Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 25 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Natalia Pawełek

po rozpoznaniu w dniach 30 sierpnia 2018 r., 18 października 2018 r., 10 stycznia 2019 r., 9 maja 2019 r., 13 czerwca 2019 r. sprawy:

P. S. , syna M. i E., urodzonego (...), PESEL: (...);

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 10 września 2013 r. w P. doprowadził M. K. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że zawarł z nim umowę na zakup materiałów i wykonanie ocieplenia budynku mieszkalnego w P., ulica (...), na poczet której przyjął od pokrzywdzonego zaliczkę, wprowadzając w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy, czym spowodował straty w wysokości 6.713,71 PLN na szkodę M. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 12 listopada 2012 r. do 22 maja 2013 r, części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 22 maja 2013 roku Sądu Rejonowego w Mławie, sygn. akt II K 198/13 za czyny z art. 286 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk u art. 286 § 1 kk,

- to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk,

II.  w miesiącu wrześniu 2013 r. w P. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził G. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2100 PLN poprzez wprowadzenie w błąd co do zamiaru zapłaty za wykonaną przez pokrzywdzonego pracę na budowach w Ł., G. i P., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat od odbycia w okresie od 12 listopada 2012 r. do 22 maja 2013 r, części kary 2 lat pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem z dnia 22 maja 2013 roku Sądu Rejonowego w Mławie, sygn. akt II K 198/13 za czyny z art. 286 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk u art. 286 § 1 kk,

- to jest o czyn z art. 286 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk,

I.  oskarżonego P. S. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów;

II.  na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X K 346/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. S., prowadząc firmę (...), zarejestrowaną w Wielkiej Brytanii w M., w okresie od lutego 2010 r. do września 2013 r. wykonał prace remontowo-budowlane na rzecz m.in. (...) Sp. z o.o. w G., A. K., R. K., E. K., K. P., M. C. (1) i M. C. (2), T. C. oraz W. W.. Każdorazowo wywiązywał się z zawartej z powyżej wymienionymi osobami i podmiotami umowy.

/ Dowody: umowa o wykonanie usług remontowych z 10 września 2013 r. k.10-11;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

zeznania T. C. k.288;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;

protokół zdawczy k.537;

protokół zdawczo-odbiorczy k.538-540;

rachunek k.541-543, 547, 554, 556;

faktura pro forma k.544-545;

umowa k.546, 548-551, 555;

zeznania W. W. k.587-588;/

Około sierpnia 2013 r. M. M. (1) zatrudnił się w firmie (...), prowadzonej przez P. S.. Tydzień później mężczyzna polecił niniejszą pracę swojemu znajomemu – G. S., który również został zatrudniony przez P. S.. Przedsiębiorca wypłacał swoim pracownikom wynagrodzenie w tzw. „tygodniówkach” w stawce wynoszącej około 100 zł za dzień pracy.

/ Dowody: zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

We wrześniu 2013 r. M. K. (1) na portalu „tablica.pl” znalazł ogłoszenie dotyczące usług budowlanych, w tym ociepleń budynków, wystawione przez P. S.. Z uwagi na korzystną cenę usługi podaną w ogłoszeniu M. K. (1) zadzwonił do P. S. i umówił się z nim na spotkanie.

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

W dniu 10 września 2013 r. mężczyźni spotkali się i podpisali umowę o wykonanie usług remontowych w domu przy ul. (...) w P., należącym do M. K. (1), polegających na ociepleniu budynku styropianem, wymianie parapetów, zamurowaniu i wstawieniu nowych okien oraz murowaniu wejścia. W niniejszej umowie P. S. widniał jako prowadzący firmę (...), zarejestrowaną w Wielkiej Brytanii w M.. Tego samego dnia umówili się, że M. K. (1) przeleje P. S., na rachunek bankowy jego konkubiny - B. G. (1), środki pieniężne w kwocie 10 000 zł tytułem zaliczki na zakup materiałów budowlanych.

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

umowa o wykonanie usług remontowych z 10 września 2013 r. k.10-11;

potwierdzenie przelewu k.21;

dokumentacja bankowa k.57-62;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;

zeznania B. G. (2) k.462-463;/

W dniu 13 września 2013 r. M. K. (1) przelał rzeczoną zaliczkę w kwocie 10 000 zł na rachunek bankowy o nr (...), prowadzony przez Bank Spółdzielczy w P. na nazwisko B. G. (2). W tym samym dniu kobieta wypłaciła niniejszą kwotę ze swojego konta w bankomacie i w gotówce przekazała swojemu partnerowi – P. S..

