Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2015r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Aneta Szałkiewicz-Łosiak

Protokolant: sekretarz sądowy Michał Czerwiński

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2015r. sprawy

z powództwa (...) przy ul. (...) w G.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce (...) w K. oraz J. P.

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce (...) w K. na rzecz powoda (...) przy ul. (...) w G. kwotę 11.950,86 zł (jedenaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt złotych osiemdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powoda (...) przy ul. (...) w G. kwotę 3.983,62 zł (trzy tysiące dziewięćset osiemdziesiąt trzy złote sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10 listopada 2014 roku do dnia zapłaty,

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Spółce (...) w K. na rzecz powoda (...) przy ul. (...) w G. kwotę 2.414,75 zł (dwa tysiące czterysta czternaście złotych siedemdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powoda (...) przy ul. (...) w G. kwotę 816,25 zł (osiemset szesnaście złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu .

Sygn. akt (...)

UZASADNIENIE

(...) przy ul. (...) w G. wniosła w dniu 10. 11. 2014 r. pozew w postępowaniu upominawczym przeciwko (...) sp. z o. o. S. K. A. w K. o zapłatę kwoty 11.950,86 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty i o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz przeciwko J. P. o zapłatę kwoty 3.983,62 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty i o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, że pozwani byli współwłaścicielami lokali mieszkalnych nr (...) położonych w G. przy ul. (...), przy czym do pozwanej spółki należał udział wynoszący ¾ części, natomiast pozwany J. P. posiadał udział ¼ części w prawie własności obu wskazanych lokali. Jako członkowie wspólnoty mieszkaniowej pozwani byli zobowiązani do ponoszenia kosztów z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej i opłat eksploatacyjnych.

Pozwani zalegają z opłatami z tytułu dostawy energii cieplnej, których nie uregulowali pomimo wezwania.

Nakazem zapłaty z 6 lutego 2015 r. wydanym w sprawie(...)uwzględnił powództwo.

Pozwani w dniu 2. 03. 2015 r. skutecznie wnieśli sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powódki na rzecz pozwanych kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazali, że właścicielką przedmiotowych lokali była (...) sp. z o. o. S. K. A. w K., a nie (...) sp. z o. o. S. K. A. w K., a powód w żaden sposób nie wykazał, by pozwana wstąpiła w prawa i obowiązki byłej właścicielki. (...) sp. z o. o. S. K. A. w K. ustaliła w dniu 10 maja 2011 r., iż jej zaległość wobec wspólnoty wynosi 4.898,59 zł i kwota ta została 12 maja 2011 r. przelana na konto powoda. Tym samym pozwana spółka co najmniej od tego czasu była rozliczona z powodem. Ponadto, zdaniem pozwanych, z przedłożonych przez powoda dokumentów w żaden sposób nie wynika na jakiej podstawie wyliczone zostały kwoty składające się na roszczenie wobec pozwanych.

Uzupełniając swoje stanowisko na rozprawie w dniu 12 sierpnia 2015 r., strona pozwana cofnęła zarzut braku legitymacji po stronie (...) sp. z o. o. (...) w K., podniosła natomiast zarzut przedawnienia wskazując, iż roszczenie pozwanych stało się wymagalne najpóźniej w czerwcu 2011 r., a pozew został złożony w październiku 2014 r., natomiast dochodzona należność ma charakter okresowy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani (...) sp. z o. o. S. K. A. w K. (obecnie (...) sp. z o. o. (...) w K.) i J. P. byli w latach 2007-2011 współwłaścicielami lokali mieszkalnych nr (...) położonych w G. przy ul. (...), przy czym do (...) sp. z o. o. S. K. A. w K. należał udział wynoszący ¾ części, natomiast do J. P. – ¼ części.

/ bezsporne , nadto: akt notarialny – k. 30-32/

W dniu 5 maja 2011 r. pozwani sprzedali oba lokale I. B.. W dniu 6 maja 2011 r. nastąpiło przekazanie lokali protokołami zdawczo-odbiorczymi, w których znalazły się m. in. zapisy dot. stanu liczników energii cieplnej. Stan licznika w lokalu nr (...) wynosił (...),6 kWh, a w lokalu nr (...) (...)

/ bezsporne , nadto: akt notarialny – k. 38-42, protokoły zdawczo-odbiorcze – k. 43, 44/

W czasie, gdy strona pozwana była właścicielem ww. lokali, ostatnie spisanie liczników ciepła miało miejsce 31 grudnia 2009 r. Przy kolejnych rozliczeniach, z uwagi na deklarację pozwanych, iż z lokali nie korzystają i nie pobierają ciepła oraz odmowę udostępnienia lokali celem odczytu zużycia energii, Wspólnota przyjmowała dla przedmiotowych lokali zużycie energii cieplnej z roku 2009 r. ((...) w lokalu nr (...) GJ w lokalu nr (...)) –

/ bezsporne , nadto: spis liczników – k. 45, korespondencja między stronami – k. 50-55/

Za okres od grudnia 2009r. do 5 maja 2011r. w przedmiotowych lokalach zużyta została energia elektryczna o łącznej wartości 15.934,48 zł.

