim stopniu do dziś przy zmianach pogody. Leczenie następstw wypadku zakończyło się, obecnie stan powódki jest stabilny i utrwalony. Na ocenę zasadności żądania powódki w zakresie zadośćuczynienia mają również konsekwencje w sferze psychicznej w postaci dyskomfortu wywołanego uzależnieniem się od pomocy innych osób przez pewien czas po zdarzeniu, a także odczuwanego przez nią bólu, konieczności ograniczenia poruszania się po wypadku i udziału w pogrzebie matki na wózku inwalidzkim.

W zakresie żądania odsetek, Sąd miał na względzie, iż stosownie do art. 481 § 1 k.c. należą się one jeżeli zobowiązany opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, bez względu na to, czy wskutek opóźnienia uprawniony poniósł szkodę, jak też niezależnie od tego, czy opóźnienie wystąpiło na skutek okoliczności, za które zobowiązany odpowiada. Zgodnie z art. 455 k.c. jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, powinno być ono spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Niemniej jednak w ocenie Sądu brak było podstaw do zasądzenia odsetek od dnia 23 sierpnia 2014 r. Powódka w dniu 16.07.2014r. zgłosiła szkodę pozwanemu, nie sprecyzowała jednak swoich roszczeń, jak też nie dołączyła do zgłoszenia dokumentacji medycznej. Stąd Sąd przyjął, iż pozwana pozostawała w opóźnieniu w stosunku do powódki co do kwoty 12.000,00 zł od dnia następującego po doręczeniu jej odpisu pozwu, co nastąpiło 21 października 2015 r., co do kwoty 8.000,00 zł zaś od dnia następującego po dniu, w którym doręczono jej odpis pisma rozszerzającego powództwo (27 września 2016 r.). Należy wskazać, iż powódka nie przedstawiła żadnego dowodu na doręczenie pozwanej pism zawierających żądanie wypłaty świadczenia lub wezwania do zapłaty, a część pism, załączonych do pozwu była kierowana do Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w G. lub jej ubezpieczyciela, nie zaś do pozwanej.

Powódka wystąpiła także o odszkodowanie z tytułu opieki sprawowanej nad nią przez męża i przyjaciółkę. Podnosiła przy tym, iż biegły wskazał na konieczność poruszania się bezpośrednio po wypadku o kulach i wymagała pomocy osób trzecich, przedstawiając także stosowne wyliczenie kosztów.

Co do zasady żądanie powódki zasądzenia odszkodowania z tytułu kosztów niezbędnej jej pomocy i opieki znajduje swoją podstawę prawną w art. 444 k.c. Przepis ten daje podstawę do żądania odszkodowania, obejmującego wszelkie wynikłe koszty z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją, jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia (art. 444 § 1 k.c.). Jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (art. 444 § 2 k.c.). podkreślenia wymaga fakt, że przesłanki obu roszczeń są inne. Inaczej należy oceniać bowiem przesłanki zasądzenia renty w oparciu o art. 444 § 2 k.c., a inaczej przesłanki zasądzenia odszkodowania na podstawie art. 444 § 1 k.c. Przesłanką zasądzenia renty jest udowodnienie istnienia zwiększonych potrzeb, a przyznanie renty nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany zaspokaja te potrzeby i ponosi z tym związane wydatki. W przypadku dochodzenia odszkodowania na podstawie art. 444 § 1 k.c. poszkodowany musi udowodnić rzeczywiste poniesienie kosztów (wydatków), o których mowa w tym przepisie (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 24.04.2013 r., I ACa 59/13, opubl. LEX nr 1314793).

Choć z zebranego materiału dowodowego wynika, że opieka rzeczywiście była nad powódką sprawowana, to udzielały jej osoby najbliższe i powódka nie ponosiła związanych z tym kosztów. Powódka zaś, pomimo iż reprezentowana była przez profesjonalnego pełnomocnika, nie sformułowała żądania w sposób pozwalający na przyznanie jej omawianej wyżej renty. W tym stanie faktycznym brak podstaw do zasądzenia na jej rzecz odszkodowania z powyższego tytułu, dlatego roszczenie o zapłatę kwoty 2.580 zł podlegało oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. – co do zadośćuczynienia oraz stosownie do art. 481 § 1 k.c. – w części dotyczącej odsetek od powołanego świadczenia głównego – Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

Zarazem, na podstawie art. 481 § 1 k.c. a contrario, a także art. 444 § 1 k.c. a contrario w punkcie II wyroku Sąd oddalił powództwo w zakresie odsetek od zadośćuczynienia i odszkodowania z tytułu opieki.

W punkcie III wyroku – mając na uwadze treść art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99, 100 k.p.c. – działając na podstawie art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c., Sąd rozdzielił koszty procesu stosunkowo do stopnia uwzględnionego roszczenia i ustalił, że pozwana Gmina M. G. ponosi - odpowiednio do stopnia, w jakim przegrała sprawę - 89% kosztów procesu, zaś powódka – 11% tych kosztów. Na koszty powódki składało się kolejno: 600 zł z tytułu opłaty sądowej od pozwu, 2.400 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego oraz 1000 zł uiszczonej zaliczki na biegłego, razem 4.000 zł, z czego 89% stanowi kwota 3560 zł. Po stronie pozwanej zaistniały jedynie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.400 zł, z czego 11% wynosi 264 zł. Po skompensowaniu należności Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.296 zł.

W punkcie IV i V wyroku Sąd, stosunkowo do stopnia, w jakim strony przegrały sprawę, zarządził ściągnięcie od nich na rzecz Skarbu Państwa kwoty łącznej w wysokości 536,52 zł z tytułu nieuiszczonych kosztów sądowych (7,52 zł - koszty biegłego nie pokryte zaliczki, 529 zł - opłata od rozszerzonego powództwa).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...),

3.  (...)