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

potwierdzenie przelewu k.21;

dokumentacja bankowa k.57-62;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;

zeznania B. G. (2) k.462-463;/

W dniu 19 września 2013 r. do hurtowni (...) w O. Oddział R. przyjechał P. S. i złożył zamówienie na system docieplenia bez struktury tj. na kleje do styropianu i siatek, siatki, kołki i narożniki wraz z transportem pod adres przy ul. (...) w P.. Mężczyzna zapłacił z góry za niniejsze zamówienie gotówką w kwocie 3286,29 zł i zapytał czy posiadają również na stanie strukturę dociepleniową tj. styropian. Z uwagi, że pracownik hurtowni odpowiedział na to pytanie przecząco, P. S. złożył pracownikowi hurtowni deklarację, że po dostawie zamówi u nich jeszcze strukturę. Mężczyzna nie wrócił już do hurtowni w celu złożenia dalszego zamówienia.

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

paragon (...) k.56;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

zeznania B. P. k.93;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

W dniu 23 września 2013 r. pracownicy hurtowni (...) w O. Oddział R. przywieźli na budowę przy ul. (...) w P. materiały w postaci m.in. klejów do styropianu i do siatki oraz kołków do osadzania, zakupiony przez P. S. za kwotę 3286,29 zł zł. Wówczas M. K. (1) zadzwonił do P. S. i zapytał, kiedy przywiozą pozostały towar i kiedy rozpoczął prace dociepleniowe na jego posesji, na co ten odpowiedział, że w hurtowni nie było na stanie styropianu i muszą jeszcze poczekać. Tego samego dnia pracownicy P. M. M. i G. S. przygotowywali niniejszy budynek w P. do prac dociepleniowych.

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

paragon (...) k.56;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

zeznania B. P. k.93;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

Ostatni raz M. K. (1) skontaktował się telefonicznie z P. S. w dniu 25 września 2013 r.. Wtedy mężczyzna poinformował swojego klienta, że jego ojciec przeszedł zawał i aktualnie przebywa u niego w szpitalu. Od tego czasu P. S. nie odbierał telefonu od M. K. (2) i nie miał z nim żadnego kontaktu. Po czasie M. K. (1) próbował również skontaktować się telefonicznie z B. G. (2), jednakże bezskutecznie. P. S. zerwał również kontakt ze swoimi pracownikami, realizującymi zamówienie z przedmiotowej umowy na posesji przy ul. (...) w P. – z M. M. (1) i G. S. oraz nie zapłacił im reszty należnego im wynagrodzenia za wykonaną pracę w kwocie po 2100 zł.

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

zeznania G. S. k.71-72, 557-578;

zeznania M. M. (1) k.83v;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

W tym okresie P. S. dostał wezwanie do odbycia kary 2 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mławie z 22 maja 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 198/13. W celu uniknięcia tej kary mężczyzna, nie załatwiając bieżących spraw zawodowych i życia codziennego, zerwał umowę najmu mieszkania przy ul. (...) w P. i wyjechał do Wielkiej Brytanii.

/ Dowody: zeznania M. K. (1) k.4-5;

odpisy orzeczeń k.123-124v, 126-134, 497-505, 506-507v;

karta karna k.426-426v, 573-574;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

W dniu 20 kwietnia 2017 r. P. S. został przekazany pod konwojem funkcjonariuszy Komendy Głównej Policji, na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania, wydanego w celu wykonania kary 2 lat pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mławie w sprawie II K 198/13, i osadzony w Areszcie Śledczym W. S. w W..