/dowód: regulamin rozliczania kosztów co – k. 36-37, faktury VAT – k. 56-91, rozliczenia – k. 92-95/

Dnia 5 października 2011 r. nastąpiła zmiana firmy spółki (...) sp. z o. o. (...). w K. na: (...) sp. z o. o. S. K. A. w K..

/ dowód: odpis pełny KRS – k. 147-148/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedstawionych przez strony postępowania. Są one w pełni jednoznaczne i przekonujące, a nadto nie były kwestionowane przez strony co do swej autentyczności, zatem brak jest podstaw, by odmówić im przymiotu wiarygodności.

Najistotniejsze kwestie dla rozstrzygnięcia niższej sprawy były w istocie niesporne – strona pozwana nie kwestionowała wyliczenia strony powodowej będącego podstawą żądania objętych pozwem należności. Nie kwestionowała w szczególności faktu, że ostatnie rozliczenie energii cieplnej sporządzone zostało na podstawie spisu licznika dokonanego w grudniu 2009 r. Nie kwestionowana była także zarówno ta okoliczność, że od grudnia 2009 r. strona pozwana nie rozliczała się za zużyte ciepło (deklarując, iż z lokali nie korzysta), jak i fakt, że podczas przekazania obu lokali nowemu właścicielowi (I. B.) w dniu 6 maja 2011 r. dokonano spisania stanu liczników, które zapisano w protokołach zdawczo-odbiorczych.

Dochodzona pozwem kwota stanowi właśnie koszt zużycia w lokalu pozwanych energii cieplnej w okresie od grudnia 2009 r. do dnia 6 maja 2011 r., bowiem wbrew przekazywanym w tym okresie informacjom, w lokalach tych pobierana była energia cieplna, która jednak nie była rozliczna. Świadczą o tym wyniki odczytów dokonanych w chwili przekazania lokali nowemu właścicielowi. Niesporne było między stronami to, że ostatni dokonany przez przedstawiciela Wspólnoty odczyt wskazania liczników w tych lokalach dokonany został w grudniu 2009r, jak również to, że dopiero przy przekazywaniu sprzedanego już lokalu dokonano następnego odczytu, który wykazał zużycie na niekwestionowanym przez pozwanych poziomie. O tym, że wartość ta nie była kwestionowana świadczy to, że wynik odczytu został zapisany w protokole przejęcia, a protokół ten przekazany jako podstawa wszelkich rozliczeń z dotychczasowymi właścicielami. Poza tym, pozwani podkreślali w procesie, że odczytane wskazania były prawidłowe. Twierdzili co prawda, że zostały one przedstawione Wspólnocie i zostały uwzględnione przy rozliczeniu pozwanych zgodnie ze wskazaniami kartoteki księgowej aktualnej na dzień 10 maja 2011r. Jednak, na co wskazywała strona powodowa, rozliczenie energii cieplnej następowało w półrocznych okresach rozliczeniowych, a w 2011r. – z uwagi na awarie części liczników – takie rozliczenie miało miejsce dopiero w grudniu 2011r. Przy czym, w przypadku przedmiotowych lokali, właśnie przy grudniowym rozliczeniu możliwe było uwzględnienie rzeczywistego zużycia energii nie tylko za rok 2011, ale również za lata poprzednie, bowiem dopiero na datę tego rozliczenia Wspólnota uzyskała wskazania liczników z lokali i przy uwzględnieniu danych z protokołu przekazania lokalu, mogła określić faktyczne obciążanie pozwanych. Nota księgowa, na której odczyt w dniu 10 maja 2011r. powołują się pozwani, nie mogła więc uwzględniać rozliczenia energii cieplnej w lokalach sprzedanych przez pozwanych.

Powódka do rozliczenia pozwanych przyjęła różnicę między wartością odczytaną w dniu 6 maja 2011r. umieszczoną w protokole przekazania lokali, a wartością odczytu dokonanego w grudniu 2009r. Zatem rozliczenie pozwanych nastąpiło na podstawie danych, które nie były przez nich kwestionowane. Przecież odczyt z grudnia 2009r. był podstawą ostatniego – przed sprzedażą - rozliczenia pozwanych, a odczyt z maja 2011r. został dokonany przez samych pozwanych. Natomiast kwota, którą pozwani zostali obciążeni, to wartość dostawy energii pomnożona, przez ilość zużytych jednostek, podzielona między pozwanych w stosunku do wielkości posiadanych przez nich udziałów. Stąd Sąd zasądził od pozwanej Spółki kwotę 11.950,86 zł, a od pozwanego J. P. kwotę 3.983,62 zł.