/ Dowody: odpisy orzeczeń k.123-124v, 126-134, 497-505, 506-507v;

pismo Straży Granicznej W.-O. k.398;

(...) Nakaz Aresztowania k.406-424;

karta karna k.426-426v, 573-574;

wydruk z NOE-SAD k.428-428v, 484;

wyjaśnienia P. S. k.442-442v;/

W dniu 4 lipca 2017 r. prawnik zatrudniony przez P. S. w jego imieniu wystosował pismo do M. K. (1) z prośbą o kontakt w celu ugodowego zakończenia sprawy dotyczącej umowy o wykonanie usług remontowych z dnia 10 września 2013 r. poprzez pokrycie szkody jakiej doznał M. K. (1) w związku z niewywiązaniem się z przedmiotowej umowy przez P. S. i zwrot niewykorzystanej zaliczki na poczet rzeczonej umowy pobranej przez niego w dniu 13 września 2013 r.. P. S. nie miał wówczas wiedzy, że M. K. (1) nie żyje od 2016 r..

/ Dowody: wyjaśnienia P. S. k.442-442v;

pismo pełnomocnika z 4 lipca 2017 r. k.525;

protokół rozprawy głównej z 30 sierpnia 2018 r. k.526-527;/

W październiku 2018 r. P. S. uregulował zaległą kwotę 2100 zł z tytułu wynagrodzenia za pracę na rzecz G. S..

/ Dowody: protokół rozprawy głównej z 18 października 2018 r. k.576-579;/

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego P. S. oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i nie przyznał się do popełniania zarzucanych mu czynu oraz opisał swoją wersję wydarzeń niniejszej sprawy.

Oskarżony P. S., prawidłowo zawiadomiony o rozprawie głównej, nie stawił się przed Sądem. Jego obecność nie była obowiązkowa, wobec czego Sąd procedował bez jego udziału.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/ Vide: wyjaśnienia oskarżonego P. S. k.442-442v; /

P. S. ma wyksztalcenie średnie. Z zawodu jest murarzem. Jest rozwiedziony, posiada czworo dzieci w wieku od 11 do 19 lat, pozostających na jego utrzymaniu. Od dnia 20 kwietnia 2017 r. do dnia 12 lutego 2018 r. przebywał w zakładzie karnym, przed osadzeniem prowadził własną działalność gospodarczą, z której osiągał dochód w wysokości 1000 funtów brytyjskich miesięcznie. Nie posiada żadnego majątku o znacznej wartości. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. Był uprzednio karany.

/ Dowody: dane osobo poznawcze k. 441-441v, 476;

karta karna k.426-426v, 573-574;

wydruk z NOE-SAD k.428-428v, 484;

odpisy orzeczeń k.123-124v, 126-134, 497-505, 506-507v;/

Sąd zważył, co następuje:

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności zeznania świadków, wyjaśnienia oskarżonego i dokumenty nie dostarczyły podstaw do przypisania P. S. popełnienia zarzucanych mu przestępstw.

Przechodząc do omówienia osobowych źródeł dowodowych w niniejszej sprawie, za w pełni wartościową podstawę ustaleń faktycznych należało uznać zeznania świadka M. K. (1), słuchanego w toku postępowania przygotowawczego. Jednakże z uwagi na fakt, że świadek zmarł w 2016 r. Sąd przeprowadził dowód z jego zeznań ujawniając je na rozprawie głównej bez odczytywania na mocy art. 394 § 2 k.pk. w zw., art. 391 § 1 k.p.k.. Depozycje tego świadka pozwoliły na odtworzenie stanu faktycznego w niniejszej sprawie w zakresie, że istotnie w dniu 10 września 2013 r. zawarł z oskarżonym umowę o wykonanie prac docieplenia jego domu jednorodzinnego przy ul. (...) w P. oraz, że kilka dni później przelał na konto jego konkubiny – B. G. (2) zaliczkę na poczet zakupienia materiałów budowlanych. Niniejsze twierdzenia M. K. (1) znajdują odzwierciedlenie w pozostałym wiarygodnym materiale dowodowym, a w szczególności w dokumentacji bankowej (...) Banku w P., w dostarczonej na etapie postępowania przygotowawczego pisemnej umowy z dnia 10 września 2013 r. pomiędzy stronami, jak również w zeznaniach pozostałych świadków - w ich wiarygodnej części, a także w samych wyjaśnieniach oskarżonego. M. K. (1) zeznał również na okoliczność, że w dniu 23 września 2013 r. pracownicy hurtowni (...) dostarczyli do jego miejsca zamieszkania część materiałów budowlanych za kwotę 3286, 29 zł oraz, że następnie P. S. nagle zerwał z nim i jego pracownikami, którzy rozpoczęli prace przygotowawcze do ocieplenia budynku, kontakt oraz, że nie zwrócił mu niewykorzystanej części zaliczki ani nie zakończył prac budowlanych na terenie jego posesji. Fakt ten również został potwierdzony pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym niniejszej sprawy, w szczególności paragonem wystawionym przez rzeczoną hurtownię, zeznaniami świadków w osobie pracowników oskarżonego – M. M. (1) i G. S. oraz w osobie kierownika Oddziału w R. firmy (...). P. S. w wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego również potwierdził niniejszą okoliczność. Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał zeznania M. K. (1) za rzeczowe, szczere i nie zwierające wewnętrznych sprzeczności oraz za korespondujące w zdecydowanej mierze z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym w niniejszej sprawie. Zatem Sąd nie znalazł podstaw aby uznać depozycje tego świadka za niepolegające na prawdzie. Sąd nie przyznał waloru wiarygodności zeznaniom M. K. (1) jedynie w zakresie, w jakim mówiły, że oskarżony go oszukał i od pod początku nie miał zamiaru wykonania zawartej między nimi umowy, ponieważ był już wcześniej skazany za tożsame przestępstwo i poszukiwany listem gończym. Sam fakt uprzedniej karalności oskarżonego nie przesądza jeszcze, że tym razem również nosił się z zamiarem złamania obowiązującego prawa.

Sąd dokonał również ustaleń faktycznych na podstawie zeznań świadka G. S., będącego ówczesnym pracownikiem oskarżonego, uznając je za wiarygodne źródło materiału dowodowego w niniejszej sprawie. Depozycje tego świadka dostarczyły Sądowi wiedzy w jakich okolicznościach zatrudnił się u oskarżonego, w jaki sposób przebiegała dotychczasowa działalność P. S. i w jaki sposób było wypłacane ich wynagrodzenie za pracę u niego. Zeznania G. S. potwierdziły również fakt, że oskarżony nie wypłacił mu pozostałej części należnego mu wynagrodzenia w kwocie 2500 zł, jak również, że P. S. zamówił część materiałów za środki pieniężne uzyskane od M. K. (1) tytułem zaliczki na poczet wykonania przedmiotowej umowy o prace dociepleniowe budynku przy ul. (...) w P., jak również fakt, że wówczas rozpoczęli już pracę na niniejszej posesji w celu przygotowania nieruchomości do wykonania prac zawartych w przedmiotowej umowie. Dodatkowo zeznania tego świadka dostarczyły Sądowi wiedzy na okoliczność, że P. S. zerwał kontakt z klientem i swoimi pracownikami z nieuzasadnionej przyczyny, jednakże przed zerwaniem tego kontaktu w dniu dostawy materiałów budowlanych był obecny na budowie przy ul. (...) w P. i zachowywał się w sposób nerwowy. Wszystkie depozycje G. S. korespondowały z pozostałym wiarygodnym materiałem zgromadzonym w toku niniejszego postepowania, w szczególności z umową o usługi remontowe z dnia 10 września 2013 r. zawartą pomiędzy oskarżonym a M. K. (3), paragonem za materiały zakupione w firmie (...) oraz zeznaniami pozostałych świadków i wyjaśnieniami P. S.. Ponadto oświadczenie G. S. złożone przed Sądem na rozprawie głównej w dniu 18 października 2018 r. potwierdziło, że oskarżony zapłacił świadkowi kwotę 2500 zł tytułem zaległego wynagrodzenia za pracę.