Sąd uwzględnił żądanie pozwu, bowiem nie znalazł podstaw dla uznania zasadności zarzutu przedawnienia. W istocie świadczenia okresowe, przedawniają się z upływem 3 lata od dnia ich wymagalności. Rację mają pozwani również co do tego, że uiszczana przez nich zaliczka na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną jest świadczeniem okresowym, bowiem płatna jest miesięczne do 10- go dnia każdego miesiąca (art. 15 ustawy o własności lokali). Jednak zaliczka na poczet kosztów dostawy energii cieplnej nie jest świadczeniem na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, stanowi bowiem wydatek rozliczany za pośrednictwem Wspólnoty, jednak obciążający właściciela konkretnego lokalu, a nie współwłaściciela nieruchomości wspólnej. Katalog wydatków składających się na koszty zarządu nieruchomością wspólną zawiera art. 14 ww. ustawy – w myśl tego przepisu w ich skład wchodzą m. in. opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody jednak jedynie w części dotyczącej nieruchomości wspólnej. Tym samym wydatki za dostawę energii cieplnej w części dotyczącej poszczególnych lokali w skład kosztów zarządu nie wchodzą, uiszczana więc na poczet tych wydatków zaliczka nie jest świadczeniem okresowym w rozumieniu przepisów o przedawnieniu. Niezależnie od powyższego, w nin. postępowaniu Wspólnota nie dochodziła zapłaty ani zaliczek na poczet kosztów zarządu nieruchomością wspólną, ani także zaliczek na poczet kosztów dostawy energii cieplnej do lokali pozwanych. Powódka zgłosiła żądanie zapłaty przez pozwanych za dostarczoną do lokali i zużytą przez pozwanych energię cieplną. W pozwie powódka wskazała na art. 45a ust. 4 ustawy Prawo energetyczne z dnia 10 kwietnia 1997r., zgodnie z którym – co oczywiste – to właściciel lokalu obowiązany jest do zapłaty kosztów dostawy energii w pełnej wysokości, mimo że umowę na dostawę zawiera Wspólnota. Owszem powódka odpowiada wobec dostawcy za zapłatę za dostarczoną energię, jednak właściciel lokalu zobowiązany jest, na bieżąco dostarczyć środki na pokrycie wydatku w tym przedmiocie, co następuje poprzez uiszczanie również na ten cel miesięcznych zaliczek, a w braku pokrycia w tych kwotach pełnych kosztów dostawy energii, do ich uzupełnienia.

Obowiązek zapłaty przez pozwanych powstał więc w związku z rozliczeniem, które wykazało zbyt niskie zaliczkowe obciążenie pozwanych w stosunku do rzeczywistego zużycia, jest to świadczenie należne od pozwanych za dostarczoną do ich lokali energię, za którą nie zapłacili. Świadczenie dochodzone przez stronę powodową nie jest więc świadczeniem okresowym, zatem przedawnia się w terminie 10 lat. Przyjmując więc nawet datę jego wymagalności na czerwiec 2011 r., nie mamy do czynienia z przedawnieniem zgłoszonego w pozwie roszczenia.

W ocenie Sądu, roszczenie dochodzone przez powódkę ma charakter nieterminowego, zatem dla wywołania stanu jego wymagalności, konieczne było – w myśl art. 455 k.c. – wezwanie pozwanych do zapłaty. Powódka wystąpiła z żądaniem zapłaty odsetek od dnia wytoczenia powództwa. Jeszcze przed złożeniem pozwu, wzywała pozwanych do zapłaty, stąd należało przyjąć, że w dacie złożenia pozwu byli oni już w opóźnieniu. Dlatego Sąd, mając na uwadze art.(...), orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z treścią art. (...). 2002 r. (...)w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez (...) kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, obciążając pozwanych w całości kosztami postępowania w sprawie zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Biorąc pod uwagę, iż żądanie wobec (...) sp. z o. o. (...) w K. stanowiło 75%, natomiast żądanie od J. P. 25% całości dochodzonej pozwem kwoty, Sąd obciążył pozwanych kosztami opłaty sądowej w takim samym stosunku tj. Spółkę w kwocie 597,75 zł, a J. P. kwotą 199,25 zł. Równocześnie biorąc pod uwagę, iż de facto dwie oddzielne sprawy były rozpoznawane w jednym postępowaniu Sąd uznał, że stronie powodowej należy się zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości nie większej niż stawka minimalna za wynagrodzenie jednego pełnomocnika, obliczone od łącznej wartości przedmiotu sporu. W związku z tym, że stawka minimalna wyliczona od kwoty stanowiącej sumę obu roszczeń to kwota 2.400 zł., Sąd obciążył kosztami zastępstwa procesowego Spółkę w kwocie 1.800 zł, doliczając również kwotę 17 zł., którą powódka uiściła tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozostałą kwotą kosztów zastępstwa procesowego stanowiącą 25% ich wartości wraz z kwotą opłaty skarbowej w wysokości 17 zł. Sąd obciążył J. P..

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)