Jako wiarygodne źródło poczynienia ustaleń faktycznych dla niniejszej sprawy Sąd uznał również zeznania świadka M. M. (1). Świadek pozwolił Sądowi na potwierdzenie okoliczności w zakresie, że zarówno on jak i świadek G. S. pracowali dla P. S. w ramach jego działalności zarejestrowanej w Wielkiej Brytanii oraz, że wykonywali wcześniej dla niego inne usługi remontowo-budowlane, które zostały przez oskarżonego sfinalizowane, jak również, że rozpoczęli pracę na posesji przy ul. (...) w P., należącej do M. K. (1), łącznie z faktem, że oskarżonym zamówił i dostarczył pod wskazany adres pierwszą część materiałów budowlanych. Natomiast co do okoliczności pobrania przez P. S. od klienta zaliczki na poczet umowy z dnia 10 września 2013 r. miał wiedzę jedynie z relacji M. K. (1). Świadek potwierdził również twierdzenia G. S. i P. S. co do wysokości i częstotliwości wypłacanych im wynagrodzeń w przedsiębiorstwie oskarżonego oraz co do zerwania z nimi i klientem kontaktu. W ocenie Sądu zeznania tego świadka były obiektywne i tym samym wiarygodne, albowiem świadek, mimo, że oskarżony nie wypłacił mu całości należnego wynagrodzenia za pracę, oświadczył, że nie zależy mu na tych środkach pieniężnych, nie rości sobie do nich żadnych praw i niedługo po przedmiotowej sytuacji znalazł inną dobrze płatną pracę. Zatem również w przypadku depozycji M. M. (1) Sąd nie znalazł żadnych podstaw do odmówienia im waloru wiarygodności. Dodatkowo świadek potwierdził okoliczność, mającą poboczne znaczenie dla niniejszej sprawy, a mianowicie, że przed zerwaniem kontaktu z pracownikami i klientem – M. K. (1) oskarżony wynajmował mieszkanie na terenie P. przy ul. (...).

Do odtworzenia stanu fatycznego niniejszej sprawy zasadniczo przyczyniły się również zeznania B. P. – kierownika oddziału w R. hurtowni (...) w O.. Świadek ten miał wiedzę odnośnie kluczowych okoliczności dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a mianowicie, że P. S. nie miał zamiaru oszukać swojego klienta - M. K. (1). B. P. jako kierownik oddziału hurtowni, w której oskarżony zamówił materiały budowlane na budowę przy ul. (...) w P. oraz jako przyjmujący niniejsze zlecenie miał dokładną wiedzę odnośnie okoliczności w jaki sposób ono przebiegało i zostało zrealizowane. Depozycje tego świadka pozwoliły na odtworzenie stanu faktycznego w niniejszej sprawie w zakresie, że oskarżony oprócz zamówionej części materiału systemu dociepleniowego, w postaci klejów, siatki i kołków, za część zaliczki od M. K. (1) (3286,29 zł), chciał również zamówić całość struktury dociepleniowej tj. styropian, jednakże w tamtej chwili hurtownia nie miała go na stanie, więc oskarżony zadeklarował, że po dostawie zamówi pozostałą część potrzebną do wykonania umowy tj. m.in. styropian. W ocenie Sądu zeznania tego świadka były rzeczowe, szczere i spontaniczne, a nadto szczególnie obiektywne, gdyż B. P. jest osobą obcą dla stron, związany jedynie umową kupna-sprzedaży z oskarżonym, która została w pełni zrealizowana, zatem świadek nie miał żadnego interesu aby zeznawać na korzyść którejkolwiek ze stron niniejszego postępowania.

Sąd dał wiarę także depozycjom świadków T. C. i W. W., którzy korzystali z usług (...) przed wrześniem 2013 r.. Świadkowi ci pozwolili Sądowi jedynie na odtworzenie stanu faktycznego w zakresie, że oskarżony wcześniej zawierał umowy w ramach swojej dzielności gospodarczej i, z których się w pełni wywiązywał. W pozostałym zakresie świadkowie Ci nie posiadali wiedzy odnoście okoliczności niniejszej sprawy, a ich depozycje w pozostałym zakresie nie miały wypływu na poczynienie ustaleń i rozstrzygnięcia w przedmiotowym postępowaniu.

Drugorzędne znaczenie dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie miały zeznania W. G., albowiem świadek ten miał wiedzę wyłącznie co do faktu, że w imieniu swojej córki - I. B. w okresie około 2 lat wynajmował mieszkanie w P. przy ul. (...) i jego konkubinie – B. G. (3), którzy we wrześniu 2013 r. wypowiedzieli przedmiotowy najem i wyjechali z P.. Jednakże w tym zakresie Sąd uznał depozycje tego świadka za rzetelne i w pełni wiarygodne.

Z kolei dowód z przesłuchania B. G. (2) – konkubiny oskarżonego w charakterze świadka, przeprowadzony w ramach odezwy zagranicznej w siedzibie Konsulatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w M., przyczynił się do potwierdzenia stanu faktycznego co do okoliczności, że rachunek bankowy w Banku Spółdzielczym w P., na który M. K. (1) przelał kwotę 10 000 zł tytułem zaliczki na poczet umowy z 10 września 2013 r. zawartej z P. S. o usługi remontowe istotnie należał do niej oraz, że rzeczone środki pieniężne w rzeczywistości zostały przelane na jej konto. Ponadto świadek dostarczyła wiedzy Sądowi, że tego samego dnia kiedy niniejsza zaliczka wpłynęła na jej rachunek bankowy wypłaciła przedmiotowe środki pieniężne i przekazała je w gotówce P. S.. Okoliczność wypłacenia przez nią pieniędzy w bankomacie został nadto potwierdzona wiarygodnym dowodem w postaci dokumentacji bankowej (tu - historii z jej rachunku bankowego). Sąd zważył, że świadek jest osobą najbliższą dla oskarżonego, nie mniej jednak nie znalazł podstaw aby odmówić jej waloru wiarygodności co do okoliczności, na które posiadała wiedze.

Miarodajnymi dowodami dla poczynienia ustaleń faktycznych były również m.in.: umowa o prace remontowe z dnia 10 września 2013 r. zawarta pomiędzy M. K. (2) a P. S., paragon wystawiony przez hurtownie (...) w O., czy dokumentacja bankowa w postaci umowy, wyciągu i potwierdzenia transakcji z rachunku bankowego B. G. (2), prowadzonego przez Bank Spółdzielczy w P.. To właśnie te dowody, mające charakter obiektywny i ujawniony na rozprawie w trybie art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., pozwoliły na weryfikację tak zeznań świadków, w szczególności M. K. (1), G. S., B. P. i B. G. (2), jak i wyjaśnień oskarżonego.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie pozostałe dowody w szczególności w postaci danych osobo poznawczych, danych o karalności, odpisów orzeczeń sądów karnych, wydruków z bazy NOE-SAD, Europejskiego Nakazu Aresztowania, i protokołów funkcjonariuszów policji z czynności przeprowadzonych na potrzeby niniejszego postepowania, których autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Przechodząc do omówienia wyjaśnień P. S. Sąd uznał, że zasługiwały one na wiarę. P. S. nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i wskazał na okoliczności związane z niewywiązaniem się przez niego z umowy zawartej z M. K. (1) oraz z niewypłaceniem pozostałej części wynagrodzenia za pracę na rzecz G. S.. Szczególnie jego depozycje miały znaczenie przy ustalania stanu faktycznego w zakresie tego, że miał zamiar wywiązania się z umowy zawartej z M. K. (1), jak również, że miał zamiar wypłacenia należnego wynagrodzenia za pracę swoim pracownikom, jednakże nie wywiązał się z tych zobowiązań ze strachu przed osadzeniem go w zakładzie karnym. Albowiem w czasie wykonywania przedmiotowego zlecenia przy ul. (...) w P. P. S. otrzymał wezwanie do odbycia kary pozbawienia wolności, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w Mławie z dnia 22 maja 2013 r. i w celu uniknięcia tej kary oskarżony zostawił wszystkie swoje bieżące sprawy i uciekł z kraju do Wielkiej Brytanii. Wyjaśnienia P. S. są szczere, zwięzłe i logiczne, a w szczególności korespondują w pełni z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zebranym w niniejszej sprawie, wobec tego nie było podstaw, by odmówić im waloru wiarygodności.

Karze za występek z art. 286 § 1 k.k. podlega ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd. Wprowadzenie w błąd oznacza zachowanie prowadzące do wywołania u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego.

Na podstawie opisanych powyżej dowodów Sąd przyjął, że P. S. nie wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu kwalifikowanego z art. 286 § 1 k.k..

Przestępstwo oszustwa określone tym przepisem jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując działanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Powyższe ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym, zamiar bezpośredni winien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć takiego właśnie sposobu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Przypisując sprawcy popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k., należy wykazać, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim (kierunkowym) nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę (względnie wyzyskuje błąd), ale także i to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem - i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2009 r., sygn. III KK 245/08).

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, P. S., oferując M. K. (1) wykonanie systemu dociepleniowego jego budynku mieszkalnego i zawierając z nim w dniu 10 września 2013 r. umowę o usługi remontowe, jednocześnie pobierając zaliczkę w wysokości 10 000 zł, miał zamiar jej wykonania. Świadczy o tym chociażby fakt, że P. S. w dniu 19 września 2013 r. pojechał o firmy (...), gdzie zamówił część materiału dociepleniowego z dostawą za kwotę 3286,29 zł na posesję M. K. (1) oraz, że chciał zamówić pozostałą część potrzebnego do wykonania przedmiotowej umowy materiałów budowalnych, jednakże hurtowania ta nie posiadała go na stanie, przy czym P. S. powiedział pracownikowi hurtowni, że będzie chciał zamówić również ten brakujący materiał. Ponadto w tym samym czasie, kiedy oskarżony zamawiał rzeczony towar i kiedy został on przywieziony na budowę do M. K. (1) na jego zlecenie jego pracownicy – M. M. (1) i G. S. rozpoczęli prace na przedmiotowej posesji w P. mające na celu przygotowanie budynku do docelowych prac dociepleniowych. Podobnie P. S. nie miał zamiaru, zatrudniając G. S. w sowim przedsiębiorstwie, nie wypłacenia mu należnego wynagrodzenia za pracę, albowiem bezsporną okolicznością jest, że G. S. pracował krótko u oskarżonego – niespełna miesiąc, a mimo to otrzymał już część wynagrodzenia w łącznej kwocie minimum 400 zł. Istotnym i nie budzącym wątpliwości w niniejszej sprawie jest fakt, że P. S. nie wykonał umowy zawartej w dniu 10 września 2013 r. i nie zwrócił M. K. (1) pozostałej kwoty niewykorzystanej zaliczki w wysokości 6713,71 zł oraz, że nie zapłacił G. S. pozostałej części wynagrodzenia za pracę w kwocie 2100 zł, niemniej jednak nie wywiązał się z tych zobowiązań nie dlatego, że od początku nie miał takiego zamiaru, a dlatego, że wówczas otrzymał wezwanie do wykonania kary 2 lat pozbawienia wolności, której chciał uniknąć i w tym celu wyjechał w pośpiechu za granicę – do Wielkiej Brytanii, gdzie w kwietniu 2017 r. został ujęty na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania. W niniejszej sprawie brak jest dowodów przeciwnych co do okoliczności, że P. S. miał zamiar z wywiązania się z zawartych umów o roboty budowlane i o pracę. Nie jako na marginesie należy wskazać, że Sąd opisane zachowanie P. S. polegające na uchylaniu się od odbycia orzeczonej prawomocnym wyrokiem kary ocenia nagannie, jednakże ta okoliczność w pewien sposób wyjaśnia zachowanie oskarżonego polegające na nagłym zerwaniu kontaktu ze swoim klientem i pracownikami i nie wywiązaniem się z zawartymi nimi umów.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd zważył, iż w przedmiotowej sprawie brak jest takich dowodów, które wskazywałyby na zamiar (tym samym - sprawstwo) oskarżonego w odniesieniu do zarzucanych mu czynów. Sąd pragnie przy tym podkreślić, iż poszukiwanie takich dowodów obciąża Prokuratora, jako oskarżyciela publicznego. Poza jednak wnioskami opisanymi w akcie oskarżenia, Prokurator nie wykazał się inicjatywą dowodową. Sąd natomiast, uwzględniając treść art. 366 § 1 k.p.k. i art. 167 k.p.k. stwierdził, że swoją inicjatywę dowodową wyczerpał.

Konkludując, w ocenie Sądu przy rozstrzygnięciu przedmiotowej sprawy zastosowanie znalazła wynikając z zasady domniemania niewinności i określona w art. 5 § 2 k.p.k. zasada „in dubio pro reo”, która nakazuje rozstrzygać nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. W wyżej wymienionym zakresie warto przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 4 grudnia 1992 r. WR 369/90, że jeżeli na rozprawie zachwiana zostanie wersja oskarżenia, gdyż w świetle zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia - nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (zob. wyrok SN z dnia 4 grudnia 1992 r., WR 369/90, OSP 102/1992, poz. 12).

Z powyższych względów Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Stosownie do dyspozycji art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 2 k.p.k., wobec uniewinnienia oskarżonego, Sąd kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

(...)

1.  (...)

2.  (...),

3.  (...).

G., dnia 7 sierpnia 2019 r.

(...)